John Hodgman: A brief digression on matters of lost time

John Hodgman: Kayıp Zamanlar Üzerine Kısa Bir Konuşma

Çeviri: Çağrı Mert Bakırcı Gözden geçirme: Diba Szamosi

You all know this story.

Hepiniz bu hikayeyi biliyorsunuz.

In the summer of 1950,

1950'nin yazında,

Enrico Fermi, the Italian-American physicist

atomik yığınının yapımcısı olan İtalyan-Amerikalı

and atomic-pile builder,

fizikçi Enrico Fermi

went to lunch at Los Alamos National Laboratory

Los Alamos Ulusal Laboratuvarı'nda bir öğle yemeğine giderek

and joined some colleagues there, and asked them a question:

çalışma arkadaşlarıyla buluşur ve onlara bir soru sorar:

"Where is everybody?"

"Herkes nerede?"

This confused his colleagues, obviously,

Açıkça, bu soru iş arkadaşlarının kafasını karıştırmıştı

because they were sitting right there with him.

çünkü hemen yanında, onunla birlikte oturuyorlardı.

And then he had to clarify that he wasn't talking about them.

Ve sonra onlardan bahsetmediğini açıklaması gerekti.

He was talking about the space aliens.

Uzaylılardan bahsediyordu.

You see, this was only a few years after

Görüyorsunuz, bu olay uçtuğu iddia edilen

the supposed flying saucer crash

bir tabağın Roswell, New Mexico'ya düşüşünden

at Roswell, New Mexico.

birkaç sene sonra oldu.

And even though that turned out to be nothing,

Her ne kadar hiçbir şey olmadığı ortaya çıksa da,

nothing at all --

gerçekten hiçbir şey --

(Laughter) --

(Kahkahalar)

merely a downed weather balloon

yarık bir ağızları olan,

piloted by small hairless men

kel adamlar tarafından kontrol edilen

with slits for mouths ...

bir hava ölçüm balonundan başka bir şey değildi.

Still, America had gone saucer-mad,

Yine de, Amerikalılar tabak manyağına döndüşer,

even famous scientists

hatta öğle yemeği yiyen

who were eating lunch.

bilim adamları bile.

Fermi's reasoning, if I may paraphrase badly,

Fermi'nin mantığı, yanlış izah edebilecek olsam da, şuydu:

is that the universe is so vast

evren o kadar uçsuz bucaksızdır ki;

that it stands to reason,

oralarda bir yerde

there should be other intelligent life out there.

zeki bir yaşam formu bulunmalıdır.

And the universe is so old

Ve evren o kadar yaşlıdır ki,

that unless we were the very first civilization ever to evolve,

eğer evrim geçiren ilk ve tek uygarlık biz değilsek,

we should have some evidence of their existence by now.

şimdiye kadar onlara ait bir kanıtımız olmalıydı.

And yet, to the best of our knowledge, we are alone.

Ve sonuç olarak, elimizdeki bilgilerle, yalnızız.

"Where is everybody?" asked Fermi,

Fermi, "Herkes nerede?" diye sordu

and his colleagues had no answer.

ve iş arkadaşlarının verecek cevabı yoktu.

Fermi then went on with the same blunt logic

Fermi bu açık mantığı sürdürdü ve bu mantığı

to disprove fairies,

perileri çürütmek için kullandı,

Sasquatch, God,

Sasquatch'ı, Tanrı'yı,

the possibility of love --

aşkın olasılığını --

and thereafter, as you know,

ve sonra, bildiğiniz gibi,

Enrico Fermi ate alone.

Enrico Fermi yalnız başına yemek yedi.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Now,

Şimdi,

I am not a scientist.

Ben bir bilim adamı değilim.

I have never built an atomic pile.

Hiç bir atomik yığın inşa etmedim.

Although, I might argue that, technically,

Yine de, teknik olarak, her yığının

every pile is atomic.

atomik olduğunu tartışabilirim.

(Laughter)

(Kahkahalar)

However, with respect, I might point out two possibilities

Fakat, saygılarımla, Enrico Fermi'nin düşünmemiş olabileceği

that Enrico Fermi perhaps did not consider.

iki olasılıktan bahsedebilirim.

One is that the aliens might be

Birincisi uzaylılar çok uzakta

very far away.

olabilirler.

