Siddharthan Chandran: Can the damaged brain repair itself?

Translator: Prapassorn Chancharone Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

I'm very pleased to be here today

ผมรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง ที่ได้มาอยู่ ณ ที่นี้ในวันนี้

to talk to you all about how we might repair

เพื่อที่จะเล่าให้พวกคุณฟัง เกี่ยวกับความเป็นไปได้

the damaged brain,

ที่เราจะซ่อมแซมสมองที่ได้รับความเสียหาย

and I'm particularly excited by this field,

และผมก็ตื่นเต้นโดยเฉพาะกับวิทยาการนี้

because as a neurologist myself,

เพราะว่า ในฐานะที่ผมเป็นนักประสาทวิทยา

I believe that this offers one of the great ways

ผมเชื่อว่า มันจะให้แนวทางที่ดีเยี่ยม แนวทางหนึ่ง

that we might be able to offer hope

ที่พวกเราอาจจะสามารถมอบความหวัง

for patients who today live with devastating

ให้กับผู้ป่วยซึ่งต้องทนทุกข์กับโรคทางสมอง

and yet untreatable diseases of the brain.

ที่ยังไม่สามารถรักษาได้

So here's the problem.

และนี่คือปัญหา

You can see here the picture of somebody's brain

ที่คุณสามารถเห็นได้ จากรูปสมองของใครบางคน

with Alzheimer's disease

ซึ่งเป็นโรคอัลไซเมอร์

next to a healthy brain,

เมื่อเทียบกับสมองที่สุขภาพดี

and what's obvious is, in the Alzheimer's brain,

และเห็นได้ชัดว่าสมองที่เป็นอัลไซเมอร์

ringed red, there's obvious damage -- atrophy, scarring.

ส่วนที่ล้อมรอบด้วยสีแดง เป็นส่วนที่เสียหาย -- มีการฝ่อ หรือมีแผล

And I could show you equivalent pictures

และผมอยากให้คุณดูภาพที่เทียบเคียงกันได้

from other disease: multiple sclerosis,

จากโรคอื่น ๆ ไม่ว่าจะเป็น โรคมัลติเพิลสเคลอโรซิส

motor neuron disease, Parkinson's disease,

โรคเซลล์ประสาทสั่งการเสื่อม (โรค M.S.) โรคพาร์กินสัน

even Huntington's disease,

หรือแม้แต่โรคฮันติงตัน

and they would all tell a similar story.

พวกมันบ่งบอกถึงเรื่องราวที่คล้ายกัน

And collectively these brain disorders represent

และโดยภาพรวมแล้วสมองที่ผิดปกติเหล่านี้ เป็นตัวแทน

one of the major public health threats of our time.

ของหนึ่งในภัยหลักทางสาธารณสุข ในยุคของเรา

And the numbers here are really rather staggering.

และสถิติเหล่านี้ก็น่าตกใจ

At any one time, there are 35 million people today

ในช่วงเวลาหนึ่ง มีผู้คน 35 ล้านคนในปัจจุบัน

living with one of these brain diseases,

ที่เป็นหนึ่งในโรคทางสมองเหล่านี้

and the annual cost globally

และค่าใช้จ่ายทั่วโลกต่อปี

is 700 billion dollars.

ก็คือ 7 แสนล้านดอลล่าร์

I mean, just think about that.

ผมหมายถึง คิดดูสิครับ

That's greater than one percent

นั่นมันมากกว่า 1 เปอร์เซ็นต์

of the global GDP.

ของ GDP ทั่วโลกเลยนะ

And it gets worse,

และที่แย่ไปกว่านั้น

because all these numbers are rising

เพราะสถิติที่กำลังเพิ่มขึ้นนี้

because these are by and large

เพราะว่าโดยภาพรวมแล้ว

age-related diseases, and we're living longer.

มันเป็นโรคที่เกี่ยวข้องกับอายุ และพวกเรามีอายุขัยยาวนานขึ้น

So the question we really need to ask ourselves is,

ฉะนั้นคำถามที่พวกเรา ต้องถามตัวเองอย่างจริงจังก็คือ

why, given the devastating impact of these diseases

ทำไม โรคที่ส่งผลกระทบเลวร้ายเหล่านี้

to the individual,

ต่อผู้คน

never mind the scale of the societal problem,

ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันมีผลกระทบ ในทางสังคมมากมายแค่ไหน

why are there no effective treatments?

ทำไมเราจึงยังไม่มีการรักษาที่มีประสิทธิภาพ

Now in order to consider this,

ตอนนี้ ผมขอให้คุณมาพิจารณากัน

I first need to give you a crash course

อย่างแรก ผมจะสอนหลักสูตรเร่งรัดให้กับคุณ

in how the brain works.

ในเรื่องการทำงานของสมอง

So in other words, I need to tell you

พูดนัยหนึ่งก็คือ ผมอยากจะบอกคุณ

everything I learned at medical school.

ถึงทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ผมได้เรียนรู้จากโรงเรียนแพทย์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But believe me, this isn't going to take very long.

แต่เชื่อผมเถอะ ใช้เวลาไม่นานนักหรอกครับ

Okay? (Laughter)

โอเคนะครับ (เสียงหัวเราะ)

So the brain is terribly simple:

สมองนั้นดูเรียบง่ายมาก

it's made up of four cells,

มันประกอบด้วยเซลล์สี่ชนิด

and two of them are shown here.

