3 fears about screen time for kids -- and why they're not true | Sara DeWitt

Çeviri: Mohammed Liyaudheen wafy Gözden geçirme: Ramazan Şen

I want us to start by thinking about this device,

Bu cihazla ilgili düşünerek başlamamızı istiyorum;

the phone that's very likely in your pockets right now.

büyük ihtimalle şu anda cebinizde bulunan cep telefonu ile...

Over 40 percent of Americans check their phones

Amerikalıların yüzde 40'ı her sabah uyandıktan sonra

within five minutes of waking up every morning.

5 dakika içerisinde cep telefonlarına bakıyorlar

And then they look at it another 50 times during the day.

ve sonra da gün içerisinde bir 50 defa daha bakıyorlar.

Grownups consider this device to be a necessity.

Yetişkinler bu cihazı bir gereklilik olarak değerlendiriyor.

But now I want you to imagine it in the hands of a three-year-old,

Sizden bunu üç yaşındaki bir çocuğun elinde hayal etmenizi istiyorum

and as a society, we get anxious.

ve toplum olarak, endişeleniyoruz.

Parents are very worried

Ebeveynler bu cihazın

that this device is going to stunt their children's social growth;

çocuklarının sosyal gelişimlerini engellemesinden,

that it's going to keep them from getting up and moving;

kalkıp hareket etmekten alıkoyacağından korkuyorlar.

that somehow,

Nasıl oluyorsa,

this is going to disrupt childhood.

bunun çocukluğu bozacağını düşünüyorlar.

So, I want to challenge this attitude.

Ben bu düşünceye meydan okumak istiyorum.

I can envision a future

Ben bir anaokulu öğrencisinin ekran ile

where we would be excited to see a preschooler interacting with a screen.

etkileşime girmesinden heyecanlandığımız bir gelecek tasavvur edebiliyorum.

These screens can get kids up and moving even more.

Bu ekranlar çocukları daha da çok hareketlendirebilir.

They have the power to tell us more about what a child is learning

Bize bir çocuğun neler öğrendiğini standart bir testten

daha iyi şekilde gösterme gücüne sahipler.

than a standardized test can.

And here's the really crazy thought:

Daha da çılgınca bir düşünce:

I believe that these screens have the power

Ben bu ekranların çocuklar ve ebeveynler arasında

to prompt more real-life conversations

daha fazla gerçek hayat diyaloğu

between kids and their parents.

kurma gücüne sahip olduğuna inanıyorum.

Now, I was perhaps an unlikely champion for this cause.

Ben belki de bu amacı savunması beklenmeyen biriyim.

I studied children's literature

Ben çocuk edebiyatı eğitimi gördüm

because I was going to work with kids and books.

çünkü çocuklarla ve kitaplarla çalışacaktım.

But about 20 years ago,

Fakat 20 yıl kadar önce,

I had an experience that shifted my focus.

odağımı değiştiren bir deneyim yaşadım.

I was helping lead a research study about preschoolers and websites.

Okul öncesi çocuklar ve sitelerle ilgili bir araştırmaya yardım ediyordum

And I walked in and was assigned a three-year-old named Maria.

ve içeri girdiğimde üç yaşındaki Maria'ya atanmıştım.

Maria had actually never seen a computer before.

Maria aslında daha önce hiç bilgisayar görmemişti.

So the first thing I had to do was teach her how to use the mouse,

Öncelikle ona farenin nasıl kullanıldığını öğretmem gerekti

and when I opened up the screen, she moved it across the screen,

ve ekranı açtım, o da ekran boyunca hareket ettirdi

and she stopped on a character named X the Owl.

ve Baykuş X adındaki karakterin üstünde durdu.

And when she did that,

Bunu yaptığı zaman,

the owl lifted his wing and waved at her.

baykuş kanadını kaldırdı ve ona salladı.

Maria dropped the mouse, pushed back from the table, leaped up

Maria fareyi bıraktı, sandalyeyi geriye itti, sıçradı

and started waving frantically back at him.

ve elini çılgınca ona sallamaya başladı.

