Nancy Kanwisher: A neural portrait of the human mind

نانسی کانویشر: یک پرتره عصبی از مغز انسان

Translator: Joseph Geni Reviewer: Madeleine Aronson

Translator: Parissa Kalaee Reviewer: Leila Ataei

Today I want to tell you

امروز می خوام به شما راجع

about a project being carried out

به پروژه ای بگم که توسط دانشمندانی

by scientists all over the world

در سراسر دنیا در حال انجام است،

to paint a neural portrait of the human mind.

برای ترسیم تصویر عصبی از مغز انسان.

And the central idea of this work

و ایده اصلی این کار

is that the human mind and brain

اینه که مغز و ذهن انسان

is not a single, general-purpose processor,

یک پردازنده واحد همه کاره نیست،

but a collection of highly specialized components,

بلکه مجموعه ای از اجزا بسیار تخصصی است،

each solving a different specific problem,

که هر کدام یک مسئله خاص متفاوت را حل می کنند،

and yet collectively making up

و در نهایت این را می سازند که

who we are as human beings and thinkers.

ما به عنوان نوع بشر و متفکر کی هستیم.

To give you a feel for this idea,

برای درک این ایده،

imagine the following scenario:

این سناریو را تصور کنید:

You walk into your child's day care center.

شما وارد مرکز نگهداری کودکتان میشین،

As usual, there's a dozen kids there

طبق معمول، یه دوجین بچه اونجاست

waiting to get picked up,

که منتظرند بیایند دنبالشون،

but this time,

ولی این بار،

the children's faces look weirdly similar,

چهره بچه ها به طرز غریبی شبیه به نظر می رسه،

and you can't figure out which child is yours.

و شما نمی تونید تشخیص بدین که کدوم یکی بچه شماست.

Do you need new glasses?

آیا باید عینکتان را عوض کنید؟

Are you losing your mind?

آیا عقلتان را از دست دادین؟

You run through a quick mental checklist.

شروع به یک چک لیست مغزی سریع می کنید.

No, you seem to be thinking clearly,

نه، انگار میشه شفاف فکر کنید،

and your vision is perfectly sharp.

و بینایی تون هم کاملاً دقیق است.

And everything looks normal

و همه چی نرمال به نظر می رسه

except the children's faces.

غیر از چهره بچه ها.

You can see the faces,

می تونید چهره هاشون را ببینید،

but they don't look distinctive,

ولی متمایز نیستند.

and none of them looks familiar,

و هیچ کدومشون آشنا به نظر نمیان،

and it's only by spotting an orange hair ribbon

و فقط به کمک روبان نارنجی موهایش هست

that you find your daughter.

که دخترتون را پیدا می کنید.

This sudden loss of the ability to recognize faces

این از دست دادن ناگهانی قدرت تشخیص چهره

actually happens to people.

واقعاً برای بعضیا اتفاق می افته.

It's called prosopagnosia,

اسمش prosopagnosia ادراک‌پریشی چهره‌ای است.

and it results from damage

و ناشی از آسیب

to a particular part of the brain.

به منطقه خاصی از مغز است.

The striking thing about it

نکته قابل توجه درباره اون

is that only face recognition is impaired;

اینه که فقط قدرت تشخیص چهره، آسیب دیده؛

everything else is just fine.

و چیزهای دیگه مشکلی ندارند.

Prosopagnosia is one of many surprisingly specific

بیماری ادراک‌پریشی چهره‌ای یکی از چندین نقص عجیب

mental deficits that can happen after brain damage.

خاص مغزیه که بعد از آسیب مغزی اتفاق می افته.

These syndromes collectively

این علائم در مجموع

have suggested for a long time

برای مدت زمان زیادی نشان دهنده این بوده

that the mind is divvied up into distinct components,

که مغز به بخش های مجزایی قابل تقسیم است،

but the effort to discover those components

ولی سرعت تحقیقات برای کشف اون بخش ها

has jumped to warp speed

افزایش قابل توجهی یافته

with the invention of brain imaging technology,

با اختراع فناوری تصویربرداری مغز،

especially MRI.

مخصوصاً MRI.

So MRI enables you to see internal anatomy

برای این که MRI شما را قادر می کنه که آناتومی داخلی

at high resolution,

را با وضوح بالا ببینید.

so I'm going to show you in a second

برای همین میخواهم تا چند لحظه

a set of MRI cross-sectional images

دیگه، مجموعه ای از تصاویر مقطعی MRI

through a familiar object,

از یه شی آشنا را نشونتون بدم و از

and we're going to fly through them

بینشون پرواز کنیم

and you're going to try to figure out what the object is.

