John Hodgman: A brief digression on matters of lost time

Vertaald door: Axel Saffran Nagekeken door: Els De Keyser

You all know this story.

Jullie kennen dit verhaal allemaal.

In the summer of 1950,

In de zomer van 1950

Enrico Fermi, the Italian-American physicist

ging de Italiaans-Amerikaanse natuurkundige

and atomic-pile builder,

en atoomcentrale-bouwer Enrico Fermi

went to lunch at Los Alamos National Laboratory

lunchen in Los Alamos National Laboratory.

and joined some colleagues there, and asked them a question:

Hij ging bij wat collega's zitten en vroeg:

"Where is everybody?"

"Waar is iedereen?"

This confused his colleagues, obviously,

Dit bevreemdde zijn collega's uiteraard,

because they were sitting right there with him.

want ze zaten vlak naast hem.

And then he had to clarify that he wasn't talking about them.

Hij moest uitleggen dat hij niet hen bedoelde.

He was talking about the space aliens.

Hij had het over de buitenaardse wezens.

You see, this was only a few years after

Dit was slechts enkele jaren na

the supposed flying saucer crash

het zogenaamde neerstorten van een UFO

at Roswell, New Mexico.

bij Roswell, New Mexico.

And even though that turned out to be nothing,

En zelfs al bleek dat niets bijzonders...

nothing at all --

absoluut niets...

(Laughter) --

(Gelach) --

merely a downed weather balloon

...slecht een neergehaalde weerballon,

piloted by small hairless men

bestuurd door kleine, haarloze mannetjes

with slits for mouths ...

met monden zonder lippen...

Still, America had gone saucer-mad,

Desondanks was Amerika UFO-gek geworden,

even famous scientists

zelfs beroemde wetenschappers

who were eating lunch.

die aan de lunch zaten.

Fermi's reasoning, if I may paraphrase badly,

Fermi's redenering was ongeveer

is that the universe is so vast

dat het universum zo groot is

that it stands to reason,

dat het aannemelijk is

there should be other intelligent life out there.

dat er ander intelligent leven zou moeten zijn.

And the universe is so old

En het universum is zo oud

that unless we were the very first civilization ever to evolve,

dat tenzij we de allereerste geëvolueerde beschaving zijn,

we should have some evidence of their existence by now.

we nu toch enig bewijs van hun bestaan moesten hebben.

And yet, to the best of our knowledge, we are alone.

Toch zijn we bij ons beste weten alleen.

"Where is everybody?" asked Fermi,

"Waar is iedereen?" vroeg Fermi,

and his colleagues had no answer.

en zijn collega's hadden geen antwoord.

Fermi then went on with the same blunt logic

Fermi ontkrachtte vervolgens met dezelfde botte logica

to disprove fairies,

het bestaan van feeën...

Sasquatch, God,

Bigfoot... God...

the possibility of love --

...de mogelijkheid van liefde --

and thereafter, as you know,

waarna, zoals je begrijpt,

Enrico Fermi ate alone.

Enrico Fermi alleen at.

(Laughter)

(Gelach)

Now,

Nu ben ik

I am not a scientist.

geen wetenschapper.

I have never built an atomic pile.

Ik heb nooit een atoomcentrale gebouwd.

Although, I might argue that, technically,

Hoewel je kan zeggen dat, technisch gezien,

every pile is atomic.

elke centrale atomair is.

(Laughter)

(Gelach)

However, with respect, I might point out two possibilities

Ik wil echter, met respect, twee mogelijkheden aanstippen

that Enrico Fermi perhaps did not consider.

die Enrico Fermi wellicht niet overwoog.

One is that the aliens might be

De ene is dat buitenaardse wezens zich misschien

very far away.

héél ver weg bevinden.

Perhaps, I dare say,

Misschien zelfs...

even on other planets.

op andere planeten.

