Siddharthan Chandran: Can the damaged brain repair itself?

Translator: Pari A Reviewer: sadegh vn

بسیار خوشحالم که امروز اینجا حضور دارم

تا با شما درمورد چگونگی ترمیم مغز آسیب دیده صحبت کنم،

و در این مورد بسیار هیجان‌زده هستم

I'm very pleased to be here today

چون من، خودم، به عنوان یک متخصص اعصاب،

to talk to you all about how we might repair

معتقدم که یکی از بهترین روش‌هایی است

the damaged brain,

که با آن بتوانیم به بیمارانی امید ببخشیم

and I'm particularly excited by this field,

که امروزه با ویرانی

because as a neurologist myself,

و بیماری‌های غیرقابل درمان مغز دست و پنجه نرم می‌کنند.

I believe that this offers one of the great ways

that we might be able to offer hope

خوب ببینیم مشکل چیست.

for patients who today live with devastating

اینجا، عکس مغز فردی

and yet untreatable diseases of the brain.

با بیماری آلزایمر را

کنار عکس یک مغز سالم مشاهده می‌کنید،

So here's the problem.

و چیزی که مشخص است، در مغز دچار آلزایمر،

You can see here the picture of somebody's brain

قسمت حلقه‌های قرمز رنگ، آسیبی آشکار، از بین رفتگی، جای زخم، وجود دارد،

with Alzheimer's disease

next to a healthy brain,

و می‌توانم عکس‌های مشابه‌‌ای از امراض دیگر به شما نشان دهم: فلج چندگانه (ام‌اس)،

and what's obvious is, in the Alzheimer's brain,

ringed red, there's obvious damage -- atrophy, scarring.

بیماری عصب حرکتی، بیماری پارکینسون،

حتی بیماری هانتینگتون،

And I could show you equivalent pictures

و همه‌ی این‌ها داستانی مشابه را نقل می‌کنند.

from other disease: multiple sclerosis,

و مجموعاً این بیماری‌های مغزی نشان دهنده‌ی

motor neuron disease, Parkinson's disease,

یکی از تهدید‌های اصلی سلامت عمومی دوران ما است.

even Huntington's disease,

and they would all tell a similar story.

و اعداد آن اینجا بسیار خیره‌کننده است.

And collectively these brain disorders represent

در هر زمان، ۳۵ میلیون انسان وجود دارند که در آن واحد

one of the major public health threats of our time.

با یکی از این بیماری‌های مغزی زندگی می‌کنند،

And the numbers here are really rather staggering.

و هزینه‌های سالانه‌ در سطح جهانی

At any one time, there are 35 million people today

۷۰۰ میلیون دلار است.

یعنی، شما فقط تصورش را بکنید.

living with one of these brain diseases,

این بیشتر از یک درصد

تولید ناخالص داخلی جهانی است.

and the annual cost globally

is 700 billion dollars.

و بدتر هم می‌شود،

I mean, just think about that.

چون تمام این ارقام دارند بالا می‌روند،

That's greater than one percent

چون اینها جمعاً بیماری‌های

of the global GDP.

مرتبط با افزایش سن هستند و ما بیشتر عمر می‌کنیم.

And it gets worse,

پس سوالی که جداً باید از خود بپرسیم این است،

because all these numbers are rising

چرا، با توجه به اثرات مخرب این بیماری‌ها

because these are by and large

age-related diseases, and we're living longer.

بر افراد،

So the question we really need to ask ourselves is,

فارق از مقیاس مشکلات اجتماعی آن،

چرا درمان موثری وجود ندارد؟

why, given the devastating impact of these diseases

حالا به منظور در نظر گرفتن این،

to the individual,

never mind the scale of the societal problem,

ابتدا لازم است به شما یکسری توضیحات آموزشی

در مورد نحوه عملکرد مغز ارائه دهم.

why are there no effective treatments?

پس به بیانی دیگر، لازم است به شما هر چه که در دانشکده‌ی پزشکی آموختم را بگویم.

Now in order to consider this,

I first need to give you a crash course

(خنده)

اما باور کنید، این توضیحات خیلی وقت نمی‌گیرند.

in how the brain works.

So in other words, I need to tell you

باشه؟ (خنده‌ی بینندگان)

everything I learned at medical school.

خوب مغز به طرز وحشتناکی ساده است:

(Laughter)

مغز از چهار سلول تشکیل شده است،

But believe me, this isn't going to take very long.

و دوتای آنها اینجا نشان داده شده است.

