Alberto Cairo: There are no scraps of men

Vertaald door: Rik Delaet Nagekeken door: Els De Keyser

I've been in Afghanistan for 21 years.

Ik ben al 21 jaar in Afghanistan.

I work for the Red Cross

Ik werk voor het Rode Kruis

and I'm a physical therapist.

en ben fysiotherapeut.

My job is to make arms and legs --

Mijn taak is het om kunstarmen en kunstbenen te maken -

well it's not completely true.

maar dat is niet helemaal waar.

We do more than that.

Wij doen meer dan dat.

We provide the patients,

Wij zorgen voor de patiënten,

the Afghan disabled,

de Afghaanse gehandicapten,

first with the physical rehabilitation

eerst met fysieke revalidatie

then with the social reintegration.

dan met sociale re-integratie.

It's a very logical plan,

Het is een heel logisch plan,

but it was not always like this.

maar dat was niet altijd zo.

For many years, we were just providing them

Gedurende vele jaren bezorgden we hen

with artificial limbs.

alleen maar kunstmatige ledematen.

It took quite many years

Het duurde nog vele jaren

for the program to become what it is now.

voordat het programma werd wat het nu is.

Today, I would like to tell you a story,

Vandaag wil ik jullie een verhaal vertellen,

the story of a big change,

het verhaal van een grote verandering

and the story of the people

en het verhaal van de mensen

who made this change possible.

die deze verandering mogelijk maakten.

I arrived in Afghanistan

Ik arriveerde in 1990

in 1990

in Afghanistan

to work in a hospital

om te werken in een ziekenhuis

for war victims.

voor oorlogsslachtoffers.

And then, not only for war victims,

Niet alleen voor oorlogsslachtoffers,

but it was for any kind of patient.

maar voor elk soort patiënt.

I was also working

Ik was ook bezig

in the orthopedic center, we call it.

in het orthopedisch centrum, zoals we het noemen.

This is the place where we make the legs.

Dit is de plek waar we de kunstbenen maken.

At that time

Ik bevond

I found myself

me toen

in a strange situation.

in een vreemde situatie.

I felt not quite ready

Ik voelde me niet helemaal klaar

for that job.

voor die baan.

There was so much to learn.

Er was zoveel te leren.

There were so many things new to me.

Er waren zoveel dingen nieuw voor mij.

But it was a terrific job.

Maar het was een geweldige baan.

But as soon as the fighting intensified,

Maar zodra de gevechten heviger werden,

the physical rehabilitation was suspended.

werd de fysieke revalidatie opgeschort.

There were many other things to do.

Er waren veel andere dingen te doen.

So the orthopedic center was closed

Het orthopedisch centrum werd gesloten

because physical rehabilitation

omdat de fysieke revalidatie

was not considered a priority.

niet als een prioriteit werd gezien.

It was a strange sensation.

Het was een vreemde gewaarwording.

Anyway, you know every time I make this speech --

Hoe dan ook, elke keer dat ik deze speech geef -

it's not the first time -- but it's an emotion.

het is niet de eerste keer - maar het is een emotie.

It's something that comes out from the past.

Het is iets dat uit het verleden komt.

It's 21 years,

Het is 21 jaar geleden,

but they are still all there.

maar ze zijn er nog steeds allemaal.

Anyway, in 1992,

Hoe dan ook, in 1992

the Mujahideen took all Afghanistan.

bezetten de Moedjahedien heel Afghanistan.

And the orthopedic center was closed.

Het orthopedisch centrum werd gesloten.

I was assigned to work for the homeless,

Ik werd toegewezen aan werk voor de daklozen,

for the internally displaced people.

voor de ontheemden.

But one day, something happened.

Maar op een dag gebeurde er iets.

I was coming back

Ik kwam terug

from a big food distribution in a mosque

van een grote voedseldistributie in een moskee

where tens and tens of people

waar tientallen mensen

were squatting in terrible conditions.

verbleven in verschrikkelijke omstandigheden.