The other possibility --

De andere mogelijkheid --

(Laughter) --

(Gelach) --

is, perhaps, Enrico Fermi himself

is dat, misschien, Enrico Fermi zelf

was an alien.

een buitenaards wezen was.

(Laughter)

(Gelach)

Think about it.

Bedenk eens even:

Isn't it a little convenient

is het niet erg toevallig

that in the midst of the World War, out of nowhere,

dat midden in de Wereldoorlog, uit het niets,

suddenly an Italian scientist showed up

plots een Italiaanse wetenschapper opdook

with an amazing new technology

met een verbluffende nieuwe technologie

that would transform everything in the world

die alles op Aarde zou transformeren

and darken the history of the human species forever after?

en de geschiedenis van het menselijk ras voor altijd zou overschaduwen?

And isn't it a little strange

En is het niet een beetje vreemd

that he required no payment for this?

dat hij er geen betaling voor vroeg?

That he asked for only one thing --

Dat hij slechts om één ding vroeg:

a gift of two healthy sperm whales?

... twee gezonde potvissen als geschenk?

That's -- that's not true.

Dat... dat klopt niet.

But it is strange.

Maar het blijft vreemd.

(Laughter)

(Gelach)

And if Enrico Fermi were indeed a space alien,

Als Enrico Fermi inderdaad buitenaards was,

wouldn't he be the first to have tried to convince

zou hij dan niet de eerste zijn geweest

his fellow scientists

om zijn mede-wetenschappers ervan te overtuigen

that the space aliens are not already here?

dat de buitenaardse wezens niet alreeds hier zijn?

For it is given in certain UFO-ology

Want in zekere UFO-ologie-,

or UFOlogy circles,

of UFOlogie-kringen

that the aliens are already here and have been for millennia;

staat vast dat de buitenaardsen reeds millennia hier zijn;

that they have walked among us in disguise,

dat ze zich in vermomming onder ons bevinden,

observing us, guiding our evolution

ons observerend en onze evolutie sturen

from ape to man --

van aap tot mens --

if you believe in that sort of thing --

als je in dat soort dingen gelooft --

and, occasionally, kidnapping us in their flying saucers

en ons bij tijd en wijle ontvoeren in hun vliegende schotels

and taking us away to have sex with us in pyramids.

om seks met ons te hebben in piramiden.

(Laughter)

(Gelach)

It's a difficult theory to discount,

Een lastige theorie om terzijde te schuiven,

I think you'll agree.

vind je ook niet?

(Laughter)

(Gelach)

For even in my own life,

Zelfs in mijn eigen leven

there are memories I have

zijn er herinneringen

that are difficult to explain --

die moeilijk uit te leggen zijn --

happenings that are so odd and unaccountably weird,

gebeurtenissen zo vreemd en bizar

that it is difficult to imagine

dat het moeilijk voorstelbaar is

they were not the result

dat ze níet het resultaat waren

of prolonged and frequent contact with aliens throughout my life.

van langdurig en frequent contact met buitenaardsen gedurende mijn leven.

For how else will you explain

Hoe wil je anders

the amazing and absolutely true

de verbluffende en volstrekt ware

close encounters that I had

ontmoetingen verklaren die ik had

and will describe to you now?

en die ik je nu zal beschrijven?

Encounter one: Ocean City, New Jersey, 1980.

Ontmoeting 1: Ocean City. New Jersey 1980.

This was the summer when the special edition of

Dit was de zomer toen de speciale editie van

"Close Encounters of the Third Kind" was released.

"Close encounters of the third kind" werd uitgebracht.

And I went on vacation with my parents to the Jersey shore.

Ik ging op vakantie met mijn ouders naar de kust van Jersey.

Within 12 hours, I was horribly sunburned,

Binnen 12 uur was ik vreselijk verbrand,

just like Richard Dreyfuss in the movie.

net als Richard Dreyfuss in de film.