و شما قراره سعی کنید تشخیص بدین که شی چی هست.

Here we go.

شروع کنیم.

It's not that easy. It's an artichoke.

اونقدر هم آسون نیست. این کنگر فرنگیه.

Okay, let's try another one,

خب، یکی دیگه را امتحان کنیم،

starting from the bottom and going through the top.

از پایین شروع میشه و میره بالا.

Broccoli! It's a head of broccoli.

بروکلی! اون سر بروکلیه.

Isn't it beautiful? I love that.

زیبا نیست؟ من عاشقشم.

Okay, here's another one. It's a brain, of course.

خب، اینجا یکی دیگه است. مغز است، البته.

In fact, it's my brain.

در واقع، مغز من است.

We're going through slices through my head like that.

یه سری برش از مغز من داریم مثل اون.

That's my nose over on the right, and now

اون دماغمه در راست، و حالا

we're going over here, right there.

می خواهیم بریم اینجا، درست اونجا.

So this picture's nice, if I do say so myself,

خب این تصویر خوب است، اگه بخواهم خودم بگم،

but it shows only anatomy.

ولی فقط آناتومی را نشون میده.

The really cool advance with functional imaging

پیشرفت واقعاً جالب در زمینه تصویربرداری کاربردی وقتی

happened when scientists figured out how to make

اتفاق افتاد که دانشمندان فهمیدن

pictures that show not just anatomy but activity,

چگونه تصویربرداری کنند که نه تنها آناتومی که شامل فعالیت هم بشه،

that is, where neurons are firing.

یعنی، کجا سلولهای عصبی شروع می کنند.

So here's how this works.

خب حالا، این طوری کار می کنند.

Brains are like muscles.

مغز شبیه ماهیچه است.

When they get active,

وقتی مغز فعال میشه،

they need increased blood flow to supply that activity,

نیاز داره که جریان خون برای تامین اون فعالیت افزایش پیدا کنه.

and lucky for us, blood flow control to the brain is local,

و از شانس ما، کنترل جریان خون مغز، محلی است،

so if a bunch of neurons, say, right there

برا همین اگه یک دسته نورون، مثلاً، درست اینجا

get active and start firing,

فعال بشن و شروع کنند،

then blood flow increases just right there.

اونوقت جریان خون درست اینجا زیاد میشه.

So functional MRI picks up on that blood flow increase,

برا همین MRI کاربردی، افزایش جریان خون اونجا را میگیره،

producing a higher MRI response

یه پاسخ MRI سریعتر تولید میکنه

where neural activity goes up.

در جایی که فعالیت سلولهای عصبی میره بالا.

So to give you a concrete feel

پس برای این که بهتون یه حس دقیق بدم

for how a functional MRI experiment goes

که آزمایش MRI کاربردی چطور کار میکنه

and what you can learn from it

و میتونید چی ازش یاد بگیرید

and what you can't,

و چی رو نمیشه ازش یاد گرفت،

let me describe one of the first studies I ever did.

اجازه بدهید که یکی از اولین مطالعاتی که انجام دادم رو شرح بدهم.

We wanted to know if there was a special part of the brain for recognizing faces,

می خواستیم بفهمیم که آیا بخش خاصی از مغز وظیفه تشخیص چهره رو به عهده داره،

and there was already reason to think there might be such a thing

و از قبل دلیل داشتیم که فکر کنیم چنین چیزی ممکنه وجود داشته باشه

based on this phenomenon of prosopagnosia

به خاطر عوارض بیماری prosopagnosia

that I described a moment ago,

که چند لحظه قبل توضیح دادم،

but nobody had ever seen that part of the brain

ولی کسی تا به حال اون بخش مغز را ندیده بود

in a normal person,

در یه آدم عادی،

so we set out to look for it.

پس ما تصمیم گرفتیم که دنبالش بگردیم.

So I was the first subject.

پس من اولین سوژه بودم.

I went into the scanner, I lay on my back,

من درون اسکنر رفتم، و به پشت دراز کشیدم،

I held my head as still as I could

سرم را تا جایی که می تونستم ساکن نگه داشتم

while staring at pictures of faces like these

در حالی که به عکس چهره هایی شبیه اینها خیره شده بودم

and objects like these

و اشیایی شبیه اینا

and faces and objects for hours.

و چهره ها و اشیاء برای ساعت ها.

So as somebody who has pretty close to the world record

پس به عنوان کسی که بسیار نزدیک به رکورد جهانی

of total number of hours spent inside an MRI scanner,

تعداد ساعات گذرانده درون اسکنر MRI،

I can tell you that one of the skills

می تونم بهتون بگم که یکی از

that's really important for MRI research

مهارتهایی که واقعاً در تحقیق MRI مهم است

is bladder control.

