Vincent Cochetel: I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about…

Translator: Pitpiboon Sermsri Reviewer: Rawee Ma

I cannot forget them.

ผมไม่สามารถที่จะลืมพวกเขาได้

Their names were Aslan, Alik, Andrei,

พวกเขาชื่อ อาสลาน อาลีค อังเดรย์

Fernanda, Fred, Galina, Gunnhild,

เฟอร์นันดา เฟร็ด เยลีน่า กูนีลด์

Hans, Ingeborg, Matti, Natalya,

ฮานส์ อิงเกบอร์ก แมททิ นาทาเลีย

Nancy, Sheryl, Usman, Zarema,

แนนซี่ เชอร์ริล อุสแมน ซารีม่า

and the list is longer.

และยังมีอีกมาก

For many, their existence, their humanity,

สำหรับหลายคน การมีตัวตน และความเป็นมนุษย์ของพวกเขา

has been reduced to statistics,

กลับกลายเป็นแค่ข้อมูล

coldly recorded as "security incidents."

ที่ถูกบันทึกอย่างเลือดเย็นว่า อุบัติเหตุด้านความปลอดภัย

For me, they were colleagues

สำหรับผม พวกเขาคือเพื่อนร่วมงาน

belonging to that community of humanitarian aid workers

ในสังกัดของกลุ่ม ผู้ให้ความช่วยเหลือทางด้านมนุษยธรรม

that tried to bring a bit of comfort

ที่ได้พยายามนำความสุขแม้เพียงเล็กน้อย

to the victims of the wars in Chechnya in the '90s.

ไปมอบให้เหยื่อของสงคราม ที่เชชเนีย ในช่วงปี 90

They were nurses, logisticians, shelter experts,

พวกเขาคือ พยาบาล นักตรรกวิทยา ผู้เชี่ยวชาญด้านการลี้ภัย

paralegals, interpreters.

นักกฏหมาย และล่าม

And for this service, they were murdered,

และในการไปให้การช่วยเหลือครั้งนี้ พวกเขาก็ถูกสังหาร

their families torn apart,

ครอบครัวพวกเขาต้องแตกสลาย

and their story largely forgotten.

และเรื่องราวของพวกเขาก็ถูกลืม

No one was ever sentenced for these crimes.

ไม่เคยมีอาชญากรแม้แต่คนเดียว ที่ถูกพิพากษาในอาชญากรรมครั้งนี้

I cannot forget them.

ผมไม่สามารถที่จะลืมพวกเขาได้

They live in me somehow,

พวกเขายังมีชีวิตอยู่ในตัวผม

their memories giving me meaning every day.

ความทรงจำพวกเขา มอบความหมายให้กับผมทุกวัน

But they are also haunting the dark street of my mind.

แต่พวกเขาก็หลอกหลอนผม อยู่ในส่วนที่มืดมนของจิตใจผม

As humanitarian aid workers,

ในฐานะผู้ให้ความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรม

they made the choice to be at the side of the victim,

พวกเขาได้เลือกที่จะอยู่ เคียงข้างผู้ประสบภัย

to provide some assistance, some comfort, some protection,

เพื่อให้ความช่วยเหลือ ปลอบใจ และให้การคุ้มครอง

but when they needed protection themselves,

แต่เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาต้องการการคุ้มครอง

it wasn't there.

พวกเขากับไม่ได้รับอะไรเลย

When you see the headlines of your newspaper these days

เมื่อคุณเห็นพาดหัวข่าว ในหน้าหนังสือพิมพ์ทุกวันนี้

with the war in Iraq or in Syria --

เกี่ยวกับสงครามใน อิรัก หรือใน ซีเรีย

aid worker abducted, hostage executed --

อาสาสมัครถูกลักพาตัว หรือตัวประกันถูกประหาร

but who were they?

พวกเขาคือใคร?

Why were they there?

ทำไมพวกเขาถึงอยู่ที่นั่น?

What motivated them?

อะไรคือสาเหตุ?

How did we become so indifferent to these crimes?

ทำไมเราถึงไม่รู้สึกอะไรเลบ กับอาชญากรรมเหล่านี้

This is why I am here today with you.

นี่คือสาเหตุที่ทำให้ผมมาหาพวกคุณที่นี่

We need to find better ways to remember them.

เราต้องหาวิธีที่ดีกว่านี้ ที่จะจดจำพวกเขา

We also need to explain the key values to which they dedicated their lives.

เราต้องอธิบายถึงเรื่องสำคัญ ที่ทำให้พวกเขายอมเสี่ยงชีวิต

We also need to demand justice.

และเราต้องเรียกร้องความยุติธรรม

When in '96 I was sent

ในปี 96 ผมถูกส่งไป

by the United Nations High Commissioner for Refugees to the North Caucasus,

โดยกรรมาธิการใหญ่ขององค์การสหประชาชาติ เพื่อผู้ลี้ภัยทางเหนือของเทือกเขาคอเคซัส

I knew some of the risks.