(Laughter)

(Gelach)

And so I spent the rest of the vacation

Dus zat ik de rest van de vakantie

largely sitting outside our little rental house at night,

grotendeels 's avonds buiten ons kleine huurhuisje,

the sidewalk still warm from the sun,

de stoep nog steeds warm van de zon,

watching the skies for UFOs.

te speuren naar UFO's in de lucht.

What did I see? Stars, satellites,

Wat zag ik? Sterren, satelieten,

blinking airplanes -- typical sky junk.

knipperende vliegtuigen -- de gebruikelijke rotzooi.

Occasionally, kids would come and

Nu en dan kwamen kinderen

join me and watch,

me gezelschap houden en meeturen,

but their necks soon got sore, and they would go off to the boardwalk

maar hun nekken raakten spoedig verstijfd, en dan gingen ze naar de promenade

to play video games and mingle with humans.

voor een videospelletje en contact met menselijke wezens.

I was pretty good at the video games. I was not very good at the other part,

Ik was redelijk goed in videospelletjes. Niet zo goed in het andere deel.

so I stayed alone with the cosmos.

Ik bleef dus alleen achter met de kosmos.

And that's when it happened.

Toen gebeurde het.

An elderly couple came walking down the street.

Een ouder echtpaar liep door de straat.

I would say they were in their late seventies,

Ik zou zeggen achter in de zeventig,

and I would say that they were on a date,

en waarschijnlijk op een afspraakje,

because he was wearing a very neat little suit

want hij droeg een erg keurig uitziend pak

with a yellow tie -- a brown suit.

met een gele stropdas -- een bruin pak.

And she was wearing a cardigan, because it was now fully night

Zij droeg een vest, want het was nu volledig donker

and a chill was coming in off the ocean.

en een koude bries kwam van de oceaan.

I remember, for some reason,

Ik herinner me ook

that they were exactly the same height.

dat ze precies even groot waren.

And then they stopped, and the man turned to me

Toen stopten ze, en de man draaide zich naar mij

and said,

en zei:

"What are you looking for,

"Waar kijk je naar,

flying saucers?"

vliegende schotels?"

(Laughter)

(Gelach)

You have to admit, that's a pretty boss piece of detective work

Geef toe, dat is een behoorlijk straf stukje detectivewerk

for an old man on a date.

voor een oude man op een afspraakje.

But what was stranger still --

Maar wat nog vreemder was --

and even I realized it at the time,

dat realiseerde ik me zelfs destijds,

as a nine-year-old child --

als negenjarig kind --

was that they stopped at all.

was dat ze überhaupt stopten.

That this old man would interrupt his moonlight stroll

Dat deze man zijn nachtelijke wandeling

with his sweetheart with the precise reason

met zijn geliefde onderbrak

of making fun of a child.

om een kind in de maling te nemen.

"Oh," he said,

"Oh," zei hij,

"little green men."

"kleine groene mannetjes".

And then his girlfriend joined in, too.

Zijn vriendin viel hem bij.

"There's no such thing as space men," she said.

"Ruimtemannetjes bestaan niet", zei ze.

"There's no such thing."

"Ze bestaan niet."

And then they both laughed. "Ha, ha, ha."

Toen lachten ze beiden: "Ha, ha, ha."

I looked around.

Ik keek rond.

The street was entirely empty.

De straat was uitgestorven.

I had stopped hearing the sound of the ocean.

Ik hoorde het geluid van de oceaan niet meer.

It was as though time had stopped.

Het leek alsof de tijd stilstond.

I did not know why they were teasing me.

Ik weet niet waarom ze me plaagden.

I looked into their strangely angry faces,

Ik keek in hun boze gezichten

and I remember wondering,

en vroeg me af:

are they wearing rubber masks?

...dragen ze rubberen maskers?

(Laughter)

(Gelach)

And what would be behind those rubber masks, if they were?

Zo ja, wat bevond zich achter die rubberen maskers?

Giant, almond-shaped, unblinking eyes?

Reusachtige amandelvormige ogen?

Slits for mouths?

