Alberto Cairo: There are no scraps of men

Translator: Kinan Suchaovanich Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

I've been in Afghanistan for 21 years.

ผมอยู่ในประเทศอัฟกานิสถานมา 21 ปีแล้ว

I work for the Red Cross

ผมทำงานให้กาชาด

and I'm a physical therapist.

และเป็นนักกายภาพบำบัด

My job is to make arms and legs --

งานของผมคือทำแขนและขาเทียม

well it's not completely true.

แต่ก็ไม่จริงซะทีเดียว

We do more than that.

เราทำมากกว่านั้น

We provide the patients,

เราช่วยผู้ป่วย

the Afghan disabled,

ผู้พิการชาวอัฟกานิสถาน

first with the physical rehabilitation

อย่างแรกคือจัดการฟื้นฟูทางกายภาพ

then with the social reintegration.

ต่อด้วยการพาพวกเขากลับคืนสู่สังคม

It's a very logical plan,

มันเป็นแผนการที่สมเหตุผลมาก

but it was not always like this.

แต่ไม่เป็นเช่นนี้เสมอไป

For many years, we were just providing them

หลายปีมาแล้วที่เราทำได้เพียงจัดหาแขนขาเทียม

with artificial limbs.

ให้แก่พวกเขา

It took quite many years

มันใช้เวลาหลายปีทีเดียว

for the program to become what it is now.

กว่าโครงการจะเป็นอย่างทุกวันนี้

Today, I would like to tell you a story,

วันนี้ผมอยากเล่าให้คุณฟัง

the story of a big change,

ถึงเรื่องราวการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

and the story of the people

เรื่องราวของผู้คน

who made this change possible.

ที่ทำให้การเปลี่ยนแปลงนี้เกิดขึ้นได้

I arrived in Afghanistan

ผมเดินทางมาถึงประเทศอัฟกานิสถาน

in 1990

เมื่อปี พ.ศ. 2533

to work in a hospital

เพื่อทำงานช่วยเหลือเหยื่อสงครามในโรงพยาบาล

for war victims.

เพื่อทำงานช่วยเหลือเหยื่อสงครามในโรงพยาบาล

And then, not only for war victims,

ไม่ใช่แค่ช่วยเหลือเหยื่อสงคราม

but it was for any kind of patient.

แต่ยังช่วยเหลือคนป่วยทุกประเภท

I was also working

ผมยังทำงาน

in the orthopedic center, we call it.

ในศูนย์ออร์โธปิดิกส์ ที่พวกเราเรียกว่า

This is the place where we make the legs.

เป็นสถานที่ที่เราทำขาเทียมกันด้วย

At that time

ตอนนั้น

I found myself

ผมรู้สึกว่าตัวเอง

in a strange situation.

อยู่ในสถานการณ์แปลกๆ

I felt not quite ready

รู้สึกไม่พร้อม

for that job.

กับงานนั้น

There was so much to learn.

มีหลายอย่างที่ต้องเรียนรู้

There were so many things new to me.

และมีหลายอย่างที่แปลกใหม่สำหรับผม

But it was a terrific job.

แต่ก็เป็นงานที่เยี่ยมยอดทีเดียว

But as soon as the fighting intensified,

แต่ทันทีที่การสู้รบรุนแรงขึ้น

the physical rehabilitation was suspended.

การฟื้นฟูทางกายภาพก็ถูกยับยั้งชั่วคราว

There were many other things to do.

มีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำ

So the orthopedic center was closed

ศูนย์ออร์โธปิดิกส์จึงถูกปิดลง

because physical rehabilitation

เพราะถือว่าการฟื้นฟูทางกายภาพ

was not considered a priority.

ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด

It was a strange sensation.

มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ

Anyway, you know every time I make this speech --

คุณก็รู้ว่าทุกครั้งที่ผมกล่าวเช่นนี้

it's not the first time -- but it's an emotion.

มันไม่ใช่ครั้งแรก แต่ผมก็ยังรู้สึก

It's something that comes out from the past.

มันเป็นอะไรบางอย่างที่มาจากอดีต

It's 21 years,

ตั้ง 21 ปีแล้ว

but they are still all there.

แต่ทุกอย่างก็ยังคงอยู่ที่นั่น

Anyway, in 1992,

และแล้วในปี พ.ศ. 2535

the Mujahideen took all Afghanistan.

มูจาฮีดีนก็ยึดครองประเทศอัฟกานิสถานได้ทั้งหมด

And the orthopedic center was closed.