Her connection to that character

Karakterle olan bağlantısı

was visceral.

çok içgüdüseldi.

This wasn't a passive screen experience.

Bu pasif bir ekran deneyimi değildi.

This was a human experience.

Bu insani bir deneyimdi

And it was exactly appropriate for a three-year-old.

ve üç yaşındaki bir çocuğa tamamen uygundu.

I've now worked at PBS Kids for more than 15 years,

15 yıldan fazla bir süredir PBS Kids'te çalışıyorum

and my work there is focused on harnessing the power of technology

ve oradaki işim, teknoloji gücünü çocukların hayatlarında

as a positive in children's lives.

pozitif hale getirmeye odaklanmıştı.

I believe that as a society, we're missing a big opportunity.

Ben toplum olarak büyük bir fırsatı kaçırdığımıza inanıyorum.

We're letting our fear and our skepticism

Bu cihazlar hakkındaki korkularımızın ve

about these devices

şüphelerimizin, çocuklarımızın

hold us back from realizing their potential

hayatlarındaki potansiyellerini gerçekleştirmelerini

in our children's lives.

engellemesine izin veriyoruz.

Fear about kids and technology is nothing new;

Çocuklar ve teknoloji hakkındaki korkular yeni değil;

we've been here before.

daha önce de buradaydık.

Over 50 years ago, the debate was raging about the newly dominant media:

50 yıl kadar önce, yeni dominant medya hakkındaki tartışma şiddetleniyordu:

the television.

televizyon.

That box in the living room?

Salondaki o kutu mu?

It might be separating kids from one another.

Çocukları birbirinden ayırıyor olabilir.

It might keep them away from the outside world.

Onları dış dünyadan uzak tutuyor olabilir.

But this is the moment when Fred Rogers,

Fakat o zamanlar "Bay Roger'ın Komşuları" programının

the long-running host of "Mister Rogers' Neighborhood,"

uzun zaman sunuculuğunu yapan Fred Rogers,

challenged society to look at television as a tool,

televizyona duygusal gelişimi destekleyen

a tool that could promote emotional growth.

bir araç olarak bakmaları için topluma meydan okudu.

Here's what he did:

Yaptığı şuydu:

he looked out from the screen, and he held a conversation,

Ekrandan dışarıya doğru baktı ve her çocukla

as if he were speaking to each child individually

duygular hakkında bire bir konuşuyormuş gibi

about feelings.

bir diyalog sürdürdü

And then he would pause

ve sonra durup

and let them think about them.

onlar hakkında düşünmelerine izin verirdi.

You can see his influence across the media landscape today,

Bugün medya alanı üzerinde onun etkilerini görebilirsiniz

but at the time, this was revolutionary.

ama aynı zamanda bu devrim niteliğindeydi.

He shifted the way we looked at television in the lives of children.

Çocukların gözünde televizyona olan bakışımızı değiştirdi.

Today it's not just one box.

Bugün artık sadece bir kutu değil.

Kids are surrounded by devices.

Çocuklar cihazlarla çevrelenmiş durumda

And I'm also a parent -- I understand this feeling of anxiety.

ve ben de bir ebeveynim, bu endişe duygusunu anlıyorum.

But I want us to look at three common fears

Fakat ebeveynlerde olan üç ortak korkuya

that parents have,

bakmamızı ve her birindeki

and see if we can shift our focus

fırsatı görebilir miyiz diye

to the opportunity that's in each of them.

odağımızı değiştirmemizi istiyorum.

So.

Pekâlâ.

Fear number one:

Bir numaralı korku:

"Screens are passive.

"Ekranlar pasiftir.

This is going to keep our kids from getting up and moving."

Bu çocuklarımızın kalkıp hareket etmelerini engeller."

Chris Kratt and Martin Kratt are zoologist brothers

Chris Kratt ve Martin Kratt, hayvanlar hakkında

who host a show about animals called "Wild Kratts."

"Wild Kratts" adında bir program sunan iki zoolog kardeş.

And they approached the PBS team to say,

PBS ekibine ulaşıp şunu sordular:

"Can we do something with those cameras

"Her cihazın içerisinde olan şu kameralarla

that are built into every device now?

bir şeyler yapabilir miyiz?

