3 fears about screen time for kids -- and why they're not true | Sara DeWitt

Vertaald door: Bieke Van Gelder Nagekeken door: Saskia O'Neill

I want us to start by thinking about this device,

Ik wil beginnen met dit toestel onder de aandacht te brengen:

the phone that's very likely in your pockets right now.

de telefoon, die waarschijnlijk op dit eigenste moment in je zak zit.

Over 40 percent of Americans check their phones

Meer dan 40 procent van de Amerikanen controleert zijn telefoon

within five minutes of waking up every morning.

elke morgen in de eerste vijf minuten na het het ontwaken.

And then they look at it another 50 times during the day.

En dan kijken ze er nog eens vijftig keer naar in de loop van de dag.

Grownups consider this device to be a necessity.

Volwassenen beschouwen dit toestel als een noodzakelijk iets.

But now I want you to imagine it in the hands of a three-year-old,

Maar nu wil ik dat je het ziet in de handen van een driejarige,

and as a society, we get anxious.

en dan worden we collectief angstig.

Parents are very worried

Ouders zijn erg bezorgd

that this device is going to stunt their children's social growth;

dat dit toestel de sociale groei van hun kinderen zal belemmeren,

that it's going to keep them from getting up and moving;

dat het hen zal verhinderen voldoende te bewegen,

that somehow,

dat dit -- op één of andere manier -- de kindertijd zal verstoren.

this is going to disrupt childhood.

So, I want to challenge this attitude.

Ik wil die attitude uitdagen.

I can envision a future

Ik kan me een toekomst voorstellen

where we would be excited to see a preschooler interacting with a screen.

waarin we enthousiast worden als we een kleuter zien omgaan met een scherm.

These screens can get kids up and moving even more.

Die schermen kunnen kinderen zelfs nog meer doen bewegen.

They have the power to tell us more about what a child is learning

Ze kunnen ons meer vertellen over wat een kind leert,

dan een gestandaardiseerde test.

than a standardized test can.

And here's the really crazy thought:

En dit is de gekste gedachte:

I believe that these screens have the power

Ik geloof dat deze schermen de kracht hebben

to prompt more real-life conversations

om meer echte gesprekken op gang te brengen

between kids and their parents.

tussen kinderen en hun ouders.

Now, I was perhaps an unlikely champion for this cause.

Ik ben misschien niet de meest evidente voorvechter van deze zaak:

I studied children's literature

Ik ging jeugdliteratuur studeren,

because I was going to work with kids and books.

omdat ik wilde werken met kinderen en boeken.

But about 20 years ago,

Maar een jaar of 20 geleden,

I had an experience that shifted my focus.

had ik een ervaring die mijn focus verlegde.

I was helping lead a research study about preschoolers and websites.

Ik hielp een onderzoek uit te voeren over kleuters en websites.

Ik kwam binnen en werd gekoppeld aan de driejarige Maria.

And I walked in and was assigned a three-year-old named Maria.

Maria had actually never seen a computer before.

Maria had nog nooit een computer gezien.

So the first thing I had to do was teach her how to use the mouse,

Dus om te beginnen moest ik haar leren de muis te gebruiken

and when I opened up the screen, she moved it across the screen,

en toen ik het scherm opende, bewoog ze de muis over het scherm

and she stopped on a character named X the Owl.

en stopte bij een figuurtje dat X de Uil heette.

And when she did that,

En toen ze dat deed,

the owl lifted his wing and waved at her.

hief de uil zijn vleugel en zwaaide naar haar.

Maria dropped the mouse, pushed back from the table, leaped up

Maria liet de muis vallen, duwde haar stoel achteruit, sprong op

and started waving frantically back at him.

en begon enthousiast terug te zwaaien naar hem.

Her connection to that character

Haar reactie op dat figuurtje was instinctief.

was visceral.

This wasn't a passive screen experience.

Dit was geen passieve schermervaring.

This was a human experience.

Dit was een menselijke ervaring.

And it was exactly appropriate for a three-year-old.

En ze was precies goed voor een driejarige.

I've now worked at PBS Kids for more than 15 years,

Ik werk intussen al meer dan 15 jaar voor PBS Kids

and my work there is focused on harnessing the power of technology

en mijn werk focust op het benutten van de kracht van technologie

as a positive in children's lives.

als iets positiefs in het leven van kinderen.

I believe that as a society, we're missing a big opportunity.

Ik geloof dat we -- als samenleving -- een grote kans laten liggen.

We're letting our fear and our skepticism

Door onze angsten en ons scepticisme over deze toestellen,

about these devices

hold us back from realizing their potential

benutten we ze niet optimaal

in our children's lives.

in het leven van onze kinderen.