เราแสดงให้คุณเห็นสองชนิดตรงนี้

There's the nerve cell,

มีเซลล์ประสาท

and then there's the myelinating cell,

และที่อยู่ถัดมานี่คือเซลล์ที่สร้างไมอิลิน

or the insulating cell.

หรือเซลล์ที่คอยป้องกัน

It's called oligodendrocyte.

มันถูกเรียกว่า โอลิโกเดนโดรไซต์

And when these four cells work together

และเมื่อทั้งสี่ซลล์นี้ทำงานร่วมกัน

in health and harmony,

ด้วยสภาพที่สมบูรณ์และสอดคล้องกัน

they create an extraordinary symphony of electrical activity,

พวกมันจะสร้างกิจกรรมทางไฟฟ้า ที่น่ามหัศจรรย์

and it is this electrical activity

และกิจกรรมทางไฟฟ้านี่เอง

that underpins our ability to think, to emote,

ที่คอยสนับสนุนสมรรถภาพต่าง ๆ ของเรา ในการคิด การมีอารมณ์

to remember, to learn, move, feel and so on.

การจดจำ การเรียนรู้ การเคลื่อนไหว การรู้สึก และด้านอื่น ๆ

But equally, each of these individual four cells

แต่มีโอกาสเท่า ๆ กัน สำหรับเซลล์ทั้งสี่นี้

alone or together, can go rogue or die,

ทั้งเซลล์เดี่ยวหรือด้วยกัน อาจไม่ทำงานหรือตายได้

and when that happens, you get damage.

และเมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น คุณจะได้รับความเสียหาย

You get damaged wiring.

คุณจะได้รับความเสียหาย ในการเชื่อมสัญญาณ

You get disrupted connections.

การเชื่อมต่อถูกรบกวน

And that's evident here with the slower conduction.

และหลักฐานก็คือการนำกระแสไฟฟ้าที่ช้าลง

But ultimately, this damage will manifest

แล้วในที่สุด ความเสียหายนี้จะแสดงออกมาอย่างชัดเจน

as disease, clearly.

ในรูปแบบของโรค

And if the starting dying nerve cell

และถ้าเซลล์ประสาทที่เริ่มตาย

is a motor nerve, for example,

ยกตัวอย่างเช่น เป็นเซลล์ประสาทสั่งการ

you'll get motor neuron disease.

คุณจะเป็นโรคเซลล์ประสาทสั่งการเสื่อม

So I'd like to give you a real-life illustration

ผมอยากจะแสดงภาพประกอบจากชีวิตจริง ให้คุณดู

of what happens with motor neuron disease.

ว่ามันเป็นอย่างไรถ้าเป็น โรคเซลล์ประสาทสั่งการเสื่อม

So this is a patient of mine called John.

นี่คือคนไข้ของผมเอง เขาชื่อจอห์น

John I saw just last week in the clinic.

เราพบกันเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมาที่คลินิก

And I've asked John to tell us something about what were his problems

และผมขอให้จอห์นบอกเราถึงปัญหาของเขา

that led to the initial diagnosis

ที่จะนำไปสู่การวินิจฉัยเบื้องต้น

of motor neuron disease.

ต่อโรคเซลล์ประสาทสั่งการเสื่อม

John: I was diagnosed in October in 2011,

จอห์น: ผมรับการตรวจครั้งแรก ในเดือนตุลาคมปี ค.ศ. 2011

and the main problem was a breathing problem,

และปัญหาหลักก็คือเรื่องของการหายใจ

difficulty breathing.

ผมหายใจลำบาก

Siddharthan Chandran: I don't know if you caught all of that, but what John was telling us

สิทธาทาน: ผมไม่รู้ว่าคุณ จับประเด็นได้หรือเปล่า แต่สิ่งที่จอห์นบอกเรา

was that difficulty with breathing

คือเรื่องอาการหายใจลำบากของเขา

led eventually to the diagnosis

ในที่สุด นำไปสู่การวินิจฉัย

of motor neuron disease.

ต่อโรคเซลล์ประสาทสั่งการเสื่อม

So John's now 18 months further down in that journey,

ตอนนี้ 18 เดือนผ่านไป

and I've now asked him to tell us something about

และตอนนี้ผมได้ขอให้เขาบอกเรา

his current predicament.

ถึงสถานการณ์ของเขาในปัจจุบัน

John: What I've got now is the breathing's gotten worse.

จอห์น: ตอนนี้การหายใจของผม ย่ำแย่ลงกว่าเดิม

I've got weakness in my hands, my arms and my legs.

มือของผมอ่อนแรง แขนและขาของผมก็เช่นกัน

So basically I'm in a wheelchair most of the time.

ผมต้องใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่บนรถเข็น

SC: John's just told us he's in a wheelchair

สิทธาทาน: จอห์นบอกเราว่า เขาต้องอยู่บนรถเข็น

most of the time.

เป็นส่วนใหญ่

So what these two clips show

สิ่งที่สองคลิปนี้แสดงให้เห็น

is not just the devastating consequence of the disease,

ไม่ใช่แค่ผลพวงที่น่าตกใจจากการโรคเท่านั้น

but they also tell us something about

แต่พวกมันยังบอกเราเกี่ยวกับ

the shocking pace of the disease,

ความรวดเร็วของการเสื่อมถอยที่น่าตกใจ

because in just 18 months,

เพราะในระยะเวลาเพียง 18 เดือน

a fit adult man has been rendered

ผู้ชายที่ร่างกายสมบูรณ์คนหนึ่งได้ถูกทำให้

wheelchair- and respirator-dependent.

