Anant Agarwal: Why massively open online courses (still) matter

آنانت آگاروال: چرا دوره‌های آموزشی عمومی اینترنتی (هنوز) مهم هستند

Translator: Amirpouya Ghaemian Reviewer: narsis sh

I'd like to reimagine education.

من می‌خواهم تحصیل را، از نو طراحی کنم.

The last year

پارسال،

has seen the invention of a new four-letter word.

شاهد ابداع کلمه‌ی چهارحرفی جدیدی بودیم.

It starts with an M.

آن کلمه با حرف M شروع می‌شود.

MOOC: massive open online courses.

MOOC: دوره‌های آموزشی عمومی اینترنتی.

Many organizations

مؤسسات زیادی

are offering these online courses

دوره‌های آموزشی اینترنتی را

to students all over the world, in the millions, for free.

به طور رایگان، به دانش‌آموزان سراسر جهان ارائه می‌کنند.

Anybody who has an Internet connection

هر کسی که به اینترنت خوبی دسترسی داشته باشد

and the will to learn can access these great courses

و تمایل به یادگیری داشته باشد، می‌تواند این درس‌های فوق‌العاده را

from excellent universities

از بهترین دانشگاه‌ها فرا بگیرد

and get a credential at the end of it.

و در پایان، مدرکی بابت گذراندن این درس هم دریافت کند.

Now, in this discussion today,

اما در بحث امروز،

I'm going to focus

من می‌خواهم

on a different aspect of MOOCs.

درباره‌ی جنبه‌ی دیگری از MOOC صحبت کنم.

We are taking what we are learning

ما داریم چیزهایی را که یاد می‌گیریم

and the technologies we are developing in the large

و تکنولوژی‌هایی را که در ابعاد گسترده استفاده می‌کنیم، جمع می‌کنیم

and applying them in the small

و در ابعاد کوچکی خلاصه می‌کنیم،

to create a blended model of education

تا مدلی ترکیبی از تحصیلات بسازیم

to really reinvent and reimagine

و در نتیجه کاری را که در کلاس درس انجام می‌دهیم

what we do in the classroom.

بازسازی کنیم.

Now, our classrooms could use change.

بهتر است کلاس‌های ما تغییر کنند.

So, here's a classroom

این‌جا یک کلاس درسی است،

at this little three-letter institute

کلاسی درسی در یک مؤسسه‌ی سه حرفی در شمال شرقی آمریکا،

in the Northeast of America, MIT.

دانشگاه MIT.

And this was a classroom about 50 or 60 years ago,

این تصویر مربوط به ۵۰ یا ۶۰ سال پیش است،

and this is a classroom today.

و این تصویر امروزه‌ی آن کلاس است.

What's changed?

چه چیزی تغییر کرده است؟

The seats are in color.

صندلی‌ها رنگی شده‌اند.

Whoop-de-do.

وای خدا!

Education really hasn't changed

الگوی تحصیلات در ۵۰۰ سال گذشته

in the past 500 years.

تغییر چندانی نداشته‌اند.

The last big innovation in education

آخرین نوآوری بزرگی که در آموزش ارائه شد

was the printing press and the textbooks.

اختراع صنعت چاپ برای کتاب‌های درسی بود.

Everything else has changed around us.

همه چیز در اطراف ما تغییر کرده است.

You know, from healthcare to transportation,

راستش، از بهداشت تا صنعت حمل و نقل،

everything is different, but education hasn't changed.

همه چیز فرق کرده است، ولی وضع تحصیلات ما به همان صورت باقی مانده است.

It's also been a real issue in terms of access.

حتی نحوه‌ی دسترسی مردم به تحصیلات هم هنوز یکی از دغدغه‌های اصلی ماست.

So what you see here

این تصویر

is not a rock concert.

از یک کنسرت موسیقی راک نیست.

And the person you see at the end of the stage

و کسی که در طرف دیگر بر روی صحنه ایستاده است

is not Madonna.

مَدونا نیست (خواننده‌ی معروف سبک پاپ).

This is a classroom

این‌جا یک کلاس درسی

at the Obafemi Awolowo University in Nigeria.

در دانشگاه "اُبافِمی آوولووو" در نیجریه‌ی آفریقاست.

Now, we've all heard of distance education,

همگی ما درباره‌ی تحصیلات از راه دور شنیده‌ایم،

but the students way in the back,

اما به گمانم دانشجویانی که در ردیف‌های آخر نشسته‌اند،

200 feet away from the instructor,

و در فاصله‌ی ۶۰ متری استاد قرار دارند،

I think they are undergoing long-distance education.

دارند از راه دورتری تحصیل می‌کنند.

