3 fears about screen time for kids -- and why they're not true | Sara DeWitt

Translator: Sanntint Tint Reviewer: Myo Aung

ဒီကိရိယာအကြောင်း စဉ်းစားတာနဲ့ ကျွန်မ စချင်တယ်။

အခု သင်တို့ရဲ့ အိတ်ကပ်တွေထဲမှာ ရှိဖို့ သိပ်ဖြစ်နိုင်ခြေရှိတဲ့ ဖုန်းပါ။

အမေရိကန်လူမျိုး ၄၀ ရာခိုင်နှုန်းကျော် ဟာ မနက်တိုင်း အိပ်ရာက ထပြီး

I want us to start by thinking about this device,

ငါးမိနစ်အတွင်း သူတို့ရဲ့ဖုန်းကို ကြည့်ကြတယ်။

the phone that's very likely in your pockets right now.

ဒီနောက် တစ်နေ့ကို နောက်ထပ် အကြိမ် ၅၀ လောက် ကြည့်ကြတယ်။

Over 40 percent of Americans check their phones

အရွယ်ရောက်သူတွေဟာ ဒီကိရီယာကို မရှိမဖြစ်လိုအပ်တယ်လို့ ယူဆကြတယ်။

within five minutes of waking up every morning.

And then they look at it another 50 times during the day.

ဒါပေမဲ့ အခု သုံးနှစ်သားလေးတစ်ယောက်ရဲ့ လက်ထဲမှာ ဒါကို မြင်ယောင်ကြည့်စေချင်တယ်။

Grownups consider this device to be a necessity.

လူ့အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုအနေနဲ့ ကျွန်မတို့ စိတ်ပူလာတယ်။

But now I want you to imagine it in the hands of a three-year-old,

ဒီကိရိယာက ကလေးတွေရဲ့

လူမှုရေးတိုးတက်မှုကို နှောင့်နှေးစေမှာကို မိဘတွေ အလွန်စိုးရိမ်ကြတယ်။

and as a society, we get anxious.

ဒါက သူတို့ကို ထပြီး လှုပ်ရှား တာကနေ တားဆီးမယ်၊

Parents are very worried

တစ်နည်းနည်းနဲ့

ဒါက ကလေးဘဝကို နှောင့်ယှက်လိမ့်မယ်ဆိုတာပါ။

that this device is going to stunt their children's social growth;

that it's going to keep them from getting up and moving;

ဒါကြောင့် ဒီသဘောထားကို ကျွန်မ စိန်ခေါ်ချင်တယ်။

that somehow,

this is going to disrupt childhood.

မူကြိုကလေးတစ်ယောက် စခရင်နဲ့

ထိတွေ့ဆက်ဆံတာကို မြင်ရတာက စိတ်လှုပ်ရှား ရမယ့် အနာဂတ်တစ်ခုဆိုတာ မြင်ကြည့်နိုင်တယ်။

So, I want to challenge this attitude.

I can envision a future

ဒီစခရင်တွေက ကလေးတွေကို တက်ကြွပြီး ပိုတောင်လှုပ်ရှားစေနိုင်တယ်။

where we would be excited to see a preschooler interacting with a screen.

စံသတ်မှတ်ထားတဲ့ စမ်းသပ်မှုတစ်ခုထက် ဒါတွေက ကလေး သင်ယူနေတာအကြောင်း

These screens can get kids up and moving even more.

ပိုပြောပြနိုင်တဲ့ အစွမ်းရှိတယ်။

ဒါက တကယ့်ကို ရူးသွပ်တဲ့ အတွေးပါ။

ဒီစခရင်တွေက ကလေးတွေနဲ့ သူတို့ရဲ့မိဘတွေကြားက

They have the power to tell us more about what a child is learning

လက်တွေ့ဘဝ ပြောဆိုမှုတွေကို

than a standardized test can.

And here's the really crazy thought:

လှုံ့ဆော်ပေးနိုင်ရှိတယ်လို့ ကျွန်မ ယုံကြည်တယ်။

I believe that these screens have the power

ဒိအကြောင်းကြောင့် ကျွန်မဟာ မဖြစ်နိုင်တဲ့ ချန်ပီယံတစ်ယောက် ဖြစ်နိုင်တယ်။

to prompt more real-life conversations

ကလေးတွေနဲ့ အလုပ်တွဲလုပ်ပြီး စာအုပ်တွေ

between kids and their parents.

