Our story of rape and reconciliation | Thordis Elva and Tom Stranger

Translator: Simin Zare Hajibagher Reviewer: sadegh zabihi

[This talk contains graphic language and descriptions of sexual violence

(این سخنرانی حاوی شرح ناخوشایند و شفافی از خشونت جنسی است.

در دیدن آن احتیاط را رعایت کنید.)

Viewer discretion is advised]

Tom Stranger: In 1996, when I was 18 years old,

تام استرنجر: در سال ۱۹۹۶ هنگامی که من ۱۸ ساله بودم،

I had the golden opportunity to go on an international exchange program.

فرصت طلایی ورود به یک برنامه بین‌المللی تبادل دانش‌آموزی را داشتم.

Ironically I'm an Australian who prefers proper icy cold weather,

دست بر قضا من استرالیایی‌ای هستم که آب و هوای بسیار سرد را ترجیح می‌دهم.

so I was both excited and tearful when I got on a plane to Iceland,

بنابراین زمانی که سوار هواپیما شدم، هم هیجان‌زده بودم

after just having farewelled my parents and brothers goodbye.

و هم بعد از خداحافظی با پدر و مادر و برادرهایم اشک‌ریزان.

I was welcomed into the home of a beautiful Icelandic family

در خانه یک خانواده دلپذیر ایسلندی به من خوش‌آمد گفته شد،

who took me hiking,

مرا به طبیعت‌نوردی بردند،

and helped me get a grasp of the melodic Icelandic language.

و به من کمک کردند تا کمی با زبان آهنگین ایسلندی آشنا شوم.

I struggled a bit with the initial period of homesickness.

در ابتدا کمی دچار دلتنگی برای خانه بودم.

I snowboarded after school,

بعد از مدرسه اسنوبرد بازی می‌کردم

and I slept a lot.

و خیلی زیاد می‌خوابیدم.

Two hours of chemistry class in a language that you don't yet fully understand

دو ساعت کلاس شیمی با زبانی که کاملاً به آن تسلط ندارید

can be a pretty good sedative.

می‌تواند بسیار خواب‌آور باشد.

(Laughter)

(خنده حضار)

My teacher recommended I try out for the school play,

معلمم به من پیشنهاد کرد تئاتر مدرسه را

just to get me a bit more socially active.

امتحان کنم تا کمی بیشتر در اجتماع باشم.

It turns out I didn't end up being part of the play,

در آخر من عضو برنامه تئاتر نشدم

but through it I met Thordis.

ولی طی آن توردیس را ملاقات کردم.

We shared a lovely teenage romance,

با هم یک عاشقانه نوجوانانه دوست‌داشتنی را تجربه کردیم

and we'd meet at lunchtimes to just hold hands

زمان ناهار همدیگر را می‌دیدیم تا فقط دست هم را

and walk around old downtown Reykjavík.

نگه داریم و در شهر قدیمی رایکیویک قدم بزنیم.

I met her welcoming family, and she met my friends.

من خانواده مهمان‌نوازش را ملاقات کردم و او دوستان مرا دید.

We'd been in a budding relationship for a bit over a month

زمانی که جشن کریسمس مدرسه شروع شد، کمی بیش از یک ماه بود

when our school's Christmas Ball was held.

که در یک رابطه در حال شکوفا شدن بودیم.

Thordis Elva: I was 16 and in love for the first time.

توردیس الوا: وقتی برای اولین بارعاشق شدم، شانزده سالم بود.

Going together to the Christmas dance

رفتن به یک رقص کریسمس،

was a public confirmation of our relationship,

یک تأیید آشکار برای رابطه‌مان بود،

and I felt like the luckiest girl in the world.

و من احساس می‌کردم، خوشبخت‌ترین دختر جهانم.

No longer a child, but a young woman.

با احساس دیگر بچه نبودن، و یک زن جوان بودن،

High on my newfound maturity,

سرمست از احساس بلوغ تازه یافته‌ام،

I felt it was only natural to try drinking rum for the first time that night, too.

احساس کردم کاملاً طبیعی است که در آن شب، برای اولین بار رام بنوشم.

That was a bad idea.

ایده بدی بود.

I became very ill,

حالم بد شد،

drifting in and out of consciousness

در بینابین حملات متلاطم تهوع

in between spasms of convulsive vomiting.

بین حالت هوشیاری و مستی در نوسان بودم.