ผมรู้ดีถึงความเสี่ยง

Five colleagues had been killed,

เพื่อนร่วมงานถูกฆ่าตายไป 5 คนแล้ว

three had been seriously injured,

3 คนบาดเจ็บสาหัส

seven had already been taken hostage.

7 คนถูกจับเป็นตัวประกัน

So we were careful.

เราจึงต้องระมัดระวัง

We were using armored vehicles, decoy cars,

เราใช้รถหุ้มเกราะ รถนำขบวน

changing patterns of travel, changing homes,

เปลี่ยนแผนการเดินทาง เปลี่ยนบ้านพัก

all sorts of security measures.

ใช้มาตรการรักษาความปลอดภัยทุกอย่าง

Yet on a cold winter night of January '98, it was my turn.

แต่แล้วในคืนหนาวของเดือนมกราคม ปี 98 มันก็ถึงเวลาของผม

When I entered my flat in Vladikavkaz with a guard,

เมื่อผมเข้าไปที่แฟลตผมในเมืองวาดิคาฟคัส พร้อมกับผู้คุ้มกันของผม

we were surrounded by armed men.

เราก็ถูกล้อมด้วยกองกำลังติดอาวุธ

They took the guard, they put him on the floor,

พวกเขาจับผู้คุ้มกันผมกดเขาลงกับพื้น

they beat him up in front of me,

กระทืบเขาต่อหน้าต่อตาผม

tied him, dragged him away.

มัดเขา และลากตัวเขาออกไป

I was handcuffed, blindfolded, and forced to kneel,

ผมถูกมัดข้อมือ ผูกผ้าปิดตา และถูกบังคับให้คุกเข่าลง

as the silencer of a gun pressed against my neck.

ในขณะที่ปากกระบอกปืนเก็บเสียง จ่ออยู่ที่คอของผม

When it happens to you,

ถ้าเมื่อมันเกิดขึ้นกับคุณ

there is no time for thinking, no time for praying.

มันไม่มีเวลาให้คิด ไม่มีเวลาให้ภาวนา

My brain went on automatic,

สมองของผมทำงานโดยอัตโนมัติ

rewinding quickly the life I'd just left behind.

กรอกลับเรื่องราวชีวิตของผม ที่ผ่านมาอย่างรวดเร็ว

It took me long minutes to figure out

ผมใช้เวลาหลายนาทีกว่าจะเข้าใจ

that those masked men there were not there to kill me,

ว่าผู้ชายพวกนั้นไม่ได้มาเพื่อฆ่าผม

but that someone, somewhere, had ordered my kidnapping.

แต่ใครสักคน ที่ไหนสักแห่ง ได้ออกคำสั่งให้มาลักพาตัวผม

Then a process of dehumanization started that day.

กระบวนการลดทอนความเป็นมนุษย์ ได้เริ่มต้นขึ้นในวันนั้น

I was no more than just a commodity.

ผมเป็นอะไรไม่มากไปกว่าตัวสินค้า

I normally don't talk about this,

โดยปกติแล้วผมมักจะไม่พูดถึงเรื่องนี้

but I'd like to share a bit with you some of those 317 days of captivity.

แต่ผมอยากให้พวกคุณได้รู้บ้างสักเล็กน้อย ถึงเรื่อง 317 วัน ที่ผมถูกคุมขัง

I was kept in an underground cellar,

ผมถูกขังอยู่ในห้องใต้ดิน

total darkness,

ห้องที่มืดสนิท

for 23 hours and 45 minutes every day,

เป็นเวลา 23 ชั่วโมง 45 นาที ทุกวัน

and then the guards would come, normally two.

แล้วยามจะเข้ามา โดยปกติมากันสองคน

They would bring a big piece of bread,

พวกเขาเอาขนมปังมาให้ 1 ชิ้น

a bowl of soup, and a candle.

ซุป 1 ชาม และเทียน 1 เล่ม

That candle would burn for 15 minutes,

เทียนเล่มนั้นจุดได้ประมาน 15 นาที

15 minutes of precious light,

15 นาทีของแสงสว่างอันล้ำค่า

and then they would take it away, and I returned to darkness.

จากนั้นพวกเขาก็เอาเทียนออกไป แล้วปล่อยให้ผมกลับสู่ความมืดมิด

I was chained by a metal cable to my bed.

ผมถูกล่ามด้วยโซ่ติดกับเตียงนอน

I could do only four small steps.

ผมเดินได้แค่ 4 ก้าวเล็กๆ

I always dreamt of the fifth one.

ฝันถึงก้าวที่ 5 ตลอดเวลา

And no TV, no radio, no newspaper, no one to talk to.

ไม่มีทีวี ไม่มีวิทยุ ไม่มีหนังสือพิมพ์ ไม่มีใครให้คุยด้วย

I had no towel, no soap, no toilet paper,

ไม่มีผ้าเช็ดตัว ไม่มีสบู่ ไม่มีกระดาษชำระ

just two metal buckets open, one for water, for one waste.

