3 fears about screen time for kids -- and why they're not true | Sara DeWitt

Translator: Morvarid Zandichi Reviewer: sadegh zabihi

I want us to start by thinking about this device,

می‌خوام با فکر کردن به این وسیله شروع کنیم،

the phone that's very likely in your pockets right now.

موبایلی که احتمالاً الان در جیب تمام شما هست.

Over 40 percent of Americans check their phones

بیش از ۴۰ درصد از آمریکایی‌ها هر روز صبح، ظرف پنج دقیقه

within five minutes of waking up every morning.

بعد از بیدار شدن، گوشی‌هاشون رو چک می‌کنن.

And then they look at it another 50 times during the day.

و تا پایان روز تا ۵۰ بار دیگه هم به گوشی‌شون نگاه می‌کنن.

Grownups consider this device to be a necessity.

آدم بزرگ‌ها به این وسیله به چشم یک ضرورت نگاه می‌کنن.

But now I want you to imagine it in the hands of a three-year-old,

ولی حالا می‌خوام این وسیله رو در دستان یک کودک سه ساله تصور کنین،

and as a society, we get anxious.

و به عنوان جامعه، این تصویر ما رو نگران می‌کنه.

Parents are very worried

والدین بسیار نگران هستن

that this device is going to stunt their children's social growth;

که این وسیله قراره مانع رشد اجتماعی فرزندان اون‌ها بشه.

that it's going to keep them from getting up and moving;

و قراره نگذاره اون‌ها از جا بلند شن و حرکت کنن؛

that somehow,

نگرانن که به نوعی

this is going to disrupt childhood.

این وسیله کودکی اون‌ها رو خراب کنه.

So, I want to challenge this attitude.

خب، من می‌خوام این نگرش رو به چالش بکشم.

I can envision a future

من می‌تونم‌ آینده‌ای رو تصور کنم

where we would be excited to see a preschooler interacting with a screen.

که ما از دیدن یک کودک خردسال که با صفحه نمایش کار می‌کنه به وجد بیایم.

These screens can get kids up and moving even more.

این صفحه‌ها می‌تونن بچه‌ها رو حتی بیشتر از جا بلند کنن و به حرکت وادارن.

They have the power to tell us more about what a child is learning

اون‌ها این قدرت رو دارن که ما رو بیشتر از یک آزمون استاندارد

than a standardized test can.

در جریان روند یادگیری کودک‌ قرار بدن.

And here's the really crazy thought:

و این هم فکر واقعاً عجیب و غریب:

I believe that these screens have the power

من معتقدم این صفحه‌های نمایش این قدرت رو دارن

to prompt more real-life conversations

که گفتگوهای حقیقی‌تری بین والدین و فرزندان

between kids and their parents.

به وجود بیارن.

Now, I was perhaps an unlikely champion for this cause.

حالا، شاید من یک قهرمان نامتعارف برای این هدف بودم.

I studied children's literature

من ادبیات کودک خونده‌م

because I was going to work with kids and books.

چون قرار بود با کتاب‌ها و بچه‌ها کار کنم.

But about 20 years ago,

اما حدود ۲۰ سال پیش،

I had an experience that shifted my focus.

یک تجربه جهت تمرکزم رو عوض کرد.

I was helping lead a research study about preschoolers and websites.

من به هدایت یک پژوهش در مورد بچه‌های مهدکودکی و وبسایت‌ها کمک می‌کردم.

And I walked in and was assigned a three-year-old named Maria.

به محض ورودم مسئول کار کردن با دختری سه ساله به نام ماریا شدم.

Maria had actually never seen a computer before.

ماریا درواقع قبل از اون هیچ‌وقت کامپیوتر ندیده بود.

So the first thing I had to do was teach her how to use the mouse,

پس اولین کاری که باید می‌کردم این بود که یادش بدم چطور از ماوس استفاده کنه،

and when I opened up the screen, she moved it across the screen,

و وقتی صفحه نمایش رو باز کردم، او شروع به حرکت دادن ماوس روی صفحه کرد،

and she stopped on a character named X the Owl.

