In search for the man who broke my neck | Joshua Prager

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

One year ago, I rented a car in Jerusalem

يك سال پيش ، ماشينى در بيت المقدس كرايه كردم

to go find a man I'd never met

تا مردى را پیدا كنم كه هرگز ملاقات نكرده بودم

but who had changed my life.

او كسى بود كه زندگيم را تغيير داده بود.

I didn't have a phone number to call to say I was coming.

شماره تلفنى نداشتم تا با او تماس بگيرم و بگويم که دارم می‌آيم.

I didn't have an exact address,

آدرس دقيقى هم نداشتم،

but I knew his name, Abed,

اما نامش را مى‌دانستم، عابد،

I knew that he lived in a town of 15,000, Kfar Kara,

مى‌دانستم كه او در شهر ١٥٠٠٠ نفرى كفركارا زندگى می‌كرد،

and I knew that, 21 years before, just outside this holy city,

و مى‌دانستم كه، ٢١ سال قبل، درست بيرون از اين شهر مقدس،

he broke my neck.

گردنم را شكست.

And so, on an overcast morning in January, I headed north

و اينكه، در صبحى ابرى در ژانويه، راهى شمال شدم

off in a silver Chevy to find a man and some peace.

با يك شورلت نقره اى تا با پیدا کردن یک مرد، كمى هم آرامش بگیرم.

The road dropped and I exited Jerusalem.

جاده تمام شد و بيت المقدس را ترك كردم.

I then rounded the very bend where his blue truck,

سپس آن پيچ را دور زدم كه كاميون آبى‌اش،

heavy with four tons of floor tiles,

با محموله ٤ تنى از كاشى هاى كف،

had borne down with great speed onto the back left corner

با سرعتی زياد به گوشه سمت چپ مينى بوس در

of the minibus where I sat.

جايى كه نشسته بودم، بطرز وحشتناكى نزديك شده بود.

I was then 19 years old.

آنموقع ١٩ ساله بودم.

I'd grown five inches and done some 20,000 pushups

پنج اينچ بلندتر شده بودم و تو هشت ماه حدود ٢٠٫٠٠٠

in eight months, and the night before the crash,

تا شنا رفته بودم، و شب قبل از سانحه،

I delighted in my new body,

در بدن جديدم خوشحال بودم،

playing basketball with friends

تا ساعتهاى اوليه صبحى در ماه مى

into the wee hours of a May morning.

با دوستانم بسكتبال بازى كردم.

I palmed the ball in my large right hand,

با كف بزرگ دست راستم توپ را نگه داشتم،

and when that hand reached the rim, I felt invincible.

و موقعيكه دست به حلقه رسيد، احساس نامرئى بودن كردم.

I was off in the bus to get the pizza I'd won on the court.

توى اتوبوس فكرم به اين بود پيتزايى را كه در زمين برده بودم بگيرم.

I didn't see Abed coming.

نديدم كه عابد داشت ميامد.

From my seat, I was looking up at a stone town

از صندلى‌ام، به شهر سنگى بالاى تپه اى نگاه مى‌كردم

on a hilltop, bright in the noontime sun,

در بالاى يك تپه، درخشان در خورشيد ظهر هنگام،

when from behind there was a great bang,

موقعى كه از پشت سر صداى ضربه محكمى آمد،

as loud and violent as a bomb.

به بلندى و وحشتناكى يك بمب.

My head snapped back over my red seat.

سرم از پشت روى صندلى قرمزم خورد.

My eardrum blew. My shoes flew off.

پرده گوشم پاره شد. كفشهايم به هوا رفتند.

I flew too, my head bobbing on broken bones,

خودم هم پرواز كردم، سرم روى استخوانهاى شكسته تلو مى‌خورد،

and when I landed, I was a quadriplegic.

و موقعيكه فرود آمدم، از گردن به پايين فلج بودم.

Over the coming months, I learned to breathe on my own,

در ماههاى پيش رو، ياد گرفتم خودم نفس بكشم،

then to sit and to stand and to walk,

سپس بنشينم و بيايستم و راه بروم،

but my body was now divided vertically.

اما اكنون بدنم عمودى وار تقسيم شده بود.

I was a hemiplegic, and back home in New York,

نيمه فلج بودم، در بازگشت به خانه ام در نيويورك،

I used a wheelchair for four years, all through college.

به مدت چهار سال از صندلى چرخ دار استفاده كردم، همه دوران كالج را.

College ended and I returned to Jerusalem for a year.

كالج تمام شد و به مدت يكسال به بيت المقدس برگشتم.