I wanted to go home. I was driving.

Ik wilde naar huis. Ik reed.

You know, when you want to forget,

Wanneer je wilt vergeten,

you don't want to see things,

wil je de dingen niet zien.

so you just want to go to your room, to lock yourself inside

Je wil alleen maar naar je kamer om jezelf op te sluiten

and say, "That's enough."

en te zeggen: "Zo is het genoeg."

A bomb fell not far from my car --

Een bom viel niet ver van mijn auto -

well, far enough, but big noise.

ver genoeg, maar met veel lawaai.

And everybody disappeared from the street.

Iedereen verdween uit de straat.

The cars disappeared as well.

De auto's verdwenen.

I ducked.

Ik dook neer.

And only one figure

Slechts één figuur

remained in the middle of the road.

bleef over in het midden van de weg.

It was a man in a wheelchair

Het was een man in een rolstoel

desperately trying to move away.

die wanhopig probeerde weg te komen.

Well I'm not a particularly brave person,

Nu ben ik geen bijzonder moedig persoon,

I have to confess it,

ik moet het toegeven,

but I could not just ignore him.

maar ik kon hem niet zomaar negeren.

So I stopped the car

Ik stopte de auto

and I went to help.

en ik ging hem helpen.

The man was without legs

De man had geen benen

and only with one arm.

en slechts één arm.

Behind him there was a child, his son,

Achter hem liep een kind, zijn zoon,

red in the face

rood aangelopen

in an effort to push the father.

van de inspanning om zijn vader te duwen.

So I took him into a safe place.

Ik nam hem mee naar een veilige plaats

And I ask, "What are you doing out in the street

en vroeg: "Wat doe je in de straat

in this situation?"

in deze situatie?"

"I work," he said.

"Ik werk", zei hij.

I wondered, what work?

Ik vroeg me af wat voor werk.

And then I ask an even more stupid question:

Dan stelde ik een nog dommere vraag:

"Why don't you have the prostheses?

"Waarom heb je geen protheses?

Why don't you have the artificial legs?"

Waarom heb je geen kunstbenen?"

And he said, "The Red Cross has closed."

Hij zei: "Het Rode Kruis is dicht."

Well without thinking, I told him

Zonder na te denken, vertelde ik hem:

"Come tomorrow.

"Kom morgen maar,

We will provide you with a pair of legs."

wij zullen je een paar benen geven."

The man, his name was Mahmoud,

De man, zijn naam was Mahmoud

and the child, whose name was Rafi, left.

en het kind, Rafi, vertrokken.

And then I said, "Oh, my God. What did I say?

Toen zei ik: "Mijn God. Wat heb ik gezegd?

The center is closed,

Het centrum is gesloten,

no staff around.

geen personeel meer.

Maybe the machinery is broken.

Misschien zijn de machines wel stuk.

Who is going to make the legs for him?"

Wie gaat er benen voor hem maken?"

So I hoped that he would not come.

Ik hoopte dat hij niet zou komen.

This is the streets of Kabul

Dit zijn de straten van Kaboel

in those days.

in die dagen.

So I said, "Well I will give him some money."

Ik zei: "Ik zal hem wat geld geven."

And so the following day,

De volgende dag

I went to the orthopedic center.

ging ik naar het orthopedisch centrum.

And I spoke with a gatekeeper.

Ik sprak met een portier.

I was ready to tell him,

Ik wilde hem zeggen:

"Listen, if someone such-and-such comes tomorrow,

"Luister, als er morgen iemand komt opdagen,

please tell him that it was a mistake.

zeg je hem dat het een vergissing was.

Nothing can be done.

Er kan niets worden gedaan.

Give him some money."

Geef hem maar wat geld."

But Mahmoud and his son were already there.

Maar Mahmoud en zijn zoon waren er al.

