A mother and son's photographic journey through dementia | Tony Luciani

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: sadegh zabihi

When my 91-year-old mother, Elia, moved in with me,

وقتی مادر ۹۱ ساله‌ام، الیا، به خانه‌ام نقل مکان کرد،

I thought I was doing her a service.

فکر کردم که به او خدمتی می‌کنم.

In fact, it was the other way around.

اما در واقع، درست عکس آن بود.

You see, Mom was having issues with memory loss and accepting her age.

می‌دانید، مادر مشکلاتی در زوال حافظه و پذیرش سنش داشت.

She looked defeated.

به نظر شکسته می‌آمد.

I tried to make her as comfortable as possible,

تلاش کردم تا حد امکان در آسایش باشد،

but when I was at my easel, painting,

اما وقتی که در کنار سه‌پایه نقاشی‌ام بودم،

I would peek over and see her just ... there.

یواشکی نگاه می‌کردم و می‌دیدم که او فقط «آنجاست.»

She'd be staring at nothing in particular.

خیره بود نه به چیز مشخصی.

I'd watch her slowly climb the stairs,

نگاهش می‌کردم که به آرامی از پله‌ها بالا می‌رفت،

and she wasn't the mom I grew up with.

و مادری نبود که با او بزرگ شده بودم.

I saw, instead, a frail,

بجایش، زنی مسن،

tiny, old woman.

و نحیف دیدم.

A few weeks went by, and I needed a break from my painting.

چند هفته‌ای گذشت، و نیاز داشتم تا از نقاشی‌ام جدا شوم.

I wanted to play with the new camera I had just bought.

می‌خواستم تا با دوربین جدیدی که خریده بودم بازی کنم.

I was excited -- it had all sorts of dials,

هیجانزده بودم -- همه نوع درجه‌های مختلف داشت،

buttons and settings I wanted to learn,

کلید‌ها و تنظیماتی که می‌خواستم یاد بگیرم،

so I set up my tripod facing this large mirror,

پس سه‌پایه‌ام را برپا کردم و مقابل این آینه بزرگ گرفتم،

blocking the doorway to the only bathroom in the house.

که راه تنها دستشویی خانه را می‌بست.

(Laughter)

(خنده حضار)

After a while, I hear,

بعد از مدتی، شنیدم،

(Imitating Italian accent) "I need to use the washroom."

(با تقلید لهجه ایتالیایی) «من باید دستشویی بروم.»

(Laughter)

(خنده حضار)

"Five minutes, Mom. I need to do this."

«پنج دقیقه، مامان، باید انجامش بدهم.»

15 minutes later, and I hear, again,

۱۵ دقیقه بعد، و دوباره می‌شنوم،

"I need to use the washroom."

«باید بروم دستشویی.»

"Five more minutes."

«پنج دقیقه دیگه.»

Then this happened.

بعد این اتفاق افتاد.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

And this.

و این،

(Laughter)

(خنده حضار)

And then, this.

و بعد این،

(Laughter)

(خنده حضار)

I had my "aha!" moment.

و من به لحظه «یافتم!» رسیدم.

We connected.

ما مرتبط شدیم.

We had something tangible we could do together.

چیزی عینی داشتیم که می‌توانستیم با هم انجام دهیم.

My mom was born in a small mountain village in central Italy,

مادرم در روستای کوهستانی کوچکی در مرکز ایتالیا بدنیا آمده بود،

where her parents had land and sheep.

جایی که پدر و مادرش زمین و گوسفند داشتند.

At a young age, her father died of pneumonia,

پدرش در جوانی از ذات الریه در گذشت،

leaving his wife and two daughters alone with all the heavy chores.

و همسر و دو دخترش را با کار‌های طاقت فرسا تنها گذاشت.

They found that they couldn't cope.

فهمیدند که از پسش بر نمی‌آیند.

So a very hard decision was made.

پس تصمیم خیلی سختی گرفتند.

Mom, the oldest, at 13,

مادرم، که بزرگتر بود، در ۱۳ سالگی،

was married off to a complete stranger twice her age.

با غریبه‌ای دو برابر سن خودش ازدواج کرد.

She went from being just a kid and was pushed into adulthood.

و او یکباره از کودکی به سوی بزرگسالی رانده شد.

