Vincent Cochetel: I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about…

Vertaald door: Rita Bastiaensen Nagekeken door: Axel Saffran

I cannot forget them.

Ik kan hen niet vergeten.

Their names were Aslan, Alik, Andrei,

Ze heetten Aslan, Alik, Andrei,

Fernanda, Fred, Galina, Gunnhild,

Fernanda, Fred, Galina, Gunnhild,

Hans, Ingeborg, Matti, Natalya,

Hans, Ingeborg, Matti, Natalya,

Nancy, Sheryl, Usman, Zarema,

Nancy, Sheryl, Usman, Zarema,

and the list is longer.

en de lijst is nog langer.

For many, their existence, their humanity,

Voor velen is hun bestaan, hun mens-zijn

has been reduced to statistics,

herleid tot statistieken,

coldly recorded as "security incidents."

koudweg geregistreerd als 'veiligheidsincidenten'.

For me, they were colleagues

Voor mij waren ze collega's

belonging to that community of humanitarian aid workers

die deel uitmaakten van die gemeenschap van humanitaire hulpverleners

that tried to bring a bit of comfort

die een beetje steun trachtten te bieden

to the victims of the wars in Chechnya in the '90s.

aan de oorlogsslachtoffers in Tsjetsjenië in de jaren 90.

They were nurses, logisticians, shelter experts,

Ze waren verpleger, logistiek medewerker, shelter expert,

paralegals, interpreters.

juridisch medewerker, tolk.

And for this service, they were murdered,

En om die dienstverlening zijn ze vermoord,

their families torn apart,

hun families uiteengerukt

and their story largely forgotten.

en is hun verhaal grotendeels vergeten.

No one was ever sentenced for these crimes.

Niemand werd ooit veroordeeld voor die misdaden.

I cannot forget them.

Ik kan hen niet vergeten.

They live in me somehow,

Op de een of andere manier leven ze in mij,

their memories giving me meaning every day.

de herinneringen aan hen geven mijn leven elke dag zin.

But they are also haunting the dark street of my mind.

Maar ze bezorgen me ook sombere gedachten.

As humanitarian aid workers,

Als humanitaire hulpverleners kozen ze ervoor

they made the choice to be at the side of the victim,

om aan de zijde van het slachtoffer te staan,

to provide some assistance, some comfort, some protection,

om een beetje hulp, steun, bescherming te bieden,

but when they needed protection themselves,

maar toen ze zelf bescherming nodig hadden,

it wasn't there.

was die er niet.

When you see the headlines of your newspaper these days

Wanneer je vandaag de krantenkoppen ziet

with the war in Iraq or in Syria --

over de oorlog in Irak of Syrië

aid worker abducted, hostage executed --

-- hulpverlener ontvoerd, gijzelaar terechtgesteld --

but who were they?

wie waren zij dan?

Why were they there?

Waarom waren zij daar?

What motivated them?

Wat dreef hen?

How did we become so indifferent to these crimes?

Hoe zijn we zo onverschillig geworden voor deze misdaden?

This is why I am here today with you.

Daarom ben ik hier vandaag.

We hebben betere manieren nodig om ons hen te herinneren.

We need to find better ways to remember them.

We also need to explain the key values to which they dedicated their lives.

We moeten ook de kernwaarden uitleggen waaraan zij hun levens hebben gewijd.

We also need to demand justice.

En tevens moeten we gerechtigheid eisen.

Toen ik in '96 naar Noord-Kaukasus werd gestuurd

When in '96 I was sent

by the United Nations High Commissioner for Refugees to the North Caucasus,

door het Hoog Commissariaat voor de Vluchtelingen van de VN,

I knew some of the risks.

kende ik de risico's.

Five colleagues had been killed,

Vijf collega's waren gedood,

three had been seriously injured,

drie ernstig gewond,

seven had already been taken hostage.

zeven al gegijzeld.

So we were careful.

We waren dus voorzichtig.

We were using armored vehicles, decoy cars,

We gebruikten gepantserde wagens, lokwagens,

changing patterns of travel, changing homes,

veranderden onze reisgewoonten, veranderden van huis,

all sorts of security measures.

alle mogelijke veiligheidsmaatregelen.