و روی یک کاراکتر به نام جغدی به نام اکس ایستاد.

And when she did that,

و وقتی اینکارو کرد،

the owl lifted his wing and waved at her.

جغد بال‌ش رو بلند کرد و برای او دست تکون داد.

Maria dropped the mouse, pushed back from the table, leaped up

ماریا ماوس رو انداخت، میز رو به جلو هل داد، از جا پرید

and started waving frantically back at him.

و شروع کرد با شدت برای جغد دست تکون دادن.

Her connection to that character

ارتباط او با اون کاراکتر

was visceral.

غریزی بود.

This wasn't a passive screen experience.

این یک تجربه‌ی منفعل با صفحه کامپیوتر نبود.

This was a human experience.

این یک ارتباط انسانی بود.

And it was exactly appropriate for a three-year-old.

و کاملاً مناسب یک کودک سه ساله.

I've now worked at PBS Kids for more than 15 years,

حالا من بیش از ۱۵ ساله که در PBS Kids کار می‌کنم

and my work there is focused on harnessing the power of technology

و کار من در اون‌جا متمرکزه بر مهار قدرت فناوری

as a positive in children's lives.

به عنوان عاملی مثبت در زندگی‌های کودکان.

I believe that as a society, we're missing a big opportunity.

من معتقدم به عنوان جامعه ما داریم یک فرصت بزرگ رو از دست می‌دیم.

We're letting our fear and our skepticism

ما داریم به ترس‌ها و تردیدهامون

about these devices

در مورد این ابزار و وسیله‌ها

hold us back from realizing their potential

اجازه می‌دیم مانع فهم ما درباره‌ی پتانسیل اون‌ها

in our children's lives.

در زندگی‌های فرزندان‌مون بشن.

Fear about kids and technology is nothing new;

ترس در مورد رابطه‌ی کودک با تکنولوژی موضوع جدیدی نیست؛

we've been here before.

ما قبلاً هم در چنین موقعیتی بوده‌ایم.

Over 50 years ago, the debate was raging about the newly dominant media:

حدود ۵۰ سال پیش، بحث در مورد رسانه‌ی غالب جدید داغ بود:

the television.

تلویزیون.

That box in the living room?

اون جعبه در اتاق نشیمن؟

It might be separating kids from one another.

اون ممکنه بچه‌ها رو از هم جدا کنه.

It might keep them away from the outside world.

ممکنه اون‌ها رو از دنیای بیرون جدا کنه.

But this is the moment when Fred Rogers,

ولی این لحظه‌ای بود که فرد راجرز،

the long-running host of "Mister Rogers' Neighborhood,"

مجری باسابقه‌ی برنامه‌ی "محله‌ی آقای راجرز،"

challenged society to look at television as a tool,

جامعه رو به چالش کشید تا به تلویزیون به چشم ابزار نگاه کنن،

a tool that could promote emotional growth.

ابزاری که می‌تونه باعث رشد احساسی بشه.

Here's what he did:

این کاری بود که او کرد:

he looked out from the screen, and he held a conversation,

او جوری به طرف صفحه تلویزیون نگاه می‌کرد و با بچه‌ها حرف می‌زد،

as if he were speaking to each child individually

انگار داره با هرکدوم از اون‌ها جداگانه حرف می‌زنه

about feelings.

در مورد احساسات.

And then he would pause

و بعد او مکث می‌کرد

and let them think about them.

و فرصت می‌داد که بچه‌ها فکر کنن.

You can see his influence across the media landscape today,

امروز شما می‌تونین متوجه تأثیرگذاری او در چشم‌انداز رسانه بشین،

but at the time, this was revolutionary.

ولی در اون زمان، این یه حرکت انقلابی بود.

He shifted the way we looked at television in the lives of children.

او نگاه ما رو به جایگاه تلویزیون در زندگی بچه‌ها تغییر داد.

Today it's not just one box.

امروزه دیگه فقط صحبت از یک جعبه نیست.