Fear about kids and technology is nothing new;

Angst over kinderen en technologie is niet nieuw,

we've been here before.

dat hebben we vaker gezien.

Over 50 years ago, the debate was raging about the newly dominant media:

Meer dan 50 jaar geleden woedde het debat over het nieuwe dominante medium:

the television.

de televisie.

That box in the living room?

Die kijkdoos in de woonkamer?

It might be separating kids from one another.

Die zou kinderen weleens van elkaar kunnen scheiden.

It might keep them away from the outside world.

Hij zou kinderen afsluiten van de buitenwereld.

But this is the moment when Fred Rogers,

Maar dat is het moment waarop Fred Rogers,

the long-running host of "Mister Rogers' Neighborhood,"

jarenlang presentator van 'Mister Roger's Neighborhood',

challenged society to look at television as a tool,

de samenleving uitdaagde om televisie als een instrument te zien;

a tool that could promote emotional growth.

een instrument dat emotionele groei kan stimuleren.

Here's what he did:

Dit is wat hij deed:

he looked out from the screen, and he held a conversation,

Hij keek uit het scherm en voerde een gesprek,

as if he were speaking to each child individually

alsof hij het tegen elk kind afzonderlijk over gevoelens had.

about feelings.

And then he would pause

En dan pauzeerde hij ...

and let them think about them.

... zodat ze erover konden nadenken.

You can see his influence across the media landscape today,

Zijn invloeden zijn nog steeds voelbaar in het medialandschap van vandaag,

but at the time, this was revolutionary.

maar in die tijd, was dat revolutionair.

He shifted the way we looked at television in the lives of children.

Hij veranderde onze kijk op televisie in het leven van kinderen.

Today it's not just one box.

Vandaag gaat het niet over één kijkdoos.

Kids are surrounded by devices.

Kinderen zijn omgeven door toestellen.

And I'm also a parent -- I understand this feeling of anxiety.

En ik ben ook een ouder, ik begrijp die angsten.

But I want us to look at three common fears

Maar ik wil 3 typische angsten belichten die ouders hebben

that parents have,

and see if we can shift our focus

en zien of we onze focus kunnen verleggen

to the opportunity that's in each of them.

naar de kansen die erin schuilen.

So.

Dus, angst nummer 1:

Fear number one:

"Screens are passive.

"Schermen zijn passief.

This is going to keep our kids from getting up and moving."

Ze zullen kinderen ervan weerhouden voldoende te bewegen."

Chris Kratt and Martin Kratt are zoologist brothers

Chris Kratt en Martin Kratt zijn gebroeders zoölogen

who host a show about animals called "Wild Kratts."

met een show over dieren, getiteld 'Wild Kratts'.

And they approached the PBS team to say,

Zij benaderden het PBS team met de vraag:

"Can we do something with those cameras

"Kunnen we iets doen met de camera's

that are built into every device now?

die in elk toestel ingebouwd zijn?

Could those cameras capture a very natural kid play pattern --

Zouden die camera's een heel natuurlijk, kinderlijk spelpatroon kunnen vastleggen:

pretending to be animals?"

dieren nabootsen?"

So we started with bats.

We begonnen met vleermuizen.

And when kids came in to play this game,

En toen kinderen het spel kwamen spelen,

they loved seeing themselves on-screen with wings.

vonden ze het geweldig om zichzelf te zien met vleugels.

But my favorite part of this,

Maar wat ik het leukste vond?

when the game was over and we turned off the screens?

Als het spel gedaan was en we de schermen afzetten,

The kids kept being bats.

bleven de kinderen vleermuis spelen!

They kept flying around the room,

Ze bleven door de kamer vliegen,

they kept veering left and right to catch mosquitoes.

ze bleven van links naar rechts schieten om muggen te vangen.

And they remembered things.

En ze onthielden dingen!

They remembered that bats fly at night.

Ze onthielden dat vleermuizen 's nachts vliegen.

And they remembered that when bats sleep,

En ze onthielden dat als vleermuizen slapen,

they hang upside down and fold their wings in.

ze ondersteboven hangen met ingevouwen vleugels.

This game definitely got kids up and moving.

Dit spel kreeg kinderen wel degelijk aan het bewegen!

But also, now when kids go outside,

Maar ook, als ze nu naar buiten gaan,

do they look at a bird and think,

kijken ze dan naar een vogel, denkend:

"How does a bird fly differently than I flew

Hoe vliegt die vogel anders dan ik vloog, toen ik een vleermuis was?

when I was a bat?"

The digital technology prompted embodied learning

De digitale technologie wakkerde ervaringsgericht leren aan,

that kids can now take out into the world.

iets wat de kinderen verder meenemen.