มีแค่ถังโลหะ 2 ถัง ถังหนึ่งสำหรับใส่น้ำ ถังหนึ่งสำหรับใส่ของเสีย

Can you imagine that mock execution can be a pastime for guards

คุณลองจินตนาการดูได้ไหม การจำลองการฆ่าคน คือเรื่องที่ยามชอบทำเพื่อฆ่าเวลา

when they are sadistic or when they are just bored or drunk?

ในเวลาที่พวกเขามีอารมณ์ซาดิสต์ หรือเวลาที่พวกเขารู้สึกเบื่อ หรือ เมา

We are breaking my nerves very slowly.

มันทำให้ผมประสาทเสียอย่างช้าๆ

Isolation and darkness are particularly difficult to describe.

ความเหงา และความมืด มันช่างยากที่จะอธิบาย

How do you describe nothing?

คุณจะอธิบายความว่างเปล่าได้อย่างไร

There are no words for the depths of loneliness I reached

ไม่มีคำที่จะมาแทนความเหงาที่ผมรู้สึกได้

in that very thin border between sanity and madness.

มีเส้นขั้นบางๆกั้นระหว่าง ความปกติกับความบ้าคลั่ง

In the darkness, sometimes I played imaginary games of checkers.

ในความมืดมิด บางครั้ง ผมก็เล่นหมากฮอสในสมอง(จินตนาการ)

I would start with the black,

เริ่มจากตัวสีดำ

play with the white,

เล่นกับตัวสีขาว

back to the black trying to trick the other side.

กลับมาที่ตัวสีดำ พยายามหลอกล่อฝ่ายตรงข้าม

I don't play checkers anymore.

ผมไม่เล่นหมากฮอสอีกแล้ว

I was tormented by the thoughts of my family and my colleague, the guard, Edik.

ผมถูกทรมานทางใจเกี่ยวกับครอบครัว เพื่อนร่วมงาน และผู้คุ้มกันของผมที่ชื่อ อีดิก

I didn't know what had happened to him.

ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

I was trying not to think,

ผมพยายามที่จะไม่คิด

I tried to fill up my time

ผมพยายามทำตัวให้ไม่ว่าง

by doing all sorts of physical exercise on the spot.

ด้วยการออกกำลังกายแบบต่างๆ

I tried to pray, I tried all sorts of memorization games.

ผมพยายามที่จะสวดมนต์ พยามยามเล่นเกมท่องจำต่างๆ

But darkness also creates images and thoughts that are not normal.

แต่ความมืดก็ได้สร้างภาพ และความคิดที่ไม่ปกติ

One part of your brain wants you to resist, to shout, to cry,

ส่วนหนึ่งของสมองต้องการให้คุณ ต่อต้าน ตะโกน ร้องไห้

and the other part of the brain orders you to shut up

อีกส่วนต้องการให้คุณหุบปาก

and just go through it.

และก้าวผ่านมันไป

It's a constant internal debate; there is no one to arbitrate.

มันคือการอภิปรายถกเถียงกันภายในใจ ตลอดเวลาและไม่มีใครจะมาตัดสิน

Once a guard came to me, very aggressively, and he told me,

ครั้งหนึ่ง ยามเข้ามาหาผมอย่างไม่เป็นมิตรมากๆ และบอกผมว่า

"Today you're going to kneel and beg for your food."

วันนี้แกต้องคุกเข่าและร้องขออาหารของแก

I wasn't in a good mood, so I insulted him.

วันนั้นผมอารมณ์ไม่ดี ผมก็เลยด่าเขาไป

I insulted his mother, I insulted his ancestors.

ผมด่าแม่มัน ผมด่าบรรพบุรุษมัน

The consequence was moderate: he threw the food into my waste.

ผลลัพธ์ออกมาอย่างพอประมาณ เขาโยนอาหารผมลงในถังใส่ของเสีย

The day after he came back with the same demand.

วันถัดมาเขากลับมาอีก พร้อมกับความต้องการแบบเดิม

He got the same answer,

เขาได้รับคำตอบ

which had the same consequence.

ที่มีผลลัพธ์เหมือนเดิม

Four days later, the body was full of pain.

4 วันหลังจากนั้น ร่างกายของผมเจ็บปวดมาก

I didn't know hunger hurt so much when you have so little.

ผมไม่เคยรู้เลยว่าความหิวมันช่างเจ็บปวด เวลาที่คุณแทบไม่มีอะไรเลย

So when the guards came down,

ดังนั้น เมื่อยามกลับลงมา

I knelt.

ผมคุกเข่า

I begged for my food.

ผมร้องขออาหารของผม

Submission was the only way for me to make it to another candle.

