Alejandro Aravena: My architectural philosophy? Bring the community into the process

آلخاندرو آراوِنا: فلسفه ی معماری من؟ مردم را در روند طراحی شرکت دهید

Translator: Sahar Tabandeh Reviewer: Hajar Almasi

If there's any power in design,

اگر در طراحی قدرتی وجود داشته باشه،

that's the power of synthesis.

چیزی نیست جز قدرت آمیختن و تلفیق.

The more complex the problem,

هرچه مساله پیچیده تر باشد،

the more the need for simplicity.

نیاز به سادگی بیشتر می شود.

So allow me to share three cases

پس اجازه بدین ۳ نمونه ای رو با شما در میان بگذارم

where we tried to apply

که ما تلاش کردیم در اونها

design's power of synthesis.

قدرت تلفیق در طراحی رو به کار بگیریم.

Let's start with the global challenge of urbanization.

اجازه بدین با مشکل جهانی "اسکان در شهر" شروع کنیم.

It's a fact that people are moving towards cities.

این یک واقعیت هست که مردم در حال نقل مکان به سمت شهرها هستند.

and even if counterintuitive, it's good news.

و حتی اگربا منطق جور در نیاد، خبر خوبی است.

Evidence shows that people are better off in cities.

شواهد نشون میده که مردم در شهرها بهتر عمل می کنند.

But there's a problem that I would call

اما یک مشکل وجود داره، که من اسمش رو

the "3S" menace:

"۳ تهدید" میگذارم :

The scale, speed, and scarcity of means

مقیاس، سرعت و کمبود ابزارهایی

with which we will have to respond to this phenomenon

که با استفاده ازشون باید پاسخگوی این پدیده ای باشیم که در طول تاریخ

has no precedence in history.

از اهمیت زیادی برخوردار نبوده.

For you to have an idea,

برای اینکه یک ایده ی کلی داشته باشید:

out of the three billion people living in cities today,

از میان سه میلیارد انسانی که امروز در شهرها زندگی می کنند،

one billion are under the line of poverty.

یک میلیارد زیر خط فقر به سر می برند.

By 2030, out of the five billion people

تا سال ۲۰۳۰، از بین پنج میلیارد انسانی

that will be living in cities,

که در شهرها زندگی خواهند کرد،

two billion are going to be under the line of poverty.

دو میلیارد زیر خط فقر خواهند بود.

That means that we will have to build

به این معنی که ما باید

a one million-person city per week

هر هفته، شهری یک میلیون نفره

with 10,000 dollars per family

با بودجه ی ۱۰٫۰۰۰ دلاری برای هر خانواده،

during the next 15 years.

در پانزده سال آینده بسازیم.

A one million-person city per week

یک شهر یک میلیون نفره در هر هفته

with 10,000 dollars per family.

با ۱۰٫۰۰۰ دلار برای هر خانواده!

If we don't solve this equation,

اگر این معادله رو بی پاسخ بگذاریم،

it is not that people will stop coming to cities.

مردم از آمدن به شهرها دست بر نمی دارند.

They will come anyhow,

اونها در هر صورت خواهند آمد،

but they will live in slums, favelas

اما در زاغه ها و فاوِلاها ( محله های فقیرنشین در برزیل)

and informal settlements.

و در سکونتگاههای غیر رسمی زندگی خواهند کرد.

So what to do? Well, an answer may come

پس چه باید کرد؟ خب، جواب این سوال می تواند

from favelas and slums themselves.

در خود زاغه ها و فاولاها نهفته باشد.

A clue could be in this question we were asked

یک راه حل میتونست وجود داشته باشه دراین مسئله ای که

10 years ago.

ده سال پیش از ما درخواست شده بود.