Yet on a cold winter night of January '98, it was my turn.

Toch was het mijn beurt, op een koude winteravond in januari '98.

When I entered my flat in Vladikavkaz with a guard,

Toen ik met mijn lijfwacht bij mijn appartement in Vladikavkaz kwam,

we were surrounded by armed men.

werden we omsingeld door gewapende mannen.

They took the guard, they put him on the floor,

Ze duwden de lijfwacht op de grond,

they beat him up in front of me,

sloegen hem in elkaar,

tied him, dragged him away.

bonden hem vast en sleurden hem weg.

I was handcuffed, blindfolded, and forced to kneel,

Ik werd in de handboeien geslagen, geblinddoekt en moest knielen,

as the silencer of a gun pressed against my neck.

met de geluiddemper van een geweer in mijn hals gedrukt.

When it happens to you,

Wanneer zoiets je overkomt,

there is no time for thinking, no time for praying.

heb je geen tijd om te denken of te bidden.

My brain went on automatic,

Mijn brein schakelde over op automatische piloot,

rewinding quickly the life I'd just left behind.

flitsen van mijn leven speelden zich in mijn hoofd af.

It took me long minutes to figure out

Na enkele lange minuten had ik door

that those masked men there were not there to kill me,

dat die gemaskerde mannen mij niet gingen doden,

but that someone, somewhere, had ordered my kidnapping.

maar dat iemand, ergens, mijn kidnapping had besteld.

Then a process of dehumanization started that day.

Die dag startte mijn ontmenselijkingsproces.

I was no more than just a commodity.

Ik was niet meer dan handelswaar.

Doorgaans spreek ik hier niet over,

I normally don't talk about this,

but I'd like to share a bit with you some of those 317 days of captivity.

maar ik wil jullie iets vertellen over die 317 dagen gevangenschap.

I was kept in an underground cellar,

Ik werd in een kelder vastgehouden,

total darkness,

in totale duisternis,

for 23 hours and 45 minutes every day,

gedurende 23 uur en 45 minuten per dag,

and then the guards would come, normally two.

en dan kwamen de bewakers, meestal twee.

They would bring a big piece of bread,

Zij brachten mij een groot stuk brood,

a bowl of soup, and a candle.

een kommetje soep en een kaars.

That candle would burn for 15 minutes,

Die kaars brandde 15 minuten,

15 minutes of precious light,

15 minuten kostbaar licht,

and then they would take it away, and I returned to darkness.

en dan namen ze die weer mee en zat ik opnieuw in de duisternis.

I was chained by a metal cable to my bed.

Ik was met een metalen kabel vastgeketend aan mijn bed.

I could do only four small steps.

Ik kon maar vier stapjes zetten.

I always dreamt of the fifth one.

Ik droomde steeds van de vijfde.

And no TV, no radio, no newspaper, no one to talk to.

En geen tv, geen radio, geen krant, niemand om mee te praten.

I had no towel, no soap, no toilet paper,

Ik had geen handdoek, geen zeep, geen wc-papier,

just two metal buckets open, one for water, for one waste.

enkel twee metalen emmers, een voor water, een voor afval.

Can you imagine that mock execution can be a pastime for guards

Kun je je voorstellen dat schijnexecuties een tijdverdrijf kunnen zijn voor bewakers

when they are sadistic or when they are just bored or drunk?

die sadistisch zijn of die zich gewoon vervelen of dronken zijn?

We are breaking my nerves very slowly.

Mijn zenuwen gingen er langzaam aan kapot.

Isolation and darkness are particularly difficult to describe.

Afzondering en duisternis zijn heel moeilijk te beschrijven.

How do you describe nothing?

Hoe beschrijf je niets?

There are no words for the depths of loneliness I reached

Er zijn geen woorden voor mijn onmetelijke eenzaamheid,

in that very thin border between sanity and madness.

die zeer dunne grens tussen gezond verstand en waanzin.

In de duisternis speelde ik soms een denkbeeldig spelletje dammen.

In the darkness, sometimes I played imaginary games of checkers.

I would start with the black,

Ik zou met zwart starten,

play with the white,

wit verplaatsen,

back to the black trying to trick the other side.

weer naar zwart om de overkant te proberen misleiden.

