Ananda Shankar Jayant fights cancer with dance

Translator: Srinivasan G Reviewer: vidya raju

(Music)

(இசை)

[Sanskrit]

[வடமொழி]

This is an ode to the mother goddess,

இது தேவி அம்மனை போற்றும் துதி.

that most of us in India learn when we are children.

இந்தியர்களில் பலர் இதனை சிறு வயதிலேயே கற்கின்றோம்.

I learned it when I was four

இதனை நான் கற்ற போது எனக்கு வயது நான்கு,

at my mother's knee.

என் தாயின் மடியில் அமர்ந்து கற்றேன்.

That year she introduced me to dance,

அதே வருடம் அவர் எனக்கு நாட்டியத்தையும் அறிமுகம் செய்தார்.

and thus began

இப்படித்தான் தொடங்கியது

my tryst with classical dance.

நாட்டியத்துடனான என் பயனம்.

Since then -- it's been four decades now --

அது முதல், இப்போது நாற்பது வருடங்களுக்கு மேலாக,

I've trained with the best in the field,

பல மேன்மையான கலைஞர்களிடம் கற்றுள்ளேன்,

performed across the globe,

உலகம் முழுவதும் நடனமாடியுள்ளேன்,

taught young and old alike,

பல்வேறு வயதினருக்கு கற்பித்துள்ளேன்,

created, collaborated,

நிகழ்ச்சிகள் படைத்துள்ளேன்,

choreographed,

வடிவமைத்துள்ளேன்,

and wove a rich tapestry

இப்படி நாட்டியக் கலையில்

of artistry, achievement and awards.

என் சாதனைகளுக்காக கிடைத்தன பல விருதுகள்.

The crowning glory was in 2007,

இதற்கெல்லாம் மகுடம் சூட்டுவது போல் 2007ம் வருடம்

when I received this country's

நாட்டின் நான்காம் உயரிய குடியியல் விருதான

fourth highest civilian award, the Padma Shri,

பத்மஸ்ரீ விருது எனக்கு வழங்கப்பட்டது,

for my contribution to art.

கலைக்கான என் பங்களிப்புக்காக.

(Applause)

(கைதட்டல்)

But nothing, nothing prepared me

ஆனால் எதுவுமே, எதுவுமே என்னை தயார்படுத்தவில்லை,

for what I was to hear

நான் கேட்கவிருந்த செய்திக்காக,

on the first of July 2008.

ஜூலை 1, 2008 அன்று எனக்கு கிடைத்த செய்தி.

I heard the word "carcinoma."

என்னிடம் சொல்லப்பட்ட வார்த்தை, "carcinoma".

Yes, breast cancer.

ஆம், மார்பக புற்றுநோய்.

As I sat dumbstruck in my doctor's office,

அதிர்ச்சியால் வாயடைத்துப் போய் மருத்துவமனையில் நான் அமர்ந்திருந்த போது,

I heard other words:

மேலும் சில வார்த்தைகள் என்னிடம் சொல்லப்பட்டது,

"cancer," "stage," "grade."

"cancer" (புற்றுநோய்), "stage," "grade."

Until then, Cancer was the zodiac

அதுவரை என்னைப் பொறுத்தவரை, 'cancer' என்பது

sign of my friend,

என் நண்பரின் ராசி,

stage was what I performed on,

'stage' என்பது நான் நடனமாடும் மேடை,

and grades were what I got in school.

'grade' என்பது நான் பள்ளியில் வாங்கிய மதிப்பெண்கள்.

That day, I realized

அன்று நான் உணர்ந்தது,

I had an unwelcome, uninvited,

நான் அழையாத, விரும்பாத

new life partner.

வாழ்க்கைத் துணை எனக்கு வாய்க்கப் பட்டிருந்ததை.

As a dancer,

நாட்டியக் கலைஞரான எனக்கு

I know the nine rasas or the navarasas:

நவரசம் எனப்படும் ஒன்பது வகை உணர்ச்சிகள் பற்றித் தெரியும்:

anger, valor,

கோபம், வீரம்,

disgust, humor

வெறுப்பு, ஹாஸ்யம்,

and fear.

மற்றும் பயம்.

I thought I knew what fear was.

பயம் அறிந்தவளாக என்னைப் பற்றி நினைத்திருந்தேன்.

That day, I learned what fear was.

ஆனால் அன்று தான் பயம் என்றால் என்னவென்று கற்றுணர்ந்தேன்.

Overcome with the enormity of it all

மிகப்பெரிய இந்த அதிர்ச்சியை தாங்க இயலாமல்,

and the complete feeling of loss of control,

வாழ்க்கைப் பிடிப்பை இழந்து விட்ட ஓர் உணர்வுடன்,

I shed copious tears

கண்ணீர் மல்கினேன்,

and asked my dear husband, Jayant.