แล้วศูนย์ออร์โธปิดิกส์ก็ถูกปิดลง

I was assigned to work for the homeless,

ได้รับมอบหมายให้ทำงานช่วยเหลือคนไร้บ้าน

for the internally displaced people.

และคนพลัดถิ่นภายในประเทศ

But one day, something happened.

แต่แล้ววันหนึ่งก็มีบางอย่างเกิดขึ้น

I was coming back

ขณะนั้นผมกำลังกลับจาก

from a big food distribution in a mosque

การแจกอาหารครั้งใหญ่ในสุเหร่า

where tens and tens of people

ที่ผู้คนหลายสิบคน

were squatting in terrible conditions.

นั่งพื้นรออยู่ในสภาพน่าอนาถ

I wanted to go home. I was driving.

ผมอยากกลับบ้าน ผมกำลังขับรถอยู่

You know, when you want to forget,

เมื่อคุณอยากลืม

you don't want to see things,

เมื่อคุณก็ไม่อยากเห็นอะไรทั้งนั้นอีก

so you just want to go to your room, to lock yourself inside

คุณอยากจะกลับเข้าห้องตัวเอง ขังตัวเองไว้ข้างใน

and say, "That's enough."

แล้วพูดว่า “พอกันที”

A bomb fell not far from my car --

ทันใดนั้น ระเบิดลูกหนึ่งก็ตกไม่ห่างจากรถผม

well, far enough, but big noise.

จริงๆแล้วห่างพอสมควร แต่เสียงก็ดังสนั่นทีเดียว

And everybody disappeared from the street.

แล้วทุกคนก็หายไปจากท้องถนน

The cars disappeared as well.

รวมถึงรถต่างๆ ด้วย

I ducked.

ผมก้มหลบ

And only one figure

แต่มีร่างหนึ่ง

remained in the middle of the road.

ที่ยังคงอยู่กลางถนน

It was a man in a wheelchair

นั่นคือผู้ชายคนหนึ่งในเก้าอี้รถเข็น

desperately trying to move away.

ที่กำลังพยายามหนี

Well I'm not a particularly brave person,

ผมเองก็ไม่ใช่คนกล้าหาญมากเท่าไร

I have to confess it,

ผมขอสารภาพ

but I could not just ignore him.

แต่ผมก็ไม่อาจทิ้งเขาได้

So I stopped the car

ผมจึงหยุดรถ

and I went to help.

ไปช่วยเขา

The man was without legs

ผู้ชายคนนั้นไม่มีขา

and only with one arm.

และมีแขนข้างเดียว

Behind him there was a child, his son,

เบื้องหลังเขามีเด็กคนหนึ่ง ซึ่งเป็นลูกชาย

red in the face

ใบหน้าแดงก่ำ

in an effort to push the father.

กำลังพยายามผลักรถเข็นพ่อด้วย

So I took him into a safe place.

ผมจึงพาเขาเข้าที่ปลอดภัย

And I ask, "What are you doing out in the street

แล้วถามเขาว่า “สถานการณ์อย่างนี้

in this situation?"

คุณออกมาทำอะไรบนถนน?”

"I work," he said.

เขาตอบว่า “ผมมาทำงาน”

I wondered, what work?

ผมงง งานอะไรกัน?

And then I ask an even more stupid question:

แล้วผมก็ถามคำถามที่โง่กว่าเดิมว่า

"Why don't you have the prostheses?

“ทำไมคุณไม่มีขาเทียม?”

Why don't you have the artificial legs?"

“ทำไมคุณไม่มีแขน ขาเทียมล่ะ?”

And he said, "The Red Cross has closed."

เขาก็พูดว่า “กาชาดปิดแล้ว”

Well without thinking, I told him

ผมเลยพลั้งปากบอกเขาไปว่า

"Come tomorrow.

“มาพรุ่งนี้สิ

We will provide you with a pair of legs."

เราจะหาขาให้คู่หนึ่ง”

The man, his name was Mahmoud,

ผู้ชายที่ชื่อมาห์มู้ด

and the child, whose name was Rafi, left.

และเด็กที่ชื่อราฟีจึงจากไป

And then I said, "Oh, my God. What did I say?

จากนั้นผมจึงพูดกับตัวเองว่า “พระเจ้าช่วย! นี่ฉันพูดอะไรออกไป?

The center is closed,

ศูนย์ปิดแล้ว

no staff around.

เจ้าหน้าที่ก็ไม่มี

Maybe the machinery is broken.

บางทีเครื่องจักรอาจจะพังก็ได้

Who is going to make the legs for him?"

แล้วใครจะทำขาเทียมให้เขาล่ะ?”