The security guards wanted to call me an ambulance,

نگهبان می‌خواست برای من یک آمبولانس خبر کند،

but Tom acted as my knight in shining armor,

ولی تام مانند شوالیه من در زره درخشان وارد عمل شد،

and told them he'd take me home.

و به آن‌ها گفت که مرا به خانه می‌برد.

It was like a fairy tale,

مثل یک داستان پریان بود.

his strong arms around me,

بازوان قدرتمندش مرا دربرگرفته‌بود

laying me in the safety of my bed.

و مرا در امنیت تخت خوابم می‌گذاشت.

But the gratitude that I felt towards him soon turned to horror

اما سپاسگزاری که در موردش احساس می‌کردم، خیلی زود هنگامی که اقدام به درآوردن

as he proceeded to take off my clothes and get on top of me.

لباس‌هایم کرد و روی من قرار گرفت، جایش را به وحشت داد.

My head had cleared up,

ذهنم هوشیار شده بود،

but my body was still too weak to fight back,

ولی بدنم هنوز بیش از آن ضعیف بود که مبارزه کند،

and the pain was blinding.

و درد خارج از تصور بود.

I thought I'd be severed in two.

احساس می‌کردم که به دو نیمه شکافته می‌شوم.

In order to stay sane,

برای دیوانه نشدن،

I silently counted the seconds on my alarm clock.

در سکوت ثانیه‌های ساعت روی میز را می‌شمردم.

And ever since that night,

از آن شب تا به حال،

I've known that there are 7,200 seconds in two hours.

می‌دانم که دو ساعت ۷٫۲۰۰ ثانیه است.

Despite limping for days and crying for weeks,

با وجود لنگیدن برای روزها و گریه کردن برای هفته‌ها،

this incident didn't fit my ideas about rape like I'd seen on TV.

این اتفاق در تصور من با آنچه در مورد تجاوز در تلویزیون دیده بودم، جور در نمی‌آمد.

Tom wasn't an armed lunatic;

تام یک دیوانه مسلح نبود،

he was my boyfriend.

دوست پسرم بود.

And it didn't happen in a seedy alleyway,

و این در یک کوچه بدنام اتفاق نیفتاده‌بود،

it happened in my own bed.

در تخت‌خواب خودم رخ داده بود.

By the time I could identify what had happened to me as rape,

تا زمانی که توانستم چیزی که اتفاق افتاده بود را به عنوان تجاوز بشناسم،

he had completed his exchange program

او برنامه تبادل دانش‌آموزی‌اش را تمام کرده

and left for Australia.

و به استرالیا بازگشته بود.

So I told myself it was pointless to address what had happened.

برای همین به خودم گفتم پرداختن به این اتفاق بی‌نتیجه است.

And besides,

و همینطور اینکه،

it had to have been my fault, somehow.

حتماً به نوعی تقصیر خودم بوده.

I was raised in a world where girls are taught

من در جهانی بزرگ شده بودم که به دختران می‌گفتند

that they get raped for a reason.

برای دلیلی به آن‌ها تجاوز شده است.

Their skirt was too short,

دامنشان زیادی کوتاه بوده،

their smile was too wide,

لبخندشان زیادی بزرگ بوده،

their breath smelled of alcohol.

نفسشان بوی الکل می‌داده.

And I was guilty of all of those things,

و من مرتکب هر سه آن‌ها شده بودم،

so the shame had to be mine.

بنابراین باید شرمنده می‌بودم.

It took me years to realize

سال‌ها طول کشید تا بفهمم

that only one thing could have stopped me from being raped that night,

که تنها یک چیز می‌توانست مرا از مورد تجاوز قرار گرفتن در آن شب نجات دهد،

and it wasn't my skirt,

و آن دامنم نبود،

it wasn't my smile,

لبخندم نبود،

it wasn't my childish trust.

اعتماد کودکانه‌ام نبود.

The only thing that could've stopped me from being raped that night

تنها چیزی که می‌توانست مرا از مورد تجاوز قرار گرفتن در آن شب نجات دهد،

is the man who raped me --

مردی بود که به من تجاوز کرده بود،

had he stopped himself.

اگر او خودش را متوقف می‌کرد.

TS: I have vague memories of the next day:

ت س: از روز بعد خاطرات گنگی دارم.

the after effects of drinking,

عوارض بعد از مستی،

a certain hollowness that I tried to stifle.

و احساس پوچی که تلاش می‌کردم دفعش کنم.

Nothing more.

نه هیچ چیز دیگری.

But I didn't show up at Thordis's door.