การยอมแพ้คือหนทางเดียวที่ทำให้ผม ได้เห็นแสงสว่างอีกครั้ง

After my kidnapping,

หลังจากผมถูกลักพาตัวไป

I was transferred from North Ossetia to Chechnya,

ผมถูกย้ายจากทางเหนือของโอสเซเทีย ไปยังเชชเนีย

three days of slow travel in the trunks of different cars,

3 วันของการเดินอย่างเชื่องช้า ผ่านการขึ้นลงนั่งในรถหลายคัน

and upon arrival, I was interrogated

เมื่อผมมาถึง ผมถูกสอบปากคำ

for 11 days by a guy called Ruslan.

เป็นเวลา 11 วัน โดยชายที่ชื่อ รัสลัน

The routine was always the same:

กิจวัตรประจำวันก็เหมือนเดิม

a bit more light, 45 minutes.

แสงสว่างมากกว่าเดิมหน่อย คราวนี้ 45 นาที

He would come down to the cellar,

เขาจะลงมาที่ห้องใต้ดิน

he would ask the guards to tie me on the chair,

เขาจะบอกให้ยามมัดผมกับเก้าอี้

and he would turn on the music loud.

แล้วเขาก็จะเปิดเพลงเสียงดัง

And then he would yell questions.

จากนั้นก็ตะโกนถามเรื่องต่างๆ

He would scream. He would beat me.

เขาจะกรีดร้อง เขาจะกระทืบผม

I'll spare you the details.

ผมจะไม่เล่าถึงรายละเอียดเรื่องนี้

There are many questions I could not understand,

มีหลายคำถามที่ผมไม่เข้าใจ

and there are some questions I did not want to understand.

และมีอีกหลายคำถามที่ผมไม่อยากเข้าใจ

The length of the interrogation was the duration of the tape:

ความยาวของการสอบสวนเท่ากับความยาวของเทป

15 songs, 45 minutes.

15 เพลง ก็ 45 นาที

I would always long for the last song.

ผมอยากให้ถึงเพลงสุดท้ายเร็วๆ เสมอ

On one day, one night in that cellar, I don't know what it was,

วันหนึ่ง หรือคืนหนึ่งในห้องใต้ดิน ผมไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

I heard a child crying above my head,

ผมได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ ด้านบนเหนือหัวของผม

a boy, maybe two or three years old.

เด็กผู้ชาย อาจจะ 2 หรือ 3 ขวบ

Footsteps, confusion, people running.

เสียงฝีเท้า เสียงสับสน ผู้คนวิ่งไปมา

So when Ruslan came the day after,

เมื่อ รัสลัน มาหาผมในวันถัดมา

before he put the first question to me,

ก่อนที่เขาจะได้ถามอะไรผม

I asked him, "How is your son today? Is he feeling better?"

ผมถามว่า วันนี้ลูกของคุณเป็นอย่างไรบ้าง เขาดีขึ้นไหม

Ruslan was taken by surprise.

รัสลัน ตกใจ

He was furious that the guards may have leaked some details

เขากราดเกรี้ยวที่ยามอาจทำให้ข้อมูลรั่วไหล

about his private life.

ข้อมูลชีวิตส่วนตัวของเขา

I kept talking about NGOs supplying medicines to local clinics

ผมคุยกับเขาเกี่ยวกับ องค์กรพัฒนาเอกชน ที่จัดส่งยารักษาโรคให้กับคลินิกท้องถิ่น

that may help his son to get better.

ยาที่อาจทำให้ลูกของเขาดีขึ้น

And we talked about education, we talked about families.

จากนั้นเราคุยเกี่ยวกับเรื่องการศึกษา เราคุยเกี่ยวกับเรื่องครอบครัว

He talked to me about his children.

เขาพูดถึงลูกๆของเขา

I talked to him about my daughters.

ผมคุยเรื่องลูกสาวผมกับเขา

And then he'd talk about guns, about cars, about women,

จากนั้นเขาคุยเรื่องปืน เรื่องรถ และผู้หญิง

and I had to talk about guns, about cars, about women.

และผมก็ต้องคุยกับเขา เรื่องปืน เรื่องรถ และผู้หญิง

And we talked until the last song on the tape.

เราคุยกันจนเทปจบ

Ruslan was the most brutal man I ever met.

รัสลัน เป็นผู้ชายที่เหี้ยมโหดมากที่สุด ที่ผมเคยพบเจอ

He did not touch me anymore.

แล้วเขาก็ไม่มายุ่งกับผมอีก

He did not ask any other questions.

เขาไม่ถามอะไรผมอีก

I was no longer just a commodity.

ผมไม่ได้เป็นแค่ตัวสินค้าอีกต่อไป

Two days after, I was transferred to another place.

2 วันหลังจากนั้น ผมถูกย้ายไปอีกที่หนึ่ง

There, a guard came to me, very close -- it was quite unusual --

ที่นั่น ยามคนหนึ่งเข้ามาหาผม ใกล้มากจนค่อนข้างผิดปกติ

and he said with a very soft voice, he said,

และเขาพูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า

"I'd like to thank you

ผมอยากจะขอบคุณ

for the assistance your organization provided my family

สำหรับความเชื่อเหลือที่องค์กรของคุณ ได้มอบให้กับครอบครัวผม

when we were displaced in nearby Dagestan."