Perhaps, I dare say,

Belki de,

even on other planets.

diğer gezegenlerdelerdir.

The other possibility --

Diğer olasılık --

(Laughter) --

(Kahkahalar)

is, perhaps, Enrico Fermi himself

belki de, Enrico Fermi'nin kendisi

was an alien.

bir uzaylıdır.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Think about it.

Bir düşünün.

Isn't it a little convenient

Dünya Savaşı'nın ortasında, birdenbire

that in the midst of the World War, out of nowhere,

İtalyan bir bilim adamının ortaya çıkması

suddenly an Italian scientist showed up

ve elindeki muhteşem yeni teknoloji ile

with an amazing new technology

Dünya'daki her şeyi değiştirip

that would transform everything in the world

insanlığın tarihini karanlığa gömmesi için

and darken the history of the human species forever after?

uygun değil mi?

And isn't it a little strange

Ve bunun için hiçbir ücret talep etmemesi

that he required no payment for this?

ilginç değil mi?

That he asked for only one thing --

Sadece bir şey istedi:

a gift of two healthy sperm whales?

2 sağlıklı sperm balinasından oluşan bir hediye?

That's -- that's not true.

Bu -- Bu doğru değil.

But it is strange.

Ama ilginç.

(Laughter)

(Kahkahalar)

And if Enrico Fermi were indeed a space alien,

Ve eğer Enrico Fermi gerçekten bir uzaylıysa,

wouldn't he be the first to have tried to convince

arkadaşlarına uzaylıların henüz burada olmadıklarını

his fellow scientists

ispatlayacak olan

that the space aliens are not already here?

ilk kişi olmaz mıydı?

For it is given in certain UFO-ology

UFO-oloji ya da UFOloji çemberlerinde

or UFOlogy circles,

uzaylıların

that the aliens are already here and have been for millennia;

burada bir milenyumdur var olduğu söyleniyor.

that they have walked among us in disguise,

Aramızda gizlice yürüdükleri,

observing us, guiding our evolution

bizleri gözlemledikleri, maymunsulardan

from ape to man --

insana evrimimizi kontrol ettikleri --

if you believe in that sort of thing --

eğer bunlara inanıyorsanız.

and, occasionally, kidnapping us in their flying saucers

Ve sonunda, bizi uçan tabaklarına kaçırarak

and taking us away to have sex with us in pyramids.

ve uzaklara götürerek bizlerle piramitlerde seks yaptıkları.

(Laughter)

(Kahkahalar)

It's a difficult theory to discount,

Dikkate alınmayacak kadar zor bir teori,

I think you'll agree.

sanırım bana katılırsınız.

(Laughter)

(Kahkahalar)

For even in my own life,

Kendi hayatımda bile,

there are memories I have

açıklaması çok zor olan

that are difficult to explain --

anılarım var --

happenings that are so odd and unaccountably weird,

o kadar ilginç ve göz ardı edilemeyecek kadar garipler ki,

that it is difficult to imagine

bunların uzaylılarla uzun ve sık görüşmelerimin

they were not the result

sonucu olmadığını hayal etmek

of prolonged and frequent contact with aliens throughout my life.

benim için gerçekten çok zor.

For how else will you explain

Başka türlü nasıl

the amazing and absolutely true

şimdi size açıklayacağım

close encounters that I had

inzanılmaz ve kesinlikle gerçek

and will describe to you now?

yakın temaslarımı izah edebilirdiniz?

Encounter one: Ocean City, New Jersey, 1980.

Temas Bir: Ocean City, New Jersey, 1980

This was the summer when the special edition of

"Üçüncü Tür için Yakın Karşılaşmalar" filminin

"Close Encounters of the Third Kind" was released.

özel bir sürümünün yayınlandığı bir yazdı.

And I went on vacation with my parents to the Jersey shore.

Ailemle Jersey sahiline tatile gitmiştik.

Within 12 hours, I was horribly sunburned,

12 saat içerisinde, filmdeki Richard Dreyfuss gibi

just like Richard Dreyfuss in the movie.

berbat bir şekilde güneş yanığı olmuştum.

