Vincent Cochetel: I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about…

Vincent Cochetel: 317 gün rehin tutuldum. İşte düşündüklerim…

Çeviri: Emine Yetisir Gözden geçirme: Ramazan Şen

I cannot forget them.

Onları unutamam.

Their names were Aslan, Alik, Andrei,

İsimleri Aslan, Alik, Anderi,

Fernanda, Fred, Galina, Gunnhild,

Fernanda, Fred, Galina, Gunnhild,

Hans, Ingeborg, Matti, Natalya,

Hans, Ingeborg, Matti, Natalya,

Nancy, Sheryl, Usman, Zarema,

Nancy, Sheryl, Usman, Zarema,

and the list is longer.

ve bu liste daha uzun.

For many, their existence, their humanity,

Birçoğu için, onların varlığı, insanlığı

has been reduced to statistics,

''güvenlik kazaları'' olarak,

coldly recorded as "security incidents."

istatistiklere kaydedildi.

For me, they were colleagues

Benim için, onlar iş arkadaşıydı.

belonging to that community of humanitarian aid workers

İnsani yardım çalışanları topluluğuna bağlıydılar.

that tried to bring a bit of comfort

90'larda Çeçenya savaş mağdurlarını

to the victims of the wars in Chechnya in the '90s.

biraz olsun rahat ettirmek istemişlerdi.

They were nurses, logisticians, shelter experts,

Onlar birer hemşire, lojistikçi, sığınak uzmanı,

paralegals, interpreters.

hukukçu, çevirmendiler.

And for this service, they were murdered,

Bu hizmetleri için öldürüldüler,

their families torn apart,

aileleri darmadağın edildi

and their story largely forgotten.

ve hikayeleri büyük ölçüde unutuldu.

No one was ever sentenced for these crimes.

Kimse bu suçlardan dolayı mahkum olmadı.

I cannot forget them.

Onları unutamam.

They live in me somehow,

Onlar sanki benim içimde yaşıyorlar,

their memories giving me meaning every day.

anıları her günüme anlam veriyor.

But they are also haunting the dark street of my mind.

Aynı zamanda hiç aklımdan çıkmıyorlar.

As humanitarian aid workers,

İnsani yardım çalışanları olarak,

they made the choice to be at the side of the victim,

yardım, konfor ve koruma sağlamak için,

to provide some assistance, some comfort, some protection,

mağdurun yanında durmayı tercih ettiler

but when they needed protection themselves,

fakat onlar korumaya ihtiyaç duyduklarında

it wasn't there.

kimse yoktu.

When you see the headlines of your newspaper these days

Bu günlerde Irak veya Suriye'deki savaşla ilgili

with the war in Iraq or in Syria --

gazete manşetlerini görüyorsunuzdur:

aid worker abducted, hostage executed --

Yardım çalışanı kaçırıldı, rehin infaz edildi

but who were they?

Peki onlar kimdi?

Why were they there?

Neden oradaydılar?

What motivated them?

Onları ne motive etti?

How did we become so indifferent to these crimes?

Nasıl bu suçlara karşı duyarsızlaştık?

This is why I am here today with you.

Bu nedenle bugün buradayım.

We need to find better ways to remember them.

Onları hatırlamanın daha iyi yollarını bulmalıyız.

We also need to explain the key values to which they dedicated their lives.

Hayatlarını adadıkları değerleri anlatmalıyız.

We also need to demand justice.

Ayrıca adalet talep etmeliyiz.

When in '96 I was sent

1996 yılında

by the United Nations High Commissioner for Refugees to the North Caucasus,

BM Kuzey Kafkasya Mülteciler Yüksek Komisyonu tarafından görevlendirildiğimde

I knew some of the risks.

bazı riskleri biliyordum.

Five colleagues had been killed,

Beş meslektaşım öldürülmüş,

three had been seriously injured,

üçü ağır yaralanmış,

seven had already been taken hostage.

yedisi rehin alınmıştı.

So we were careful.

Bu yüzden dikkatliydik.

We were using armored vehicles, decoy cars,

Zırhlı araçlar, aldatıcı arabalar kullanıyor,

changing patterns of travel, changing homes,

seyahat şeklini ve evleri değiştiriyor,

all sorts of security measures.

her türlü güvenlik önlemini alıyorduk.