လုပ်တော့မှာကြောင့် ကလေးစာပေကို လေ့လာခဲ့တယ်။

Now, I was perhaps an unlikely champion for this cause.

ဒါပေမဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့ အနှစ် ၂၀ လောက်က

ကျွန်မရဲ့ အာရုံကို ပြောင်းသွားစေတဲ့ အ တွေ့အကြုံတစ်ခု ရှိခဲ့တယ်။

I studied children's literature

because I was going to work with kids and books.

ကျွန်မက မူကြိုကျောင်းသားတွေနဲ့ ဝဘ်ဆိုဒ်တွေ အကြောင်း သုတေသနကို ဦးဆောင်ကူညီနေတယ်။

But about 20 years ago,

I had an experience that shifted my focus.

ကျွန်မ ဝင်လာပြီး Maria လို့ ခေါ်တဲ့ သုံးနှစ်သမီးကို တာဝန်ယူရတယ်။

I was helping lead a research study about preschoolers and websites.

Maria ဟာ အရင်က ကွန်ပျူတာကို မမြင်ဖူးခဲ့ဘူး။

ဒါကြောင့် ပထမဆုံး လုပ်ရမှာက သူ့ကို မောက်စ် သုံးနည်း သင်ပေးပြီး

And I walked in and was assigned a three-year-old named Maria.

ကျွန်မ စခရင်ကို ဖွင့်လိုက်တာနဲ့ သူက စခရင်ကို ရွှေ့ပြီး

Maria had actually never seen a computer before.

So the first thing I had to do was teach her how to use the mouse,

X the Owl ဆိုတဲ့ ဇာတ်ကောင်မှာ ရပ်လိုက်တယ်။

and when I opened up the screen, she moved it across the screen,

သူ ဒီလိုလုပ်တော့

ဇီးကွက်က တောင်ပံကို မြှောက်ကာ သူ့ကို ဝှေ့ယမ်းပြတယ်။

and she stopped on a character named X the Owl.

Maria မောက်စ်ကို ချကာ စားပွဲပေါ်ကနေ ပြန်တွန်းပြီး ခုန်ကာ

And when she did that,

သူ့ကို ကသုတ်ကရက် လက်ပြနှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။

the owl lifted his wing and waved at her.

ဒီဇာတ်ကောင်နဲ့ သူ့ရဲ့ ဆက်စပ်မှုက

Maria dropped the mouse, pushed back from the table, leaped up

အူထဲအသည်းထဲကပါ။

and started waving frantically back at him.

ဒါက မတုန်မလှုပ် ကြည့်နေတဲ့ အတွေ့အကြုံတစ်ခုမဟုတ်ဘူး။

ဒါက လူသားအတွေ့အကြုံတစ်ခုပါ။

Her connection to that character

သုံးနှစ်ကလေးအတွက် အံကိုက် သင့်တော်ပါတယ်။

was visceral.

This wasn't a passive screen experience.

This was a human experience.

အခု ကျွန်မ PBS Kids မှာ ၁၅ နှစ်ကျော် အလုပ်လုပ်ခဲ့ပြီး

And it was exactly appropriate for a three-year-old.

ကျွန်မရဲ့ အလုပ်က ကလေးတွေရဲ့ ဘ၀မှာ အပြုသဘောအဖြစ် နည်းပညာ အစွမ်းကို

I've now worked at PBS Kids for more than 15 years,

ထိန်းချုပ်အသုံးချဖို့ အာရုံစိုက်ပါတယ်။

လူ့အဖွဲ့အစည်းအနေနဲ့ အခွင့်အလမ်းကြီး ကို လွဲချော်နေတယ်လို့ ယုံကြည်တယ်။

and my work there is focused on harnessing the power of technology

ကလေးတွေရဲ့ဘဝထဲက အလားအလာတွေကို မသိရှိဘဲ

as a positive in children's lives.

ဒီကိရိယာတွေနဲ့ပတ်သက်ပြီး

ကြောက်ရွံ့မှုနဲ့ သံသယစိတ်တွေက

I believe that as a society, we're missing a big opportunity.

ကျွန်မတို့ကို တားဆီးနေတယ်။

We're letting our fear and our skepticism

ကလေးတွေနဲ့ နည်းပညာအကြောင်းကို ကြောက်ရွံ့တာက အသစ်အဆန်းမဟုတ်ဘူး။

about these devices

hold us back from realizing their potential

အရင်က ဒီမှာ ရှိဖူးခဲ့တယ်။

in our children's lives.

လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် ၅၀ ကျော်က လွှမ်းမိုးမှု မီဒီယာအသစ် ရုပ်မြင်သံကြားနဲ့ပတ်သက်ပြီး

Fear about kids and technology is nothing new;

အချေအတင်ဖြစ်ခဲ့တယ်။

we've been here before.

ဧည့်ခန်းထဲက ဒီပုံးကလား။

Over 50 years ago, the debate was raging about the newly dominant media:

ကလေးတွေ အချင်းချင်းကို ခွဲထုတ်နိုင်လောက်တယ်။

သူတို့ကို ပြင်ပကမ္ဘာနဲ့ ဝေးကွာစေနိုင်တယ်။

the television.

That box in the living room?

ဒါပေမဲ့ ဒါက “Mister Rogers’ Neighborhood” ရဲ့

It might be separating kids from one another.

သက်တမ်းရှည် အစီအစဉ်မှူး Fred Rogers က လူ့အဖွဲ့အစည်းကို

It might keep them away from the outside world.

ရုပ်မြင်သံကြားကို စိတ်ပိုင်း တိုးတက်မှုကို မြှင့်တင်ပေးနိုင်တဲ့

But this is the moment when Fred Rogers,

ကိရိယာတစ်ခုအဖြစ် ကြည့်ဖို့ စိန်ခေါ်လိုက်ချိန်ကပါ။

the long-running host of "Mister Rogers' Neighborhood,"

ဒါက သူလုပ်ခဲ့တာပါ။

challenged society to look at television as a tool,

သူက စခရင်ကနေ လှမ်းကြည့်ပြီး ကလေးတစ်ယောက်ချင်းစီကို

a tool that could promote emotional growth.

ခံစားချက်တွေအကြောင်း ပြောနေသလိုမျိုး

Here's what he did:

he looked out from the screen, and he held a conversation,

စကားပြောနေတာပါ။

ဒီနောက် ခေတ္တရပ်ပြီး

as if he were speaking to each child individually

သူတို့ကို ဒါတွေအကြောင်း စဉ်းစားခွင့်ပေးတယ်။

ဒီနေ့ခေတ် မီဒီယာအခင်းအကျင်းမှာ သူ့သြဇာလွှမ်းမိုးမှုကို သင်မြင်နိုင်ပေမဲ့

about feelings.

And then he would pause

အဲဒီအချိန်ကတော့ တော်လှန်ရေးပါ။

and let them think about them.

ကလေးတွေရဲ့ဘဝတွေမှာ ကျွန်မတို့ ရုပ်မြင်သံကြားကြည့်ပုံကို သူပြောင်းခဲ့တယ်။

You can see his influence across the media landscape today,

but at the time, this was revolutionary.

ဒီနေ့ခေတ်က တစ်ပုံးတည်းမဟုတ်ဘူး။

He shifted the way we looked at television in the lives of children.

ကလေးတွေကို ကိရိယာတွေနဲ့ ဝိုင်းထားတာပါ။

ကျွန်မလည်း မိဘတစ်ယောက်ပါ၊ ဒီစိုးရိမ်မှု ခံစားချက်ကို နားလည်တယ်။

Today it's not just one box.

Kids are surrounded by devices.

ဒါပေမဲ့ မိဘတွေမှာရှိတဲ့ ဖြစ်နေကျ အကြောက်တရား

And I'm also a parent -- I understand this feeling of anxiety.

သုံးခုကို ကြည့်ပြီး

ကျွန်မတို့ရဲ့ အာရုံစူးစိုက်မှုကို

But I want us to look at three common fears

အခွင့်အရေးအဖြစ် ပြောင်းနိုင်မလား ဆိုတာ ကြည့်စေချင်ပါတယ်။

that parents have,

ဒီတော့

အကြောက်တရား နံပါတ်တစ်။

and see if we can shift our focus

“စခရင်တွေက မလှုပ်မယှက်ဖြစ်စေတယ်။

to the opportunity that's in each of them.

ဒါက ကလေးတွေ ထပြီး လှုပ်ရှား တာကနေ တားဆီးမယ်။”

So.