Now, I really believe

من عمیقاً معتقدم

that we can transform education,

که ما می‌توانیم به کمک تکنولوژی

both in quality and scale and access,

هم از لحاظ کیفیت و هم از لحاظ در دسترس بودن

through technology.

الگوی تحصیلات را دگرگون کنیم.

For example, at edX,

به طور مثال، ما در سازمان edX،

we are trying to transform education

تلاش می‌کنیم تا تحصیلات را

through online technologies.

از طریق تکنولوژی‌های اینترنتی انتقال دهیم.

Given education has been calcified for 500 years,

نظام تحصیلات در ۵۰۰ سال گذشته در میان مردم پایه‌های محکمی یافته است،

we really cannot think about reengineering it,

و ما نمی‌توانیم جزئیات آن را تغییر دهیم،

micromanaging it.

یا آن را تصحیح کنیم.

We really have to completely reimagine it.

ما باید آن را تماماً از پایه بازسازی کنیم.

It's like going from ox carts to the airplane.

این مثل پیشرفت از درشکه تا هواپیماست.

Even the infrastructure has to change.

حتی زیربناهای آن هم باید تغییر کنند.

Everything has to change.

همه چیز باید تغییر کند.

We need to go from lectures on the blackboard

ما باید تحصیلات را از درس‌هایی که روی تخته سیاه نوشته می‌شوند،

to online exercises, online videos.

به صورت تمرین‌ها، و کلیپ‌های ویدئویی که بر روی اینترنت قرار داده می‌شوند تغییر دهیم.

We have to go to interactive virtual laboratories

ما باید آزمایشگاه‌های مجازی بسازیم که دانشجوها بتوانند در آن‌ها به صورت تعاملی کار کنند،

and gamification.

و درس را به قالب بازی درآوریم.

We have to go to completely online grading

ما باید سیستم نمره‌دهی را اینترنتی کنیم

and peer interaction and discussion boards.

و گروه‌هایی را برای بحث و تبادل نظر اینترنتی راه‌اندازی کنیم.

Everything really has to change.

همه چیز باید از پایه تغییر کند.

So at edX and a number of other organizations,

در حال حاضر ما داریم چنین تکنولوژی‌هایی را، از طریق دوره‌های آموزشی اینترنتی

we are applying these technologies to education

مربوط به سایت edX و چند سازمان دیگر، در تحصیلات اِعمال می‌کنیم

through MOOCs to really increase access to education.

تا بتوانیم دسترسی مردم به تحصیلات را افزایش دهیم.

And you heard of this example,

حتماً خبر اولین درسی که بر روی اینترنت قرار دادیم،

where, when we launched our very first course --

به گوشتان خورده است --

and this was an MIT-hard

این درس مربوط به درس مدارها و اجزاء الکترونیک بود

circuits and electronics course --

که در دانشگاه MIT ارائه شده بود --

about a year and a half ago,

حدود یک سال و نیم پیش،

155,000 students from 162 countries

نزدیک به ۱۵۵٫۰۰۰ دانشجو از ۱۶۲ کشور جهان

enrolled in this course.

در این دوره شرکت کردند.

And we had no marketing budget.

در حالی که ما هیچگونه سودآوری در این کار در نظر نگرفته بودیم.

Now, 155,000 is a big number.

اما ۱۵۵٫۰۰۰ نفر، تعداد واقعاً زیادی هستند.

This number is bigger

این تعداد

than the total number of alumni of MIT

بیشتر از تعداد کل فارغ‌التحصیلان دانشگاه MIT

in its 150-year history.

در تاریخ ۱۵۰ ساله‌ی آن است.

7,200 students passed the course,

با این که امتحان آن درس واقعاً سخت بود،

and this was a hard course.

حدود ۷٫۲۰۰ نفر از دانشجویان در آن قبول شدند.

7,200 is also a big number.

اما ۷٫۲۰۰ نفر هم تعداد زیادی هستند.

If I were to teach at MIT two semesters every year,

اگر من هر ساله در دانشگاه MIT، دو ترم تدریس می‌کردم،

I would have to teach for 40 years

باید به مدت ۴۰ سال یکسره درس می‌دادم،

before I could teach this many students.

تا بتوانم این تعداد دانشجو داشته باشم.

Now these large numbers

این تعداد کثیر

are just one part of the story.

تنها بخشی از این داستان هستند.

So today, I want to discuss a different aspect,

امروز، می‌خواهم درباره‌ی جنبه‌ی متفاوتی

the other side of MOOCs,

از دوره‌های آموزشی اینترنتی صحبت کنم،

take a different perspective.

و از دیدگاهی متفاوت.