Yet on a cold winter night of January '98, it was my turn.

Buna rağmen, Ocak 1998'de soğuk bir kış gecesi sıra bana gelmişti.

When I entered my flat in Vladikavkaz with a guard,

Bir koruma ile beraber Vladikavkaz'daki daireme girdiğimde

we were surrounded by armed men.

silahlı kişiler etrafımızı sardı.

They took the guard, they put him on the floor,

Korumayı yere yatırdılar,

they beat him up in front of me,

onu gözlerimin önünde dövdüler,

tied him, dragged him away.

bağladılar, sürükleyerek uzaklaştırdılar.

I was handcuffed, blindfolded, and forced to kneel,

Silah susturucusu ensemdeyken ellerim kelepçelendi,

as the silencer of a gun pressed against my neck.

gözlerim bağlandı ve diz çökmeye zorlandım.

When it happens to you,

Bu başınıza geldiğinde,

there is no time for thinking, no time for praying.

düşünmeye ve dua etmeye vaktiniz yoktur.

My brain went on automatic,

Hayatım bir film şeridi gibi

rewinding quickly the life I'd just left behind.

gözlerimin önünden geçti.

It took me long minutes to figure out

O maskeli adamların

that those masked men there were not there to kill me,

beni öldürmek için orada olmadığını uzun zaman sonra anladım

but that someone, somewhere, had ordered my kidnapping.

fakat bir yerlerdeki birileri onlara beni kaçırılmalarını emretmişti.

Then a process of dehumanization started that day.

İnsanlıktan çıkarma süreci o gün orada başladı.

I was no more than just a commodity.

Artık eşyadan farksızdım.

I normally don't talk about this,

Normalde bunun hakkında konuşmam,

but I'd like to share a bit with you some of those 317 days of captivity.

ama o 317 günlük esaretin birazını sizinle paylaşmak istiyorum.

I was kept in an underground cellar,

Yer altında bir hücrede tutuldum,

total darkness,

her gün 23 saat 45 dakika

for 23 hours and 45 minutes every day,

tamamen karanlıktı

and then the guards would come, normally two.

ve sonra korumalar gelirdi, normalde iki kişiydi.

They would bring a big piece of bread,

Büyük bir parça ekmek,

a bowl of soup, and a candle.

bir kase çorba ve bir de mum getirirlerdi.

That candle would burn for 15 minutes,

Mum 15 dakika yanardı,

15 minutes of precious light,

15 dakikalık eşsiz aydınlık.

and then they would take it away, and I returned to darkness.

Sonra onu alırlardı ve ben karanlığa dönerdim.

I was chained by a metal cable to my bed.

Yatağıma metal kabloyla zincirlenmiştim.

I could do only four small steps.

Sadece dört küçük adım atabiliyordum.

I always dreamt of the fifth one.

Beşincinin hayalini kurardım hep.

And no TV, no radio, no newspaper, no one to talk to.

Televizyon, radyo, gazete, konuşacak kimse yok.

I had no towel, no soap, no toilet paper,

Havlu, sabun, tuvalet kağıdı yoktu,

just two metal buckets open, one for water, for one waste.

sadece iki metal kova; birisi su, diğeri atık için.

Can you imagine that mock execution can be a pastime for guards

Gardiyanlar sadistleştiklerinde, sıkıldıklarında veya sarhoşken

when they are sadistic or when they are just bored or drunk?

gönül eğlendirmek için yalancı infaz yaptıklarını düşünebiliyor musunuz?

We are breaking my nerves very slowly.

Yavaşça sinirlerim bozuluyordu.

Isolation and darkness are particularly difficult to describe.

Tecrit ve karanlığı anlatmak zor.

How do you describe nothing?

Hiçbir şeyi nasıl tarif edersiniz?

There are no words for the depths of loneliness I reached

Akıllılık ve deliliğin arasındaki ince çizgide

in that very thin border between sanity and madness.

ulaştığım yalnızlık anlatılamaz.

In the darkness, sometimes I played imaginary games of checkers.

Karanlıkta, bazen hayali dama oynadım.

I would start with the black,

Siyah ile başlayıp,

play with the white,

beyaz ile devam edip,

back to the black trying to trick the other side.

karşı tarafı kandırmak için sonra yine siyaha dönerdim.