And they were not alone.

En ze waren niet alleen.

There were 15, maybe 20, people like him waiting.

Er stonden 15, misschien wel 20 mensen zoals hij te wachten.

And there was some staff too.

Er waren ook wat medewerkers.

Among them there was my right-hand man,

Onder hen mijn rechterhand,

Najmuddin.

Najmuddin.

And the gatekeeper told me,

De portier vertelde me:

"They come everyday to see if the center will open."

"Ze komen elke dag om te zien of het centrum opengaat."

I said, "No.

Ik zei: "Nee.

We have to go away. We cannot stay here."

We moeten weggaan. We kunnen hier niet blijven."

They were bombing -- not very close -- but you could hear the noise of the bombs.

Ze waren aan het bombarderen - niet heel dichtbij - maar je kon het lawaai horen.

So, "We cannot stay here, it's dangerous.

Dus: "We kunnen hier niet blijven, het is te gevaarlijk.

It's not a priority."

Het is geen prioriteit."

But Najmuddin told me, "Listen now, we're here."

Maar Najmuddin zei tegen mij: "Luister, we zijn nu toch hier.

At least we can start repairing the prostheses, the broken prostheses of the people

We kunnen minstens de de gebroken prothesen herstellen

and maybe try to do something

en misschien proberen om iets te doen

for people like Mahmoud."

voor mensen zoals Mahmoud."

I said, "No, please. We cannot do that.

Ik zei: "Nee, alsjeblieft. Dat gaat niet.

It's really dangerous.

Het is echt te gevaarlijk.

We have other things to do."

We hebben andere dingen te doen."

But they insisted.

Maar ze stonden erop.

When you have 20 people

Wanneer 20 mensen

in front of you, looking at you

iets van je verwachten

and you are the one who has to decide ...

en jij bent degene die moet beslissen ...

So we started doing some repairs.

We begonnen met wat reparaties.

Also one of the physical therapists

Een van de fysiotherapeuten

reported that Mahmoud

meldde dat Mahmoud

could be provided with a leg,

een kunstbeen kon krijgen,

but not immediately.

maar niet onmiddellijk.

The legs were swollen

Zijn benen waren gezwollen

and the knees were stiff,

en zijn knieën stijf,

so he needed a long preparation.

dus was er een lange voorbereiding nodig.

Believe me, I was worried

Geloof me dat ik ermee inzat,

because I was breaking the rules.

want ik overtrad de regels.

I was doing something

Ik deed iets

that I was not supposed to do.

wat niet mocht.

In the evening,

's Avonds ging ik praten

I went to speak with the bosses at the headquarters,

met de bazen op het hoofdkantoor

and I told them -- I lied --

en ik vertelde hen - ik heb gelogen -

I told them, "Listen, we are going to start

ik zei tegen hen: "Luister, we gaan beginnen

a couple of hours per day,

met een paar uur per dag,

just a few repairs."

slechts een paar reparaties."

Maybe some of them are here now.

Misschien zijn sommigen nu hier.

(Laughter)

(Gelach)

So we started.

We begonnen.

I was working, I was going everyday

Ik werkte elke dag

to work for the homeless.

voor de daklozen.

And Najmuddin was staying there,

Najmuddin bleef daar,

doing everything and reporting on the patients.

hij deed alles en rapporteerde over de patiënten.

He was telling me, "Patients are coming."

Hij vertelde me dat de patiënten bleven komen.

We knew that many more patients

We wisten dat veel meer patiënten,

could not come, prevented by the fighting.

verhinderd door de gevechten, niet konden komen.

But people were coming.

Maar de mensen kwamen.

And Mahmoud was coming every day.

Mahmoud kwam elke dag.

And slowly, slowly

Langzaam, langzaam,

week after week

week na week

his legs were improving.

werden zijn benen beter.