There I rose from my chair for good,

در آنجا از صندلى‌ام براى هميشه بلند شدم،

I leaned on my cane, and I looked back,

به عصايم تكيه دادم، و گذشته را نگاه كردم،

finding all from my fellow passengers in the bus

از طريق دوستانم كه سرنشين آن اتوبوس بودند و

to photographs of the crash,

عكسهاى سانحه به همه چيز پى بردم،

and when I saw this photograph,

و موقعيكه اين عكس را ديدم،

I didn't see a bloody and unmoving body.

يك بدن بى حركت و خونى را نديدم.

I saw the healthy bulk of a left deltoid,

توده‌ى سالمى از باقيمانده عضلات شانه سمت چپ را ديدم،

and I mourned that it was lost,

برای زندگیم که از دست رفته بود زاری کردم،

mourned all I had not yet done,

براى هر آنچه كه هنوز انجام نداده بودم زاری کردم،

but was now impossible.

و حالا دیگر غيرممكن بود.

It was then I read the testimony that Abed gave

و این پس از ان بود كه اظهارات عابد را در روز

the morning after the crash,

پس از سانحه خواندم،

of driving down the right lane of a highway toward Jerusalem.

اينكه از مسير سمت راست بزرگراه به سمت بيت المقدس در حال رانندگى بود.

Reading his words, I welled with anger.

موقع خواندن حرفهايش، سرشار از خشم شدم.

It was the first time I'd felt anger toward this man,

نخستين بارى بود كه نسبت به اين مرد احساس خشم مى‌كردم،

and it came from magical thinking.

و از جادوی پندارم ناشى مى شد.

On this xeroxed piece of paper,

روى اين تكه كاغذ زيراكسى،

the crash had not yet happened.

سانحه هنوز اتفاق نيفتاده بود.

Abed could still turn his wheel left

عابد مى‌توانست فرمانش را به چپ بچرخاند

so that I would see him whoosh by out my window

در نتيجه من او را مى‌ديدم كه از بيرون پنجره ام صفيركشان مى‌گذشت

and I would remain whole.

و من سالم مى‌ماندم.

"Be careful, Abed, look out. Slow down."

«مراقب باش، عابد، بپا. يواش برو.»

But Abed did not slow,

اما عابد يواش نكرد،

and on that xeroxed piece of paper, my neck again broke,

و روى آن تكه كاغذ زيراكسى، گردنم دوباره شكست،

and again, I was left without anger.

و دوباره، من باقی ماندم بدون عصبانيت.

I decided to find Abed,

تصميم گرفتم عابد را پيدا كنم،

and when I finally did,

وقتى سرانجام اين كار را كردم،

he responded to my Hebrew hello which such nonchalance,

او به سلام عبريم با چنان بيخيالى جواب داد كه

it seemed he'd been awaiting my phone call.

به نظرم آمد منتظر تماسم بوده است.

And maybe he had.

و شايد هم بود.

I didn't mention to Abed his prior driving record --

من براى عابد از سوابق قبلى رانندگيش نگفتم--

27 violations by the age of 25,

٢٧ تخلف تا قبل از سن ٢٥ سالگى،

the last, his not shifting his truck into a low gear on that May day —

آخريش، عوض نكردن دنده كاميونش به دنده اى پايين در آن روز از ماه مى بود--

and I didn't mention my prior record --

ومن برايش از سابقه قبلى ام نگفتم--

the quadriplegia and the catheters,

از گردن به پايين فلج بودن و لوله ها،

the insecurity and the loss —

آن عدم امنيت و فقدان--

and when Abed went on about how hurt he was in the crash,

و هنگامى كه عابد به صحبتش درباره اينكه چطور در سانحه آسيب ديده بود، ادامه داد

I didn't say that I knew from the police report

نگفتم كه از گزارش پليس مى‌دانستم

that he'd escaped serious injury.

كه از آسيب جدى جان به در برده بود.

I said I wanted to meet.

گفتم مى‌خواهم ملاقاتش كنم.

Abed said that I should call back in a few weeks,

عابد گفت كه بايد چند هفته ديگر دوباره زنگ بزنم،

and when I did, and a recording told me

و وقتى زنگ زدم، صداى ضبط شده اى به من گفت

that his number was disconnected,

كه شماره اش قطع شده بود،

I let Abed and the crash go.

گذاشتم عابد و تصادف فراموش شوند.

Many years passed.

سالهاى زيادى گذشت.

I walked with my cane and my ankle brace and a backpack

با عصا و اتل زانويم و يك كوله پشتى درسفرهايى

on trips in six continents.

در شش قاره راه رفتم.

I pitched overhand in a weekly softball game

در بازى هفتگى سافت بالى كه در سنترال پارك شروع كرده بودم

that I started in Central Park,

توپ را به سمت بالا پرت مى‌كردم،

and home in New York, I became a journalist and an author,

و توى خانه ام در نيويورك، خبرنگار و نويسنده شدم،

typing hundreds of thousands of words with one finger.