பிறகு என் அருமை கணவர் ஜெயந்திடம் கேட்டேன்.

I said, "Is this it? Is this the end of the road?

நான் கேட்டேன், "அவ்வளவு தானா? எல்லாம் முடிவுக்கு வந்துவிட்டதா?

Is this the end of my dance?"

என் நாட்டியத்துக்கு முடிவு நெருங்கிவிட்டதா?"

And he, the positive soul that he is,

நேர்மறை சிந்தனையாளரான அவர் சொன்னார்,

said, "No, this is just a hiatus,

"இல்லை, இது ஒரு இடைவேளை மட்டுமே,

a hiatus during the treatment,

சிகிச்சையின் போது ஒரு இடைவேளை,

and you'll get back to doing what you do best."

அதன் பிறகு நீ உன்னுடையதே ஆன வாழ்க்கைக்கு திரும்புவாய்."

I realized then

அப்போது எனக்கு புரிந்தது என்னவென்றால்,

that I, who thought I had complete control of my life,

என் வாழ்க்கை முழுவதுமே என் வசம் இருந்ததாக நினைத்திருந்த எனக்கு,

had control of only three things:

வசப்பட்டது உண்மையில் மூன்றே மூன்று விஷயங்கள் தான்:

My thought, my mind --

என் எண்ணம், என் மனம் --

the images that these thoughts created --

எண்ணங்கள் உருவாக்கும் காட்சிகள் --

and the action that derived from it.

இதிலிருந்து உய்க்கும் செயல்.

So here I was wallowing

இப்படி நான் மூழ்கிப்போனேன்

in a vortex of emotions

பல்வேறு உணர்ச்சிகளின் சுழலில்,

and depression and what have you,

மனச் சோர்வில்,

with the enormity of the situation,

நான் இருந்த நிலையின் பாரம் தாங்காமல்,

wanting to go to a place of healing, health and happiness.

ஆரோக்கியம், மகிழ்ச்சி கொண்ட நிலைக்கு செல்ல விரும்பினேன்.

I wanted to go from where I was

நான் இருந்த அந்த நிலையிலிருந்து

to where I wanted to be,

நான் விரும்பிய நிலைக்குச் செல்ல

for which I needed something.

எனக்கு ஏதாவது ஒன்றின் உதவி தேவைப்பட்டது.

I needed something that would pull me out of all this.

இந்த நிலையிலிருந்த என்னை மீட்டெடுக்கக் கூடிய ஒன்று எனக்கு தேவைப்பட்டது.

So I dried my tears,

ஆகவே நான் என் கண்ணீரை துடைத்துக் கொண்டு,

and I declared to the world at large ...

உலகத்திடம் இவ்வாறு பிரகடனம் செய்தேன் ...

I said, "Cancer's only one page in my life,

"இந்த புற்றுநோய் என் வாழ்வெனும் புத்தகத்தில் ஒரு பக்கம் தான்,

and I will not allow this page to impact the rest of my life."

என் மொத்த வாழக்கையையும் இது பாதிக்க நான் அனுமதிக்க மாட்டேன்."

I also declared to the world at large

மேலும் நான் பிரகடனம் செய்தேன்,

that I would ride it out,

இந்நிலையை நான் கடந்து செல்வேன்,

and I would not allow cancer to ride me.

புற்றுநோய் என்னை மிதித்து செல்ல நான் அனுமதிக்க மாட்டேன்.

But to go from where I was

ஆனால் நான் இருந்த நிலையில் இருந்து

to where I wanted to be,

நான் விரும்பிய நிலைக்கு செல்ல,

I needed something.

ஏதாவது ஒன்றின் துணை தேவைப்பட்டது.

I needed an anchor, an image,

ஒரு நங்கூரம், ஒரு உருவகம்,

a peg

ஒரு பிடிமானம்,

to peg this process on,

அதை பிடித்துக் கொண்டு

so that I could go from there.

இந்நிலையிலிருந்து மீண்டெழ.

And I found that in my dance,

அதை என் நடனத்தில் கண்டுகொண்டேன்.

my dance, my strength, my energy, my passion,

என் நடனம், என் பலம், என் சக்தி, என் உவகை,

my very life breath.

என் உயிர் மூச்சு.

But it wasn't easy.

ஆனால் அது எளிமையான காரியம் அல்ல.

Believe me, it definitely wasn't easy.

நம்புங்கள், அது எளிமையான காரியமே அல்ல.

How do you keep cheer

எப்படி ஒருவர் களிப்பு கொள்ள முடியும்,

when you go from beautiful

மூன்றே நாட்களில் அழகான உருவம்

to bald in three days?