We are taking what we develop and learn in the large

ما داریم چیزهایی را که در ابعاد گسترده استفاده می‌کنیم و یاد می‌گیریم

and applying it in the small

گردآوری می‌کنیم و در ابعاد کوچک

to the classroom, to create a blended model of learning.

برای کلاس‌ها خلاصه می‌کنیم، تا مدلی ترکیبی از یادگیری ایجاد کنیم.

But before I go into that, let me tell you a story.

اما پیش از آن که به این مبحث بپردازم، اجازه بدهید داستانی را تعریف کنم.

When my daughter turned 13, became a teenager,

وقتی دخترم ۱۳ ساله شد، و وارد دوره‌ی نوجوانی شد،

she stopped speaking English,

دیگر به زبان انگلیسی خودمان حرف نمی‌زد،

and she began speaking this new language.

و شروع به حرف زدن به زبان جدیدی کرد.

I call it teen-lish.

من به آن زبان نوجوانی می‌گویم.

It's a digital language.

این زبان، یک جور زبان دیجیتالی است.

It's got two sounds: a grunt and a silence.

این زبان تنها دو آوا دارد: "هوم" و سکوت.

"Honey, come over for dinner."

"عزیزم، بیا شام بخوریم."

"Hmm."

"هوم."

"Did you hear me?"

"شنیدی چی گفتم؟"

Silence. (Laughter)

سکوت. (خنده‌ی حاضرین)

"Can you listen to me?"

"می‌شنوی الآن چی می‌گم؟"

"Hmm."

"هوم"؛

So we had a real issue with communicating,

در نتیجه ما در برقراری ارتباطاتمان دچار مشکلات جدی شدیم،

and we were just not communicating,

و ارتباطات ما تقریباً قطع شده بود،

until one day I had this epiphany.

تا این که این ابداع به ذهنم رسید.

I texted her. (Laughter)

من به او پیامک دادم. (خنده‌ی حاضرین)

I got an instant response.

همان لحظه به من جواب داد.

I said, no, that must have been by accident.

با خودم گفتم، نه، حتماً اتفاقی بوده.

She must have thought, you know,

حتماً فکر کرده، می‌دونید،

some friend of hers was calling her.

یکی از دوستانش به اون پیامک داده.

So I texted her again. Boom, another response.

پس دوباره به او پیامک دادم. خیلی سریع جواب بعدی آمد.

I said, this is great.

با خودم گفتم، این واقعاً عالی است.

And so since then, our life has changed.

از آن زمان، زندگی ما دگرگون شده است.

I text her, she responds.

من به او پیامک می‌دهم، و او جواب می‌دهد.

It's just been absolutely great.

واقعاً عالی است.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

So our millennial generation

نسل هزاره‌ی جدید ما،

is built differently.

کمی متفاوت‌تر است.

Now, I'm older, and my youthful looks might belie that,

من پیرتر از این حرف‌ها هستم، و شاید تیپ نسبتاً جوانم ظاهراً نشان دهد که جوانم،

but I'm not in the millennial generation.

اما من متعلق به نسل هزاره‌ی جدید نیستم.

But our kids are really different.

اما فرزندان ما واقعاً متفاوت هستند.

The millennial generation is completely comfortable

نسل هزاره‌ی جدید با تکنولوژی‌های اینترنتی

with online technology.

احساس راحتی کامل می‌کند.

So why are we fighting it in the classroom?

پس چرا ما با استفاده از آن سر کلاس درس مبارزه می‌کنیم؟

Let's not fight it. Let's embrace it.

بیایید با آن مبارزه نکنیم. بیایید آن را بپذیریم.

In fact, I believe -- and I have two fat thumbs,

راستش من معتقدم -- البته شست‌های دستم خیلی بزرگ هستند،

I can't text very well --

و نمی‌توانم درست پیامک بنویسم --

but I'm willing to bet that with evolution,

اما قول می‌دهم که با این سیر تکاملی،

our kids and their grandchildren

فرزندان و نوه‌های ما،

will develop really, really little, itty-bitty thumbs

شست‌های خیلی خیلی کوچولو موچولویی پیدا خواهند کرد

to text much better,

تا بتوانند بهتر پیامک بدهند،

that evolution will fix all of that stuff.

تکامل، همه چیز را درست خواهد کرد.

But what if we embraced technology,

اما اگر ما تکنولوژی،

embraced the millennial generation's

و تمایلات طبیعی نسل هزاره‌ی جدید را

natural predilections,

بپذیریم،

and really think about creating these online technologies,

و درباره‌ی ایجاد این گونه تکنولوژی‌های اینترنتی فکر کنیم،

blend them into their lives.

