John Hodgman: A brief digression on matters of lost time

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: sadegh zabihi

You all know this story.

همه این داستان را می‌دانید.

In the summer of 1950,

در تابستان ۱۹۵۰

Enrico Fermi, the Italian-American physicist

انریکو فرمی، فیزیکدان ایتالیایی-آمریکایی

and atomic-pile builder,

و سازنده پیل اتمی،

went to lunch at Los Alamos National Laboratory

در کتابخانه ملی لوس آلاموس رفت ناهار بخورد

and joined some colleagues there, and asked them a question:

کنار همکارانش نشست و سؤالی پرسید:

"Where is everybody?"

"بقیه کجان؟"

This confused his colleagues, obviously,

البته که همکارانش تعجب کردند.

because they were sitting right there with him.

چون آن‌ها همان‌جا کنارش نشسته بودند.

And then he had to clarify that he wasn't talking about them.

و بعدش باید توضیح می‌داد که در مورد آن‌ها صحبت نمی‌کرد.

He was talking about the space aliens.

منظورش آدم فضایی‌ها بودند.

You see, this was only a few years after

متوجه شدید؟ این تنها چند سال بعد از آن بود

the supposed flying saucer crash

که یک بشقاب پرنده فرضی

at Roswell, New Mexico.

در رازول، نیومکزیکو سقوط کرده بود.

And even though that turned out to be nothing,

و با این که مشخص شد چیزی سقوط نکرده،

nothing at all --

هیچ چیز --

(Laughter) --

(خنده) --

merely a downed weather balloon

فقط یک بالن هواشناسی بوده

piloted by small hairless men

با خلبان‌های کچل قد کوتاه

with slits for mouths ...

که خط‌هایی هم شبیه دهان داشتند --

Still, America had gone saucer-mad,

با این حال بشقاب‌پرنده شده بود فکر و ذکر آمریکایی‌ها،

even famous scientists

حتی دانشمندان مشهور

who were eating lunch.

که داشتند ناهار می‌خوردند.

Fermi's reasoning, if I may paraphrase badly,

منطق فِرمی، اگر طور دیگری تفسیرش کنیم

is that the universe is so vast

این است که جهان آنقدر بزرگ است

that it stands to reason,

که می‌شود نتیجه گرفت

there should be other intelligent life out there.

باید موجودات هوشمند دیگری هم وجود داشته باشند.

And the universe is so old

و عمر جهان آنقدر زیاد است

that unless we were the very first civilization ever to evolve,

که باید تا الآن شواهدی از وجود آن‌ها دیده باشیم،

we should have some evidence of their existence by now.

مگر این که ما نخستین تمدن تکامل یافته در جهان باشیم.

And yet, to the best of our knowledge, we are alone.

و با این حال، بر اساس چیزی که می‌دانیم، ما تنها هستیم.

"Where is everybody?" asked Fermi,

فِرمی پرسید: "بقیه کجان؟"

and his colleagues had no answer.

و همکارانش جوابی نداشتند.

Fermi then went on with the same blunt logic

سپس فِرمی همان منطق تندی را مطرح کرد

to disprove fairies,

که برای رد کردن وجود پری‌ها،

Sasquatch, God,

پاگنده، خدا،

the possibility of love --

امکان‌پذیر بودن عشق --

and thereafter, as you know,

و پس از آن، همانطور که می‌دانید،

Enrico Fermi ate alone.

انریکو فرمی تنها غذا خورد.

(Laughter)

(خنده)

Now,

حالا،

I am not a scientist.

من دانشمند نیستم،

I have never built an atomic pile.

هرگز یک پیل اتمی نساخته‌ام.

Although, I might argue that, technically,

اگرچه می‌توانم از نظر فنی اینطور استدلال کنم

every pile is atomic.

که تمام پیل‌ها اتمی هستند.

(Laughter)

(خنده)

However, with respect, I might point out two possibilities

البته، با احترام، می‌توانم دو احتمال را مطرح کنم

that Enrico Fermi perhaps did not consider.

که شاید انریکو فرمی آن‌ها را در نظر نگرفته باشد.

One is that the aliens might be

اول این که شاید فرازمینی‌ها

very far away.

بسیار دور باشند.

Perhaps, I dare say,

شاید، به جرأت بشود گفت

even on other planets.

حتی بر روی سیارات دیگر باشند.

The other possibility --

احتمال دیگر --

(Laughter) --

(خنده) --

is, perhaps, Enrico Fermi himself

این است که شاید خودِ انریکو فرمی

was an alien.