(Laughter)

(Kahkahalar)

And so I spent the rest of the vacation

Ben de tatilimin geri kalanını

largely sitting outside our little rental house at night,

genellikle kiraladığımız evin güneşten dolayı hala sıcak olan kaldırımında

the sidewalk still warm from the sun,

geceleri oturarak ve gökyüzündeki

watching the skies for UFOs.

UFOları seyrederek geçirdim.

What did I see? Stars, satellites,

Neler gördüm? Yıldızlar, uydular,

blinking airplanes -- typical sky junk.

göz kırpan uçaklar -- bildiğiniz gökyüzü çöplüğü.

Occasionally, kids would come and

Ara sıra çocuklar da gelirler

join me and watch,

ve bana katılırlardı, izlerlerdi,

but their necks soon got sore, and they would go off to the boardwalk

ancak kısa süre sonra boyunları ağrırdı ve kaldırımdan uzaklaşarak

to play video games and mingle with humans.

bilgisayar oyunları oynamaya ya da insanlara sataşmaya giderlerdi.

I was pretty good at the video games. I was not very good at the other part,

Bilgisayar oyunlarında iyiydim, ama geri kalanında o kadar da iyi değildim,

so I stayed alone with the cosmos.

dolaysıyıla ben de kozmos ile başbaşa kaldım.

And that's when it happened.

İşte o zaman olan oldu.

An elderly couple came walking down the street.

Yaşlıca bir çift sokakta yürüyordu.

I would say they were in their late seventies,

70'lerinin sonlarında olduğunu söyleyebilirim

and I would say that they were on a date,

ve çıktıklarını da söyleyebilirim

because he was wearing a very neat little suit

çünkü adam çok düzgün, küçük bir yelek giyiyordu,

with a yellow tie -- a brown suit.

sarı bir kravatı vardı ve kahverengi bir kazağı vardı.

And she was wearing a cardigan, because it was now fully night

Ve kadın da hırka giyiyordu, çünkü o sırada tam geceydi

and a chill was coming in off the ocean.

ve okyanustan soğuk geliyordu.

I remember, for some reason,

Bir sebepten dolayı, ikisinin de

that they were exactly the same height.

aynı boyda olduğunu hatırlıyorum.

And then they stopped, and the man turned to me

Ve sonra birden durdular ve adam bana döndü

and said,

ve dedi ki:

"What are you looking for,

"Ne arıyorsun,

flying saucers?"

uçan daireler mi?"

(Laughter)

(Kahkahalar)

You have to admit, that's a pretty boss piece of detective work

Kabul etmelisiniz, bir buluşmada olan yaşlı bir adam için

for an old man on a date.

bu oldukça iyi bir detektiflik işiydi.

But what was stranger still --

Fakat hala ilginç olan şey --

and even I realized it at the time,

ve o zaman da fark etmiştim,

as a nine-year-old child --

9 yaşında bir çocuk olarak --

was that they stopped at all.

tamamen durmalarıydı.

That this old man would interrupt his moonlight stroll

Bu adam sevgilisiyle çıktığı ayışığı gezintisini

with his sweetheart with the precise reason

sadece bir çocukla eğlenmek için

of making fun of a child.

bölebilmişti.

"Oh," he said,

"Oh" dedi,

"little green men."

"küçük yeşil adamlar."

And then his girlfriend joined in, too.

Sonra kız arkadaşı da katıldı.

"There's no such thing as space men," she said.

"Uzaylılar diye bir şey yoktur." dedi kadın.

"There's no such thing."

"Böyle bir şey yok."

And then they both laughed. "Ha, ha, ha."

Sonra ikisi de güldüler. Ha, ha, ha.

I looked around.

Etrafıma baktım.

The street was entirely empty.

Sokak tamamen boştu.

I had stopped hearing the sound of the ocean.

Okyanusun sesini artık duyamıyordum.

It was as though time had stopped.

Sanki zaman durmuştu.

I did not know why they were teasing me.

Neden benimle alay ettiklerini bilmiyordum.

I looked into their strangely angry faces,

Garip bir şekilde olan kızgın yüzlerine baktım

and I remember wondering,

kendi kendime şöyle düşündüm:

are they wearing rubber masks?

Plastik maskeler mi giyiyorlar?

(Laughter)

(Kahkahakar)

And what would be behind those rubber masks, if they were?