نگه داشتن ادرار است.

(Laughter)

(خنده حضار)

When I got out of the scanner,

وقتی از اسکنر خارج شدم،

I did a quick analysis of the data,

تحلیل سریعی از داده ها انجام دادم،

looking for any parts of my brain

به دنبال بخشهایی از مغزم که

that produced a higher response when I was looking at faces

هنگام نگاه کردن به چهره ها، پاسخ قویتری تولید کرده بودن

than when I was looking at objects,

به نسبت نگاه کردن به اشیاء،

and here's what I saw.

و این اون چیزیه که دیدم.

Now this image looks just awful by today's standards,

حالا با استانداردهای امروزی، این عکس افتضاح به نظر میاد،

but at the time I thought it was beautiful.

ولی اون موقع فکر کردم که زیباست.

What it shows is that region right there,

چیزیکه نشون میداد، ناحیه ای در اونجاست

that little blob,

اون حباب کوچک،

it's about the size of an olive

تقریباً به اندازه یک زیتون

and it's on the bottom surface of my brain

و اون در سطح پایینی مغز من است

about an inch straight in from right there.

در حدود یک اینچ درست از اونجا.

And what that part of my brain is doing

و کاری که اون بخش از مغز من میکنه

is producing a higher MRI response,

تولیده پاسخ MRI قویتره،

that is, higher neural activity,

یعنی، فعالیت عصبی بالاتر،

when I was looking at faces

هنگامیکه به چهره ها نگاه میکردم

than when I was looking at objects.

نسبت به وقتی که به اشیاء نگاه می کردم.

So that's pretty cool,

خب این خیلی جالبه،

but how do we know this isn't a fluke?

ولی چطور بفهمیم که تصادفی نبوده؟

Well, the easiest way

خب، آسون ترین راه

is to just do the experiment again.

تکرار آزمایشه.

So I got back in the scanner,

پس من به درون اسکنر برگشتم،

I looked at more faces and I looked at more objects

و به چهره ها و اشیاء بیشتری نگاه کردم

and I got a similar blob,

و دوباره شبیه همون حباب رو گرفتم،

and then I did it again

و دوباره تکرار کردم

and I did it again

و دوباره همون را گرفتم

and again and again,

و دوباره و دوباره،

and around about then

واون موقع بود که

I decided to believe it was for real.

تصمیم گرفتم باور کنم حقیقت داره.

But still, maybe this is something weird about my brain

ولی هنوز، شاید این چیز عجیبی درباره مغز بوده باشه

and no one else has one of these things in there,

و هیچ کس دیگه ای شبیه اون رو در اونجا نداشته باشه،

so to find out, we scanned a bunch of other people

پس برای اطمینان، ما افراد دیگه ای روهم اسکن کردیم

and found that pretty much everyone

و فهمیدیم که تقریباً همه

has that little face-processing region

اون ناحیه پردازش-چهره رو دارند

in a similar neighborhood of the brain.

در یک ناحیه مشابه در مغز.

So the next question was,

پس سئوال بعدی این بود که،

what does this thing really do?

این ناحیه دقیقاً چی کار می کنه؟

Is it really specialized just for face recognition?

آیا واقعاً فقط مخصوص تشخیص چهره است؟

Well, maybe not, right?

خب، شاید نه، درسته؟

Maybe it responds not only to faces

شاید نه تنها به چهره پاسخ میده

but to any body part.

بلکه به همه بخش های بدن.

Maybe it responds to anything human

شاید به همه اجزاء نوع بشر

or anything alive

یا به هر چیز زنده

or anything round.

یا هر چیز گرد واکنش نشون میده.

The only way to be really sure that that region

تنها راهیکه میشه واقعاً مطمئن شد که اون ناحیه

is specialized for face recognition

مخصوص تشخیص چهره است

is to rule out all of those hypotheses.

اینه که همه اون فرضیه ها را باطل کنیم.

So we spent much of the next couple of years

بنابراین ما چندین سال دیگه وقت گذاشتیم

scanning subjects while they looked at lots

تا مغز افرادی رو اسکن کنیم که به

of different kinds of images,

انواع مختلفی تصویر نگاه می کردند،

and we showed that that part of the brain

و ما نشان دادیم که اون بخش از مغز

responds strongly when you look at

به شدت واکنش نشون میده، وقتی شما به

any images that are faces of any kind,

تصویر هر نوع چهره ای نگاه می کنید،

and it responds much less strongly

و خیلی کم واکنش نشون میده

to any image you show that isn't a face,

به هر تصویری که نشونتون میدن و چهره نیست،

like some of these.