ต้องพึ่งพาอยู่บนรถเข็น และต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ

And let's face it, John could be anybody's father,

และดูสิครับ คนที่เป็นแบบจอห์น อาจจะเป็นพ่อ

brother or friend.

พี่ชาย หรือเพื่อนของใครก็ได้

So that's what happens when the motor nerve dies.

และนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อเซลล์ประสาทสั่งการตาย

But what happens when that myelin cell dies?

แต่จะเกิดอะไรขึ้น เมื่อเซลล์ไมอิลินตาย

You get multiple sclerosis.

คุณจะเป็นโรคมัลติเพิลสเคลอโรซิส

So the scan on your left

ภาพสแกนฝั่งซ้ายของคุณ

is an illustration of the brain,

คือภาพประกอบของสมอง

and it's a map of the connections of the brain,

และมันคือแผนที่การเชื่อมต่อของสมอง

and superimposed upon which

และที่ทับซ้อนมันอยู่

are areas of damage.

คือบริเวณที่เสียหาย

We call them lesions of demyelination.

เราเรียกพวกมันว่าแผลของการสลายไมอีลิน

But they're damage, and they're white.

มันเสียหาย และเป็นสีขาว

So I know what you're thinking here.

ผมรู้ว่าพวกคุณกำลังคิดอะไรอยู่

You're thinking, "My God, this bloke came up

คุณคิดว่า "พระเจ้า เจ้าหมอนี่ขึ้นมา

and said he's going to talk about hope,

แล้วก็บอกว่าเขาจะพูดเกี่ยวกับความหวัง

and all he's done is give a really rather bleak

และทั้งหมดที่เขาทำก็คือ เล่าเรื่องราวชวนขนลุก

and depressing tale."

และน่าหดหู่"

I've told you these diseases are terrible.

ผมได้บอกพวกคุณแล้วว่าโรคเหล่านี้ น่ากลัวโหดร้าย

They're devastating, numbers are rising,

พวกมันสร้างความเสียหาย จำนวนผู้ป่วยก็กำลังเพิ่มขึ้น

the costs are ridiculous, and worst of all,

ค่าใช้จ่ายก็แพงสุด ๆ และที่แย่ที่สุด

we have no treatment. Where's the hope?

พวกเรายังไม่มีวิธีรักษา แล้วความหวังอยู่ที่ไหนกันล่ะ

Well, you know what? I think there is hope.

คุณรู้อะไรไหมครับ ผมคิดเรามีความหวัง

And there's hope in this next section,

และความหวังก็อยู่ในส่วนต่อไป

of this brain section of somebody else with M.S.,

ของสมองส่วนนี้ ของใครอีกคนที่เป็นโรค M.S.

because what it illustrates

เพราะสิ่งที่มันแสดงให้เห็น

is, amazingly, the brain can repair itself.

ช่างอัศจรรย์ สมองสามารถฟื้นฟูเองได้

It just doesn't do it well enough.

เพียงแค่มันยังทำได้ไม่ดีพอเท่านั้น

And so again, there are two things I want to show you.

และเป็นอีกครั้ง ที่ผมมี 2 สิ่งที่อยากจะแสดงให้คุณดู

First of all is the damage of this patient with M.S.

อย่างแรกก็คือความเสียหายที่เกิดกับคนไข้ ที่เป็นโรค M.S.

And again, it's another one of these white masses.

นี่เป็นอีกครั้ง มีกลุ่มก้อนสีขาวเหล่านี้อีกแล้ว

But crucially, the area that's ringed red

แต่ที่สำคัญคือ บริเวณที่ถูกวงกลมสีแดง

highlights an area that is pale blue.

เน้นบริเวณที่เป็นสีฟ้าจาง ๆ

But that area that is pale blue was once white.

แต่บริเวณที่เป็นสีฟ้าจางเคยเป็นสีขาวมาก่อน

So it was damaged. It's now repaired.

มันเคยเสียหาย แต่ตอนนี้มันซ่อมแล้ว

Just to be clear: It's not because of doctors.

ขอบอกชัด ๆ ว่า มันไม่ได้เป็นแบบนั้นเพราะหมอนะครับ

It's in spite of doctors, not because of doctors.

นั่นไม่ได้เป็นเพราะหมอเลย

This is spontaneous repair.

นี่เป็นการฟื้นฟูเองตามธรรมชาติ

It's amazing and it's occurred

มันน่าอัศจรรย์มากและมันเกิดขึ้น

because there are stem cells in the brain, even,

เพราะว่ามีสเต็มเซลล์ในสมอง

which can enable new myelin, new insulation,

ที่สามารถจะสร้างไมอิลินขึ้นมาใหม่ ปลอกหุ้มใหม่

to be laid down over the damaged nerves.

ที่ถูกวางไว้เหนือเซลล์ประสาทที่เสียหาย

And this observation is important for two reasons.

และการค้นพบนี้มีความสำคัญมาก ด้วยเหตุผลสองประการ

The first is it challenges one of the orthodoxies

เหตุผลแรกคือ มันท้าทายความเชื่อดั้งเดิม

that we learnt at medical school,

ที่พวกเราได้ใช้ร่ำเรียนกันมา จากโรงเรียนแพทย์

or at least I did, admittedly last century,

หรืออย่างน้อยที่สุด ที่ผมเคยได้เรียนรู้มา เมื่อศตวรรษที่ผ่านมา

which is that the brain doesn't repair itself,

ซึ่งก็คือ สมองไม่สามารถฟื้นฟูเองได้

unlike, say, the bone or the liver.

