Smash fear, learn anything | Tim Ferriss

Translator: Soosan Shokoohi Reviewer: Maryam Manzoori

This is Tim Ferriss circa 1979 A.D. Age two.

این تیم فریس در سال ۱۹۷۹ و در دو سالگی است.

You can tell by the power squat, I was a very confident boy --

از نحوه نشستنم میشود گفت که بچه‌ بااعتماد به نفسی بودl--

and not without reason.

که البته بی دلیل هم نیست.

I had a very charming routine at the time,

آن زمان عادات روزمره جذابی داشتم،

which was to wait until late in the evening

از این قرار که تا عصر صبر می‌کردم

when my parents were decompressing from a hard day's work,

یعنی وقتی که پدرومادرم خستگی یک روز کاری سخت را

doing their crossword puzzles, watching television.

با حل پازل و تماشای تلویزیون رفع می‌کردند.

I would run into the living room, jump up on the couch,

در هال می‌دویدم، روی کاناپه می‌پریدم،

rip the cushions off, throw them on the floor,

کوسن ها را روی زمین پرتاب می‌کردم.

scream at the top of my lungs and run out

از ته دل جیغ می‌کشیدم و بیرون می‌دویدم

because I was the Incredible Hulk.

چون من «هالک شگفت‌انگیز» بودم.

(Laughter)

(صدای خنده)

Obviously, you see the resemblance.

طبیعتا شباهت را می‌بینید.

And this routine went on for some time.

و این برنامه مدتی ادامه داشت.

When I was seven I went to summer camp.

وقتی هفت سالم بود به کمپ تابستانه رفتم.

My parents found it necessary for peace of mind.

والدینم آن را لازمه آرامش ذهن می‌دانستند.

And at noon each day

و هر روز ظهر

the campers would go to a pond,

ما به برکه‌ای می‌رفتیم،

where they had floating docks.

که اسکله های شناور داشت.

You could jump off the end into the deep end.

می‌توانستی از روی آن به عمق آب بپری.

I was born premature. I was always very small.

من نارس به دنیا آمده و جثه کوچکی داشتم.

My left lung had collapsed when I was born.

موقع تولد شش راستم از کار افتاد.

And I've always had buoyancy problems.

و همیشه با روی آب شناور ماندن مشکل داشتم.

So water was something that scared me to begin with.

پس آب برای من ترسناک بود.

But I would go in on occasion.

اما گاه گاهی به درون آن میرفتم.

And on one particular day,

و یک روز بخصوص،

the campers were jumping through inner tubes,

بچه ها داخل تیوب می‌پریدند،

و با تیوب شیرجه می‌زدند در آب. فکر کردم حتما کیف می‌دهد.

They were diving through inner tubes. And I thought this would be great fun.

So I dove through the inner tube,

پس پریدم وسط تیوب،

and the bully of the camp grabbed my ankles.

و قلدر کمپ مچ پایم را گرفت،

And I tried to come up for air,

سعی می‌کردم خودم را بکشم بالا تا نفس بکشم،

and my lower back hit the bottom of the inner tube.

و پشتم به ته تیوب می‌خورد.

And I went wild eyed and thought I was going to die.

حسابی خشمگین بودم و فکر می‌کردم که قرار است بمیرم.

A camp counselor fortunately came over and separated us.

خوشبختانه یکی از مشاوران کمپ آمد و جدایمان کرد.

From that point onward I was terrified of swimming.

از آن زمان به بعد از شنا کردن وحشت داشتم.

That is something that I did not get over.

هرگز نتوانستم با آن کنار بیایم.

My inability to swim has been

ناتوانی ام در شنا کردن

one of my greatest humiliations and embarrassments.

یکی از بزرگترین خجالت‌ها و شرمندگی‌های من بوده است.

That is when I realized that I was not the Incredible Hulk.

آنجا فهمیدم که من هالک شگفت انگیز نیستم.

But there is a happy ending to this story.

ولی پایان این داستان شاد است.

At age 31 -- that's my age now --

در ۳۱ سالگی... سن الان من...

in August I took two weeks to re-examine swimming,

ماه اوت دوهفته وقت گذاشتم تا دوباره شنا کردن را بررسی کنم،

and question all the of the obvious aspects of swimming.

و درباره تمام جنبه‌های شنا تحقیق کنم.