I don't play checkers anymore.

Nu dam ik niet meer.

I was tormented by the thoughts of my family and my colleague, the guard, Edik.

Ik werd gekweld door de gedachten aan mijn familie en mijn lijfwacht Edik.

I didn't know what had happened to him.

Ik wist niet wat er met hem was gebeurd.

I was trying not to think,

Ik probeerde niet te denken,

I tried to fill up my time

maar mijn tijd te vullen

by doing all sorts of physical exercise on the spot.

met alle mogelijke lichaamsoefeningen ter plaatse.

I tried to pray, I tried all sorts of memorization games.

Ik probeerde te bidden, ik probeerde alle mogelijke geheugenspelletjes.

But darkness also creates images and thoughts that are not normal.

Maar de duisternis creëert ook beelden en gedachten die niet normaal zijn.

One part of your brain wants you to resist, to shout, to cry,

Een deel van je brein wil dat je je verzet, schreeuwt, huilt,

and the other part of the brain orders you to shut up

en het andere deel van je brein beveelt je om te zwijgen

and just go through it.

en het gewoon te verdragen.

It's a constant internal debate; there is no one to arbitrate.

Het is een continue interne discussie; er is niemand om te arbitreren.

Once a guard came to me, very aggressively, and he told me,

Op een keer kwam een bewaker zeer agressief naar me toe en zei:

"Today you're going to kneel and beg for your food."

"Vandaag ga je knielen en bedelen om je eten".

I wasn't in a good mood, so I insulted him.

Ik was in een slechte bui en beledigde hem.

I insulted his mother, I insulted his ancestors.

Ik beledigde zijn moeder, ik beledigde zijn voorouders.

The consequence was moderate: he threw the food into my waste.

Het resultaat viel nog mee: hij gooide mijn eten bij het afval.

The day after he came back with the same demand.

De dag nadien kwam hij terug met dezelfde vraag.

He got the same answer,

Hij kreeg hetzelfde antwoord

which had the same consequence.

met hetzelfde resultaat.

Four days later, the body was full of pain.

Vier dagen later deed mijn hele lichaam pijn.

I didn't know hunger hurt so much when you have so little.

Ik wist niet dat honger zo veel pijn doet als je zo weinig hebt.

So when the guards came down,

Dus toen de bewakers naar beneden kwamen,

I knelt.

knielde ik.

I begged for my food.

Ik bedelde om mijn eten.

Submission was the only way for me to make it to another candle.

Onderwerping was voor mij de enige manier om de volgende kaars te halen.

After my kidnapping,

Na mijn kidnapping

I was transferred from North Ossetia to Chechnya,

werd ik overgebracht van Noord-Ossetië naar Tsjetsjenië.

three days of slow travel in the trunks of different cars,

Drie dagen langzaam reizen in de koffers van verschillende auto's.

and upon arrival, I was interrogated

Bij aankomst werd ik

for 11 days by a guy called Ruslan.

11 dagen ondervraagd door een zekere Ruslan.

The routine was always the same:

De routine was steeds dezelfde:

a bit more light, 45 minutes.

iets meer licht, 45 minuten.

He would come down to the cellar,

Hij kwam naar de kelder,

he would ask the guards to tie me on the chair,

vroeg de bewakers om mij op de stoel vast te binden,

and he would turn on the music loud.

en zette de muziek luid aan.

And then he would yell questions.

En dan brulde hij vragen.

He would scream. He would beat me.

Hij schreeuwde. Hij sloeg mij.

I'll spare you the details.

Ik bespaar jullie de details.

There are many questions I could not understand,

Veel vragen kon ik niet begrijpen

and there are some questions I did not want to understand.

en sommige vragen wilde ik niet begrijpen.

The length of the interrogation was the duration of the tape:

De ondervraging duurde even lang als het bandje:

15 songs, 45 minutes.

15 liedjes, 45 minuten.

I would always long for the last song.

Ik verlangde steeds naar het laatste lied.

On one day, one night in that cellar, I don't know what it was,

Op een nacht in die kelder, ik weet niet wat er gebeurde,

I heard a child crying above my head,

hoorde ik een kind boven mij huilen,

a boy, maybe two or three years old.

een jongen, misschien 2 of 3 jaar oud.