Okay? (Laughter)

سلول‌ عصبی وجود دارد،

و سپس سلول میلین‌شده

So the brain is terribly simple:

یا سلول عایقی وجود دارد.

it's made up of four cells,

به آن سلول کم‌شاخه گفته می‌شود.

and two of them are shown here.

و وقتی این چهار سلول باهم کار می‌کنند

There's the nerve cell,

and then there's the myelinating cell,

یک سمفونی خارق‌العاده از فعالیت‌ الکتریکی خلق می‌کنند،

or the insulating cell.

It's called oligodendrocyte.

و این فعالیت الکتریکی است

And when these four cells work together

in health and harmony,

که زیربنای توانایی‌های ما در تفکر کردن، احساسات داشتن،

they create an extraordinary symphony of electrical activity,

به یاد آوردن، آموختن، تکان خوردن، حس کردن و غیره است.

and it is this electrical activity

اما به طور مساوی، هر کدام از این سلول‌های مجزا

that underpins our ability to think, to emote,

می‌توانند، به تنهایی یا با هم، طغیان کنند یا بمیرند،

to remember, to learn, move, feel and so on.

But equally, each of these individual four cells

و وقتی این رخ می‌دهد، شما دچار آسیب می‌شوید.

سیم‌کشی‌تان آسیب می‌بیند.

alone or together, can go rogue or die,

اتصالاتتان مختل می‌شود.

و اینجا با هدایت کند‌تر، مشهود است.

and when that happens, you get damage.

You get damaged wiring.

اما در نهایت، این آسیب به وضوح

You get disrupted connections.

به شکل بیماری ظاهر می‌شود.

And that's evident here with the slower conduction.

و اگر آن سلول عصبی در حال مرگ،

But ultimately, this damage will manifest

یک عصب حرکتی باشد، مثلا،

به بیماری نورون حرکتی مبتلا خواهید شد،

as disease, clearly.

بنابراین می‌خواهم یک تصویر واقعی

And if the starting dying nerve cell

از آنچه در مورد بیماری عصب حرکتی اتفاق می‌افتد، به شما ارائه دهم.

is a motor nerve, for example,

you'll get motor neuron disease.

خوب ایشان بیمار من، به نام «جان» است.

So I'd like to give you a real-life illustration

من جان را همین هفته پیش در کلینیک دیدم.

of what happens with motor neuron disease.

و از جان خواسته‌ام در مورد مشکلاتش

So this is a patient of mine called John.

که منجر به تشخیص اولیه بیماری عصب حرکتی شده است، چیزی برایمان بگوید.

John I saw just last week in the clinic.

جان: بیماری‌ام در اکتبر سال ۲۰۱۱ تشخیص داده شد،

And I've asked John to tell us something about what were his problems

that led to the initial diagnosis

و مشکل اصلی‌ام مشکل تنفسی بود،

of motor neuron disease.

John: I was diagnosed in October in 2011,

سختی در نفس کشیدن.

چاندران: نمی‌دانم حرف‌هایش را متوجه شدید یا نه، اما جان داشت می‌گفت که سختی در تنفس

and the main problem was a breathing problem,

دست آخر منجر به تشخیص

difficulty breathing.

بیماری عصب حرکتی شد.

Siddharthan Chandran: I don't know if you caught all of that, but what John was telling us

خب جان الان بیش از ۱۸ ماه است که درگیر آن است،

was that difficulty with breathing

led eventually to the diagnosis

و من اکنون از او خواسته‌ام تا چیزی در مورد

of motor neuron disease.

موقعیت مخمصه‌‌طور فعلی‌اش به ما بگوید.

جان: حالی که الان دچارش هستم این است که تنفسم بدتر شده است.

So John's now 18 months further down in that journey,

در دست‌ها، بازوها و پاهایم احساس ضعف دارم.

and I've now asked him to tell us something about

his current predicament.

John: What I've got now is the breathing's gotten worse.

بنابراین اساساً بیشتر اوقات روی ویلچر هستم.

I've got weakness in my hands, my arms and my legs.

چانداران: جان الان به ما گفت که روی ویلچر است،

در بیشتر اوقات.

So basically I'm in a wheelchair most of the time.

بنابراین آنچه این دو کلیپ نشان می‌دهند

فقط پیامد ویرانگر بیماری نیست،

SC: John's just told us he's in a wheelchair

بلکه چیزهایی در مورد

most of the time.