And went from swimming one lap --

از شنای یک طول استخر شروع کردم--

so 20 yards -- like a drowning monkey,

حدودا ۱۸متر-- مانند میمونی درحال غرق شدن،

at about 200 beats per minute heart rate --

با ضربان قلب ۲۰۰ بار در دقیقه--

I measured it --

چون شمردم --

to going to Montauk on Long Island,

تا مونتاوک در لانگ آیلند

close to where I grew up,

نزدیک به جایی که بزرگ شدم،

and jumping into the ocean and swimming one kilometer in open water,

و پریدم داخل اقیانوس و یک کیلومتر در آب آزاد شنا کردم،

getting out and feeling better than when I went in.

و با حسی بهتر از قبل از آن خارج شدم.

And I came out,

و بیرون آمدم،

in my Speedos, European style,

با مایوی مارک اسپیدو، کاملا اروپایی،

feeling like the Incredible Hulk.

حس میکردم که هالک شگفت انگیز هستم.

And that's what I want everyone in here to feel like,

و این همان حسی است که میخواهم تمام افراد حاضر در اینجا

the Incredible Hulk, at the end of this presentation.

در پایان این سخنرانی داشته باشند، هالک شگفت انگیز.

More specifically, I want you to feel like you're capable

دقیق تر اینکه، میخواهم احساس کنید توانایی

of becoming an excellent long-distance swimmer,

تبدیل شدن به شناگری فوق العاده،

a world-class language learner,

زبان آموزی در سطح جهانی،

and a tango champion.

و قهرمان تانگو را دارید.

And I would like to share my art.

و می‌خواهم که هنرم را با دیگران تقسیم کنم.

If I have an art, it's deconstructing things

اگر هنری داشته باشم، تخریب چیزهایی است

that really scare the living hell out of me.

که واقعا مرا وحشت‌زده می‌کند.

So, moving onward.

خب، جلو برویم.

Swimming, first principles.

شنا (اصول مقدماتی)

First principles, this is very important.

اصول مقدماتی، این نکته بسیار مهمی است.

I find that the best results in life

به نظر من بهترین نتایج در زندگی

are often held back by false constructs and untested assumptions.

اغلب به دلیل عقاید غلط و فرضیات آزمایش‌نشده تحقق نمی‌یابند.

And the turnaround in swimming came

نقطه بازگشت به شنا زمانی رخ داد

when a friend of mine said, "I will go a year without any stimulants" --

که یکی از دوستانم گفت: «می‌خواهم یک سال هیچ محرکی استفاده نکنم»

this is a six-double-espresso-per-day type of guy --

-آدمی که هر روز شش تا دابل اسپرسو می‎نوشید-

"if you can complete a one kilometer open water race."

«اگر یک کیلومتر در آب دریا شنا کنی.»

So the clock started ticking.

پس مهلت مقرر آغاز شد.

I started seeking out triathletes

ورزش سه گانه را شروع کردم

because I found that lifelong swimmers often couldn't teach what they did.

چرا که متوجه شدم شناگرهای کارکشته اغلب نمی‌توانند کارشان را آموزش دهند.

I tried kickboards.

شنا کردن با تخته شنا را امتحان کردم.

My feet would slice through the water like razors,

پاهایم مانند تیغ سطح آب را می‌برید،

I wouldn't even move. I would leave demoralized, staring at my feet.

و حتی حرکت نمی‌کردم. با تماشای پاهایم احساس ناامیدی می‌کردم.

Hand paddles, everything.

کفی شنا، همه چیز.

Even did lessons with Olympians -- nothing helped.

حتی با ورزشکاران المپیک تمرین کردم، نتیجه ای نداشت.

And then Chris Sacca, who is now a dear friend mine,

تا اینکه کریس ساکا، که الان از دوستان خوبم است،

had completed an Iron Man with 103 degree temperature,

و با تب ۳۹ درجه در مسابقات مردان آهنین شرکت کرده بود،

said, "I have the answer to your prayers."

گفت:«من جواب دعاهایت را می‌دانم»

And he introduced me to

و مرا با کار مردی به نام

the work of a man named Terry Laughlin

تری لافلین آشنا کرد

who is the founder of Total Immersion Swimming.

که بنیان‌گذار شنا با غوطه وری کامل است.

That set me on the road to examining biomechanics.

که مرا در مسیر بررسی بیومکانیک قرار داد.

So here are the new rules of swimming,

قوانین جدید شنا از این قرار است،

if any of you are afraid of swimming, or not good at it.

برای کسانی که از شنا کردن می‌ترسند یا در آن خوب نیستند.

The first is, forget about kicking. Very counterintuitive.

قانون اول: لگد نزنید. خلاف غریزه است.