The stump or cast prosthesis was made,

De stomp of gegoten prothese werd gemaakt

and he was starting

en hij begon

the real physical rehabilitation.

met de echte fysieke revalidatie.

He was coming every day,

Hij kwam elke dag,

crossing the front line.

dwars door de frontlinie.

A couple of times I crossed the front line

Een paar keer stak ik de frontlinie ook over

in the very place where Mahmoud and his son were crossing.

op de plaats waar Mahmoud en zijn zoon ze overstaken.

I tell you, it was something so sinister

Het was zo beklemmend

that I was astonished he could do it every day.

dat ik verbaasd was dat hij het elke dag kon doen.

But finally, the great day arrived.

Maar uiteindelijk brak de grote dag aan.

Mahmoud was going to be discharged

Mahmoud zou worden ontslagen

with his new legs.

met zijn nieuwe benen.

It was April, I remember,

Het was april, herinner ik me,

a very beautiful day.

een zeer mooie dag.

April in Kabul is beautiful,

April in Kaboel is mooi,

full of roses, full of flowers.

overal rozen, overal bloemen.

We could not possibly stay indoors,

We konden onmogelijk binnen blijven,

with all these sandbags at the windows.

met al die zandzakken voor de ramen.

Very sad, dark.

Erg triest, somber.

So we chose a small spot in the garden.

We kozen voor een klein plekje in de tuin.

And Mahmoud put on his prostheses,

Mahmoud deed zijn prothesen aan,

the other patients did the same,

de andere patiënten deden hetzelfde

and they started practicing

en ze begon te oefenen

for the last time before being discharged.

voor de laatste keer voordat ze werden ontslagen.

Suddenly, they started fighting.

Plotseling begon het vechten.

Two groups of Mujahideen started fighting.

Twee groepen van de Moedjahedien begonnen te vechten.

We could hear in the air

We hoorden

the bullets passing.

de kogels voorbij suizen.

So we dashed, all of us,

We renden allemaal

towards the shelter.

naar de schuilplaats.

Mahmoud grabbed his son, I grabbed someone else.

Mahmoud greep zijn zoon, ik pakte iemand anders.

Everybody was grabbing something.

Iedereen pakte iets.

And we ran.

We liepen.

You know, 50 meters can be a long distance

50 meter is een lange afstand

if you are totally exposed,

als je helemaal onbeschut bent,

but we managed to reach the shelter.

maar we slaagden erin om de schuilplaats te bereiken.

Inside, all of us panting,

Terwijl we binnen zaten uit te hijgen,

I sat a moment and I heard Rafi telling his father,

hoorde ik Rafi tegen zijn vader zeggen:

"Father, you can run faster than me."

"Vader, je kan sneller lopen dan ik."

(Laughter)

(Gelach)

And Mahmoud, "Of course I can.

Mahmoud: "Natuurlijk kan ik dat.

I can run, and now you can go to school.

Ik kan lopen en nu kun jij naar school.

No need of staying with me all the day

Je hoeft niet meer de hele dag

pushing my wheelchair."

mijn rolstoel te duwen."

Later on, we took them home.

Later namen we ze mee naar huis.

And I will never forget

Ik zal nooit vergeten

Mahmoud and his son walking together

hoe Mahmoud en zijn zoon samen

pushing the empty wheelchair.

de lege rolstoel voortduwden.

And then I understood,

Toen begreep ik

physical rehabilitation is a priority.

dat fysieke revalidatie een prioriteit is.

Dignity cannot wait for better times.

Waardigheid kan niet wachten op betere tijden.

From that day on, we never closed a single day.

Vanaf die dag zijn we nooit nog een dag gesloten geweest.

Well sometimes we were suspended for a few hours,

Soms wel voor een paar uur opgeschort,

but we never, we never closed it again.

maar nooit nog dichtgegaan.

I met Mahmoud one year later.

Ik ontmoette Mahmoud een jaar later.

He was in good shape --

Hij was in goede vorm -

a bit thinner.

een beetje slanker.