Ve eğer giyiyorlarsa, o maskelerin arkasında ne olabilir?

Giant, almond-shaped, unblinking eyes?

Koca, badem şekilli, kırpmayan gözler?

Slits for mouths?

Yarık ağızlar?

The old man crooked his finger as though he were firing a gun,

Yaşlı adam parmaklarını silah şekli yapacak şekilde büktü

and then he made laser sounds.

ve lazer sesleri çıkardı.

"Kew, kew, kew --

Ciuv, ciuv, ciuv --

watch out."

"Dikkat et."

And they turned at once and walked away.

Sonra döndüler ve uzaklaştılar.

The old man reached out

Yaşlı adam yumru ellerini

his knobbly claw

kadının ellerine doğru

for the woman's hand,

uzattı ve onları

and found it, and left me alone.

tuttu, beni yalnız bıraktı.

Now, you could describe this as a simple misunderstanding --

Şimdi, bunu basit bir yanlış anlama olarak değerlendirebilirsiniz --

a strange encounter among humans.

insanlar arası garip bir temas.

Maybe it was swamp gas, but --

Belki bataklık gazlarının biraz etkisi vardır, fakat --

(Laughter) --

(Kahkahalar)

I know what I saw.

Ne gördüğümü biliyorum.

Close encounter two: Brookline, Massachusetts, 1984.

Yakın Temas İki: Brookline, Massachusetts, 1984

I went to see the movie "Dune,"

"Dune" diye bir filme gitmiştim

and a girl talked to me. Now, on its face --

ve bir kız benimle konuştu. Şimdi onun yüzünde --

(Laughter) --

(Kahkahalar)

this is impossible on its face, I realize --

yüzünde olması imkansızdı, fark ettim ki --

but it is absolutely true.

bu gerçekten doğruydu.

It was opening night, naturally.

Filmin ilk gecesiydi, doğal olarak.

I went with my friend Tim McGonigal, who sat on my left.

Tim McGonigal isimli arkadaşımla gitmiştik, benim solumda oturuyordu.

On my right was the girl in question.

Sağımda ise söz konusu kız vardı.

She had long, curly black hair, a blue jean jacket.

Uzun, kıvırcık, siyah saçları ve kot ceketi vardı.

I remember, she had some sort of injury to her ankle,

Bileğinde bir çeşit sakatlanma olduğunu hatırlıyorum,

an Ace bandage, and she had crutches.

bir sargı ve koltuk değnekleri vardı.

She was very tall, I would say.

Çok uzundu.

I was starting high school at the time. I would say she was a junior,

O zamanlar liseye başlıyordum. Daha önce hiç görmemiş olsam da,

but I had never seen her before. She didn't go to my school.

Lise 3'te olduğunu söyleyebilirdim. Benim okuluma gitmiyordu.

I didn't know her name, and I never will.

Adını bilmiyordum ve hiçbir zaman da bilemeyeceğim.

She was sitting with someone who I presume was her mother,

Annesi olduğunu sandığım birisiyle oturuyordu ve

and they were talking about the novel, "Dune."

"Dune" isimli bir roman hakkında konuşuyorlardı.

They were both big fans, mother and daughter --

İkisi de kitabın büyük taraftarıydı, anne de kız da --

very unusual.

oldukça sıradışı.

They were talking about how their favorite characters

En sevdikleri karakterlerin dev kum solucanları

were the giant sandworms.

olduğundan bahsediyorlardı.

And then it got stranger.

Ve sonra işler garipleşti.

That's when she turned to me and said,

İşte o zaman bana döndü ve dedi ki:

"Are you looking forward to seeing the movie?"

"Filmini görmek için can atıyor musun?"

(Laughter)

(Kahkahalar)

First of all, I was embarrassed

İlk olarak, utanmıştım

because I had not read the novel "Dune" at that time.

çünkü "Dune" isimli romanı o zamanlar okumamıştım.

I was merely a connoisseur of movies

Hala olduğu gibi, o zamanlar da

featuring desert planets, as I still am.

konusu çöl gezegenler olan filmlerin uzmanıydım.