Footsteps, confusion, people running.

Voetstappen, verwarring, lopende mensen.

So when Ruslan came the day after,

Dus toen Ruslan de volgende dag kwam,

before he put the first question to me,

vroeg ik, alvorens hij iets kon vragen:

I asked him, "How is your son today? Is he feeling better?"

"Hoe gaat het met je zoon vandaag? Voelt hij zich beter?"

Ruslan was taken by surprise.

Ruslan was duidelijk verrast.

He was furious that the guards may have leaked some details

Hij was razend dat de bewakers misschien wel informatie

about his private life.

over zijn privéleven hadden verteld.

I kept talking about NGOs supplying medicines to local clinics

Ik bleef praten over ngo's die medicijnen leveren aan lokale klinieken

that may help his son to get better.

die zijn zoon kunnen helpen genezen.

And we talked about education, we talked about families.

En we spraken over opvoeding, over families.

He talked to me about his children.

Hij vertelde mij over zijn kinderen.

I talked to him about my daughters.

Ik vertelde hem over mijn dochters.

And then he'd talk about guns, about cars, about women,

En dan sprak hij over geweren, wagens, vrouwen

and I had to talk about guns, about cars, about women.

en dan moest ik spreken over geweren, auto's, vrouwen.

And we talked until the last song on the tape.

En we praatten tot het laatste liedje op het bandje.

Ruslan was the most brutal man I ever met.

Ruslan was de hardvochtigste man die ik ooit heb ontmoet.

He did not touch me anymore.

Hij heeft mij niet meer geslagen.

He did not ask any other questions.

Hij heeft geen andere vragen meer gesteld.

I was no longer just a commodity.

Ik was niet langer enkel handelswaar.

Two days after, I was transferred to another place.

Twee dagen later werd ik naar een andere plaats overgebracht.

There, a guard came to me, very close -- it was quite unusual --

Daar kwam een bewaker dicht bij mij staan -- heel ongebruikelijk --

and he said with a very soft voice, he said,

en zei heel zachtjes:

"I'd like to thank you

"Ik wil u bedanken

for the assistance your organization provided my family

voor de hulp die uw organisatie aan mijn familie heeft gegeven

when we were displaced in nearby Dagestan."

toen we moesten verhuizen in het naburige Dagestan".

What could I possibly reply?

Wat kon ik antwoorden?

It was so painful. It was like a blade in the belly.

Het was zo pijnlijk. Als een mes in mijn buik.

It took me weeks of internal thinking to try to reconcile

Ik heb er weken over gedaan om de goede redenen die wij hadden

the good reasons we had to assist that family

om die familie te helpen te verzoenen met de gedachte

and the soldier of fortune he became.

dat hij een huursoldaat was geworden.

He was young, he was shy.

Hij was jong en verlegen.

I never saw his face.

Ik heb zijn gezicht nooit gezien.

He probably meant well.

Hij bedoelde het waarschijnlijk goed.

But in those 15 seconds,

Maar in die 15 seconden

he made me question everything we did,

trok ik door hem alles wat we deden in twijfel,

all the sacrifices.

al de opofferingen.

He made me think also how they see us.

Hij deed mij ook inzien hoe zij ons zien.

Until then, I had assumed that they know why we are there

Tot dan ging ik ervan uit dat ze weten waarom we er zijn

and what we are doing.

en wat we doen.

One cannot assume this.

We kunnen daar dus niet vanuit gaan.

Well, explaining why we do this is not that easy,

Uitleggen waarom we dit doen, is niet zo eenvoudig,

even to our closest relatives.

zelfs aan onze familie.

We are not perfect, we are not superior,

We zijn niet perfect, we zijn niet beter,

we are not the world's fire brigade,

we zijn niet de brandweer van de wereld,

we are not superheroes,

we zijn geen superhelden,

we don't stop wars,

we stoppen geen oorlogen,

we know that humanitarian response is not a substitute for political solution.

we weten dat een humanitaire respons een politieke oplossing niet vervangt.

Yet we do this because one life matters.

Maar we doen dit omdat één leven telt.

