Alberto Cairo: There are no scraps of men

Alberto Cairo: Çürük insan yoktur

Çeviri: Yusuf Erisen Gözden geçirme: Sancak Gülgen

I've been in Afghanistan for 21 years.

Afganıstanida 21 sene yaşadım.

I work for the Red Cross

Kızılhaç için çalışıyorum

and I'm a physical therapist.

ve fizyoterapistim.

My job is to make arms and legs --

Benim işim protez kollar ve bacaklar yapmak

well it's not completely true.

tabi, tam olarak doğru değil,

We do more than that.

biz bundan fazlasını yapıyoruz.

We provide the patients,

Biz hastalara,

the Afghan disabled,

sakat Afganlara

first with the physical rehabilitation

önce fizik rehabilitasyon veriyoruz,

then with the social reintegration.

sonra da yeniden sosyal entegrasyonlarını sağlıyoruz.

It's a very logical plan,

Çok mantıklı bir plan,

but it was not always like this.

ama bu her zaman bu şekilde olmadı.

For many years, we were just providing them

Yıllardır, sadece hastalara

with artificial limbs.

yapay uzuvlar temin ediyorduk.

It took quite many years

Programın bugünkü halini alması

for the program to become what it is now.

yıllar aldı.

Today, I would like to tell you a story,

Bugün, size bir hikaye anlatmak istiyorum,

the story of a big change,

bir büyük değişimin hikayesi,

and the story of the people

ve bu değişimi mümkün kılan

who made this change possible.

insanların hikayesi.

I arrived in Afghanistan

Afganistan'a

in 1990

1990'da vardım

to work in a hospital

savaş gazileri için

for war victims.

bir hastanede çalışmak üzere.

And then, not only for war victims,

Ve sadece savaş gazileri için değil,

but it was for any kind of patient.

her tür hasta için.

I was also working

Aynı zamanda

in the orthopedic center, we call it.

ortopedi merkezinde çalışıyordum.

This is the place where we make the legs.

Burası bizim bacakları yaptığımız yer diyorduk oraya.

At that time

O zaman,

I found myself

kendimi

in a strange situation.

tuhaf bir durumda buldum.

I felt not quite ready

Bu iş için

for that job.

kendimi hiç hazır hissetmiyordum.

There was so much to learn.

Öğrenilecek çok şey vardı.

There were so many things new to me.

Bana yabancı çok şey vardı.

But it was a terrific job.

Yine de çok güzel bir işti.

But as soon as the fighting intensified,

Fakat savaş kızışınca,

the physical rehabilitation was suspended.

fizik rehabilitasyon askıya alındı.

There were many other things to do.

Yapılacak başka birçok şey vardı.

So the orthopedic center was closed

Böylece ortopedi merkezi kapatıldı.

because physical rehabilitation

Çünkü fizik tedavi

was not considered a priority.

öncelikli sayılmıyordu.

It was a strange sensation.

Tuhaf bir histi.

Anyway, you know every time I make this speech --

Herneyse, bu konuşmayı her yapışımda

it's not the first time -- but it's an emotion.

-- bu ilk değil --, ama yine de bir duygu,

It's something that comes out from the past.

geçmişten genel bir şey.

It's 21 years,

21 yıl oldu,

but they are still all there.

ama bu duygular hala yerli yerinde duruyor.

Anyway, in 1992,

Herneyse, 1992'de,

the Mujahideen took all Afghanistan.

Mücahidin bütün Afganistan'ı ele geçirdi.

And the orthopedic center was closed.

Ve ortopedi merkezi kapatıldı.

I was assigned to work for the homeless,

Ben de evsizler için çalışmak üzere görevlendirildim,

for the internally displaced people.

yerinden edilmiş insanlar.

But one day, something happened.

Fakat bir gün, birşey oldu.

I was coming back

Camide büyük bir

from a big food distribution in a mosque

yemek dağıtımından dönüyordum,

where tens and tens of people

onlarca, onlarca insanın

were squatting in terrible conditions.

çok kötü şartlarda çömelmiş olduğu bir yer.