ولی به سراغ توردیس نرفتم.

It is important to now state

خیلی مهم است که الان بگویم

that I didn't see my deed for what it was.

که واقعیت کارم را درک نمی‌کردم.

The word "rape" didn't echo around my mind as it should've,

کلمه تجاوز به ذهنم خطور نکرده بود در حالی که باید اینطور می‌بود،

and I wasn't crucifying myself with memories of the night before.

و خودم را با خاطرات شب قبل شکنجه نمی‌کردم.

It wasn't so much a conscious refusal,

چیزی شبیه انکار آگاهانه نبود،

it was more like any acknowledgment of reality was forbidden.

بیشتر این بود که هر نوع پذیرش واقعیت در ذهنم ممنوع بود.

My definition of my actions completely refuted any recognition

تعریفی که از رفتارم داشتم هر نوع پذیرش در مورد کابوس

of the immense trauma I caused Thordis.

عظیمی که برای توردیس درست کرده بودم را رد می‌کرد.

To be honest,

اگر بخواهیم صادق باشیم،

I repudiated the entire act in the days afterwards

تمام اتفاق را در روزهای پس از آن

and when I was committing it.

و زمانی که مرتکبشان شده بودم را رد می‌کردم.

I disavowed the truth by convincing myself it was sex and not rape.

هر نوع پذیرشی را با تصور اینکه این سکس بوده و نه تجاوز، رد می‌کردم.

And this is a lie I've felt spine-bending guilt for.

و این دروغی است که برایش گناه کمرشکنی را احساس می‌کنم.

I broke up with Thordis a couple of days later,

چند روز بعد با توردیس به هم زدم،

and then saw her a number of times

و چند بار دیگر در طی یک سال

during the remainder of my year in Iceland,

اقامتم در ایسلند دیدمش،

feeling a sharp stab of heavyheartedness each time.

و هر بار یک ضربه قوی اندوه و تلخی را در خودم احساس می‌کردم.

Deep down, I knew I'd done something immeasurably wrong.

در اعماق وجودم می‌دانستم که کاری بی‌اندازه اشتباه انجام داده‌ام.

But without planning it, I sunk the memories deep,

ولی به طور ناخواسته آن خاطرات را در اعماق وجودم غرق کردم

and then I tied a rock to them.

و سنگی به آن‌ها بستم.

What followed is a nine-year period

چیزی که طی نه سال بعد تجربه کردم را

that can best be titled as "Denial and Running."

در بهترین حالت می‌توان انکار و فرار نامید.

When I got a chance to identify the real torment that I caused,

هنگامی که فرصتی یافتم تا عذابی که خلق کرده بودم را به رسمیت بشناسم،

I didn't stand still long enough to do so.

به اندازه کافی توقف نکردم که آنرا انجام دهم.

Whether it be via distraction,

چه به دلیل حواس پرتی،

substance use,

سوء استفاده،

thrill-seeking

خطر جویی

or the scrupulous policing of my inner speak,

و یا کنترل وسواسی ندای درونم،

I refused to be static and silent.

با ساکن و ساکت بودن مقابله کردم.

And with this noise,

و با این ندا،

I also drew heavily upon other parts of my life

به بخش‌های دیگر زندگی‌ام چنگ می‌زدم

to construct a picture of who I was.

تا تصویری از چیزی که بودم را خلق کنم.

I was a surfer,

من یک موج‌سوار،

a social science student,

دانشجوی علوم اجتماعی،

a friend to good people,

دوست آدم‌های خوب،

a loved brother and son,

برادر و فرزندی عزیز،

an outdoor recreation guide,

راهنمای فعالیت‌های تفریحی،

and eventually, a youth worker.

و در نهایت یک کارگر جوان بودم.

I gripped tight to the simple notion that I wasn't a bad person.

سرسختانه به این نکته ساده چنگ می‌زدم که من آدم بدی نیستم.

I didn't think I had this in my bones.

فکر نمی‌کردم بدی در وجودم باشد.

I thought I was made up of something else.

فکر می‌کردم خمیرمایه‌ام چیز دیگری است.

In my nurtured upbringing,

در تربیت و پرورش من،

my loving extended family and role models,

در خانواده بزرگ و دوست‌داشتنی و الگوهایم،

people close to me were warm and genuine

آدم‌های نزدیک به من در نوع احترامشان

in their respect shown towards women.

نسبت به زنان گرم و صادق بودند.