Sometimes that's the only difference you make --

Soms is dat het enige verschil dat we maken

one individual, one family, a small group of individuals --

-- een individu, een gezin, een groepje mensen --

and it matters.

en dat telt.

When you have a tsunami, an earthquake or a typhoon,

Bij een tsunami, aardbeving of tyfoon

you see teams of rescuers coming from all over the world,

zie je reddingswerkers van over heel de wereld toestromen

searching for survivors for weeks.

die wekenlang naar overlevers zoeken.

Why? Nobody questions this.

Waarom? Niemand vindt dat vreemd.

Every life matters,

Ieder leven telt,

or every life should matter.

of ieder leven zou moeten tellen.

This is the same for us when we help refugees,

Dat is hetzelfde voor ons als we vluchtelingen helpen,

people displaced within their country by conflict, or stateless persons,

ontheemd in hun eigen land door conflicten, of statelozen.

I know many people,

Ik ken veel mensen

when they are confronted by overwhelming suffering,

die als ze met een overweldigend lijden worden geconfronteerd,

they feel powerless and they stop there.

zich machteloos voelen en dan maar stoppen.

It's a pity, because there are so many ways people can help.

Dat is jammer want er zijn zoveel manieren waarop mensen kunnen helpen.

We don't stop with that feeling.

We stoppen niet bij dat gevoel.

We doen alles wat we kunnen om bijstand te bieden,

We try to do whatever we can to provide some assistance,

some protection, some comfort.

bescherming, troost.

We have to.

Wij moeten.

We can't do otherwise.

Wij kunnen niet anders.

It's what makes us feel, I don't know, simply human.

Hierdoor voelen wij ons, ik weet niet, gewoon mens.

That's a picture of me the day of my release.

Dit is een foto van mezelf op de dag van mijn vrijlating.

Months after my release, I met the then-French prime minister.

Maanden erna ontmoette ik de toenmalige Franse premier.

The second thing he told me:

Het tweede dat hij mij zei, was:

"You were totally irresponsible to go to the North Caucasus.

"Het was volledig onverantwoordelijk om naar de Noord-Kaukasus te gaan.

You don't know how many problems you've created for us."

U hebt geen idee hoeveel problemen u ons hebt bezorgd."

It was a short meeting.

Het was een korte ontmoeting.

(Laughter)

(Gelach)

I think helping people in danger is responsible.

Mensen in gevaar helpen is volgens mij verantwoordelijk.

In that war, that nobody seriously wanted to stop,

In die oorlog, die niemand echt wilde stoppen --

and we have many of these today,

en zo hebben we er veel vandaag --

was wat hulp en bescherming bieden aan mensen in nood

bringing some assistance to people in need and a bit of protection

was not just an act of humanity,

niet enkel een daad van menselijkheid,

it was making a real difference for the people.

het maakte voor de mensen echt een groot verschil.

Why could he not understand this?

Waarom begreep hij dit niet?

We have a responsibility to try.

We moeten proberen.

You've heard about that concept: Responsibility to Protect.

Je hebt al gehoord van dit concept: Verantwoordelijkheid om te Beschermen.

Outcomes may depend on various parameters.

De uitkomst hangt af van meerdere parameters.

We may even fail, but there is worse than failing --

We falen misschien, maar wat nog erger is dan falen,

it's not even trying when we can.

is niet eens proberen wanneer we het kunnen.

Well, if you are met this way, if you sign up for this sort of job,

Wel, als je zo bent gemaakt, als je je voor dit soort job opgeeft,

your life is going to be full of joy and sadness,

zal je leven vol vreugde en verdriet zijn,

because there are a lot of people we cannot help,

omdat we veel mensen niet kunnen helpen,

a lot of people we cannot protect, a lot of people we did not save.

veel mensen niet kunnen beschermen, veel mensen niet kunnen redden.

I call them my ghost,

Ik noem hen mijn schim.

and by having witnessed their suffering from close,

Door hun lijden van dichtbij te hebben gezien,

you take a bit of that suffering on yourself.

neem je een beetje van dat lijden over.

Many young humanitarian workers

Vele jonge humanitaire hulpverleners

go through their first experience with a lot of bitterness.

beleven hun eerste ervaring met veel bitterheid.