Kids are surrounded by devices.

بچه‌ها با وسایل مختلف احاطه شده‌ان.

And I'm also a parent -- I understand this feeling of anxiety.

من خودم مادر هستم -- این حس نگرانی رو درک می‌کنم.

But I want us to look at three common fears

ولی می‌خوام با هم به سه ترس متعارف

that parents have,

در والدین نگاه کنیم،

and see if we can shift our focus

و ببینیم آیا می‌تونیم تمرکزمون رو

to the opportunity that's in each of them.

به فرصت‌هایی که در هرکدوم از اون‌ها هست تغییر بدیم.

So.

خب.

Fear number one:

ترس شماره ۱:

"Screens are passive.

"صفحه‌های نمایش منفعل هستن.

This is going to keep our kids from getting up and moving."

این موضوع می‌تونه مانع جنبش و حرکت در فرزندان ما بشه."

Chris Kratt and Martin Kratt are zoologist brothers

کریس کرت و مارتین کرت دو برادر جانورشناس هستن

who host a show about animals called "Wild Kratts."

که برنامه‌ای تلویزیونی در مورد حیوانات به نام "کرت‌های وحشی" رو اجرا می‌کنن.

And they approached the PBS team to say,

و اون‌ها به سراغ تیم PBS اومدن و گفتن،

"Can we do something with those cameras

"آیا ما می‌تونیم با دوربین‌هایی که

that are built into every device now?

الان روی تمام ابزارها هست کاری انجام بدیم؟

Could those cameras capture a very natural kid play pattern --

آیا اون دوربین‌ها می‌تونن شکل بسیار طبیعی بازی یک کودک رو

pretending to be animals?"

وقتی داره ادای حیوانات رو درمیاره ضبط کنن؟"

So we started with bats.

پس ما با خفاش‌ها شروع کردیم.

و وقتی بچه‌ها اومدن که این بازی رو شروع کنن،

And when kids came in to play this game,

they loved seeing themselves on-screen with wings.

از اینکه خودشون رو روی صفحه با بال ببینن خیلی خوش‌شون اومد.

But my favorite part of this,

ولی قسمت موردعلاقه‌ی من،

when the game was over and we turned off the screens?

وقتی بود که بازی تموم شد و ما این صفحه‌ها رو خاموش کردیم.

The kids kept being bats.

بچه‌ها به خفاش بودن ادامه دادن.

They kept flying around the room,

اون‌ها همینطور به پرواز دور اتاق ادامه دادن

they kept veering left and right to catch mosquitoes.

و همین‌طور به چپ و راست می‌رفتن که پشه‌ها رو شکار کنن.

And they remembered things.

و چیزهایی یادشون مونده بود.

They remembered that bats fly at night.

یادشون مونده بود خفاش‌ها در شب پرواز می‌کنن.

And they remembered that when bats sleep,

و یادشون مونده بود خفاش‌ها وقتی می‌خوابن،

they hang upside down and fold their wings in.

سروته آویزون می‌شن و بال‌هاشون رو می‌بندن.

This game definitely got kids up and moving.

این بازی قطعاً بچه‌ها رو از جا بلند کرد و به حرکت واداشت.

But also, now when kids go outside,

ولی همچنین، الان وقتی بچه‌ها می‌رن بیرون،

do they look at a bird and think,

آیا به پرنده‌ها نگاه می‌کنن و فکر کنن،

"How does a bird fly differently than I flew

"پرواز یه پرنده چه فرقی داره با وقتی که من

when I was a bat?"

مثل یه خفاش پرواز می‌کردم؟"

The digital technology prompted embodied learning

فناوری دیجیتال یادگیری تجسمی رو به وجود آورد

that kids can now take out into the world.

که حالا بچه‌ها می‌تونن با خودشون به دنیای بیرون ببرن.

Fear number two:

ترس شماره ۲:

"Playing games on these screens is just a waste of time.

"بازی کردن با این صفحه‌ها فقط وقت تلف کردنه.

It's going to distract children from their education."