It took me a long time to stare down this dark corner of myself,

زمان زیادی طول کشید که به این نقطه تاریک وجود خودم نگاه کنم

and to ask it questions.

و از آن سوال کنم.

TE: Nine years after the Christmas dance,

ت ا: نه سال پس از رقص کریسمس،

I was 25 years old,

من ۲۵ ساله بودم،

and headed straight for a nervous breakdown.

و در مسیر فروپاشی عصبی قرار داشتم.

My self-worth was buried under a soul-crushing load of silence

احساس خود-ارزشی‌ام زیربار خردکننده سکوتی

that isolated me from everyone that I cared about,

که مرا از هر فرد دیگری که دوست می‌داشتم جدا کرده بود، دفن شده بود

and I was consumed with misplaced hatred and anger

و در احساس خشم و نفرت نابه‌جا

that I took out on myself.

نسبت به خودم غرق شده بودم.

One day, I stormed out of the door in tears

روزی، پس از یک دعوا اشک‌ریزان

after a fight with a loved one,

دوستی را ترک کردم،

and I wandered into a café,

و وارد یک کافه شدم

where I asked the waitress for a pen.

و از پیشخدمت خواستم یک قلم به من بدهد.

I always had a notebook with me,

همیشه یک دفتر یادداشت با خودم داشتم،

claiming that it was to jot down ideas in moments of inspiration,

با این ادعا که ایده‌ها را در لحظه یافتن ثبت کنم

but the truth was that I needed to be constantly fidgeting,

ولی در واقعیت نیاز داشتم که همواره در تکاپو باشم

because in moments of stillness,

زیرا در لحظات سکوت

I found myself counting seconds again.

خودم را باز در حال شمردن ثانیه‌ها می‌یافتم.

But that day, I watched in wonder as the words streamed out of my pen,

اما در آن روز، با شگفتی دیدم که کلمات از قلمم جاری می‌شوند

forming the most pivotal letter I've ever written,

و مهمترین نامه‌ای را که تا آن زمان نوشته بودم،

addressed to Tom.

خطاب به تام شکل می‌دهند.

Along with an account of the violence that he subjected me to,

همراه با روایتی از خشونتی که نسبت به من روا داشته بود،

the words, "I want to find forgiveness"

دیدم که کلمات "می‌خواهم بخشش را پیدا کنم."

stared back at me,

به من چشم دوخته‌اند،

surprising nobody more than myself.

و هیچ‌کس را بیش از من شگفت‌زده نکرده‌اند.

But deep down I realized that this was my way out of my suffering,

اما در اعماق خودم می‌دانستم که این راه من برای خروج از رنجی بود که تحمل می‌کردم،

because regardless of whether or not he deserved my forgiveness,

زیرا فارغ از اینکه او مستحق بخشش من بود یا نه،

I deserved peace.

من مستحق آرامش بودم.

My era of shame was over.

دوران شرمندگی من تمام شده بود.

Before sending the letter,

پیش از فرستادن نامه،

I prepared myself for all kinds of negative responses,

خودم را برای هر نوع پاسخ منفی آماده کردم

or what I found likeliest: no response whatsoever.

و حتی برای محتمل‌ترین حالت: بدون هیچ پاسخی.

The only outcome that I didn't prepare myself for

تنها چیزی که خودم را برایش آماده نکرده بودم،

was the one that I then got --

چیزی بود که دریافت کردم ...

a typed confession from Tom, full of disarming regret.

یک اعتراف تایپ‌شده از تام، سرشار از پشیمانی مسحورکننده.

As it turns out, he, too, had been imprisoned by silence.

و در ادامه مشخص شد که او هم در سکوت خودش زندانی شده بود.

And this marked the start of an eight-year-long correspondence

این آغاز یک دوره هشت‌ساله نامه‌نگاری بود

that God knows was never easy,

که خداوند شاهد است که هرگز ساده نبود،

but always honest.

ولی همیشه صادقانه بود.

I relieved myself of the burdens that I'd wrongfully shouldered,

من خودم را از بارهایی که بی‌گناهانه به دوش می‌کشیدم رها کردم

and he, in turn, wholeheartedly owned up to what he'd done.

و او در مقابل صادقانه مسئولیت آنچه انجام داده بود را پذیرفت.

Our written exchanges became a platform

نامه‌نگاری‌های ما زمینه‌ای برای

to dissect the consequences of that night,

بازگویی پیامدهای آن شب شد،

and they were everything from gut-wrenching

و شامل همه چیز بود، از خردکنندگی

to healing beyond words.