شبیه اینا.

So have we finally nailed the case

خب پس بالاخره ما بر این مسئله

that this region is necessary for face recognition?

پیروز شدیم که این ناحیه برای تشخیص چهره است؟

No, we haven't.

نه، هنوز نه.

Brain imaging can never tell you

تصویربرداری مغز هیچوقت نمیتونه به شما بگه

if a region is necessary for anything.

که آیا یه ناحیه لزوماً برای یه چیزه.

All you can do with brain imaging

با تصویربرداری مغزی فقط میشه

is watch regions turn on and off

روشن و خاموش شدن نواحی رو دید

as people think different thoughts.

در حالیکه مردم فکرهای مختلف می کنند.

To tell if a part of the brain is necessary for a mental function,

برای اثبات اینکه یه بخش از مغز لزوماً برای عملکرد ذهنی خاصیه،

you need to mess with it and see what happens,

باید حسابی باهاش درگیر بشین و ببینید چی میشه،

and normally we don't get to do that.

و معمولاً ما عادت نداریم این کار رو بکنیم.

But an amazing opportunity came about

ولی یه موقعیت استثنایی پیش اومد

very recently when a couple of colleagues of mine

اخیراً وقتی چندتا از همکارای من

tested this man who has epilepsy

این مرد رو آزمایش کردند که مبتلا به بیماری صرع است

and who is shown here in his hospital bed

و اینجا در تخت بیمارستانش نشون داده شده

where he's just had electrodes placed

جایی که الکترودها روی سطح

on the surface of his brain

مغزش قرارد داده شدند

to identify the source of his seizures.

برای تشخیص منشا حمله های بیماری.

So it turned out by total chance

بعد خیلی شانسی معلوم شد که

that two of the electrodes

دو تا از الکترودها

happened to be right on top of his face area.

خیلی اتفاقی درست بالای ناحیه صورتش قرار گرفته.

So with the patient's consent,

پس با رضایت بیمار،

the doctors asked him what happened

دکترها ازش پرسیدند که چه اتفاقی افتاد

when they electrically stimulated that part of his brain.

وقتی اونها اون قسمت از مغز رو تحریک الکترونیکی می کنند.

Now, the patient doesn't know

حالا، بیمار نمی دونه

where those electrodes are,

اون الکترودها کجا قرار دارن،

and he's never heard of the face area.

و هرگز چیزی راجع به ناحیه تشخیص چهره نشنیده.

So let's watch what happens.

خب ببینیم چه اتفاقی می افته.

It's going to start with a control condition

قراره با شرایط کنترلی شروع بشه

that will say "Sham" nearly invisibly

که به طور نامحسوسی میگه "Sham"

in red in the lower left,

قرمز رنگ در ناحیه پایین چپ،

when no current is delivered,

وقتی هیچ جریانی دریافت نمیشه،

and you'll hear the neurologist speaking to the patient first. So let's watch.

و اول صحبت متخصصین اعصاب با بیمار رو میشنوید. خب با هم ببینیم. (ویدئو)

(Video) Neurologist: Okay, just look at my face

متخصص اعصاب: خب، فقط به چهره من نگاه کن

and tell me what happens when I do this.

و بهم بگو چه اتفاقی می افته وقتی من این کارو می کنم.

All right?

خب؟

Patient: Okay.

بیمار: باشه.

Neurologist: One, two, three.

متخصص اعصاب: یک، دو، سه.

Patient: Nothing. Neurologist: Nothing? Okay.

بیمار: هیچی. متخصص اعصاب: هیچی؟ باشه.

I'm going to do it one more time.

می خواهم اینو یه بار دیگه انجام بدم.

Look at my face.

به صورت من نگاه کن.

One, two, three.

یک، دو، سه.

Patient: You just turned into somebody else.

بیمار: شما الان شکل یه نفر دیگه شدین.

Your face metamorphosed.

چهره تون تغییر شکل داد.

Your nose got saggy, it went to the left.

دماغتون عوض شده، رفته به سمت چپ.

You almost looked like somebody I'd seen before,

تقریباً شکل کسی شدین که من قبلاً دیدمش،

but somebody different.

ولی یه نفر دیگه.

That was a trip.

اون یه سفر بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

Nancy Kanwisher: So this experiment —

نانسی کانویشر: خب این آزمایش--

(Applause) —

(خنده حضار)--

this experiment finally nails the case

این آزمایش بالاخره مسئله رو حل کرد

that this region of the brain is not only

که این ناحیه مغز نه تنها

selectively responsive to faces

به طور انتخابی به چهره ها پاسخ می دهد

but causally involved in face perception.