They are thrown into situations where they are witness,

Ze worden in situaties gegooid waarin ze getuige zijn,

but they are powerless to bring any change.

maar ze hebben niet de macht om iets te veranderen.

They have to learn to accept it

Ze moeten dit leren aanvaarden

and gradually turn this into positive energy.

en dit geleidelijk omzetten in positieve energie.

It's difficult.

Dat is moeilijk.

Many don't succeed,

Velen slagen er niet in,

but for those who do, there is no other job like this.

maar voor hen die er wel in slagen, is er geen andere job denkbaar.

You can see the difference you make every day.

Je ziet elke dag het verschil dat je maakt.

Humanitarian aid workers know the risk they are taking

Humanitaire hulpverleners kennen het risico dat ze nemen

in conflict areas or in post-conflict environments,

in conflictgebieden of in post-conflictgebieden,

yet our life, our job, is becoming increasingly life-threatening,

maar ons leven, ons werk, wordt steeds levensbedreigender

and the sanctity of our life is fading.

en de eerbied voor ons leven verdwijnt.

Do you know that since the millennium,

Wist je dat sinds het begin van het millenium

the number of attacks on humanitarian aid workers has tripled?

het aantal aanvallen op humanitaire hulpverleners

verdrievoudigd is?

2013 broke new records:

2013 brak alle records:

155 collega's gedood,

155 colleagues killed,

171 seriously wounded,

171 ernstig gewond,

134 abducted.

134 ontvoerd.

So many broken lives.

Zoveel gebroken levens.

Until the beginning of the civil war in Somalia in the late '80s,

Tot het begin van de burgeroorlog in Somalië in de late jaren 80

humanitarian aid workers were sometimes victims

waren humanitaire hulpverleners soms het slachtoffer

of what we call collateral damages,

van wat wij 'nevenschade' noemen,

but by and large we were not the target of these attacks.

maar we waren doorgaans niet het doelwit van die aanvallen.

This has changed.

Dat is veranderd.

Look at this picture.

Bekijk deze foto.

Baghdad, August 2003:

Bagdad, augustus 2003:

24 colleagues were killed.

24 collega's werden gedood.

Gone are the days when a U.N. blue flag or a Red Cross

De tijd is voorbij dat een blauwe VN-vlag of een Rood Kruis

would automatically protect us.

ons automatisch beschermde.

Criminal groups and some political groups

Tussen criminele groeperingen en sommige politieke groepen

have cross-fertilized over the last 20 years,

is de laatste 20 jaren een wisselwerking ontstaan,

and they've created these sort of hybrids

en hebben een soort hybriden gecreëerd

with whom we have no way of communicating.

met wie we niet kunnen communiceren.

Humanitarian principles are tested, questioned, and often ignored,

Humanitaire principes worden op de proef gesteld en vaak genegeerd,

but perhaps more importantly, we have abandoned the search for justice.

maar misschien nog belangrijker, we gaan niet langer op zoek naar gerechtigheid.

There seems to be no consequence whatsoever

Er blijkt geen enkel gevolg te worden gegeven

for attacks against humanitarian aid workers.

aan aanvallen op humanitaire hulpverleners.

After my release, I was told not to seek any form of justice.

Na mijn vrijlating werd mij verteld dat ik geen gerechtigheid moest zoeken.

It won't do you any good, that's what I was told.

Het zal je geen goed doen, zei men mij.

Plus, you're going to put in danger the life of other colleagues.

Bovendien breng je het leven van andere collega's in gevaar.

It took me years to see the sentencing

Het heeft jaren geduurd

of three people associated with my kidnapping,

vóór drie mensen, die betrokken waren bij mijn kidnapping, werden veroordeeld,

but this was the exception.

maar dit was een uitzondering.

There was no justice for any of the humanitarian aid workers

Er was geen gerechtigheid voor de humanitaire hulpverleners

killed or abducted in Chechnya between '95 and '99,

die tussen '95 en '99 in Tsjetsjenië zijn vermoord of ontvoerd,

and it's the same all over the world.

en zo is het ook in de rest van de wereld.

This is unacceptable.

Dit is onaanvaardbaar.

This is inexcusable.

Dit is onvergeeflijk.

Attacks on humanitarian aid workers are war crimes in international law.