تا ترمیم و درمان فرای کلمات.

And yet, it didn't bring about closure for me.

و این هنوز برای من رضایت و آرامش نداشت.

Perhaps because the email format didn't feel personal enough,

شاید به این دلیل که ایمیل به اندازه کافی شخصی به نظر نمی‌آمد،

perhaps because it's easy to be brave

شاید به این دلیل که شجاع بودن

when you're hiding behind a computer screen on the other side of the planet.

پشت کامپیوتر و در سوی دیگر سیاره آسان بود.

But we'd begun a dialogue

ولی ما گفتگویی را شروع کرده بودیم

that I felt was necessary to explore to its fullest.

که من احساس می‌کردم ضروری است آن را به کمال ادامه دهیم.

So, after eight years of writing,

بنابراین، پس از هشت‌سال نامه‌نگاری

and nearly 16 years after that dire night,

وتقریباً شانزده سال پس از آن شب شوم،

I mustered the courage to propose a wild idea:

شجاعت آن را یافتم که ایده جسورانه‌ای را پیشنهاد کنم:

that we'd meet up in person

اینکه شخصا همدیگر را دیدار کنیم

and face our past once and for all.

و یکبار برای همیشه با گذشته روبه‌رو شویم.

TS: Iceland and Australia are geographically like this.

ت س: ایسلند و استرالیا از نظر جغرافیایی شبیه این هستند.

In the middle of the two is South Africa.

در میانه راه آفریقای جنوبی قرار دارد.

We decided upon the city of Cape Town,

روی شهر کیپ تاون به توافق رسیدیم

and there we met for one week.

و به مدت یک هفته هم را ملاقات کردیم.

The city itself proved to be a stunningly powerful environment

کیپ تاون ثابت کرد که یک محیط به طور حیرت انگیزی قدرتمند

to focus on reconciliation and forgiveness.

برای تمرکز بر آشتی و بخشایش است.

Nowhere else has healing and rapprochement been tested

در هیچ جای دیگری ترمیم و آشتی

like it has in South Africa.

مانند آفریقای جنوبی آزموده نشده است.

As a nation, South Africa sought to sit within the truth of its past,

آفریقای جنوبی به عنوان یک ملت پذیرفته که با واقعیت گذشته اش روبه‌رو شود

and to listen to the details of its history.

و به جزئیات تاریخش گوش کند.

Knowing this only magnified the effect that Cape Town had on us.

فهمیدن این مساله منجر به تقویت تاثیر کیپ تاون بر ما شد.

Over the course of this week,

طی این یک هفته،

we literally spoke our life stories to each other,

ما درباره داستان زندگی‌مان با هم صحبت کردیم،

from start to finish.

از آغاز تا پایان.

And this was about analyzing our own history.

این درباره بررسی سرگذشتمان بود.

We followed a strict policy of being honest,

به یک سیاست مطلق صداقت پایبند بودیم،

and this also came with a certain exposure,

که همراه با نوعی آشکاری، وضوح

an open-chested vulnerability.

و آسیب‌پذیریی گشوده بود.

There were gutting confessions,

اعترافات خردکننده‌ای داشتیم،

and moments where we just absolutely couldn't fathom

و لحظاتی که هرگز نمی‌توانستیم تصور کنیم

the other person's experience.

طرف دیگر تجربه‌اش کرده است.

The seismic effects of sexual violence were spoken aloud and felt,

از عواقب خردکننده خشونت جنسی به روشنی سخن گفتیم و آن را

face to face.

رودر‌رو لمس و تجربه کردیم.

At other times, though,

در زمان‌های دیگر، البته،

we found a soaring clarity,

وضوح فزاینده‌ای را پیدا کردیم،

and even some totally unexpected but liberating laughter.

و گاهی اوقات خنده‌هایی کاملاً غیرمنتظره ولی رهایی بخش.

When it came down to it,

وقتی نوبت پرداختن به آن شد،

we did out best to listen to each other intently.

تمام تلاشمان را کردیم که به یکدیگر با دقت گوش دهیم.

And our individual realities were aired with an unfiltered purity

تجارب شخصی مان با خلوصی دست‌نخورده آمیخته شد

that couldn't do any less than lighten the soul.

که نمی‌توانست جز سبکی روح چیزی به همراه آورد.

TE: Wanting to take revenge is a very human emotion --

ت ا: میل به انتقام احساس بسیار انسانی

instinctual, even.