ไม่เหมือนกับกระดูกหรือตับ เป็นต้น

But actually it does, but it just doesn't do it well enough.

แต่อันที่จริงแล้ว สมองทำได้ เพียงแค่มันยังทำได้ไม่ดีพอเท่านั้น

And the second thing it does,

และเหตุผลที่สองคือ มันสร้าง

and it gives us a very clear direction of travel for new therapies --

และให้ทิศทางที่ชัดเจนกับเรา เพื่อเดินทางไปสู่การรักษาแบบใหม่

I mean, you don't need to be a rocket scientist

ผมหมายถึง คุณไม่จำเป็นต้อง เป็นนักวิทยาศาสตร์ติดจรวด

to know what to do here.

เพื่อที่จะเข้าใจว่าต้องทำอะไร

You simply need to find ways of promoting

คุณเพียงต้องหาทางที่จะส่งเสริม

the endogenous, spontaneous repair that occurs anyway.

การฟื้นฟูภายในโดยธรรมชาติ ที่เกิดขึ้นอยู่แล้วตามปกติ

So the question is, why, if we've known that

ดังนั้น คำถามคือ ทำไม ถ้าเรารู้เรื่องเหล่านี้แล้ว

for some time, as we have,

มาได้ระยะเวลาหนึ่งแล้ว

why do we not have those treatments?

ทำไมพวกเราถึงไม่ใช้มันในการรักษา

And that in part reflects the complexity

และส่วนหนึ่ง มันสะท้อนความซับซ้อน

of drug development.

ในการพัฒนายา

Now, drug development you might think of

สำหรับการพัฒนายา คุณอาจจะคิดว่า

as a rather expensive but risky bet,

มันเป็นการเดิมพันที่ค่อนข้างแพงแต่เสี่ยง

and the odds of this bet are roughly this:

สถิติของการเดิมพันนี้ก็ประมาณ

they're 10,000 to one against,

10,000 ต่อ 1

because you need to screen about 10,000 compounds

เพราะคุณจะต้องตรวจหา ประมาณ 10,000 ส่วนผสม

to find that one potential winner.

เพื่อที่จะหาว่าที่ผู้ชนะเพียงหนึ่งเดียว

And then you need to spend 15 years

และจากนั้นคุณก็ต้องใช้เวลา 15 ปี

and spend over a billion dollars,

และใช้เงินกว่าพันล้านดอลลาร์

and even then, you may not have a winner.

และถึงกระนั้น คุณก็อาจจะไม่เจอผู้ชนะก็ได้

So the question for us is,

ดังนั้นคำถามสำหรับเราคือ

can you change the rules of the game

คุณสามารถที่จะเปลี่ยนกติกาในเกมส์

and can you shorten the odds?

และลดความเสี่ยงให้ต่ำลงได้หรือไม่

And in order to do that, you have to think,

และเพื่อที่จะทำแบบนั้น คุณต้องคิดว่า

where is the bottleneck in this drug discovery?

ส่วนที่ติดขัดในการค้นพบยาใหม่นี้อยู่ที่ไหน

And one of the bottlenecks is early in drug discovery.

และส่วนติดขัดหนึ่ง คือช่วงแรก ๆ ในการค้นพบยาใหม่

All that screening occurs in animal models.

การตรวจหาทั้งหมดเกิดขึ้นในสัตว์ทดลอง

But we know that the proper study of mankind is man,

แต่พวกเรารู้ว่าการศึกษาที่เหมาะสมของมนุษยชาติ คือการศึกษามนุษย์

to borrow from Alexander Pope.

ขอยืมข้อความที่กล่าวไว้โดย อเล็กซานเดอร์ โปป นะครับ

So the question is, can we study these diseases

คำถามคือ พวกเราสามารถศึกษาโรคเหล่านี้

using human material?

โดยใช้ส่วนประกอบของมนุษย์ได้หรือไม่

And of course, absolutely we can.

และแน่นอน เราทำได้แน่ ๆ

We can use stem cells,

พวกเราสามารถใช้สเต็มเซลล์

and specifically we can use human stem cells.

และที่จำเพาะเจาะจงไปกว่านั้นคือ เราสามารถใช้สเต็มเซลล์มนุษย์ได้

And human stem cells are these extraordinary

และสเต็มเซลล์มนุษย์ก็คือ

but simple cells that can do two things:

เซลล์พื้นฐานที่แสนพิเศษ ที่สามารถทำได้สองสิ่งคือ

they can self-renew or make more of themselves,

พวกมันสามารถซ่อมแซมตัวเองได้ หรือเพิ่มจำนวนพวกมันเองได้

but they can also become specialized

แต่พวกมันยังสามารถกลายเป็นเซลล์จำเพาะ

to make bone, liver or, crucially, nerve cells,

ที่จะสร้างกระดูก ตับ และที่สำคัญ เซลล์ประสาท

maybe even the motor nerve cell

หรือแม้กระทั่งเซลล์ประสาทสั่งการ

or the myelin cell.

หรือเซลล์ไมอิลิน

And the challenge has long been,

และสิ่งที่เป็นความท้าทายมาอย่างยาวนาน

can we harness the power,

ก็คือพวกเราสามารถที่จะกำกับความสามารถนั้น

the undoubted power of these stem cells

ความสามารถที่ไม่มีข้อกังขา ของสเต็มเซลล์เหล่านี้

in order to realize their promise

เพื่อทำให้ความหวังของพวกมันเป็นจริง

for regenerative neurology?