Fear number one:

Chris Kratt နဲ့ Martin Kratt တို့က “Wild Kratts” လို့ခေါ်တဲ့

"Screens are passive.

တိရစ္ဆာန်တွေအကြောင်း စီစဉ်ပြသတဲ့ သတ္တဗေဒပညာရှင် ညီအစ်ကိုတွေပါ။

This is going to keep our kids from getting up and moving."

သူတို့က PBS အဖွဲ့ထံ ချဉ်းကပ်ပြီး မေးတာက

Chris Kratt and Martin Kratt are zoologist brothers

“ကိရိယာတိုင်းမှာ အခု တပ်ဆင်ထားတဲ့

ကင်မရာတွေနဲ့ တစ်ခုခုလုပ်လို့ရမလား။

who host a show about animals called "Wild Kratts."

ဒီကင်မရာတွေက အလွန် သဘာဝကျတဲ့ ကလေး ကစားကွက် ပုံစံကို တိရစ္ဆာန်တွေအဖြစ်

And they approached the PBS team to say,

"Can we do something with those cameras

ဟန်ဆောင်ပြီး ရိုက်ယူနိုင်မလား”တဲ့။

that are built into every device now?

ဒါကြောင့် လင်းနို့တွေနဲ့ စတင်ခဲ့တယ်။

Could those cameras capture a very natural kid play pattern --

ကလေးတွေက ဒီဂိမ်းကို ကစားဖို့ ဝင်လာတဲ့အခါ

pretending to be animals?"

သူတို့ကိုယ်သူတို့ အတောင်ပံတွေနဲ့ စခရင်မှာ မြင်ရတာ သဘောကျတယ်။

So we started with bats.

ဒါပေမဲ့ ဂိမ်းပြီးသွားတဲ့အခါ

စခရင်တွေကို ပိတ်လိုက်တာနဲ့ အကြိုက်ဆုံးအပိုင်းက ဘာလဲ။

And when kids came in to play this game,

they loved seeing themselves on-screen with wings.

ကလေးတွေက လင်းနို့တွေ ဆက်ဖြစ်နေတယ်။

အခန်းတဝိုက်မှာ ပျံဝဲပြီး

But my favorite part of this,

ခြင်ဖမ်းဖို့ ဘယ်ညာ လှည့်ပတ်နေကြတယ်။

when the game was over and we turned off the screens?

သူတို့ဟာ ဖြစ်ရပ်တွေကို သတိရကြတယ်။

The kids kept being bats.

They kept flying around the room,

လင်းနို့တွေက ညဘက်မှာ ပျံသန်းတာကို သူတို့ သတိရတယ်။

they kept veering left and right to catch mosquitoes.

လင်းနို့တွေ အိပ်တဲ့အခါ ဇောက်ထိုးချကာ

And they remembered things.

အတောင်ပံတွေကို ခေါက်ထားတာကို သူတို့ သတိရတယ်။

They remembered that bats fly at night.

ဒီဂိမ်းက ကလေးတွေကို တက်ကြွလှုပ်ရှားစေတာ သေချာပါတယ်။

And they remembered that when bats sleep,

ဒါ့အပြင် အခု ကလေးတွေ အပြင်သွားတဲ့အခါ

they hang upside down and fold their wings in.

ငှက်တစ်ကောင်ကိုကြည့်ပြီး တွေးတတ်ကြတာက

This game definitely got kids up and moving.

“လင်းနို့တစ်ကောင်ဖြစ်တုန်းက ငါ ပျံတာထက် ငှက်တစ်ကောင်

But also, now when kids go outside,

ပျံတာက ဘယ်လို ကွာခြားလဲ။”

do they look at a bird and think,

ဒစ်ဂျစ်တယ် နည်းပညာက ကလေးတွေကို အခု ကမ္ဘာထဲကို ထုတ်ယူသွားနိုင်တာကို

"How does a bird fly differently than I flew

သရုပ်ဖော်တဲ့ သင်ယူမှုကို လှုံ့ဆော်ပေးတယ်။

when I was a bat?"

အကြောက်တရား နံပါတ်နှစ်။

The digital technology prompted embodied learning

that kids can now take out into the world.

“ဒီစခရင်တွေပေါ်မှာ ဂိမ်းတွေဆော့တာက အချိန်ဖြုန်းတာပါပဲ။

ဒါက ကလေးတွေကို ပညာရေးကနေ အာရုံပြောင်းစေလိမ့်မယ်။”

Fear number two:

"Playing games on these screens is just a waste of time.