We were asked to accommodate 100 families

از ما خواسته شده بود که صد خانوار را

that had been occupying illegally

که به صورت غیر قانونی

half a hectare in the center

در نیم هکتار از مرکز شهر ایکیکه (شهری بندری شیلی)

of the city of Iquique in the north of Chile

در شمال شیلی سکنی گزیده بودند،

using a $10,000 subsidy

با بودجه ای برابر ده هزار دلار اسکان دهیم.

with which we had to buy the land,

بودجه ای که با آن باید زمین را می خریدیم،

provide the infrastructure,

زیرساخت ارائه می دادیم،

and build the houses that, in the best of the cases,

و خانه هایی می ساختیم که در بهترین حالت

would be of around 40 square meters.

حدود ۴۰ متر مربع بودند.

And by the way, they said,

و ضمنا به ما گفته شده بود

the cost of the land,

به این دلیل قرار گرفتن

because it's in the center of the city,

زمین در مرکز شهر، قیمت آن

is three times more

سه برابر معمول توان مالی

than what social housing can normally afford.

خانه سازی اجتماعی هست.

Due to the difficulty of the question,

به خاطر دشواری مساله

we decided to include the families

تصمیم گرفتیم که خانوارها را

in the process of understanding the constraints,

در روند شناخت محدودیت های پروژه دخیل کنیم.

and we started a participatory design process,

و یک روند طراحی مشارکتی رو در پیش گرفتیم

and testing what was available there in the market.

و امکاناتی رو که در بازار داشتیم امتحان کردیم.

Detached houses,

خانه های مجزا:

30 families could be accommodated.

۳۰ خانوار را پوشش می داد.

Row houses, 60 families.

خانه های ردیفی: ۶۰ خانوار.

["100 families"] The only way to accommodate all of them

[" ۱۰۰ خانوار"] تنها راه اسکان دادن همه ی آنها

was by building in height,

ساخت و ساز در ارتفاع بود.

and they threatened us

و آنها ما را تهدید کرده بودند

to go on a hunger strike

که اگر جرات ارائه چنین راهکاری را

if we even dared to offer this

حتی در حد پیشنهاد داشته باشیم

as a solution,

دست به اعتصاب غذا می زنند.

because they could not make the tiny apartments

چراکه آنها نمی توانستند بعدها این خانه های کوچک را

expand.

گسترش دهند.

So the conclusion with the families —

پس نتیجه ای که با خانواده ها گرفتیم

and this is important, not our conclusion —

و توجه داشته باشید - نه نتیجه ی ما بلکه با خانواده ها -

with the families, was that we had a problem.

این بود که ما مشکل داریم.

We had to innovate.

ما مجبور به نو آوری بودیم.

So what did we do?

پس چه کردیم؟

Well, a middle-class family

خب، یک خانواده ی طبقه ی متوسط

lives reasonably well

به طور معمول در فضایی

in around 80 square meters,

حدود ۸۰ متر مربع به خوبی زندگی می کند.

but when there's no money,

اما زمانی که پول نیست،

what the market does

کاری که بازار می کند

is to reduce the size of the house

این است که اندازه ی خانه را به

to 40 square meters.

۴۰ متر مربع کاهش دهد.

What we said was,

پیشنهاد ما این بود که

what if,

چه می شود

instead of thinking of 40 square meters

اگر به جای فکر کردن به ۴۰ متر مربع

as a small house,

به عنوان یک خانه ی کوچک

why don't we consider it

آن را به عنوان نیمی از

half of a good one?

یک خانه ی خوب در نظر بگیریم؟

When you rephrase the problem

وقتی که شما صورت مساله را به نیمی

as half of a good house

از یک خانه ی بزرگ به جای

instead of a small one,

یک خانه ی کوچک را تغییر می دهید

the key question is, which half do we do?

سوال اصلی این است که کدام را ما باید بسازیم؟

And we thought we had to do with public money

و تصمیم گرفتیم که با این بودجه ی عمومی

the half that families won't be able to do individually.

آن نیمه ای را بسازیم که خانواده ها نمی توانند به تنهایی بسازند.

We identified five design conditions

ما پنج راهکار طراحی را تصویب کردیم

that belonged to the hard half of a house,

که مربوط به نیمه ی سخت تر یک خانه بود،

and we went back to the families to do two things:

و به جمع خانواده ها برگشتیم که دو کار انجام دهیم:

join forces and split tasks.