Fear number two:

Angst nummer 2:

"Playing games on these screens is just a waste of time.

"Spelletjes spelen op deze schermen is tijdverspilling.

It's going to distract children from their education."

Het zal de kinderen afleiden van hun opleiding."

Game developers know

Spelontwikkelaars weten

that you can learn a lot about a player's skill

dat je veel kan leren over de vaardigheden van spelers

by looking at the back-end data:

door te kijken naar de back-end data:

Where did a player pause?

Waar pauzeerde een speler?

Where did they make a few mistakes before they found the right answer?

Waar maakten ze fouten voordat ze het juiste antwoord vonden?

My team wanted to take that tool set and apply it to academic learning.

Mijn team wilde die instrumenten gebruiken en toepassen op academisch leren.

Our producer in Boston, WGBH,

Onze producer in Boston, WGBH,

created a series of Curious George games

ontwikkelde een reeks Nieuwsgierig Aapje-spellen,

focused on math.

toegespitst op wiskunde.

And researchers came in and had 80 preschoolers play these games.

Onderzoekers lieten 80 kleuters de spellen spelen.

They then gave all 80 of those preschoolers

Daarna gaven ze elk van die 80 kleuters

a standardized math test.

een gestandaardiseerde wiskundetest.

We could see early on

We konden al snel zien

that these games were actually helping kids

dat die spellen de kinderen echt hielpen

understand some key skills.

om belangrijke vaardigheden te begrijpen.

But our partners at UCLA wanted us to dig deeper.

Maar onze partners van UCLA wilden dat we nog verder gingen.

They focus on data analysis and student assessment.

Zij focussen op gegevensanalyse en studentenbeoordeling.

And they wanted to take that back-end game-play data

Zij wilden de back-end data van het spelgedrag bekijken

and see if they could use it to predict a child's math scores.

en zien of ze daarmee de wiskundecijfers van een kind konden voorspellen.

So they made a neural net -- they essentially trained the computer

Ze maakten een neuraal netwerk -- ze trainden de computer

to use this data,

om die data te gebruiken.

and here are the results.

Dit zijn de resultaten.

This is a subset of the children's standardized math scores.

Dit is een deel van de scores op de gestandaardiseerde wiskundetest.

And this

En dit ...

is the computer's prediction of each child's score,

... is de voorspelling van de computer van elk kind zijn score,

based on playing some Curious George games.

gebaseerd op het spelen van enkele van die spelletjes.

The prediction is astonishingly accurate,

De voorspelling is verbazend accuraat,

especially considering the fact that these games weren't built

zeker aangezien deze spellen niet ontwikkeld werden

for assessment.

met het oog op testen.

The team that did this study believes that games like these

Volgens deze onderzoekers kunnen dit soort spelletjes

can teach us more about a child's cognitive learning

ons meer leren over het cognitieve leren van kinderen

than a standardized test can.

dan een gestandaardiseerde test.

What if games could reduce testing time in the classroom?

Wat als spellen de toetstijd in de klas konden reduceren?

What if they could reduce testing anxiety?

Wat als ze test-stress konden verminderen?

How could they give teachers snapshots of insight

Hoe zouden ze leerkrachten kunnen voorzien van momentopnames

to help them better focus their individualized learning?

om hen te helpen bij individueel leren?

So the third fear I want to address

De derde angst die ik wil bespreken

is the one that I think is often the biggest.

is volgens mij vaak de grootste.

And that's this:

En dat is deze:

"These screens are isolating me from my child."

"Deze schermen isoleren mij van mijn kind."

Let's play out a scenario.

Laten we een scenario bedenken.

Let's say that you are a parent,

Laat ons zeggen dat jij een ouder bent

and you need 25 minutes of uninterrupted time

en dat je 25 minuten ononderbroken tijd nodig hebt

to get dinner ready.

om het eten klaar te krijgen.

And in order to do that, you hand a tablet to your three-year-old.

En om dat te bereiken geef je een tablet aan je driejarige.

Now, this is a moment where you probably feel very guilty

Waarschijnlijk een moment waarover je je erg schuldig voelt.

about what you just did.

But now imagine this:

Maar beeld je nu dit in:

Twenty minutes later, you receive a text message.

Twintig minuten later krijg je een sms

on that cell phone that's always within arm's reach.

op die telefoon die altijd binnen handbereik ligt,

And it says: "Alex just matched five rhyming words.

en er staat: "Alex heeft net 5 rijmwoorden gevonden.

Ask him to play this game with you.

Vraag hem om samen dit spel te spelen.

Can you think of a word that rhymes with 'cat'?

Kan jij een woord bedenken dat rijmt met 'kat'?