အသုံးပြုသူ ဒေတာကို ကြည့်ရင်း

ကစားသမားရဲ့ ကျွမ်းကျင်မှု အကြောင်း အများကြီး

It's going to distract children from their education."

သိနိုင်တာကို ဂိမ်းဆော့ဖ်ဝဲရေးသူတွေ သိတယ်။

ကစားသမားက ဘယ်မှာ ခဏရပ်လဲ။

Game developers know

အဖြေမှန်ကို ရှာမတွေ့ခင် အမှားအယွင်း တချို့ကို ဘယ်မှာလုပ်ခဲ့လဲ။

that you can learn a lot about a player's skill

by looking at the back-end data:

ကျွန်မရဲ့အဖွဲ့ဟာ ဒီကိရိယာအစုံကို ယူပြီး ပညာရပ်ဆိုင်ရာ သင်ယူမှုမှာ အသုံးချချင်တယ်။

Where did a player pause?

Where did they make a few mistakes before they found the right answer?

ဘော့စတွန် WGBH က ကျွန်မတို့ရဲ့ ထုတ်လုပ်သူက

My team wanted to take that tool set and apply it to academic learning.

သင်္ချာကို အဓိကထားကာ Curious George ဂိမ်းစီးရီးတွေကို

ဖန်တီးခဲ့တယ်။

Our producer in Boston, WGBH,

သုတေသီတွေ ပါလာပြီး ဒီဂိမ်းတွေကို မူကြိုကလေး ၈၀ လောက်ကို ကစားခိုင်းတယ်။

created a series of Curious George games

ဒီနောက် သူတို့က ဒီမူကြိုကလေး ၈၀ စလုံးကို

focused on math.

And researchers came in and had 80 preschoolers play these games.

စံပြ သင်္ချာစာမေးပွဲကို ပေးဖြေစေတယ်။

ဒီဂိမ်းတွေက ကလေးတွေရဲ့

အဓိက အရည်အချင်းတချို့ကို နားလည်အောင်

They then gave all 80 of those preschoolers

ကူညီပေးတာကို စောစောစီးစီး သိနိုင်ပါတယ်။

a standardized math test.

ဒါပေမဲ့ UCLA က လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေက ပိုနက်ရှိုင်းစွာ စူးစမ်းစေချင်တယ်။

We could see early on

that these games were actually helping kids

သူတို့က ဒေတာ သရုပ်ခွဲတာနဲ့ ကျောင်းသားအကဲဖြတ်တာကို အာရုံစိုက်ကြတယ်။

understand some key skills.

သူတို့ဟာ အဲဒီ ဂိမ်းကစားပြီး ဒေတာတွေကို ယူပြီး ကလေးရဲ့

But our partners at UCLA wanted us to dig deeper.

သင်္ချာရမှတ်တွေကို ခန့်မှန်းဖို့ ဒါကို သုံးနိုင်လားဆိုတာ ကြည့်ချင်တယ်။

They focus on data analysis and student assessment.

ဒါနဲ့ အာရုံကြောကွန်ရက်တစ်ခုကို ဖန်တီးတယ်။ အခြေခံအနေနဲ့ ဒီဒေတာကို သုံးဖို့

And they wanted to take that back-end game-play data

and see if they could use it to predict a child's math scores.

ကွန်ပျူတာကို လေ့ကျင့်ပေးခဲ့ပြီး

ရလဒ်တွေက ဒါတွေပါ။

ဒါက ကလေးတွေရဲ့ စံပြု သင်္ချာ ရမှတ်တွေရဲ့ အပိုင်းခွဲတစ်ခုပါ။

So they made a neural net -- they essentially trained the computer

ဒါက

to use this data,

Curious George ဂိမ်းတချို့ကို ကစားခြင်းအပေါ် အခြေခံထားတဲ့

and here are the results.

This is a subset of the children's standardized math scores.

ကလေးတစ်ဦးစီရဲ့ ရမှတ်အတွက် ကွန်ပျူတာ ခန့်မှန်းချက်ပါ။

And this

is the computer's prediction of each child's score,

အထူးသဖြင့် ဒီဂိမ်းတွေကို အကဲဖြတ်ဖို့

တည်ဆောက်ထားတာမဟုတ််ဘူးဆိုတဲ့ အချက်ကို စဉ်းစားရင်း ခန့်မှန်းချက်က

based on playing some Curious George games.