He needed to change his prostheses --

Hij moest zijn prothesen komen veranderen -

a new pair of prostheses.

had een nieuw paar nodig.

I asked about his son.

Ik vroeg hem naar zijn zoon.

He told me, "He's at school. He'd doing quite well."

Hij vertelde me: "Hij is nu op school en doet het heel goed."

But I understood he wanted to tell me something.

Maar ik begreep dat hij me iets wilde vertellen.

So I asked him, "What is that?"

Ik vroeg hem: "Wat is er?"

He was sweating.

Hij zweette.

He was clearly embarrassed.

Hij was duidelijk in verlegenheid gebracht.

And he was standing in front of me,

Hij stond voor me,

his head down.

zijn hoofd naar beneden.

He said, "You have taught me to walk.

Hij zei: "Je hebt me leren lopen.

Thank you very much.

Heel hartelijk bedankt.

Now help me not to be a beggar anymore."

Kan je me nu helpen me om geen bedelaar meer te zijn."

That was the job.

Dat was zijn werk.

"My children are growing.

"Mijn kinderen worden groter.

I feel ashamed.

Ik schaam me.

I don't want them to be teased at school

Ik wil niet dat ze worden gepest op school

by the other students."

door de andere leerlingen."

I said, "Okay."

Ik zei: "Oké."

I thought, how much money do I have in my pocket?

Hoeveel geld had ik op zak?

Just to give him some money.

Alleen maar om hem wat geld te geven.

It was the easiest way.

Dat was de makkelijkste manier.

He read my mind,

Hij las mijn gedachten

and he said, "I ask for a job."

en zei: "Ik vraag om een baan."

And then he added something

Toen voegde hij er iets aan toe

I will never forget for the rest of my life.

dat ik voor de rest van mijn leven nooit zal vergeten.

He said, "I am a scrap of a man,

Hij zei: "Ik ben maar een flard van een man,

but if you help me,

maar als je me helpt,

I'm ready to do anything,

wil ik alles doen,

even if I have to crawl on the ground."

zelfs als ik ervoor over de grond moet kruipen."

And then he sat down.

Toen ging hij zitten.

I sat down too with goosebumps everywhere.

Ik ook met kippenvel over heel mijn lijf.

Legless, with only one arm,

Geen benen, met slechts één arm,

illiterate,

analfabeet,

unskilled --

ongeschoold -

what job for him?

wat voor werk was er voor hem?

Najmuddin told me, "Well we have a vacancy

Najmuddin vertelde mij: "We hebben een vacature

in the carpentry shop."

in de schrijnwerkerij."

"What?" I said, "Stop."

"Wat?" zei ik, "Stop."

"Well yes, we need to increase the production of feet.

"We moeten meer voeten gaan maken.

We need to employ someone

We moeten iemand in dienst nemen

to glue and to screw the sole of the feet.

om de zolen van de voeten te plakken en te schroeven.

We need to increase the production."

We moeten de productie verhogen."

"Excuse me?"

"Neem me niet kwalijk?"

I could not believe.

Ik geloofde mijn oren niet.

And then he said,

Toen zei hij:

"No, we can modify the workbench

"We kunnen de werkbank aanpassen en

maybe to put a special stool,

misschien een speciale kruk plaatsen,

a special anvil, special vice,

een speciaal aambeeld, een speciale bankschroef

and maybe an electric screwdriver."

en misschien een elektrische schroevendraaier."

I said, "Listen, it's insane.

Ik zei: "Luister, dat is te gek.

And it's even cruel to think of anything like this.

Het is zelfs wreed om aan zoiets te denken.

That's a production line and a very fast one.

Dit is een zeer snelle productielijn.

It's cruel

Het is wreed

to offer him a job

hem een baan aan te bieden

knowing that he's going to fail."

als je voorop weet dat hij gaat mislukken."