I wanted to go home. I was driving.

Eve gitmek istedim. Arabamdaydım.

You know, when you want to forget,

Bilirsiniz, birşeyleri unutmak istediğinizde,

you don't want to see things,

bazı şeyleri görmemek istediğinizde,

so you just want to go to your room, to lock yourself inside

odanıza gidip kapınızı kilitlemek

and say, "That's enough."

ve"bu kadarı yeter" demek istersiniz.

A bomb fell not far from my car --

Arabamdan çok uzak olmayan bir yere bir bomba düştü

well, far enough, but big noise.

yani bana zarar vermeyecek kadar uzaktı ama büyük bir patlamaydı.

And everybody disappeared from the street.

Ve herkes sokaktan kayboldu.

The cars disappeared as well.

Arabalar da kayboldu.

I ducked.

Sindim.

And only one figure

Ve yolun ortasında sadece

remained in the middle of the road.

bir çehre kaldı.

It was a man in a wheelchair

Tekerlekli sandalyede bir adamdı,

desperately trying to move away.

çaresizce uzaklaşmaya çalışıyordu.

Well I'm not a particularly brave person,

Ben kişisel olarak cesur bir insan değilim,

I have to confess it,

kabul ediyorum,

but I could not just ignore him.

ama onu görmezlikten de gelemezdim.

So I stopped the car

Arabayı durdurdum

and I went to help.

ve yardıma gittim.

The man was without legs

Adamın bacakları yoktu

and only with one arm.

ve sadece bir kolu vardı.

Behind him there was a child, his son,

Arkasında bir çocuk vardı, oğlu,

red in the face

yüzü kıpkırmızı olmuştu

in an effort to push the father.

babasını itmeye çalışmaktan.

So I took him into a safe place.

Onu emniyetli bir yere götürdüm

And I ask, "What are you doing out in the street

ve sordum: "Böyle bir ortamda

in this situation?"

sokakta ne yapıyorsun?"

"I work," he said.

"Çalışıyorum" dedi.

I wondered, what work?

Merak ettim, ne işi?

And then I ask an even more stupid question:

Sonra daha da aptalca bir soru sordum:

"Why don't you have the prostheses?

"Niye protezin yok?

Why don't you have the artificial legs?"

Niye yapma bacakların yok?"

And he said, "The Red Cross has closed."

"Kızılhaç kapandı" dedi.

Well without thinking, I told him

Düşünmeden konuştum:

"Come tomorrow.

"Yarın gel,

We will provide you with a pair of legs."

sana iki bacak vereceğiz."

The man, his name was Mahmoud,

Adam, adı Mahmut'tu,

and the child, whose name was Rafi, left.

ve çocuk,adı Rafi'ydi, gittiler.

And then I said, "Oh, my God. What did I say?

Sonra kendime dedim, "Aman Allah'ım! Ben ne dedim!

The center is closed,

Merkez kapalı,

no staff around.

ortada personel yok.

Maybe the machinery is broken.

Belki makinalar da bozuk.

Who is going to make the legs for him?"

Ona bacakları kim yapacak?"

So I hoped that he would not come.

Sonra, gelmemesini umdum.

This is the streets of Kabul

Bu, Kabil sokakları

in those days.

o günlerde.

So I said, "Well I will give him some money."

Sonra dedim, "Ona biraz para veririm."

And so the following day,

Sonraki gün,

I went to the orthopedic center.

ortopedi merkezine gittim.

And I spoke with a gatekeeper.

Ve bir bekçiyle konuştum.

I was ready to tell him,

Ona şunları söylemek üzereydim:

"Listen, if someone such-and-such comes tomorrow,

"Dinle, yarın eğer şöyle şöyle birisi gelirse,

please tell him that it was a mistake.

lütfen ona bir hata olduğunu söyle.

Nothing can be done.

Hiçbirşey yapılamayacağını.

Give him some money."

Ona biraz para ver."

But Mahmoud and his son were already there.

Ama Mahmut ve oğlu zaten oradaydı.

And they were not alone.