سرعت تکان‌دهنده این بیماری نیز به ما می‌گویند،

So what these two clips show

زیرا تنها در ۱۸ ماه،

is not just the devastating consequence of the disease,

یک مرد بالغ متناسب

but they also tell us something about

the shocking pace of the disease,

به ویلچر و دستگاه تنفس وابسته شده است.

because in just 18 months,

و بیاید واقع بین باشیم، جان می‌تواند پدر،

a fit adult man has been rendered

برادر یا دوست هر کسی باشد.

خوب این وقتی عصب حرکتی می‌میرد، رخ می‌‌دهد.

wheelchair- and respirator-dependent.

اما وقتی آن سلول میلینی می‌میرد، چه اتفاقی می‌افتد؟

And let's face it, John could be anybody's father,

brother or friend.

به بیماری ام‌اس مبتلا می‌شوید.

So that's what happens when the motor nerve dies.

خوب اسکن سمت چپ شما

But what happens when that myelin cell dies?

تصویری از مغز است

که نقشه ای از اتصالات مغز می‌باشد،

You get multiple sclerosis.

و بر روی آنها

So the scan on your left

مناطق آسیب دیده قرار دارند..

is an illustration of the brain,

ما آنها را ضایعات میلین‌زدایی می‌نامیم.

اما این مناطق آسیب دیده‌اند و سفید هستند.

and it's a map of the connections of the brain,

and superimposed upon which

می‌دانم الان اینجا به چه فکر می‌کنید.

are areas of damage.

فکر می‌کنید: «خدای من، این آقا آمد اینجا

We call them lesions of demyelination.

و گفت که قرار است از امید صحبت کند،

But they're damage, and they're white.

و همه‌ی کاری که کرد این بود که داستانی واقعاً تاریک

So I know what you're thinking here.

و افسرده کننده تحویل‌مان دهد.»

You're thinking, "My God, this bloke came up

به شما گفته بودم این امراض وحشتناک‌اند.

آنها ویرانگراند، تعداد در حال افزایش است،

and said he's going to talk about hope,

and all he's done is give a really rather bleak

هزینه‌ها شاخ‌دار هستند، و از همه بدتر،

and depressing tale."

ما هیچ درمانی در دست نداریم. امید کجاست؟

I've told you these diseases are terrible.

خوب، می‌دانید چیست؟ به نظر من امیدی هست.

They're devastating, numbers are rising,

و امیدی در این بخش بعدی وجود دارد،

the costs are ridiculous, and worst of all,

در این بخش از مغز شخص دیگری با ام‌اس،

we have no treatment. Where's the hope?

زیرا آنچه که نشان می‌دهد

Well, you know what? I think there is hope.

توانایی شگفت‌انگیز مغز در ترمیم خود می‌باشد.

And there's hope in this next section,

فقط آن را به قدر کافی خوب انجام نمی‌دهد.

of this brain section of somebody else with M.S.,

پس دوباره، دو چیز هست می‌خواهم نشان‌تان دهم.

because what it illustrates

اول از همه آسیب این بیمار مبتلا به ام‌اس

is, amazingly, the brain can repair itself.

و دوباره، یکی دیگر از این توده‌های سفید است.

It just doesn't do it well enough.

And so again, there are two things I want to show you.

اما نکته مهم این است که ناحیه‌ی حلقه‌ی قرمز رنگ،

First of all is the damage of this patient with M.S.

ناحیه‌ای را نشان می‌دهد که آبی کم رنگ است.

And again, it's another one of these white masses.

اما آن ناحیه که آبی کم رنگ است، زمانی سفید بوده است.

But crucially, the area that's ringed red

بنابراین آن آسیب دیده بوده، و اکنون ترمیم شده است.

highlights an area that is pale blue.

فقط شفاف کنم: این به خاطر پزشکان نیست.

But that area that is pale blue was once white.

این با وجود پزشکان است، نه به خاطر پزشکان.

So it was damaged. It's now repaired.

این مرمتی خودبه‌خود است.

عالی است و برای این رخ داده است

Just to be clear: It's not because of doctors.

که سلول‌های بنیادی در مغز وجود دارند، حتی،

It's in spite of doctors, not because of doctors.

که می‌توانند میلین جدید، عایق جدید را

This is spontaneous repair.

بر روی عصب‌های آسیب دیده قرار دهند.

It's amazing and it's occurred

because there are stem cells in the brain, even,

و این مشاهده به دو دلیل مهم است.

which can enable new myelin, new insulation,

اولی این است که یکی از راستی‌ و درستی‌هایی را به چالش می‌کشد

to be laid down over the damaged nerves.

که در دانشکده پزشکی یاد گرفتیم،

And this observation is important for two reasons.