و آن‌ها را با زندگی خودمان ادغام کنیم، خیلی بهتر می‌شود.

So here's what we can do.

اما چه کاری از دست ما برمی‌آید؟

So rather than driving our kids into a classroom,

به جای این که بچه‌هایمان را به زور به کلاس درس بفرستیم،

herding them out there at 8 o'clock in the morning --

و آن‌ها را ساعت ۸ صبح به زور از خانه بیرون ببریم --

I hated going to class at 8 o'clock in the morning,

وقتی بچه بودم از این که ساعت ۸ صبح به کلاس بروم متنفر بودم،

so why are we forcing our kids to do that?

پس چرا داریم بچه‌ها را مجبور می‌کنیم این کار را انجام دهند؟

So instead what you do

در عوض می‌توانیم کاری کنیم

is you have them watch videos

که بچه‌ها در خوابگاهشان، اتاق خوابشان،

and do interactive exercises

در اتاق ناهار خوریشان، در دست شوییشان،

in the comfort of their dorm rooms, in their bedroom,

و در هر جایی که بیشترین میزان خلاقیت را دارند،

in the dining room, in the bathroom,

در آرامش کامل کلیپ‌های ویدئویی آموزشی ببینند

wherever they're most creative.

و تمرین‌های تعاملی انجام دهند.

Then they come into the classroom

بعد از آن می‌توانند برای تعامل حضوری بین خودشان

for some in-person interaction.

به کلاس درس بیایند.

They can have discussions amongst themselves.

می‌توانند با همدیگر به مباحثه بپردازند.

They can solve problems together.

می‌توانند مشکلاتشان را با هم حل کنند.

They can work with the professor

می‌توانند به استادشان دسترسی پیدا کنند

and have the professor answer their questions.

و سؤالاتشان را از استادشان بپرسند.

In fact, with edX, when we were teaching our first course

در حقیقت، وقتی داشتیم اولین درسمان در زمینه‌ی مدارها و اجزاء الکترونیک را

on circuits and electronics around the world,

در سایت edX برای سراسر جهان ارائه می‌دادیم،

this was happening unbeknownst to us.

اصلاً فکرش را هم نمی‌کردیم که چنین اتفاقی بیفتد.

Two high school teachers

دو معلم

at the Sant High School in Mongolia

از دبیرستان "سَنت" در کشور مغولستان،

had flipped their classroom,

کلاس‌های خودشان را تعطیل کردند،

and they were using our video lectures

و شروع به استفاده از تدریس‌های اینترنتی

and interactive exercises,

و تمرین‌های تعاملی ما کردند،

where the learners in the high school,

که در نتیجه‌ی آن دانش‌آموزان دبیرستان،

15-year-olds, mind you,

که تنها ۱۵ سال داشتند،

would go and do these things in their own homes

درسشان را در خانه‌هایشان یاد می‌گرفتند

and they would come into class,

و بعد سر کلاس می‌آمدند،

and as you see from this image here,

و همان طور که در این تصویر می‌بینید،

they would interact with each other

آن‌ها در حال تعامل با یکدیگر

and do some physical laboratory work.

و انجام کارهای آزمایشگاهی فیزیکی هستند.

And the only way we discovered this

آن مدرسه در این باره یک وبلاگ زده بود

was they wrote a blog

و ما به طور اتفاقی آن وبلاگ را پیدا کرده بودیم

and we happened to stumble upon that blog.

و از این طریق از این موضوع آگاه شدیم.

We were also doing other pilots.

البته ما برنامه‌های دیگری را نیز به اجرا در آوردیم.

So we did a pilot experimental blended courses,

ما با همکاری دانشگاه "ایالت سَن خوزه" در کالیفرنیا،

working with San Jose State University in California,

درس‌هایی را به صورت ترکیبی از حالت مجازی و حضوری ارائه دادیم،

again, with the circuits and electronics course.

و مجدداً درس مدارها و اجزاء الکترونیک نیز ارائه شد.

You'll hear that a lot. That course has become

شما نام این درس را بسیار خواهید شنید. این درس برای ما

sort of like our petri dish of learning.

مثل موش آزمایشگاهی در مبحث یادگیری شده بود.

So there, the students would, again,

در آن‌جا نیز، دانش‌آموزان

the instructors flipped the classroom,

و معلم‌ها کلاس‌ها را تعطیل کردند،

blended online and in person,

و درس را به صورت ترکیبی از اینترنتی و حضوری در آوردند،

and the results were staggering.

و نتیجه‌ی آن شگفت‌آور بود.

Now don't take these results to the bank just yet.

ولی هنوز برای قضاوت در مورد نتایج آن زود است.