Mom had her first child when she was only 16.

مادرم اولین کودکش را وقتی که تنها ۱۶ ساله بود بدنیا آورد.

Years later, and now living in Toronto,

سالها بعد، وقتی که حالا در تورنتو زندگی می‌کرد،

Mom got work in a clothing factory

در کارخانه تولید لباس کار می‌کرد

and soon became manager of a very large sewing department.

و بزودی مدیر یک واحد خیلی بزرگ دوزندگی شد.

And because it was full of immigrant workers,

و چون آنجا پر از کارگران مهاجر بود،

Mom taught herself words from translation books.

مادر بخودش کلمه‌ها را از روی فرهنگ لغت یاد می‌داد.

She then practiced them in French, Greek, Spanish, Portuguese, Danish,

و بعد آن‌ها را به فرانسه، یونانی، اسپانیایی، پرتغالی، دانمارکی،

Polish, Russian, Romanian, Hungarian, all around the house.

لهستانی، روسی، رومانیایی، مجارستانی، در خانه تمرین می‌کرد.

I was in awe of her focus and determination to succeed

از تمرکز و مصمم بودنش برای موفقیت در حیرت بودم

at whatever she loved to do.

در هر کاری که دوست داشت انجام دهد.

After that bathroom "aha!" moment,

بعد از لحظه «یافتم!» دستشویی،

I practiced my newfound camera skills with Mom as portrait model.

مهارت‌های جدیدم در کار با دوربین را با مادرم به عنوان مدل تمرین کردم.

Through all of this, she talked, and I listened.

و در تمام این مدت او می‌گفت، و من می‌شنیدم.

She'd tell me about her early childhood and how she was feeling now.

او از دوران کودکی‌اش می‌گفت و اینکه حالا چه احساسی دارد.

We had each other's attention.

ما به هم توجه می‌کردیم.

Mom was losing her short-term memory,

مادر حافظه کوتاه مدتش را از دست می‌داد،

but was better recalling her younger years.

اما سال‌های جوانی‌اش را بهتر بیاد می‌آورد.

I'd ask, and she would tell me stories.

من می‌پرسیدم و او برایم داستان می‌گفت.

I listened, and I was her audience.

گوش می‌دادم، شنونده‌اش بودم.

I got ideas.

ایده‌هایی داشتم.

I wrote them down, and I sketched them out.

آن‌ها را نوشتم، و طراحی کردم.

I showed her what to do by acting out the scenarios myself.

خودم به او نشان دادم که چطور طرح داستان را اجرا کند.

We would then stage them.

و بعد آن‌ها را روی صحنه بردیم.

So she posed, and I learned more about photography.

او حالت می‌گرفت، و من عکاسی را یاد می‌گرفتم.

Mom loved the process, the acting.

مادر، عاشق حالت گرفتن و بازیگری بود.

She felt worthy again, she felt wanted and needed.

او خود را ارزشمند می‌دید، احساس می‌کرد که خواستنی و مورد نیاز است.

And she certainly wasn't camera-shy.

قطعا جلوی دوربین خجالتی نبود.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

Mom laughed hysterically at this one.

مادر به شدت به این یکی می‌خندید.

(Laughter)

(خنده حضار)

The idea for this image came from an old German film I'd seen,

ایده این عکس از یک فیلم قدیمی آلمانی که دیده بودم آمده،

about a submarine, called "Das Boot."

درباره یک زیر‌دریایی به نام «داس بوت.»

As you can see, what I got instead looked more like "E.T."

همانطور که می‌بینید، چیزی که بجایش بدست آمده بیشتر شبیه «ای-تی» است.

(Laughter)

(خنده حضار)

So I put this image aside, thinking it was a total failure,

پس این عکس را کنار گذاشتم، با این فکر که اصلاً بدرد نمی‌خورد،

because it didn't reach my particular vision.

چون با بینش خاص من هماهنگ نبود.

But Mom laughed so hard,

اما مادر آنقدر زیاد خندید،

I eventually, for fun, decided to post it online anyway.

که نهایتا، برای خنده هم که شده، تصمیم گرفتم در اینترنت ارسالش کنم.

It got an incredible amount of attention.

که توجه خیلی زیادی به آن شد.