வழுக்கைத் தலை உருவமாக மாறும் போது?

How do you not despair

எப்படி ஒருவர் கவலை கொள்ளாமல் இருக்க முடியும்

when, with the body ravaged by chemotherapy,

வேதிச்சிகிச்சை (chemotherapy) உடலையே உலுக்கிப் போடும் போது?

climbing a mere flight of stairs was sheer torture,

மாடிப் படி ஏறுவதே பெரும் போராட்டமாய் இருக்கும்போது,

that to someone like me who could dance for three hours?

அதுவும் மூன்று மணி நேரம் தொடர்ந்து நடனமாடக் கூடிய என்னைப் போன்ற ஒருத்திக்கு?

How do you not get overwhelmed

இது போன்ற துன்பகரமான நிலையில்

by the despair and the misery of it all?

திணறாமல் எப்படி இருக்க முடியும்?

All I wanted to do was curl up and weep.

என்னால் முடிந்ததெல்லாம் சுருண்டுகொண்டு அழுவது மட்டுமே.

But I kept telling myself fear and tears

ஆனால் கவலைக்கும் கண்ணீருக்கும் இடம் இல்லையென்று

are options I did not have.

என்னிடமே நான் சொல்லிக் கொண்டேன்.

So I would drag myself into my dance studio --

ஆகவே என்னை நானே என் நாட்டியக் கூடத்திற்கு இழுத்து சென்றேன்,

body, mind and spirit -- every day into my dance studio,

ஒவ்வொரு நாளும், என் உடல், மனம், ஆவி சகிதமாக என் நடனக் கூடத்திற்கு,

and learn everything I learned

சென்று நான் கற்றதையெல்லாம் திரும்பவும் கற்றேன்,

when I was four, all over again,

நான்கு வயதில் கற்றதெயெல்லாம் திரும்ப கற்றேன்,

reworked, relearned, regrouped.

அனைத்தையும் திரும்பக் கற்றேன்.

It was excruciatingly painful, but I did it.

இது தாங்க முடியாத வலியாக இருந்தது, ஆனால் செய்தேன்.

Difficult.

கஷ்டம்.

I focused on my mudras,

முத்திரைகள் மீது கவனம் செலுத்தினேன்,

on the imagery of my dance,

நடனம் உருவாக்கும் காட்சிகள் மீது,

on the poetry and the metaphor

அதன் கவித்துவம், உவமைகள் மீது,

and the philosophy of the dance itself.

மேலும் நடன தத்துவத்தின் மீதே கவனம் செலுத்தினேன்.

And slowly, I moved out

இப்படி மெதுவாக அந்த

of that miserable state of mind.

கவலை கொள்ளச் செய்யும் மனநிலையிலிருந்த வெளியேறினேன்.

But I needed something else.

ஆனால் அதற்கு மேலும் ஒன்று எனக்கு தேவைப்பட்டது.

I needed something to go that extra mile,

அந்த கடைசி தூரத்தை கடக்க உதவும் ஒன்று எனக்கு தேவைப்பட்டது.

and I found it in that metaphor

அதை நான் உருவகத்தில் கண்டுகொண்டேன்,

which I had learned from my mother when I was four.

நான்கு வயதில் என் தாயிடமிருதந்து நான் கற்ற கதையில் உள்ள உருவகம்.

The metaphor of Mahishasura Mardhini,

மஹிஷாசுர மர்த்தினி எனப்படும்

of Durga.

துர்க்கையின் பாவனை.

Durga, the mother goddess, the fearless one,

பயமற்ற துர்கா தேவி,

created by the pantheon of Hindu gods.

இந்துக் கடவுள்களால் உருவாக்கப் பட்டவள்

Durga, resplendent, bedecked, beautiful,

துர்க்கை, ஒளி பொருந்தியவள், அழகியவள்,

her 18 arms

பதினெட்டு கைகளுடன்

ready for warfare,

போருக்கு தயாராகி,

as she rode astride her lion

சிம்ம வாகினியாய்

into the battlefield to destroy Mahishasur.

மஹிஷாசுரனை அழிக்க போர்முனைக்குச் சென்றவள்.

Durga, the epitome

ஆக்கப்பூர்வ பெண்மை சக்திக்கு

of creative feminine energy,

துர்க்கை ஒரு எடுத்துக்காட்டு,

or shakti.

அவளே சக்தி.

Durga, the fearless one.

பயமறியா துர்க்கை.

I made that image of Durga

துர்க்கையின் அந்த உருவத்தை

and her every attribute, her every nuance,

அவளுடைய குணம், நடை, பாவனை அனைத்தையும்

my very own.

என்னுடையதாகவே ஆக்கிக்கொண்டேன்.