Monden zonder lippen?

The old man crooked his finger as though he were firing a gun,

De oude man kromde zijn vinger alsof hij een trekker overhaalde,

and then he made laser sounds.

en maakte lasergeluiden.

"Kew, kew, kew --

"kjiiew, kjieuw, kjieuw --

watch out."

pas op!"

And they turned at once and walked away.

Ze draaiden zich om en liepen weg.

The old man reached out

De oude man reikte met zijn

his knobbly claw

knokige klauw

for the woman's hand,

naar de hand van de vrouw,

and found it, and left me alone.

vond die, en liet me met rust.

Now, you could describe this as a simple misunderstanding --

Nu zou je dit kunnen beschrijven als een simpel misverstand --

a strange encounter among humans.

een vreemde ontmoeting onder mensen.

Maybe it was swamp gas, but --

Misschien was het moerasgas, maar --

(Laughter) --

(Gelach) --

I know what I saw.

ik weet wat ik zag.

Close encounter two: Brookline, Massachusetts, 1984.

Ontmoeting no.2: Brookline, Massachusetts.

I went to see the movie "Dune,"

Ik ging de film "Dune" zien,

and a girl talked to me. Now, on its face --

en een meisje praatte met me... Nu is dat --

(Laughter) --

(Gelach) --

this is impossible on its face, I realize --

dit is onvoorstelbaar, realiseer ik me --

but it is absolutely true.

maar het is absoluut waar.

It was opening night, naturally.

Het was de première, uiteraard.

I went with my friend Tim McGonigal, who sat on my left.

Ik ging met mijn vriend Tim McGonigal, die links van me zat.

On my right was the girl in question.

Rechts van me zat het bewuste meisje.

She had long, curly black hair, a blue jean jacket.

Ze had lang krullend haar, een blauw spijkerjack.

I remember, she had some sort of injury to her ankle,

Ik herinner me dat ze een blessure aan haar enkel had.

an Ace bandage, and she had crutches.

Ze droeg een knelverband en had krukken.

She was very tall, I would say.

Ze was erg lang, zou ik zeggen.

I was starting high school at the time. I would say she was a junior,

Ik ging dat jaar naar de middelbare school. Ik zou zeggen dat zij in de onderbouw zat,

but I had never seen her before. She didn't go to my school.

maar ik had haar nog nooit gezien. Ze ging niet naar mijn school.

I didn't know her name, and I never will.

Ik wist haar naam niet, en zal die nooit weten.

She was sitting with someone who I presume was her mother,

Ze zat naast iemand die wellicht haar moeder was,

and they were talking about the novel, "Dune."

en ze praatten over de roman "Dune".

They were both big fans, mother and daughter --

Ze waren beiden grote fans, moeder en dochter --

very unusual.

...erg ongebruikelijk.

They were talking about how their favorite characters

Ze praatten over hun favoriete personages:

were the giant sandworms.

de gigantische zandwormen.

And then it got stranger.

Toen werd het vreemder.

That's when she turned to me and said,

Ze draaide zich naar me toe en zei:

"Are you looking forward to seeing the movie?"

"Verheug je je op de film?"

(Laughter)

(Gelach)

First of all, I was embarrassed

Allereerst was ik in verlegenheid gebracht

because I had not read the novel "Dune" at that time.

omdat ik het boek "Dune" destijds nog niet gelezen had.

I was merely a connoisseur of movies

Ik was slechts een kenner van films

featuring desert planets, as I still am.

over woestijnplaneten, en nog steeds.

(Laughter)

(Gelach)

But it was also the tone of how she asked the question:

Maar het was de toon waarop ze de vraag stelde:

apropos of nothing, like she didn't even care about the answer,

alsof ze niet eens geïnteresseerd was in het antwoord,

as though she just wanted to talk to me.

alsof ze enkel met me wilde praten.

I did not know what to say. I said, "Yes."

Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik zei: "Ja."

I did not even turn my head.