بلکه اتفاقاً درگیر تشخیص چهره نیز هست.

So I went through all of these details

پس من همه جزییات رو بررسی کردم

about the face region to show you what it takes

درباره ناحیه صورت که به شما نشون بدم چقدر طول کشید

to really establish that a part of the brain

که واقعاً ثابت بشه که یه بخشی از مغز

is selectively involved in a specific mental process.

به طور انتخابی درگیر فرآیند خاص مغزی است.

Next, I'll go through much more quickly

در ادامه، می خوام با سرعت بیشتری

some of the other specialized regions of the brain

درباره بقیه بخش های خاص مغز صحبت کنم

that we and others have found.

که من و بقیه فهمیدیم.

So to do this, I've spent a lot of time

برای این کار، من زمان زیادی را

in the scanner over the last month

طی ماه گذشته درون اسکنر صرف کردم

so I can show you these things in my brain.

تا بتونم این چیزها را در مغزم به شما نشون بدم.

So let's get started. Here's my right hemisphere.

پس بیایید شروع کنیم. این نیمکره راست مغز من است.

So we're oriented like that. You're looking at my head this way.

پس اینجوری جهت یابی شد. شما اینطوری به مغزمن نگاه میکنید.

Imagine taking the skull off

فرض کنید اسکلت نیست

and looking at the surface of the brain like that.

و به سطح مغزاین گونه نگاه می کنید.

Okay, now as you can see,

خب، حالا همون طور که می بینید،

the surface of the brain is all folded up.

همه سطح مغز پیچیده شده است. خب

So that's not good. Stuff could be hidden in there.

خوب نیست، شاید چیزی اونجا پنهان باشه

We want to see the whole thing,

ما میخواهیم همه چیز را ببینیم.

so let's inflate it so we can see the whole thing.

پس بذارید بادش کنیم تا بشه همه چیز را دید.

Next, let's find that face area I've been talking about

بعد، بذارید دنبال ناحیه چهره بگردیم که درباره اش صحبت کردم

that responds to images like these.

که به تصویرهایی شکل این پاسخ میدن.

To see that, let's turn the brain around

پس بذارین مغز را برگردونیم

and look on the inside surface on the bottom,

و به درون سطح از پایین نگاه کنیم،

and there it is, that's my face area.

و اون اونجاست، اون ناحیه چهره منه.

Just to the right of that is another region

درست سمت راست اون یه ناحیه دیگه است

that is shown in purple

که به رنگ ارغوانی نشون داده شده

that responds when you process color information,

که وقتی داده های رنگ را پردازش می کنید پاسخ میده،

and near those regions are other regions

و نزدیک اون ناحیه ها، ناحیه های دیگری است

that are involved in perceiving places,

که درگیر تشخیص مکان ها هستند،

like right now, I'm seeing this layout of space around me

مثلاً همین الان، من دارم چیدمان فضای اطرافم را می بینم

and these regions in green right there

و این ناحیه های سبزرنگ اونجا

are really active.

واقعاً فعال هستند.

There's another one out on the outside surface again

یکی دیگه بیرون، روی سطح بیرونی دوباره

where there's a couple more face regions as well.

که چندتا ناحیه چهره دیگه هست.

Also in this vicinity

هم چنین در این نزدیکی

is a region that's selectively involved

ناحیه ایه هستش که به طور انتخابی درگیر

in processing visual motion,

پردازش حرکت تصویری است،

like these moving dots here,

مثل اون نقاط متحرک اینجا،

and that's in yellow at the bottom of the brain,

و اون زردرنگه در پایین مغز،

and near that is a region that responds

و نزدیک ناحیه ای که پاسخ میده

when you look at images of bodies and body parts

وقتی شما به تصاویر بدن و اعضا بدن نگاه می کنید

like these, and that region is shown in lime green

مثل اینا، و اون ناحیه به رنگ سبز لیمویی

at the bottom of the brain.

در پایین مغزه.

Now all these regions I've shown you so far

حالا همه این نواحی که تا حالا به شما نشون دادم

are involved in specific aspects of visual perception.

درگیر ویژگی های خاصی از درک تصویری هستند.

Do we also have specialized brain regions

آیا ما هم چنین بخش های خاص مغزی

for other senses, like hearing?

