In search for the man who broke my neck | Joshua Prager

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Thipnapa Huansuriya Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

One year ago, I rented a car in Jerusalem

เมื่อปีที่แล้ว ผมเช่ารถคันหนึ่งในกรุงเยรูซาเร็ม

to go find a man I'd never met

เพื่อออกตามหาชายคนหนึ่งที่ผมไม่เคยพบ

but who had changed my life.

แต่เขาเป็นคนที่เปลี่ยนชีวิตผม

I didn't have a phone number to call to say I was coming.

ผมไม่มีเบอร์โทรศัพท์ เพื่อโทรบอกเขาว่าผมจะไปหา

I didn't have an exact address,

ผมไม่มีที่อยู่ที่แน่นอนของเขา

but I knew his name, Abed,

แต่ผมรู้ชื่อเขา อาเบ็ด

I knew that he lived in a town of 15,000, Kfar Kara,

ผมรู้ว่าเขาอยู่ในเมืองคฟาร์ คารา ที่มีประชากร 15,000 คน

and I knew that, 21 years before, just outside this holy city,

และรู้ว่า เมื่อยี่สิบเอ็ดปีก่อน ที่ชานเมืองอันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้

he broke my neck.

เขาทำให้ผมคอหัก

And so, on an overcast morning in January, I headed north

เช้าวันหนึ่งในเดือนมกราคม ผมจึงเดินทางขึ้นเหนือ

off in a silver Chevy to find a man and some peace.

ด้วยรถเชฟวี่สีเงิน เพื่อตามหาชายคนหนึ่ง และตามหาความสงบ

The road dropped and I exited Jerusalem.

เมื่อ 21 ปีก่อน ตอนออกจากเมืองเยรูซาเล็ม ถนนเป็นทางลาดลง

I then rounded the very bend where his blue truck,

รถที่ผมนั่งกำลังอยู่ตรงโค้ง ตอนที่รถบรรทุกสีน้ำเงินของเขา

heavy with four tons of floor tiles,

ซึ่งหนักอึ้งไปด้วยกระเบื้องปูพื้น 4 ตัน

had borne down with great speed onto the back left corner

พุ่งเข้าใส่มุมด้านหลังซ้าย

of the minibus where I sat.

ของรถมินิบัสที่ผมนั่งด้วยความเร็วสูง

I was then 19 years old.

ตอนนั้นผมอายุ 19 ปี

I'd grown five inches and done some 20,000 pushups

ภายใน 8 เดือน ผมจะสูงได้อีก 5 นิ้ว และคงวิดพื้นได้อีก

in eight months, and the night before the crash,

เป็น 20,000 ครั้ง และในคืนก่อนอุบัติเหตุ

I delighted in my new body,

ผมเพิ่งนึกภูมิใจในร่างกายตัวเอง

playing basketball with friends

ตอนที่เล่นบาสเก็ตบอลกับเพื่อนๆ

into the wee hours of a May morning.

อยู่จนเช้าตรู่วันหนึ่งในเดือนพฤษภาคม

I palmed the ball in my large right hand,

ผมจับลูกบอลด้วยมือขวาที่ใหญ่โตของผม

and when that hand reached the rim, I felt invincible.

เมื่อมือผมสัมผัสขอบห่วง ผมรู้สึกว่าโลกนี้ไม่มีใครเอาชนะผมได้

I was off in the bus to get the pizza I'd won on the court.

ผมนั่งรถประจำทางออกไปรับพิซซ่า เป็นรางวัลที่เล่นบาสเก็ตบอลชนะ

I didn't see Abed coming.

ผมไม่เห็นว่าอาเบ็ดกำลังพุ่งเข้ามา

From my seat, I was looking up at a stone town

มองจากที่นั่งของผม ผมเห็นเมืองบนยอดเขา

on a hilltop, bright in the noontime sun,

ที่สว่างสดใสภายใต้แสงแดดยามเที่ยง

when from behind there was a great bang,

ทันใดนั้นรถก็ถูกชนอย่างแรงจากด้านหลัง

as loud and violent as a bomb.

เสียงดังสนั่นเหมือนระเบิด

My head snapped back over my red seat.

ศีรษะผมถูกเหวี่ยงกลับไปกระแทกพนักที่นั่งสีแดง

My eardrum blew. My shoes flew off.

แก้วหูผมฉีกขาด รองเท้ากระเด็นไปไกล

I flew too, my head bobbing on broken bones,

ตัวผมก็กระเด็นไปด้วย ศีรษะผมเหวี่ยงขึ้นลงเพราะกระดูกคอหัก

and when I landed, I was a quadriplegic.

เมื่อผมตกลงพื้น ผมก็เป็นอัมพาตทั้งตัว

Over the coming months, I learned to breathe on my own,

ตลอดหลายเดือนต่อมา ผมต้องเรียนรู้การหายใจด้วยตัวเอง

then to sit and to stand and to walk,

แล้วก็เริ่มนั่ง ยืน และเดิน

but my body was now divided vertically.

แต่ตอนนี้ร่างกายผมแบ่งเป็นสองซีก

I was a hemiplegic, and back home in New York,

ผมยังเป็นอัมพาตครึ่งซีก และตอนผมกลับไปอยู่บ้านที่นิวยอร์ค

I used a wheelchair for four years, all through college.

ผมใช้รถเข็นตลอดสี่ปีในมหาวิทยาลัย

College ended and I returned to Jerusalem for a year.