صدها هزار كلمه را با يك انگشت تايپ مى‌كردم.

A friend pointed out to me that all of my big stories

دوستى به من خاطر نشان كرد كه همه داستانهاى بزرگم

mirrored my own, each centering on a life

آينه خودم بودند، هر كدام روى زندگى اى متمركز بودند

that had changed in an instant,

كه در يك لحظه تغيير كرده بود،

owing, if not to a crash, then to an inheritance,

كه اگر بخاطر سانحه نبود، پس بخاطر بردن ارث ،

a swing of the bat, a click of the shutter, an arrest.

ضربه چوب، فشار دادن دكمه شاتر، دستگير شدن بود.

Each of us had a before and an after.

هر كدام از ما يك قبل و بعد داشتيم.

I'd been working through my lot after all.

آخرش روى اقبالم كار كرده بودم.

Still, Abed was far from my mind, when last year,

هنوز، عابد خيلى از ذهنم دور بود، وقتى سال گذشته،

I returned to Israel to write of the crash,

به اسرائيل برگشتم تا درباره سانحه بنويسم،

and the book I then wrote, "Half-Life,"

و كتابى كه بعداً نوشتم، "زندگى نصفه"،

was nearly complete when I recognized

تقريباً داشت تكميل مى شد كه تشخيص دادم

that I still wanted to meet Abed,

هنوز مى‌خواستم عابد را ملاقات كنم،

and finally I understood why:

و سرانجام فهميدم چرا:

to hear this man say two words: "I'm sorry."

تا ازاين مرد اين دو كلمه را بشنوم: "من متاسفم."

People apologize for less.

آدمها بخاطر كمتر از اين هم عذرخواهى مىكنند.

And so I got a cop to confirm that Abed still lived

و در نتيجه پليسى را پيدا كردم كه تاييد مى‌كرد عابد هنوز جايى

somewhere in his same town,

در همان شهر زندگى مى‌كرد،

and I was now driving to it with a potted yellow rose in the back seat,

و من حالا داشتم با گلدان رُزى زرد رنگی در صندلى عقب به آنجا رانندگى مى‌كردم،

when suddenly flowers seemed a ridiculous offering.

تا اينكه ناگهان گلها هديه مسخره اى به نظر رسيدند.

But what to get the man who broke your fucking neck?

اما براى آن مرد عوضى كه گردنت را شكسته بود چه چيزى بايد مى‌خريدى؟

(Laughter)

(خنده)

I pulled into the town of Abu Ghosh,

در شهر ابوغوش توقف كردم،

and bought a brick of Turkish delight:

يك بسته باقلواى تركى خريدم:

pistachios glued in rosewater. Better.

پسته هايى كه توى گلاب كش ميامد. بهتر.

Back on Highway 1, I envisioned what awaited.

در بازگشتم به بزرگراه ١، چيزى كه انتظار داشتم را مجسم كردم.

Abed would hug me. Abed would spit at me.

عابد بغلم مى‌كرد. عابد به رويم تف مى‌انداخت.

Abed would say, "I'm sorry."

عابد مى‌گفت، "من متاسفم."

I then began to wonder, as I had many times before,

سپس شروع كردم به فكر كردن، همانطور كه خيلى وقتها قبلاً كرده بودم،

how my life would have been different

چطورزندگى ام فرق داشت اگر

had this man not injured me,

اين مرد من را زخمى نكرده بود،

had my genes been fed a different helping of experience.

اگر ژنهاى من تجربه متفاوتى را مى‌گذراندند.

Who was I?

من چه كى بودم؟

Was I who I had been before the crash,

آيا همان آدم قبل از سانحه بودم،

before this road divided my life like the spine of an open book?

قبل از آن كه اين جاده زندگي ام را مانند عطف كتابى باز دو قسمت كند؟

Was I what had been done to me?

آيا من بلايى كه سرم آورده شده بود، بودم؟

Were all of us the results of things done to us, done for us,

آيا همه ما نتايج چيزهايى هستيم كه با ما شده است، براى ما شده است،

the infidelity of a parent or spouse,

بى وفايى يكى از والدين يا همسر،

money inherited?

پولى كه به ارث رسيده است؟

Were we instead our bodies, their inborn endowments and deficits?

آيا ما در عوض بدنمان، مواهب و قصورات ذاتى آنها بوديم؟

It seemed that we could be nothing more than genes and experience,

به نظر مى‌رسيد كه ما مى‌توانستيم چيزى بيش از ژنها و تجربه ها نباشيم،

but how to tease out the one from the other?