But with Najmuddin, we cannot discuss.

Maar met Najmuddin valt niet te praten.

So the only things I could manage to obtain

Het enige wat ik uit de wacht kon slepen,

was a kind of a compromise.

was een compromis.

Only one week --

Slechts één week -

one week try and not a single day more.

één week proberen en geen dag meer.

One week later,

Een week later

Mahmoud was the fastest in the production line.

was Mahmoud de snelste van de productielijn.

I told Najmuddin, "That's a trick.

Ik zei tegen Najmuddin: "Dat is een truc.

I can't believe it."

Ik kan het niet geloven."

The production was up 20 percent.

De productie steeg met 20 procent.

"It's a trick, it's a trick," I said.

"Het is een truc, het is een truc", zei ik.

And then I asked for verification.

Toen vroeg ik om verificatie.

It was true.

Het was waar.

The comment of Najmuddin was Mahmoud has something to prove.

Najmuddin zei dat Mahmoud iets had te bewijzen.

I understood

Ik begreep

that I was wrong again.

dat ik het weer mis had.

Mahmoud had looked taller.

Mahmoud leek groter geworden.

I remember him sitting behind the workbench smiling.

Ik herinner me dat hij achter de werkbank zat te glimlachen.

He was a new man,

Hij was een nieuwe man,

taller again.

groter.

Of course, I understood

Natuurlijk begreep ik

that what made him stand tall --

wat hem groter leek te maken -

yeah they were the legs, thank you very much --

ja, zijn benen, dank je wel -

but as a first step,

Maar in de eerste plaats

it was the dignity.

was het zijn waardigheid.

He has regained his full dignity

Hij had dankzij die baan

thanks to that job.

weer zijn volle waardigheid.

So of course, I understood.

Natuurlijk begreep ik het.

And then we started a new policy --

Daarna zijn we begonnen met een nieuw beleid -

a new policy completely different.

een heel ander beleid.

We decided to employ

We besloten zoveel mogelijk mensen

as many disabled as possible

met een handicap in dienst te nemen

to train them in any possible job.

om hen te trainen voor een mogelijke baan.

It became a policy of "positive discrimination,"

Het werd een beleid van 'positieve discriminatie',

we call it now.

zoals we het nu noemen.

And you know what?

En weet je wat?

It's good for everybody.

Het is goed voor iedereen.

Everybody benefits from that --

Iedereen profiteert ervan -

those employed, of course,

de medewerkers natuurlijk,

because they get a job

omdat ze een job

and dignity.

en waardigheid kregen.

But also for the newcomers.

Maar ook de nieuwkomers.

They are 7,000 every year --

Ze zijn met 7000 per jaar -

people coming for the first time.

mensen die voor de eerste keer komen.

And you should see the faces of these people

Je moet de gezichten van deze mensen zien

when they realize that those assisting them are like them.

wanneer ze zich realiseren dat degenen die hen bijstaan, zijn zoals zij.

Sometimes you see them,

Soms zie je ze,

they look, "Oh."

je ziet ze 'Oh' denken.

And you see the faces.

Je ziet de gezichten.

And then the surprise turns into hope.

Verrassing verandert in hoop.

And it's easy for me as well to train someone

Voor mij is het ook gemakkelijk om iemand te trainen

who has already passed through the experience of disability.

die zijn mogelijkheden al heeft leren kennen.

Poof, they learn much faster -- the motivation,

Poef, het leren gaat veel sneller - de motivatie,

the empathy they can establish with the patient

de empathie die ze voelen voor de patiënt

is completely different, completely.

is totaal anders, volledig.

Scraps of men do not exist.

Flarden van mensen bestaan niet.

People like Mahmoud

Mensen zoals Mahmoud

are agents of change.

zijn agenten van verandering.

And when you start changing, you cannot stop.

Als je begint te veranderen, kun je niet stoppen.