متحد کردن نیروها و تقسیم تکالیف.

Our design was something in between

طرح ما چیزی بین یک ساختمان

a building and a house.

و یک خانه بود.

As a building, it could pay

به عنوان یک ساختمان

for expensive, well-located land,

می توانست هزینه ی یک زمین گران و خوش جا را پرداخت کند،

and as a house, it could expand.

و به عنوان یک خانه: می توانست گسترش یابد.

If, in the process of not being expelled

اگر در جریان رانده نشدن به حواشی

to the periphery while getting a house,

هنگام جستجوی خانه

families kept their network and their jobs,

خانواده ها شغل و روابطشان را حفظ می کردند،

we knew that the expansion would begin right away.

ما مطمئن بودیم که گسترش خانه بلافاصله شروع خواهد شد.

So we went from this initial social housing

پس ما از این خانه سازی اجتماعی ِ اولیه

to a middle-class unit achieved by families themselves

به یک مجموعه ی طبقه متوسط که توسط خود خانواده ها

within a couple of weeks.

درعرض چند هفته فراهم شده بود، می رسیدیم.

This was our first project

این اولین پروژه ی ما در ایکیکه

in Iquique 10 years ago.

در ده سال پیش بود.

This is our last project in Chile.

این آخرین پروژه ی ما در شیلی هست.

Different designs, same principle:

طرح هایی متفاوت، با ایده ای مشابه.

You provide the frame,

شما چهارچوب را ارائه دهید،

and from then on, families take over.

و باقی را خانواده ها در دست خواهند گرفت.

So the purpose of design,

پس هدف طراحی

trying to understand and trying to give an answer

یا تلاش برای درک و پاسخ دادن

to the "3S" menace,

به "سه تهدید"

scale, speed, and scarcity,

مقیاس، سرعت و کمبود منابع،

is to channel people's own building capacity.

به کارگرفتن قابلیت ساخت و ساز خود مردم است.

We won't solve the one million people per week equation

ما نمی توانیم معادله ی یک میلیون نفر در هفته را حل کنیم

unless we use people's own power for building.

مگر اینکه قابلیت خود مردم را برای ساخت و ساز به کار بگیریم.

So, with the right design,

پس، با یک طرح درست،

slums and favelas may not be the problem

زاغه ها و محله های فقیر نشین فاولاها نه تنها مشکل ما نخواهند بود

but actually the only possible solution.

بلکه به تنها پاسخ ممکن بدل خواهند شد.

The second case is how design can contribute

دومین نمونه نشان می دهد که چه طور طراحی

می تواند به پایداری کمک کند.

to sustainability.

In 2012, we entered the competition

در سال ۲۰۱۲، ما در مسابقه ای شرکت کردیم

for the Angelini Innovation Center,

برای مرکز نوآوری انجلینی

and the aim was to build

و هدف این بود که

the right environment for knowledge creation.

فضایی مناسب برای تولید علم طراحی کنیم.

برای همچین هدفی

It is accepted that for such an aim,

knowledge creation,

چون تولید علم،

interaction among people, face-to-face contact,

تعامل میان مردم و تماس چهره به چهره

it's important, and we agreed on that.

بسیار مهم است و ما بر این موضوع توافق داشتیم.

But for us, the question of the right environment

اما برای ما، مساله ی فضای مناسب

was a very literal question.

مساله ای حیاتی بود.

We wanted to have a working space

ما می خواستیم محل کاری

with the right light, with the right temperature,

با نور مناسب، دمای مناسب

with the right air.

و هوای مناسب داشته باشیم.

So we asked ourselves:

پس از خود پرسیدیم:

Does the typical office building

آیا طراحی معمول ساختمان اداری (اصول کلی ساخت ساختمانهای اداری مشابهند)

help us in that sense?

در این مسیربه ما کمک خواهد کرد؟

Well, how does that building look, typically?