Ve yalnız değillerdi.

There were 15, maybe 20, people like him waiting.

Onun gibi 15, belki 20 kişi vardı; bekliyorlardı.

And there was some staff too.

Birkaç çalışan da vardı.

Among them there was my right-hand man,

Aralarında benim sağkolum olan adam da vardı,

Najmuddin.

Necmettin.

And the gatekeeper told me,

Bekçi,

"They come everyday to see if the center will open."

"Merkez açılır mı diye hergün geliyorlar" dedi.

I said, "No.

"Hayır." dedim,

We have to go away. We cannot stay here."

"Gitmemiz gerek. Burada duramayız."

They were bombing -- not very close -- but you could hear the noise of the bombs.

Bombalar patlıyordu, çok yakın değildi ama seslerini duyabiliyordunuz.

So, "We cannot stay here, it's dangerous.

"Burada kalamayız, tehlikeli.

It's not a priority."

Bu bir öncelik değil!"

But Najmuddin told me, "Listen now, we're here."

Fakat Necmettin "Bak, şu an buradayız" dedi.

At least we can start repairing the prostheses, the broken prostheses of the people

"En azından protezleri tamir etmeye başlayabiliriz, insanların kırılan protezleri,

and maybe try to do something

ve belki Mahmut gibi insanlar için

for people like Mahmoud."

birşeyler yapmayı deneyebiliriz."

I said, "No, please. We cannot do that.

Ben, "Hayır, lütfen, bunu yapamayız.

It's really dangerous.

Gerçekten tehlikeli.

We have other things to do."

Yapacak başka işlerimiz var" dedim.

But they insisted.

Ama ısrar ettiler.

When you have 20 people

Önünüzde 20 insan var,

in front of you, looking at you

size bakıyorlar,

and you are the one who has to decide ...

ve siz karar verecek kişisiniz...

So we started doing some repairs.

Böylece biraz tamir yapmaya başladık.

Also one of the physical therapists

Diğer bir yandan, fizyoterapistlerden birisi

reported that Mahmoud

Mahmut'a

could be provided with a leg,

bir bacak verilebileceğini söyledi,

but not immediately.

fakat hemen değil.

The legs were swollen

Bacakları şişmiş

and the knees were stiff,

ve dizleri sertleşmişti,

so he needed a long preparation.

dolayısıyla uzun bir hazırlığa ihtiyaç vardı.

Believe me, I was worried

İnanın telaşlıydım

because I was breaking the rules.

çünkü kuralları çiğniyordum.

I was doing something

Yapmamam gereken

that I was not supposed to do.

birşeyi yapıyordum.

In the evening,

Akşam,

I went to speak with the bosses at the headquarters,

ana merkezdeki patronlarla konuşmaya gittim

and I told them -- I lied --

ve dedim ki, -- yalan söyledim --

I told them, "Listen, we are going to start

dedim ki "Bakın, sadece günde birkaç saat

a couple of hours per day,

sadece birkaç tamir

just a few repairs."

olarak başlayacağız."

Maybe some of them are here now.

Belki onların bazıları şimdi buradadırlar.

(Laughter)

(Kahkahalar)

So we started.

Böylece başladık.

I was working, I was going everyday

Çalışıyordum, hergün

to work for the homeless.

evsizler için işe gidiyordum.

And Najmuddin was staying there,

Ve Necmettin orada kalıyor,

doing everything and reporting on the patients.

herşeyi hallediyor ve hastaları bana rapor ediyordu.

He was telling me, "Patients are coming."

Bana "Hastalar geliyor" diyordu.

We knew that many more patients

Daha çok fazla hastanın

could not come, prevented by the fighting.

gelemeyeceğini biliyorduk, çatışmalardan dolayı.

But people were coming.

Fakat insanlar geliyordu.

And Mahmoud was coming every day.

Ve Mahmut hergün geliyordu.

And slowly, slowly

Ve yavaş yavaş,

week after week

haftadan haftaya,

his legs were improving.

bacakları iyileşiyordu.