Ik draaide zelfs mijn hoofd niet.

The movie began.

De film begon.

I need not remind you that this was David Lynch's version of "Dune,"

Ik hoef je niet te vertellen dat dit David Lynchs versie van "Dune" was,

in which all of the characters

waarin alle personages

were sexy and deformed at the same time.

tegelijkertijd sexy en misvormd waren.

(Laughter)

(Gelach)

There was a character called the Third-Stage Guild Navigator,

Er was een personage genaamd de Derdegraads Gilde-navigator,

which was a kind of giant, floating fetus-creature

een soort reusachtig, drijvend foetus-wezen

that lived in a giant tank with this orange mist

dat in een grote tank leefde met oranje mist

of psychedelic spice

van psychedelische kruiden

swirling around him,

die om hem heen krulden,

allowing him to bend space and time.

die hem in staat stelden tijd en ruimte te buigen.

He could never leave the tank

Hij kon de tank nooit verlaten,

or interact with the outside world.

en interactie met de wereld was onmogelijk.

He had become, in his isolation,

Hij was, in zijn isolatie,

so deformed and so sexy,

zo gedeformeerd en sexy geworden

that he had to talk through a kind of old-timey radio

dat hij door een soort antieke radio met de buitenwereld

to the outside world, and could never touch them.

moest praten, en ze nooit kon aanraken.

I mean, I liked him a lot better than the sandworms.

Ik bedoel, ik vond hem veel leuker dan de zandwormen.

The sandworms were fine, but your favorite character?

De zandwormen waren oké, maar je favoriete personage?

Please.

Alsjeblieft.

When the movie ended,

Toen de film ten einde was,

everyone seemed very happy

leek iedereen erg blij

to get up and get out of the theatre as soon as possible.

om op te kunnen staan en zo snel mogelijk de bioscoop te verlaten.

Except for the girl.

Behalve het meisje.

As I walked out, her pace slowed.

Terwijl ik naar buiten liep, vertraagde haar tred.

Perhaps it was the crutches,

Misschien waren het haar krukken,

but it seemed --

maar het leek --

(Laughter) --

(Gelach)

it seemed as though she might want to talk to me again.

...het leek alsof ze weer met me wilde praten.

When I say it out loud, it sounds so ridiculous,

Als ik het hardop zeg, klinkt het belachelijk,

but I can only come to the conclusion

maar ik kan alleen maar concluderen

that it was what, in the alien abductee community,

dat het iets was, dat in buitenaards-ontvoerdenkringen

they call a "screen memory":

een "schermgeheugen" wordt genoemd:

a ridiculous false recollection designed by their brain

een belachelijke valse herinnering, ontworpen door hun brein

to cover up some trauma -- say, of being kidnapped

om een trauma te verhullen -- bijvoorbeeld een ontvoering

and flown off to a sex pyramid.

naar een sekspiramide.

(Laughter)

(Gelach)

And so I sure am glad

Dus ik ben behoorlijk blij

I did not slow down to talk to her.

dat ik niet vertraagde om met haar te praten.

I sure am glad I never saw her again.

Ik ben behoorlijk blij dat ik haar nooit meer ben tegengekomen.

Close encounter three: Philadelphia, Pennsylvania,

Ontmoeting no.3: Philadelphia, Pennsylvania,

1989.

1989.

In the mid-to-late '80s,

In de tweede helft van de jaren 80

the novelist Whitley Strieber wrote a book called "Communion,"

schreef de romanschrijver Whitley Strieber het boek "Communion".

in which he described his own lifelong experiences

Hierin beschrijft hij zijn levenslange ervaringen

being abducted by aliens.

van ontvoering door buitenaardsen.

And he also described the phenomenon known in this community

Hij beschrijft tevens het fenomeen dat bekend staat in deze gemeenschap

as "lost time,"

als "verloren tijd".

where Whitley Strieber would suddenly become aware

Strieber werd zich dan plotseling bewust

that he could not remember the previous ten minutes,

van het feit dat hij zich de afgelopen 10 minuten niet kon herinneren...

or the previous ten hours, or the previous ten days.