یا حداقل من، مسلماً در قرن گذشته یاد گرفتم،

The first is it challenges one of the orthodoxies

و آن این است که مغز خود را ترمیم نمی‌کند،

برخلاف، مثلاً، استخوان یا کبد.

that we learnt at medical school,

or at least I did, admittedly last century,

اما در واقع این کار را می‌کند، ولی آن را به حد کافی خوب انجام نمی‌دهد.

which is that the brain doesn't repair itself,

و دومین کاری که انجام می‌دهد،

unlike, say, the bone or the liver.

و به ما یک مسیر بسیار شفاف برای سفر به سوی درمان‌های جدید می‌دهد؛

But actually it does, but it just doesn't do it well enough.

یعنی نیازی نیست ادم خیلی نابغه‌ای باشید

تا بدانید اینجا چه باید بکنید.

And the second thing it does,

شما به سادگی باید راه‌هایی برای ترویج

and it gives us a very clear direction of travel for new therapies --

ترمیم درون‌زا و خود‌به‌خودی پیدا کنید که به هر حال رخ می‌دهد.

I mean, you don't need to be a rocket scientist

to know what to do here.

بنابراین سؤال این است که چرا، اگر مدتی است که راه را می‌دانیم، همانطور که می‌دانیم،

You simply need to find ways of promoting

the endogenous, spontaneous repair that occurs anyway.

چرا آن درمان‌ها را در دست نداریم؟

So the question is, why, if we've known that

و این تا حدی نشان‌دهنده‌ی پیچیدگی

for some time, as we have,

توسعه‌ی دارو است.

why do we not have those treatments?

در حال حاضر، ممکن است به توسعه‌ی دارو

به عنوان یک شرط نسبتاً گران اما پر ریسک فکر کنید،

And that in part reflects the complexity

و شانس این شرط تقریباً این است:

of drug development.

آنها ۱۰.۰۰۰ به یک مخالف هستند،

Now, drug development you might think of

چون شما باید حدود ۱۰.۰۰۰ ترکیب را غربال کنید

as a rather expensive but risky bet,

تا آن یک برنده بالقوه را پیدا کنید.

and the odds of this bet are roughly this:

و سپس باید پانزده سال هزینه کنید و بیش از یک میلیارد دلار خرج کنید،

they're 10,000 to one against,

because you need to screen about 10,000 compounds

و حتی در آن زمان هم ممکن است برنده‌ای نداشته باشید.

to find that one potential winner.

بنابراین سوال برای ما این است که

And then you need to spend 15 years

آیا می‌توانید قوانین بازی را عوض کنید؟ و آیا می‌توانید شانس را کوتاه کنید؟

and spend over a billion dollars,

and even then, you may not have a winner.

و برای انجام این کار باید فکر کرد

که گلوگاه این کشف دارو کجاست؟

So the question for us is,

can you change the rules of the game

و یکی از تنگناها، در مراحل ابتدایی کشف دارو قرار دارد.

and can you shorten the odds?

And in order to do that, you have to think,

تمام این غربالگری‌ها روی نمونه‌های حیوانی انجام می‌شود.

where is the bottleneck in this drug discovery?

اما ما می‌دانیم که انسان، مطالعه‌ی صحیح بشر است،

And one of the bottlenecks is early in drug discovery.

که از الکساندر پوپ وام گرفته شده است.

All that screening occurs in animal models.

پس سوال این است که آیا می‌توان این بیماری‌ها را

But we know that the proper study of mankind is man,

با استفاده از عناصر انسانی مطالعه کرد؟

و البته، ما کاملاً می‌توانیم.

to borrow from Alexander Pope.

می‌توانیم از سلول‌های بنیادی،

So the question is, can we study these diseases

و به طور خاص، از سلول‌های بنیادی انسانی استفاده کنیم.

using human material?

و سلول‌های بنیادی انسان، خارق‌العاده

And of course, absolutely we can.

اما ساده‌ هستند که می‌توانند دو کار انجام دهند:

We can use stem cells,

نه تنها می‌توانند خود را تجدید کنند یا از خود بیشتر بسازند،

and specifically we can use human stem cells.

بلکه همچنین می‌توانند متخصص

And human stem cells are these extraordinary

در ساختن استخوان، کبد یا مهمتر از همه، سلول‌های عصبی،

but simple cells that can do two things:

شاید حتی عصب حرکتی شوند.

they can self-renew or make more of themselves,

یا سلول میلینی شوند.

but they can also become specialized

و چالش مدت‌هاست که

to make bone, liver or, crucially, nerve cells,

آیا می‌توانیم این قدرت را مهار کنیم،

که این سلول‌های بنیادی با قدرت بدون شک خود

maybe even the motor nerve cell

برای احیا‌ی عصب شناسی به عهد خود عمل کند؟

or the myelin cell.