Just wait a little bit longer as we experiment with this some more,

کمی صبر کنید تا در مورد آزمایش‌های بعدی در این زمینه برایتان بگویم،

but the early results are incredible.

اما نتایج اولیه شگفت‌آور بودند.

So traditionally, semester upon semester,

مثل همیشه، در هر ترم،

for the past several years, this course,

در چند سال گذشته، هر ترم، حدود ۴۰ تا ۴۱ درصد دانشجویان،

again, a hard course,

در این درس،

had a failure rate of about 40 to 41 percent

که مجدداً امتحان سختی داشت،

every semester.

رد می‌شدند.

With this blended class late last year,

اما با این کلاس ترکیبی که در سال گذشته برگزار کردیم،

the failure rate fell to nine percent.

میزان رد شدن دانشجویان در این درس به نُه درصد کاهش پیدا کرد.

So the results can be extremely, extremely good.

نتایج خیلی خیلی بهتر شده بودند.

Now before we go too far into this,

پیش از آن که بیش از حد وارد این قضیه بشویم،

I'd like to spend some time discussing

می‌‎خواهم کمی از وقتتان را بگیرم

some key ideas.

تا در مورد چند ایده‌ی اساسی صحبت کنم.

What are some key ideas

ایده‌های اساسی که کلیت این کار را تشکیل می‌دهند

that makes all of this work?

شامل چه چیزهایی می‌شوند؟

One idea is active learning.

اولین ایده یادگیری مؤثر است.

The idea here is, rather than have students

ایده‌ای که ارائه شد، این بود که دانشجویان،

walk into class and watch lectures,

به جای این که به کلاس بیایند و به حرف‌های استاد گوش کنند،

we replace this with what we call lessons.

بهتر است به سراغ مفهوم جایگزینی بروند که به آن درس می‌گوییم.

Lessons are interleaved sequences

در درس‌ها بخش‌های اضافی شامل کلیپ‌های ویدئویی و تمرین‌ها متعامل

of videos and interactive exercises.

گنجانده شده‌اند.

So a student might watch a five-, seven-minute video

بنابراین یک دانشجو می‌تواند یک کلیپ ویدئویی پنج تا هفت دقیقه‌ای را تماشا کند

and follow that with an interactive exercise.

و این یادگیری را با تمرین‌های متعامل ادامه دهد.

Think of this as the ultimate Socratization of education.

شاید بتوان این را نزدیک‌ترین حالت تحصیلی به افکار سقراطی نامید.

You teach by asking questions.

شما در آن با پرسیدن سؤالات مختلف آموزش می‌دهید.

And this is a form of learning

و این نوعی از آموختن است

called active learning,

که به آن یادگیری مؤثر می‌گویند،

and really promoted by a very early paper, in 1972,

و این مبحث در سال ۱۹۷۲، توسط "کریک" و "لاکهارت"،

by Craik and Lockhart,

در قالب مقاله‌ای ارائه شد،

where they said and discovered

و در آن مقاله آن‌ها گفته بودند

that learning and retention really relates strongly

که یادگیری و ماندگاری آن در حافظه تا حد زیادی

to the depth of mental processing.

به عمق اعمال ذهنی بستگی دارد.

Students learn much better

دانشجوها وقتی با وسایل مختلف کار می‌کنند

when they are interacting with the material.

خیلی بهتر یاد می‌گیرند.

The second idea is self-pacing.

دومین ایده همگامی است.

Now, when I went to a lecture hall,

وقتی من در دوران دانشجویی به سخنرانی استادم می‌رفتم،

and if you were like me,

فکر کنم شما هم مثل من بودید،

by the fifth minute I would lose the professor.

که در عرض ۵ دقیقه حواسم از حرف‌های استاد پرت می‌شد.

I wasn't all that smart, and I would be scrambling, taking notes,

من خیلی هم باهوش نبودم، خیلی تلاش می‌کردم، حرف‌های استاد را می‌نوشتم،

and then I would lose the lecture for the rest of the hour.

ولی در بقیه‌ی ساعت کلاس دیگر حواسم به استاد نبود.

Instead, wouldn't it be nice with online technologies,

در عوض، بهتر نیست که از تکنولوژی‌های اینترنتی استفاده کنیم،

we offer videos and interactive engagements to students?

که در آن‌ها کلیپ‌های ویدئویی و تمرین‌های تعاملی در اختیار دانشجویان قرار می‌گیرد؟

They can hit the pause button.

آن‌ها می‌توانند هر جا نیاز داشتند آن کلیپ ویدئویی را متوقف کنند.

They can rewind the professor.

آن‌ها می‌توانند استادشان را به عقب برگردانند.

Heck, they can even mute the professor.