အံ့အားသင့်ဖွယ် တိကျနေတယ်။

ဒီလိုမျိုးဂိမ်းတွေဟာ စံပြု စမ်းသပ်မှုထက် ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့

The prediction is astonishingly accurate,

especially considering the fact that these games weren't built

သိမှတ်မှုဆိုင်ရာ သင်ယူမှုအကြောင်း ပိုသင်ကြားပေးနိုင်တယ်လို့

for assessment.

ဒီလေ့လာမှု ပြုလုပ်တဲ့အဖွဲ့က ယုံကြည်တယ်။

The team that did this study believes that games like these

ဂိမ်းတွေက စာသင်ခန်းအတွင်း စမ်းသပ်ချိန်ကို လျှော့ချနိုင်ရင်ရော။

can teach us more about a child's cognitive learning

စမ်းသပ်ခြင်းဆိုင်ရာ စိုးရိမ်မှုကို လျှော့ချနိုင်ရင်ရော။

than a standardized test can.

What if games could reduce testing time in the classroom?

သူတို့တစ်ဦးချင်းအလိုက် သင်ယူမှုကို ပိုကောင်းကောင်း အာရုံစိုက်နိုင်စေဖို့

ဆရာတွေကို ထိုးထွင်းသိမြင်မှု လျှပ်တစ်ပြက်ပုံတွေကိုဘယ်လို ပေးနိုင်မလဲ။

What if they could reduce testing anxiety?

How could they give teachers snapshots of insight

ဒါကြောင့် ကျွန်မ ကိုင်တွယ်ချင်တဲ့ တတိယ အကြောက်တရားက

to help them better focus their individualized learning?

မကြာခဏ အကြီးမားဆုံးလို့ ထင်မြင်မိတယ်။

ဒါကတော့ ဒါပါ။

So the third fear I want to address

“ဒီစခရင်တွေက ငါ့ကို ငါ့ကလေးနဲ့ သီးခြားဖြစ်စေတယ်”

is the one that I think is often the biggest.

စိတ်မှန်းတစ်ခုလောက် လုပ်ကြည့်ရအောင်။

And that's this:

သင်ဟာ မိဘတစ်ဦးဖြစ်ပြီး

"These screens are isolating me from my child."

ညစာပြင်ဆင်ဖို့အတွက် အနှောက်အယှက်ကင်းတဲ့

Let's play out a scenario.

အချိန် ၂၅ မိနစ်လိုတယ်ဆိုပါစို့။

Let's say that you are a parent,

ဒီလိုလုပ်ဖို့ သုံးနှစ်သားကလေးကို တက်ဘလက်တစ်ခု ပေးလိုက်ပါ။

and you need 25 minutes of uninterrupted time

ဒီအချိန် သင် လုပ်လိုက်တာနဲ့ပတ်သက်ပြီး သိပ်အပြစ်ရှိတယ်လို့

to get dinner ready.

ခံစားရလောက်မယ့် အခိုက်အတန့်ပါ။

And in order to do that, you hand a tablet to your three-year-old.

ဒါပေမဲ့ အခု ဒါကို စိတ်ကူးကြည့်ပါ။

Now, this is a moment where you probably feel very guilty

မိနစ်နှစ်ဆယ်ကြာတဲ့အခါ စာသားသတင်းတိုကို သင်လက်ခံရရှိမှာပါ။

about what you just did.

လက်တစ်ကမ်းအကွာမှာ အမြဲရှိနေတဲ့ ဖုန်းပေါ်မှာပါ။

But now imagine this:

ရေးထားတာက ။ “Alex က ကာရန်လိုက်တဲ့ စကားလုံး ငါးလုံးကို တွဲထားတယ်။

Twenty minutes later, you receive a text message.

သူ့ကို သင်နဲ့အတူ ဒီဂိမ်းကစားခိုင်းပါ။

on that cell phone that's always within arm's reach.

‘cat’ နဲ့ ကာရန်လိုက်တဲ့ စကားလုံးကို သင် စဉ်းစားနိုင်လား။

And it says: "Alex just matched five rhyming words.

ဒါမှမဟုတ် ‘ball’ ကျတော့ရော”တဲ့။

Ask him to play this game with you.