So it turns out that propulsion isn't really the problem.

معلوم شده که مشکل از نیروی رانش نیست.

Kicking harder doesn't solve the problem

شدیدتر لگد زدن مشکل را حل نمیکند

because the average swimmer only transfers about three percent

چرا که یک شناگر معمولی تنها سه درصد

of their energy expenditure into forward motion.

از انرژی مصرفی را در حرکت به جلو منتقل میکند.

The problem is hydrodynamics.

مشکل از هیدرودینامیک است.

So what you want to focus on instead

پس کاری که باید بکنید این است که در عوض

is allowing your lower body to draft behind your upper body,

بگذارید پایین تنه به دنبال بالا تنه کشیده‌ شود،

much like a small car behind a big car on the highway.

شبیه یک ماشین کوچک پشت ماشین بزرگ در بزرگراه.

And you do that by maintaining a horizontal body position.

و این کار را با حفظ وضعیت افقی بدن انجام دهید.

The only way you can do that

تنها راه برای انجام آن

is to not swim on top of the water.

این است که روی آب شنا نکنید.

The body is denser than water. 95 percent of it would be,

بدن نسبت به آب چگال‌تر است. دستکم ۹۵ درصد بدن

at least, submerged naturally.

به طور طبیعی زیر آب میرود.

So you end up, number three,

شماره سه، پس در نهایت،

not swimming, in the case of freestyle,

در شنای آزاد،

on your stomach, as many people think, reaching on top of the water.

آنطور که بسیاری فکر می‌کنند، روی شکم روی سطح آب شنا نمی‌کنید.

But actually rotating from streamlined right

بلکه در واقع از محور راست

to streamlined left,

به محور چپ می‌لغزید،

maintaining that fuselage position as long as possible.

و وضعیت تن را تا حد ممکن ثابت حفظ می‌کنید.

So let's look at some examples. This is Terry.

بیایید به چند نمونه نگاه کنیم. این تری است.

And you can see that he's extending his right arm

همانطور که می‌ببینید بازوی راستش را

below his head and far in front.

پایین تر از سر و به جلو کشیده است،

And so his entire body really is underwater.

و تمام بدن او زیر آب است.

The arm is extended below the head.

بازو پایین‌تر از سر کشیده شده است.

The head is held in line with the spine,

سر در امتداد ستون فقرات است،

so that you use strategic water pressure to raise your legs up --

به این ترتیب از فشار آب برای بالا بردن پاها استفاده می‌کنید.

very important, especially for people with lower body fat.

نکته ای مهم بویژه برای کسانی که پایین تنه چاق دارند.

Here is an example of the stroke.

این هم مثالی از کرال.

So you don't kick. But you do use a small flick.

ضربه نمی‌زنید. بلکه از ضربات کوچک استفاده می‌کنید.

You can see this is the left extension.

اینجا می‌توانید کشیده‌شدن سمت چپ را ببینید.

Then you see his left leg.

سپس پای چپش را می‌بینید.

Small flick, and the only purpose of that

ضربه کوچک، که تنها هدف آن

is to rotate his hips so he can get to the opposite side.

چرخش لگن است تا بتواند به سمت مخالف برود.

And the entry point for his right hand -- notice this,

و محل ورود دست راستش به آب-- دقت کنید،

he's not reaching in front and catching the water.

برای گرفتن آب خود را به جلو نمی‌کشاند.

Rather, he is entering the water

بلکه با زاویه ۴۵ درجه ساعد

at a 45-degree angle with his forearm,

دستش را وارد آب می‌کند،

and then propelling himself by streamlining -- very important.

و سپس با استفاده از نیروی لغزندگی خود را به جلو می‌راند- خیلی مهم است.

Incorrect, above, which is what almost every swimming coach will teach you.

شکل بالا غلط است. چیزی که تقریبا همه مربیان به شما یاد می‌دهند.

Not their fault, honestly.

و حقیقتا، تقصیر آن‌ها هم نیست.

And I'll get to implicit versus explicit in a moment.

به زودی به تقابل میان ضمنی و صریح می‌پردازم.

Below is what most swimmers

عکس پایین کاری است که بیشتر شناگران را

will find enables them to do what I did,

قادر به انجام کاری می‌کند که من کردم،

which is going from 21 strokes per 20-yard length

یعنی از ۲۱ کرال در هر طول ۱۸ متری

to 11 strokes

به ۱۱ کرال

in two workouts with no coach, no video monitoring.

در دوجلسه تمرین بدون مربی، و بدون نظارت تصویری.