و حتی غریزی است.

And all I wanted to do for years

تمام آن‌چه برای سال‌ها می‌خواستم انجام دهم

was to hurt Tom back as deeply as he had hurt me.

این بود که تام را همانقدر که مرا عذاب داده، عذاب دهم.

But had I not found a way out of the hatred and anger,

اما، اگر راهی برای خلاصی از نفرت و خشم پیدا نمی‌کردم،

I'm not sure I'd be standing here today.

مطمئن نیستم که امروز اینجا ایستاده بودم.

That isn't to say that I didn't have my doubts along the way.

ابن به این معنی نیست که بگویم در طی مسیردچار شک نشدم.

When the plane bounced on that landing strip in Cape Town,

وقتی که هواپیما در کیپ تاون روی باند فرود می‌آمد،

I remember thinking,

داشتم فکر می‌کردم،

"Why did I not just get myself a therapist and a bottle of vodka

"چرا برای خودم یک روانشناس و یک بطری ودکا نگرفتم،

like a normal person would do?"

همون کاری که یک آدم نرمال می‌کنه؟"

(Laughter)

(خنده حضار)

At times, our search for understanding in Cape Town

گاهی اوقات، جستجویمان برای یافتن درک متقابل در کیپ تاون

felt like an impossible quest,

مانند یک تلاش غیرممکن به نظر می‌آمد،

and all I wanted to do was to give up

و فقط می‌خواستم تسلیم شوم

and go home to my loving husband, Vidir,

و به خانه بروم، پیش همسر عزیزم، ویدیر

and our son.

و پسرمان.

But despite our difficulties,

اما با وجود همه مشکلات،

this journey did result in a victorious feeling

این سفر منجر به نوعی احساس پیروزی شد

that light had triumphed over darkness,

که انگار نور بر تاریکی غلبه کرده،

that something constructive could be built out of the ruins.

انگار چیزی سازنده از ویرانه می‌تواند باز ساخته شود.

I read somewhere

جایی خوانده‌ام

that you should try and be the person that you needed when you were younger.

که باید تلاش کنی و آدمی باشی که وقتی جوانتر بودی نیاز داشتی.

And back when I was a teenager,

و هنگامی که من یک نوجوان بودم،

I would have needed to know that the shame wasn't mine,

نیاز داشتم بدانم که من نمی‌بایست شرمنده می‌بودم،

that there's hope after rape,

اینکه پس از تجاوز هنوز امید وجود دارد،

that you can even find happiness,

اینکه حتی می‌توانی شادی را بیابی،

like I share with my husband today.

مانند چیزی که امروز با همسرم شریکم.

Which is why I started writing feverishly upon my return from Cape Town,

به همین دلیل وقتی از کیپ تاون برگشتم، با شور زیاد شروع به نوشتن کردم

resulting in a book co-authored by Tom,

که حاصلش کتابی شد با همکاری تام،

that we hope can be of use to people from both ends

که امیدواریم به آدم‌هایی از هر دو دسته

of the perpetrator-survivor scale.

مرتکب-بازمانده کمک کند.

If nothing else,

اگر نه هیچ چیز دیگری،

it's a story that we would've needed to hear when we were younger.

این داستانی است که نیاز داشتیم وقتی جوانتر بودیم، بشنویم.

Given the nature of our story,

با توجه به ماهیت داستان ما،

I know the words that inevitably accompany it --

می‌دانم چه واژه‌هایی ناگزیر آن را همراهی می‌کند --

victim, rapist --

قربانی، متجاوز --

and labels are a way to organize concepts,

و این برچسب‌ها روشی برای سازمان‌دهی این مفاهیم هستند،

but they can also be dehumanizing in their connotations.

اما در عین حال می‌توانند خودشان در مفهوم تهی از انسانیت باشند.

Once someone's been deemed a victim,

زمانی که یک نفر به عنوان قربانی تلقی می‌شود،

it's that much easier to file them away as someone damaged,

راحت‌تر می‌شود آن‌ها را به عنوان آدم‌های آسیب‌دیده،

dishonored,

بی آبرو و فرو افتاده

less than.

دسته بندی کرد.

And likewise, once someone has been branded a rapist,

وهمینطور، زمانی که به کسی برچسب متجاوز می‌خورد،

it's that much easier to call him a monster --

راحت‌تر خواهد بود که او را یک هیولا بنامیم --

inhuman.

غیرانسان.