برای حس های دیگه، مثل شنوایی داریم؟

Yes, we do. So if we turn the brain around a little bit,

بله، داریم. پس اگه یه کم مغز را بگردونیم،

here's a region in dark blue

اینجا ناحیه ای به رنگ سورمه ای است

that we reported just a couple of months ago,

که ما همین چند ماه پیش گزارش دادیم،

and this region responds strongly

و این ناحیه قویاً پاسخ میده

when you hear sounds with pitch, like these.

وقتی شما صداهای تک فرکانس می شنوید، مثل اینا.

(Sirens)

(صدای آژیر)

(Cello music)

(صدای ویولن سل)

(Doorbell)

(صدای زنگ در)

In contrast, that same region does not respond strongly

در مقابل، اون ناحیه قویاً پاسخ نمیده

when you hear perfectly familiar sounds

وقتی شما صداهای کاملاً آشنایی می شنوید

that don't have a clear pitch, like these.

که یک فرکانس واضح ندارند، مثل اینا.

(Chomping)

(جویدن)

(Drum roll)

(طبل)

(Toilet flushing)

(سیفون دستشویی)

Okay. Next to the pitch region

خب، بعد از ناحیه فرکانس

is another set of regions that are selectively responsive

یک مجموعه ناحیه دیگه هست که به طور انتخابی پاسخ میدن

when you hear the sounds of speech.

وقتی صدای صحبت را می شنوید.

Okay, now let's look at these same regions.

خب، حالا به این ناحیه ها نگاه کنید.

In my left hemisphere, there's a similar arrangement —

در نیمکره چپ من، ساختار مشابهی وجود داره--

not identical, but similar —

نه یکسان، ولی شبیه--

and most of the same regions are in here,

و بیشتر ناحیه های شبیه اینجا هستند،

albeit sometimes different in size.

گرچه گاهی اندازه شون فرق می کنه.

Now, everything I've shown you so far

حالا،هر چیزی که تا حالا بهتون نشون دادم

are regions that are involved in different aspects of perception,

ناحیه هایی هستند که درگیر ویژگی های متفاوت ادراک،

vision and hearing.

دیدار و شنیدار هستند.

Do we also have specialized brain regions

آیا ما بخش های خاص ذهنی

for really fancy, complicated mental processes?

برای خیال داریم، فرآیندهای ذهنی پیچیده؟

Yes, we do.

بله، داریم.

So here in pink are my language regions.

اینجا به رنگ صورتی ناحیه های زبان من هستند.

So it's been known for a very long time

خب برای مدت طولانی می دونستیم

that that general vicinity of the brain

که عموم ناحیه های مغز

is involved in processing language,

درگیر پردازش زبان هست،

but we showed very recently

ولی ما اخیراً نشون دادیم که

that these pink regions

این ناحیه های صورتی

respond extremely selectively.

بهش خیلی انتخابی پاسخ میدن.

They respond when you understand the meaning of a sentence,

اونا پاسخ میدن وقتی که معنای یه جمله را می فهمید،

but not when you do other complex mental things,

ولی نه وقتی که بقیه کارهای ذهنی پیچیده را انجام میدین،

like mental arithmetic

مثل محاسبات ذهنی

or holding information in memory

یا نگه داشتن اطلاعات در حافظه

or appreciating the complex structure

یا تحسین یک ساختار پیچیده

in a piece of music.

در یک قطعه موسیقی.

The most amazing region that's been found yet

پیچیده ترین بخشی که اخیراً یافتیم

is this one right here in turquoise.

اینجا، این ناحیه فیروزه ای رنگ است.

This region responds

این ناحیه پاسخ میده

when you think about what another person is thinking.

وقتی شما راجع به این که یه نفر دیگه به چی فکر می کنه، فکر می کنید.

So that may seem crazy,

خب اون دیوانه کننده به نظر میاد،

but actually, we humans do this all the time.

ولی واقعاً، ما آدما همیشه این کار را می کنیم.

You're doing this when you realize

شما وقتی این کار را می کنید که بفهمید

that your partner is going to be worried

شریک زندگیتون قراره نگران بشه

if you don't call home to say you're running late.

اگه به خونه زنگ نزدید که بگین دیر می رسین.

I'm doing this with that region of my brain right now

من الان با ناحیه مغزم همین کار را می کنم

when I realize that you guys

وقتی حس می کنم که شماها

are probably now wondering about

احتمالاً الان ذهنتون درگیر

all that gray, uncharted territory in the brain,

اون ناحیه خاکستری مغز، ناحیه جدول بندی نشده در مغزه،

and what's up with that?