Could those cameras capture a very natural kid play pattern --

Bu kameralar hayvan gibi davranılan çok doğal ve bir çocuk oyun modeli

pretending to be animals?"

yakalayabilir mi?"

So we started with bats.

Böylece yarasalarla başladık

And when kids came in to play this game,

ve çocuklar bu oyunu oynamaya geldiğinde,

they loved seeing themselves on-screen with wings.

kendilerini ekranda kanatlarla görmeyi çok sevdiler.

But my favorite part of this,

Fakat en sevdiğim kısım,

when the game was over and we turned off the screens?

oyun bitince ekranları kapattığımız zaman oldu.

The kids kept being bats.

Çocuklar yarasa olmaya devam etti.

They kept flying around the room,

Odanın içinde uçmaya devam ettiler,

they kept veering left and right to catch mosquitoes.

sinek yakalamak için sağa sola dönmeye devam ettiler

And they remembered things.

ve bir şeyler hatırladılar.

They remembered that bats fly at night.

Yarasaların geceleri uçtuğunu hatırladılar

And they remembered that when bats sleep,

ve yarasaların uyumak için ters şekilde

they hang upside down and fold their wings in.

kanatlarını katladıklarını hatırladılar.

This game definitely got kids up and moving.

Bu oyun kesinlikle çocukları kaldırıp hareket ettirdi.

But also, now when kids go outside,

Fakat aynı zamanda, şimdi çocuklar dışarı çıkıp

do they look at a bird and think,

kuşlara bakıp şöyle düşünür mü?

"How does a bird fly differently than I flew

"Bir kuş benim yarasa olduğum zamandan

when I was a bat?"

farklı şekilde nasıl uçar?"

The digital technology prompted embodied learning

Dijital teknoloji, çocukların dünyaya taşıyabileceği

that kids can now take out into the world.

somutlaştırılmış öğrenmeyi destekledi.

Fear number two:

İki numaralı korku:

"Playing games on these screens is just a waste of time.

"Ekranda oyun oynamak sadece zaman kaybı.

It's going to distract children from their education."

Çocukların dikkatini eğitimlerinden uzaklaştıracak."

Game developers know

Oyun geliştiriciler,

that you can learn a lot about a player's skill

arka uç verilere bakarak bir oyuncunun yeteneğine ilişkin

by looking at the back-end data:

birçok şey öğrenebileceğinizi bilir.

Where did a player pause?

Bir oyuncu nerede duraksar?

Where did they make a few mistakes before they found the right answer?

Doğru cevabı bulmadan önce nerede birkaç hata yaparlar?

My team wanted to take that tool set and apply it to academic learning.

Ekibim bu araç setini alıp akademik öğrenmeye uygulamak istedi.

Our producer in Boston, WGBH,

Bostan, WGBH'deki yapımcımız

created a series of Curious George games

matematik odaklı,

Meraklı George oyun serisi yarattı.

focused on math.

And researchers came in and had 80 preschoolers play these games.

Ve araştırmacılar gelip 80 anaokulu çocuğuna bu oyunları oynattı.

They then gave all 80 of those preschoolers

Sonra 80 çocuğa da standart

a standardized math test.

matematik testi verdiler.

We could see early on

Erkenden bu oyunların

that these games were actually helping kids

aslında bazı anahtar yetileri anlamaları

understand some key skills.

için yardım ettiğini görebildik.

But our partners at UCLA wanted us to dig deeper.

Ancak UCLA'daki ortaklarımız daha derine inmemizi istedi.

They focus on data analysis and student assessment.

Veri analizine ve öğrenci değerlendirmesine odaklanırlar.

And they wanted to take that back-end game-play data

Ve o arka uç oyun verisini alıp bunu bir çocuğun matematik puanını

and see if they could use it to predict a child's math scores.

tahmin etmede kullanabilecekler mi diye görmek istediler.