And now I love swimming. I can't wait to go swimming.

و حالا من عاشق شنا هستم. برای شنا کردن بی‌صبرانه منتظرم.

I'll be doing a swimming lesson later, for myself, if anyone wants to join me.

بعدا جلسه تمرین شنا دارم، اگر کسی دوست دارد می‌تواند به من ملحق شود.

Last thing, breathing. A problem a lot of us have, certainly, when you're swimming.

نکته آخر. تنفس. مشکلی که مطمئنا خیلی از ما هنگام شنا داریم.

In freestyle, easiest way to remedy this is

در شنای آزاد، راحت ترین راه برای انجام آن

to turn with body roll,

چرخش با دوران بدن است،

and just to look at your recovery hand as it enters the water.

و تماشای ورود ست در حال استراحت به آب است.

And that will get you very far.

و این کار شما را مقدار زیادی جلو می‌برد.

That's it. That's really all you need to know.

همین. تمام چیزی که باید بدانید همین است.

Languages. Material versus method.

زبان. مواد در مقابل شیوه.

I, like many people, came to the conclusion

من، مثل خیلی افراد، به این نتیجه رسیدم که

that I was terrible at languages.

در یادگیری زبان افتضاح هستم.

I suffered through Spanish for junior high, first year of high school,

راهنمایی و سال اول دبیرستان با اسپانیایی مشکل داشتم،

and the sum total of my knowledge

و تمام اطلاعاتم به

was pretty much, "Donde esta el bano?"

در جمله «?Donde esta el bano» ختم می‌شد.

And I wouldn't even catch the response. A sad state of affairs.

حتی پاسخی دریافت نمی‌کردم. وضعیت ناراحت کننده‌ای بود.

Then I transferred to a different school sophomore year, and

سپس سال دوم مدرسه‌ام را عوض کردم و

می‌توانستم زبان‌های دیگری انتخاب کنم. بیشتر دوستانم ژاپنی را انتخاب کردند.

I had a choice of other languages. Most of my friends were taking Japanese.

So I thought why not punish myself? I'll do Japanese.

فکر کردم چرا خودم را تنبیه نکنم؟ ژاپنی می‌خوانم.

Six months later I had the chance to go to Japan.

شش ماه بعد فرصت رفتن به ژاپن را پیدا کردم.

My teachers assured me, they said, "Don't worry.

آموزگاران مرا خاطر جمع کردند و گفتند: «نگران نباش.

You'll have Japanese language classes every day to help you cope.

هر روز کلاس زبان ژاپنی خواهی داشت که به تو کمک می‌کند.

It will be an amazing experience." My first overseas experience in fact.

تجربه ای فوق العاده خواهد بود.» این ااولین تجربه سفر خارجی من بود.

So my parents encouraged me to do it. I left.

والدینم من را تشویق کردند. راه افتادم.

I arrived in Tokyo. Amazing.

به توکیو رسیدم. محشر بود.

I couldn't believe I was on the other side of the world.

باور نمی‌کردم که در سوی دیگر جهان هستم.

I met my host family. Things went quite well I think,

خانواده میزبان را ملاقات کردم. همه چیز مرتب بود،

all things considered.

با در نظر گرفتن همه چیز.

My first evening, before my first day of school,

اولین عصر، قبل از اولین روز مدرسه،

I said to my mother, very politely,

مودبانه به مادرم گفتم

"Please wake me up at eight a.m."

«لطفا ۸ صبح من را بیدار کن.»

So, (Japanese)

یعنی ، (ژاپنی صحبت می‌کند.)

But I didn't say (Japanese). I said, (Japanese). Pretty close.

ولی نگفتم (ژاپنی)، بلکه گفتم (ژاپنی). خیلی نزدیکند.

But I said, "Please rape me at eight a.m."

در حقیقت گفته بودم: «لطفا هشت صبح به من تجاوز کن.»

(Laughter)

(صدای خنده)

You've never seen a more confused Japanese woman.

تا بحال زنی ژاپنی به این سردرگمی ندیده‌اید.

(Laughter)

(صدای خنده)

I walked in to school.

وارد مدرسه شدم.

And a teacher came up to me and handed me a piece of paper.

معلمی به سمت من آمد و تکه‌ای کاغذ به دستم داد.

I couldn't read any of it -- hieroglyphics, it could have been --

نمیتوانستم آن را بخوانم- می‌توانست هیروگلیف باشد--

because it was Kanji,

چرا که به زبان کانجی بود،

Chinese characters adapted into the Japanese language.