พอเรียนจบ ผมก็กลับไปอยู่เยรูซาเล็มหนึ่งปี

There I rose from my chair for good,

ระหว่างนั้น ผมก็ลุกจากเก้าอี้รถเข็นได้

I leaned on my cane, and I looked back,

มาใช้ไม้เท้าค้ำยันแทน และเมื่อผมย้อนกลับไป

finding all from my fellow passengers in the bus

ดูภาพถ่ายอุบัติเหตุครั้งนั้น ที่ผมขอมาจากผู้โดยสารคนอื่น

to photographs of the crash,

ที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้น

and when I saw this photograph,

เมื่อผมเห็นภาพถ่ายพวกนั้น

I didn't see a bloody and unmoving body.

ผมไม่ได้มองเห็นร่างโชกเลือดที่เคลื่อนไหวไม่ได้

I saw the healthy bulk of a left deltoid,

ผมเห็นกล้ามเนื้อไหล่ที่ใหญ่โตกำยำ

and I mourned that it was lost,

และผมก็คร่ำครวญที่ผมสูญเสียมันไป

mourned all I had not yet done,

เสียใจในสิ่งที่ผมยังไม่ได้ทำ

but was now impossible.

และไม่มีโอกาสทำแล้ว

It was then I read the testimony that Abed gave

ตอนนั้นผมได้อ่านคำให้การของอาเบ็ด

the morning after the crash,

ในเช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากอุบัติเหตุ

of driving down the right lane of a highway toward Jerusalem.

เขาเล่าว่า เขาขับรถบนเลนขวาของทางหลวง มุ่งหน้าสู่เยรูซาเล็ม

Reading his words, I welled with anger.

ขณะอ่านคำให้การนี้ ความโกรธก็ท่วมท้นขึ้นมา

It was the first time I'd felt anger toward this man,

เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกโกรธชายคนนี้

and it came from magical thinking.

มันคงมาจากการคิดเพ้อฝันของผม

On this xeroxed piece of paper,

ข้อความบนกระดาษที่ถ่ายเอกสารมานี้

the crash had not yet happened.

เป็นเรื่องราวตอนที่อุบัติเหตุยังไม่เกิด

Abed could still turn his wheel left

อาเบ็ดยังสามารถเบี่ยงรถไปทางซ้าย

so that I would see him whoosh by out my window

ผมก็จะแค่เห็นเขาวิ่งเฉียดหน้าต่างรถประจำทางไป

and I would remain whole.

และผมก็จะยังมีร่างกายสมประกอบ

"Be careful, Abed, look out. Slow down."

"ระวัง อาเบ็ด ระวัง ชะลอรถสิ"

But Abed did not slow,

แต่อาเบ็ดไม่ชะลอรถ

and on that xeroxed piece of paper, my neck again broke,

แล้วบนกระดาษที่ถ่ายเอกสารมานั้น คอของผมก็หัก

and again, I was left without anger.

ทำให้ผมรู้สึกโกรธขึ้นมาอีก

I decided to find Abed,

ผมตัดสินใจตามหาอาเบ็ด

and when I finally did,

และเมื่อผมเจอเขา

he responded to my Hebrew hello which such nonchalance,

เขาตอบคำทักทายภาษาฮีบรูของผม ด้วยความเฉยเมย

it seemed he'd been awaiting my phone call.

เหมือนกับเขารู้อยู่แล้วว่าผมจะโทรมา

And maybe he had.

เขาอาจจะรออยู่จริงๆ ก็ได้

I didn't mention to Abed his prior driving record --

ผมไม่ได้พูดกับอาเบ็ด เรื่องประวัติการขับรถของเขา

27 violations by the age of 25,

ตอนอายุ 25 เขาละเมิดกฎจราจรไปแล้ว 27 ครั้ง

the last, his not shifting his truck into a low gear on that May day —

และครั้งสุดท้ายนี้ ที่เขาไม่ได้เปลี่ยนเป็นเกียร์ต่ำ ในเช้ากลางเดือนพฤษภาคมนั้น

and I didn't mention my prior record --

ผมเองก็ไม่ได้เล่าเรื่องราวของผม

the quadriplegia and the catheters,

แขนขาที่เป็นอัมพาต ท่อและสายระโยงระยาง

the insecurity and the loss —

ความรู้สึกไม่มั่นคง และความสูญเสีย

and when Abed went on about how hurt he was in the crash,

และเมื่ออาเบ็ดบอกว่า เขาบาดเจ็บแค่ไหนในอุบัติเหตุครั้งนั้น

I didn't say that I knew from the police report

ผมไม่ได้พูดว่า ผมรู้จากรายงานของตำรวจแล้ว

that he'd escaped serious injury.

ว่าเขาไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก

I said I wanted to meet.

ผมบอกว่าผมอยากเจอเขา

Abed said that I should call back in a few weeks,

อาเบ็ดบอกให้ผมโทรมาใหม่ใน 2-3 อาทิตย์ข้างหน้า

and when I did, and a recording told me

เมื่อผมโทรไป เสียงตอบรับอัตโนมัติบอกว่า

that his number was disconnected,

หมายเลขโทรศัพท์นี้ถูกตัดแล้ว

I let Abed and the crash go.

ผมปล่อยเรื่องราวของอาเบ็ด และอุบัติเหตุผ่านไป

Many years passed.

หลายปีผ่านไป

I walked with my cane and my ankle brace and a backpack

ผมก็เดินได้โดยใช้ไม้เท้าและเหล็กดามข้อเท้า

on trips in six continents.