So they made a neural net -- they essentially trained the computer

Böylece nöral bir ağ yaptılar, aslında bilgisayarı bu veriyi

to use this data,

kullanmak için eğittiler

and here are the results.

ve işte sonuçlar:

This is a subset of the children's standardized math scores.

Bu çocukların standartlaştırılmış matematik puanlarının alt kümesi.

And this

Ve bu da,

is the computer's prediction of each child's score,

her çocuğun puanının bazı Meraklı George

based on playing some Curious George games.

oyunları baz alınarak yapılan bilgisayar tahmini.

The prediction is astonishingly accurate,

Tahmin inanılmaz şekilde hatasız,

especially considering the fact that these games weren't built

özellikle oyunların değerlendirme için yapılmadığı göz önünde

for assessment.

bulundurulursa.

The team that did this study believes that games like these

Çalışmayı yapan ekip, bunun gibi oyunların

can teach us more about a child's cognitive learning

çocukların bilişsel öğrenmeleri konusunda standart testlerden

than a standardized test can.

daha fazla şey öğreteceğine inanıyor.

What if games could reduce testing time in the classroom?

Oyunlar sınıftaki test süresini kısaltırsa ne olur?

What if they could reduce testing anxiety?

Ya sınav korkusunu azaltırlarsa?

How could they give teachers snapshots of insight

Öğretmenlere kişiselleştirilmiş öğrenimlerine daha iyi odaklanmalarına

to help them better focus their individualized learning?

yardımcı olmak için nasıl anlık içgörü kareleri verebilirler?

So the third fear I want to address

Değinmek istediğim üçüncü korku

is the one that I think is often the biggest.

bence çoğu zaman en büyük olanı,

And that's this:

ve bu da şu:

"These screens are isolating me from my child."

"Bu ekranlar beni çocuğumdan ayrı tutuyor."

Let's play out a scenario.

Haydi, bir senaryo canlandıralım.

Let's say that you are a parent,

Diyelim ki siz bir ebeveynsiniz

and you need 25 minutes of uninterrupted time

ve akşam yemeği hazırlamak için kesintisiz 25 dakikaya

to get dinner ready.

ihtiyacınız var.

And in order to do that, you hand a tablet to your three-year-old.

Ve bunu yapmak için üç yaşındaki çocuğunuza bir tablet verdiniz.

Now, this is a moment where you probably feel very guilty

Şimdi, bu anda büyük ihtimalle demin yaptığınız şey için

about what you just did.

çok suçlu hissediyorsunuz.

But now imagine this:

Ancak şimdi şunu hayal edin:

Twenty minutes later, you receive a text message.

20 dakika sonra bir kısa mesaj aldınız.

on that cell phone that's always within arm's reach.

O cep telefonunuz hep elinizin uzanabileceği bir yerde

And it says: "Alex just matched five rhyming words.

ve şöyle diyor: "Alex az önce beş kafiyeli kelimeyi eşleştirdi.

Ask him to play this game with you.

Bu oyunu sizinle oynamasını isteyin.

Can you think of a word that rhymes with 'cat'?

"Kedi" ile kafiyeli bir kelime düşünebiliyor musunuz?

Or how about 'ball'?"

Ya da "top"?

In our studies, when parents receive simple tips like these,

Çalışmalarımızda ebeveynler bunun gibi basit ipuçları aldıklarında,

they felt empowered.

kendilerini güçlenmiş hissettiler.

They were so excited

Bu oyunu çocuklarıyla

to play these games at the dinner table with their kids.

yemek masasında oynamak için heyecan duyuyorlardı

And the kids loved it, too.

ve çocuklar da bunu sevdi.

Not only did it feel like magic that their parents knew

Ebeveynlerin çocukların ne oynadığını bilmelerinin sihir

what they had been playing,

gibi hissettirmesinin dışında,

kids love to play games with their parents.

çocuklar ebeveynleriyle oynamayı da seviyorlar.

Just the act of talking to kids about their media

Çocuklarla kendi medyaları ile ilgili konuşmak bile

can be incredibly powerful.

inanılmaz güçlü olabilir.