I don't play checkers anymore.

Artık dama oynamıyorum.

I was tormented by the thoughts of my family and my colleague, the guard, Edik.

Ailem, iş arkadaşlarım, koruma ve Edik'in düşünceleriyle işkence ediliyorum.

I didn't know what had happened to him.

Edik'e ne oldu bilmiyorum.

I was trying not to think,

Düşünmemeye çalışıyordum.

I tried to fill up my time

Her tür fiziksel egzersiz yaparak

by doing all sorts of physical exercise on the spot.

zamanımı geçirmeyi deniyordum.

I tried to pray, I tried all sorts of memorization games.

Dua etmeyi, çeşitli hafıza oyunlarını denedim.

But darkness also creates images and thoughts that are not normal.

Fakat karanlık, normal olmayan imge ve düşünceler de yaratıyor.

One part of your brain wants you to resist, to shout, to cry,

Beyninizin bir tarafı direnmenizi, bağırmanızı, ağlamanızı

and the other part of the brain orders you to shut up

diğer tarafı ise susmanızı

and just go through it.

ve kabullenmenizi istiyor.

It's a constant internal debate; there is no one to arbitrate.

Bu sürekli bir içsel tartışma, arabuluculuk yapacak kimse yok.

Once a guard came to me, very aggressively, and he told me,

Bir gün gardiyanlardan birisi saldırgan bir şekilde bana gelip:

"Today you're going to kneel and beg for your food."

"Bugün yemek için diz çöküp yalvaracaksın." dedi.

I wasn't in a good mood, so I insulted him.

İyi modumda değildim ve ona hakaret ettim.

I insulted his mother, I insulted his ancestors.

Annesine ve atalarına da hakaret ettim.

The consequence was moderate: he threw the food into my waste.

Tepkisi makuldü: yemeğimi çöpe döktü.

The day after he came back with the same demand.

Bir gün sonra yine aynı istekle geldi.

He got the same answer,

Aynı cevabı aldı,

which had the same consequence.

ben de aynı sonuçla karşılaştım.

Four days later, the body was full of pain.

Dört gün sonra vücudum acı içindeydi.

I didn't know hunger hurt so much when you have so little.

Açlığın bu kadar acıttığını bilmezdim.

So when the guards came down,

Gardiyanlar bir daha geldiğinde,

I knelt.

diz çöktüm,

I begged for my food.

yemek için yalvardım.

Submission was the only way for me to make it to another candle.

Teslimiyet bir mum almak için tek yoldu.

After my kidnapping,

Kaçırıldıktan sonra,

I was transferred from North Ossetia to Chechnya,

farklı araba bagajlarında üç günlük yavaş bir yolculuk sonunda

three days of slow travel in the trunks of different cars,

Kuzey Osetya'dan Çeçenya'ya transfer edildim.

and upon arrival, I was interrogated

Varınca, Ruslan adında bir kişi tarafından

for 11 days by a guy called Ruslan.

11 gün boyunce sorgulandım.

The routine was always the same:

Usul hep aynıydı:

a bit more light, 45 minutes.

biraz ışık, 45 dakika.

He would come down to the cellar,

Mahzene gelirdi,

he would ask the guards to tie me on the chair,

gardiyanlara beni sandalyeye bağlamalarını söylerdi

and he would turn on the music loud.

ve müziği sonuna kadar açardı.

And then he would yell questions.

Sonra bağırarak sorular sorardı.

He would scream. He would beat me.

Bana bağırırdı. Beni döverdi.

I'll spare you the details.

Detaylarını size anlatmayacağım.

There are many questions I could not understand,

Anlayamadığım bir sürü soru vardı

and there are some questions I did not want to understand.

ve anlamak istemediğim sorular da vardı.

The length of the interrogation was the duration of the tape:

Sorgunun süresi kaset süresi kadardı:

15 songs, 45 minutes.

15 şarkı, 45 dakika.

I would always long for the last song.

Son şarkı için can atardım hep.

On one day, one night in that cellar, I don't know what it was,

Bir gün, bir gece mahzende, ne olduğunu bilmiyorum,

I heard a child crying above my head,

kafamın üstünde bir çocuk ağlaması duydum.

a boy, maybe two or three years old.