این کار حواس بچه‌ها رو از درس و تکالیف‌شون پرت می‌کنه."

Game developers know

طراحان بازی‌ها می‌دونن

that you can learn a lot about a player's skill

که شما خیلی چیزها در مورد مهارت یک بازیکن می‌تونین بفهمین

by looking at the back-end data:

با نگاه کردن به اطلاعات back-end:

Where did a player pause?

یک بازیکن کجا بازی رو متوقف کرده؟

Where did they make a few mistakes before they found the right answer?

کجاها چند تا اشتباه کردن قبل از اینکه به جواب درست برسن؟

My team wanted to take that tool set and apply it to academic learning.

تیم من می‌خواست این ابزار رو بگیره و اون رو در یادگیری آکادمیک به کار ببنده.

Our producer in Boston, WGBH,

تهیه‌کننده‌ی ما در بوستون، WGBH،

created a series of Curious George games

یک سری از بازی‌های جرج کنج‌کاو رو خلق کرد

focused on math.

که روی ریاضیات متمرکز بودن.

And researchers came in and had 80 preschoolers play these games.

پژوهش‌گران اومدن و به ۸۰ بچه مهدکودکی این بازی‌ها رو دادن.

They then gave all 80 of those preschoolers

اون‌ها به تمام اون ۸۰ کودک

a standardized math test.

یک آزمون استاندارد ریاضی دادن.

We could see early on

ما از همون ابتدا شاهد بودیم

that these games were actually helping kids

که این بازی‌ها در واقع به بچه‌ها کمک می‌کردن

understand some key skills.

که مهارت‌های کلیدی رو درک کنن.

But our partners at UCLA wanted us to dig deeper.

ولی همکاران ما در UCLA می‌خواستن که ما عمیق‌تر بررسی کنیم.

They focus on data analysis and student assessment.

اون‌ها بر روی تحلیل داده و ارزیابی دانش‌آموز متمرکز شدن.

And they wanted to take that back-end game-play data

و می‌خواستن که اون اطلاعات back-end بازی کردن‌ها رو بگیرن

and see if they could use it to predict a child's math scores.

و ببینن آیا می‌شه از اون برای پیش‌بینی نمرات ریاضی بچه‌ها استفاده کرد؟

So they made a neural net -- they essentially trained the computer

پس اون‌ها یک شبکه‌ی عصبی ساختن -- اون‌ها در اصل کامپیوتر رو آموزش دادن

to use this data,

که از این اطلاعات استفاده کنه،

and here are the results.

و این نتایج به دست اومد.

This is a subset of the children's standardized math scores.

این یک زیرمجموعه از نمرات ریاضی بچه‌ها در آزمون استاندارده.

And this

و این

is the computer's prediction of each child's score,

پیش‌بینی کامپیوتر از نمره‌ی هرکدوم از بچه‌هاست،

based on playing some Curious George games.

بر مبنای بازی اون‌ها با بازی‌های جرج کنج‌کاو.

The prediction is astonishingly accurate,

پیش‌بینی به شکل شگفت‌انگیزی دقیقه،

especially considering the fact that these games weren't built

مخصوصاً با در نظر گرفتن این نکته که این بازی‌ها برای ارزیابی

for assessment.

طراحی نشده بودن.

The team that did this study believes that games like these

تیمی که این پژوهش رو انجام داده معتقده بازی‌هایی از این دست

can teach us more about a child's cognitive learning

می‌تونن به ما مطالب بیشتری در مورد یادگیری شناختی کودک یاد بدن

than a standardized test can.

در مقایسه با یک آزمون استاندارد.

What if games could reduce testing time in the classroom?

چی می‌شد اگر بازی‌ها می‌تونستن زمان امتحان گرفتن در کلاس رو کوتاه کنن؟

What if they could reduce testing anxiety?

اگر می‌تونستن اضطراب امتحان رو کم کنن چی؟

How could they give teachers snapshots of insight

چطور می‌تونستن به معلم‌ها تصویری کلی از شناخت بدن

to help them better focus their individualized learning?