And the challenge has long been,

و من فکر می‌کنم که اکنون می‌توانیم، و دلیلی که می‌توانیم

can we harness the power,

the undoubted power of these stem cells

به این خاطر است که چند کشف بزرگ

in order to realize their promise

در ۱۰-۲۰ سال گذشته وجود داشته است.

for regenerative neurology?

And I think we can now, and the reason we can

یکی از کشف‌ها، در ادینبورگ بود،

که از قرار معلوم «دالی»، تنها گوسفند مشهور می‌باشد.

is because there have been several major discoveries

دالی در ادینبورگ به عمل آمد،

in the last 10, 20 years.

و دالی نمونه‌ای از

One of them was here in Edinburgh,

اولین شبیه‌سازی یک پستاندار

and it must be the only celebrity sheep, Dolly.

از یک سلول بالغ بود.

So Dolly was made in Edinburgh,

اما من فکر می‌کنم پیشرفت مهم‌تر

and Dolly was an example

of the first cloning of a mammal

برای اهداف بحث امروز ما،

در سال ۲۰۰۶، توسط دانشمند ژاپنی

from an adult cell.

But I think the even more significant breakthrough

به نام یاماناکا انجام شد.

و کاری که او در شکلی خارق‌العاده از آشپزی علمی انجام داد،

for the purposes of our discussion today

این بود که نشان داد چهار عنصر،

was made in 2006 by a Japanese scientist

فقط چهار عنصر،

called Yamanaka.

می‌توانند به طور موثر هر سلول، هر سلول بالغ را

And what Yamaka did,

in a fantastic form of scientific cookery,

به یک سلول بنیادی اصلی تبدیل کنند.

was he showed that four ingredients,

و اغراق در اهمیت آن دشوار است،

just four ingredients,

could effectively convert any cell, adult cell,

زیرا به این معناست که از هر کسی در این اتاق،

به ویژه بیماران،

into a master stem cell.

اکنون می‌توانید یک کیت ترمیم بافت سفارشی و شخصی‌سازی کنید.

And the significance of this is difficult to exaggerate,

because what it means that from anybody in this room,

سلول پوستی را بگیرید، آن را به یه سلول پرتوان اصلی مبدل کنید،

but particularly patients,

بنابراین می‌توانید آن سلول‌هایی را که مربوط به بیماری آن‌ها هستند را

you could now generate

a bespoke, personalized tissue repair kit.

هم برای مطالعه و هم مستعد برای درمان بسازید.

Take a skin cell, make it a master pluripotent cell,

اکنون، ایده آن در دانشکده پزشکی -

so you could then make those cells

موضوعی تکراری است، نه؟ من و دانشکده پزشکی؟ -

that are relevant to their disease,

قبلاً مضحک بود،

both to study but potentially to treat.

اما امروز یک واقعیت مطلق است.

Now, the idea of that at medical school --

و من این را سنگ بنای

this is a recurring theme, isn't it, me and medical school? —

بازسازی، ترمیم و امید می‌دانم.

would have been ridiculous,

و همچنان که روی موضوع امید هستیم،

but it's an absolute reality today.

برای آن دسته از شما که شاید در مدرسه شکست خورده باشید

And I see this as the cornerstone

برای شما نیز امیدی وجود دارد،

of regeneration, repair and hope.

چون این گزارش مدرسه‌‌ در مورد «جان گردون» است.

And whilst we're on the theme of hope,

[«او به جای خوبی نخواهد رسید»]

خب آن موقع جدی‌اش نمی‌گرفتند.

for those of you who might have failed at school,

اما احتمالاً نمی‌دانید که او جایزه‌ی نوبل پزشکی را

there's hope for you as well,

because this is the school report of John Gerdon.

همین سه ماه پیش دریافت کرد.

بنابراین برای بازگشت به مشکل اصلی،

["I believe he has ideas about becoming a scientist; on his present showing this is quite ridiculous."]

So they didn't think much of him then.

But what you may not know is that he got the Nobel Prize for medicine

فرصت این سلول‌های بنیادی

یا این فناوری مخرب

just three months ago.

برای ترمیم مغز آسیب‌دیده چیست؟

چیزی که آن را عصب‌شناسی احیاکننده می‌نامیم.