ကျွန်မတို့လေ့လာမှုတွေအရ မိဘတွေဟာ ဒီလိုရိုးရှင်းတဲ့အကြံဉာဏ်တွေကို ရရှိတဲ့အခါ

Can you think of a word that rhymes with 'cat'?

သူတို့ဟာ ခွန်အားရကြတယ်။

Or how about 'ball'?"

သူတို့ဟာ ညစာစားပွဲမှာ ကလေးတွေနဲ့

ဒီဂိမ်းတွေ ကစားရတာကို သိပ်စိတ်လှုပ်ရှားခဲ့ကြတယ်။

In our studies, when parents receive simple tips like these,

ပြီးတော့ ကလေးတွေကလည်း သဘောကျတယ်။

မှော်ဆန်သလိုဖြစ်တာက မိဘတွေက

they felt empowered.

They were so excited

ကလေးတွေကစားနေခဲ့တာကို သိရုံသာမက

to play these games at the dinner table with their kids.

ကလေးတွေကလည်း မိဘတွေနဲ့ ဂိမ်းကစားရတာကို နှစ်သက်တာပါ။

And the kids loved it, too.

Not only did it feel like magic that their parents knew

ကလေးတွေကို သူတို့ရဲ့ မီဒီယာအကြောင်းကို ပြောတဲ့လုပ်ရပ်က

what they had been playing,

kids love to play games with their parents.

မယုံနိုင်လောက်အောင် အစွမ်းထက်နိုင်တယ်။

ပြီးခဲ့တဲ့ နွေရာသီမှာ Texas Tech University က

Just the act of talking to kids about their media

“Daniel Tiger’s Neighborhood” ဟာ ကလေးငယ်တွေကြား စာနာစိတ်

can be incredibly powerful.

ဖွံ့ဖြိုးမှုကို မြှင့်တင်ပေးနိုင်တယ်လို့ လေ့လာမှုတစ်ခု ထုတ်ပြန်ခဲ့တယ်။

Last summer, Texas Tech University published a study

ဒါပေမဲ့ ဒီလေ့လာမှုအတွက် အရေးကြီးတဲ့ အချက်တစ်ခုရှိခဲ့တယ်၊

that the show "Daniel Tiger's Neighborhood" could promote

အကြီးဆုံးအကျိုးကျေးဇူးက မိဘတွေက ကလေးတွေကို သူတို့ ကြည့်ရှုတာအကြောင်း

the development of empathy among children.

ကလေးတွေနဲ့ စကားပြောတဲ့အခါမှသာပါ။

But there was a really important catch to this study:

ကြည့်နေရုံ ဒီအကြောင်း

the greatest benefit was only when parents talked to kids

ပြောရုံနဲ့ မလုံလောက်ပါဘူး။

တွဲစပ်မှုက အဓိကျတဲ့အရာပါ။

about what they watched.

ဒါကြောင့် ဒီလေ့လာမှုကို ဖတ်ပြီးချိန်မှာ

Neither just watching

မူကြိုကလေးမိဘတွေက

nor just talking about it was enough;

သူတို့ ကစားနေတာနဲ့ ကြည့်နေတာတွေအကြောင်း ကလေးတွေကို တကယ် စကားပြောခဲတဲ့

it was the combination that was key.

မူကြိုကလေးတွေရဲ့ မိဘတွေအကြောင်း စတွေးမိတယ်။

So when I read this study,

I started thinking about

how rarely parents of preschoolers actually talk to kids about the content

ဒါနဲ့ လေးနှစ်ကလေးနဲ့ စမ်းကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

ကျွန်မက

“မင်း ဒီနေ့ စောစောက ကားဂိမ်းကစားနေတာလား။”

of what they're playing and what they're watching.

Benjamin က ထပြီး သွက်သွက်လက်လက်ပြောတာက

And so I decided to try it with my four-year-old.

“ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်တော့ကားကို ချဉ်ဖတ်ကနေ လုပ်ထားတာကို မြင်လား။

I said,

"Were you playing a car game earlier today?"

ကိုယ်ထည်ကိုဖွင့်ရတာ တကယ် ခက်တယ်။”

(ရယ်သံများ)

And Benjamin perked up and said,

ဂိမ်းထဲမှာ ပျော်စရာကောင်းတာအကြောင်း ရယ်မောစရာ စကားဝိုင်းနဲ့

"Yes! And did you see that I made my car out of a pickle?