اما چطور مى‌شد اين دو را از هم تميز داد؟

As Yeats put that same universal question,

همانطور كه ویلیام باتلر ییتس (شاعری ایرلندی) پرسش جهانى یکسانی را مطرح مى‌كند،

"O body swayed to music, o brightening glance,

«آن بدنى كه با موسيقى تاب مى‌خورد، آن نگاهى كه روشنگر است،

how can we know the dancer from the dance?"

چگونه مى توانم رقاص را از رقص بازشناسيم؟»

I'd been driving for an hour

به مدت يكساعت رانندگى كرده بودم

when I looked in my rearview mirror and saw my own brightening glance.

موقعيكه به آينه عقبم نگاه كردم و نگاه روشنگر خودم را ديدم.

The light my eyes had carried for as long as they had been blue.

نورى كه چشمانم براى همه زمانى كه آبى بوده است، حمل كرده بود.

The predispositions and impulses that had propelled me

تحريكات و تمايلاتى كه مرا به جلو سوق داده بود

as a toddler to try and slip over a boat into a Chicago lake,

تا بعنوان كودكى نوپا تلاش كنم و روى قايقى در درياچه شيكاگو ليز بخورم،

that had propelled me as a teen

همان که من را بعنوان نوجوانى به جلو هل داده بود

to jump into wild Cape Cod Bay after a hurricane.

تا بعد از طوفان توى خليج وحشى كيپ كاد بپرم.

But I also saw in my reflection

اما من همچنين در انعكاس خودم مى‌ديدم كه

that, had Abed not injured me,

اگر عابد من را زخمى نكرده بود،

I would now, in all likelihood, be a doctor

الان، با هم احتمالات، يك پزشك

and a husband and a father.

و همسر و پدر بودم.

I would be less mindful of time and of death,

كمتر به وقت يا مرگ اهميت مى‌دادم،

and, oh, I would not be disabled,

و، آه، معلول نبودم،

would not suffer the thousand slings and arrows of my fortune.

از هزاران تيرو فلاخن تقدیر زندگیم رنج نمى بردم.

The frequent furl of five fingers, the chips in my teeth

جمع شدن مكرر پنج انگشتم، تراشه‌هاى توى دندان‌هايم

come from biting at all the many things

كه بخاطر به دندان كشيدن همه آن چيزهايى زيادى بود كه

a solitary hand cannot open.

تنها با يك دست نمى توانستم باز كنم.

The dancer and the dance were hopelessly entwined.

رقاص و رقص نوميدانه در هم مى‌تابيدند.

It was approaching 11 when I exited right

نزديك ساعت ١١ بود وقتى كه خروجی سمت راست را به سوی شهر آفولا

toward Afula, and passed a large quarry

گرفتم، و از كنار معدن سنگ بزرگى گذشتم

and was soon in Kfar Kara.

و به زودى در كفركارا بودم.

I felt a pang of nerves.

سوزش عصبى را احساس كردم.

But Chopin was on the radio, seven beautiful mazurkas,

اما موسیقی شوپن(آهنگساز لهستانی) از راديو پخش مى‌شد، مازوركاى زيباى شماره هفت،

and I pulled into a lot by a gas station

و توى پاركينگى در پمپ بنزين نگهداشتم

to listen and to calm.

تا آن را گوش دهم و آرام شوم.

I'd been told that in an Arab town,

به من گفته شده بود كه در يك شهرعربى،

one need only mention the name of a local

كافي‌ست تنها اسم فرد محلى را بگويى

and it will be recognized.

و شناسايى خواهد شد.

And I was mentioning Abed and myself,

و من اسم عابد و خودم را مى‌گفتم،

noting deliberately that I was here in peace,

عمداً تاكيد مى‌كردم كه براى آشتى اينجا بودم،

to the people in this town,

به مردم توى این شهر مى‌گفتم،

when I met Mohamed outside a post office at noon.

هنگامى كه محمد را سر ظهر بيرون اداره پست ديدم.

He listened to me.

او به من گوش داد.

You know, it was most often when speaking to people

مى‌دانيد، بيشتر وقتها هنگام حرف زدن با آدمها پيش ميامد

that I wondered where I ended and my disability began,

كه فكر كنم كجا من تمام شده بودم و معلوليتم آغاز شده بود،

for many people told me what they told no one else.

چون بسيارى از مردم چيزى را به من مى‌گفتند كه به كس ديگرى نمى‌گفتند.

Many cried.

بسيارى گريه مى‌كردند.