خب، این ساختمان، معمولاچه شکلی میشود ؟ (اشاره به ساختمانهای اداری است که معمولا با سیستم مشخصی ساخته می شوند)

It's a collection of floors,

مجموعه ای از طبقات

one on top of each other,

یکی برسر دیگری،

with a core in the center

با یک هسته مرکزی

with elevators, stairs, pipes, wires, everything,

از آسانسورها و پله ها ، لوله ها ، سیم ها و همه چیز،

and then a glass skin on the outside

و بعد یک پوسته شیشه ای دربیرون

that, due to direct sun radiation,

که به دلیل تابش مستقیم خورشید

creates a huge greenhouse effect inside.

باعث ایجاد یک اثر گلخانه ی عظیم در داخل می شود.

In addition to that, let's say a guy

علاوه بر این، تصور کنید که یک نفر

working on the seventh floor

که در طبقه هفتم کار می کند

goes every single day through the third floor,

هر روز از طبقه سوم رد می شود ،

but has no idea what the guy on that floor

اما هیچ تصوری ندارد از کسی که

is working on.

در آن طبقه کار می کند.

So we thought, well, maybe we have to turn this scheme

پس ما فکر کردیم که شاید باید این ترکیب را

inside out.

برعکس کنیم.

And what we did was,

و کاری که ما کردیم این بود که

let's have an open atrium,

یک فضای باز مرکزی داشته باشیم

a hollowed core,

یک هسته ی تهی

the same collection of floors,

با همان ترکیب طبقات،

but have the walls and the mass in the perimeter,

اما دیوار ها و توده ساختمان پیرامون این فضای باز مرکزی باشند،

so that when the sun hits,

به طوری که تابش آفتاب

it's not impacting directly glass, but a wall.

به طور مستقیم نه با شیشه، که با دیوار برخورد کند.

When you have an open atrium inside,

وقتی که شما یک فضای مرکزی باز در داخل دارید ،

you are able to see what others are doing

می توانید آنچه که دیگران انجام میدهند را

from within the building, and you have

از داخل ساختمان ببینید و همینطور

a better way to control light,

راه بهتری برای کنترل نور دارید،

and when you place the mass and the walls

و وقتی که شما توده و دیوارها را

in the perimeter,

در پیرامون فضای باز مرکزی قرار می دهید،

then you are preventing direct sun radiation.

از تابش مستقیم خورشید جلوگیری خواهید کرد.

You may also open those windows

همچنین ممکنه شما پنجره ها را باز کنید

and get cross-ventilation.

و تهویه ی عرضی داشته باشید. (تهویهٔ عرضی یا متقابل از طریق درها و پنجره‌های باز )

We just made those openings

ما بازشوها را

of such a scale that they could work

با مقیاسی طراحی کردیم که

as elevated squares,

می توانستند به مثابه ی مربع های مرتفعی

outdoor spaces throughout

از فضای آزاد

the entire height of the building.

در کل ارتفاع ساختمان عمل کنند.

None of this is rocket science.

هیچ کدام از اینها علم موشکی نیست! (کار سخت و عجیب غریبی نیست)

You don't require sophisticated programming.

نیازی به برنامه ریزی پیشرفته هم ندارید.

It's not about technology.

و ربطی هم به تکنولوژی ندارد.

This is just archaic, primitive common sense,

این فقط ابتدایی است و به کار گیری از عقل سلیم است،

and by using common sense,

و با به کار گیری از عقل سلیم ،

we went from 120 kilowatts

ما از ۱۲۰ کیلو وات

per square meter per year,

در هرمتر مربع در سال ،

which is the typical energy consumption

که میزان معمول مصرف انرژی

for cooling a glass tower,

برای خنک کردن یک برج شیشه ایست،

to 40 kilowatts per square meter per year.

به ۴۰ کیلو وات در هر مترمربع در سال رسیدیم.

So with the right design,

پس با طراحی درست،

sustainability is nothing but the rigorous use

پایداری چیزی نیست جز استفاده ی جدی و دقیق

of common sense.

از عقل سلیم!

Last case I would like to share is how design

آخرین نمونه ای که با شما در میان می گذارم این است که چطور طراحی

can provide more comprehensive answers

می تواند پاسخ های جامعی

against natural disasters.