حروف چینی به کار گرفته شده در زبان ژاپنی.

Asked him what this said.

پرسیدم اینجا چی نوشته؟

And he goes, "Ahh, okay okay,

گفت:«آه، اوکی اوکی،

eehto, World History, ehh, Calculus,

تاریخ جهان، حساب دیفرانسیل و انتگرال،

Traditional Japanese." And so on.

ژاپنی سنتی.» و غیره.

And so it came to me in waves.

مثل موج به طرفم می‌آمد.

There had been something lost in translation.

حتما چیزی در ترجمه گم شده است.

The Japanese classes were not Japanese instruction classes, per se.

کلاس‌های ژاپنی به کلاس‌ آموزش زبان خلاصه نمی‌شدند.

They were the normal high school curriculum for Japanese students --

بلکه کلاس‌های معمولی دبیرستان برای دانش آموزان زاپنی بودند.

the other 4,999 students in the school, who were Japanese, besides the American.

۴۹۹۹ دانش‌آموز ژاپنی و منِ آمریکایی.

And that's pretty much my response.

واکنشم تقریبا چیزی شبیه این بود.

(Laughter)

(صدای خنده)

And that set me on this panic driven search for the perfect language method.

و این مرا در مسیر جست‌وجوی بهترین روش یادگیری زبان قرار داد.

I tried everything. I went to Kinokuniya.

همه چیز را امتحان کردم. به کینوکونیا رفتم.

I tried every possible book, every possible CD.

همه کتاب‌ها و سی‌دی‌های موجود را امتحان کردم.

Nothing worked until I found this.

جوابی نیافتم تا اینکه این را پیدا کردم.

This is the Joyo Kanji. This is a Tablet rather,

این «جویو کانجی‌» است. نوعی لوح است.

or a poster of the 1,945 common-use characters

یا پوستر شامل ۱۹۴۵ حرف تصویری متداول

as determined by the Ministry of Education in 1981.

که وزارت آموزش در سال ۱۹۸۱ تدوین کرد.

Many of the publications in Japan limit themselves to these characters,

بسیاری از نشریات در ژاپن، برای تسهیل سوادآموزی،

خود را به این محدود می‌کنند و بعضی ملزم به این کارند.

to facilitate literacy -- some are required to.

And this became my Holy Grail, my Rosetta Stone.

و این هدف غائی من شد، روزتا استون من شد.

As soon as I focused on this material,

به محض اینکه روی این تمرکز کردم،

I took off.

حرکت کردم.

در نهایت می‌توانستم آساهی شینبو بخوانم، روزنامه آساهی،

I ended up being able to read Asahi Shinbu, Asahi newspaper,

about six months later -- so a total of 11 months later --

حدود شش ماه بعد، در کل ۱۱ ماه بعد --

and went from Japanese I to Japanese VI.

و از سطح یک کلاس ژاپنی به سطح شش رسیدم.

Ended up doing translation work at age 16 when I returned to the U.S.,

و در ۱۶سالگی وقتی به ایالات متحده برگشتم کار ترجمه می‌کردم.

and have continued to apply this material

و ادامه دادم به اِعمال این مواد

over method approach to close to a dozen languages now.

روی روش یادگیری حدود دوازده زبان دیگر.

Someone who was terrible at languages,

کسی که در یادگیری زبان افتضاح بود،

and at any given time, speak, read and write five or six.

میتواند توأمان به پنج یا شش زبان، صحبت کند، بنویسد و بخواند.

This brings us to the point,

این مسئله ما را به این نکته می‌رساند،

which is, it's oftentimes what you do,

که اغلب اوقات کاری که می‌کنید،

not how you do it, that is the determining factor.

و نه روش انجام آن کار، عامل سرنوشت‌ساز است.

This is the difference between being effective -- doing the right things --

این تفاوت میان موثر بودن در انجام کار درست --

and being efficient -- doing things well whether or not they're important.

و پربازده بودن - در انجام صحیح کار فارغ از اهمیت آن است.

این را می‌توانید با دستور زبان هم بکنید.

You can also do this with grammar.

I came up with these six sentences after much experimentation.

بعد از آزمایش های فراوان به این شش جمله دست یافتم.

Having a native speaker allow you to deconstruct their grammar,

بدهید یک فرد بومی این جملات را

by translating these sentences into past, present, future,

به گذشته، حال و آینده صرف کند تا

دستور زبانشان را تجزیه کنید و این به شما فاعل، مفعول، فعل،

will show you subject, object, verb,

placement of indirect, direct objects, gender and so forth.