و چه اتفاقی برای اون افتاده؟

Well, I'm wondering about that too,

خب، من هم ذهنم درگیر اون بوده، و

and we're running a bunch of experiments in my lab right now

الان درحال انجام آزمایشاتی در آزمایشگاهم هستیم،

to try to find a number of other

و تلاش برای یافتن یه تعدادی از بقیه

possible specializations in the brain

ناحیه های اختصاصی ممکن مغز

for other very specific mental functions.

برای عملکردهای خاص مغزی.

But importantly, I don't think we have

ولی مهمه که فکر نمی کنم ما بخش های

specializations in the brain

اختصاصی در مغزمون

for every important mental function,

برای هر عملکرد ذهنی مهم نداریم،

even mental functions that may be critical for survival.

حتی عملکردهای ذهنی که برای زندگی حیاتی اند.

In fact, a few years ago,

در واقع، چند سال قبل،

there was a scientist in my lab

دانشمندی در آزمایشگاهم

who became quite convinced

بود که متقاعد شده بود

that he'd found a brain region

که یک ناحیه مغزی پیدا کرده

for detecting food,

برای تشخیص غذا،

and it responded really strongly in the scanner

و اون قویاً در اسکنر پاسخ میداد

when people looked at images like this.

وقتی مردم به تصویرهایی مثل این نگاه می کردن.

And further, he found a similar response

و بعد، اون پاسخ مشابهی پیدا کرد

in more or less the same location

در تقریباً همون مکان

in 10 out of 12 subjects.

در هر ۱۰ تا از ۱۲ سوژه.

So he was pretty stoked,

اون حسابی هیجان زده شده بود،

and he was running around the lab

و تو آزمایشگاه قدم می زد و

telling everyone that he was going to go on "Oprah"

به هر کی که میدید، میگفت میخواد بره "اپرا"

with his big discovery.

با این کشف بزرگش.

But then he devised the critical test:

ولی بعد آزمایش بحرانی را انجام داد:

He showed subjects images of food like this

اون به سوژه ها تصاویری از غذا شبیه این نشون داد

and compared them to images with very similar

و اونها را با تصاویری خیلی شبیه مقایسه کرد

color and shape, but that weren't food, like these.

از نظر رنگ و شکل، ولی اونا غذا نبودند، مثل اینا.

And his region responded the same

و اون ناحیه همون طوری پاسخ داد

to both sets of images.

به هر دو مجموعه تصاویر.

So it wasn't a food area,

پس اون یه ناحیه غذا نبود،

it was just a region that liked colors and shapes.

اون ناحیه ای بود که رنگ ها و شکل ها رو دوست داشت.

So much for "Oprah."

خیلی زیاد بود برای "اپرا".

But then the question, of course, is,

ولی در نهایت سئوال اینه،

how do we process all this other stuff

ما چطوری همه این چیزهایی را پردازش می کنیم

that we don't have specialized brain regions for?

که ناحیه مغزی اختصاصی براش نداریم؟

Well, I think the answer is that in addition

خب، فکر میکنم پاسخ اینه که علاوه بر

to these highly specialized components that I've been describing,

این ناحیه های به شدت اختصاصی که شرح دادم،

we also have a lot of very general- purpose machinery in our heads

ما همچنین یه عالمه بخش همه کاره در سرهامون داریم

that enables us to tackle

که ما را قادر می سازد که

whatever problem comes along.

عهده دار هر مسئله ای شویم که پیش میاد.

In fact, we've shown recently that

در واقع، ما اخیراً نشون دادیم که

these regions here in white

این ناحیه های سفیدرنگ اینجا

respond whenever you do any difficult mental task

هر زمانی که یک فعالیت ذهنی دشوار انجام می دهید

at all —

پاسخ میده--

well, of the seven that we've tested.

خب، از بین هفت تایی که ما تست کردیم.

So each of the brain regions that I've described

پس هر کدوم از ناحیه های مغز که توضیح دادمشون

to you today

امروز برای شما

is present in approximately the same location

تقریباً در همون مکان در هر سوژه نرمال

in every normal subject.

حضور داره.

I could take any of you,

می تونم هر کدوم از شما رو بردارم،

pop you in the scanner,

بگذارمتون در اسکنر،

and find each of those regions in your brain,

و همه اون ناحیه ها را در مغزتون پیدا کنم،

and it would look a lot like my brain,

و اون شبیه مغز من خواهد بود،

although the regions would be slightly different

اگرچه ناحیه ها کمی متفاوت خواهند بود

in their exact location and in their size.

در مکان دقیق و اندازه شون.

What's important to me about this work

چیزی که درباره این کار برای من مهمه

is not the particular locations of these brain regions,

مکان خاص این نواحی مغز نیست،

but the simple fact that we have

بلکه واقعیت ساده ای است که ما

selective, specific components of mind and brain

اجزا خاص انتخابی در مغز و ذهنمون داریم

in the first place.