สะพายเป้เดินทางไปทั่วหกทวีป

I pitched overhand in a weekly softball game

ผมขว้างลูกเหนือหัว ตอนเล่นซอฟต์บอลประจำสัปดาห์

that I started in Central Park,

ที่ผมริเริ่มขึ้นในเซนทรัลพาร์ค

and home in New York, I became a journalist and an author,

และที่บ้านผมในนิวยอร์ค ผมกลายเป็นนักข่าวและนักเขียน

typing hundreds of thousands of words with one finger.

พิมพ์บทความหลายต่อหลายพันคำด้วยนิ้วเดียว

A friend pointed out to me that all of my big stories

เพื่อนคนหนึ่งของผมตั้งข้อสังเกตว่า บทความสำคัญๆ ที่ผมเขียน

mirrored my own, each centering on a life

ล้วนสะท้อนตัวผม แต่ละบทความมีแก่นเรื่องเกี่ยวกับชีวิต

that had changed in an instant,

ที่พลิกผันในเสี้ยววินาที

owing, if not to a crash, then to an inheritance,

ไม่ว่าจะเพราะอุบัติเหตุ การได้รับมรดก

a swing of the bat, a click of the shutter, an arrest.

การเหวี่ยงไม้เบสบอล การลั่นชัตเตอร์ การถูกจับ

Each of us had a before and an after.

เราทุกคนมีเรื่องราวก่อน และหลังเหตุการณ์บางอย่าง

I'd been working through my lot after all.

สุดท้ายแล้วผมก็ใช้ชีวิต ผ่านชะตากรรมที่ผมเจอมาได้

Still, Abed was far from my mind, when last year,

เรื่องของอาเบ็ดจางไปจากหัวผม จนกระทั่งปีที่แล้ว

I returned to Israel to write of the crash,

ผมกลับไปอิสราเอล เพื่อเขียนเรื่องอุบัติเหตุครั้งนั้น

and the book I then wrote, "Half-Life,"

และหนังสือที่ผมเขียนอยู่ตอนนั้น เรื่อง "Half-Life"

was nearly complete when I recognized

ก็เกือบเสร็จสมบูรณ์แล้ว ผมถึงมารู้ตัวว่า

that I still wanted to meet Abed,

ผมยังอยากเจออาเบ็ด

and finally I understood why:

ในที่สุดผมก็เข้าใจว่าทำไม

to hear this man say two words: "I'm sorry."

ผมอยากได้ยินแค่สองคำจากปากเขา คำว่า "ผม ขอโทษ"

People apologize for less.

เดี๋ยวนี้คนเราพูดขอโทษกันน้อยลง

And so I got a cop to confirm that Abed still lived

ผมก็เลยตรวจสอบกับตำรวจ ว่าอาเบ็ดยังคงอาศัยอยู่

somewhere in his same town,

ที่ไหนสักแห่งในเมืองเดิม

and I was now driving to it with a potted yellow rose in the back seat,

แล้วผมก็ขับรถไปที่นั่น โดยมีกุหลาบสีเหลืองในกระถางอยู่ที่เบาะหลัง

when suddenly flowers seemed a ridiculous offering.

ดอกไม้นั่นดูเหมือนเครื่องบูชาที่น่าขำ

But what to get the man who broke your fucking neck?

แต่จะเอาอะไรไปฝากคนที่ทำคุณคอหักดีล่ะ ? ผมก็นึกไม่ออก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I pulled into the town of Abu Ghosh,

ผมจอดรถในเมืองอาบู กอช

and bought a brick of Turkish delight:

แวะซื้อขนมเตอร์กิช ดีไลท์ถาดหนึ่ง

pistachios glued in rosewater. Better.

มันคือถั่วพิสทาชิโอบดผสมน้ำกลิ่นกุหลาบ ดีกว่ากุหลาบนะ

Back on Highway 1, I envisioned what awaited.

กลับขึ้นทางหลวงหมายเลข 1 ผมจินตนาการว่าจะเจออะไร

Abed would hug me. Abed would spit at me.

อาเบ็ดจะกอดผม หรือถ่มน้ำลายใส่ผม

Abed would say, "I'm sorry."

เขาจะพูดว่า "ผมขอโทษ" ไหม

I then began to wonder, as I had many times before,

แล้วผมก็เริ่มสงสัย เหมือนที่เคยสงสัยหลายครั้งแล้ว

how my life would have been different

ว่าชีวิตผมจะแตกต่างไปอย่างไร

had this man not injured me,

ถ้าชายคนนี้ไม่ได้ทำให้ผมคอหัก

had my genes been fed a different helping of experience.

ยีนในตัวผมจะได้รับประสบการณ์ ที่แตกต่างออกไปไหม ?

Who was I?

แล้วผมจะเป็นใคร?

Was I who I had been before the crash,

ผมจะยังเป็นคนเดิม กับตัวผมก่อนประสบอุบัติเหตุไหม ?

before this road divided my life like the spine of an open book?

ก่อนที่ถนนสายนี้จะตัดผ่าชีวิตผม เหมือนสันหนังสือที่เปิดออก

Was I what had been done to me?

ผมจะกลายเป็นผลของ สิ่งที่เกิดกับผมหรือเปล่า ?

Were all of us the results of things done to us, done for us,

เราทุกคนเป็นผลของ สิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับเรา

the infidelity of a parent or spouse,

เช่น พ่อแม่ที่ไม่ดูแลเรา คนรักที่นอกใจ

money inherited?

เงินที่เราได้รับมา แค่นั้นหรือ?

Were we instead our bodies, their inborn endowments and deficits?