So to return to the original problem,

فکر می‌کنم به دو طریق می‌توان به این فکر کرد:

what is the opportunity of these stem cells,

or this disruptive technology,

به عنوان یک ابزار بی‌نظیر کشف دارو در قرن بیست و یکم،

for repairing the damaged brain,

و/یا به عنوان نوعی درمان.

which we call regenerative neurology?

I think there are two ways you can think about this:

بنابراین می‌خواهم طی چند لحظه‌ی آینده، کمی در مورد هر دوی آنها بگویم.

as a fantastic 21st-century drug discovery tool,

کشف دارو در یک ظرف، نحوه‌ی صحبت مردم

and/or as a form of therapy.

در مورد آن است.

So I want to tell you a little bit about both of those

خیلی ساده است: شما بیمار مبتلا به یک بیماری،

in the next few moments.

مثلاً بیماری عصب حرکتی را می‌گیرید،

یک نمونه پوست می‌گیرید،

Drug discovery in a dish is how people often

برنامه ریزی مجدد پرتوان را انجام می‌دهید،

talk about this.

It's very simple: You take a patient with a disease,

همانطور که قبلاً به شما گفتم،

let's say motor neuron disease,

و سلول‌های عصب حرکتی زنده تولید می‌کنید.

you take a skin sample,

این ساده است، زیرا این کاری است

you do the pluripotent reprogramming,

که سلول های پرتوان انجام می‌دهند.

اما مهمتر از همه، شما می‌توانید رفتار آنها را

as I've already told you,

and you generate live motor nerve cells.

با همتایان مشابه اما سالم خود مقایسه کنید،

That's straightforward, because that's what

ترجیحاً از یک خویشاوند بی‌پیرایه.

pluripotent cells can do.

به این شکل، برای تنوع ژنتیکی مطابقت می‌یابید.

But crucially, you can then compare their behavior

و این دقیقاً کاری است که ما اینجا انجام دادیم.

to their equivalent but healthy counterparts,

این یک همکاری با همکاران بود:

ideally from an unaffected relative.

در لندن، کریس شاو؛ در ایالات متحده، استیو فینکبینر و تام مانیاتیس.

That way, you're matching for genetic variation.

And that's exactly what we did here.

و آنچه دارید مشاهده می‌کنید، و این شگفت‌انگیز است،

این سلول‌های عصب حرکتی زنده‌ی در حال رشد،

This was a collaboration with colleagues:

in London, Chris Shaw; in the U.S., Steve Finkbeiner and Tom Maniatis.

از یک بیمار مبتلا به بیماری عصب حرکتی‌ هستند.

ناتفاقاً از نوع ارثی می‌باشد.

And what you're looking at, and this is amazing,

یعنی که فقط تصورش را بکنید.

these are living, growing, motor nerve cells

این ده سال پیش غیرقابل تصور بود.

بنابراین جدای از مشاهده رشد و از بین بردن فرآیندهای آنها،

from a patient with motor neuron disease.

It happens to be an inherited form.

می‌توانیم طوری مهندسی‌شان کنیم که شفافیت پیدا کنند،

I mean, just imagine that.

This would have been unimaginable 10 years ago.

اما مهمتر از همه، می‌توانیم سلامت فردی آنها را ردیابی کنیم

So apart from seeing them grow and put out processes,

و سلول‌های عصب حرکتی بیمار را

we can also engineer them so that they fluoresce,

با سلول‌های سالم مقایسه کنیم.

و وقتی همه این کارها را انجام می‌دهید و آنها را کنار هم می‌گذارید،

but crucially, we can then track their individual health

متوجه می‌شوید که بیمارانی

and compare the diseased motor nerve cells

که در خط قرمز نشان داده شده‌اند،

to the healthy ones.

دو و نیم برابر بیشتر از

And when you do all that and put it together,

همتایان سالم، احتمال مرگ دارند.

you realize that the diseased ones,

و نکته مهم آن این است که

which is represented in the red line,

are two and a half times more likely to die

آزمایشی فوق‌العاده برای کشف داروها دارید،

than the healthy counterpart.