ในตอนที่เราพลัดถิ่นใกล้กับดาเกสตาน

What could I possibly reply?

มีอะไรที่ผมจะตอบเขาได้

It was so painful. It was like a blade in the belly.

มันช่างเจ็บปวด มันเหมือนมีมีดอยู่ในท้องผม

It took me weeks of internal thinking to try to reconcile

ผมใช้เวลาหลายอาทิตย์คิดในใจ พยายามที่จะทำความเข้าใจ

the good reasons we had to assist that family

เหตผลดีๆที่ทำให้เราช่วยเหลือครอบครัวนั้น

and the soldier of fortune he became.

และการที่เขาเป็นทหารรับจ้าง

He was young, he was shy.

เขายังเยาว์วัย และเขาก็เขินอาย

I never saw his face.

ผมไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อน

He probably meant well.

เขาอาจจะมีเจตนาที่ดี

But in those 15 seconds,

แต่ในช่วง 15 วินาทีนั้น

he made me question everything we did,

เขาทำให้ผมต้องตั้งคำถาม เกี่ยวกับเรื่องทุกอย่างที่เราทำ

all the sacrifices.

การเสียสละทั้งปวง

He made me think also how they see us.

เขาทำให้ผมคิดว่าพวกเขามองเราอย่างไร

Until then, I had assumed that they know why we are there

ถึงตอนนั้น ผมเข้าใจเลยว่า พวกเขารู้ว่าเราไปที่นั่นทำไม

and what we are doing.

และพวกเรากำลังทำอะไร

One cannot assume this.

ไม่มีใครสามารถสมมติเรื่องเหล่านี้ได้

Well, explaining why we do this is not that easy,

จะให้อธิบายว่าเราทำเรื่องหล่านี้ไปทำไม ไม่ใช่ง่าย ๆ

even to our closest relatives.

แม้แต่กับญาติที่สนิทที่สุด

We are not perfect, we are not superior,

เราอาจไม่สมบูรณ์แบบ เราอาจไม่ได้เหนือกว่า

we are not the world's fire brigade,

เราไม่ใช่หน่วยดับเพลิงโลก

we are not superheroes,

เราไม่ใช่ยอดมนุษย์

we don't stop wars,

เราหยุดสงครามไม่ได้

we know that humanitarian response is not a substitute for political solution.

เรารู้ว่าการตอบสนองด้านมนุษยธรรม ไม่อาจแทนที่ของทางออกทางการเมืองได้

Yet we do this because one life matters.

เราทำสิ่งนี้เพราะ 1 ชีวิตก็มีความสำคัญ

Sometimes that's the only difference you make --

บางทีมันคือความแตกต่าง อย่างเดียวที่คุณทำได้

one individual, one family, a small group of individuals --

คน 1 คน ครอบครัว 1 ครอบครัว หรือ กลุ่มปัจเจกชนเล็ก 1 กลุ่ม

and it matters.

และมันมีความสำคัญ

When you have a tsunami, an earthquake or a typhoon,

เมื่อเกิดเหตุซึนามิ แผ่นดินไหว หรือ พายุไต้ฝุ่น

you see teams of rescuers coming from all over the world,

คุณจะเห็นทีมนักกู้ภัยมาจากทั่วโลก

searching for survivors for weeks.

มองหาผู้รอดชีวิตเป็นอาทิตย์ๆ

Why? Nobody questions this.

ทำไม ไม่มีใครตั้งคำถาม

Every life matters,

ทุกชีวิตมีความสำคัญ

or every life should matter.

หรือทุกชีวิตควรมีความสำคัญ

This is the same for us when we help refugees,

เช่นเดียวกับพวกเรา เมื่อเราช่วยผู้ลี้ภัย

people displaced within their country by conflict, or stateless persons,

ผู้คนที่ผลัดถิ่นภายในประเทศตนเอง จากความขัดแย้ง หรือคนไร้สัญชาติ

I know many people,

ผมรู้จักคนมากมาย

when they are confronted by overwhelming suffering,

เมื่อพวกเขาต้องเผชิญกับ ความทุกข์ทรมานอันเหลือล้น

they feel powerless and they stop there.

พวกเขาจะรู้สึกอ่อนแอ และหยุดอยู่แค่นั้น

It's a pity, because there are so many ways people can help.

เรื่องมันน่าสงสาร เพราะมีหนทางอีกมากมาย ที่หลายคนสามารถช่วยเหลือได้

We don't stop with that feeling.

เราไม่หยุดกับความรู้สึกแบบนั้น

We try to do whatever we can to provide some assistance,

เราพยายามทุกวิถีทางที่จะให้ความช่วยเหลือ

some protection, some comfort.

ความคุ้มครอง ความสบายใจ

We have to.

เราจำเป็นต้องทำ

We can't do otherwise.

เราไม่สามารถทำอย่างอื่นได้

It's what makes us feel, I don't know, simply human.