And one day, after a woman I met on the street did the same

و يك روز، پس از اينكه زنى را در خيابان ديدم كه همان كار را كرد

and I later asked her why,

و من بعداً از او دلیلش را پرسيدم ،

she told me that, best she could tell, her tears

به من گفت، بهترين حرفى بود كه مى توانست بگوید، اشكهايش

had had something to do with my being happy and strong,

چيزى داشت كه با خوشحال و قوى بودن من ارتباط داشت،

but vulnerable too.

اما آسيب پذير هم بود.

I listened to her words. I suppose they were true.

به حرفهايش گوش دادم. به گمانم حقيقت داشتند.

I was me,

من، من بودم،

but I was now me despite a limp,

اما حالا با وجود لنگی پایم ، من بودم

and that, I suppose, was what now made me, me.

و اين كه، به گمانم، چيزى بود كه الان از من، من را مى ساخت.

Anyway, Mohamed told me

بهرحال، محمد به من چيزى را گفت

what perhaps he would not have told another stranger.

كه شايد تا بحال به هيچ غريبه اى نگفته بود.

He led me to a house of cream stucco, then drove off.

من را به خانه اى از گچ كارى كرم رنگ داشت هدايت كرد، بعد رفت.

And as I sat contemplating what to say,

در حاليكه درباره اين كه چه بگويم ، فكركنان نشسته بودم،

a woman approached in a black shawl and black robe.

زنى با شال و لباس بلند مشكى نزديك شد.

I stepped from my car and said "Shalom,"

از ماشين پياده شدم و گفتم " سلام،"

and identified myself,

و خودم را معرفى كردم،

and she told me that her husband Abed

و او به من گفت كه شوهرش عابد

would be home from work in four hours.

چهار ساعت ديگر از سركار ميامد.

Her Hebrew was not good, and she later confessed

عبرى اش خوب نبود، و بعداً اعتراف كرد

that she thought that I had come to install the Internet.

كه فكر مى‌كرد براى نصب اينترنت آمده بودم.

(Laughter)

(خنده)

I drove off and returned at 4:30,

رفتم و ساعت ٤:٣٠ برگشتم،

thankful to the minaret up the road

به لطف مناره بالاى جاده

that helped me find my way back.

كه به من در پيدا كردن راه برگشتنم كمك كرد.

And as I approached the front door,

و موقعيكه به در جلو نزديك مى شدم،

Abed saw me, my jeans and flannel and cane,

عابد مرا با شلوار جين ، لباس پشمى و عصايمدید،

and I saw Abed, an average-looking man of average size.

ومن هم عابد را ديدم، مردى با چهره معمولى و هيكلى متوسط.

He wore black and white: slippers over socks,

مشكى و سفيد پوشيده بود: دمپايى با جوراب،

pilling sweatpants, a piebald sweater,

شلوار گرمكن، پوليور سياه و سفيد،

a striped ski cap pulled down to his forehead.

كلاه اسكى كه تا زير پيشانيش كشيده بود.

He'd been expecting me. Mohamed had phoned.

انتظارم را مى‌کشيد. محمد به او زنگ زده بود.

And so at once, we shook hands, and smiled,

و بنابراين يكهو، دست داديم، و لبخند زديم،

and I gave him my gift,

و من كادويم را به او دادم،

and he told me I was a guest in his home,

و او به من گفت كه در مهمان خانه او شوم،

and we sat beside one another on a fabric couch.

و كنار هم روى مبل پارچه اى نشستيم.

It was then that Abed resumed at once

آن عابد بود كه به يكمرتبه دوباره شروع كرد

the tale of woe he had begun over the phone

داستان بدبختى كه ١٦ سال قبل

16 years before.

از طريق تلفن شروع شده بود.

He'd just had surgery on his eyes, he said.

گفت‌، تازه چشمهايش را جراحى كرده بود.

He had problems with his side and his legs too,

مشكلاتى با پهلو و پاهايش نيز داشت،

and, oh, he'd lost his teeth in the crash.

و، آه، دندانهايش را در سانحه از دست داده بود.

Did I wish to see him remove them?

آيا آیا آرزو کرده بودم که دندانهاش بریزند ؟

Abed then rose and turned on the TV

عابد سپس برخاست و تلويزيون را روشن كرد

so that I wouldn't be alone when he left the room,

تا وقتى كه از اتاق خارج می‌شد، تنها نمانم،

and returned with polaroids of the crash

و با پولارايدهاى ازسانحه و

and his old driver's license.

گواهينامه قديمى اش برگشت.

"I was handsome," he said.

" خوش تيپ بودم،" گفت،

We looked down at his laminated mug.

به ليوان سفالى اش خيره شديم.

Abed had been less handsome than substantial,

عابد با آن موهاى مشكى پرپشت و صورت پُر و گردن باريك،

with thick black hair and a full face and a wide neck.

در واقع چندان هم خوش تيپ نبود.