...of de afgelopen tien uur ...of de afgelopen tien dagen.

And would come to the conclusion that that was when the aliens

Hij kwam tot de conclusie dat dit was wanneer de buitenaardsen

were taking him and giving him rectal probes.

hem meenamen en rectale sondes gaven.

(Laughter)

(Gelach)

This book became, naturally, an enormous best-seller.

Dit boek werd uiteraard een enorme bestseller.

This image by Ted Joseph was from that book,

Deze foto van Ted Joseph was uit dat boek,

and was his, sort of, police sketch

en was zijn, min of meer, politieschets

of what the creatures looked like

van de wezens die

that Whitley Strieber had described to him.

Whitley Strieber hem had beschreven.

And it was so successful that they made it into a movie.

Het was zo succesvol dat ze het verfilmden.

And in 1989, the way I remember it,

En in 1989, zoals ik het me herinner,

I was in Philadelphia

was ik in Philadelphia

visiting my girlfriend, and we decided,

op bezoek bij mijn vriendin. We besloten

apropos of nothing, to go see this movie.

op de bonnefooi deze film te gaan zien.

And the way I remember it, the movie featured these details.

Ik herinner me de volgende details van de film.

One: Whitley Strieber

Een: Whitley Strieber

was played by Christopher Walken.

werd gespeeld door Christopher Walken.

Two: the alien was played by a rubber puppet.

Twee: het buitenaardse wezen werd gespeeld door een rubberen pop.

(Laughter)

(Gelach)

Three: there was a surprisingly long

Drie: er was een verrassend lang stuk

sequence of the film in which the rubber puppet

in de film, waarin de rubberen pop

gives Christopher Walken a rectal probe.

Christopher Walken een rectale sonde gaf.

Four: this was being shown

Vier: dit werd getoond

in a regular movie theater in Center City, Philadelphia.

in een doodgewone bioscoop in Center City, Philadelphia.

Five: all of which is to say,

Vijf: waarmee ik maar wil zeggen

they made a movie out of the book, "Communion,"

dat ze het boek "Communion" hebben verfilmd,

and it starred Christopher Walken.

met Christopher Walken in de hoofdrol.

Does something seem strange about this to you?

Komt je hier iets vreemd aan voor?

Something odd? Something off? Something wrong with this picture?

Iets eigenaardigs? Iets bizars? Iets dat fout lijkt met dit plaatje?

Think about it. Yes. The answer is:

Denk eens even. Ja. het antwoord is:

I had a girlfriend. What?

ik had een vriendin. Wat?

(Laughter)

(Gelach)

How did this happen? When did this happen?

Hoe was dat gebeurd? Wanneer?

I remember walking out of the theater

Ik herinner me dat ik de bioscoop uitkwam

and becoming suddenly aware of this fact,

en me dit plotseling realiseerde

as we walked hand in hand,

terwijl we hand in hand liepen

and pondering these very same questions.

en deze zelfde vragen overpeinsden ...

And to this day, I have no answer for you.

Tot op heden heb ik geen antwoord voor je.

Close encounter four: the Algarve,

Ontmoeting no. 4: De Algarve,

Portugal, 1991.

Portugal, 1991.

Some years later, I and this woman --

Enkele jaren later gingen deze vrouw --

we'll call her "Catherine Fletcher" --

laten we haar 'Catherine Fletcher' noemen --

(Laughter) --

(Gelach)

went traveling through the south of Portugal together.

en ik samen op reis door het zuiden van Portugal.

We stayed in old, crumbling, walled cities,

We logeerden in oude steden met brokkelende muren,

in tiny little hotels,

in kleine hotelletjes,

and we would climb up to the roof and drink Vinho Verde

en we klommen het dak op om Vino Verde te drinken

and watch the sun set and play checkers.

en de zonsondergang te zien en te dammen.