Bir erkek çocuğu, iki ya da üç yaşlarında.

Footsteps, confusion, people running.

Ayak sesleri, kargaşa, koşan insanlar.

So when Ruslan came the day after,

Bir gün sonra Ruslan geldiğinde,

before he put the first question to me,

ilk soruyu sormadan, ben ona sordum:

I asked him, "How is your son today? Is he feeling better?"

"Oğlun bugün nasıl, daha iyi mi?"

Ruslan was taken by surprise.

Ruslan şaşırmıştı.

He was furious that the guards may have leaked some details

Gardiyanların bana onun özel hayatıyla ilgili

about his private life.

bilgiler sızdırabileceği ihtimaline kızdı.

I kept talking about NGOs supplying medicines to local clinics

Oğlunun iyileşmesine yardımcı olabilecek yerel kliniklere ilaç sağlayan

that may help his son to get better.

sivil toplum örgütlerinden bahsettim.

And we talked about education, we talked about families.

Eğitim ve aileler hakkında konuştuk.

He talked to me about his children.

Bana çocuklarını anlattı.

I talked to him about my daughters.

Ben de ona kızlarımı anlattım.

And then he'd talk about guns, about cars, about women,

Sonra o da silahlar, arabalar, kadınlar hakkında konuştu.

and I had to talk about guns, about cars, about women.

Ben de silahlar, arabalar ve kadınlar hakkında konuşmak zorunda kaldım.

And we talked until the last song on the tape.

Kasetteki son şarkı bitene kadar konuştuk.

Ruslan was the most brutal man I ever met.

Ruslan hayatımda gördüğüm en acımasız kişiydi.

He did not touch me anymore.

Bana bir daha dokunmadı.

He did not ask any other questions.

Başka sorular sormadı.

I was no longer just a commodity.

Artık bir eşya değildim.

Two days after, I was transferred to another place.

İki gün sonra başka yere transfer edildim.

There, a guard came to me, very close -- it was quite unusual --

Orada bir gardiyan hiç alışılmadık bir şekilde geldi ve

and he said with a very soft voice, he said,

çok nazik bir sesle dedi ki:

"I'd like to thank you

"Ailem Dağıstan'a yerleştirilirken

for the assistance your organization provided my family

organizasyonunuzun sağladığı yardımdan

when we were displaced in nearby Dagestan."

dolayı size teşekkür ederim."

What could I possibly reply?

Nasıl cevap verebilirdim?

It was so painful. It was like a blade in the belly.

Çok acı vericiydi. Karnıma bıçak saplanmış gibiydi.

It took me weeks of internal thinking to try to reconcile

O aileye yardım etme sebeplerimiz

the good reasons we had to assist that family

ve o kişinin paralı asker olması düşüncesi ile

and the soldier of fortune he became.

barışmam haftalarımı aldı.

He was young, he was shy.

Genç ve utangaçtı.

I never saw his face.

Yüzünü hiç görmedim.

He probably meant well.

Büyük ihtimalle iyi niyetli biriydi.

But in those 15 seconds,

Fakat, o 15 saniye içinde

he made me question everything we did,

bana yaptığımız bütün fedakarlıkları

all the sacrifices.

sorgulattı.

He made me think also how they see us.

Ayrıca onların bizi nasıl gördüğünü düşündürdü.

Until then, I had assumed that they know why we are there

Sonra, bizim neden orada olduğumuzu ve

and what we are doing.

ne yaptığımızı bildiklerini varsaydım.

One cannot assume this.

Bu aslında varsayılacak bir durum değil.

Well, explaining why we do this is not that easy,

Bunu neden yaptığımızı açıklamak kolay değil,

even to our closest relatives.

en yakınımızdaki kişilere bile.

We are not perfect, we are not superior,

Mükemmel değiliz, üstün değiliz,

we are not the world's fire brigade,

dünyanın itfaiye örgütü değiliz,

we are not superheroes,

süper kahraman değiliz,

we don't stop wars,

savaşları durdurmuyoruz,

we know that humanitarian response is not a substitute for political solution.

biliyoruz ki insani müdahale siyasi çözümün yerini tutamaz.

Yet we do this because one life matters.