มันทำให้เรารู้สึก ผมไม่รู้ เป็นมนุษย์ธรรมดา

That's a picture of me the day of my release.

นั่นคือภาพผมวันที่ถูกปล่อยตัว

Months after my release, I met the then-French prime minister.

หลายเดือนหลังจากที่ผมถูกปล่อยตัว ผมได้พบกับนายกรัฐมนตรีฝรั่งเศสในตอนนั้น

The second thing he told me:

มีสองเรื่องที่เขาได้บอกผมคือ

"You were totally irresponsible to go to the North Caucasus.

คุณไร้ความรับผิดชอบมาก ที่ไปตอนเหนือของคอเคซัส

You don't know how many problems you've created for us."

คุณไม่รู้เลยหรือว่า คุณได้สร้างปัญหามากมายให้กับพวกเรา

It was a short meeting.

มันเป็นการพบปะช่วงสั้น ๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I think helping people in danger is responsible.

ผมคิดว่าการช่วยเหลือผู้คน ที่ตกอยู่ในอันตราย คือหน้าที่

In that war, that nobody seriously wanted to stop,

ในสงครามที่ไม่มีใครจริงใจที่จะทำให้มันจบลง

and we have many of these today,

และในวันนี้เราก็มีสงครามแบบนั้นมากมาย

bringing some assistance to people in need and a bit of protection

การให้ความช่วยเหลือและความปลอดภัย ให้กับคนที่ต้องการ

was not just an act of humanity,

ไม่ใช่แค่การแสดงออกของความเป็นมนุษย์

it was making a real difference for the people.

มันคือการสร้างความแตกต่างสำหรับผู้คน

Why could he not understand this?

ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้เลย

We have a responsibility to try.

เรามีความรับผิดชอบที่จะพยายาม

You've heard about that concept: Responsibility to Protect.

คุณก็เคยได้ยินเกี่ยวกับแนวคิดนั้น ความรับผิดชอบที่จะปกป้อง

Outcomes may depend on various parameters.

ผลลัพท์อาจขึ้นอยู่กับตัวแปรต่างๆ

We may even fail, but there is worse than failing --

ไม่แน่เราอาจล้มเหลว แต่มันมีสิ่งที่แย่กว่าความล้มเหลว

it's not even trying when we can.

มันคือ การไม่พยายามทำ ในขณะที่เราทำได้

Well, if you are met this way, if you sign up for this sort of job,

อา ถ้าคุณพบหนทางนี้ ถ้าคุณสมัครจะทำงานแบบนี้

your life is going to be full of joy and sadness,

ชีวิตของคุณจะเต็มไปด้วย ความสุข และความเศร้า

because there are a lot of people we cannot help,

เพราะมีผู้คนอีกมากมาย ที่เราไม่สามารถช่วยได้

a lot of people we cannot protect, a lot of people we did not save.

ผู้คนอีกมากมายที่เราปกป้องไม่ได้ ผู้คนอีกมากมายที่เราช่วยชีวิตไม่ได้

I call them my ghost,

ผมเรียกพวกเขาว่า ปีศาจของผม

and by having witnessed their suffering from close,

และการได้พบเห็นความทุกข์ ของผู้คนอย่างใกล้ชิด

you take a bit of that suffering on yourself.

เท่ากับคุณเอาความทุกข์ เล็กน้อยเหล่านั้นมาใส่ตัวเอง

Many young humanitarian workers

นักมนุษยธรรมรุ่นเยาว์หลายคน

go through their first experience with a lot of bitterness.

ผ่านประสบการณ์ครั้งแรกของพวกเขา ด้วยความขมชื่น/ตรอมตรม

They are thrown into situations where they are witness,

พวกเขาถูกจับโยนเข้าไปยัง สถานการณ์ที่พวกเขาเป็นประจักษ์พยาน

but they are powerless to bring any change.

แต่ก็อ่อนแอเกินไปที่จะสร้างการเปลี่ยนแปลง

They have to learn to accept it

พวกเขาต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับมัน

and gradually turn this into positive energy.

และค่อยๆเปลี่ยนให้มันเป็นพลังงานเชิงบวก

It's difficult.

มันเป็นเรื่องยาก

Many don't succeed,

หลายคนไม่ประสบความสำเร็จ

but for those who do, there is no other job like this.

แต่สำหรับคนที่ทำงานนี้ ไม่มีงานไหนเหมือนงานนี้

You can see the difference you make every day.

คุณเห็นความแตกต่างงานที่คุณทำทุกวัน

Humanitarian aid workers know the risk they are taking

นักมนุษยธรรมรู้ดีถึงอันตรายที่จะต้องเจอ

in conflict areas or in post-conflict environments,

ในสถานที่ที่มีความขัดแย้ง ในสภาพแวดล้อมหลังความขัดแย้ง

yet our life, our job, is becoming increasingly life-threatening,

แน่นอนชีวิตพวกเรา งานพวกเรา ก็อันตรายขึ้นเรื่อยๆ

and the sanctity of our life is fading.