یک آدم فضایی بوده.

(Laughter)

(خنده)

Think about it.

در موردش فکر کنید.

Isn't it a little convenient

کمی قانع کننده نیست؟

that in the midst of the World War, out of nowhere,

که وسط جنگ جهانی، یک دفعه،

suddenly an Italian scientist showed up

ناگهان سر و کله‌ی یک دانشمند ایتالیایی

with an amazing new technology

با یک تکنولوژی جدید و عجیب پیدا شد

that would transform everything in the world

که می‌توانست همه چیز را در جهان تغییر دهد

and darken the history of the human species forever after?

و تاریخچه بشر را برای همیشه تیره کند؟

And isn't it a little strange

و کمی عجیب نیست

that he required no payment for this?

که هیچ پولی در ازای آن نمی‌خواست؟

That he asked for only one thing --

که فقط یک چیز درخواست کرد --

a gift of two healthy sperm whales?

دو عدد نهنگ عنبر سالم!

That's -- that's not true.

این -- این حقیقت نداشت.

But it is strange.

اما عجیبه.

(Laughter)

(خنده)

And if Enrico Fermi were indeed a space alien,

و اگر انریکو فرمی قطعاً یک فرازمینی بود،

wouldn't he be the first to have tried to convince

نباید نخستین کسی می‌بود که سعی کرده بود

his fellow scientists

دانشمندان همکارش را قانع کند

that the space aliens are not already here?

که آدم فضایی‌ها بین ما نیستند؟

For it is given in certain UFO-ology

چرا که در برخی از یوفوشناسی‌ها

or UFOlogy circles,

یا حلقه‌های یوفوشناسی اطمینان داده شده

that the aliens are already here and have been for millennia;

که آدم فضایی‌ها هم‌اکنون میان ما هستند یا هزار سال است که هستند؛

that they have walked among us in disguise,

که آن‌ها مخفیانه بین ما راه می‌روند،

observing us, guiding our evolution

ما را مشاهده می‌کنند، تکامل‌مان را هدایت می‌کنند

from ape to man --

از میمون تا آدم --

if you believe in that sort of thing --

اگر به چنین چیزی باور دارید --

and, occasionally, kidnapping us in their flying saucers

و بعضی وقت‌ها ما را با بشقاب پرنده‌هایشان می‌دزدند

and taking us away to have sex with us in pyramids.

و می‌برند تا در اهرام با ما رابطه جنسی داشته باشند.

(Laughter)

(خنده)

It's a difficult theory to discount,

به سختی می‌شود این تئوری را دست کم گرفت.

I think you'll agree.

فکر می‌کنم موافق باشید.

(Laughter)

(خنده)

For even in my own life,

چرا که حتی در زندگی خودم،

there are memories I have

خاطراتی دارم

that are difficult to explain --

که توضیح دادنشان سخت است --

happenings that are so odd and unaccountably weird,

اتفاقاتی که خیلی عجیب و غیرعادی هستند،

that it is difficult to imagine

که سخت می‌شود تصور کرد

they were not the result

که در نتیجه‌ی

of prolonged and frequent contact with aliens throughout my life.

ارتباط طولانی و منظم با فرازمینی‌ها در زندگی‌ام نباشند.

For how else will you explain

چرا که دیگر چطور می‌توانید

the amazing and absolutely true

برخوردهای نزدیک شگفت‌آور

close encounters that I had

و کاملاً واقعی که من داشته‌ام

and will describe to you now?

و الآن برایتان تعریف می‌کنم را توضیح دهید؟

Encounter one: Ocean City, New Jersey, 1980.

برخورد اول: اوشن سیتی، نیوجرسی، ۱۹۸۰

This was the summer when the special edition of

تابستانی بود که نسخه ویژه‌ی

"Close Encounters of the Third Kind" was released.

"برخورد نزدیک از نوع سوم" منتشر شده بود.

And I went on vacation with my parents to the Jersey shore.

و من با پدر و مادرم برای تعطیلات به ساحل نیوجرسی رفته بودم.

Within 12 hours, I was horribly sunburned,

بعد از ۱۲ ساعت، به شدت آفتاب سوخته شده بودم،

just like Richard Dreyfuss in the movie.

درست مثل ریچارد درایفس در فیلم.

(Laughter)

(خنده)

And so I spent the rest of the vacation

پس در ادامه تعطیلات،

largely sitting outside our little rental house at night,

بیشتر در شب‌ها بیرون خانه‌ی کوچک اجاره‌ای می‌نشستم.

the sidewalk still warm from the sun,

در حالی که پیاده‌رو هنوز گرمای خورشید را داشت،

watching the skies for UFOs.