So I hoped that he would not come.

ผมจึงหวังว่าเขาจะไม่มา

This is the streets of Kabul

นี่คือท้องถนนของกรุงคาบูล

in those days.

ในสมัยนั้น

So I said, "Well I will give him some money."

ผมจึงพูดกับตัวเองว่า “เออ! เดี๋ยวฉันค่อยให้เงินเขาสักหน่อยก็แล้วกัน”

And so the following day,

แล้วในวันถัดมา

I went to the orthopedic center.

ผมก็ไปยังศูนย์ออร์โธปิดิกส์

And I spoke with a gatekeeper.

และพูดกับคนเฝ้าประตู

I was ready to tell him,

อย่างที่คิดเตรียมไว้ว่า

"Listen, if someone such-and-such comes tomorrow,

“ฟังนะ ถ้ามีใครมาพรุ่งนี้

please tell him that it was a mistake.

บอกเขาด้วยว่ามีเรื่องผิดพลาด

Nothing can be done.

เราทำอะไรไม่ได้เลย

Give him some money."

แล้วให้เงินเขาไปด้วย”

But Mahmoud and his son were already there.

แต่มาห์มู้ดกับลูกชายของเขาอยู่ที่นั่นแล้ว

And they were not alone.

และพวกเขาไม่ได้อยู่ตามลำพัง

There were 15, maybe 20, people like him waiting.

ยังมีคนอีก 15 หรืออาจถึง 20 คนที่เป็นเหมือนเขารออยู่ด้วย

And there was some staff too.

นอกจากนั้น ยังมีเจ้าหน้าที่บางส่วนยืนอยู่

Among them there was my right-hand man,

หนึ่งในนั้นคือมือขวาของผม

Najmuddin.

นัจมุดดิน

And the gatekeeper told me,

แล้วคนเฝ้าประตูก็บอกผมว่า

"They come everyday to see if the center will open."

“พวกเขามากันทุกวันเพื่อดูว่าศูนย์จะเปิดหรือยัง”

I said, "No.

ผมจึงพูดว่า “ไม่

We have to go away. We cannot stay here."

เราต้องไปแล้ว เราอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก

They were bombing -- not very close -- but you could hear the noise of the bombs.

พวกเขากำลังทิ้งระเบิด ถึงไม่ใกล้มาก แต่พวกคุณก็ได้ยินเสียงระเบิดดัง

So, "We cannot stay here, it's dangerous.

"เราถึงอยู่ที่นี่ไม่ได้ มันอันตราย

It's not a priority."

มันไม่ใช่สิ่งที่ต้องทำก่อน”

But Najmuddin told me, "Listen now, we're here."

แต่นัจมุดดินบอกผมว่า “หัวหน้าครับ เราอยู่ที่นี่

At least we can start repairing the prostheses, the broken prostheses of the people

อย่างน้อยเราก็เริ่มต้นซ่อมแซมขาเทียมที่แตกหักของพวกเขาได้

and maybe try to do something

และอาจพยายามทำอะไร

for people like Mahmoud."

ให้คนอย่างมาห์มู้ดได้”

I said, "No, please. We cannot do that.

ผมพูดว่า “ไม่ได้หรอก เราทำไม่ได้

It's really dangerous.

มันอันตรายจริงๆ

We have other things to do."

เรามีสิ่งอื่นๆ ที่ต้องทำ”

But they insisted.

แต่พวกเขายืนยัน

When you have 20 people

เมื่อคุณมีคน 20 คน

in front of you, looking at you

ประจันหน้าจ้องมองอยู่

and you are the one who has to decide ...

และคุณเป็นคนเดียวที่สามารถตัดสินใจ

So we started doing some repairs.

เราจึงเริ่มต้นโดยทำการซ่อมแซม

Also one of the physical therapists

นักกายภาพบำบัดคนหนึ่ง

reported that Mahmoud

รายงานด้วยว่ามาห์มู้ด

could be provided with a leg,

อาจได้รับขาเทียม

but not immediately.

แต่ไม่ใช่ทันที

The legs were swollen

ขาของเขาบวม

and the knees were stiff,

และหัวเข่าก็แข็ง

so he needed a long preparation.

เขาจึงต้องเตรียมตัวนานหน่อย

Believe me, I was worried

เชื่อสิ ผมกังวล

because I was breaking the rules.

เพราะผมกำลังฝ่าฝืนกฎ

I was doing something

ผมกำลังทำบางอย่าง

that I was not supposed to do.