The stump or cast prosthesis was made,

Yapma bacak veya alçı protez yapılmıştı

and he was starting

ve gerçek

the real physical rehabilitation.

fizik rehabilitasyona başlıyordu.

He was coming every day,

Hergün geliyordu,

crossing the front line.

cephe hattını geçerek.

A couple of times I crossed the front line

Birkaç kere, tam Mahmut ve oğlunun

in the very place where Mahmoud and his son were crossing.

geçtiği noktadan cephe hattını geçtim.

I tell you, it was something so sinister

Söyleyeyim, bunu hergün yapabildiğine hayret etmem

that I was astonished he could do it every day.

çok kötü birşeydi.

But finally, the great day arrived.

Fakat sonunda, büyük gün geldi.

Mahmoud was going to be discharged

Mahmut yeni bacaklarıyla

with his new legs.

tahliye edilecekti.

It was April, I remember,

Nisandı, hatırlıyorum,

a very beautiful day.

çok güzel bir gündü.

April in Kabul is beautiful,

Nisan'da Kabil çok güzeldir,

full of roses, full of flowers.

güllerle dolu, çiçeklerle dolu.

We could not possibly stay indoors,

İçeride durmamız mümkün değildi,

with all these sandbags at the windows.

camlardaki tüm o kumtorbalarıyla.

Very sad, dark.

Çok hüzünlü, karanlık.

So we chose a small spot in the garden.

Biz de bahçede küçük bir alan seçtik.

And Mahmoud put on his prostheses,

Mahmut protezlerini taktı,

the other patients did the same,

diğer hastalar da aynısını yaptı,

and they started practicing

ve tahliye edilmeden önce son bir defa

for the last time before being discharged.

egzersiz yapmaya başladılar.

Suddenly, they started fighting.

Birden, çatışmalar başladı.

Two groups of Mujahideen started fighting.

İki Mücahidin gurubu çatışmaya başladı.

We could hear in the air

Havada uçan mermilerin

the bullets passing.

seslerini duyabiliyorduk.

So we dashed, all of us,

Hepimiz sığınağa doğru

towards the shelter.

koşmaya başladık.

Mahmoud grabbed his son, I grabbed someone else.

Mahmut oğlunu kaptı, ben başkasını kaptım.

Everybody was grabbing something.

Herkes birşeyler kapıyordu.

And we ran.

Ve koştuk.

You know, 50 meters can be a long distance

Bilirsiniz, 50 metre uzun bir mesafe olabilir,

if you are totally exposed,

eğer tamamen açıkta iseniz,

but we managed to reach the shelter.

ama sığınağa varmayı başardık.

Inside, all of us panting,

İçeride, hepimiz nefes nefese,

I sat a moment and I heard Rafi telling his father,

bir an oturdum ve Rafi'nin babasına şöyle dediğini duydum:

"Father, you can run faster than me."

"Baba, sen benden hızlı koşuyorsun!"

(Laughter)

(Kahkahalar)

And Mahmoud, "Of course I can.

Ve Mahmut: "Elbette koşabiliyorum.

I can run, and now you can go to school.

Ben koşabiliyorum, ve artık sen de okula gidebilirsin.

No need of staying with me all the day

Bütün gün benimle kalıp

pushing my wheelchair."

tekerlekli sandalyemi itmene gerek yok." dedi.

Later on, we took them home.

Daha sonra, onları evlerine bıraktık.

And I will never forget

Hiçbir zaman unutmayacağım,

Mahmoud and his son walking together

Mahmut ve oğlunun beraber yürüdüğünü

pushing the empty wheelchair.

ve boş tekerlekli sandalyeyi ittiklerini.

And then I understood,

Ve sonra anladım,

physical rehabilitation is a priority.

fizik tedavinin bir öncelik olduğunu!

Dignity cannot wait for better times.

Haysiyet, daha uygun bir zamanı bekleyemez.

From that day on, we never closed a single day.

O günden sonra, birtek gün bile kapatmadık.

Well sometimes we were suspended for a few hours,

Bazen birkaç saatliğine durduğumuz oldu,

but we never, we never closed it again.

ama asla, asla birdaha kapatmadık.