Now, with any Alzheimer's, dementia,

هر بیماری آلزلیمر، زوال عقلی،

there's a certain amount of frustration and sadness

با خود مقداری هم ناامیدی و غم به همراه دارد

for everyone involved.

برای همه افراد مرتبط.

This is Mom's silent scream.

این فریاد ساکت مادر است.

Her words to me one day were,

یک روز با کلام خودش به من گفت،

"Why is my head so full of things to say,

«چرا سرم پر از چیز‌هایی برای گفتن است،

but before they reach my mouth, I forget what they are?"

اما قبل از آنکه به دهانم برسند، فراموششان می‌کنم؟»

"Why is my head so full of things to say,

«چرا سرم پر از چیز‌هایی برای گفتن است،

but before they reach my mouth, I forget what they are?"

اما قبل از آنکه به دهانم برسند، فراموششان می‌کنم؟»

(Applause)

(تشویق حضار)

Now, as full-time care partner and full-time painter,

به عنوان همراه تمام وقت و نقاش تمام وقت،

I had my frustrations too.

من هم ناامیدی‌های خودم را داشتم.

(Laughter)

(خنده حضار)

But to balance off all the difficulties, we played.

اما برای متعادل کردن تمام سختی‌ها، بازی کردیم.

That was Mom's happy place.

اینجا محل شادمانی مادر است.

And I needed her to be there, too.

و من هم نیاز داشتم که او آنجا باشد.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Laughter)

(خنده حضار)

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, Mom was also preoccupied with aging.

حالا، مادر هم به سالمندی فکر می‌کرد.

She would say, "How did I get so old, so fast?"

می‌گفت، «چطور به این سرعت، اینقدر پیر شدم؟»

(Audience sighs)

(آه حضار)

"So old."

«اینقدر پیر.»

"So fast."

«به این سرعت.»

I also got Mom to model for my oil paintings.

همینطور مادر را مدل نقاشی‌های رنگ روغنم کردم.

This painting is called "The Dressmaker."

نام این نقاشی «دوزنده» است.

I remember, as a kid,

وقتی بچه بودم به یاد دارم،

Mom sewing clothes for the whole family

مادر لباس‌های تمامی خانواده را می‌دوخت

on this massive, heavy sewing machine

با استفاده از این چرخ خیاطی بزرگ و سنگین

that was bolted to the floor in the basement.

که به کف زیرزمین پیچ شده بود.

Many nights, I would go downstairs and bring my schoolwork with me.

خیلی از شب‌ها، پایین می‌رفتم و مشق‌هایم را با خود می‌بردم.

I would sit behind her in this overstuffed chair.

پشتش روی یک صندلی اضافه می‌نشستم.

The low hum of the huge motor and the repetitive stitching sounds

و صدای بم موتور قوی و صدای مکرر سوزن چرخ

were comforting to me.

برایم آرامش بخش بود.

When Mom moved into my house,

وقتی مادر به خانه‌ام نقل مکان کرد.

I saved this machine and stored it in my studio for safekeeping.

این چرخ خیاطی را نگه داشتم و آن را در کارگاهم قرار دادم.

This painting brought me back to my childhood.

این نقاشی من را به کودکیم برگرداند.

The interesting part

نکته جالب

was that it was now Mom, sitting behind me,

این بود که حالا مادر پشت من می‌نشست،

watching me paint her

و من را در حال کشیدن نقاشی‌اش نگاه می‌کرد

working on that very same machine she sewed at

که در پشت همان چرخ خیاطی نشسته بود

when I sat behind her, watching her sew,

وقتی که من در پشتش می‌نشستم و به دوختنش نگاه می‌کردم،

50 years earlier.

۵۰ سال قبل.

I also gave Mom a project to do, to keep her busy and thinking.

من به مادر پروژه‌ای هم داده بودم، که او را مشغول و در فکر نگاه دارد.

I provided her with a small camera

برای او دوربین کوچکی فراهم کردم

and asked her to take at least 10 pictures a day of anything she wanted.

و از او خواستم تا روزی حداقل ۱۰ عکس از هرچه خواست بگیرد.

These are Mom's photographs.

این‌ها عکس‌های مادر هستند.

She's never held a camera in her life before this.

او هیچوقت در زندگی‌اش دوربینی بدست نگرفته بود.

She was 93.

او ۹۳ ساله بود.