در آسمان‌ها به دنبال یوفو می‌گشتم.

What did I see? Stars, satellites,

چه چیزی دیدم؟ ستاره‌ها، ماهواره‌ها،

blinking airplanes -- typical sky junk.

هواپیماهای چشمک‌زن -- آشغال‌های آسمانی.

Occasionally, kids would come and

بعضی وقت‌ها بچه‌ها می‌آمدند

join me and watch,

و با من تماشا می‌کردند،

but their necks soon got sore, and they would go off to the boardwalk

اما زود گردنشان خسته می‌شد و می‌رفتند در ساحل قدم بزنند،

to play video games and mingle with humans.

مشغول بازی‌های ویدئویی شوند و با انسان‌ها باشند.

I was pretty good at the video games. I was not very good at the other part,

من در بازی‌های ویدئویی خیلی خوب بودم. اما در بخش دیگر زیاد خوب نبودم،

so I stayed alone with the cosmos.

پس با کیهان تنها ماندم.

And that's when it happened.

و در آن زمان، اتفاق افتاد.

An elderly couple came walking down the street.

یک زوج مسن در خیابان قدم می‌زدند.

I would say they were in their late seventies,

می‌توانم بگویم نزدیک هشتاد سالشان بود،

and I would say that they were on a date,

و می‌توانم بگویم یک قرار عاشقانه داشتند،

because he was wearing a very neat little suit

چون مرد یک کت و شلوار خیلی مرتب پوشیده بود

with a yellow tie -- a brown suit.

با یک کراوات زرد -- یک کت و شلوار قهوه‌ای.

And she was wearing a cardigan, because it was now fully night

و زن یک ژاکت پوشیده بود، چون شب شده بود

and a chill was coming in off the ocean.

و سرما داشت از اقیانوس می‌آمد.

I remember, for some reason,

به دلایلی یادم می‌آید،

that they were exactly the same height.

که آن‌ها دقیقاً هم قد بودند.

And then they stopped, and the man turned to me

و سپس ایستادند و مرد رو به من کرد

and said,

و گفت

"What are you looking for,

"دنبال چی می‌گردی،

flying saucers?"

بشقاب پرنده؟"

(Laughter)

(خنده)

You have to admit, that's a pretty boss piece of detective work

قبول کنید این کار بیش از حد پلیسی بود

for an old man on a date.

که یک پیرمرد در قرار عاشقانه‌اش انجام دهد.

But what was stranger still --

اما چیزی که عجیب بود

and even I realized it at the time,

و من آن موقع متوجه نشدم،

as a nine-year-old child --

به عنوان یک بچه نُه ساله --

was that they stopped at all.

این بود که آن‌ها ایستادند.

That this old man would interrupt his moonlight stroll

که یک پیرمرد قدم زدن زیر نور ماه با معشوقه‌اش را

with his sweetheart with the precise reason

متوقف کند فقط برای این که

of making fun of a child.

یک بچه را مسخره کند.

"Oh," he said,

او گفت "اوه"

"little green men."

"آدم‌های سبز کوچک"

And then his girlfriend joined in, too.

و بعد دوست دخترش هم شروع کرد.

"There's no such thing as space men," she said.

گفت: "چیزی به اسم آدم فضایی وجود نداره."

"There's no such thing."

"همچنین چیزی وجود نداره."

And then they both laughed. "Ha, ha, ha."

و بعد هر دو خندیدند. "ها ها ها"

I looked around.

من به اطراف نگاه کردم.

The street was entirely empty.

خیابان کاملاً خالی بود.

I had stopped hearing the sound of the ocean.

دیگر صدای اقیانوس را نمی‌شنیدم.

It was as though time had stopped.

انگار زمان متوقف شده بود.

I did not know why they were teasing me.

نمی‌دانستم چرا من را دست انداخته بودند.

I looked into their strangely angry faces,

من به صورت‌های غریبه و عصبانی‌شان نگاه کردم،

and I remember wondering,

و یادم می‌آید کنجکاو بودم

are they wearing rubber masks?

که آیا ماسک لاستیکی پوشیده‌اند؟

(Laughter)

(خنده)

And what would be behind those rubber masks, if they were?

و اگر پوشیده‌اند، چه چیز پشت این ماسک‌ها است؟

Giant, almond-shaped, unblinking eyes?