تا کمک‌شون کنه بهتر بر روی یادگیری فردی تمرکز‌ کنن؟

So the third fear I want to address

خب سومین ترسی که می‌خوام بهش بپردازم

is the one that I think is often the biggest.

موردیه که فکر می‌کنم اغلب از همه‌ی ترس‌ها بزرگ‌تره.

And that's this:

و اون این ترسه:

"These screens are isolating me from my child."

"این صفحه‌های نمایش کودک من رو از من دور می‌کنن."

Let's play out a scenario.

بیاین یه سناریو رو بازی کنیم.

Let's say that you are a parent,

بیاین فرض کنیم شما یک پدر یا مادر هستین،

and you need 25 minutes of uninterrupted time

و به ۲۵ دقیقه زمان بدون وقفه

to get dinner ready.

برای آماده کردن شام نیاز دارین.

And in order to do that, you hand a tablet to your three-year-old.

و برای انجام این کار، شما یک تبلت به دست کودک سه‌ ساله‌تون می‌دین.

Now, this is a moment where you probably feel very guilty

خب، این‌جا احتمالاً اون لحظه‌ایه که از این کاری که کردین

about what you just did.

به شدت احساس عذاب وجدان می‌کنین.

But now imagine this:

ولی حالا این رو تصور کنین:

Twenty minutes later, you receive a text message.

بیست دقیقه بعد یک پیغام دریافت می‌کنین.

on that cell phone that's always within arm's reach.

روی اون موبایلی که همیشه در دسترسونه.

And it says: "Alex just matched five rhyming words.

و پیغام اینه: "الکس الان پنج جفت کلمه‌ی هم‌وزن رو پیدا کرد.

Ask him to play this game with you.

از او بخواهید با شما بازی کند.

Can you think of a word that rhymes with 'cat'?

آیا کلمه‌ای که با 'گربه' هم‌وزن باشه به ذهن‌تون می‌رسه؟

Or how about 'ball'?"

و یا هم‌وزن 'توپ'؟"

In our studies, when parents receive simple tips like these,

تحقیقات ما نشون دادن، وقتی والدین چنین راهنمایی‌هایی دریافت می‌کنن،

they felt empowered.

احساس قدرت می‌کنن.

They were so excited

اون‌ها شوق زیادی داشتن

to play these games at the dinner table with their kids.

برای اینکه سر میز شام با بچه‌هاشون این بازی رو انجام بدن.

And the kids loved it, too.

و بچه‌ها هم عاشق این کار بودن.

Not only did it feel like magic that their parents knew

نه تنها به نظرشون شعبده‌بازی می‌اومد که والدین‌شون می‌دونستن

what they had been playing,

اون‌ها چی بازی کردن

kids love to play games with their parents.

بچه‌ها عاشق بازی کردن با والدین‌شون هستن.

Just the act of talking to kids about their media

تنها همین عمل حرف زدن با بچه‌ها در مورد رسانه‌هاشون

can be incredibly powerful.

می‌تونه به طرز باورنکردنی‌ای پرقدرت باشه.

Last summer, Texas Tech University published a study

تابستان گذشته، دانشگاه فنی تگزاس، پژوهشی رو منتشر کرد

that the show "Daniel Tiger's Neighborhood" could promote

که نشون می‌داد برنامه‌ی "محله‌ی دنیل تایگر" تونسته موجب

the development of empathy among children.

افزایش رشد نوع‌دوستی در کودکان بشه.

But there was a really important catch to this study:

ولی یک نکته‌ی خیلی مهم در این پژوهش وجود داشت:

the greatest benefit was only when parents talked to kids

بالاترین مزیت فقط زمانی بود که والدین با بچه‌ها

about what they watched.

در مورد چیزی که دیده بودن صحبت کرده بودن.

Neither just watching

فقط نگاه کردن برنامه

nor just talking about it was enough;

یا فقط حرف زدن در موردش کافی نبود؛

it was the combination that was key.

نکته‌ی کلیدی ترکیب این دو تا با هم بود.