Yine de bu işi yapıyoruz çünkü bir hayat bir hayattır.

Sometimes that's the only difference you make --

Bazen tek yarattığın fark budur.

one individual, one family, a small group of individuals --

Bir birey, bir aile, bir grup insan

and it matters.

ve bu önemlidir.

When you have a tsunami, an earthquake or a typhoon,

Bir tsunami, bir deprem ya da bir tayfun olduğunda,

you see teams of rescuers coming from all over the world,

dünyanın dört bir yanından gelen ve haftalarca hayatta kalanları arayan

searching for survivors for weeks.

kurtarma ekiplerini görürsünüz.

Why? Nobody questions this.

Neden? Kimse bunu sorgulamaz.

Every life matters,

Her hayat önemlidir

or every life should matter.

veya her hayat önemli olmalıdır.

This is the same for us when we help refugees,

Bu durum mültecilere - çatışma sebebiyle yer değiştiren

people displaced within their country by conflict, or stateless persons,

ya da vatansız kişilere - yardım ettiğimizde de aynı.

I know many people,

Bir çok kişi tanıyorum ki

when they are confronted by overwhelming suffering,

yoğun acılarla yüzleştikleri zaman

they feel powerless and they stop there.

kendilerini güçsüz hisseder ve o noktada dururlar.

It's a pity, because there are so many ways people can help.

Çok yazık, halbuki yardım etmenin birçok değişik yolu var.

We don't stop with that feeling.

Biz o duygu ile durmuyoruz.

We try to do whatever we can to provide some assistance,

Yardım, koruma, konfor sağlamak için

some protection, some comfort.

elimizden geleni yapmaya çalışıyoruz.

We have to.

Yapmak zorundayız.

We can't do otherwise.

Başka türlü yapamayız.

It's what makes us feel, I don't know, simply human.

Bu bizim, ne bileyim, insan gibi hissetmemizi sağlıyor.

That's a picture of me the day of my release.

Bu serbest bırakıldığım günkü fotoğrafım.

Months after my release, I met the then-French prime minister.

Serbest bırakıldıktan aylar sonra zamanın Fransız Başbakanı ile görüştüm.

The second thing he told me:

Bana söylediği ikinci şey:

"You were totally irresponsible to go to the North Caucasus.

"Kuzey Kafkasya'ya gitmen tamamen bir sorumsuzluktu.

You don't know how many problems you've created for us."

Bize ne kadar problem yarattığını bilemezsin."

It was a short meeting.

Kısa bir buluşma oldu.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I think helping people in danger is responsible.

Bence tehlikedeki insanlara yardım etmek bir sorumluluk.

In that war, that nobody seriously wanted to stop,

O savaşta, kimse durmak istemedi

and we have many of these today,

ve böyle kişiler bugün de var.

bringing some assistance to people in need and a bit of protection

İhtiyacı olanlara yardım ve koruma sağlamak

was not just an act of humanity,

sadece bir insanlık davranışı değildi,

it was making a real difference for the people.

bu onlar için gerçekten fark yaratıyordu.

Why could he not understand this?

Neden o bunu anlayamıyor?

We have a responsibility to try.

Deneme sorumluluğumuz var.

You've heard about that concept: Responsibility to Protect.

Şu kavramı daha önce de duydunuz: Koruma Sorumluluğu.

Outcomes may depend on various parameters.

Sonuçlar farklı etkenlere bağlıdır.

We may even fail, but there is worse than failing --

Başarısız bile olabiliriz, fakat bundan daha kötüsü var;

it's not even trying when we can.

yapabilecek iken denememek.

Well, if you are met this way, if you sign up for this sort of job,

Eğer böyle bir işe giriştiyseniz,

your life is going to be full of joy and sadness,

hayatınız neşe ve üzüntü dolu olacak

because there are a lot of people we cannot help,

çünkü yardım edemediğimiz,

a lot of people we cannot protect, a lot of people we did not save.

koruyamadığımız, kurtaramadığımız birçok insan var.

I call them my ghost,

Onlara benim hayaletim diyorum

and by having witnessed their suffering from close,

ve onların acılarına yakından şahit olarak,

you take a bit of that suffering on yourself.

o acı sana da işliyor.