چشم‌های بادامی بزرگی که پلک نمی‌زنند؟

Slits for mouths?

شکاف‌هایی به جای دهان؟

The old man crooked his finger as though he were firing a gun,

پیرمرد انگشتش را خم کرد انگار داشت شلیک می‌کرد،

and then he made laser sounds.

و بعد صدای لیزر از خود درآورد.

"Kew, kew, kew --

"کیو کیو کیو --

watch out."

مواظب باش."

And they turned at once and walked away.

و با هم برگشتند و دور شدند.

The old man reached out

پیرمرد پنجه دندانه دارش

his knobbly claw

را درآورد

for the woman's hand,

به دنبال دست زن گشت

and found it, and left me alone.

و آن را پیدا کرد، و من را تنها گذاشتند.

Now, you could describe this as a simple misunderstanding --

حالا، می‌توانید بگویید یک سوء تفاهم ساده بوده است --

a strange encounter among humans.

یک برخورد عجیب بین انسان‌ها.

Maybe it was swamp gas, but --

شاید به خاطر گازهای مرداب بوده، ولی --

(Laughter) --

(خنده) --

I know what I saw.

من می‌دانم چه چیزی دیدم.

Close encounter two: Brookline, Massachusetts, 1984.

برخورد نزدیک دوم: بروکلین، ماساچوست، ۱۹۸۴

I went to see the movie "Dune,"

رفتم فیلم "تل‌ماسه" را ببینم

and a girl talked to me. Now, on its face --

و یک دختر با من حرف زد. حالا واضح بود --

(Laughter) --

(خنده) --

this is impossible on its face, I realize --

غیرممکنه، واضح بود، متوجه شدم --

but it is absolutely true.

اما کاملاً درسته.

It was opening night, naturally.

شب افتتاح فیلم بود.

I went with my friend Tim McGonigal, who sat on my left.

با دوستم تیم مک‌گنیگال رفته بودم که سمت چپم نشسته بود.

On my right was the girl in question.

سمت راستم دختر سؤال پرسنده بود.

She had long, curly black hair, a blue jean jacket.

او موی مشکی بلند و فرفری داشت و یک ژاکت جین آبی پوشیده بود.

I remember, she had some sort of injury to her ankle,

یادم می‌آید مچ پایش زخمی شده بود،

an Ace bandage, and she had crutches.

آن را پانسمان کرده بود و عصا داشت.

She was very tall, I would say.

به نظرم قدش خیلی بلند بود.

I was starting high school at the time. I would say she was a junior,

آن موقع داشتم دبیرستان را شروع می‌کردم. فکر کنم سال پایینی بود.

but I had never seen her before. She didn't go to my school.

اما قبلاً او را ندیده بودم. به مدرسه من نمی‌رفت.

I didn't know her name, and I never will.

اسمش را نمی‌دانستم و هیچ وقت هم نمی‌فهمم.

She was sitting with someone who I presume was her mother,

او با کسی نشسته بود که فرض می‌کنم مادرش بود،

and they were talking about the novel, "Dune."

و آن‌ها در مورد رمان "تل‌ماسه" صحبت می‌کردند.

They were both big fans, mother and daughter --

هر دو طرفدارش بودند، مادر و دختر --

very unusual.

خیلی غیرعادی بود.

They were talking about how their favorite characters

آن‌ها داشتند در مورد شخصیت‌های موردعلاقه خود صحبت می‌کردند

were the giant sandworms.

که کرم‌های خاکی غول‌پیکر بودند.

And then it got stranger.

و بعد عجیب‌تر شد.

That's when she turned to me and said,

آن موقع بود که رویش را به من کرد و گفت:

"Are you looking forward to seeing the movie?"

"آیا مشتاقی که این فیلم را ببینی؟"

(Laughter)

(خنده)

First of all, I was embarrassed

قبل از هر چیز، خجالت کشیده بودم

because I had not read the novel "Dune" at that time.

چون در آن زمان رمان "تل‌ماسه" را نخوانده بودم.

I was merely a connoisseur of movies

تنها در فیلم‌هایی متخصص بودم

featuring desert planets, as I still am.

که سیاره‌های خالی را نشان می‌دادند، هنوز هم هستم.

(Laughter)

(خنده)

But it was also the tone of how she asked the question:

اما لحن سؤال پرسیدنش هم عجیب بود:

apropos of nothing, like she didn't even care about the answer,

هیچ ربطی نداشت، انگار اصلاً برایش مهم نبود که چه جواب می‌دهم،

as though she just wanted to talk to me.