What? Did we do this? Really? Does anyone do this?

Wat? Deden we dit? Echt? Doen mensen zoiets?

We went to some topless beaches.

We gingen naar wat topless-stranden.

Excuse me? No, not in my life.

Pardon? Nee, niet in dit leven.

For what it's worth, we went to Sagres,

Voor wat het waard is: we gingen naar Sagres,

which was considered, at the time, to be the end of the world.

wat destijds beschouwd werd als het einde van de wereld.

And there I was chased by a pack of feral dogs on the dock,

Daar werd ik op de pier achternagezeten door een roedel wilde honden,

and the lead dog bit me on the ass,

waarvan de leider me in mijn kont beet.

requiring me to go to a strange Portuguese clinic

Hierdoor moest ik naar een vreemde Portugese kliniek

and receive an ass shot.

voor een kont-injectie.

Make of that what you will.

Aan jou wat je daarvan denkt.

(Laughter)

(Gelach)

Our last day in Portugal,

Op onze laatste dag in Portugal

we were in the district capital of Faro,

waren we in districtshoofdstad Faro,

and Catherine decided that she wanted to go to the beach

en Catherine besloot dat ze een laatste maal

one last time.

naar het strand wilde.

Now, Faro is a bustling little city,

Faro is een bedrijvige stad,

and to get to the beach, she explained, you would have to take

en ze legde uit dat ze, om bij het strand te komen,

a bus and then a boat.

met de bus en dan met de boot moest.

And did I want to come with?

Wilde ik meekomen?

But I was exhausted and dog-bitten, and so I said, "No."

Maar ik was uitgeput en gebeten, dus ik zei nee.

I remember what she looked like before she left.

Ik herinner me hoe ze er uitzag voor ze wegging.

The freckles had grown

De sproeten waren gegroeid

and multiplied on her face and shoulders,

en vermeerderd op haar gezicht en schouders.

clustering into a kind of a tan.

Ze leek hierdoor extra gebruind.

A tan, we were both tan --

Bruin, we waren allebei bruin --

is this true?

... klopt dat?

Her eyes were extra bright and extra blue, as a result.

Haar ogen leken extra helder en extra blauw.

She was smiling.

Ze glimlachte.

She was a single woman about to go alone into a country,

Ze was een alleenstaande vrouw, die op eigen houtje

not even speaking the language,

een land in trok waarvan ze de taal niet eens sprak,

to travel alone by bus and boat

om per bus en boot te reizen

to go to a beach she did not know

naar een strand dat ze niet kende

or had never seen.

en nog nooit gezien had.

I loved her, and then she went out

Ik hield van haar, en toen vertrok ze

into that strange, alien land.

dat vreemde onbekende land in.

It took me some time to come to my senses.

Het duurde een tijdje voor ik tot bezinning kwam.

I had my own "lost time" moment,

Ik had mijn eigen 'verloren tijd'-moment,

where I woke up and suddenly realized

toen ik wakker werd en me plotseling realiseerde

it was very late in the day, almost dinnertime,

dat het reeds laat was -- bijna etenstijd --

and she had not come back.

en ze nog niet terug was.

Nervous, I went down to the street to look for her.

Nerveus ging ik de straat op om haar te zoeken.

Now, I did not speak Portuguese.

Ik sprak geen Portugees.

I did not know where the beach was.

Ik wist niet waar het strand was.

I could not call her on a cell phone because this was 1991,

Ik kon haar niet mobiel bellen, want dit was 1991,

and the aliens had not given us that technology yet.

en de buitenaardse wezens hadden ons die technologie nog niet gegeven.

(Laughter)

(Gelach)

I realized that the day would only have

Ik realiseerde me dat die dag

two possible outcomes:

slechts op twee manieren kon aflopen:

either Catherine would come back to the hotel,

ofwel kwam Catherine terug naar het hotel,

or she would never come back to the hotel.

of ze zou nooit meer terugkomen.