Many young humanitarian workers

Birçok genç insani yardım çalışanının

go through their first experience with a lot of bitterness.

ilk deneyimleri çok zor oluyor.

They are thrown into situations where they are witness,

Çok zor durumlara tanık oluyorlar

but they are powerless to bring any change.

fakat bunu değiştirmek için güçsüzler.

They have to learn to accept it

Bunu kabul etmeyi öğrenmek zorundalar

and gradually turn this into positive energy.

ve bunu zamanla pozitif enerjiye çevirmeliler.

It's difficult.

Bu zor.

Many don't succeed,

Birçoğu başaramaz,

but for those who do, there is no other job like this.

başaranlar için ise buna benzer başka iş yok.

You can see the difference you make every day.

Her gün yarattığın farkı görebilirsin.

Humanitarian aid workers know the risk they are taking

İnsani yardım çalışanları savaş alanlarında

in conflict areas or in post-conflict environments,

veya savaş sonrası çevrelerde aldıkları riskin farkındalar.

yet our life, our job, is becoming increasingly life-threatening,

Yine de hayatımız, işimiz artarak tehlikeli bir hal alıyor

and the sanctity of our life is fading.

ve hayatımızın kutsallığı yavaşça azalıyor.

Do you know that since the millennium,

Milenyumdan beri insani yardım çalışanlarına

the number of attacks on humanitarian aid workers has tripled?

yapılan saldırıların 3 katına çıktığını biliyor musunuz?

2013 broke new records:

2013 yılı yeni rekorlar kırdı:

155 colleagues killed,

155 çalışma arkadaşımız öldürüldü,

171 seriously wounded,

171'i ağır yaralandı,

134 abducted.

134'ü kaçırıldı.

So many broken lives.

Birçok yıkılmış hayat.

Until the beginning of the civil war in Somalia in the late '80s,

80'lerin sonuna doğru Somali'de başlayan sivil savaşa kadar

humanitarian aid workers were sometimes victims

insani yardım çalışanları bazen

of what we call collateral damages,

sivil zayiat dediğimiz şeyin kurbanı oldular.

but by and large we were not the target of these attacks.

Fakat genel olarak saldırıların hedefi biz değildik.

This has changed.

Bu durum değişti.

Look at this picture.

Şu resme bakın.

Baghdad, August 2003:

Bağdat, Ağustos 2003:

24 colleagues were killed.

24 arkadaşımız öldürüldü.

Gone are the days when a U.N. blue flag or a Red Cross

BM mavi bayrağının ya da Kızıl Haç'ın

would automatically protect us.

bizi koruduğu günler geride kaldı.

Criminal groups and some political groups

Suçlu gruplar ve bazı siyasi gruplar

have cross-fertilized over the last 20 years,

son 20 yıldır birbirine karıştı

and they've created these sort of hybrids

ve öyle melez bir hal aldı ki,

with whom we have no way of communicating.

onlarla iletişim kurmamız imkansız.

Humanitarian principles are tested, questioned, and often ignored,

İnsani değerler deneniyor, sorgulanıyor ve çoğu zaman görmezden geliniyor.

but perhaps more importantly, we have abandoned the search for justice.

Fakat en önemlisi, adaleti aramayı bıraktık.

There seems to be no consequence whatsoever

Görünüşe göre insani yardım çalışanlarına

for attacks against humanitarian aid workers.

yapılan saldırılar için bir sonuç yok.

After my release, I was told not to seek any form of justice.

Serbest bırakıldıktan sonra, adaleti aramamam söylendi.

It won't do you any good, that's what I was told.

Bir faydası olmazmış. Bana böyle söylendi.

Plus, you're going to put in danger the life of other colleagues.

Ayrıca, iş arkadaşlarının hayatını tehlikeye atarsın dediler.

It took me years to see the sentencing

Kaçırılmamla ilgisi olan üç kişinin

of three people associated with my kidnapping,

ceza almasını görmem yıllar sürdü

but this was the exception.

fakat bu bir istisnaydı.

There was no justice for any of the humanitarian aid workers

1995 ve 1999 yılları arasında Çeçenya'da öldürülen ya da kaçırılan

killed or abducted in Chechnya between '95 and '99,

insani yardım çalışanları için adalet yerini bulmamıştı.

and it's the same all over the world.