หรือตัวตนของเราก็คือร่างกาย สมรรถภาพ และความพิการที่ติดตัวมาแต่เกิด

It seemed that we could be nothing more than genes and experience,

ดูเหมือนเราคงเป็นได้แค่ ผลของยีนและประสบการณ์ที่เราเจอ

but how to tease out the one from the other?

แต่เราจะแยกแยะมันออกจากกันอย่างไร ?

As Yeats put that same universal question,

ดังที่เยทส์ กวีชาวไอริช ตั้งคำถามอันเป็นสากลนี้ไว้เช่นกัน ว่า

"O body swayed to music, o brightening glance,

"โอ ร่างพลิ้วไหวไปกับเพลง โอ้สายตาเปล่งประกาย

how can we know the dancer from the dance?"

เราจะแยกนักเต้นรำ ออกจากการเต้นรำได้ไฉน ?"

I'd been driving for an hour

ผมขับรถอยู่เป็นชั่วโมงแล้ว

when I looked in my rearview mirror and saw my own brightening glance.

ตอนที่ผมเหลือบมองกระจกมองหลัง แล้วเห็นสายตาที่เป็นประกาย

The light my eyes had carried for as long as they had been blue.

แสงสว่างที่อยู่ในดวงตาของผม นานเท่ากับที่ดวงตาของผมเป็นสีฟ้า

The predispositions and impulses that had propelled me

นิสัยใจคอและแรงขับภายในที่ผลักดันผม

as a toddler to try and slip over a boat into a Chicago lake,

ตอนที่เพิ่งหัดเดิน ให้ปีนออกจากเรือ ลงไปในทะเลสาปชิคาโก

that had propelled me as a teen

และผลักดันผมตอนเป็นวัยรุ่น

to jump into wild Cape Cod Bay after a hurricane.

ให้กระโดดลงอ่าวเคป คอด หลังพายุเฮอริเคนเพิ่งผ่านไป

But I also saw in my reflection

แต่ผมก็มองเห็นในภาพสะท้อนด้วยว่า

that, had Abed not injured me,

ถ้าอาเบ็ดไม่ทำให้ผมบาดเจ็บสาหัส

I would now, in all likelihood, be a doctor

ตอนนี้ผมคงเป็นหมอ

and a husband and a father.

เป็นสามี และเป็นพ่อคน

I would be less mindful of time and of death,

ผมคงไม่คิดเรื่องเวลาและความตายมากนัก

and, oh, I would not be disabled,

อ้อ และผมก็คงไม่พิการด้วย

would not suffer the thousand slings and arrows of my fortune.

ผมคงไม่ต้องทุกข์ทรมาน กับชะตากรรมที่โหดร้ายเช่นนี้

The frequent furl of five fingers, the chips in my teeth

นิ้วทั้งห้าที่หงิกงอติดกันบ่อยๆ ฟันที่บิ่น

come from biting at all the many things

เมื่อผมกัดสิ่งของต่างๆ มากมาย

a solitary hand cannot open.

ที่ผมเปิดด้วยมือข้างเดียวไม่ได้

The dancer and the dance were hopelessly entwined.

นักเต้นรำและการเต้นรำ เกี่ยวพันเป็นหนึ่งเดียวไม่อาจแยกกันได้

It was approaching 11 when I exited right

ตอนใกล้ 11 โมง ผมเลี้ยวขวาออกจากทางหลวง

toward Afula, and passed a large quarry

มุ่งหน้าสู่เมืองอัฟฟูลา ผ่านเหมืองขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง

and was soon in Kfar Kara.

ไม่นานก็ถึงเมืองคฟาร์ คารา

I felt a pang of nerves.

ความร้อนรนกระวนกระวายจู่โจมผม

But Chopin was on the radio, seven beautiful mazurkas,

เสียงเพลงของโชแปงดังมาจากวิทยุ เป็นเพลงจังหวะเร็วแบบโปแลนด์ที่ไพเราะ

and I pulled into a lot by a gas station

ผมจอดรถข้างปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง

to listen and to calm.

เพื่อฟังเพลงและสงบสติอารมณ์

I'd been told that in an Arab town,

มีคนเคยบอกผมว่า เมื่ออยู่ในเมืองอาหรับ

one need only mention the name of a local

คุณแค่บอกชื่อคนในพี้นที่สักคน

and it will be recognized.

ทุกคนจะรู้จักหมด

And I was mentioning Abed and myself,

ผมเอ่ยถึงอาเบ็ดและแนะนำตัวผมเอง

noting deliberately that I was here in peace,

ย้ำว่าผมมาอย่างสันติ

to the people in this town,

ผมบอกผู้คนในเมืองอย่างนั้น

when I met Mohamed outside a post office at noon.

เมื่อผมพบโมฮัมเม็ด หน้าที่ทำการไปรษณีย์ตอนเที่ยง

He listened to me.

เขาฟังผม

You know, it was most often when speaking to people

คุณรู้ไหม บ่อยครั้งเวลาพูดคุยกับคนอื่น

that I wondered where I ended and my disability began,

ผมก็สงสัยว่าตัวผมสิ้นสุดตรงไหน และความพิการของผมเริ่มตรงไหน

for many people told me what they told no one else.

เพราะมีคนจำนวนมาก เล่าเรื่องที่เขาไม่เคยเล่าที่ไหนให้ผมฟัง

Many cried.

หลายคนร้องไห้

And one day, after a woman I met on the street did the same

วันหนึ่ง ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ผมเจอบนท้องถนนก็ทำอย่างนั้น

and I later asked her why,

ผมมาถามเขาภายหลังว่า ทำไม

she told me that, best she could tell, her tears

เธอบอกว่า ที่น้ำตาของเธอไหล

had had something to do with my being happy and strong,

เพราะเขาเห็นผมมีความสุขและเข้มแข็ง

but vulnerable too.