وای، آن‌ها حتی می‌توانند صدای استادشان را قطع کنند.

So this form of self-pacing

این نوع همگامی

can be very helpful to learning.

می‌تواند تا حد زیادی به یادگیری کمک کند.

The third idea that we have is instant feedback.

ایده‌ی سوم ما این است که بازخورد آنی دریافت کنیم.

With instant feedback,

با دریافت بازخوردهای آنی،

the computer grades exercises.

کامپیوتر تمرین‌ها را تصحیح می‌کند.

I mean, how else do you teach 150,000 students?

راه دیگری برای درس دادن به ۱۵۰٫۰۰۰ دانشجو نیست.

Your computer is grading all the exercises.

کامپیوتر شما تمامی تمرین‌ها را تصحیح می‌کند.

And we've all submitted homeworks,

همگی ما تمرین انجام می‌دادیم،

and your grades come back two weeks later,

و نمرات آن دو هفته‌ی بعد دستمان می‌رسید،

you've forgotten all about it.

و تا آن زمان دیگر موضوع تمرین هم یادمان رفته بود.

I don't think I've still received some of my homeworks

فکر کنم چند تایی از تمرین‌های دوران دانش‌آموزیم

from my undergraduate days.

هنوز تصحیح نشده باشند.

Some are never graded.

نمره‌ی بعضی از آن‌ها هیچ‌وقت داده نشد.

So with instant feedback,

اما با دریافت بازخورد آنی،

students can try to apply answers.

دانش‌آموزان می‌توانند جواب‌هایشان را چک کنند.

If they get it wrong, they can get instant feedback.

اگر تمرینی را اشتباه انجام دادند، بازخورد آن را به صورت آنی دریافت می‌کنند.

They can try it again and try it again,

آن‌ها می‌توانند این تمرین را بارها و بارها انجام دهند،

and this really becomes much more engaging.

و این نحوه‌ی کار کردن خیلی مؤثرتر است.

They get the instant feedback,

آن‌ها به صورت آنی بازخورد دریافت می‌کنند،

and this little green check mark that you see here

و این تیک کوچک سبز رنگ که در این‌جا می‌بینید

is becoming somewhat of a cult symbol at edX.

تبدیل به نوعی نماد قراردادی در سایت edX شده است.

Learners are telling us that they go to bed at night

دانش‌آموزان به ما می‌گویند که وقتی شب به رخت خواب می‌روند

dreaming of the green check mark.

خواب تیک سبز رنگ می‌بینند.

In fact, one of our learners

راستش، یکی از دانش‌آموزان ما

who took the circuits course early last year,

که پارسال درس مدارها و اجزاء الکترونیک را گرفته بود،

he then went on to take a software course

بعد از آن در پایان سال

from Berkeley at the end of the year,

درس طراحی نرم‌افزار را از دانشگاه "بِرکِلی" گرفت،

and this is what the learner had to say

و وقتی این دوره را شروع کرد

on our discussion board

در صفحه‌ی بحث و گفتگوی سایت

when he just started that course

درباره‌ی تیک سبز رنگ

about the green check mark:

چنین چیزی نوشت:

"Oh god; have I missed you."

"وای خدا؛ واقعاً دلم برات تنگ شده بود ...."

When's the last time you've seen students

آخرین باری که دانش‌آموزانتان چنین نظراتی را

posting comments like this about homework?

در مورد تمرین‌هایشان داشتند چند وقت پیش بود؟

My colleague Ed Bertschinger,

همکار من، "اِد بِرتشینگِر"،

who heads up the physics department at MIT,

که یکی از سرشناس‌ترین استادهای بخش فیزیک دانشگاه MIT است،

has this to say about instant feedback:

درباره‌ی دریافت بازخورد آنی این طور گفت:

He indicated that instant feedback

او گفت که دریافت بازخورد آنی

turns teaching moments into learning outcomes.

ساعات تدریس را به ساعات یادگیری تبدیل می‌کنند.

The next big idea is gamification.

ایده‌ی بزرگ بعدی بازی‌سازی درس بود.

You know, all learners engage really well

می‌دانید، تمامی دانش‌آموزانم

with interactive videos and so on.

واقعاً به کلیپ‌های ویدئویی متعامل و سایر چیزهای این سیستم علاقمند بودند.

You know, they would sit down and shoot

می‌دانید، آن‌ها می‌خواستند تمام روز بنشینند

alien spaceships all day long until they get it.

و به سفینه‌های فضایی شلیک کنند تا بتوانند آن را شکست دهند.

So we applied these gamification techniques to learning,

پس ما این تکنیک‌های بازی را در قالب تدریس گنجاندیم،

and we can build these online laboratories.