به بلایای طبیعی بدهد.

You may know that Chile, in 2010,

احتمالا می دانید که در سال ۲۰۱۰

was hit by an 8.8 Richter scale

زلزله ای ۸/۸ ریشتری

earthquake and tsunami,

به همراه سونامی شیلی را مورد هجوم قرار داد.

and we were called to work

و از ما خواسته شد تا

in the reconstruction of the Constitución,

در بازسازی کانستیتوسیون

in the southern part of the country.

در قسمت جنوبی کشور کار کنیم.

We were given 100 days, three months,

ما صد روز، یا سه ماه،

to design almost everything,

وقت داشتیم تا تقریبا همه چیز را طراحی کنیم.

from public buildings to public space,

از ساختمان های عمومی تا فضاهای عمومی،

street grid, transportation, housing,

شبکه خیابان ها، حمل و نقل، خانه سازی

and mainly how to protect the city

و از همه مهمتر اینکه چطور از شهر

against future tsunamis.

در برابر توفان های آینده محافظت کنیم.

This was new in Chilean urban design,

این در طراحی شهری شیلی امری جدید بود،

and there were in the air a couple of alternatives.

و البته تعدادی راهکار جایگزین وجود داشت:

First one:

اول:

Forbid installation on ground zero.

ساخت و ساز در منطقه ی خطر را ممنوع کنیم.

Thirty million dollars spent mainly

فقط سی میلیون دلار صرف

in land expropriation.

سلب مالکیت از این زمین ها خواهد شد.

This is exactly what's being discussed in Japan nowadays,

این دقیقا همان راهکاریست که امروز در ژاپن در حال بررسی است.

and if you have a disciplined population

و اگر شما جمعیت سازمان یافته ای

like the Japanese, this may work,

مثل ژاپن داشته باشید احتمالا جواب خواهید گرفت،

but we know that in Chile,

اما ما می دانیم که در شیلی،

this land is going to be occupied illegally anyhow,

این زمینها در هر صورت به شکل غیرقانونی اشغال خواهند شد،

so this alternative was unrealistic and undesirable.

پس این راهکار غیر واقع بینانه و نامطلوب بود.

Second alternative: build a big wall,

راهکار دوم: دیوار بزرگی بسازیم،

heavy infrastructure to resist

با زیرساخت هایی آن چنان قوی

the energy of the waves.

که در برابر نیروی امواج مقاومت کند.

This alternative was conveniently lobbied

این راهکار به سادگی نتیجه ی

by big building companies,

نفوذ شرکت های ساختمان سازی بزرگ بود،

because it meant 42 million dollars in contracts,

چراکه به معنای سرازیر شدن ۴۲ میلیون دلار به قراردادها بود.

and was also politically preferred,

و همین طور از نظر سیاسی مطلوب بود،

because it required no land expropriation.

چون نیازی به سلب مالکیت از زمین ها نداشت.

But Japan proved that trying to resist

اما تجربه ی ژاپن به ما ثابت کرده که تلاش برای مقابله با

the force of nature is useless.

نیروی طبیعت بی فایده است.

So this alternative was irresponsible.

پس این راهکار هم رد شد.

As in the housing process,

همانند روند قبلی در خانه سازی،

we had to include the community

ما باید اهالی را در یافتن پاسخی برای

in the way of finding a solution for this,

این موضوع شرکت می دادیم،

and we started a participatory design process.

پس یک روند طراحی مشارکتی را آغاز کردیم.

(Video) [In Spanish] Loudspeaker: What kind of city do you want?

(ویدئو) [اسپانیولی] بلندگو: چه جور شهری می خواهید؟

Vote for Constitución.

به کانستیتوسیون رای دهید.

Go to the Open House and express your options.

به محل تجمع عمومی برویدو نظر خود را بیان کنید.

Participate!

مشارکت کنید!

Fisherman: I am a fisherman.

ماهی گیر: من یک ماهی گیرم.

Twenty-five fishermen work for me.