(Laughter)

(Kahkahalar)

But it was also the tone of how she asked the question:

Fakat şu, aynı zamanda soruyu sorarken de kullandığı ses tonuydu:

apropos of nothing, like she didn't even care about the answer,

hiç yeri olmadığından, cevabı da umursamadığı için,

as though she just wanted to talk to me.

benimle konuşmak istermiş gibiydi.

I did not know what to say. I said, "Yes."

Ne diyeceğimi bilmiyordum. "Evet", dedim.

I did not even turn my head.

Kafamı bile çevirmedim.

The movie began.

Film başladı.

I need not remind you that this was David Lynch's version of "Dune,"

Size bu "Dune" filminin David Lynch versiyonu olduğunu söylemedim.

in which all of the characters

Bu versiyonda tüm karakterler

were sexy and deformed at the same time.

hem seksi idi hem de deforme olmuş.

(Laughter)

(Kahkahalar)

There was a character called the Third-Stage Guild Navigator,

Bir çeşit havada süzülen, bir çeşit dev olan,

which was a kind of giant, floating fetus-creature

turuncu sisin içerisindeki devasa bir depoda yaşayan

that lived in a giant tank with this orange mist

ve etrafındaki sanrı görmenize sebep olan kokusuyla

of psychedelic spice

uzay ve zamanı bükebilen

swirling around him,

3. Seviye Bölük Kaptanı isimli

allowing him to bend space and time.

bir karakter vardı.

He could never leave the tank

Depodan asla ayrılamazdı

or interact with the outside world.

ya da dış dünyayla iletişim kurmazdı.

He had become, in his isolation,

Bu izole dünyasında o

so deformed and so sexy,

o kadar deforme olmuş ve seksi haliyle,

that he had to talk through a kind of old-timey radio

eski zamanlardan kalma radyosuyla dış dünya ile

to the outside world, and could never touch them.

konuşur ve asla onlara dokunamazdı.

I mean, I liked him a lot better than the sandworms.

Demek istediğim, onu kum solucanlarından çok daha fazla sevmiştim.

The sandworms were fine, but your favorite character?

Kum solucanları iyiydi ama en sevdiğim karakter?

Please.

Lütfen.

When the movie ended,

Film bittiğinde,

everyone seemed very happy

herkes, en kısa zaman ayağa kalkıp

to get up and get out of the theatre as soon as possible.

salonu terk edebilecekleri için oldukça mutlu görünüyorlardı.

Except for the girl.

Kız hariç.

As I walked out, her pace slowed.

Ben dışarı yürüdükçe, adımları yavaşladı.

Perhaps it was the crutches,

Kotuk değneğinden dolayıydı belki

but it seemed --

ama sanki --

(Laughter) --

(Kahkahalar)

it seemed as though she might want to talk to me again.

sanki benimle yeniden konuşmak istiyor gibiydi.

When I say it out loud, it sounds so ridiculous,

Bunu yüksek sesle söyleyince çok saçma geliyor,

but I can only come to the conclusion

ama uzaylılar tarafından kaçırılanlar topluluğunun

that it was what, in the alien abductee community,

"görüntü hafızası" olarak adlandırdığı şey ile

they call a "screen memory":

açıklanabilirdi yalnızca.

a ridiculous false recollection designed by their brain

Kaçırılma dedikleri olayın travmasını atlatabilmek için

to cover up some trauma -- say, of being kidnapped

beynin saçma bir şekilde yeniden düzenlenmesi

and flown off to a sex pyramid.

ve seks piramidinden aşağıya doğru uçması demek oluyor bu.

(Laughter)

(Kahkahalar)

And so I sure am glad

Ve sonuç olarak şu anda onu yavaşlatıp

I did not slow down to talk to her.

konuşmadığım için çok memnunum.

I sure am glad I never saw her again.

Onu bir daha asla görmediğim için çok mutluyum.

Close encounter three: Philadelphia, Pennsylvania,

Yakın Temas Üç: Philadelphia, Pennsylvania,

1989.

1989.

In the mid-to-late '80s,

80'lerin ortasında ve sonlarında,

the novelist Whitley Strieber wrote a book called "Communion,"

roman yazarı Whitley Strieber, konusu kendisinin uzaylılar tarafından

in which he described his own lifelong experiences

kaçırılma deneyimleri olan

being abducted by aliens.

"Communion" (ÇN: Paylaşma) adlı bir kitap yazdı.