และศีลธรรมชีวิตคนเราก็จางหายไปเรื่อยๆ

Do you know that since the millennium,

คุณรู้รึปล่าวว่า ตั้งแต่สหัสวรรษเป็นต้นมา

the number of attacks on humanitarian aid workers has tripled?

จำนวนครั้งที่นักมนุษยธรรมถูกโจมตี เพิ่มขึ้นเป็น 3 เท่า

2013 broke new records:

มีสถิติใหม่ในปี 2013

155 colleagues killed,

เพื่อนร่วมงานถูกฆ่า 115 คน

171 seriously wounded,

171 คน บาดเจ็บสาหัส

134 abducted.

134 คน ถูกลักพาตัว

So many broken lives.

ชีวิตหลายชีวิตต้องแหลกสลาย

Until the beginning of the civil war in Somalia in the late '80s,

แม้กระทั่งตอนเริ่มต้นสงครามกลางเมือง ในโซมาเลีย ในช่วงปี 80

humanitarian aid workers were sometimes victims

นักมนุษยธรรม บางครั้งถูกนับว่าเป็นเหยื่อ

of what we call collateral damages,

กับเรื่องอะไรที่เราเรียกว่า ความเสียหายคู่กัน

but by and large we were not the target of these attacks.

หากแต่ว่าส่วนใหญ่แล้ว พวกเราไม่ใช่เป้าหมายการโจมตี

This has changed.

แต่มันเปลี่ยนไปแล้ว

Look at this picture.

ดูภาพนี้

Baghdad, August 2003:

แบกแดด เดือนสิงหาคม ปี 2003

24 colleagues were killed.

เพื่อนร่วมงานถูกฆ่า 24 คน

Gone are the days when a U.N. blue flag or a Red Cross

มันผ่านไปแล้ว เรื่องของธงน้ำเงินของ องค์กรสหประชาชาติ หรือ ของกาชาด

would automatically protect us.

ที่เคยปกป้องเราอย่างอัตโนมัติ

Criminal groups and some political groups

อาชญากร และนักการเมืองบางกลุ่ม

have cross-fertilized over the last 20 years,

ได้เพาะพันธ์ุข้ามสายพันธ์มายาวนานกว่า 20 ปี

and they've created these sort of hybrids

และพวกเขาได้สร้างพันธ์ุผสมพวกนี้

with whom we have no way of communicating.

ที่เราไม่มีทางที่จะสื่อสารด้วยได้

Humanitarian principles are tested, questioned, and often ignored,

หลักการทางมนุษยธรรมถูกทดสอบ ถูกตั้งคำถาม และหลายครั้งถูกละเลย

but perhaps more importantly, we have abandoned the search for justice.

แต่บางที สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าคือ เราละเลยที่จะค้นหาความยุติธรรม

There seems to be no consequence whatsoever

ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีผลกระทบอะไรเลย

for attacks against humanitarian aid workers.

กับการโจมตีนักมนุษยธรรม

After my release, I was told not to seek any form of justice.

หลังจากการผมถูกปล่อยตัว มีคนบอกกับผมว่าไม่ต้องมองหาความยุติธรรมใดๆ

It won't do you any good, that's what I was told.

มันจะไม่เกิดประโยชน์อะไรกับผม

Plus, you're going to put in danger the life of other colleagues.

อีกอย่าง มันจะทำให้ผมเอาชีวิต เพื่อนร่วมงานคนอื่นไปเสี่ยงด้วย

It took me years to see the sentencing

หลายปีกว่าที่ผมจะได้เห็นการตัดสินคดี

of three people associated with my kidnapping,

คนที่เกี่ยวข้องกับการลักพาตัวผม

but this was the exception.

แต่นี่คือข้อยกเว้น

There was no justice for any of the humanitarian aid workers

ยังมีความอยุติธรรมกับนักมนุษยธรรมรายอื่น

killed or abducted in Chechnya between '95 and '99,

ถูกฆ่าหรือถูกลักพาตัว ในเชชเนียระหว่างปี 95 และ 99

and it's the same all over the world.

และมันเป็นแบบนี้ทั่วโลก

This is unacceptable.

นี่มันไม่ดีพอ

This is inexcusable.

ให้อภัยไม่ได้

Attacks on humanitarian aid workers are war crimes in international law.

การโจมตีนักมนุษยธรรมคืออาชญากรรมสงคราม ตามกฏหมายระหว่างประเทศ

Those crimes should not go unpunished.

อาชญากรรมเหล่านี้ไม่ควรถูกมองข้าม

We must end this cycle of impunity.

เราต้องหยุดวงจรอุบาทก์ เรื่องการยกเว้นโทษประเภทนี้

We must consider that those attacks against humanitarian aid workers

เราต้องคำนึงว่าการโจมตีนักมนุษยธรรม

are attacks against humanity itself.

ก็คือการโจมตีมนุษยชาติ

That makes me furious.

มันทำให้ผมโกรธ

I know I'm very lucky compared to the refugees I work for.