ที่ไม่ควรจะทำ

In the evening,

ในเย็นวันนั้น

I went to speak with the bosses at the headquarters,

ผมคุยกับผู้บริหารที่สำนักงานใหญ่

and I told them -- I lied --

และผมบอก -- โกหก -- พวกเขาไปว่า

I told them, "Listen, we are going to start

"เรากำลังจะเริ่มต้น

a couple of hours per day,

แค่วันละ 2 ชั่วโมง

just a few repairs."

ทำการซ่อมแซมเล็กน้อย"

Maybe some of them are here now.

ตอนนี้ผู้บริหารบางท่านอาจอยู่ที่นี่ก็ได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So we started.

แล้วเราก็เริ่มต้นทำงาน

I was working, I was going everyday

ผมไปทำงานทุกวัน

to work for the homeless.

ช่วยเหลือคนไร้บ้าน

And Najmuddin was staying there,

และนัจมุดดินก็อยู่ที่นั่น

doing everything and reporting on the patients.

โดยทำทุกอย่างและรายงานเกี่ยวกับคนป่วย

He was telling me, "Patients are coming."

เขาบอกผมว่า “คนป่วยกำลังมาแล้ว”

We knew that many more patients

เรารู้ว่าคนป่วยอีกมากมาย

could not come, prevented by the fighting.

มาไม่ได้เพราะติดการสู้รบ

But people were coming.

แต่พวกเขาก็ยังมา

And Mahmoud was coming every day.

และมาห์มู้ดก็มาทุกวัน

And slowly, slowly

และแล้วขาของเขาก็ดีขึ้นอย่างช้าๆ

week after week

เมื่อหลายสัปดาห์ผ่านไป

his legs were improving.

สภาพขาเค้าดีขึ้นเรื่อยๆ

The stump or cast prosthesis was made,

เบ้าขาเทียมที่หล่อไว้เสร็จแล้ว

and he was starting

และเขากำลังเริ่มต้น

the real physical rehabilitation.

การฟื้นฟูทางกายภาพอย่างแท้จริง

He was coming every day,

เขาข้ามมาทุกวัน

crossing the front line.

ข้ามแนวรบที่อันตราย

A couple of times I crossed the front line

มีอยู่ ครั้งสองครั้งที่ผมต้องข้ามแนวรบ

in the very place where Mahmoud and his son were crossing.

ตรงจุดเดียวกับที่มาห์มู้ดกับลูกชายของเขากำลังข้าม

I tell you, it was something so sinister

ผมขอบอกคุณว่ามันเป็นอะไรที่เสี่ยง

that I was astonished he could do it every day.

จนผมรู้สึกประหลาดใจที่เขาทำได้ทุกวัน

But finally, the great day arrived.

แต่ในที่สุดวันที่สำคัญที่สุดก็มาถึง

Mahmoud was going to be discharged

มาห์มู้ดกำลังจะได้รับขาใหม่

with his new legs.

ขาใหม่ของเขา

It was April, I remember,

ผมจำได้ว่าเป็นวันที่ในเดือนเมษายน

a very beautiful day.

วันที่สวยงามมาก

April in Kabul is beautiful,

เดือนเมษายนในกรุงคาบูลนั้นสวยงาม

full of roses, full of flowers.

เต็มไปด้วยดอกกุหลาบและดอกไม้นานาชนิด

We could not possibly stay indoors,

เราไม่อาจทนนั่งอยู่ภายในอาคาร

with all these sandbags at the windows.

ซึ่งมีแต่กระสอบทรายกันกระสุนที่หน้าต่าง

Very sad, dark.

มันช่างน่าเศร้าและมืดมนจริงๆ

So we chose a small spot in the garden.

เราจึงเลือกจุดเล็กๆ ในสวน

And Mahmoud put on his prostheses,

จากนั้นมาห์มู้ดก็ใส่ขาเทียม

the other patients did the same,

เช่นเดียวกับคนป่วยอื่นๆ

and they started practicing

แล้วพวกเขาก็เริ่มต้นฝึก

for the last time before being discharged.

ฝึกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะรับมอบไป

Suddenly, they started fighting.

ทันใดนั้น

Two groups of Mujahideen started fighting.

มูจาฮีดีน 2 กลุ่มก็เริ่มต้นสู้รบกัน

We could hear in the air

เราได้ยินเสียงผ่านอากาศ

the bullets passing.

เสียงกระสุนทะลุผ่านอากาศ

So we dashed, all of us,

เราทุกคนจึงพุ่งตัวหาที่กำบัง

towards the shelter.

หาที่กำบัง

Mahmoud grabbed his son, I grabbed someone else.