แต่ก็มีมุมที่เปราะบางด้วย

I listened to her words. I suppose they were true.

ผมฟังที่เธอพูด แล้วก็คิดว่าน่าจะจริง

I was me,

ผมก็คือตัวผมเอง

but I was now me despite a limp,

เป็นตัวของผมเอง แม้แขนขาจะใช้ไม่ได้

and that, I suppose, was what now made me, me.

และผมว่า นั่นล่ะคือสิ่งที่ทำให้ผมเป็นผมในวันนี้

Anyway, Mohamed told me

กลับมาที่โมฮัมเม็ด เขาเล่าเรื่องของเขาให้ผมฟัง

what perhaps he would not have told another stranger.

ซึ่งเป็นเรื่องที่เขาไม่น่าจะเล่า ให้คนแปลกหน้าฟัง

He led me to a house of cream stucco, then drove off.

เขานำทางผมไปที่บ้านฉาบปูน ทาสีครีมหลังหนึ่ง แล้วก็ขับรถจากไป

And as I sat contemplating what to say,

ขณะผมนั่งคิดว่าจะพูดอะไรดี

a woman approached in a black shawl and black robe.

ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดคลุม และผ้าคลุมหน้าสีดำก็เข้ามาหาผม

I stepped from my car and said "Shalom,"

ผมลงจากรถแล้วทักว่า "สวัสดีครับ"

and identified myself,

แล้วบอกว่าผมเป็นใคร

and she told me that her husband Abed

เธอบอกผมว่าสามีของเธอ อาเบ็ด

would be home from work in four hours.

จะกลับจากทำงานในอีกสี่ชั่วโมง

Her Hebrew was not good, and she later confessed

ภาษาฮีบรูของเธอไม่ดีนัก และเธอสารภาพภายหลังว่า

that she thought that I had come to install the Internet.

ตอนนั้นเธอนึกว่าผมมาติดตั้งอินเทอร์เน็ต

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I drove off and returned at 4:30,

ผมขับรถออกไป และกลับมาอีกทีตอนบ่ายสี่โมงครึ่ง

thankful to the minaret up the road

ยอดสุเหร่าแหลมสูงที่อยู่ริมถนน

that helped me find my way back.

ช่วยให้ผมหาทางกลับมาที่เดิมได้

And as I approached the front door,

ตอนผมเดินเข้าใกล้ประตูหน้าบ้าน

Abed saw me, my jeans and flannel and cane,

อาเบ็ดเห็นผมในชุดกางเกงยีนส์ เสื้อผ้าสักหลาด และไม้เท้า

and I saw Abed, an average-looking man of average size.

และผมก็เห็นอาเบ็ด ผู้ชายหน้าตาปานกลาง รูปร่างสันทัด

He wore black and white: slippers over socks,

เขาสวมเสื้อผ้าสีขาวดำ รองเท้าแตะ ถุงเท้า

pilling sweatpants, a piebald sweater,

กางเกงวอร์มที่เนื้อผ้าเป็นขุย เสื้อถักลายๆ

a striped ski cap pulled down to his forehead.

หมวกไหมพรมลายทาง ดึงลงมาปิดหน้าผาก

He'd been expecting me. Mohamed had phoned.

เขารอผมอยู่ เพราะโมฮัมเม็ดโทรมาบอกไว้

And so at once, we shook hands, and smiled,

เขาเลยเข้ามาจับมือและยิ้มให้ผมทันที

and I gave him my gift,

ผมเอาของขวัญให้เขา

and he told me I was a guest in his home,

เขาบอกว่าผมเป็นแขกของบ้านเขา

and we sat beside one another on a fabric couch.

เรานั่งข้างกันบนเก้าอี้นวมบุผ้า

It was then that Abed resumed at once

แล้วอาเบ็ดก็เริ่มโม้ถึง

the tale of woe he had begun over the phone

ความทุกข์ทรมานของเขา

16 years before.

ที่เขาเล่าทางโทรศัพท์เมื่อ 16 ปีที่แล้ว

He'd just had surgery on his eyes, he said.

เขาบอกว่าตอนนั้นเขาต้องผ่าตัดตา

He had problems with his side and his legs too,

เขามีปัญหากับขาและร่างกายข้างหนึ่งเหมือนกัน

and, oh, he'd lost his teeth in the crash.

อ้อ เขาฟันหักตอนเกิดอุบัติเหตุด้วยนะ

Did I wish to see him remove them?

เขาถามว่าผมอยากให้เขาถอดฟันปลอมให้ดูไหม ?

Abed then rose and turned on the TV

แล้วอาเบ็ดก็ลุกขึ้นไปเปิดโทรทัศน์

so that I wouldn't be alone when he left the room,

เพื่อผมจะได้ไม่นั่งเหงาอยู่คนเดียว เมื่อเขาออกไปจากห้อง

and returned with polaroids of the crash

เขากลับมาพร้อมภาพถ่ายอุบัติเหตุครั้งนั้น

and his old driver's license.

และใบขับขี่ใบเก่าของเขา

"I was handsome," he said.

"เมื่อก่อนผมหล่อนะ" อาเบ็ดพูด

We looked down at his laminated mug.

เรามองไปที่แก้วน้ำลามิเนตของเขา

Abed had been less handsome than substantial,

อาเบ็ดหล่อน้อยลงกว่าเมื่อก่อน

with thick black hair and a full face and a wide neck.