I met Mahmoud one year later.

Mahmut'u bir sene sonra gördüm.

He was in good shape --

İyi durumdaydı,

a bit thinner.

biraz incelmiş.

He needed to change his prostheses --

Protezlerini değiştirmesi gerekiyordu

a new pair of prostheses.

yeni bir çift protez.

I asked about his son.

Oğlunu sordum.

He told me, "He's at school. He'd doing quite well."

Dedi "Okulda. İyi gidiyor."

But I understood he wanted to tell me something.

Ama bana birşey söylemek istediğini hissettim.

So I asked him, "What is that?"

Ve sordum, "Ne diyeceksin?"

He was sweating.

Terliyordu.

He was clearly embarrassed.

Mahcubiyeti apaçık belliydi.

And he was standing in front of me,

Önümde ayakta duruyordu,

his head down.

başı öne eğik.

He said, "You have taught me to walk.

Dedi ki: "Bana yürümeyi öğrettin.

Thank you very much.

Çok teşekkür ederim.

Now help me not to be a beggar anymore."

Şimdi de artık bir dilenci olmamama yardım et."

That was the job.

İşi buydu.

"My children are growing.

"Çocuklarım büyüyor.

I feel ashamed.

Utanıyorum.

I don't want them to be teased at school

Okulda başka öğrenciler tarafından

by the other students."

dalga geçilmelerini istemiyorum."

I said, "Okay."

"Peki" dedim.

I thought, how much money do I have in my pocket?

Cebimde ne kadar para var, diye düşündüm.

Just to give him some money.

Ona sadece biraz para verecektim.

It was the easiest way.

En kolay yol buydu.

He read my mind,

Aklımı okudu,

and he said, "I ask for a job."

ve dedi "İş istiyorum."

And then he added something

Ve sonra birşey ekledi,

I will never forget for the rest of my life.

ömrüm boynca unutmayacağım birşey.

He said, "I am a scrap of a man,

Dedi ki: "Ben çürük bir adamım,

but if you help me,

ama bana yardım ederseniz,

I'm ready to do anything,

her ne olursa yapmaya hazırım,

even if I have to crawl on the ground."

yerde sürünmem gerekse bile."

And then he sat down.

Sonra oturdu.

I sat down too with goosebumps everywhere.

Ben de oturdum, bütün tüğlerim diken diken.

Legless, with only one arm,

Bacakları yok, sadece bir kolu var,

illiterate,

tahsili yok,

unskilled --

bir becerisi yok,

what job for him?

ona ne iş bulunabilir ki?

Najmuddin told me, "Well we have a vacancy

Necmettin, "Marangoz dükkanında

in the carpentry shop."

bir boş yerimiz var" dedi.

"What?" I said, "Stop."

"Ne?" dedim, "Dur biraz."

"Well yes, we need to increase the production of feet.

"Evet, ayak üretimini hızlandırmamız gerek.

We need to employ someone

Ayak tabanını tutkallayıp vidalaması için

to glue and to screw the sole of the feet.

birini işe almamız lazım.

We need to increase the production."

Üretimi arttırmalıyız."

"Excuse me?"

"Pardon?"

I could not believe.

İnanamıyordum.

And then he said,

Sonra dedi ki

"No, we can modify the workbench

"Hayır, tezgahı değiştirebiliriz,

maybe to put a special stool,

belki özel bir tabure koyabiliriz,

a special anvil, special vice,

özel bir keski, özel bir mengene,

and maybe an electric screwdriver."

ve belki bir elektrikli tornavida."

I said, "Listen, it's insane.

Dedim, "Dinle, bu çılgınlık!

And it's even cruel to think of anything like this.

Üstelik böyle birşey düşünmek insanlık dışı.

That's a production line and a very fast one.

Üretim bandından bahsediyoruz, ve çok hızlı bir üretim bandı.

It's cruel

Başaramayacağını bile bile

to offer him a job

ona bir iş vermek

knowing that he's going to fail."

acımasızlık!"