มาห์มู้ดคว้าตัวลูกชายของเขาขณะที่ผมคว้าตัวคนอื่น

Everybody was grabbing something.

ทุกคนคว้าบางอย่างไว้

And we ran.

แล้วเราก็วิ่ง

You know, 50 meters can be a long distance

คุณรู้มั้ย 50 เมตรอาจเป็นระยะทางที่ยาวไกล

if you are totally exposed,

หากคุณอยู่ในที่โล่ง

but we managed to reach the shelter.

แต่เราก็หาที่กำบังจนได้

Inside, all of us panting,

ภายในที่กำบังนั้น พวกเราเหนื่อยจนหอบ

I sat a moment and I heard Rafi telling his father,

ผมนั่งพักสักครู่ก็ได้ยินราฟีบอกพ่อของเขาว่า

"Father, you can run faster than me."

“พ่อ พ่อวิ่งเร็วกว่าผมอีก”

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And Mahmoud, "Of course I can.

และมาห์มู้ดตอบว่า “แน่ละ

I can run, and now you can go to school.

พ่อวิ่งได้ และทีนี้ลูกก็ไปโรงเรียนได้แล้ว

No need of staying with me all the day

ไม่จำเป็นต้องอยู่กับพ่อทั้งวันแล้ว

pushing my wheelchair."

เข็นเก้าอี้รถเข็น

Later on, we took them home.

ต่อมา เราก็พาพวกเขากลับบ้าน

And I will never forget

และผมจะไม่มีวันลืมภาพนี้

Mahmoud and his son walking together

ภาพที่มาห์มู้ดกับลูกชายของเขาเดินด้วยกัน

pushing the empty wheelchair.

พร้อมกับเข็นเก้าอี้รถเข็นที่ว่างเปล่า

And then I understood,

แล้วผมก็เข้าใจว่า

physical rehabilitation is a priority.

การฟื้นฟูทางกายภาพเป็นสิ่งที่ต้องทำก่อน

Dignity cannot wait for better times.

ศักดิ์ศรีไม่อาจรอคอยให้ถึงช่วงเวลาที่ดีขึ้น

From that day on, we never closed a single day.

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เราก็ไม่เคยปิดทำการสักวันเดียว

Well sometimes we were suspended for a few hours,

แม้ว่าบางครั้งเราต้องหยุดพักงาน 2-3 ชั่วโมง

but we never, we never closed it again.

แต่เราก็ไม่เคยปิดอีกเลย

I met Mahmoud one year later.

ผมพบมาห์มู้ด 1 ปีต่อมา

He was in good shape --

เขาดูแข็งแรงดี

a bit thinner.

ผอมลงเล็กน้อย

He needed to change his prostheses --

เขาจำเป็นต้องเปลี่ยนขาเทียมเป็นคู่ใหม่

a new pair of prostheses.

เป็นคู่ใหม่

I asked about his son.

ผมถามถึงลูกชายของเขา

He told me, "He's at school. He'd doing quite well."

เขาบอกว่า “เขาอยู่ที่โรงเรียน เรียนเก่งทีเดียวครับ”

But I understood he wanted to tell me something.

แต่ผมเข้าใจว่าเขาอยากบอกอะไรกับผมสักอย่าง

So I asked him, "What is that?"

ผมเลยถามเขาว่า “มีอะไรหรือ?”

He was sweating.

เขาเหงื่อแตก

He was clearly embarrassed.

ดูอึดอัดใจอย่างเห็นได้ชัด

And he was standing in front of me,

แล้วเขาก็หันยืนประจันหน้า

his head down.

ก้มศีรษะ

He said, "You have taught me to walk.

พูดว่า “คุณสอนให้ผมเดินได้

Thank you very much.

ขอบคุณมาก

Now help me not to be a beggar anymore."

ทีนี้กรุณาช่วยให้ผมไม่เป็นขอทานอีกต่อไปด้วยนะครับ”

That was the job.

นั่นหมายถึงงาน

"My children are growing.

“ลูกๆ ของผมกำลังโต

I feel ashamed.

ผมละอายใจ

I don't want them to be teased at school

ผมไม่อยากให้พวกเขาถูกเด็กอื่นๆ

by the other students."

ล้อที่โรงเรียน”

I said, "Okay."

ผมบอก "โอเค"

I thought, how much money do I have in my pocket?

พลางคิดว่ามีเงินอยู่เท่าไรในกระเป๋า

Just to give him some money.

ให้เงินเขาไปหน่อยก็แล้วกัน

It was the easiest way.

มันเป็นวิธีที่ง่ายที่สุด

He read my mind,

เขาอ่านใจผมออก

and he said, "I ask for a job."