But how will we understand what it is in human societies

اما چگونه می‌توانیم بفهمیم که آن چیست که در جوامع انسانی

that produces violence

خشونت را تولید می‌کند

if we refuse to recognize the humanity of those who commit it?

اگر از پذیرفتن انسانیت مرتکبان آن امتناع کنیم؟

And how --

و چگونه --

(Applause)

(تشویق حضار)

And how can we empower survivors if we're making them feel less than?

چگونه می‌توانیم بازماندگان را توانمند کنیم اگر احساس فروافتادگی به آنان القا کنیم؟

How can we discuss solutions to one of the biggest threats

چگونه می‌توانیم در باره راه‌حل‌هایی برای یکی از بزرگترین تهدیدهای

to the lives of women and children around the world,

زندگی زنان و کودکان در سراسر جهان صحبت کنیم،

if the very words we use are part of the problem?

اگر خود کلماتی که استفاده می‌کنیم، بخشی از مشکل باشند؟

TS: From what I've now learnt,

ت س: با آنچه تا به حال یاد گرفته‌ام،

my actions that night in 1996 were a self-centered taking.

رفتارهای من در آن شب سال ۱۹۹۶ حرکتی خودخواهانه بود.

I felt deserving of Thordis's body.

احساس می‌کردم استحقاق بدن توردیس را دارم.

I've had primarily positive social influences

من در درجه اول از تاثیرات مثبت اجتماعی

and examples of equitable behavior around me.

و نمونه‌هایی از رفتار عادلانه در اطراف خود برخوردار بودم.

But on that occasion,

اما در آن شرایط،

I chose to draw upon the negative ones.

تصمیم گرفتم به رفتارهای منفی روی بیاورم.

The ones that see women as having less intrinsic worth,

رفتارهایی که زنان را ذاتاً دارای ارزش کمتری می‌داند،

and of men having some unspoken and symbolic claim to their bodies.

و مردان را دارای حق مالکیتی ناگفته و نمادین بر بدن زنان.

These influences I speak of are external to me, though.

تأثیراتی که از آن‌ها حرف می‌زنم، البته، برای من بیرونی هستند.

And it was only me in that room making choices,

و این فقط من در آن اتاق بودم که آن تصمیمات را گرفتم،

nobody else.

و نه هیچ‌کس دیگر.

When you own something

وقتی که مالک چیزی هستید

and really square up to your culpability,

و در مورد خطایتان جبهه گرفته‌اید،

I do think a surprising thing can happen.

فکر می‌کنم چیز جالبی می‌تواند رخ دهد.

It's what I call a paradox of ownership.

این چیزی است که به آن دوگانگی مالکیت می‌گویم.

I thought I'd buckle under the weight of responsibility.

من فکر می‌کردم زیر بار مسئولیت خم می‌شوم.

I thought my certificate of humanity would be burnt.

فکر می‌کردم انسانیتم نابود می‌شود.

Instead, I was offered to really own what I did,

در عوض، این فرصت را یافتم تا کاری را که انجام داده بودم درک کنم،

and found that it didn't possess the entirety of who I am.

و بفهمم که این نماینده همه آنچه که من هستم نیست.

Put simply,

به بیان ساده تر،

something you've done doesn't have to constitute the sum of who you are.

آنچه که انجام داده‌اید، بیان کننده همه آنچه که شما هستید، نیست.

The noise in my head abated.

صدایی که در سرم بود، ساکت شده است.

The indulgent self-pity was starved of oxygen,

ترحم و دلسوزی برای خودم، دیگر هوایی برای تنفس ندارد

and it was replaced with the clean air of acceptance --

و با هوای پاکیزه پذیرش

an acceptance that I did hurt this wonderful person standing next to me;

و پذیرش اینکه من این آدم فوق‌العاده‌ای را که در کنارم ایستاده آزار داده ام،

an acceptance that I am part of a large and shockingly everyday grouping of men

و پذیرش اینکه من یکی از جمعیت بزرگ و به طرز هولناکی هرروزه از مردانی هستم

who have been sexually violent toward their partners.

که نسبت به شریک زندگی‌شان خشونت جنسی می‌ورزند.

Don't underestimate the power of words.

قدرت کلمات را دست کم نگیرید.

Saying to Thordis that I raped her changed my accord with myself,

اینکه به توردیس گفتم که به او تجاوز کرده‌ام احساس مرا نسبت

as well as with her.

به خودم و او تغییر داد.