Last summer, Texas Tech University published a study

Geçen yaz Texas Tech University, "Daniel Tiger's Neighborhood"

that the show "Daniel Tiger's Neighborhood" could promote

programının çocuklar arasındaki empati gelişimini desteklediğini

the development of empathy among children.

gösteren bir çalışma yayınladı.

But there was a really important catch to this study:

Ancak bu çalışmada gerçekten önemli bir fırsat vardı:

the greatest benefit was only when parents talked to kids

en büyük fayda yalnızca ebeveynler çocuklarıyla izledikleri

about what they watched.

hakkında konuşunca sağlanıyordu.

Neither just watching

Ne tek başına izlemek,

nor just talking about it was enough;

ne de bununla ilgili konuşmak yeterliydi;

it was the combination that was key.

ikisinin kombinasyonu anahtardı.

So when I read this study,

Bu çalışmayı okuduğumda,

I started thinking about

anaokulu çocuğu ebeveynlerinin

how rarely parents of preschoolers actually talk to kids about the content

çocuklarıyla ne oynadıkları ve ne izledikleri konusunda

ne kadar az konuştuklarını düşünmeye başladım.

of what they're playing and what they're watching.

And so I decided to try it with my four-year-old.

Bunu dört yaşındaki çocuğumla denemeye karar verdim.

I said,

Dedim ki,

"Were you playing a car game earlier today?"

"Bugün araba oyunu mu oynuyordun?"

And Benjamin perked up and said,

ve Benjamin neşelenerek dedi ki:

"Yes! And did you see that I made my car out of a pickle?

"Evet! Arabamı turşudan yaptığımı da gördün mü?

It was really hard to open the trunk."

Bagajını açmak gerçekten zordu."

(Laughter)

(Gülüşmeler)

This hilarious conversation about what was fun in the game

O sabah oyunda neyin eğlenceli olduğu ve neyin daha iyi olabileceği

and what could have been better

hakkındaki gülünç konuşma

continued all the way to school that morning.

okul yolu boyunca devam etti.

I'm not here to suggest to you that all digital media is great for kids.

Burada bütün dijital medyanın çocuklar için harika olduğunu öne sürmüyorum.

There are legitimate reasons for us to be concerned

Bu ekranlardaki çocuk içeriklerinin mevcut durumu ile ilgili

about the current state of children's content

endişe duymamıza neden olan

on these screens.

geçerli sebepler var.

And it's right for us to be thinking about balance:

Ve denge hakkında düşünmemiz bizim için doğru:

Where do screens fit against all the other things

Çocukların öğrenmek ve büyümek için ihtiyaç duyduklarına karşı

that a child needs to do to learn and to grow?

ekranın yeri neresidir?

But when we fixate on our fears about it,

Fakat bununla ilgili korkularımızı tespit ettiğimizde,

we forget a really major point,

gerçekten büyük bir noktayı unuturuz

and that is, that kids are living in the same world that we live in,

ve bu, çocukların da yetişkinlerin telefonlarını günde

the world where the grownups check their phones

50 defadan fazla kontrol ettiği

more than 50 times a day.

bir dünyada yaşadıklarıdır.

Screens are a part of children's lives.

Ekranlar, çocukların hayatlarının bir parçasıdır.

And if we pretend that they aren't,

Ve eğer değilmiş gibi davranırsak

or if we get overwhelmed by our fear,

ya da korkularımız tarafından boğulursak,

kids are never going to learn how and why to use them.

çocuklar bunları nasıl ve neden kullanmaları gerektiğini öğrenemezler.

What if we start raising our expectations

Ya bu medya için beklentilerimizi

yükseltmeye başlarsak?

for this media?

What if we start talking to kids regularly

Ya çocuklarla düzenli olarak ekranlardaki

about the content on these screens?

içerik hakkında konuşmaya başlarsak?

What if we start looking for the positive impacts

Ya bu teknolojinin çocuklarımızın hayatlarındaki

that this technology can have in our children's lives?

olumlu etkilerine bakmaya başlarsak?

That's when the potential of these tools can become a reality.

İşte o zaman bu aletlerin potansiyeli gerçeğe dönüşür.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)