แล้วพูดว่า “ผมของานทำ”

And then he added something

แล้วก็พูดสิ่งที่ผม

I will never forget for the rest of my life.

จะไม่ลืมเลือนจนตลอดชีวิตว่า

He said, "I am a scrap of a man,

“ผมเป็นแค่เศษมนุษย์

but if you help me,

แต่ถ้าคุณช่วยผม

I'm ready to do anything,

ผมก็พร้อมจะทำอะไรก็ได้

even if I have to crawl on the ground."

แม้ว่าผมต้องคลานบนพื้นก็ตาม”

And then he sat down.

แล้วเขาก็นั่งลง

I sat down too with goosebumps everywhere.

ผมเองก็นั่งลงเช่นกันในสภาพขนลุกซู่

Legless, with only one arm,

คนที่ไม่มีขา มีแต่แขนข้างเดียว

illiterate,

ไม่รู้หนังสือ

unskilled --

ไม่มีความชำนาญ

what job for him?

แล้วจะหางานอะไรให้เขาทำล่ะ?

Najmuddin told me, "Well we have a vacancy

นัจมุดดินบอกผมว่า “เรามีตำแหน่งว่างอยู่

in the carpentry shop."

ในโรงงานทำไม้นี่ครับ”

"What?" I said, "Stop."

ผมบอกว่า “อะไรนะ? หยุดเลย”

"Well yes, we need to increase the production of feet.

“ก็เราจำเป็นต้องเพิ่มการผลิตเท้าไงครับ

We need to employ someone

เราต้องจ้างคนเพิ่ม

to glue and to screw the sole of the feet.

มาทากาวและขันสกรูที่พื้นเท้า

We need to increase the production."

เราจำเป็นต้องเพิ่มการผลิตนะครับ”

"Excuse me?"

“อะไรกัน?”

I could not believe.

ผมไม่อยากจะเชื่อเลย

And then he said,

แล้วเขาก็พูดว่า

"No, we can modify the workbench

“เราอาจดัดแปลงม้านั่งทำงาน

maybe to put a special stool,

เพื่อวางม้านั่งแบบพิเศษ

a special anvil, special vice,

ทั่งตีเหล็กแบบพิเศษ คีมจับแบบพิเศษ

and maybe an electric screwdriver."

และอาจรวมถึงไขควงไฟฟ้า”

I said, "Listen, it's insane.

ผมบอกว่า “ฟังนะ นี่มันบ้าไปแล้ว

And it's even cruel to think of anything like this.

และมันก็โหดร้ายเสียอีกที่คิดถึงอะไรแบบนี้

That's a production line and a very fast one.

นั่นมันสายการผลิตที่ต้องรวดเร็วมาก

It's cruel

มันโหดร้ายนะ

to offer him a job

ที่เสนองานให้เขาทำทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาจะต้องพลาด

knowing that he's going to fail."

ที่เสนองานให้เขาทำทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาจะต้องพลาด"

But with Najmuddin, we cannot discuss.

แต่กับนัจมุดดิน ผมไม่้มีสิทธิ์ต่อรอง

So the only things I could manage to obtain

ดังนั้น สิ่งเดียวที่ผมทำได้

was a kind of a compromise.

ก็คือการประนีประนอม

Only one week --

ให้มีการทดลองงานแค่ 1 สัปดาห์

one week try and not a single day more.

1 สัปดาห์ ไม่เกินสักวันเดียว

One week later,

อีก 1 สัปดาห์ต่อมา

Mahmoud was the fastest in the production line.

มาห์มู้ดเป็นคนที่ทำงานรวดเร็วที่สุดในสายการผลิต

I told Najmuddin, "That's a trick.

ผมบอกนัจมุดดินว่า “นั่นมันการเล่นกล

I can't believe it."

ผมไม่อยากจะเชื่อเลย”

The production was up 20 percent.

การผลิตเพิ่มขึ้นร้อยละ 20

"It's a trick, it's a trick," I said.

20 “นั่นมันการเล่นกลแน่ๆ” ผมบอก

And then I asked for verification.

และขอให้มีการตรวจสอบ

It was true.

มันก็เป็นจริงเสียด้วย

The comment of Najmuddin was Mahmoud has something to prove.

ความเห็นของนัจมุดดินก็คือมาห์มู้ดมีบางอย่างต้องพิสูจน์

I understood

ผมเข้าใจ

that I was wrong again.

ผมเข้าใจแล้วว่าผมผิดพลาดอีกครั้ง

Mahmoud had looked taller.