And he also described the phenomenon known in this community

Ve aynı zamanda bu kaçırılanlar topluluğu tarafından

as "lost time,"

"kayıp zaman" olarak adlandırılan

where Whitley Strieber would suddenly become aware

ve Whitley Strieber'ın birden bire son 10 dakikayı

that he could not remember the previous ten minutes,

son 10 saati ya da son 10 günü hatırlayamadığını fark ettiği

or the previous ten hours, or the previous ten days.

fenomeni de açıkladı.

And would come to the conclusion that that was when the aliens

Ve uzaylıların onu kaçırdığı ve ona

were taking him and giving him rectal probes.

anüs alıcıları yerleştirdiği sonucuna varıyor.

(Laughter)

(Kahkahalar)

This book became, naturally, an enormous best-seller.

Bu kitap, normal olarak, inanılmaz bir best-seller (ÇN: En çok satan) oldu.

This image by Ted Joseph was from that book,

Bu görüntü Ted Joseph o kitaptan çekildi ve

and was his, sort of, police sketch

Wihtley Strieber'ın anlattıklarından yola çıkılarak

of what the creatures looked like

çizilmiş olan ve

that Whitley Strieber had described to him.

bir nevi bir polis çizimi olan bir resimdir.

And it was so successful that they made it into a movie.

Ve o kadar başarılıydı ki sonunda filmi de çekildi.

And in 1989, the way I remember it,

Ve 1989'da, hatırlıyorum,

I was in Philadelphia

kız arkadaşımla birlikte

visiting my girlfriend, and we decided,

Philadelphia'daydık ve durup dururken

apropos of nothing, to go see this movie.

filmi izlemeye karar verdik.

And the way I remember it, the movie featured these details.

Ve hatırladığım kadarıyla, film şu detayları içeriyordu:

One: Whitley Strieber

Bir: Christopher Walken tarafından

was played by Christopher Walken.

canlandırılan Whitley Strieber.

Two: the alien was played by a rubber puppet.

İki: Plastik bir kukla tarafından canlandırılan uzaylı.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Three: there was a surprisingly long

Üç: İlginç bir şekilde

sequence of the film in which the rubber puppet

oldukça uzun bir süre boyunca anlatılan; uzaylının

gives Christopher Walken a rectal probe.

Christopher Walken'e anüsten bir alıcı sokması.

Four: this was being shown

Dört: Bu filmin

in a regular movie theater in Center City, Philadelphia.

Philadelphia'nın merkezindeki sıradan bir sinema salonunda gösterilmesi.

Five: all of which is to say,

Beş: Toparlamak gerekirse,

they made a movie out of the book, "Communion,"

"Communion" isimli bir kitaptakileri anlatan

and it starred Christopher Walken.

ve Christopher Walken'in başrol oynadığı bir film.

Does something seem strange about this to you?

Size de bir şeyler garip geliyor mu?

Something odd? Something off? Something wrong with this picture?

Saçma bir şeyler? Olmayacak bir şeyler? Bu resimde yanlış bir şeyler?

Think about it. Yes. The answer is:

Bir düşünün. Evet. Cevap şu:

I had a girlfriend. What?

Bir kız arkadaşım vardı. Ne?

(Laughter)

(Kahkahalar)

How did this happen? When did this happen?

Bu nasıl oldu? Ne zaman oldu?

I remember walking out of the theater

Sinema salonundan el ele çıktığımızı

and becoming suddenly aware of this fact,

ve birden bire bu garip durumdan

as we walked hand in hand,

ikimizin de farkına vardığını

and pondering these very same questions.

ve aynı soruları düşündüğümüzü fark ettim.

And to this day, I have no answer for you.

Ve bu gün için, size bir cevabım yok.

Close encounter four: the Algarve,

Yakın Temas Dört: Algavre,

Portugal, 1991.

Portekiz, 1991.

Some years later, I and this woman --

Birkaç yıl sonra, ben ve bu kadın --

we'll call her "Catherine Fletcher" --

ona "Catherine Fletcher" diyeceğiz --

(Laughter) --

(Kahkahalar)

went traveling through the south of Portugal together.

birlikte Portekiz'in güneyine bir seyehata çıktık.