ตอนที่เขาผมหนาดกดำ หน้าอวบอิ่ม ลำคอหนา

It was this youth who on May 16, 1990,

เด็กวัยรุ่นคนนี้แหละ ที่เมื่อวันที่ 16 พฤษภาคม คศ 1990

had broken two necks including mine,

ได้ทำให้คนสองคนคอหัก หนึ่งในนั้นคือผม

and bruised one brain and taken one life.

ทำให้คนหนึ่งคนสมองกระทบกระเทือน และคร่าชีวิตคนหนึ่งคน

Twenty-one years later, he was now thinner than his wife,

ยี่สิบเอ็ดปีให้หลัง ตอนนี้อาเบ็ดผอมกว่าภรรยาของเขา

his skin slack on his face,

ผิวหน้าเขาเหี่ยวย่น

and looking at Abed looking at his young self,

ผมมองอาเบ็ดที่กำลังดูรูปวัยหนุ่มของเขา

I remembered looking at that photograph of my young self

ทำให้ผมนึกถึงตัวเองตอนมองภาพวัยหนุ่มของผม

after the crash, and recognized his longing.

หลังจากอุบัติเหตุ ผมเข้าใจความโหยหาของเขา

"The crash changed both of our lives," I said.

"อุบัติเหตุนั่นเปลี่ยนชีวิตเราทั้งคู่" ผมพูดขึ้น

Abed then showed me a picture of his mashed truck,

อาเบ็ดเอารูปรถบรรทุกของเขาที่พังยับให้ผมดู

and said that the crash was the fault of a bus driver

และบอกว่ามันเป็นความผิดของคนขับรถประจำทาง

in the left lane who did not let him pass.

บนเลนซ้าย ที่ไม่ยอมให้เขาแซง

I did not want to recap the crash with Abed.

ผมไม่อยากมารื้อฟื้นเรื่องอุบัติเหตุกับอาเบ็ด

I'd hoped for something simpler:

ผมแค่ต้องการอะไรที่เรียบง่ายกว่านั้น

to exchange a Turkish dessert for two words and be on my way.

ผมอยากแลกขนมหวานที่ซื้อมา กับคำสองคำจากปากเขา แล้วผมก็จะไป

And so I didn't point out that in his own testimony

ผมเลยไม่ได้แย้งว่า ในคำให้การของเขาเอง

the morning after the crash,

ตอนเช้าหลังเกิดอุบัติเหตุ

Abed did not even mention the bus driver.

อาเบ็ดไม่ได้พูดถึงคนขับรถประจำทางเลย

No, I was quiet. I was quiet because I had not come for truth.

ผมนั่งเงียบ เพราะผมไม่ได้มาตามหาความจริง

I had come for remorse.

ผมมาตามหาความสำนึกผิด

And so I now went looking for remorse

ผมจึงมองหาความสำนึกผิดจากเขา

and threw truth under the bus.

และโยนความจริงทิ้งไปใต้รถประจำทาง

"I understand," I said, "that the crash was not your fault,

"ผมเข้าใจ" ผมพูดขึ้น "ว่าอุบัติเหตุนั่นไม่ใช่ความผิดของคุณ"

but does it make you sad that others suffered?"

แต่มันทำให้คุณเสียใจบ้างไหม ที่มีคนอื่นต้องทุกข์ทรมาน ?

Abed spoke three quick words.

อาเบ็ดพูดออกมาสามคำ

"Yes, I suffered."

"ใช่ ผมทุกข์"

Abed then told me why he'd suffered.

อาเบ็ดเล่าต่อว่าทำไมเขาจึงเป็นทุกข์

He'd lived an unholy life before the crash,

ก่อนอุบัติเหตุเขาไม่นับถือพระเจ้า

and so God had ordained the crash,

พระเจ้าจึงบันดาลให้เกิดอุบัติเหตุ

but now, he said, he was religious, and God was pleased.

ตอนนี้เขานับถือศาสนาแล้ว และพระเจ้าก็ทรงพอใจ

It was then that God intervened:

และจู่ๆ พระเจ้าก็แสดงปาฏิหาริย์ขึ้นมา

news on the TV of a car wreck that hours before

ทีวีเสนอข่าวรถชนเมื่อหลายชั่วโมงที่ผ่านมา

had killed three people up north.

ในเมืองทางเหนือ มีคนตายสามคน

We looked up at the wreckage.

เรามองดูภาพซากรถ

"Strange," I said.

"แปลกจัง" ผมพูด

"Strange," he agreed.

"ใช่ แปลก" เขาเห็นด้วย

I had the thought that there, on Route 804,

ผมนึกขึ้นมาว่า ณ ที่เกิดเหตุบนถนนสาย 804 นั้น

there were perpetrators and victims,

จะมีคนผิด และคนที่เป็นเหยื่อ

dyads bound by a crash.

คนสองคนที่มาเกี่ยวข้องกันเพราะอุบัติเหตุ

Some, as had Abed, would forget the date.

บางคน เช่นอาเบ็ด จะลืมวันนี้ไปในไม่ช้า

Some, as had I, would remember.

บางคน เช่นผม จะจดจำได้แม่น

The report finished and Abed spoke.

รายงานข่าวจบลง แล้วอาเบ็ดก็พูดว่า

"It is a pity," he said, "that the police

"แย่จริงๆ" เขาพูด "ที่ตำรวจประเทศนี้

in this country are not tough enough on bad drivers."

ไม่เข้มงวดมากพอกับคนที่ขับรถห่วย"

I was baffled.

ผมงงไปเลย

Abed had said something remarkable.

อาเบ็ดพูดอะไรที่น่าสนใจมาก

Did it point up the degree to which he'd absolved himself of the crash?