انگار فقط می‌خواست با من حرف بزند.

I did not know what to say. I said, "Yes."

نمی‌دانستم چه بگویم. گفتم: "بله"

I did not even turn my head.

حتی سَرم را برنگرداندم.

The movie began.

فیلم شروع شد.

I need not remind you that this was David Lynch's version of "Dune,"

لازم نیست یادآوری کنم که این فیلم نسخه دیوید لینچ از "تل‌ماسه" بود

in which all of the characters

که در آن همه شخصیت‌ها

were sexy and deformed at the same time.

همزمان جذاب و ناقص بودند.

(Laughter)

(خنده)

There was a character called the Third-Stage Guild Navigator,

یک شخصیت بود به نام راهنمای ناوگان مرحله سوم،

which was a kind of giant, floating fetus-creature

که یک جور غول بود، موجودی شبیه جنین شناور

that lived in a giant tank with this orange mist

که در یک مخزن غول‌پیکر زندگی می‌کرد با غبار نارنجی

of psychedelic spice

که ادویه روان‌گردانی بود

swirling around him,

که دورش می‌چرخید،

allowing him to bend space and time.

به او امکان می‌داد که فضا و زمان را خم کند.

He could never leave the tank

هیچ وقت نمی‌توانست مخزن را ترک کند

or interact with the outside world.

یا با جهان بیرونی تعامل داشته باشد.

He had become, in his isolation,

در انزوای خودش،

so deformed and so sexy,

آنقدر ناقص و جذاب شده بود،

that he had to talk through a kind of old-timey radio

که مجبور بود با یک رادیوی قدیمی

to the outside world, and could never touch them.

با جهان بیرون صحبت کند و هیچ‌وقت نمی‌توانست آن‌ها را لمس کند.

I mean, I liked him a lot better than the sandworms.

منظورم این است که من او را خیلی بیشتر از کرم‌های خاکی دوست داشتم.

The sandworms were fine, but your favorite character?

کرم‌های خاکی خوب بودند، اما شخصیت مورد علاقه؟

Please.

بی‌خیال!

When the movie ended,

وقتی فیلم تمام شد،

everyone seemed very happy

همه خوشحال به نظر می‌رسیدند

to get up and get out of the theatre as soon as possible.

که می‌توانستند بلند شوند و هر چه زودتر سینما را ترک کنند.

Except for the girl.

به جز آن دختر.

As I walked out, her pace slowed.

وقتی من داشتم بیرون می‌رفتم، قدم‌هایش را آهسته کرد.

Perhaps it was the crutches,

شاید به خاطر راه رفتن با عصا بود.

but it seemed --

اما به نظر می‌رسید --

(Laughter) --

(خنده) --

it seemed as though she might want to talk to me again.

به نظر می‌رسید می‌خواست دوباره با من حرف بزند.

When I say it out loud, it sounds so ridiculous,

وقتی بلند می‌گویم، مسخره به نظر می‌رسد،

but I can only come to the conclusion

اما فقط می‌توانم نتیجه بگیرم

that it was what, in the alien abductee community,

که همان چیزی بود که انجمن آدم ربایی فضایی

they call a "screen memory":

آن را "حافظه تصویری" می‌نامد:

a ridiculous false recollection designed by their brain

یک خاطره دروغین مبهم که توسط مغز آن‌ها طراحی شده

to cover up some trauma -- say, of being kidnapped

تا ضربه روحی را بپوشاند -- مثلاً ناشی از ربوده شدن

and flown off to a sex pyramid.

و پرواز کردن به یک هرم رابطه جنسی.

(Laughter)

(خنده)

And so I sure am glad

و من خیلی خوشحالم

I did not slow down to talk to her.

که نایستادم تا با او صحبت کنم.

I sure am glad I never saw her again.

خوشحالم که دیگر هیچ‌وقت او را ندیدم.

Close encounter three: Philadelphia, Pennsylvania,

برخورد نزدیک سوم: فیلادلفیا، پنسیلوانیا،

1989.

۱۹۸۹

In the mid-to-late '80s,

در نیمه دوم دهه ۸۰

the novelist Whitley Strieber wrote a book called "Communion,"

رمان‌نویسی به نام وایتلی استرایبر کتابی با عنوان "مشارکت" نوشت

in which he described his own lifelong experiences

که در آن تجربه‌های خود در زندگی را

being abducted by aliens.

در زمینه ربوده شدن توسط فرازمینی‌ها توضیح داده بود.