We stayed in old, crumbling, walled cities,

Yaşlı, dökülen, duvarlı şehirlerin,

in tiny little hotels,

ufak, küçücük otellerinde kaldık

and we would climb up to the roof and drink Vinho Verde

ve çatıya çıkıo, Vinho Verde içtik ve

and watch the sun set and play checkers.

güneşin batışını dama oynayarak izledik.

What? Did we do this? Really? Does anyone do this?

Ne? Bunu yaptık mı? Gerçekten? Biri bunu yapar mı?

We went to some topless beaches.

Çıplaklar plajına gittik.

Excuse me? No, not in my life.

Pardon? Hayır, hayatta olmaz.

For what it's worth, we went to Sagres,

Her neyse, Sagres'e gittik,

which was considered, at the time, to be the end of the world.

ki bu şehir, o zamanlar, Dünya'nın sonu olarak kabul edilirdi.

And there I was chased by a pack of feral dogs on the dock,

Ve burada beni yabani bir köpek sürüsü kovaladı

and the lead dog bit me on the ass,

ve en öndeki kıçımdan beni ısırdı

requiring me to go to a strange Portuguese clinic

ve yine kıçımdan iğne olduğum

and receive an ass shot.

garip bir Portekiz kliniğine gitmek zorunda bıraktı.

Make of that what you will.

Buradan dersinizi alın.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Our last day in Portugal,

Portekiz'deki son günümüzde,

we were in the district capital of Faro,

bölge merkezi olan Faro'daydık

and Catherine decided that she wanted to go to the beach

ve Catherine son kez sahile gitmek istediğini

one last time.

söyledi.

Now, Faro is a bustling little city,

Şimdi, Faro hareketli, küçük bir şehir

and to get to the beach, she explained, you would have to take

ve sahile gitmek için, onun açıkladığına göre, bir otobüs

a bus and then a boat.

ve bir bota binmeniz gerekiyordu.

And did I want to come with?

Ve ben onunla gitmek istedim mi?

But I was exhausted and dog-bitten, and so I said, "No."

Yorgun ve köpek tarafından ısırılmıştım, dolayısıyla "Hayır." dedim.

I remember what she looked like before she left.

Gitmeden önce nasıl gözüktüğünü hatırlıyorum.

The freckles had grown

Yüzü ve omuzlarındaki

and multiplied on her face and shoulders,

çilleri büyümüş ve çoğalmıştı,

clustering into a kind of a tan.

sanki güneş yanığı olmuş gibiydi.

A tan, we were both tan --

İkimiz de güneşten yanmıştık.

is this true?

Bu doğru mu?

Her eyes were extra bright and extra blue, as a result.

Sonuç olarak, gözleri ekstra parlak ve ekstra maviydi.

She was smiling.

Gülümsüyordu.

She was a single woman about to go alone into a country,

O, ülkede yalnız başına gezinecek olan,

not even speaking the language,

dillerini bile konuşamayan,

to travel alone by bus and boat

hiç gitmediği ya da görmediği

to go to a beach she did not know

bir sahile gitmek için otobüse ve bota binecek olan

or had never seen.

yalnız bir kadındı.

I loved her, and then she went out

Ona aşıktım, ve sonra o, bu ilgin.

into that strange, alien land.

uzaylı topraklarına gitti.

It took me some time to come to my senses.

Hislerimin geri gelmesi biraz zaman aldı.

I had my own "lost time" moment,

Uyanıp birden fark ettiğimde

where I woke up and suddenly realized

neredeyse akşam yemeği vakti gelmişti,

it was very late in the day, almost dinnertime,

o hala gelmemişti ve ben bir

and she had not come back.

"kayıp zaman" deneyimi yaşamıştım.

Nervous, I went down to the street to look for her.

Gergin bir şekilde, onu bulmak için sokağa çıktım.

Now, I did not speak Portuguese.

Portekizce konuşamıyordum

I did not know where the beach was.

ve sahilin nerede olduğunu bilmiyordum.

I could not call her on a cell phone because this was 1991,

Onu cep telefonundan arayamazdım çünkü 1991 yılıydı

and the aliens had not given us that technology yet.

ve uzaylılar bize hala o teknolojiyi vermemişlerdi.