۲۵ ماهی گیر برای من کار می کنند.

Where should I take them? To the forest?

من باید آنها را کجا ببرم؟ به جنگل؟

Man: So why can't we have a concrete defense?

مرد اول: چرا نمی توانیم یک دیوار محافظ بتونی داشته باشیم؟

Done well, of course.

که البته خوب ساخته شده باشد؟

Man 2: I am the history of Constitución.

مرد دوم: من خود تاریخ کانستیتوسیون هستم!

And you come here to tell me that I cannot keep on living here?

و شما اومدین بهم بگین که نمیتونم اینجا زندگی کنم؟

My whole family has lived here,

همه ی خانواده ام اینجا زندگی کرده اند،

I raised my children here,

بچه هام رو اینجا بزرگ کرده ام،

and my children will also raise their children here.

بچه هام هم بچه هاشون رو اینجا بزرگ خواهند کرد.

and my grandchildren and everyone else will.

همینطور نوه هام و بقیه.

But why are you imposing this on me?

برای چی این رو به من تحمیل می کنین؟

You! You are imposing this on me!

شما! شما دارین این رو به من تحمیل می کنین!

In danger zone I am not authorized to build.

در منطقه ی خطر اجازه ی ساخت و ساز ندارم.

He himself is saying that.

خودش داره این رو میگه.

Man 3: No, no, no, Nieves...

مرد سوم: نه، نه، نه ...

Alejandro Aravena: I don't know if you were able

آلخاندرو آراونا: من نمی دونم که آیا تونستین

to read the subtitles, but you can tell

زیرنویس ها رو بخونین یا نه، اما

from the body language

از حالت شرکت کننده ها

that participatory design

معلوم بود که طراحی مشارکتی

is not a hippie, romantic,

یک پروسه ی رمانتیک و رویایی که میگه

let's-all-dream-together-about- the-future-of-the-city

"بیایید همه دورهم آینده ی شهرمون رو تصور کنیم"

kind of thing.

نیست!

It is actually — (Applause)

در واقع - (خنده و تشویق حضار)

It is actually not even with the families

در واقع تلاش ما با خانواده ها

trying to find the right answer.

برای پیدا کردن پاسخ درست نیست.

It is mainly trying to identify with precision

بلکه بررسی و شناخت دقیق این است که

what is the right question.

سوال درست کدام است.

There is nothing worse than answering well

هیچ چیز بدتر از دادن یک پاسخ درست به

the wrong question.

سوال نادرست نیست.

So it was pretty obvious after this process

پس بعد از این روند کاملا روشن بود که

that, well, we chicken out here

ما یا باید بزنیم به چاک!

and go away because it's too tense,

و به خاطر حساسیت موضوع بریم کنار،

or we go even further in asking,

یا اینکه پیشتر بریم و بیشتر بپرسیم،

what else is bothering you?

که دیگه چه چیزهایی شما رو اذیت میکنه؟

What other problems do you have

دیگه چه مشکلاتی دارید؟

and you want us to take care of now that the city

و چه چیزایی از ما میخواین حالا که قراره از نو به شهر پرداخته بشه؟

will have to be rethought from scratch?

و آیا باید از اول بازاندیشی بشه؟

And what they said was,

و چیزی که اونها گفتن این بود:

look, fine to protect the city against future tsunamis,

ببینید، خیلی خوبه که شهر رو در برابر توفان های آینده حفظ کنیم،

we really appreciate, but the next one is going to come in, what, 20 years?

ما ازین استقبال می کنیم. اما توفان بعدی کِی اتفاق میفته؟ بیست سال دیگه؟

But every single year, we have problems

ولی ما اینجا هر سال به خاطر

of flooding due to rain.

سیل ناشی از باران مشکلاتی داریم،

In addition, we are in the middle

به علاوه، ما در مرکز

of the forest region of the country,

منطقه ی جنگلی کشور هستیم،

and our public space sucks.

با این حال فضاهای شهری و عمومیمون افتضاحه.

It's poor and it's scarce.