And he also described the phenomenon known in this community

همچنین پدیده‌ای در این جامعه را شرح داده

as "lost time,"

به نام "زمان از دست رفته"

where Whitley Strieber would suddenly become aware

که در آن وایتلی استرایبر ناگهان متوجه می‌شود

that he could not remember the previous ten minutes,

که نمی‌تواند ده دقیقه‌ی گذشته را به خاطر بیاورد،

or the previous ten hours, or the previous ten days.

یا ده ساعت گذشته، یا ده روز گذشته.

And would come to the conclusion that that was when the aliens

و نتیجه می‌گیرد که این در زمانی اتفاق افتاده

were taking him and giving him rectal probes.

که فرازمینی‌ها او را گرفته و به او انزال الکتریکی می‌دادند.

(Laughter)

(خنده)

This book became, naturally, an enormous best-seller.

طبیعتاً این کتاب فروش بسیاری داشت.

This image by Ted Joseph was from that book,

این عکس از تد جوزف، از همان کتاب بوده

and was his, sort of, police sketch

و به نوعی، طراحی پلیسی او

of what the creatures looked like

از ظاهر آن موجوداتی است

that Whitley Strieber had described to him.

که وایتلی استرایبر به او توضیح داده بود.

And it was so successful that they made it into a movie.

و این‌قدر موفق بود که از آن یک فیلم ساختند.

And in 1989, the way I remember it,

و در سال ۱۹۸۹، طوری که به یاد دارم،

I was in Philadelphia

من در فیلادلفیا بودم

visiting my girlfriend, and we decided,

پیش دوست‌دخترم، و ما یکباره تصمیم گرفتیم

apropos of nothing, to go see this movie.

که این فیلم را ببینیم.

And the way I remember it, the movie featured these details.

و طوری که من یادم می‌آید، فیلم این جزئیات را داشت.

One: Whitley Strieber

یک: وایتلی استرایبر

was played by Christopher Walken.

که کریستوفر واکن نقشش را بازی می‌کرد.

Two: the alien was played by a rubber puppet.

دو: آدم فضایی که یک عروسک نقشش را بازی می‌کرد.

(Laughter)

(خنده)

Three: there was a surprisingly long

سه: به طور عجیبی در زمان زیادی

sequence of the film in which the rubber puppet

از فیلم، عروسک خیمه شب‌بازی

gives Christopher Walken a rectal probe.

به کریستوفر واکن انزال الکتریکی می‌دهد.

Four: this was being shown

چهار: این صحنه در یک سینمای معمولی

in a regular movie theater in Center City, Philadelphia.

در مرکز شهر فیلادلفیا نشان داده می‌شد.

Five: all of which is to say,

پنج: از همه این‌ها گذشته

they made a movie out of the book, "Communion,"

آن‌ها بر اساس کتاب "مشارکت" یک فیلم ساختند

and it starred Christopher Walken.

که کریستوفر واکن در آن هنرنمایی کرده بود.

Does something seem strange about this to you?

چیزی به نظرتان غیرعادی نیست؟

Something odd? Something off? Something wrong with this picture?

چیزی عجیب نیست که از قلم انداخته باشیم؟ چیزی که با این تصویر همخوانی نداشته باشد؟

Think about it. Yes. The answer is:

به آن فکر کنید. بله. جواب این است:

I had a girlfriend. What?

من یک دوست دختر داشتم. چی؟

(Laughter)

(خنده)

How did this happen? When did this happen?

چطور این اتفاق افتاد؟ کِی اتفاق افتاد؟

I remember walking out of the theater

یادم می‌آید که داشتیم از سینما خارج می‌شدیم

and becoming suddenly aware of this fact,

و ناگهان متوجه این موضوع شدم،

as we walked hand in hand,

وقتی دست هم را گرفته بودیم،

and pondering these very same questions.

و من به همین سؤال‌ها فکر می‌کردم.

And to this day, I have no answer for you.

و تا امروز هم جوابی برای آن ندارم.

Close encounter four: the Algarve,

برخورد نزدیک چهارم: الگاروه،

Portugal, 1991.

پرتغال، ۱۹۹۱.

Some years later, I and this woman --

چند سال بعد، من و این زن --

we'll call her "Catherine Fletcher" --

که او را "کاترین فلچر" صدا می‌زنیم --

(Laughter) --

(خنده) --

went traveling through the south of Portugal together.

با هم به جنوب پرتغال سفر کردیم.