جای مفعول مستقیم و باواسطه، جنسیت و... را نشان میدهد.

From that point, you can then, if you want to,

از اینجا به بعد، میتوانید، اگر بخواهید،

acquire multiple languages, alternate them so there is no interference.

زبانهای متعدد را بدون تداخل یاد بگیرید.

We can talk about that if anyone in interested.

اگر کسی علاقه دارد میتوانیم درباره آن صحبت کنیم.

And now I love languages.

و من عاشق زبان‌آموزی هستم.

So ballroom dancing, implicit versus explicit --

رقص بالروم، (ضمنی و غیرضمنی)

very important.

خیلی مهم است.

You might look at me and say, "That guy must be a ballroom dancer."

ممکن است به من نگاه کنید و بگویید: «این مرد رقصنده بالروم است.»

But no, you'd be wrong

اما نه، ممکن است اشتباه کنید.

because my body is very poorly designed for most things --

چرا که بدن من برای انجام بسیاری از کارها مناسب نیست-

pretty well designed for lifting heavy rocks perhaps.

شاید برای بلند کردن سنگ‌های سنگین مناسب باشد.

I used to be much bigger, much more muscular.

قبلا بزرگتر و عضلانی‌تر بودم.

And so I ended up walking like this.

برای همین اینگونه راه میرفتم.

I looked a lot like an orangutan, our close cousins, or the Incredible Hulk.

خیلی شبیه اورانگوتان بودم، خویشاوند نزدیکمان، یا هالک شگفت انگیز.

Not very good for ballroom dancing.

برای رقص کلاسیک مناسب نبودم.

I found myself in Argentina in 2005,

سال ۲۰۰۵ به آرژانتین رفتم،

decided to watch a tango class -- had no intention of participating.

می‌خواستم به تماشای کلاس تانگو بروم- قصد شرکت نداشتم.

Went in, paid my ten pesos,

وارد شدم. ده پزو پرداخت کردم،

walked up -- 10 women two guys, usually a good ratio.

بالا رفتم- ده زن و دو مرد، که نسبت خوبیست.

The instructor says, "You are participating."

مربی گفت:« تو هم شرکت میکنی.»

Immediately: death sweat.

فورا: عرق مرگ

(Laughter)

(صدای خنده)

Fight-or-flight fear sweat, because I tried ballroom dancing in college --

عرق ترس جنگ یا گریز، چون در کالج رقص بالروم را امتحان کرده بودم-

stepped on the girl's foot with my heel. She screamed.

با پاشنه رفتم روی پای دختره. جیغ کشید.

I was so concerned with her perception of what I was doing,

آنقدر نگران درک او از آنچه انجام می‌دادم بودم،

that it exploded in my face,

که چهره‌ام فریاد می‌زد،

never to return to the ballroom dancing club.

هرگز به باشگاه رقص بالروم برنگرد.

She comes up, and this was her approach, the teacher.

مربی (زن) به طرفم آمد و گفت،

"Okay, come on, grab me."

«خیلی خب، زودباش، من را بگیر.»

Gorgeous assistant instructor.

کمک مربی جذاب.

She was very pissed off that I had pulled her from her advanced practice.

از اینکه او را از تمرینات پیشرفته اش دور کرده بودم عصبانی بود.

So I did my best. I didn't know where to put my hands.

تمام تلاشم را کردم. نمیدانستم دستانم را کجا بگذارم.

And she pulled back, threw down her arms,

و او عقب کشید، دستهایش را انداخت،

put them on her hips, turned around and yelled across the room,

و گذاشت روی کمرش، برگشت و فریاد زد،

"This guy is built like a god-damned mountain of muscle,

«این مرد مثل کوهی از عضله است،

and he's grabbing me like a fucking Frenchman,"

و مثل یک مرد فرانسوی لعنتی در برگرفته،»

(Laughter)

(صدای خنده)

which I found encouraging.

که برای من ترغیب‌کننده بود.

(Laughter)

(صدای خنده)

Everyone burst into laughter. I was humiliated.

همه زدند زیر خنده. تحقیر شده بودم.

She came back. She goes, "Come on. I don't have all day."

برگشت و گفت: «زود باش. وقت ندارم.»

As someone who wrestled since age eight, I proceeded to crush her,

بعنوان فردی که از هشت سالگی کشتی می‌گرفت، رفتم تا شکستش بدم.

"Of Mice and Men" style.