สำหรับศาสตร์การซ่อมแซมระบบประสาท ได้หรือไม่

And I think we can now, and the reason we can

และผมคิดว่าตอนนี้เราสามารถทำได้ และเหตุผลที่พวกเราสามารถทำได้

is because there have been several major discoveries

ก็เพราะมีการค้นพบสองสามอย่างที่สำคัญ

in the last 10, 20 years.

ใน 10, 20 ปีที่ผ่านมา

One of them was here in Edinburgh,

หนึ่งในการค้นพบนั้นอยู่ที่นี่ ในเอดินเบิร์ก

and it must be the only celebrity sheep, Dolly.

และมันก็ต้องเป็น ดอลลี่ แกะที่โด่งดัง

So Dolly was made in Edinburgh,

ดอลลี่ถูกสร้างขึ้นในเอดินเบิร์ก

and Dolly was an example

และดอลลี่ก็เป็นตัวอย่าง

of the first cloning of a mammal

ของการโคลนนิ่งของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม เป็นครั้งแรก

from an adult cell.

จากเซลล์ที่โตเต็มวัย

But I think the even more significant breakthrough

แต่ผมคิดการค้นพบครั้งยิ่งใหญ่ ที่สำคัญมากกว่า

for the purposes of our discussion today

สำหรับจุดประสงค์ของการสนทนา ของพวกเราในวันนี้

was made in 2006 by a Japanese scientist

เกิดขึ้นในปี ค.ศ. 2006 โดยนักวิทยาศาสตร์ชาวญี่ปุ่น

called Yamanaka.

ที่มีชื่อว่า ยามานากะ

And what Yamaka did,

และสิ่งที่ยามานากะได้ทำ

in a fantastic form of scientific cookery,

ในรูปแบบการปรุงอาหารแบบวิทยาาศาสตร์ ที่แสนมหัศจรรย์

was he showed that four ingredients,

คือเขาแสดงว่าวัตถุดิบสี่ชนิด

just four ingredients,

แค่สี่ชนิดเท่านั้น

could effectively convert any cell, adult cell,

ก็สามารถเปลี่ยนเซลล์ใด ๆ ที่เป็นเซลล์เต็มวัย

into a master stem cell.

ให้กลายเป็นมาสเตอร์สเต็มเซลล์ ได้อย่างมีประสิทธิภาพ

And the significance of this is difficult to exaggerate,

และความสำคัญของสิ่งนี้ ก็ยากที่จะกล่าวให้เกินจริง

because what it means that from anybody in this room,

เพราะมันหมายความว่า ใครก็ได้ในห้องนี้

but particularly patients,

แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผู้ป่วย

you could now generate

ตอนนี้คุณสามารถจะสร้าง

a bespoke, personalized tissue repair kit.

อุปกรณ์ช่อมเนื้อเยื่อส่วนบุคคล ที่เรากล่าวถึงได้

Take a skin cell, make it a master pluripotent cell,

นำเอาเซลล์ผิวหนัง ทำให้มัน เป็นมาสเตอร์ พลูริโพเทนท์เซลล์

so you could then make those cells

แล้วจากนั้น คุณอาจทสร้างเซลล์เหล่านั้น

that are relevant to their disease,

มีความเกี่ยวข้องกับโรคของพวกเขา

both to study but potentially to treat.

ทั้งต่อการศึกษา และอาจเป็นไปได้ที่จะใช้ในการรักษา

Now, the idea of that at medical school --

สำหรับในโรงเรียนแพทย์ แนวคิดเรื่องนี้ --

this is a recurring theme, isn't it, me and medical school? —

ผมพูดซ้ำ ๆ อีกแล้ว ใช่ไหมครับเนี่ย ผมและโรงเรียนแพทย์ --

would have been ridiculous,

คงเคยเป็นเรื่องล้อเล่นแน่ ๆ

but it's an absolute reality today.

แต่มันกลายเป็นไปได้จริงแล้วในปัจจุบัน

And I see this as the cornerstone

และผมเห็นว่ามันเป็นเหมือนรากฐานสำคัญ

of regeneration, repair and hope.

ของการฟื้นฟู การซ่อมแซม และความหวัง

And whilst we're on the theme of hope,

และในขณะที่พวกเรา กำลังพูดกันถึงเรื่องความหวัง

for those of you who might have failed at school,

สำหรับพวกคุณ ผู้ที่อาจไม่ประสบความสำเร็จในโรงเรียน

there's hope for you as well,

นั่นเป็นความหวังสำหรับคุณเช่นกัน

because this is the school report of John Gerdon.

เพราะนี่คือรายงานผลการเรียน ของจอห์น เจอร์ดอน

["I believe he has ideas about becoming a scientist; on his present showing this is quite ridiculous."]

[“ผมเชื่อว่าเขามีความคิดที่จะเป็นนักวิทยาศาสตร์ แต่จากสภาพเขาตอนนี้มันดูท่าจะเป็นเรื่องน่าขัน”]

So they didn't think much of him then.

ดังนั้น พวกเขาจึงไม่หวังอะไรกับเขามาก

But what you may not know is that he got the Nobel Prize for medicine

แต่สิ่งที่คุณอาจจะไม่รู้ก็คือ เขาได้รับรางวัลโนเบลสาขาการแพทย์

just three months ago.

ในเมื่อ 3 เดือนที่ผ่านมานี้เอง

So to return to the original problem,

กลับไปยังปัญหาแรกของเรา

what is the opportunity of these stem cells,

จะมีโอกาสแค่ไหนสำหรับสเต็มเซลล์เหล่านี้

or this disruptive technology,

หรือเทคโนโลยีใหม่นี้

for repairing the damaged brain,

สำหรับการนำมันไปซ่อมแซมสมองที่เสียหาย

which we call regenerative neurology?