มันชี้ให้เห็นว่าเขาหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ ในอุบัติเหตุครั้งนี้มากแค่ไหน

Was it evidence of guilt, an assertion

มีหลักฐานว่าเขาละอายใจ และยืนยันว่า

that he should have been put away longer?

ว่าเขาสมควรถูกห้ามขับรถนานกว่านี้บ้างไหม ?

He'd served six months in prison, lost his truck license for a decade.

เขาติดคุกอยู่หกปี ถูกยึดใบขับขี่รถบรรทุก 10 ปี

I forgot my discretion.

ผมลืมความตั้งใจเดิมของผม

"Um, Abed," I said,

และพูดขึ้นว่า "อืม อาเบ็ด"

"I thought you had a few driving issues before the crash."

"ผมว่าคุณมีปัญหาเรื่องการขับรถอยู่แล้ว ก่อนเกิดอุบัติเหตุครั้งนั้นนะ"

"Well," he said, "I once went 60 in a 40."

"แหม" เขาพูด "ผมเคยขับ 60 ไมล์ต่อชั่วโมง ในที่ห้ามขับเกิน 40 แค่ครั้งเดียว"

And so 27 violations --

ไอ้ที่เขาละเมิดกฎจราจร 27 ครั้ง

driving through a red light, driving at excessive speed,

ขับรถฝ่าไฟแดง ขับรถเร็วเกิดกำหนด

driving on the wrong side of a barrier,

ขับรถผิดด้านของเครื่องกีดขวาง

and finally, riding his brakes down that hill --

และสุดท้าย ไม่ชะลอรถตอนลงเขา

reduced to one.

ทุกอย่างถูกลดทอนลงเหลือแค่ข้อเดียว

And it was then I understood that no matter how stark the reality,

ถึงตอนนั้น ผมเข้าใจแล้วว่า ไม่ว่าความจริงจะแจ่มชัดแค่ไหน

the human being fits it into a narrative that is palatable.

มนุษย์เราก็บิดมันเข้าไว้ในเรื่องเล่า ตามความพอใจของเราได้เสมอ

The goat becomes the hero. The perpetrator becomes the victim.

แกะกลายเป็นวีรบุรุษ คนทำผิดกลายเป็นเหยื่อผู้ถูกกระทำ

It was then I understood that Abed would never apologize.

ถึงจุดนั้นผมเข้าใจแล้วว่า อาเบ็ดไม่มีวันขอโทษ

Abed and I sat with our coffee.

อาเบ็ดกับผมนั่งจิบกาแฟกันต่อ

We'd spent 90 minutes together,

เราคุยกัน 90 นาที

and he was now known to me.

และเขาก็เป็นคนรู้จักของผมแล้ว

He was not a particularly bad man

เขาไม่ใช่คนเลวร้าย

or a particularly good man.

หรือคนดีอะไร

He was a limited man

เขาแค่เป็นมนุษย์ที่มีข้อจำกัด

who'd found it within himself to be kind to me.

ที่ยังพอมีกะจิตกะใจแสดงความปรารถนาดีต่อผม

With a nod to Jewish custom,

เขาพูดกับผม ตามธรรมเนียมยิว

he told me that I should live to be 120 years old.

ว่าขอให้ผมมีชีวิตยืนยาวถึง 120 ปี

But it was hard for me to relate to one who had

แต่มันยากที่ผมจะซาบซึ้งไปกับคนที่

so completely washed his hands of his own calamitous doing,

ปัดความรับผิดชอบโดยสิ้นเชิง ในสิ่งที่ตนเองทำลงไป

to one whose life was so unexamined that he said

คนที่ใช้ชีวิตโดยไม่ใส่ใจอะไรเลย ถึงขั้นที่เขาพูดออกมาว่า

he thought two people had died in the crash.

เขาคิดว่าคงมีคนตายสักสองคน จากอุบัติเหตุครั้งนั้น

There was much I wished to say to Abed.

ผมมีอะไรอยากพูดกับอาเบ็ดเยอะมาก

I wished to tell him that, were he to acknowledge my disability,

ผมอยากบอกเขาว่า ถ้าเขาแสดงออกสักนิดว่า เขาเห็นแล้วว่าผมต้องพิการ

it would be okay,

มันคงจะดีกว่านี้

for people are wrong to marvel

มีคนหลายคนซึ่งเข้าใจผิดเมื่อเขารู้สึกทึ่ง

at those like me who smile as we limp.

ที่คนอย่างผมที่ยิ้มได้แม้ร่างกายจะพิการ

People don't know that they have lived through worse,

เขาไม่รู้ว่าคนพิการเหล่านี้ ผ่านเรื่องที่เลวร้ายยิ่งกว่าร่างกายที่พิการ

that problems of the heart hit with a force greater than a runaway truck,

ปัญหาทางจิตใจโจมตีเรา รุนแรงยิ่งกว่ารถบรรทุกที่ชนแล้วหนี

that problems of the mind are greater still,

ปัญหาทางจิตใจนั้นยิ่งใหญ่กว่า

more injurious, than a hundred broken necks.

ทำให้เราบาดเจ็บสาหัสกว่าคอที่หักนับร้อยครั้ง

I wished to tell him that what makes most of us who we are

ผมอยากบอกเขาว่า สิ่งที่ทำให้คนเราส่วนใหญ่เป็นเราอย่างที่เป็น

most of all

สิ่งสำคัญที่สุดนั้น

is not our minds and not our bodies

ไม่ใช่จิตใจ ไม่ใช่ร่างกาย

and not what happens to us,

และไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา

but how we respond to what happens to us.