Or how about 'ball'?"

Of met 'bal'?"

In our studies, when parents receive simple tips like these,

Volgens onze studies

voelden ouders zich gesterkt als ze zulke simpele tips krijgen.

they felt empowered.

They were so excited

Ze waren zo enthousiast

to play these games at the dinner table with their kids.

om deze spellen aan tafel te spelen met hun kinderen.

And the kids loved it, too.

En kinderen vonden het ook leuk!

Not only did it feel like magic that their parents knew

Ze vonden het haast magisch dat hun ouders wisten

what they had been playing,

wat ze net gespeeld hadden,

kids love to play games with their parents.

maar ze vinden het ook heerlijk om spellen te spelen met hun ouders.

Just the act of talking to kids about their media

Simpelweg met kinderen praten over hun media

can be incredibly powerful.

kan zo ongelooflijk krachtig zijn.

Last summer, Texas Tech University published a study

Afgelopen zomer liet Texas Tech University in een studie zien

that the show "Daniel Tiger's Neighborhood" could promote

dat het programma 'Daniel Tiger's Neighborhood'

de ontwikkeling van empathie bij kinderen zou kunnen bevorderen.

the development of empathy among children.

But there was a really important catch to this study:

Maar er was een belangrijke voorwaarde:

the greatest benefit was only when parents talked to kids

het grootste profijt was er enkel als ouders met hun kinderen praatten

about what they watched.

over wat ze bekeken hadden.

Neither just watching

Niet het kijken alleen,

nor just talking about it was enough;

noch het praten alleen was voldoende --

it was the combination that was key.

het was de combinatie die het hem deed.

So when I read this study,

Toen ik deze studie las,

I started thinking about

begon ik na te denken over

how rarely parents of preschoolers actually talk to kids about the content

hoe zelden ouders van kleuters met hun kind spreken over de inhoud

of what they're playing and what they're watching.

van hetgeen ze spelen of bekijken.

And so I decided to try it with my four-year-old.

Dus ik probeerde het met mijn vierjarige.

I said,

Ik zei:

"Were you playing a car game earlier today?"

"Heb jij een auto-spel gespeeld vandaag?"

And Benjamin perked up and said,

En Benjamin fleurde op en zei:

"Yes! And did you see that I made my car out of a pickle?

"Ja! En heb je gezien dat ik mijn auto gemaakt had van een augurk?

It was really hard to open the trunk."

Maar de kofferbak ging niet goed open."

(Laughter)

(Gelach)

This hilarious conversation about what was fun in the game

Die hilarische conversatie over wat grappig was in het spelletje

and what could have been better

en wat beter gekund had,

continued all the way to school that morning.

ging die ochtend de hele weg naar school door.

I'm not here to suggest to you that all digital media is great for kids.

Ik ben hier niet om te suggereren

dat alle digitale media goed zijn voor kinderen.

There are legitimate reasons for us to be concerned

Er zijn gegronde redenen om bezorgd te zijn

about the current state of children's content

over wat kinderen op dit moment te zien krijgen op deze schermen.

on these screens.

And it's right for us to be thinking about balance:

En het is goed dat we nadenken over evenwicht:

Where do screens fit against all the other things

Hoe passen schermen

naast alle andere zaken die een kind nodig heeft om te leren en te groeien?

that a child needs to do to learn and to grow?

But when we fixate on our fears about it,

Maar als we ons vastpinnen op onze angsten,

we forget a really major point,

dan vergeten we een heel belangrijk punt.

and that is, that kids are living in the same world that we live in,

En dat is die kinderen in dezelfde wereld leven als wij:

the world where the grownups check their phones

die waarin volwassenen meer dan 50 keer per dag hun gsm checken.

more than 50 times a day.

Screens are a part of children's lives.

Schermen zijn een deel van kinderen hun leven.

And if we pretend that they aren't,

En als we doen alsof dat niet zo is,

or if we get overwhelmed by our fear,

of als we overmand raken door onze angst,

kids are never going to learn how and why to use them.

dan zullen kinderen nooit leren hoe en waarom ze te gebruiken.

What if we start raising our expectations

Wat als we onze verwachtingen eens wat hoger leggen

for this media?

voor deze media?

What if we start talking to kids regularly

Wat als we regelmatig met kinderen praten

about the content on these screens?

over wat ze zien op deze schermen?

What if we start looking for the positive impacts

Wat als we eens beginnen te kijken naar de positieve impact

that this technology can have in our children's lives?

die deze technologie kan hebben op het leven van onze kinderen?

That's when the potential of these tools can become a reality.

Pas dan kan het potentieel van deze instrumenten realiteit worden.

Thank you.

Dank je.

(Applause)

(Applaus)