به شیوه رمان «موش‌ها و آدم‌ها».

And she looked up and said,

نگاه کرد و گفت:

"Now that's better."

«حالا بهتر شد.»

So I bought a month's worth of classes.

پس هزینه یک ماه کلاس را پرداختم.

(Laughter)

(صدای خنده)

And proceeded to look at --

و نگاه کردم به -

I wanted to set competition so I'd have a deadline --

میخواستم رقابت کنم پس ضرب‌الاجل گذاشتم--

Parkinson's Law,

قانون پارکینسون.

the perceived complexity of a task will expand to fill the time you allot it.

درک هر کار مطابق زمانی که برایش تخصیص داده‌اید طول می‌کشد.

So I had a very short deadline for a competition.

مهلت کمی برای مسابقه داشتم.

I got a female instructor first,

ابتدا یک مربی خانم گرفتم،

to teach me the female role, the follow,

تا نقش زن یا دنبال‌کننده را به من یاد دهد،

because I wanted to understand the sensitivities and abilities

چرا که می‌خواستم حساسیت‌ها و توانایی‌های

that the follow needed to develop, so I wouldn't have a repeat of college.

دنبال کننده را بفهمم، تا اتفاق کالج تکرار نشود.

And then I took an inventory of the characteristics,

سپس فهرستی از مشخصات تهیه کردم،

along with her, of the

به همراه او، از توانایی‌ها و اصول

of the capabilities and elements of different dancers who'd won championships.

رقاص های مختلفی که در مسابقات قهرمانی برنده شده بودند.

I interviewed these people because they all taught in Buenos Aires.

با آن‌ها مصاحبه کردم چرا که همگی در بوئنوس آیرس تدریس می‌کردند.

I compared the two lists,

دو لیست را مقایسه کردم،

and what you find is that there is explicitly,

و متوجه شدم که صراحتا،

expertise they recommended, certain training methods.

تخصص‌هایی را توصیه می‌کردند، یک سری روش‌های آموزشی خاص.

Then there were implicit commonalities

مشترکات تلویحی نیز وجود دارد

that none of them seemed to be practicing.

که به نظر نمی‌آمد هیچ‌یک انجامش دهند.

Now the protectionism of Argentine dance teachers aside,

فارغ از حمایت مربیان رقص آرژانتیی،

I found this very interesting. So I decided to focus on three of those commonalities.

این مسئله به نظرم جالب بود. تصمیم گرفتم بر سه مورد اشتراک‌ تمرکز کنم.

Long steps. So a lot of milongueros --

قدم‌های بلند. یا «میلُنگوئرو» --

the tango dancers will use very short steps.

رقاصان تانگو از قدم‌های کوچک استفاده می‌کنند.

I found that longer steps were much more elegant.

فهمیدم که قدم‌های بلند زیباتر است.

So you can have --

پس می‌توانید-

and you can do it in a very small space in fact.

و در فضای خیلی کوچک هم شدنیست.

Secondly, different types of pivots.

دوما، انواع مختلف چرخش.

Thirdly, variation in tempo.

سوما، تنوع در سرعت.

These seemed to be the three areas that I could exploit to compete

از این سه حیطه‌ می‌توانستم برای رقابت استفاده کنم

if I wanted to comptete against people who'd been practicing for 20 to 30 years.

اگر می‌خواستم با افرادی رقابت کنم که ۲۰، ۳۰ سال بود تمرین می‌کردند.

That photo is of the

آن عکس مربوط می‌شود به

semi-finals of the Buenos Aires championships, four months later.

چهار ماه بعد، در نیمه نهایی قهرمانی بوئنوس آیرس.

Then one month later, went to the world championships,

یک ماه بعد نیز به قهرمانی جهان رفتیم،

made it to the semi-final. And then set a world record, following that,

به نیمه نهایی رسیدیم. و بعد دو هفته بعد،

two weeks later.

رکورد جهانی زدیم.

I want you to see part of what I practiced.

میخواهم بخشی از تمریناتم را ببینید.

I'm going to jump forward here.

اینجا کمی جلو می‌زم.

This is the instructor that Alicia and I chose for the male lead.

او مربی‌ای است که من و آلیسیا برای رقصنده مرد انتخاب کردیم.

His name is Gabriel Misse.

نامش گابریل میسه است.

One of the most elegant dancers of his generation,

یکی از بهترین رقصنده‌های نسل خود،

known for his long steps, and his tempo changes

که به دلیل گام‌های بلند و تغییر تمپو

and his pivots.