(Laughter)

(Kahkahalar)

I realized that the day would only have

Fark ettim ki bu günün sadece

two possible outcomes:

iki muhtemel sonucu olabilirdi:

either Catherine would come back to the hotel,

Catherine otele geri gelirdi

or she would never come back to the hotel.

veya bir daha asla gelmezdi.

And so I sat down to wait.

Beklemek için oturdum.

I did not watch the skies, but the very end of the street

Gökyüzünü izlemedim ama sokağın sonunda

where the buses and cars and pedestrians

otobüslerin, arabaların, yayaların ve

and little scooters were moving along.

küçük scooterların hareket ettiğini görüyordum.

And I watched those constellations shift,

Bu kalabalık topluluğun hareketini izledim,

hoping that they would part and I would see her face.

dağılmalarını ve onun yüzünü görebilmeyi istedim.

It was at that moment,

İşte o an,

in that very small town of 30,000 or so,

30.000 civarı nüfusu olan o kasabada,

that I truly appreciated the vastness of the universe

evrenin sonsuzluğunu gerçekten takdir ettim

and the searching we might do in it.

ve içerisinde arama yapmamız gerektiğini düşündüm.

And that's when the Liberians came along.

İşte o zaman, Liberyalılar geldi.

Five young men -- all laughing, happy, traveling together,

5 genç adam -- hepsi gülüyordu, mutluydu, beraber geziyorlardı

coming back to this hotel where they were staying.

ve kaldıkları otele geri dönüyorlardı.

One of them was named Joseph, and he asked me

İçlerinden birinin adı Joseph idi ve bana ne yaptığımı

what was I doing, and I explained.

sordu, ben de anlattım.

And he said, "Don't worry." He was sure that Catherine would be safe.

"Endişelenme." dedi. Catherine'in güvende olduğundan emindi.

But he did not seem so very sure,

Fakat çok da emin gözükmüyordu ki,

for he sat down to wait with me.

yanıma oturdu ve benimle birlikte bekledi.

And for the next two hours, they all waited with me:

Ve sonraki 2 saat boyunca, hepsi benimle bekledi:

taking turns, going up to their room, coming back,

sırayla, ara sıra odaya çıkıp, geri inerek,

telling me jokes, distracting me.

şakalar anlatarak, aklımı dağıtarak.

Two hours, they gave me a message.

2 saat, bana bir mesaj verdiler.

We are not alone.

Biz yalnız değiliz.

And then, in the middle of a sentence, at the very birth of twilight,

Ve sonra, cümlenin ortasında, alacakaranlığın doğuşunda,

I turned and looked down the street.

dönüp sokağa baktım.

The stars aligned, and she came back.

Yıldızlar (ÇN: Kalabalığı kast ediyor) hizalanmıştı ve o geri gelmişti.

She was smiling. She did not understand why I was so worried.

Gülümsüyordu. Neden endişelendiğimi anlamıyordu.

Neither did the Liberians,

Her ne kadar sırtımı sıvazlayıp,

although there was a huge amount of relief in their laughter

bizi sokağın ortasında el ele tutuşurken yalnız bırakmak için

as they clapped us on the back, and went back up to their room

mutluluktan kahkahalar atarak odalarına çıksalar da,

and left us alone in the street, holding hands.

Liberyalılar da neden endişelendiğimi anlamıyordu.

An event like this leaves a scar on the memory,

Uzaylılara ait bir teknoloji gibi,

much like a piece of alien technology

"Portekizli bir doktor" tarafından kıçınıza enjekte edilen

that has been inserted into your buttocks

ve hafızanızda yara bırakan

by a "Portuguese doctor."

bir olaydı.

(Laughter)

(Kahkahalar)

And even now, a decade and a half later,

Ve şimdi, 15 sene sonra bile,

even now that we are married,

şu anda evli olsak da,

I look for her still, whenever she is not in the room.

odada olmadığı zaman hala ona bakarım.

And even though, I think you'll agree, it is probable

Ve bana katılmasanız da, mümkündür ki

that during the time she was away,

o gün benden uzaktayken,

she was kidnapped and replaced by an alien clone,

kaçırılmış ve uzaylı bir klon ile değiştirilmiş olabilir,

I love her and wait for her still.

ve onu hala seviyor ve bekliyorum.

Thank you for your kind attention.

Güzel dikkatiniz için teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)