و توانستیم این آزمایشگاه‌های مجازی را بسازیم.

How do you teach creativity? How do you teach design?

شما چطور می‌توانید خلاقیت را آموزش دهید؟ شما چطور می‌توانید طراحی را آموزش دهید؟

We can do this through online labs

ما می‌توانیم این کار را از طریق آزمایشگاه‌های اینترنتی انجام دهیم

and use computing power

و از توان کامپیوترها

to build these online labs.

برای ساختن این آزمایشگاه‌های مجازی استفاده کنیم.

So as this little video shows here,

همان طور که این کلیپ ویدئویی کوتاه در این‌جا نشان می‌دهد،

you can engage students

شما می‌توانید کاری کنید که درس

much like they design with Legos.

برای دانش‌آموزانتان شبیه به طراحی با قطعات لگو به نظر برسد.

So here, the learners are building a circuit

در این کلیپ ویدئویی، دانش‌آموزان دارند مداری را

with Lego-like ease.

به راحتی ساختن یک سازه با قطعات لگو، طراحی می‌کنند.

And this can also be graded by the computer.

و در این آزمایشگاه هم عملکرد دانش‌آموزان می‌تواند توسط کامپیوتر نمره‌دهی شود.

Fifth is peer learning.

پنجمین ایده بحث و تبادل نظر است.

So here, we use discussion forums and discussions

در این‌جا، ما برای پرت کردن حواس دانش‌آموزان

and Facebook-like interaction

از صفحات بحث و تبادل نظر

not as a distraction,

و محیط تعاملی شبیه به قالب سایت فیس‌بوک استفاده نکردیم،

but to really help students learn.

بلکه واقعاً می‌خواستیم به دانش‌آموزان کمک کنیم تا یاد بگیرند.

Let me tell you a story.

اجازه بدهید داستانی را برایتان تعریف کنم.

When we did our circuits course

وقتی ما درس مدارها و اجزاء الکترونیک را

for the 155,000 students,

برای ۱۵۵٫۰۰۰ دانش‌آموز ارائه دادیم،

I didn't sleep for three nights

من سه شب تمام نخوابیدم

leading up to the launch of the course.

تا این دوره به طور شایسته‌ای ارائه شود.

I told my TAs, okay, 24/7,

من به دستیارهایم در تدریس گفتم،

we're going to be up

که ما باید شبانه روز و در تمامی هفته

monitoring the forum, answering questions.

صحفات بحث و تبادل نظر را تحت نظر داشته باشیم، و به سؤالات پاسخ دهیم.

They had answered questions for 100 students.

آن‌ها به پرسش‌های ۱۰۰ دانش‌آموز پاسخ دادند.

How do you do that for 150,000?

اما شما چطور می‌توانید چنین کاری را برای ۱۵۰٫۰۰۰ دانش‌آموز انجام دهید؟

So one night I'm sitting up there, at 2 a.m. at night,

یک شب حوالی ساعت ۲ صبح، بیدار نشسته بودم و پای سایت بودم

and I think there's this question

و گمانم دانش‌آموزی از پاکستان بود

from a student from Pakistan,

که سؤالی پرسید،

and he asked a question, and I said,

او سؤالی پرسید و من گفتم،

okay, let me go and type up an answer,

خیلی خب، اجازه بده جوابت را تایپ کنم و برایت بگذارم،

I don't type all that fast,

سرعت تایپ من خیلی بالا نیست،

and I begin typing up the answer,

و شروع به نوشتن جواب کردم،

and before I can finish,

و پیش از آن که آن را تمام کنم،

another student from Egypt popped in with an answer,

دانش‌آموز دیگری از مصر جواب آن سؤال را در سایت گذاشت،

not quite right, so I'm fixing the answer,

جواب او کاملاً درست نبود، پس شروع کردم به تصحیح جوابش،

and before I can finish, a student from the U.S.

و پیش از آن که بتوانم کار تصحیح را تمام کنم، دانش‌آموزی از آمریکا

had popped in with a different answer.

جواب متفاوتی با قبلی را در سایت نوشت.

And then I sat back, fascinated.

و من با شگفتی تمام دست از کار کشیدم.

Boom, boom, boom, boom, the students were

به طرز خارق‌العاده‌ای

discussing and interacting with each other,

دانش‌آموزان شروع به بحث و تعامل با هم کردند،

and by 4 a.m. that night, I'm totally fascinated,

و تا ساعت ۴ صبح من شگفت‌زده نشسته بودم،

having this epiphany,

و به این ابداع فکر می‌کردم،

and by 4 a.m. in the morning,

و تا ساعت ۴ صبح،

they had discovered the right answer.