Powered by the symbology of a myth

தொன்மம் காட்டிய இவ் உருவகத்தின் துணை கொண்டு,

and the passion of my training,

மேலும் நடனத்தின் மீதிருந்த உவகையையும் துணை கொண்டு

I brought laser-sharp focus into my dance,

என் நடனத்தின் மீது கூர்மையான கவனத்தை செலுத்தினேன்.

laser-sharp focus to such an extent

எப்படிப்பட்ட கூர்மையான கவனம் என்றால்,

that I danced a few weeks after surgery.

அறுவை சிகிச்சை முடிந்த சில வாரங்களிலேயே நான் மீண்டும் நடனமாடினேன்.

I danced through chemo and radiation cycles,

வேதிச்சிகிச்சையும் ஊடுகதிர் சிகிச்சையும் நடந்த வேளையிலேயே நடனமாடினேன்,

much to the dismay of my oncologist.

என் மருத்துவருக்கே இது தொல்லையாக இருந்தது.

I danced between chemo and radiation cycles

வேதிச்சிகிச்சையும் ஊடுகதிர் சிகிச்சையும் நடந்த நாட்களுக்கு இடையிலேயே நடனமாடியதால்

and badgered him to fit it

சிகிச்சையின் கால நிரலை மருத்துவர் மாற்ற வேண்டியிருந்தது,

to my performing dance schedule.

என் நாட்டிய நிகழ்ச்சிகளின் அட்டவணைக்கு ஏற்ப.

What I had done

நான் செய்தது என்னவென்றால்

is I had tuned out of cancer

என் கவனத்தை புற்றுநோயிலிருந்து

and tuned into my dance.

நாட்டியத்தின் மீது திசைதிருப்பினேன்.

Yes, cancer has just been one page in my life.

ஆம், புற்றுநோய் என் வாழ்க்கையெனும் புத்தகத்தில் ஒரு பக்கம் மட்டுமே.

My story

என் கதை

is a story of overcoming setbacks,

வாழ்க்கையில் ஏற்படும் பின்னடைவுகள்,

obstacles and challenges

தடங்கல்கள், சவால்கள்

that life throws at you.

இவற்றை எதிர்கொள்ளும் கதை.

My story is the power of thought.

எண்ணத்தின் ஆற்றலை பறைசாற்றுவது என் கதை.

My story is the power of choice.

நாம் எடுக்கும் முடிவுகளின் ஆற்றல் பற்றியது என் கதை.

It's the power of focus.

கவனம் கொள்வதின் ஆற்றல் பற்றியது.

It's the power of bringing ourselves

இது என்னவென்றால்

to the attention of something that so animates you,

நம் கவனத்தை நாம் மிகவும் விரும்பும் விஷயத்தின் மீது

so moves you,

செலுத்தினால்,

that something even like cancer becomes insignificant.

புற்றுநோய் போன்ற பெரும் தடங்கல் கூட சிறியதாகிவிடுகிறது.

My story is the power of a metaphor.

என் கதை பாவனையின் சக்தியைப் பற்றியது.

It's the power of an image.

உருவகத்தின் சக்தியைப் பற்றியது.

Mine was that of Durga,

என்னுடைய பாவனை துர்க்கையினது,

Durga the fearless one.

பயமறியா துர்க்கை.

She was also called Simhanandini,

சிம்மநந்தினி என்றும் அவள் அழைக்கப்படுகிறாள்,

the one who rode the lion.

சிம்ம வாகனத்தை செலுத்திவளாதலால்.

As I ride out,

அதுபோல் நான்,

as I ride my own inner strength,

என் மன உறுதியையும்,

my own inner resilience,

விட்டுக் கொடுக்காத் தன்மையையும் வாகனமாய் கொண்டு,

armed as I am with what medication can provide

மருத்துகளை ஆயுதமாய் கொண்டு,

and continue treatment,

சிகிச்சையை தொடர்கையில்,

as I ride out into the battlefield of cancer,

புற்றுநோய் எனும் போர்முனைக்கு நான் சென்று,

asking my rogue cells to behave,

அயோக்கிய உயிரனுக்களை கட்டுப்படுத்துகையில்,

I want to be known not as a cancer survivor,

புற்றுநோயிலிருந்து மீண்டவளாக நான் அறியப்பட விரும்பவில்லை,

but as a cancer conqueror.

நோயை வென்றவளாகவே அறியப்பட விரும்புகிறேன்.

I present to you an excerpt of that work

இந்த நாட்டியப் படைப்பின் ஒரு பகுதியை உங்களுக்கு சமர்ப்பிக்கிறேன்

"Simhanandini."

"சிம்மநந்தினி."

(Applause)

(கைதட்டல்)

(Music)

(இசை)

(Applause)

(கைதட்டல்)