خیلی بد و خیلی کم تعداده.

And the origin of the city, our identity,

و خاستگاه اصلی شهر، یا همون هویت ما،

is not really connected to the buildings that fell,

زیاد ارتباطی با ساختمان هایی که از بین رفتن نداره،

it is connected to the river,

بلکه با رودخانه پیوسته هست.

but the river cannot be accessed publicly,

اما ما دسترسی عمومی به رودخانه نداریم،

because its shores are privately owned.

چون سواحلش در مالکیت خصوصی هستن.

So we thought that we had to produce a third alternative,

پس ما فکر کردیم که باید یک راهکار سوم بسازیم،

and our approach was against geographical threats,

و رویکردمان این بود: علیه تهدید های جغرافیایی،

have geographical answers.

باید پاسخ های جغرافیایی داشته باشیم.

What if, in between the city

چطور است که، بین شهر

and the sea

و دریا،

we have a forest,

جنگلی داشته باشیم.

a forest that doesn't try to resist

جنگلی که سعی در مقابله با

the energy of nature,

نیروی طبیعت نداره،

but dissipates it by introducing friction?

بلکه با استفاده از اصطکاک اون رو پراکنده و منحرف می کنه؟

A forest that may be able to laminate the water

جنگلی که احتمالا می تونه آب رو لایه لایه کنه،

and prevent the flooding?

و جلوی سیل رو بگیره؟

That may pay the historical debt of public space,

و احتمالا می تونه بدهی دیرینه ی فضای شهری به طبیعت رو جبران کنه،

and that may provide, finally,

و سرانجام دسترسی عادلانه ای

democratic access to the river.

به رودخانه فراهم کنه.

So as a conclusion of the participatory design,

پس به عنوان نتیجه ی طراحی مشارکتی،

the alternative was validated politically and socially,

این راهکار از لحاظ اجتماعی و سیاسی مورد توجه قرار گرفت.

but there was still the problem of the cost:

ولی هم چنان مساله ی مخارج اون وجود داشت:

48 million dollars.

۴۸ میلیون دلار.

So what we did was a survey

بنابر این ما یک تحقیق گسترده

in the public investment system,

در سیستم سرمایه گذاری عمومی انجام دادیم،

and found out that there were three ministries

و متوجه شدیم که سه نهاد مختلف

with three projects in the exact same place,

با سه پروژه درست در همان منطقه حضور دارند،

not knowing of the existence of the other projects.

بدون اطلاع از حضور همدیگر و پروژه ها.

The sum of them: 52 million dollars.

مجموع کل اونها: ۵۲ میلیون دلار.

So design's power of synthesis

پس قدرت تلفیق در طراحی

is trying to make a more efficient use

تلاش برای استفاده ی کارآمدتر

of the scarcest resource in cities,

از کمیاب ترین منبع در شهرهاست،

which is not money but coordination.

که نه پول، بلکه تناسب و هماهنگیست.

By doing so, we were able to save

با این کار، ما توانستیم ۴ میلیون دلار

four million dollars, and that is why the forest

صرفه جویی کنیم و به همین دلیل است که جنگل

is today under construction.

امروز در دست احداث است.

(Applause)

( تشویق حضار)

So be it the force of self construction,

پس چه نیروی ساخت و ساز شخصی باشد،

the force of common sense,

چه نیروی عقل سلیم،

or the force of nature, all these forces

و چه نیروی طبیت،

همه ی آنها باید تبدیل به فُرم شوند،

need to be translated into form,

and what that form is modeling and shaping

و چیزی که این فُرم می سازد و شکل می دهد،

is not cement, bricks, or wood.

نه سیمان و آجر و چوب،

It is life itself.

بلکه خود زندگیست.

Design's power of synthesis

قدرت تلفیق در طراحی،

is just an attempt to put

تنها و تنها تلاشی است برای

قراردادن نیروی زندگی در

at the innermost core of architecture

هسته ی مرکزی طراحی و معماری.

the force of life.

Thank you so much.

بسیار سپاسگزارم.

(تشویق حضار)

(Applause)