สิ่งสำคัญที่สุดคือ เราตอบสนองต่อสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราอย่างไร

"This," wrote the psychiatrist Viktor Frankl,

จิตแพทย์ชื่อวิคเตอร์ แฟรงเคิลเขียนไว้ว่า

"is the last of the human freedoms:

"นี่คือเสรีภาพสุดท้ายของมนุษย์

to choose one's attitude in any given set of circumstances."

การเลือกว่าจะมีท่าทีต่อสถานการณ์ต่างๆ อย่างไร"

I wished to tell him that not only paralyzers

ผมอยากบอกเขาว่า คนที่ทำให้คนอื่นเป็นอัมพาต

and paralyzees must evolve, reconcile to reality,

และคนที่เป็นอัมพาต ไม่เพียงแต่ต้องลุกขึ้นมายอมรับความจริง

but we all must --

แต่เราทุกคน

the aging and the anxious and the divorced and the balding

ไม่ว่าจะคนแก่ คนขี้วิตกกังวล คนที่หย่าร้าง คนหัวล้าน

and the bankrupt and everyone.

คนล้มละลาย และทุกๆ คน

I wished to tell him that one does not have to say

ผมอยากบอกพวกเขาว่า เราไม่จำเป็นต้องมาพูดว่า

that a bad thing is good,

สิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องดี

that a crash is from God and so a crash is good,

ว่าอุบัติเหตุนั้นเป็นลิขิตของพระเจ้า มันจึงเป็นเรื่องดี

a broken neck is good.

และการคอหักก็เป็นเรื่องดี

One can say that a bad thing sucks,

เราพูดได้ว่า เรื่องเลวร้ายนั้นมันเฮงซวย

but that this natural world still has many glories.

แต่โลกใบนี้ยังมีสิ่งที่ งดงามเรืองรองอีกมากมาย

I wished to tell him that, in the end, our mandate is clear:

ผมอยากบอกเขาว่า สุดท้ายแล้ว สิ่งที่เราต้องทำนั้นชัดเจน

We have to rise above bad fortune.

เราต้องยืนหยัดเหนือโชคร้าย

We have to be in the good and enjoy the good,

เราต้องเปิดรับเรื่องดีๆ และมีความสุขกับมัน

study and work and adventure and friendship -- oh, friendship --

การเรียน งาน การผจญภัย มิตรภาพ

and community and love.

ชุมชน และความรัก

But most of all, I wished to tell him

แต่เหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมด ผมอยากบอกเขาว่า

what Herman Melville wrote,

เฮอร์มาน เมลวิลล์ นักเขียนชาวอเมริกัน

that "truly to enjoy bodily warmth,

เขียนไว้ว่า "จะมีความสุขกับความอบอุ่นทางกายได้

some small part of you must be cold,

ร่างกายบางส่วนของคุณต้องเหน็บหนาวเสียก่อน

for there is no quality in this world

เพราะไม่มีคุณสมบัติใดในโลกนี้

that is not what it is merely by contrast."

ที่มีความหมาย หากไม่มีการเปรียบเทียบ"

Yes, contrast.

ใช่ครับ การเปรียบเทียบ

If you are mindful of what you do not have,

ถ้าคุณคิดถึงสิ่งที่คุณไม่มี

you may be truly mindful of what you do have,

คุณก็ควรเห็นชัดขึ้น ว่าคุณมีอะไรอยู่บ้าง

and if the gods are kind, you may truly enjoy what you have.

และถ้าพระเจ้าทรงมีเมตตา คุณก็น่าจะพึงพอใจในสิ่งที่คุณมี

That is the one singular gift you may receive

นั่นคือของขวัญเพียงอย่างเดียว ที่คุณอาจจะได้รับ

if you suffer in any existential way.

ถ้าคุณกำลังทุกข์กับการมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าในรูปแบบใด

You know death, and so may wake each morning

ถ้าคุณรู้จักความตาย คุณคงตื่นขึ้นมาทุกเช้า

pulsing with ready life.

และเดินไปตามจังหวะชีวิต อย่างเตรียมพร้อม

Some part of you is cold,

ร่างกายบางส่วนของคุณอาจต้องหนาวเหน็บ

and so another part may truly enjoy what it is to be warm,

เพื่อให้ส่วนอื่นๆ รู้สึกเป็นสุขกับความอบอุ่น

or even to be cold.

หรือบางทีก็เป็นสุข ที่ได้รู้สึกหนาวเหน็บ

When one morning, years after the crash,

เช้าวันหนึ่ง หลายปีหลังจากอุบัติเหตุ

I stepped onto stone and the underside of my left foot

ผมเยียบลงบนก้อนหิน และใต้ฝ่าเท้าซ้ายของผม

felt the flash of cold, nerves at last awake,

สัมผัสความเย็นวาบขึ้นมา ในที่สุดเซลล์ประสาทของผมก็ฟื้นแล้ว

it was exhilarating, a gust of snow.

มันทำให้ผมเบิกบานมาก แม้จะเป็นหิมะปนลมกรรโชก

But I didn't say these things to Abed.

แต่ผมไม่ได้พูดสิ่งเหล่านี้กับอาเบ็ด

I told him only that he had killed one man, not two.

ผมแค่บอกเขาว่า เขาทำให้คนตายไปหนึ่งคน ไม่ใช่สอง

I told him the name of that man.

ผมบอกชื่อคนคนนั้น

And then I said, "Goodbye."

และกล่าวคำว่า "ลาก่อน"

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thanks a lot.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)