And so I sat down to wait.

Dus ging ik zitten en wachtte.

I did not watch the skies, but the very end of the street

Ik keek niet naar de lucht, maar naar het einde van de straat

where the buses and cars and pedestrians

waar de bussen en auto's en voetgangers

and little scooters were moving along.

en kleine scooters voorbijreden.

And I watched those constellations shift,

Ik keek hoe deze constellaties bewogen,

hoping that they would part and I would see her face.

en hoopte dat ze zouden wijken en ik haar gezicht zou zien.

It was at that moment,

Op dat moment,

in that very small town of 30,000 or so,

in dat kleine stadje van 30.000 inwoners,

that I truly appreciated the vastness of the universe

waardeerde ik pas echt de uitgestrektheid van het universum

and the searching we might do in it.

en onze mogelijke zoektocht daarin.

And that's when the Liberians came along.

Op dat moment kwamen de Liberianen voorbij.

Five young men -- all laughing, happy, traveling together,

Vijf jonge mannen -- allemaal lachend, blij, samen op reis,

coming back to this hotel where they were staying.

die terug kwamen naar dit hotel waar we logeerden.

One of them was named Joseph, and he asked me

Eén van hen heette Joseph. Hij vroeg me

what was I doing, and I explained.

wat ik deed, en ik legde het hem uit.

And he said, "Don't worry." He was sure that Catherine would be safe.

Hij zei: "Maak je geen zorgen." Hij was er zeker van dat Catherine veilig was.

But he did not seem so very sure,

Maar hij leek niet zo heel zeker,

for he sat down to wait with me.

want hij kwam bij me zitten wachten.

And for the next two hours, they all waited with me:

De volgende twee uur wachtten ze allemaal met mij:

taking turns, going up to their room, coming back,

om de beurt. Ze gingen naar boven en kwamen terug.

telling me jokes, distracting me.

Ze vertelden grappen. Ze leidden me af.

Two hours, they gave me a message.

Twee uur lang gaven ze me een boodschap:

We are not alone.

we zijn niet alleen.

And then, in the middle of a sentence, at the very birth of twilight,

Toen, in het midden van een zin, op het precieze punt van schemering,

I turned and looked down the street.

draaide ik me om en keek de straat in.

The stars aligned, and she came back.

De sterren stonden op één lijn, en ze kwam terug.

She was smiling. She did not understand why I was so worried.

Ze glimlachte. Ze begreep niet waarom ik ongerust was.

Neither did the Liberians,

De Liberianen evenmin,

although there was a huge amount of relief in their laughter

hoewel er veel opluchting in hun gelach klonk

as they clapped us on the back, and went back up to their room

toen ze ons op de rug klopten en terug gingen naar hun kamer,

and left us alone in the street, holding hands.

en ons achterlieten in de straat, terwijl we handjes vasthielden.

An event like this leaves a scar on the memory,

Een gebeurtenis als deze is een litteken op je geheugen,

much like a piece of alien technology

net als een stukje buitenaardse technologie

that has been inserted into your buttocks

dat in je billen is gestopt

by a "Portuguese doctor."

door een "Portugese dokter".

(Laughter)

(Gelach)

And even now, a decade and a half later,

Zelfs nu, vijftien jaar later,

even now that we are married,

nu we getrouwd zijn,

I look for her still, whenever she is not in the room.

zoek ik haar nog steeds, wanneer ze niet in de kamer is.

And even though, I think you'll agree, it is probable

En zelfs al is ze waarschijnlijk -- dat is wel duidelijk --

that during the time she was away,

gedurende haar afwezigheid

she was kidnapped and replaced by an alien clone,

ontvoerd en vervangen door een buitenaardse kloon,

I love her and wait for her still.

ik houd van haar en wacht nog steeds.

Thank you for your kind attention.

Dank je wel voor jullie aandacht.

(Applause)

(Applaus)