زیرا چیزی که از داروها می‌خواهید،

And the crucial point about this is that you then have

و می توانید هم این کار را از طریق

یک سیستم غربالگری خودکار با توان بالا انجام دهید،

a fantastic assay to discover drugs,

از داروها می‌خواهید، به من یک چیز را بدهید:

because what would you ask of the drugs,

دارویی را برای من پیدا کنید که خط قرمز را

and you could do this through a high-throughput

به خط آبی نزدیک کند،

automated screening system,

زیرا آن دارو کاندیدای با ارزشی خواهد بود که

you'd ask the drugs, give me one thing:

احتمالاً می‌توانید مستقیماً آن را به آزمایش انسانی ببرید

find me a drug that will bring the red line

closer to the blue line,

و تقریباً از آن تنگنایی که در مورد کشف دارو گفتم، عبور کنید.

because that drug will be a high-value candidate

با مدل‌های حیوانی،

that you could probably take direct to human trial

اگر منطقی باشد. این فوق العاده است.

and almost bypass that bottleneck

اما من می خواهم برگردم

that I've told you about in drug discovery

به نحوه‌ی استفاده‌ی مستقیم از سلول‌های بنیادی برای ترمیم آسیب برگردم.

with the animal models,

if that makes sense. It's fantastic.

و دوباره دو راه برای اندیشیدن به آن هست، و آنها متقابل نیستند.

But I want to come back

اولین مورد که من فکر می‌کنم در دراز مدت

to how you might use stem cells directly

بیشترین سود را برای ما به ارمغان می‌آورد

to repair damage.

And again there are two ways to think about this,

اما هنوز به آن فکر نمی‌شود،

and they're not mutually exclusive.

این است که به سلول‌های بنیادی که قبلاً در مغزتان است،

The first, and I think in the long run

the one that will give us the biggest dividend,

فکر کنید، و چندی قبل در موردشان گفتم.

همه‌ی ما سلول‌های بنیادی در مغز داریم،

but it's not thought of that way just yet,

حتی مغز بیمار،

is to think about those stem cells that are already

و مطمئناً راه هوشمندانه‌ی پیش رو

این است که راه‌هایی را بیابیم که بتوان

in your brain, and I've told you that.

سلول‌های بنیادی را در مغز ترویج و فعال کرد

All of us have stem cells in the brain,

even the diseased brain,

تا واکنش مناسب نشان داده و به آسیب‌ها

and surely the smart way forward

جهت ترمیم آن پاسخ دهد.

is to find ways that you can promote and activate

این آینده خواهد بود.

داروهایی وجود خواهند داشت که این کار را انجام خواهند داد.

those stem cells in your brain already

to react and respond appropriately to damage

اما راه دیگر این است که به طور موثر وارد سلول شویم،

to repair it.

That will be the future.

آنها را پیوند بزنیم،

There will be drugs that will do that.

تا با سلول‌های در حال مرگ یا از دست رفته جایگزین شوند، حتی در مغز.

But the other way is to effectively parachute in cells,

و می‌خواهم اکنون یک آزمایش را به شما بگویم،

transplant them in,

این آزمایشی بالینی است که انجام دادیم،

to replace dying or lost cells, even in the brain.

و اخیراً به پایان رسیده است،

با همکاران در دانشگاه کالج لندن،

And I want to tell you now an experiment,

به ویژه دیوید میلر، انجام شد.

it's a clinical trial that we did,

خب این مطالعه بسیار ساده بود.

which recently completed,

ما بیمارانی مبتلا به ام‌اس انتخاب کردیم

which is with colleagues in UCL,

و یک سوال ساده پرسیدیم:

David Miller in particular.

آیا سلول‌های بنیادی مغز استخوان

So this study was very simple.

از عصب‌هایشان محافظت می‌کند؟

We took patients with multiple sclerosis

پس کاری که ما کردیم این بود که این مغز استخوان را گرفتیم،

and asked a simple question:

سلول‌های بنیادی را در آزمایشگاه رشد دادیم،

Would stem cells from the bone marrow

و سپس آنها را دوباره به رگ تزریق کردیم.

be protective of their nerves?

So what we did was we took this bone marrow,

من دارم آن را این قدر ساده می‌گویم؛

این آزمایش از کلی آدم پنج سال زمان گرفت، متوجه‌اید؟

grew up the stem cells in the lab,

و موهای من را سفید کرد

and then injected them back into the vein.

و باعث همه جور مسائل شد.

اما از نظر مفهومی، اساساً ساده به نظر می‌رسد.

I'm making this sound really simple.

It took five years off a lot of people, okay?

خوب ما سلول‌های بنیادی را به رگ آنها ترزیق کردیم، درست است؟

And it put gray hair on me

and caused all kinds of issues.

بنابراین به منظور اندازه‌گیری موفقیت یا عدم موفقیتش،

But conceptually, it's essentially simple.