Aanvallen op hulpverleners zijn oorlogsmisdaden in internationaal recht.

Those crimes should not go unpunished.

Die mogen niet onbestraft blijven.

We must end this cycle of impunity.

We moeten een eind maken aan die straffeloosheid.

We must consider that those attacks against humanitarian aid workers

We moeten die aanvallen op humanitaire hulpverleners beschouwen

are attacks against humanity itself.

als aanvallen op de mensheid zelf.

That makes me furious.

Het maakt me razend.

I know I'm very lucky compared to the refugees I work for.

Ik weet dat ik veel geluk heb, vergeleken met de vluchtelingen voor wie ik werk.

I don't know what it is to have seen my whole town destroyed.

Ik weet niet hoe het is om mijn hele stad verwoest te zien.

I don't know what it is to have seen my relatives shot in front of me.

Ik weet niet hoe het is om mijn familie te zien worden neergeschoten.

I don't know what it is to lose the protection of my country.

Ik weet niet hoe het is om de bescherming van mijn land te verliezen.

I also know that I'm very lucky compared to other hostages.

Ik weet ook dat ik veel geluk heb vergeleken met andere gegijzelden.

Four days before my eventful release, four hostages were beheaded

Vier dagen voor mijn bewogen vrijlating zijn vier gegijzelden onthoofd

a few miles away from where I was kept in captivity.

enkele kilometer vanwaar ik gevangen werd gehouden.

Why them?

Waarom zij?

Why am I here today?

Waarom ben ik hier vandaag?

No easy answer.

Geen makkelijk antwoord.

I was received with a lot of support that I got from my relatives,

Ik heb sinds mijn vrijlating veel steun gekregen van mijn familie,

from colleagues, from friends, from people I didn't know.

van collega's, vrienden, mensen die ik niet kende.

They have helped me over the years to come out of the darkness.

Met de jaren hebben ze mij geholpen om uit de duisternis te treden.

Not everyone was treated with the same attention.

Niet iedereen heeft dezelfde aandacht gekregen.

How many of my colleagues, after a traumatic incident,

Hoevelen van mijn collega's hebben zich na een traumatisch incident

took their own life?

van het leven beroofd?

I can count nine that I knew personally.

Ik kende er negen persoonlijk.

How many of my colleagues went through a difficult divorce

Hoevelen van mijn collega's zijn door een moeilijke echtscheiding gegaan

after a traumatic experience

na een traumatische ervaring

because they could not explain anything anymore to their spouse?

omdat ze níets meer konden uitleggen aan hun partner?

I've lost that count.

Ik ben de tel kwijt.

There is a price for this type of life.

Dit soort leven heeft zijn prijs.

In Russia, all war monuments have this beautiful inscription at the top.

In Rusland hebben alle oorlogsmonumenten bovenaan een prachtige inscriptie.

It says, (In Russian)

Er staat (in het Russisch):

"No one is forgotten, nothing is forgotten."

"Niemand is vergeten, niets is vergeten."

I do not forget my lost colleagues.

Ik vergeet mijn verdwenen collega's niet.

I cannot forget anything.

Ik kan niets vergeten.

I call on you to remember their dedication

Ik vraag jullie om hun toewijding niet te vergeten

and demand that humanitarian aid workers around the world

en te eisen dat humanitaire hulpverleners in heel de wereld

be better protected.

beter worden beschermd.

We should not let that light of hope they have brought to be switched off.

We mogen niet toelaten dat het straaltje hoop, dat zij hebben gebracht, verdwijnt.

After my ordeal, a lot of colleagues asked me, "But why do you continue?

Na mijn beproeving vroegen veel collega's: "Waarom doe je voort?

Why do you do this sort of job?

Waarom doe je zo'n job?

Why do you have to go back to it?"

Waarom keer je ernaar terug?"

My answer was very simple:

Mijn antwoord was heel eenvoudig:

If I had quit,

Als ik had opgegeven,

that would have meant my kidnapper had won.

hadden mijn kidnappers gewonnen.

They would have taken my soul

Dan zouden ze mijn ziel

and my humanity.

en mijn menselijkheid hebben genomen.

Thank you.

Bedankt.

(Applaus)

(Applause)