It was this youth who on May 16, 1990,

اين جوانى بود كه در ١٦ مى، ١٩٩٠ ،

had broken two necks including mine,

دو گردن از جمله مال من را شكسته بود،

and bruised one brain and taken one life.

و به مغز يك نفر آسيب وارد كرد و جان يك نفر را گرفت.

Twenty-one years later, he was now thinner than his wife,

بيست و يك سال بعد، او حالا از زنش لاغرتر بود،

his skin slack on his face,

پوست صورتش آويزان بود،

and looking at Abed looking at his young self,

و به عابد نگاه مى‌كرد، به جوانى خودش نگاه مى‌كرد،

I remembered looking at that photograph of my young self

یاد نگاه کردن به آن عکس جوانی خودم افتادم

after the crash, and recognized his longing.

بعد از سانحه، و اشتیاقش را تشخیص دادم.

"The crash changed both of our lives," I said.

من گفتم، «آن سانحه زندگی هر دو ما را تغییر داد،»

Abed then showed me a picture of his mashed truck,

عابد سپس عکسی از کامیون له شده‌اش را نشانم داد،

and said that the crash was the fault of a bus driver

و گفت که آن سانحه تقصیر راننده اتوبوسی بود

in the left lane who did not let him pass.

که در مسیر چپ به او اجاز سبقت گرفتن را نداده بود.

I did not want to recap the crash with Abed.

نمی‌خواستم سانحه را با عابد ازسر تکرار کنم.

I'd hoped for something simpler:

چيزى ساده تری را آرزو می‌كردم:

to exchange a Turkish dessert for two words and be on my way.

دسر تركيه اى را با دو كلمه عوض كنم و به راهم برگردم.

And so I didn't point out that in his own testimony

و بنابراین اشاره ای به این نکردم که در اظهارات خودش

the morning after the crash,

در صبح پس از سانحه،

Abed did not even mention the bus driver.

عابد حتی از راننده اتوبوس حرفی نزده بود.

No, I was quiet. I was quiet because I had not come for truth.

نه، من ساکت بودم. ساکت بودم چون برای حقیقت نیامده بودم.

I had come for remorse.

دنبال پشیمانی آمده بودم.

And so I now went looking for remorse

و بنابراین حالا دنبال پشیمانی بودم

and threw truth under the bus.

و حقیقت را زیر اتوبوس انداختم.

"I understand," I said, "that the crash was not your fault,

«درک می‌کنم،» گفتم، «آن تصادف تقصیر تو نبود،

but does it make you sad that others suffered?"

اما این که دیگران رنج کشیدند، تو را غمگین می‌کند؟»

Abed spoke three quick words.

عابد سه کلمه را تند گفت.

"Yes, I suffered."

«بله، رنج کشیدم.»

Abed then told me why he'd suffered.

عابد سپس به من گفت که چرا رنج کشیده بود.

He'd lived an unholy life before the crash,

تا قبل از سانحه زندگی کفرآمیزی داشت،

and so God had ordained the crash,

و بنابراین خدا سانحه را برایش مقدر می‌کند،

but now, he said, he was religious, and God was pleased.

اما حالا، او می‌گفت که مذهبی بود، و خدا از او راضی بود.

It was then that God intervened:

پس از اینجا بود که خدا مداخله کرد:

news on the TV of a car wreck that hours before

اخبار توی تلویزیون درباره لاشه ماشینی بود که ساعتها قبل

had killed three people up north.

سه نفر را در طرف شمال کشته بود.

We looked up at the wreckage.

ما به لاشه نگاه کردیم.

"Strange," I said.

«عجیب است،» گفتم،

"Strange," he agreed.

«عجیب است،» موافقت کرد.

I had the thought that there, on Route 804,

به این فکر کردم که آنجا، در جاده ۸۰۴،

there were perpetrators and victims,

مقصران و قربانیانی وجود داشت،

dyads bound by a crash.

دو تاهایی که بواسطه سانحه بهم پیوند می‌خوردند.

Some, as had Abed, would forget the date.

برخی، آن تاریخ را فراموش می‌کردند، همانطور که عابد کرده بود.

Some, as had I, would remember.

برخی، بخاطر میاوردند، همانطور که من می‌کردم.

The report finished and Abed spoke.

گزارش تمام شد و عابد صحبت کرد.

"It is a pity," he said, "that the police

«حیف است،» عابد گفت، «که پلیس

in this country are not tough enough on bad drivers."

در این کشور با رانندگان بد سخت‌گیر نیست.»

I was baffled.

گیج شده‌ بودم.

Abed had said something remarkable.

عابد حرف قابل‌ توجهی زده بود.

Did it point up the degree to which he'd absolved himself of the crash?