มาห์มู้ดดูสูงขึ้น

I remember him sitting behind the workbench smiling.

ผมจำได้ว่าเขานั่งยิ้มอยู่หลังม้านั่งทำงาน

He was a new man,

เขาเป็นคนใหม่

taller again.

สูงขึ้นอีกครั้ง

Of course, I understood

แน่นอน ผมเข้าใจ

that what made him stand tall --

แล้วว่าอะไรทำให้เขายืนตัวสูงได้

yeah they were the legs, thank you very much --

มันก็คือขานั่นเอง

but as a first step,

แต่ก้าวแรก

it was the dignity.

คือศักดิ์ศรี

He has regained his full dignity

เขากู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมาได้ทั้งหมด

thanks to that job.

ก็เพราะงานนั้น

So of course, I understood.

ผมเข้าใจแล้วจริงๆ

And then we started a new policy --

จากนั้นเราก็เริ่มต้นนโยบายใหม่

a new policy completely different.

ที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง

We decided to employ

เราตัดสินใจว่าจ้างคนพิการให้มากที่สุด

as many disabled as possible

เท่าที่จะเป็นไปได้

to train them in any possible job.

เพื่อฝึกฝนพวกเขาในงานใดๆ ที่ทำได้

It became a policy of "positive discrimination,"

มันกลายเป็นนโยบาย “การเลือกปฏิบัติเชิงบวก”

we call it now.

อย่างที่พวกเราเรียกกันในปัจจุบัน

And you know what?

แล้วคุณรู้อะไรมั้ย?

It's good for everybody.

มันเป็นนโยบายที่เหมาะสมกับทุกคน

Everybody benefits from that --

โดยทุกคนได้รับประโยชน์จากนโยบายนั้น

those employed, of course,

โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ได้รับการว่าจ้าง

because they get a job

เพราะพวกเขามีงานทำ

and dignity.

และมีศักดิ์ศรี

But also for the newcomers.

แต่ยังรวมถึงผู้มาใหม่ด้วย

They are 7,000 every year --

มีคนมาครั้งแรกร่วม 7,000 คนทุกปี

people coming for the first time.

คนที่มาใหม่

And you should see the faces of these people

และคุณน่าจะได้เห็นใบหน้าของคนเหล่านี้

when they realize that those assisting them are like them.

เมื่อพวกเขารู้ความจริงว่าคนที่ช่วยเหลือพวกเขาก็เป็นคนแบบเดียวกัน

Sometimes you see them,

บางครั้งคุณก็เห็นสายตาของพวกเขามองเหมือนร้อง

they look, "Oh."

มองเหมือนร้อง “โอ้!”

And you see the faces.

และคุณก็ได้เห็นใบหน้าของพวกเขา

And then the surprise turns into hope.

เห็นความประหลาดใจที่แปรเปลี่ยนเป็นความหวัง

And it's easy for me as well to train someone

และมันก็ง่ายสำหรับผมเช่นกันที่จะฝึกฝน

who has already passed through the experience of disability.

คนที่ผ่านประสบการณ์ของความพิการมาแล้ว

Poof, they learn much faster -- the motivation,

พวกเขาเรียนรู้ได้เร็วขึ้นมากด้วยแรงกระตุ้น

the empathy they can establish with the patient

และความเข้าใจที่พวกเขามีต่อความรู้สึกของคนป่วยนั้น

is completely different, completely.

ก็แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง

Scraps of men do not exist.

เศษมนุษย์ไม่มีอยู่เลย

People like Mahmoud

คนอย่างมาห์มู้ด

are agents of change.

เป็นตัวจุดประกายความเปลี่ยนแปลง

And when you start changing, you cannot stop.

เมื่อคุณเริ่มต้นเปลี่ยนแปลง คุณก็หยุดไม่ได้

So employing people, yes,

ดังนั้น จ้างพวกเขา

but also we started programming projects

เราเองก็เริ่มต้นวางโครงการต่างๆ

of microfinance, education.

เกี่ยวกับระบบการเงินในระดับจุลภาค การศึกษา

And when you start, you cannot stop.

และเมื่อคุณเริ่มต้น คุณก็หยุดไม่ได้

So you do vocational training,

ดังนั้น คุณจึงควรทำการฝึกอาชีพ

home education for those who cannot go to school.

การศึกษาที่บ้านสำหรับคนที่ไปโรงเรียนไม่ได้

Physical therapies can be done, not only in the orthopedic center,

กายภาพบำบัดไม่เพียงแต่ในศูนย์ออร์โธปิดิกส์เท่านั้น

but also in the houses of the people.