و چرخش‌هایش معروف است.

Alicia, in her own right, very famous.

آلیسیا نیز به نوبه خود بسیار معروف است.

So I think you'll agree, they look quite good together.

فکر می‌کنم شما هم موافقید که این دو خیلی خوب با هم کار می‌کنند.

Now what I like about this video

چیزی که در این ویدئو دوست دارم

is it's actually a video of the first time they ever danced together

این است که این اولین رقص دونفره این‌هاست.

because of his lead. He had a strong lead.

به دلیل رهبری فوق العاده گابریل. رهبری قوی‌ای داشت.

He didn't lead with his chest, which requires you lean forward.

با سینه‌اش رهبری نمیکرد که لازمه‌اش خم شدن به جلوست.

I couldn't develop the attributes in my toes,

نتوانستم این ویژگی را در انگشتان پا،

the strength in my feet, to do that.

و قدرت را در پاهایم ایجاد کنم، برای انجام این کار.

So he uses a lead that focuses on

روش رهبری او تمرکز بر

his shoulder girdle and his arm.

کمربند شانه‌ای و بازویش است.

So he can lift the woman to break her, for example.

پس مثلا می‌تواند شریک رقص زن را بلند کند.

That's just one benefit of that.

این فقط یکی از فوایدش است.

So then we broke it down.

بعد آن را آنالیز کردیم.

This would be an example of one pivot.

این مثالی برای چرخش است.

This is a back step pivot.

این چرخش پای عقب است.

There are many different types.

انواع مختلفی دارد.

I have hundreds of hours of footage --

صدها ساعت فیلم دارم-

all categorized, much like George Carlin

همه طبقه بندی شده، شبیه کار جورج کارلین

categorized his comedy.

در طبقه‌بندی کمدی‌اش.

So using my arch-nemesis,

پس از دشمن دیرینه‌ام، زبان اسپانیایی

Spanish, no less, to learn tango.

برای یادگیری تانگو استفاده کردم.

So fear is your friend. Fear is an indicator.

ترس دوست تو است. ترس یک نشانه است.

Sometimes it shows you what you shouldn't do.

گاه آن‌چه را که نباید بکنی نشان میدهد.

More often than not it shows you exactly what you should do.

خیلی بیشتر از مواقعی که نشان نمی‌دهد دقیقا باید چه کار بکنی.

And the best results that I've had in life,

بهترین نتایجی که در زندگی داشتم،

the most enjoyable times, have all been from asking a simple question:

لذت بخش ترین مواقع، همه ناشی از یک سوال ساده بود:

what's the worst that can happen?

بدترین اتفاق ممکن چیست؟

Especially with fears you gained when you were a child.

خصوصا با ترس‌هایی که در کودکی بدست آورده‌ای.

Take the analytical frameworks,

چارچوب‌های تحلیلی را در نظر بگیرید،

the capabilities you have, apply them to old fears.

توانایی‌هایتان را بر ترس‌های قدیمی و

Apply them to very big dreams.

بر رویاهای خیلی بزرگ اعمال کنید

And when I think of what I fear now, it's very simple.

وقتی به این فکر می‌کنم که الان از چی می‌ترسم، خیلی ساده است.

When I imagine my life,

وقتی که زندگیم را تصور می‌کنم،

what my life would have been like

این‌که زندگیم چطور بود

without the educational opportunities that I had,

بدون فرصت‌های آموزشی که داشتم،

it makes me wonder.

حیرت می‌کنم

I've spent the last two years trying to deconstruct

دوسال گذشته را سعی در فروریختن

the American public school system,

نظام مدارس دولتی آمریکا داشتم،

to either fix it or replace it.

که یا آن را درست یا جایگزین کنم.

And have done experiments with about 50,000 students thus far --

و تا اینجا با۵۰ هزار دانش آموز آزمایش کرده‌ام-

built, I'd say, about a half dozen schools,

میتوانم بگویم که حدود شش مدرسه ساخته‌ایم،

my readers, at this point.

با خوانندگانم، در حال حاضر.

And if any of you are interested in that,

و اگر هر یک از شما علاقه مند است،

I would love to speak with you.

از صحبت کردن با شما بینهایت خوشحال می‌شوم.

I know nothing. I'm a beginner.

من چیزی نمیدانم. در آغاز راهم.

But I ask a lot of questions, and I would love your advice.

اما سوالات زیادی می‌پرسم و از توصیه‌های شما استقبال می‌کنم.

Thank you very much.

خیلی ممنون.

(Applause)

(تشویق)