We would sit down together and talk about our work.

ما با هم می‌نشستیم و درباره کار‌هایمان صحبت می‌کردیم.

I would try to explain

سعی می‌کردم توضیح دهم

(Laughter)

(خنده حضار)

how and why I did them,

که چرا و چگونه انجامشان داده‌ام.

the meaning, the feeling, why they were relevant.

مفهوم آن‌ها، حسشان، و چرا مرتبط بودند.

Mom, on the other hand, would just bluntly say,

مادر، در آن طرف، خیلی ساده می‌گفت،

"sì,"

«سی،»

"no,"

«نو،»

"bella" or "bruta."

«بلا» یا «بروتا.»

(Laughter)

(خنده حضار)

I watched her facial expressions.

به حالت صورتش نگاه کردم.

She always had the last say, with words or without.

همیشه با کلام یا بی‌کلام حرف آخر با او بود.

This voyage of discovery hasn't ended with Mom.

این سفر اکتشافی با مادر پایان نیافت.

She is now in an assisted living residence,

او حالا در خانه سالمندان است،

a 10-minute walk away from my home.

۱۰ دقیقه پیاده تا خانه من.

I visit her every other day.

هر روز به او سر می‌زنم.

Her dementia had gotten to the point

زوال عقل او به نقطه‌ای رسید

where it was unsafe for her to be in my house.

که دیگر برایش ماندن در خانه من امن نبود.

It has a lot of stairs.

پله‌های زیادی داشت.

She doesn't know my name anymore.

دیگر نام من یادش نیست.

(Voice breaking) But you know what? That's OK.

(صدایش می‌شکند) اما راستش را بگویم. اشکالی ندارد.

She still recognizes my face

هنوز صورتم را می‌شناسد

and always has a big smile when she sees me.

و همیشه وقتی من را می‌بیند لبخند بزرگی بر چهره دارد.

(Applause)

(تشویق حضار)

(Applause ends)

(پایان تشویق)

I don't take pictures of her anymore.

دیگر از او عکس نمی‌گیرم.

That wouldn't be fair or ethical on my part.

از دید من کاری درست یا اخلاقی نیست.

And she wouldn't understand the reasons for doing them.

و او دلیل انجامشان را نمی‌فهمد.

My father,

پدرم،

my brother,

برادرم،

(Voice breaking) my nephew,

(صدایش می‌شکند) برادر زاده‌ام،

my partner and my best friend,

شریک و بهترین دوستم،

all passed away suddenly.

همگی یکباره از دنیا رفتند.

And I didn't have the chance

و من این اقبال را نداشتم

to tell them how much I appreciated and loved them.

که به آن‌ها بگویم چقدر برایم مهم بودند و دوستشان داشتم.

With Mom, I need to be there

با مادر، باید آنجا باشم

and make it a very long goodbye.

و این را یک خداحافظی طولانی کنم.

(Applause)

(تشویق حضار)

(Applause ends)

(پایان تشویق)

For me, it's about being present and really listening.

برای من، این یعنی آنجا بودن و واقعاً شنیدن.

Dependents want to feel a part of something, anything.

وابستگان می‌خواهند تا حس کنند که بخشی از چیزی هستند، هر چیز.

It doesn't need to be something exceptionally profound that's shared --

نیازی نیست تا چیزی بی‌نهایت عمیق برای همراهی باشد.

it could be as simple as walks together.

می‌تواند با هم راه رفتن ساده‌ای باشد.

Give them a voice

اجازه دهید تا خواسته‌شان را

of interaction, participation,

در تعامل، مشارکت،

and a feeling of belonging.

و احساس تعلق بیان کنند.

Make the time meaningful.

زمان را معنی‌دار کنید.

Life, it's about wanting to live

زندگی، یعنی خواستِ زنده بودن

and not waiting to die.

و نه در انتظار مرگ بودن.

(Applause)

(تشویق حضار)

(Applause ends)

(پایان تشویق)

Can I get a wave and a smile from everyone, please?

ممکن است برایم دستی تکان دهید، و لبخندی بزنید؟

(Laughter)

(خنده حضار)

This is for you, Mom.

مادر، این برای توست.

(Camera clicks)

(صدای کلیک دوربین)

(Applause)

(تشویق حضار)