แต่ยังทำที่บ้านของคนป่วยด้วย

There is always a better way to do things.

ทุกอย่างมีวิธีปฏิบัติที่ดีกว่าเดิมเสมอ

That's Najmuddin, the one with the white coat.

นั่นไงนัจมุดดิน คนใส่เสื้อสีขาว

Terrible Najmuddin, is that one.

นัจมุดดินคนเก่ง

I have learned a lot

ผมได้เรียนรู้มากมาย

from people like Najmuddin, Mahmoud, Rafi.

จากคนอย่างนัจมุดดิน มาห์มู้ดและราฟี

They are my teachers.

พวกเขาเป็นครูของผม

I have a wish, a big wish,

ผมมีความหวัง ความหวังที่ยิ่งใหญ่

that this way of working, this way of thinking,

ว่าการทำงานแบบนี้และการคิดแบบนี้

is going to be implemented in other countries.

จะบรรลุผลในประเทศอื่นๆ ด้วย

There are plenty of countries at war like Afghanistan.

มีหลายประเทศที่เกิดสงครามอย่างอัฟกานิสถาน

It is possible and it is not difficult.

มันเป็นไปได้และไม่ยากเลย

All we have to do

ทั้งหมดที่เราต้องทำ

is to listen to the people

ก็คือฟังเสียงของผู้คน

that we are supposed assist,

ที่เราต้องให้ความช่วยเหลือ

to make them part

ทำให้พวกเขาเป็นส่วนหนึ่ง

of the decision-making process

ของกระบวนการตัดสินใจ

and then, of course, to adapt.

จากนั้นก็ต้องดัดแปลงให้เหมาะสม

This is my big wish.

นี่คือความหวังที่ยิ่งใหญ่ของผม

Well don't think that the changes in Afghanistan are over;

อย่าคิดนะครับว่าการเปลี่ยนแปลงต่างๆ ในประเทศอัฟกานิสถานสิ้นสุดลงแล้ว

not at all. We are going on.

ไม่เลย เรากำลังเดินหน้าต่อไป

Recently we have just started a program,

เมื่อไม่นานมานี้ เราเพิ่งเริ่มต้นโครงการ

a sport program --

โครงการกีฬา

basketball for wheelchair users.

กีฬาบาสเกตบอลสำหรับผู้ใช้เก้าอี้รถเข็น

We transport the wheelchairs everywhere.

เราส่งเก้าอี้รถเข็น ไปทั่วทุกแห่ง

We have several teams in the main part of Afghanistan.

เรามีอยู่หลายทีมในภูมิภาคหลักของประเทศอัฟกานิสถาน

At the beginning,

ในตอนแรก

when Anajulina told me,

ที่อนาจูลิน่าบอกผมว่า

"We would like to start it,"

“เราอยากริเริ่มการแข่งขันกีฬาบาสเกตบอลสำหรับผู้ใช้เก้าอี้รถเข็น”

I hesitated.

ผมรู้สึกลังเล

I said, "No," you can imagine.

ผมตอบว่า “ไม่” คุณคงนึกออกว่า

I said, "No, no, no, no, we can't."

ผมพูดว่า “ไม่, ไม่, ไม่, ไม่ เราทำไม่ได้หรอก”

And then I asked the usual question:

แล้วผมก็ถามคำถามที่ผมจะถามตลอดว่า

"Is it a priority?

“เป็นสิ่งที่ต้องทำก่อนมั้ย?

Is it really necessary?"

จำเป็นจริงหรือ?”

Well now you should see me.

ถ้าคุณเห็นผมตอนนี้ก็จะรู้ว่า

I never miss a single training session.

ผมไม่เคยพลาดการประชุมฝึกฝนสักครั้งเดียว

The night before a match I'm very nervous.

ผมตื่นเต้นมากในคืนก่อนการแข่งขัน

And you should see me during the match.

และคุณน่าจะได้เห็นผมระหว่างการแข่งขัน

I shout like a true Italian.

ผมตะโกนเหมือนคนอิตาเลียนแท้ๆ เลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

What's next? What is going to be the next change?

แล้วอะไรต่อไปล่ะ? อะไรจะเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งต่อไป?

Well I don't know yet,

ผมเองก็ยังไม่รู้

but I'm sure Najmuddin and his friends,

แต่ผมมั่นใจว่านัจมุดดินกับเพื่อนๆ ของเขา

they have it already in mind.

คงมีอะไรอยู่ในใจเรียบร้อยแล้ว)

That was my story. Thank you very much.

นี่คือเรื่องราวของผม ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)