We stayed in old, crumbling, walled cities,

ما در شهرهای قدیمی، خراب شده و دیوار کشیده

in tiny little hotels,

در هتل‌های خیلی کوچک ماندیم،

and we would climb up to the roof and drink Vinho Verde

و از سقف‌ها بالا می‌رفتیم و شراب سبز می‌نوشیدیم.

and watch the sun set and play checkers.

غروب خورشید را تماشا می‌کردیم و تخته بازی می‌کردیم.

What? Did we do this? Really? Does anyone do this?

چی؟ این کار را می‌کردیم؟ واقعاً؟ اصلاً کسی این کار را می‌کند؟

We went to some topless beaches.

به سواحل آزاد رفتیم.

Excuse me? No, not in my life.

ببخشید؟ نه، در زندگی من نبوده.

For what it's worth, we went to Sagres,

این را هم بگویم که به ساگرش رفتیم،

which was considered, at the time, to be the end of the world.

که در آن زمان، پایان دنیا در نظر گرفته می‌شد.

And there I was chased by a pack of feral dogs on the dock,

و در آن‌جا، سگ‌های وحشی روی اسکله من را تعقیب کردند،

and the lead dog bit me on the ass,

و سگ جلویی باسن من را گاز گرفت،

requiring me to go to a strange Portuguese clinic

که مجبور شدم به یک درمانگاه عجیب پرتغالی برم

and receive an ass shot.

و آمپول بزنم.

Make of that what you will.

هر جور می‌خواهید تفسیرش کنید.

(Laughter)

(خنده)

Our last day in Portugal,

آخرین روزِ ما در پرتغال،

we were in the district capital of Faro,

در مرکز ناحیه فارو بودیم،

and Catherine decided that she wanted to go to the beach

و کاترین تصمیم گرفت که به ساحل برود

one last time.

برای آخرین بار.

Now, Faro is a bustling little city,

فارو یک شهر کوچک شلوغ است،

and to get to the beach, she explained, you would have to take

و او گفت برای رفتن به ساحل باید

a bus and then a boat.

یک اتوبوس و بَعد یک قایق بگیریم.

And did I want to come with?

و من می‌خواستم که با او بروم؟

But I was exhausted and dog-bitten, and so I said, "No."

اما من خسته بودم و سگ گازم گرفته بود، پس گفتم "نه".

I remember what she looked like before she left.

یادم می‌آید که قبل از رفتن چه شکلی بود.

The freckles had grown

لک‌های صورت و شانه‌هایش

and multiplied on her face and shoulders,

بزرگ و زیاد شده بودند،

clustering into a kind of a tan.

انگار برنزه کرده بود.

A tan, we were both tan --

برنزه، ما هر دو برنزه بودیم --

is this true?

این درست است؟

Her eyes were extra bright and extra blue, as a result.

در نتیجه، چشم‌هایش خیلی روشن و خیلی آبی بود.

She was smiling.

می‌خندید.

She was a single woman about to go alone into a country,

یک زن تنها بود که می‌خواست تنهایی به یک کشور برود،

not even speaking the language,

حتی نمی‌توانست به زبانشان صحبت کند،

to travel alone by bus and boat

می‌خواست تنهایی با اتوبوس و قایق سفر کند

to go to a beach she did not know

تا به ساحلی برود که نه می‌شناخت

or had never seen.

نه قبلاً دیده بود.

I loved her, and then she went out

من عاشقش بودم، و بَعد او رفت

into that strange, alien land.

به آن سرزمین عجیب و فرازمینی.

It took me some time to come to my senses.

کمی زمان برد تا حواسم سر جایش بیاید.

I had my own "lost time" moment,

من "زمان از دست رفته" خودم را داشتم،

where I woke up and suddenly realized

که بعدش بیدار شدم و ناگهان متوجه شدم

it was very late in the day, almost dinnertime,

خیلی دیر وقت بود، تقریباً زمان شام،

and she had not come back.

و او بر نگشته بود.

Nervous, I went down to the street to look for her.

دست پاچه به خیابان رفتم تا دنبالش بگردم.

Now, I did not speak Portuguese.

حالا، پرتغالی بلد نبودم.

I did not know where the beach was.

نمی‌دانستم ساحل کجا بود.

I could not call her on a cell phone because this was 1991,

نمی‌توانستم به موبایلش زنگ بزنم چون سال ۱۹۹۱ بود،

and the aliens had not given us that technology yet.

و فرازمینی‌ها هنوز این تکنولوژی را به ما نداده بودند.