ที่เราเรียกกันว่าการฟื้นฟูระบบประสาท

I think there are two ways you can think about this:

ผมคิดว่ามันมีสองแนวทางสำหรับเรื่องนี้

as a fantastic 21st-century drug discovery tool,

ในฐานะเครื่องมือสำหรับการค้นพบยา ที่เป็นเลิศแห่งศตวรรษที่ 21

and/or as a form of therapy.

และ/หรือ ในฐานะรูปแบบหนึ่งของการรักษา

So I want to tell you a little bit about both of those

ดังนั้น ผมอยากจะบอกคุณอีกเล็กน้อย เกี่ยวกับทั้งสองแนวทางนั้น

in the next few moments.

ต่อไปในการบรรยายนี้

Drug discovery in a dish is how people often

การค้นพบยาในถาดทดลอง มักจะเป็นเรื่อง

talk about this.

ที่คนพูดกันถึงสิ่งนี้

It's very simple: You take a patient with a disease,

มันไม่ยากเลย คุณนำผู้ป่วยที่เป็นโรคอย่างหนึ่ง

let's say motor neuron disease,

เช่น โรคเซลล์ประสาทสั่งการเสื่อม

you take a skin sample,

คุณเก็บตัวอย่างผิวหนัง

you do the pluripotent reprogramming,

คุณทำการกระตุ้นพลูริโพเทนท์เซลล์ ให้จัดเรียงโปรแกรมใหม่

as I've already told you,

เหมือนกับที่ผมได้บอกคุณไปแล้ว

and you generate live motor nerve cells.

และคุณก็จะได้เซลล์ประสาทสั่งการที่มีชีวิต

That's straightforward, because that's what

นั่นมันตรงไปตรงมา เพราะนั่นเป็นสิ่งที่

pluripotent cells can do.

พลูริโพเทนท์เซลล์สามารถทำได้

But crucially, you can then compare their behavior

แต่ที่สำคัญมากคือ จากนั้นคุณสามารถเปรียบเทียบ พฤติกรรมของพวกมัน

to their equivalent but healthy counterparts,

กับเซลล์ที่เป็นสมมูลกันที่สุขภาพดี

ideally from an unaffected relative.

ตามหลักการคือเซลล์พวกเดียวกัน ที่ไม่ได้รับผลกระทบจากโรค

That way, you're matching for genetic variation.

ด้วยวิธีการนี้ คุณจะได้เปรียบเทียบ การผันแปรทางพันธุกรรม

And that's exactly what we did here.

และแน่นอนว่า นั่นเป็นสิ่งที่พวกเราทำที่นี่

This was a collaboration with colleagues:

นี่เป็นการร่วมมือกันของเพื่อนร่วมงาน

in London, Chris Shaw; in the U.S., Steve Finkbeiner and Tom Maniatis.

คริส ชอว์ ที่ลอนดอน สตีฟ ฟิงค์ไบเนอร์ และทอม แมเนียทีส ที่สหรัฐฯ

And what you're looking at, and this is amazing,

และสิ่งที่คุณกำลังดูอยู่ และมันช่างอัศจรรย์

these are living, growing, motor nerve cells

คือเซลล์ประสาทสั่งการที่มีชีวิตและกำลังเติบโต

from a patient with motor neuron disease.

ที่ได้จากคนไข้ ที่เป็นโรคเซลล์ประสาทสั่งการเสื่อม

It happens to be an inherited form.

กลายเป็นว่ามันเป็นรูปแบบ ที่ถูกถ่ายทอดส่งต่อทางพันธุกรรม

I mean, just imagine that.

ลองคิดดูสิครับ

This would have been unimaginable 10 years ago.

นี่เป็นสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดใน 10 ปีที่ผ่านมา

So apart from seeing them grow and put out processes,

ดังนั้น นอกจากการดูพวกมันเติบโต และทำกระบวนการต่าง ๆ

we can also engineer them so that they fluoresce,

พวกเราดัดแปลงมันด้วย ดังนั้นพวกมันจะเรืองแสงได้

but crucially, we can then track their individual health

แต่ที่สำคัญ คือหลังจากนั้นพวกเราสามารถติดตาม สุขภาพของแต่ละเซลล์

and compare the diseased motor nerve cells

แล้วเปรียบเทียบ เซลล์ประสาทสั่งการที่เป็นโรค

to the healthy ones.

กับเซลล์ที่สุขภาพดี

And when you do all that and put it together,

และเมื่อคุณทำแบบนั้น และนำทั้งหมดมาประกอบรวมกัน

you realize that the diseased ones,

คุณจะระบุได้ว่าเซลล์ที่โรค

which is represented in the red line,

ซึ่งถูกแสดงในที่นี้เป็นเส้นสีแดง

are two and a half times more likely to die

มีความเป็นไปได้ที่จะตาย มากเป็นสองจุดห้าเท่า

than the healthy counterpart.