ဘာက ပိုကောင်းစေနိုင်တာက

It was really hard to open the trunk."

အဲဒီနေ့မနက် ကျောင်းရောက်တဲ့အထိ ဆက်သွားတယ်။

(Laughter)

This hilarious conversation about what was fun in the game

ဒစ်ဂျစ်တယ် မီဒီယာအားလုံးက ကလေးတွေအတွက် ကောင်းတယ်လို့ကြံအပြုဖို့ ဒီကိုလာတာမဟုတ်ပါ။

and what could have been better

continued all the way to school that morning.

စခရင်တွေပေါ်က ကလေးတွေရဲ့ အကြောင်းအရာရဲ့ လက်ရှိ

I'm not here to suggest to you that all digital media is great for kids.

အခြေအနေနဲ့ ပတ်သက််ပြီး စိုးရိမ်ရမယ့် တရား၀င်

အကြောင်းရင်းတွေရှိပါတယ်။

ဟန်ချက်ညီမှုအကြောင်း စဉ်းစားတာက ကျွန်မတို့အတွက် မှန်ပါတယ်။

There are legitimate reasons for us to be concerned

ကလေးယောက်ဟာ သင်ယူဖို့နဲ့ ကြီးထားဖို့ လုပ်ဆောင်ဖို့ လိုအပ်တဲ့ အခြားအရာ

about the current state of children's content

on these screens.

အားလုံးကို ဖန်သားပြင်တွေက ဘယ်နေရာမှာ အံဝင်ကိုက်ဖြစ်စေလဲ။

And it's right for us to be thinking about balance:

Where do screens fit against all the other things

ဒါပေမဲ့ ဒါနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကြောက်စိတ်တွေကို စွဲနေတဲ့အခါ

တကယ့် အဓိကအချက်ကို မေ့သွားတယ်။

that a child needs to do to learn and to grow?

ဆိုလိုတာက ကလေးတွေက ကျွန်မတို့ နေထိုင်တဲ့ တူညီတဲ့ ကမ္ဘာမှာ နေထိုင်ကြတယ်၊

But when we fixate on our fears about it,

အရွယ်ရောက်ပြီးသူတွေ တစ်နေ့ကို အကြိမ် ၅၀ ကျော်

we forget a really major point,

ဖုန်းတွေကို ကြည့်တဲ့ ကမ္ဘာပါ။

and that is, that kids are living in the same world that we live in,

ဖန်သားပြင်တွေက ကလေးတွေရဲ့ ဘဝ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုပါ။

the world where the grownups check their phones

ဒါတွေက မဟုတ်ဘူးလို့ ကျွန်မတို့ ဟန်ဆောင်ရင်

more than 50 times a day.

သို့မဟုတ် ကြောက်ရွံ့မှုနဲ့ လွှမ်းသွားရင်

Screens are a part of children's lives.

ကလေးတွေဟာ ဒါတွကို ဘယ်လိုနဲ့ ဘာကြောင့် သုံးတာကို ဘယ်တော့မှ သင်ယူရတော့မှာမဟုတ်ဘူး။

And if we pretend that they aren't,

or if we get overwhelmed by our fear,

ဒီမီဒီယာအတွက် ကျွန်မတို့ရဲ့မျှော်လင့်ချက်တွေကို

kids are never going to learn how and why to use them.

မြှင့်တင်မယ်ဆိုရင်ရော။

ဒီစခရင်တွေပေါ်က အကြောင်းအရာတွေအကြောင်း

ကလေးတွေကို ပုံမှန် ပြောဆိုမယ်ဆိုရင်ရော။

What if we start raising our expectations

ဒီနည်းပညာ ကလေးတွေရဲ့ဘဝမှာ ရှိနိုင်တဲ့ အပြုသဘော

for this media?

What if we start talking to kids regularly

သက်ရောက်မှုတွေကို ကျွန်မတို့ စတင်ရှာဖွေမယ်ဆိုရင်ရော။

about the content on these screens?

What if we start looking for the positive impacts

ဒါက ဒီကိရိယာတွေရဲ့ အလားအလာက လက်တွေ့ဖြစ်လာနိုင်တဲ့အချိန်ပါ။

that this technology can have in our children's lives?

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

(လက်ခုပ်သံများ)

That's when the potential of these tools can become a reality.

Thank you.

(Applause)