ما عصب بینایی را به عنوان اندازه‌گیری نتیجه خود اندازه‌گیری کردیم.

So we've given them into the vein, right?

و این چیز خوبی برای اندازه‌گیری ام‌اس است، زیرا بیماران مبتلا به ام‌اس متأسفانه،

So in order to measure whether this was successful or not,

از مشکلات بینایی رنج می‌برند،

we measured the optic nerve

نظیر از دست دادن بینایی، دید تار.

as our outcome measure.

و بنابراین ما اندازه عصب بینایی را

And that's a good thing to measure in M.S.,

با استفاده از اسکن با دیوید میلر

because patients with M.S. sadly suffer

سه بار اندازه گرفتیم - طی ۱۲ ماه، شش ماه،

with problems with vision --

loss of vision, unclear vision.

و قبل از تزریق -

و می‌توانید خط قرمز را به آرامی در حال کاهش ببینید.

And so we measured the size of the optic nerve

using the scans with David Miller

و این می‌گوید که عصب بینایی دارد کوچک می‌شود،

three times -- 12 months, six months,

که منطقی است، زیرا عصب‌های آنها در حال مرگ است.

and before the infusion --

سپس تزریق سلول‌های بنیادی را انجام دادیم

and you can see the gently declining red line.

و اندازه‌گیری را دو بار تکرار کردیم

And that's telling you that the optic nerve is shrinking,

- طی سه ماه و شش ماه -

which makes sense, because their nerves are dying.

و در کمال تعجب، تقریباً

We then gave the stem cell infusion

خط از بین رفت.

این نشان می‌دهد که مداخله،

and repeated the measurement twice --

three months and six months --

محافظتی بوده است.

and to our surprise, almost,

خودم فکر نمی‌کنم آنچه اتفاق افتاده است

the line's gone up.

این باشد که آن سلول‌های بنیادی میلین یا عصب‌های جدیدی ساخته‌‌اند.

That suggests that the intervention

نظرم نسبت به آنچه رخ داده این است که

has been protective.

با ارتقای سلول‌های بنیادی درون‌زا یا سلول‌های پیش‌ساز،

I don't think myself that what's happened

is that those stem cells have made new myelin

موجب شده‌اند که کار خود را انجام دهند، بلند شوند، میلین جدید قرار دهند.

or new nerves.

What I think they've done is they've promoted

بنابراین این اثباتی برای مفهوم است.

من در مورد آن بسیار هیجان زده هستم.

the endogenous stem cells, or precursor cells,

to do their job, wake up, lay down new myelin.

بنابراین الان می‌خواهم با موضوعی که شروع کردم،

یعنی بازسازی و امید، به پایان برسانم.

So this is a proof of concept.

خب در اینجا از جان پرسیده‌ام

I'm very excited about that.

که چه امیدی به آینده دارد.

So I just want to end with the theme I began on,

جان: امیدوارم

در آینده

which was regeneration and hope.

با تحقیقاتی که شما آدم‌ها انجام می‌دهید،

So here I've asked John

what his hopes are for the future.

بتوانیم درمانی پیدا کنیم

John: I would hope that

تا افرادی مانند من بتوانند یک زندگی عادی داشته باشند.

sometime in the future

through the research that you people are doing,

چانداران: واقعاً این سخنان گویای همه چیز هستند.

we can come up with a cure

اما من می‌خواهم ابتدا از جان تشکر کنم؛

so that people like me can lead a normal life.

از جان تشکر کنم که به من اجازه داد

تا دیدگاهش و این کلیپ‌ها را با همه‌ی شما به اشتراک بگذارم.

SC: I mean, that speaks volumes.

اما همچنین می‌خواهم به صحبت‌های جان و دیگران اضافه کنم

But I'd like to close by first of all thanking John --

که دیدگاه خودم این است که من به آینده امیدوار هستم.

thanking John for allowing me to share

his insights and these clips with you all.

من معتقدم که فناوری‌های مخرب

مانند سلول‌های بنیادی که قبل‌تر توضیح دادم،

But I'd also like to add to John and to others

امید بسیار واقعی را ارائه می‌دهند.

that my own view is, I'm hopeful for the future.

و فکر می‌کنم روزی که بتوانیم

I do believe that the disruptive technologies

مغز آسیب دیده را ترمیم کنیم،

زودتر از فکرمان فرا می‌رسد.

متشکرم.

like stem cells that I've tried to explain to you

(تشویق بینندگان)

do offer very real hope.

And I do think that the day that we might be able

to repair the damaged brain

is sooner than we think.

Thank you.

(Applause)