เมื่อเทียบกับเซลล์ที่สุขภาพดี

And the crucial point about this is that you then have

และจุดที่สำคัญมากเกี่ยวกับสิ่งนี้คือ

a fantastic assay to discover drugs,

คุณได้การทดสอบที่อัศจรรย์เพื่อค้นพบยาใหม่

because what would you ask of the drugs,

เพราะสิ่งที่คุณอยากรู้เกี่ยวกับยา

and you could do this through a high-throughput

และคุณสามารถทำได้ อย่างรวดเร็วในคราวละมาก ๆ

automated screening system,

ในระบบตรวจสอบโดยอัตโนมัติ

you'd ask the drugs, give me one thing:

คำถามของคุณที่มีต่อยาก็คือ ทำสิ่งหนึ่งให้ผมหน่อย

find me a drug that will bring the red line

หายาที่จะทำให้เส้นสีแดง

closer to the blue line,

เข้ามาใกล้กับเส้นสีฟ้าให้ผมที

because that drug will be a high-value candidate

เพราะยานั้นจะมีแนวโน้มเป็นว่าที่ยา

that you could probably take direct to human trial

ที่เป็นไปได้ว่า คุณจะสามารถ นำไปทดสอบกับมนุษย์ได้โดยตรง

and almost bypass that bottleneck

และเกือบทีจะลัดผ่านอุปสรรค์ที่ติดขัดนั่น

that I've told you about in drug discovery

ที่ผมได้บอกคุณไปแล้ว เกี่ยวกับการค้นพบยาใหม่

with the animal models,

โดยการใช้สัตว์ทดลอง

if that makes sense. It's fantastic.

ถ้าสามารถทำแบบนั้นได้ มันก็มหัศจรรย์มาก

But I want to come back

แต่ผมอยากจะกลับไปสู่เรื่องที่ว่า

to how you might use stem cells directly

คุณจะใช้สเต็มเซลล์โดยตรงได้อย่างไรบ้าง

to repair damage.

ในการซ่อมแซมส่วนที่เสียหาย

And again there are two ways to think about this,

และก็เช่นกัน เราคิดได้เป็นสองแนวทาง

and they're not mutually exclusive.

และพวกมันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกันทั้งหมด

The first, and I think in the long run

อย่างแรก ผมคิดมานานในระยะยาว

the one that will give us the biggest dividend,

สิ่งที่จะให้ผลตอบแทนกับเรามากที่สุด

but it's not thought of that way just yet,

แต่มันยังไม่ได้ถูกใช้ในแนวทางนั้น

is to think about those stem cells that are already

คือการมองว่าสเต็มเซลล์เหล่านั้น

in your brain, and I've told you that.

อยู่ในสมองของคุณอยู่แล้ว อย่างที่ผมบอกกับคุณ

All of us have stem cells in the brain,

พวกเราทุกคนมีสเต็มเซลล์อยู่ในสมอง

even the diseased brain,

แม้แต่สมองที่เป็นโรคก็เถอะ

and surely the smart way forward

และแน่นอน แนวทางที่ชาญฉลาด จะใช้ในก้าวต่อไป

is to find ways that you can promote and activate

คือการทางที่คุณ จะสามารถส่งเสริมและกระตุ้น

those stem cells in your brain already

สเต็มเซลล์ที่อยู่ในสมองคุณอยู่แล้ว

to react and respond appropriately to damage

ให้เกิดปฏิกิริยาและตอบสนองอย่างเหมาะสม ต่อความเสียหาย

to repair it.

เพื่อที่จะซ่อมแซมมัน

That will be the future.

นั่นน่าจะเป็นอนาคตที่เรารอคอย

There will be drugs that will do that.

จะมียาที่สามารถทำแบบนั้นได้

But the other way is to effectively parachute in cells,

แต่อีกแนวทางคือกระโดดร่มชูชีพ ลงไปในเซลล์อย่างมีประสิทธิภาพ

transplant them in,

คือปลูกถ่ายพวกมันเข้าไป

to replace dying or lost cells, even in the brain.

เพื่อทดแทนเซลล์ที่กำลังจะตาย หรือหายไปแล้ว แม้กระทั่งในสมอง

And I want to tell you now an experiment,

และผมอยากจะบอกพวกคุณถึงการทดลอง

it's a clinical trial that we did,

มันเป็นการทดลองทางคลินิค ที่พวกเราได้ทำ

which recently completed,

ซึ่งเพิ่งจะเสร็จไปเมื่อไม่นานนี้เอง

which is with colleagues in UCL,

โดยความร่วมมือกับเพื่อนร่วมงานใน UCL

David Miller in particular.

โดยเฉพาะกับ เดวิด มิลเลอร์

So this study was very simple.

การศึกษาครั้งนี้เรียบง่ายมาก ๆ

We took patients with multiple sclerosis

พวกเรานำคนไข้ ที่เป็นโรคมัลติเพิลสเคลอโรซิส

and asked a simple question:

และถามคำถามง่าย ๆ ว่า

Would stem cells from the bone marrow

สเต็มเซลล์ที่จากไขกระดูก

be protective of their nerves?

จะปกป้องเส้นประสาทของพวกมัน ได้หรือเปล่า

So what we did was we took this bone marrow,

ดังนั้น พวกเราเก็บไขกระดูกนี้มา

grew up the stem cells in the lab,

เพาะเลี้ยงสเต็มเซลล์ในห้องทดลอง

and then injected them back into the vein.

จากนั้นจึงใส่มันกลับเข้าไปในเส้นเลือดดำ

I'm making this sound really simple.

ผมทำให้มันฟังดูง่ายมาก ๆ

It took five years off a lot of people, okay?

ต้องใช้เวลาห้าปี และคนอีกมากมายนะครับ

And it put gray hair on me

มันทำให้ผมบนศีรษะผมกลายสีเทา

and caused all kinds of issues.

และยังก่อปัญหาสารพัด

But conceptually, it's essentially simple.