بنابراین وقتی من این پژوهش رو خوندم،

So when I read this study,

I started thinking about

شروع کردم به فکر کردن به اینکه چقدر کم پیش میاد

how rarely parents of preschoolers actually talk to kids about the content

که والدین بچه‌های مهدکودکی در مورد محتوای بازی‌های اون‌ها

of what they're playing and what they're watching.

و اون‌چه که تماشا می‌کنن باهاشون حرف بزنن.

And so I decided to try it with my four-year-old.

پس تصمیم گرفتم این کار رو با بچه‌ی چهارساله‌ی خودم امتحان کنم.

I said,

من گفتم:

"Were you playing a car game earlier today?"

"امروز داشتی ماشین بازی می‌کردی؟"

And Benjamin perked up and said,

بنجامین ذوق کرد و گفت

"Yes! And did you see that I made my car out of a pickle?

"بله! و دیدی که ماشین‌م رو با خیارشور درست کرده بودم؟

It was really hard to open the trunk."

باز کردن در صندوق عقب‌ش خیلی سخت بود."

(Laughter)

(خنده حضار)

This hilarious conversation about what was fun in the game

این گفتگوی بامزه در مورد اینکه چه چیزهایی توی بازی جالب بود

and what could have been better

و چه چیزهایی می‌تونست بهتر باشه

continued all the way to school that morning.

اون روز صبح در تمام مسیر تا مدرسه ادامه پیدا کرد.

من نیومدم این‌جا که به شما بگم تمام رسانه‌های دیجیتال برای بچه‌ها عالی‌ان.

I'm not here to suggest to you that all digital media is great for kids.

There are legitimate reasons for us to be concerned

دلایل موجهی برای ما وجود دارن برای اینکه نگران باشیم

about the current state of children's content

در مورد وضعیت کنونی محتوای چیزهایی

on these screens.

که بچه‌ها روی این صفحه‌ها می‌بینن.

And it's right for us to be thinking about balance:

و ما حق داریم که به تعادل فکر کنیم:

Where do screens fit against all the other things

جایگاه این صفحه‌ها در مقابل کارهای دیگه‌ای

that a child needs to do to learn and to grow?

که بچه‌ها باید برای رشد و یادگیری انجام بدن کجاست؟

But when we fixate on our fears about it,

ولی وقتی روی ترس‌هامون متوقف بشیم

we forget a really major point,

یک نکته‌ی واقعاً اصلی رو فراموش می‌کنیم،

and that is, that kids are living in the same world that we live in,

و اون اینه که، بچه‌ها دارن توی همین دنیایی زندگی می‌کنن که ما زندگی می‌کنیم،

the world where the grownups check their phones

دنیایی که توش آدم بزرگ‌ها روزی بیش از ۵۰ بار

more than 50 times a day.

گوشی‌هاشون رو چک می‌کنن.

Screens are a part of children's lives.

صفحه‌های نمایش بخشی از زندگی‌های کودکان هستن.

And if we pretend that they aren't,

و اگر وانمود کنیم نیستن،

or if we get overwhelmed by our fear,

و یا ترس‌مون به ما غلبه کنه،

kids are never going to learn how and why to use them.

بچه‌ها هرگز یاد نخواهند گرفت چرا و چگونه از اون‌ها استفاده کنن.

What if we start raising our expectations

اگر ما شروع به بالا بردن انتظارات‌مون

for this media?

از این رسانه بکنیم چی؟

What if we start talking to kids regularly

چی می‌شه اگر شروع کنیم به حرف زدن منظم

about the content on these screens?

با بچه‌ها در مورد محتوای این صفحه‌ها؟

What if we start looking for the positive impacts

چی می‌شه اگر شروع کنیم به گشتن دنبال اثرات مثبتی که

that this technology can have in our children's lives?

این فناوری می‌تونه در زندگی‌های فرزندان ما داشته باشه؟

That's when the potential of these tools can become a reality.

اون موقع‌ست که پتانسیل این ابزارها می‌تونه به واقعیت تبدیل بشه.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)