So employing people, yes,

We namen mensen in dienst, ja,

but also we started programming projects

maar we zijn ook begonnen met projecten

of microfinance, education.

van microfinanciering en onderwijs te programmeren.

And when you start, you cannot stop.

Wanneer je begint, kun je niet stoppen.

So you do vocational training,

Je doet aan beroepsopleiding en

home education for those who cannot go to school.

huisonderwijs voor wie niet naar school kan.

Physical therapies can be done, not only in the orthopedic center,

Fysiotherapie wordt mogelijk, niet alleen in het orthopedisch centrum,

but also in the houses of the people.

maar ook bij de mensen thuis.

There is always a better way to do things.

Er is altijd een betere manier om dingen te doen.

That's Najmuddin, the one with the white coat.

Dat is Najmuddin, die met de witte jas.

Terrible Najmuddin, is that one.

Dat is de verschrikkelijke Najmuddinn.

I have learned a lot

Ik heb veel geleerd

from people like Najmuddin, Mahmoud, Rafi.

van mensen zoals Najmuddin, Mahmoud, Rafi.

They are my teachers.

Ze zijn mijn leraren.

I have a wish, a big wish,

Ik heb een wens, een grote wens,

that this way of working, this way of thinking,

dat deze manier van werken, deze manier van denken,

is going to be implemented in other countries.

ook in andere landen zal worden ingevoerd.

There are plenty of countries at war like Afghanistan.

Er zijn tal van landen in oorlog zoals Afghanistan.

It is possible and it is not difficult.

Het is mogelijk en niet moeilijk.

All we have to do

Alles wat we moeten doen,

is to listen to the people

is luisteren naar de mensen

that we are supposed assist,

die we geacht worden te helpen,

to make them part

om ze deel te laten hebben

of the decision-making process

aan het besluitvormingsproces

and then, of course, to adapt.

en ons dan aan te passen.

This is my big wish.

Dat is mijn grote wens.

Well don't think that the changes in Afghanistan are over;

Denk niet dat het in Afghanistan allemaal al rond is,

not at all. We are going on.

helemaal niet. We gaan door.

Recently we have just started a program,

Onlangs zijn we begonnen met een programma,

a sport program --

een sportprogramma -

basketball for wheelchair users.

basketbal voor rolstoelgebruikers.

We transport the wheelchairs everywhere.

We transporteren de rolstoelen naar overal.

We have several teams in the main part of Afghanistan.

We hebben diverse teams in het grootste deel van Afghanistan.

At the beginning,

In het begin,

when Anajulina told me,

toen Anajulina me vertelde

"We would like to start it,"

dat ze ermee wilden starten,

I hesitated.

aarzelde ik.

I said, "No," you can imagine.

Ik zei: "Nee", stel je voor.

I said, "No, no, no, no, we can't."

Ik zei: "Nee, nee, nee, nee, dat gaat niet."

And then I asked the usual question:

Toen stelde ik de gebruikelijke vraag:

"Is it a priority?

"Is het een prioriteit?

Is it really necessary?"

Is het echt nodig?"

Well now you should see me.

Nu moet je me zien.

I never miss a single training session.

Ik mis nooit een enkele training.

The night before a match I'm very nervous.

De nacht voor een wedstrijd ben ik erg nerveus.

And you should see me during the match.

En je moet me zien tijdens de wedstrijd.

I shout like a true Italian.

Ik schreeuw als een echte Italiaan.

(Laughter)

(Gelach)

What's next? What is going to be the next change?

Wat komt er dan? Wat gaat de volgende verandering zijn?

Well I don't know yet,

Ik weet het nog niet,

but I'm sure Najmuddin and his friends,

maar ik weet zeker dat Najmuddin en zijn vrienden

they have it already in mind.

er al aan zitten te denken.

That was my story. Thank you very much.

Dat was mijn verhaal. Heel hartelijk bedankt.

(Applause)

(Applaus)