در نگاه اول.

I mean, it could have been otherwise.

منظورم اینه که، می تونست جور دیگه ای باشه.

The brain could have been a single,

مغز می تونست یک واحد

general-purpose processor,

پردازشگر همه منظوره باشه،

more like a kitchen knife

بیشتر شبیه چاقوی آشپزخانه

than a Swiss Army knife.

تا چاقوی ارتشی سوئیسی.

Instead, what brain imaging has delivered

در عوض، اونچه که تصویربرداری مغزی به ما داد

is this rich and interesting picture of the human mind.

این تصویر جالب و گرانبها از مغز انسان است.

So we have this picture of very general-purpose

پس ما این تصویر ساختار همه کاره را

machinery in our heads

توی کله هامون داریم

in addition to this surprising array

علاوه بر این آرایه شگفت انگیز

of very specialized components.

از بخش های خیلی اختصاصی.

It's early days in this enterprise.

روزهای اول این امر خطیره.

We've painted only the first brushstrokes

ما تازه اولین ضربه های قلمو را نقاشی کرده ایم

in our neural portrait of the human mind.

از پرتره عصبی مان از مغز انسان.

The most fundamental questions remain unanswered.

بنیادی ترین سئوالات بی پاسخ مانده اند.

So for example, what does each of these regions do exactly?

مثلاً، هر کدوم از این ناحیه ها دقیقاً چی کار می کنند؟

Why do we need three face areas

چرا به سه ناحیه تشخیص چهره نیاز داریم

and three place areas,

و سه ناحیه مکان،

and what's the division of labor between them?

و نسبت تقسیم وظایف بین اون ها چطوریه؟

Second, how are all these things

ثانیاً، چطوری همه این چیزها

connected in the brain?

در مغز به هم متصل شده اند؟

With diffusion imaging,

با تصویربرداری شکافت،

you can trace bundles of neurons

شما می تونید دسته های عصبی را تعقیب کنید

that connect to different parts of the brain,

که به بخش های مختلف مغز متصل هستند، و

and with this method shown here,

با این روش که اینجا نشون داده شده،

you can trace the connections of individual neurons in the brain,

می تونید اتصالات نورون های جدا در مغز را تعقیب کنید،

potentially someday giving us a wiring diagram

بطور بالقوه روزی به ما یک دیاگرام سیم کشی

of the entire human brain.

از همه مغز انسان میده.

Third, how does all of this

ثالثاً، چطور همه این

very systematic structure get built,

ساختار سیستماتیک ساخته میشن،

both over development in childhood

هم در رشد و توسعه دوران کودکی

and over the evolution of our species?

و هم در تکامل انواع ما؟

To address questions like that,

برای پاسخ دادن به این سئوالات،

scientists are now scanning

دانشمندان در حال اسکن کردن

other species of animals,

انواع دیگر موجودات هستند،

and they're also scanning human infants.

و هم چنین در حال اسکن کردن نوزادان انسان.

Many people justify the high cost of neuroscience research

بسیاری از مردم هزینه بالای تحقیقات دانش عصب شناختی را تصدیق می کنند

by pointing out that it may help us someday

با اشاره به اینکه ممکنه روزی به ما

to treat brain disorders like Alzheimer's and autism.

برای درمان اختلالات مغزی مثل آلزایمر و اوتیسم کمک کنه.

That's a hugely important goal,

این یک هدف مهم بزرگ است،

and I'd be thrilled if any of my work contributed to it,

و من خوشحال میشم اگر هر بخشی از کار من به اون تخصیص یابد،

but fixing things that are broken in the world

ولی تعمیر چیزهای خراب در دنیا

is not the only thing that's worth doing.

تنها چیزی نیست که ارزش انجام دادن داره.

The effort to understand the human mind and brain

تلاش برای فهم مغز و ذهن انسان

is worthwhile even if it never led to the treatment

ارزشمنده، حتی اگر هرگز به درمان حتی یک بیماری

of a single disease.

منجر نشه.

What could be more thrilling

چه چیزی می تونه شعف انگیزتر از

than to understand the fundamental mechanisms

این باشه که مکانیسم بنیادین مغز را بفهمیم

that underlie human experience,

که زیربنای تجربه بشر،

to understand, in essence, who we are?

برای فهم، در اصل، این باشه که ما کی هستیم؟

This is, I think, the greatest scientific quest

این، من فکر می کنم، بزرگترین پرسش علمی

of all time.

در همه اعصار بوده.

(Applause)

(تشویق)