ผมรู้ดีว่าผมโชคดีมาก เมื่อเทียบกับผู้ลี้ภัยที่ผมให้การช่วยเหลือ

I don't know what it is to have seen my whole town destroyed.

ผมไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง เวลาที่เห็นเมืองทั้งเมืองของผมถูกทำลายลง

I don't know what it is to have seen my relatives shot in front of me.

ผมไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง เวลาที่ญาติผมถูกยิงต่อหน้าต่อตาผม

I don't know what it is to lose the protection of my country.

ผมไม่รู้ว่ามันเป็นยังไง ตอนที่ประเทศคุ้มครองผมไม่ได้

I also know that I'm very lucky compared to other hostages.

และผมยังรู้ว่าผมโชคดีมาก เมื่อเทียบกับตัวประกันคนอื่นๆ

Four days before my eventful release, four hostages were beheaded

4 วันก่อนที่ผมจะถูกปล่อยตัว ตัวประกัน 4 คน ถูกตัดหัว

a few miles away from where I was kept in captivity.

ห่างไปจากที่ผมถูกคุมขังไปไม่กี่ไมล์

Why them?

ทำไมถึงต้องเป็นพวกเขา

Why am I here today?

ทำไมผมถึงอยู่ที่นี่ในวันนี้

No easy answer.

ไม่มีคำตอบที่ง่ายเลย

I was received with a lot of support that I got from my relatives,

ผมได้รับการช่วยเหลือมากมาย จากญาติๆผม

from colleagues, from friends, from people I didn't know.

จากเพื่อนร่วมงาน จากเพื่อน จากคนที่ผมไม่รู้จัก

They have helped me over the years to come out of the darkness.

พวกเขาช่วยเหลือผมตลอดหลายปีที่ผ่านมา ให้ผมออกมาจากคุกที่มืดมิด

Not everyone was treated with the same attention.

ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้รับความสนใจแบบนี้

How many of my colleagues, after a traumatic incident,

เพื่อนร่วมงานของผมกี่คนแล้ว หลังเหตุการณ์ที่ทำร้าย/ทำลายจิตใจ

took their own life?

ที่ฆ่าตัวตาย

I can count nine that I knew personally.

ผมนับได้ 9 คนคนที่ผมรู้จักเป็นการส่วนตัว

How many of my colleagues went through a difficult divorce

เพื่อนร่วมงานของผมกี่คน ที่ต้องหย่าร้างอย่างยากลำบากใจ

after a traumatic experience

หลังจากผ่านประสบการณ์ ที่ทำร้ายทำลายจิตใจ

because they could not explain anything anymore to their spouse?

เพราะพวกเขาไม่สามารถอธิบาย เรื่องราวอะไรที่เกิดขึ้นกับคู่สมรสได้อีกเลย

I've lost that count.

ผมนับไม่ไหวแล้ว

There is a price for this type of life.

มีรางวัลสำหรับการใช้ชีวิตแบบนี้

In Russia, all war monuments have this beautiful inscription at the top.

ในรัสเซีย อนุเสาวรีย์สงครามทุกอนุเสาวรีย์ จะมีข้อความที่งดงามนี้อยู่ด้านบน

It says, (In Russian)

มันเขียนว่า (ในภาษารัสเซีย)

"No one is forgotten, nothing is forgotten."

"ไม่มีใครถูกลืม ไม่มีอะไรถูกลืม"

I do not forget my lost colleagues.

ผมไม่ลืมเพื่อนร่วมงานที่ผมสูญเสียไป

I cannot forget anything.

ผมไม่สามารถลืมอะไรได้

I call on you to remember their dedication

ผมเรียกร้องให้พวกคุณจดจำ การเสียสละของพวกเขา

and demand that humanitarian aid workers around the world

และเรียกร้องให้นักมนุษยธรรมทั่วโลก

be better protected.

ได้รับการคุ้มครองที่ดีขึ้น

We should not let that light of hope they have brought to be switched off.

เราไม่ควรปล่อยให้แสงสว่างของความหวัง ที่พวกเขาได้มอบความช่วยเหลือให้ต้องดับลง

After my ordeal, a lot of colleagues asked me, "But why do you continue?

หลังจากผมผ่านพ้นเรื่องทารุณโหดร้าย เพื่อนร่วมงานหลายคนถามว่า ทำไมยังทำงานต่อ

Why do you do this sort of job?

ทำไมถึงทำงานแบบนี้อีก

Why do you have to go back to it?"

ทำไมถึงกลับไปทำงานนี้อีก

My answer was very simple:

คำตอบของผมนั้นง่ายมาก

If I had quit,

ถ้าผมเลิกทำ

that would have meant my kidnapper had won.

นั่นหมายความว่าคนที่ลักพาตัวผมชนะ

They would have taken my soul

พวกเขาได้ดูดจิตวิญญาณผมไป

and my humanity.

และความเป็นมนุษย์ผมไปด้วย

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)