But with Najmuddin, we cannot discuss.

Fakat Necmettin'le tartışmak mümkün değil.

So the only things I could manage to obtain

Alabildiğim tek şey

was a kind of a compromise.

bir çeşit anlaşma oldu.

Only one week --

Sadece bir hafta,

one week try and not a single day more.

bir hafta deneme ve bir gün bile fazla olmayacak.

One week later,

Bir hafta sonra,

Mahmoud was the fastest in the production line.

Mahmut üretim bandının en hızlısıydı.

I told Najmuddin, "That's a trick.

Necmettin'e "Hile yapıyorsun" dedim.

I can't believe it."

"İnanamıyorum."

The production was up 20 percent.

Üretim %20 artmıştı.

"It's a trick, it's a trick," I said.

"Hile, hile" dedim.

And then I asked for verification.

Ve kanıtlamasını istedim.

It was true.

Doğruydu.

The comment of Najmuddin was Mahmoud has something to prove.

Necmettin'in yorumu, "Mahmut'un ispatlaması gereken birşey var" idi.

I understood

Yine yanıldığımı

that I was wrong again.

anladım.

Mahmoud had looked taller.

Mahmut daha uzun boylu görünüyordu.

I remember him sitting behind the workbench smiling.

Tezgahın arkasında oturduğunu anımsıyorum, gülümsüyordu.

He was a new man,

Yepyeni bir adamdı,

taller again.

yine uzun boyluydu.

Of course, I understood

Tabi anladım,

that what made him stand tall --

onu neyin upuzun ayakta tuttuğunu

yeah they were the legs, thank you very much --

-- evet, ayaklardı, teşekkürler --

but as a first step,

ama ilk olarak,

it was the dignity.

haysiyetti.

He has regained his full dignity

Yeniden, haysiyetini kazanmıştı

thanks to that job.

bu iş sayesinde.

So of course, I understood.

Böylece tabi ki anladım.

And then we started a new policy --

Ve yeni bir prensip getirdik,

a new policy completely different.

tamamen farklı, yeni bir prensip.

We decided to employ

Mümkün olduğunca fazla

as many disabled as possible

özürlü insan işe almaya karar verdik

to train them in any possible job.

mümkün olan her işte eğitmek üzere.

It became a policy of "positive discrimination,"

Bir "pozitif ayrımcılık" ilkesi haline geldi

we call it now.

bugün dediğimiz şekliyle.

And you know what?

Ve ne biliyor musunuz?

It's good for everybody.

Bu herkes için iyi.

Everybody benefits from that --

Herkes bundan faydalanıyor,

those employed, of course,

tabi, işe alınanlar,

because they get a job

çünkü bir iş buldular

and dignity.

ve haysiyet.

But also for the newcomers.

Ama aynı zamanda yeni katılanlar için de.

They are 7,000 every year --

Her sene 7.000 kişi

people coming for the first time.

ilk defa katılıyor.

And you should see the faces of these people

O insanların suratlarını görmelisiniz

when they realize that those assisting them are like them.

kendilerine yardım edenlerin kendileri gibi olduğunu farkettiklerinde.

Sometimes you see them,

Bazen onları görüyorsunuz,

they look, "Oh."

bakıyorlar, "Oo!"

And you see the faces.

Ve yüzlerini görüyorsunuz.

And then the surprise turns into hope.

Ve sonra şaşkınlık ümide dönüşüyor.

And it's easy for me as well to train someone

Aynı zamanda, özürlülük tecrübesi geçirmiş bir insanı

who has already passed through the experience of disability.

eğitmek benim için de daha kolay.

Poof, they learn much faster -- the motivation,

Çok daha çabuk öğreniyorlar, o motivasyon,

the empathy they can establish with the patient

hastayla kurabildikleri empati

is completely different, completely.

tamamen farklı, tamamen.

Scraps of men do not exist.

Çürük insan yoktur.

People like Mahmoud

Mahmut gibi insanlar

are agents of change.

değişimin temsilcileridir.

And when you start changing, you cannot stop.