آن‌ها جواب درست را پیدا کرده بودند.

And all I had to do was go and bless it,

و تمام کاری که می‌توانستم انجام دهم این بود که بروم و تأیید کنم،

"Good answer."

"جواب درسته."

So this is absolutely amazing,

این واقعاً شگفت‌انگیز بود،

where students are learning from each other,

که دانش‌آموزان از یکدیگر یاد می‌گرفتند،

and they're telling us that they are learning

و داشتند به نحوی به ما می‌گفتند که

by teaching.

از طریق یاد دادن، یاد می‌گیرند.

Now this is all not just in the future.

چیزهایی که می‌گویم مربوط به آینده نیستند.

This is happening today.

ما امروزه به چنین چیزی دسترسی داریم.

So we are applying these blended learning pilots

ما داریم چنین برنامه‌های آموزشی ترکیبی را

in a number of universities and high schools around the world,

در چند تا از دانشگاه‌ها و دبیرستان‌های سراسر دنیا،

from Tsinghua in China

از دانشگاه "چینگوآ" در چین

to the National University of Mongolia in Mongolia

تا "دانشگاه ملی مغولستان" در مغولستان

to Berkeley in California --

تا دانشگاه "بِرکِلی در کالیفرنیا --

all over the world.

و در سراسر جهان اجرا می‌کنیم.

And these kinds of technologies really help,

و تمامی این تکنولوژی‌ها،

the blended model can really help

و مدل ترکیبی آموزشی

revolutionize education.

واقعاً کمک می‌کنند تا انقلابی در تحصیلات ایجاد شود.

It can also solve a practical problem of MOOCs,

این کار همچنین می‌تواند یکی از مشکلات اصلی دوره‌های MOOC،

the business aspect.

یعنی جنبه‌ی اقتصادی آن را حل کند.

We can also license these MOOC courses

ما همین طور می‌توانیم برای کسانی که در دوره‌های MOOC شرکت می‌کنند

to other universities,

مدرک صادر کنیم تا به دانشگاه‌های دیگر ارائه دهند،

and therein lies a revenue model for MOOCs,

و دانشگاه‌هایی که دوره‌های MOOC را به وسیله‌ی استادی ارائه می‌دهند،

where the university that licenses it with the professor

می‌توانند از این دوره‌های اینترنتی

can use these online courses

به عنوان کتاب‌های آموزشی

like the next-generation textbook.

برای نسل آینده استفاده کنند.

They can use as much or as little as they like,

آن‌ها می‌توانند هر چقدر خواستند از این منابع استفاده کنند

and it becomes a tool in the teacher's arsenal.

و آن را به عنوان یک ابزار آموزشی کمکی نزد خود داشته باشند.

Finally, I would like to have you

در پایان، از شما می‌خواهم

dream with me for a little bit.

رؤیایی را با من تصور کنید.

I would like us to really reimagine education.

می‌خواهم با من تحصیل را از نو طراحی کنید.

We will have to move from lecture halls to e-spaces.

ما باید از کلاس‌های درسی به فضاهای اینترنتی برویم.

We have to move from books to tablets

ما باید از دنیای کتاب‌ها به تَبلِت‌ها برویم

like the Aakash in India

تَبلِت‌هایی مثل "اَکاش" در هند

or the Raspberry Pi, 20 dollars.

یا "رَزبِری پای"، به قیمت ۲۰ دلار. (یک نوع کامپیوتر شخصی ارزان و کوچک)

The Aakash is 40 dollars.

اَکاش ۴۰ دلار بیشتر نیست.

We have to move from bricks-and-mortar school buildings

ما باید از مدارس آجری آسیب‌پذیر

to digital dormitories.

به خوابگاه‌های دیجیتالی برویم.

But I think at the end of the day,

اما به نظر من در نهایت،

I think we will still need one lecture hall

ما هنوز به یک کلاس درسی

in our universities.

در دانشگاه‌هایمان نیاز داریم.

Otherwise, how else do we tell our grandchildren

در غیر این صورت، چطور می‌توانیم به نوه‌هایمان بگوییم

that your grandparents sat in that room

که پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌هایتان در این اتاق

in neat little rows like cornstalks

مثل دانه‌های ذرت در ردیف‌های موازی می‌نشستند

and watched this professor at the end

و به این استاد در اول کلاس نگاه می‌کردند

talk about content and, you know,

که در مورد درس صحبت می‌کرد، و می‌دانید،

you didn't even have a rewind button?

شما حتی یک دکمه‌ی برگرداندن به عقب هم نداشتید؟

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

Thank you. Thank you. (Applause)

متشکرم. متشکرم. (تشویق حاضرین)