آیا به درجه‌ای تاکید داشت که با آن خودش را از سانحه مبرا می‌کرد؟

Was it evidence of guilt, an assertion

آیا آن گواه جرم بود، تاکیدی

that he should have been put away longer?

که او باید مدت طولانی‌تری را زندانی می‌شد؟

He'd served six months in prison, lost his truck license for a decade.

او شش ماه را در زندان گذرانده بود، گواهینامه کامیونش را بمدت ده سال از دست داده بود.

I forgot my discretion.

احتیاط را فراموش کردم.

"Um, Abed," I said,

«اِم، عابد،» گفتم،

"I thought you had a few driving issues before the crash."

«من فکر می‌کردم قبل از سانحه تو چند مورد تخلف رانندگی داشتی؟»

"Well," he said, "I once went 60 in a 40."

«خب،» او گفت، «من یکبارمست رانندگی کردم و یکباردیگر هم باعث مرگ کسی در رانندگی شدم»

And so 27 violations --

و همینطور ۲۷ تخلف --

driving through a red light, driving at excessive speed,

عبور از چراغ قرمز، رانندگی با سرعت غیر مجاز،

driving on the wrong side of a barrier,

رانندگی در جهت نادرست یک مانع،

and finally, riding his brakes down that hill --

و بالاخره، سبقت گرفتن با در سراشیبی--

reduced to one.

در جاده یک خطی.

And it was then I understood that no matter how stark the reality,

پس از آن فهمیدم که مهم نیست که واقعیت چقدر خشن باشد،

the human being fits it into a narrative that is palatable.

بلکه انسان آن را در روایتی دلپذیر می‌گنجاند.

The goat becomes the hero. The perpetrator becomes the victim.

بُز قهرمان می‌شود. صیاد قربانی می‌شود.

It was then I understood that Abed would never apologize.

و سپس آن موقع بود که فهمیدم عابد هرگز معذرت نمی‌خواست.

Abed and I sat with our coffee.

من و عابد درحالی که قهوه‌هایمان را میخوردیم نشستیم

We'd spent 90 minutes together,

و نود دقیقه باهم وقت گذراندیم،

and he was now known to me.

و او حالا برایم شناخته شده بود.

He was not a particularly bad man

او دیگر بطور خاص مرد بدی

or a particularly good man.

و یا بطور خاص مرد خوبی بود.

He was a limited man

او مرد بسته‌ای بود

who'd found it within himself to be kind to me.

کسی که در وجودش نسبت به من مهربان بود.

With a nod to Jewish custom,

با تایید سر به نشانه سنت کلیمی‌ها،

he told me that I should live to be 120 years old.

به من گفت که من باید ۱۲۰ سال زندگی‌کنم.

But it was hard for me to relate to one who had

اما برای من سخت بود با کسی همصدا شوم که

so completely washed his hands of his own calamitous doing,

خودش را از عمل فاجعه‌باری که انجام داده بود، کاملا مبرا می‌دانست،

to one whose life was so unexamined that he said

با کسی که زندگی‌اش چنان ناآزموده بود که گفت

he thought two people had died in the crash.

فکر می‌کرد دو نفر در آن سانحه کشته شده بودند.

There was much I wished to say to Abed.

چیزهای بیشتری بود که می‌خواستم به عابد بگویم.

I wished to tell him that, were he to acknowledge my disability,

می‌خواستم به او بگویم که، اگر قبول می‌کرد که عامل معلولیت من بوده،

it would be okay,

موضوع تمام می‌شد،

for people are wrong to marvel

به جهت اینکه مردم از افرادی مثل من متعجب می‌شوند

at those like me who smile as we limp.

وقتی لبخند می‌زنیم باوجود اینکه می‌لنگیم .

People don't know that they have lived through worse,

مردم نمی‌دانند که آنها بدتر از آن را هم زندگی کرده‌اند،

that problems of the heart hit with a force greater than a runaway truck,

این که دل به درد آوردن ضربه محکم‌تری از یک کامیون فراری ( بر روح) وارد می‌کند،

that problems of the mind are greater still,

این که مشکلات ذهنی هنوز بزرگترهستند،

more injurious, than a hundred broken necks.

جراحت‌ها روحی، بدتر از یکصد گردن شکسته است.

I wished to tell him that what makes most of us who we are

می‌خواستم به او بگویم آن چیزی که بیشتر از همه، باعث می‌شود کسی باشیم که هستیم

most of all

بیشتر ازهمه

is not our minds and not our bodies

ذهن ما یا جسم ما نیست

and not what happens to us,

و آن چه که برایمان اتفاق می‌افتد هم نیست،

but how we respond to what happens to us.