Ve bu durum her yerde aynıydı.

This is unacceptable.

Bu kabul edilemez.

This is inexcusable.

Bu affedilemez.

Attacks on humanitarian aid workers are war crimes in international law.

Uluslararası hukukta, yardım çalışanlarına yapılan saldırılar savaş suçudur.

Those crimes should not go unpunished.

Bu suçlar cezasız bırakılmamalıdır.

We must end this cycle of impunity.

Cezasız kalma döngüsünü durdurmalıyız.

We must consider that those attacks against humanitarian aid workers

Yardım çalışanlarına karşı yapılan saldırıların

are attacks against humanity itself.

insanlığa yapıldığını kabul etmeliyiz.

That makes me furious.

Bu beni çok öfkelendiriyor.

I know I'm very lucky compared to the refugees I work for.

Yardım ettiğim mültecilere kıyasla şanslı olduğumu biliyorum.

I don't know what it is to have seen my whole town destroyed.

Şehrimin tamamen tahrip edildiğini,

I don't know what it is to have seen my relatives shot in front of me.

akrabalarımın gözümün önünde öldürüldüğünü,

I don't know what it is to lose the protection of my country.

ülkemin korumasız kaldığını görmek nasıldır bilmiyorum.

I also know that I'm very lucky compared to other hostages.

Diğer rehinelere nazaran şanslı olduğumu da biliyorum.

Four days before my eventful release, four hostages were beheaded

Olaylı salıverilmemden 4 gün önce, tutulduğum yerin yakınında

a few miles away from where I was kept in captivity.

dört rehinenin başı kesilmiş.

Why them?

Neden onlar?

Why am I here today?

Neden bugün buradayım?

No easy answer.

Kolay bir cevap yok.

I was received with a lot of support that I got from my relatives,

Akrabalarım, arkadaşlarım, tanımadığım kişiler

from colleagues, from friends, from people I didn't know.

bana destek oldular.

They have helped me over the years to come out of the darkness.

Karanlıktan çıkmam için yıllarca yardım ettiler.

Not everyone was treated with the same attention.

Herkes benim gibi ilgi görmüyordu.

How many of my colleagues, after a traumatic incident,

Travmatik bir olaydan sonra kaç arkadaşım

took their own life?

kendi hayatını kurabildi?

I can count nine that I knew personally.

Yakından tanıdığım 9 kişiyi sayabilirim.

How many of my colleagues went through a difficult divorce

Kaç arkadaşım eşine artık

after a traumatic experience

hiç bir şey açıklayamadığı için

because they could not explain anything anymore to their spouse?

zorlu bir boşanma sürecinden geçti?

I've lost that count.

Sayamadım.

There is a price for this type of life.

Böyle yaşamın bir bedeli var.

In Russia, all war monuments have this beautiful inscription at the top.

Rusya'da tüm savaş anıtlarının üzerinde şöyle yazar:

It says, (In Russian)

Rusça'da şöyle diyor.

"No one is forgotten, nothing is forgotten."

"Hiç kimse unutulmadı, hiç bir şey unutulmadı."

I do not forget my lost colleagues.

Kaybettiğim arkadaşlarımı unutamam.

I cannot forget anything.

Hiç bir şeyi unutamam.

I call on you to remember their dedication

Onların bağlılığını hatırlamanız

and demand that humanitarian aid workers around the world

ve insani yardım çalışanlarının daha iyi

be better protected.

korunmasını istemeniz için size çağrıda bulunuyorum.

We should not let that light of hope they have brought to be switched off.

Onların yaktığı umut ateşinin söndürülmesine izin vermeyelim.

After my ordeal, a lot of colleagues asked me, "But why do you continue?

İşkenceden sonra, iş arkadaşlarım bana sordular: "Neden devam ediyorsun?

Why do you do this sort of job?

Neden bu işi yapıyorsun?

Why do you have to go back to it?"

Neden bu işe dönmek zorundasın?"

My answer was very simple:

Cevabım basitti:

If I had quit,

Eğer bıraksaydım,

that would have meant my kidnapper had won.

bu beni kaçıranın kazandığı anlamına gelirdi.

They would have taken my soul

Benim ruhumu ve insanlığımı

and my humanity.

almış olurlardı.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Alkışlar)

(Applause)