Ve değişmeye başladığınızda duramazsınız.

So employing people, yes,

İnsanları istihdam etmek, evet,

but also we started programming projects

ama yanısıra projeler geliştirmeye başladık,

of microfinance, education.

mikrofinans, eğitim.

And when you start, you cannot stop.

Ve başladığınızda, duramazsınız.

So you do vocational training,

Mesleki eğitim,

home education for those who cannot go to school.

okula gidemeyenler için evde eğitim.

Physical therapies can be done, not only in the orthopedic center,

Fizik tedaviler sadece ortopedi merkezinde değil,

but also in the houses of the people.

insanların evlerinde de yapılabilir.

There is always a better way to do things.

Herzaman birşeyleri yapmanın daha iyi bir yolu vardır.

That's Najmuddin, the one with the white coat.

Bu Necmettin, beyaz ceketli olan.

Terrible Najmuddin, is that one.

Müthiş Necmettin, işte bu.

I have learned a lot

Çok şey öğrendim

from people like Najmuddin, Mahmoud, Rafi.

Necmettin, Mahmut, Rafi gibi insanlardan.

They are my teachers.

Onlar benim öğretmenlerim.

I have a wish, a big wish,

Bir dileğim var, büyük bir dilek,

that this way of working, this way of thinking,

bu çalışma tarzının, bu düşünme tarzının

is going to be implemented in other countries.

diğer ülkelerde de oluşturulması.

There are plenty of countries at war like Afghanistan.

Afganistan gibi savaş halinde olan birçok ülke var.

It is possible and it is not difficult.

Bu mümkün ve zor da değil.

All we have to do

bütün yapmamız gereken

is to listen to the people

aslında yardım ediyor olmamız gereken

that we are supposed assist,

insanları dinlemek,

to make them part

onları karar mekanizmasının

of the decision-making process

bir parçası haline getirmek,

and then, of course, to adapt.

ve sonra tabi ki, uymak.

This is my big wish.

Bu benim büyük dileğim.

Well don't think that the changes in Afghanistan are over;

Afganistan'daki değişikliklerin bittiğini sanmayın,

not at all. We are going on.

kesinlikle, devam ediyoruz.

Recently we have just started a program,

Geçenlerde daha yeni bir program başlattık,

a sport program --

bir spor programı,

basketball for wheelchair users.

tekerlekli sandalyedekiler için basketbol.

We transport the wheelchairs everywhere.

Tekerlekli sandalyeleri heryere taşıdık.

We have several teams in the main part of Afghanistan.

Afganistan'ın merkez kısmında birçok takımımız var.

At the beginning,

Başta,

when Anajulina told me,

Anajulina bana,

"We would like to start it,"

"Bunu başlatmak istiyoruz" dediğinde,

I hesitated.

duraksadım.

I said, "No," you can imagine.

"Hayır" dedim, tahmin edebileceğiniz gibi!

I said, "No, no, no, no, we can't."

"Hayır, hayır, hayır," dedim, "yapamayız".

And then I asked the usual question:

Ve sonra klasik soruyu sordum:

"Is it a priority?

"Bu öncelikli mi?

Is it really necessary?"

Gerçekten gerekli mi?"

Well now you should see me.

Şimdi beni görmelisiniz.

I never miss a single training session.

Hiç bir idmanı kaçırmıyorum.

The night before a match I'm very nervous.

Bir maçın öncesi gece, çok heyecanlıyım.

And you should see me during the match.

Beni bir de maç sırasında görmelisiniz.

I shout like a true Italian.

Gerçek bir İtalyan gibi bağırıyorum.

(Laughter)

(Kahkahalar)

What's next? What is going to be the next change?

Bundan sonra ne olacak? Bir sonraki değişim ne olacak?

Well I don't know yet,

Henüz bilmiyorum,

but I'm sure Najmuddin and his friends,

ama eminim Necmettin ve arkadaşları,

they have it already in mind.

zaten kafalarında planlamışlardır bile.

That was my story. Thank you very much.

Bu benim hikayemdi. Çok teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)