แต่ในแง่ของแนวคิดแล้ว มันเรียบง่ายจริง ๆ ครับ

So we've given them into the vein, right?

นั่นล่ะครับ เราใส่พวกมัน เข้าไปในเส้นเลือดดำแล้วนะครับ

So in order to measure whether this was successful or not,

และเพื่อที่จะวัดว่ามันได้ผลหรือไม่

we measured the optic nerve

เราใช้การวัดเส้นประสาทตา

as our outcome measure.

เป็นผลการวัดของพวกเรา

And that's a good thing to measure in M.S.,

และนั่นเป็นข้อดีในการวัดที่ทำในผู้ป่วย โรคมัลติเพิลสเคลอโรซิส

because patients with M.S. sadly suffer

เพราะพวกเขาต้องพบกับปัญหา

with problems with vision --

การมองเห็น

loss of vision, unclear vision.

การสูญเสียการมองเห็น การมองเห็นไม่ชัด

And so we measured the size of the optic nerve

และพวกเรายังวัดขนาดของเส้นประสาทตา

using the scans with David Miller

โดยใช้การตรวจหาโดย เดวิด มิลเลอร์

three times -- 12 months, six months,

3 ครั้ง -- ตอน 12 เดือน, 6 เดือน

and before the infusion --

และก่อนที่จะฉีดสารเข้าทางเส้นเลือด --

and you can see the gently declining red line.

คุณสามารถสังเกตเห็น เส้นสีแดงที่ลดลงเล็กน้อย

And that's telling you that the optic nerve is shrinking,

และนั่นบ่งบอกว่าเส้นประสาทตา กำลังหดตัวลง

which makes sense, because their nerves are dying.

ซึ่งมันเป็นเหตุเป็นผล เพราะเส้นประสาทของพวกเขากำลังจะตาย

We then gave the stem cell infusion

จากนั้นพวกเราได้ฉีดสเต็มเซลล์ เข้าไปทางเส้นเลือด

and repeated the measurement twice --

และทำการวัดรูปแบบเดิมซ้ำอีกสองครั้ง --

three months and six months --

ใน 3 เดือน และ 6 เดือน

and to our surprise, almost,

และพวกเราก็ประหลาดใจ

the line's gone up.

เส้นนั้นขยับขึ้น

That suggests that the intervention

นั่นบ่งบอกว่าการลุกลามนั้น

has been protective.

ได้ถูกป้องกันแล้ว

I don't think myself that what's happened

ผมไม่ได้คิดนะครับว่าสิ่งที่เกิดขึ้น

is that those stem cells have made new myelin

คือสเต็มเซลล์เหล่าได้สร้างไมอิลินขึ้นใหม่

or new nerves.

หรือเซลล์ประสาทใหม่

What I think they've done is they've promoted

สผมคิดว่าพวกมันส่งเสริม

the endogenous stem cells, or precursor cells,

สเต็มเซลล์ที่มีอยู่แต่เดิม หรือเซลล์ตั้งต้น

to do their job, wake up, lay down new myelin.

ให้ทำงานของพวกมัน ตื่นขึ้น วางไมอิลินใหม่

So this is a proof of concept.

และนี่เป็นบทสูจน์ของแนวคิดนี้

I'm very excited about that.

ผมตื่นเต้นกับเรื่องนี้มาก

So I just want to end with the theme I began on,

ดังนั้น ผมอยากจะจบ ด้วยเรื่องที่ผมเริ่มเอาไว้

which was regeneration and hope.

เกี่ยวกับการฟื้นฟูใหม่และความหวัง

So here I've asked John

ผมได้ถามจอห์น

what his hopes are for the future.

ถึงความหวังและอนาคตของเขา

John: I would hope that

จอห์น: ผมหวังว่า

sometime in the future

สักวันหนึ่งในอนาคต

through the research that you people are doing,

ด้วยงานวิจัยที่พวกคุณกำลังทำกัน

we can come up with a cure

เราสามารถค้นพบวิธีการรักษา

so that people like me can lead a normal life.

และทำให้คนที่เป็นอย่างผม สามารถจะดำเนินชีวิตได้ตามปกติ

SC: I mean, that speaks volumes.

สิทธาทาน: นั่นเป็นการบ่งบอก ถึงความสำคัญครับ

But I'd like to close by first of all thanking John --

ผมอยากจะจบการบรรยายนี้ เริ่มต้นด้วยการขอบคุณจอห์น --

thanking John for allowing me to share

ของคุณจอห์นที่อนุญาตให้ผมแบ่งปัน

his insights and these clips with you all.

เรื่องราวเบื้องลึกของเขา และคลิปเหล่านี้ กับพวกคุณทุกคน

But I'd also like to add to John and to others

นอกจากนี้ ผมยังอยากจะบอก กับจอห์นและคนอื่น ๆ ว่า

that my own view is, I'm hopeful for the future.

โดยส่วนตัวแล้ว ผมมีความหวังกับอนาคตครับ

I do believe that the disruptive technologies

ผมเชื่อว่าเทคโนโลยีใหม่เหล่านี้

like stem cells that I've tried to explain to you

อย่างสเต็มเซลล์ ที่ผมได้พยายามอธิบายให้พวกคุณฟัง

do offer very real hope.

มันจะให้ความหวังที่แท้จริง

And I do think that the day that we might be able

และผมคิดว่า วันที่พวกเราจะสามารถ

to repair the damaged brain

ซ่อมแซมสมองที่เสียหายได้

is sooner than we think.

จะมาถึงเร็วกว่าที่พวกเราคิด

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)