But most importantly,

و اما مهمتر از همه،

the blame transferred from Thordis to me.

تقصیر از توردیس به من منتقل شد.

Far too often,

در اکثر مواقع،

the responsibility is attributed to female survivors of sexual violence,

بار مسئولیت بر عهده بازمانده مونث خشونت جنسی گذاشته می‌شود،

and not to the males who enact it.

و نه بر عهده مردی که مرتکب آن شده است.

Far too often,

در اکثر مواقع،

the denial and running leaves all parties at a great distance from the truth.

انکار و فرار هر دو طرف را از حقیقت دور می‌کند.

There's definitely a public conversation happening now,

اینجا به وضوح گفتگوی عمومی در جریان است،

and like a lot of people,

و مانند بسیاری از مردم،

we're heartened that there's less retreating

خوشوقتیم که اینجا اجتناب کمتری در مورد این بحث

from this difficult but important discussion.

سخت اما مهم رخ می‌دهد.

I feel a real responsibility to add our voices to it.

من برای افزودن صدایمان به آن احساس مسئولیت می‌کنم.

TE: What we did is not a formula that we're prescribing for others.

ت ا: کاری که انجام دادیم، نسخه‌ای نیست که برای دیگران تجویز کنیم.

Nobody has the right to tell anyone else how to handle their deepest pain

هیچ کس حق ندارد به دیگران بگوید که عمیق‌ترین دردشان

or their greatest error.

و یا بزرگ‌ترین اشتباهاتشان را چگونه درمان کنند.

Breaking your silence is never easy,

شکستن سکوت‌تان هرگز ساده نیست،

and depending on where you are in the world,

و بسته به آنکه در کجای دنیا هستید،

it can even be deadly to speak out about rape.

حتی صحبت کردن در مورد تجاوز می‌تواند خطر مرگ داشته باشد.

I realize that even the most traumatic event of my life

من متوجه هستم که حتی هولناک‌ترین واقعه زندگی من

is still a testament to my privilege,

هنوز مدرکی برای مزیت‌هایی است که از آن برخوردارم،

because I can talk about it without getting ostracized,

زیرا می‌توانم بدون آنکه رانده بشوم و یا حتی کشته بشوم،

or even killed.

در موردش صحبت کنم.

But with that privilege of having a voice

اما داشتن مزیت امکان حرف زدن،

comes the responsibility of using it.

همراه با مسئولیت استفاده کردن از آن است.

That's the least I owe my fellow survivors who can't.

این کمترین کاری است که می‌توانم برای بازماندگانی مثل من

که صدایی ندارند، انجام دهم.

The story we've just relayed is unique,

داستانی که الان بازگو کردیم، منحصر به فرد است،

and yet it is so common with sexual violence being a global pandemic.

و در عین حال با توجه به گستردگی جهانی خشونت جنسی، رایج.

But it doesn't have to be that way.

اما این نباید این گونه باشد.

One of the things that I found useful on my own healing journey

یکی از چیزهایی که در سفرم درمانی‌ام به نظرم مفید آمده،

is educating myself about sexual violence.

این است که در مورد خشونت جنسی خودم را آموزش دادم.

And as a result, I've been reading, writing

در نتیجه بیش از یک دهه است که در باره این موضوع،

and speaking about this issue for over a decade now,

می‌خوانم، می‌نویسم و سخنرانی می‌کنم،

going to conferences around the world.

و در کنفرانس‌هایی در سراسر جهان شرکت می‌کنم.

And in my experience,

طبق تجربه من،

the attendees of such events are almost exclusively women.

مراجعان این گفتگوها تقریباً تماماً زنان هستند.

But it's about time that we stop treating sexual violence as a women's issue.

اکنون زمان آن رسیده که دیگر خشونت جنسی را موضوعی صرفاً زنانه ندانیم.

(Applause)

(تشویق حضار)

A majority of sexual violence against women and men

بیشتر خشونت جنسی علیه زنان و مردان

is perpetrated by men.

توسط مردان به وقوع پیوسته است.

And yet their voices are sorely underrepresented in this discussion.

و هنوز صدایشان کمتر در این گفتگو ها شنیده شده است.

But all of us are needed here.

اما لازم است همه ما اینجا باشیم.

Just imagine all the suffering we could alleviate

فقط تمام رنج‌هایی که می‌توانستیم تسکین دهیم را تصور کنید

if we dared to face this issue together.

اگر جرأت برخورد با این موضوع در کنار هم را داشتیم.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)