(Laughter)

(خنده)

I realized that the day would only have

متوجه شدم که در آن روز تنها

two possible outcomes:

دو نتیجه وجود خواهد داشت:

either Catherine would come back to the hotel,

یا کاترین به هتل برمی‌گردد

or she would never come back to the hotel.

یا هیچ وقت به هتل برنمی‌گردد.

And so I sat down to wait.

پس نشستم و منتظر ماندم.

I did not watch the skies, but the very end of the street

آسمان را ندیدم، اما انتهای خیابان را دیدم

where the buses and cars and pedestrians

که اتوبوس‌ها و ماشین‌ها و عابران پیاده

and little scooters were moving along.

و اسکوترهای کوچک حرکت می‌کردند.

And I watched those constellations shift,

و آن صورت‌های فلکی در حال حرکت را دیدم،

hoping that they would part and I would see her face.

با این امید که جدا می‌شوند و صورت او را می‌بینم.

It was at that moment,

در آن لحظه،

in that very small town of 30,000 or so,

در آن شهر کوچک تقریباً ۳۰ هزار نفری بود

that I truly appreciated the vastness of the universe

که وسعت جهان را درک کردم

and the searching we might do in it.

و جستجوهایی که شاید در آن انجام بدهیم.

And that's when the Liberians came along.

و آن موقع بود که لیبریایی‌ها آمدند.

Five young men -- all laughing, happy, traveling together,

پنج مرد جوان -- همه خندان و خوشحال که با هم سفر می‌کردند،

coming back to this hotel where they were staying.

و به این هتل برگشته بودند که در آن اقامت داشتند.

One of them was named Joseph, and he asked me

یکی از آن‌ها که اسمش جوزف بود، از من پرسید

what was I doing, and I explained.

که چه کار می‌کنم، و من توضیح دادم.

And he said, "Don't worry." He was sure that Catherine would be safe.

و او گفت: "نگران نباش." مطمئن بود که کاترین سالم است.

But he did not seem so very sure,

اما آنقدرها هم مطمئن به نظر نمی‌رسید،

for he sat down to wait with me.

چون نشست و با من منتظر ماند.

And for the next two hours, they all waited with me:

تا دو ساعت بعد، همه‌شان با من منتظر ماندند:

taking turns, going up to their room, coming back,

جایشان را عوض می‌کردند، به اتاق‌هایشان می‌رفتند و برمی‌گشتدند،

telling me jokes, distracting me.

جوک می‌گفتند تا حواسم پرت شود.

Two hours, they gave me a message.

در این دو ساعت، آن‌ها یک پیام به من دادند.

We are not alone.

ما تنها نیستیم.

And then, in the middle of a sentence, at the very birth of twilight,

و بعد از آن، وسط یک جمله، در زمان گرگ و میش،

I turned and looked down the street.

من برگشتم و خیابان را نگاه کردم.

The stars aligned, and she came back.

ستاره‌ها همراستا شدند و او برگشت.

She was smiling. She did not understand why I was so worried.

می‌خندید. درک نمی‌کرد که چرا آنقدر نگران بودم.

Neither did the Liberians,

لیبریایی‌ها هم درک نمی‌کردند،

although there was a huge amount of relief in their laughter

اگر با دیدن خنده‌اش خیالم خیلی راحت شد

as they clapped us on the back, and went back up to their room

وقتی تشویقمان می‌کردند و به اتاقشان برگشتند

and left us alone in the street, holding hands.

و ما را در خیابان تنها گذاشتند، وقتی دست هم را گرفته بودیم.

An event like this leaves a scar on the memory,

و رویدادی مثل این، مانند یک زخم در حافظه می‌ماند،

much like a piece of alien technology

مثل یک قطعه با تکنولوژی فرازمینی

that has been inserted into your buttocks

که به باسنت وارد شده

by a "Portuguese doctor."

توسط یک "دکتر پرتغالی".

(Laughter)

(خنده)

And even now, a decade and a half later,

و حتی حالا، یک و نیم دهه بعد،

even now that we are married,

حتی حالا که ما ازدواج کردیم،

I look for her still, whenever she is not in the room.

هنوز هم هروقت در اتاق نیست، دنبالش می‌گردم.

And even though, I think you'll agree, it is probable

و اگرچه، فکر می‌کنم موافق باشید که احتمال دارد

that during the time she was away,

در زمانی که رفته بود،

she was kidnapped and replaced by an alien clone,

دزدیده شد و با یک کلون فرازمینی جایگزین شد،

I love her and wait for her still.

من عاشقش هستم و هنوز هم منتظرشم.

Thank you for your kind attention.

از توجه شما سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)