بلکه نحوه واکنش مان به آنچهکه برایمان اتفاق می‌افتد است.

"This," wrote the psychiatrist Viktor Frankl,

ویکتور فرانکل روانپزشک نوشت،

"is the last of the human freedoms:

«نهایت آزادی بشر، این است:

to choose one's attitude in any given set of circumstances."

انتخاب نگرش و طرز برخورد فرد درهر موقعیت پیش امده.»

I wished to tell him that not only paralyzers

می‌خواستم به او بگویم که نه فقط فلج کننده

and paralyzees must evolve, reconcile to reality,

و فلج شده باید رشد کنند، با واقعیت سازگار شوند،

but we all must --

بلکه --

the aging and the anxious and the divorced and the balding

مُسن ها، مضطرب ها، مطلقه ها ، طاس ها

and the bankrupt and everyone.

ویا ورشکسته ها ، همه ما باید رشد کنیم.

I wished to tell him that one does not have to say

می‌خواستم به او بگویم که هیچ‌کس نباید بگوید

that a bad thing is good,

که یک چیز بد، خوب است،

that a crash is from God and so a crash is good,

این که بگوید یک سانحه از طرف خداست و بهمین خاطر خوب است،

a broken neck is good.

یک گردن شکسته خوب است.

One can say that a bad thing sucks,

یک نفر می‌تواند بگوید که یک چیز بد نفرت انگیز است،

but that this natural world still has many glories.

اما این دنیای طبیعی هنوز افتخارات زیادی دارد.

I wished to tell him that, in the end, our mandate is clear:

می‌خواستم به او بگویم که ، آخرسر، حکم ما روشن است:

We have to rise above bad fortune.

ما باید از اقبال بد فراتر رویم.

We have to be in the good and enjoy the good,

ما باید در خوب باشیم و از خوبی لذت ببریم،

study and work and adventure and friendship -- oh, friendship --

از مطالعه ، کار، کاوش‌گری و دوستی-- آه،

and community and love.

دوستی-- و جامعه و عشق لذت ببریم.

But most of all, I wished to tell him

اما بيشتر از همه، دلم می‌خواست به او چيزى را

what Herman Melville wrote,

بگويم كه هرمان ملويل ( رمان‌نویس، شاعر انگلیسی) نوشت،

that "truly to enjoy bodily warmth,

اين كه «براى لذت بردن واقعی از گرماى بدنی،

some small part of you must be cold,

قسمت كوچكى از آن بايد سرد باشد،

for there is no quality in this world

زيرا هيچ خصوصيتى در اين جهان نيست

that is not what it is merely by contrast."

كه صرفاً نقطه مقابل آن نباشد.»

Yes, contrast.

بله، نقطه مقابل.

If you are mindful of what you do not have,

اگر به آن چيزى كه نداريد آگاه باشيد،

you may be truly mindful of what you do have,

شايد به راستى نسبت به آنچه كه داريد آگاه باشيد،

and if the gods are kind, you may truly enjoy what you have.

و اگر خدايان مهربان باشند، شايد شما واقعاً از آنچه که داريد لذت ببريد.

That is the one singular gift you may receive

آن تک هدیه‌ای باشد که ممکن است شما دریافت کنید

if you suffer in any existential way.

اگر شما از شیوه های موجود رنج می‌برید.

You know death, and so may wake each morning

شما مرگ را می‌شناسید، و بنابراین شاید هر روز صبح را

pulsing with ready life.

با شیپورآماده باش زندگی، بیدار می‌شوید.

Some part of you is cold,

بخشی از شما سرد است،

and so another part may truly enjoy what it is to be warm,

و خب شاید بخش دیگرصادقانه از چیزی که قرار است که گرم باشد لذت می‌برد،

or even to be cold.

یا حتی از سرد بودن لذت می‌برد.

When one morning, years after the crash,

وقتى يك صبح، سالها پس از سانحه،

I stepped onto stone and the underside of my left foot

روى سنگی قدم گذاشتم و زیر پای چپم

felt the flash of cold, nerves at last awake,

لذت سرما را حس کردم، عصبها بالاخره بیدار شدند،

it was exhilarating, a gust of snow.

نشاط بخش بود، خوشی از برف.

But I didn't say these things to Abed.

اما اين چيزها را به عابد نگفتم.

I told him only that he had killed one man, not two.

تنها به او گفتم كه او يك مرد را كشته بود، نه دو نفر.

I told him the name of that man.

به او نام آن مرد را گفتم.

And then I said, "Goodbye."

و سپس گفتم، "خداحافظ."

Thank you.

متشكرم.

(Applause)

(تشويق)

Thanks a lot.

خيلى متشكرم.

(Applause)

(تشويق)