Have we reached the end of physics? | Harry Cliff

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: Leila Ataei

A hundred years ago this month, a 36-year-old Albert Einstein

صد سال پیش در چنین ماهی، آلبرت انیشتین ۳۶ ساله

stood up in front of the Prussian Academy of Sciences in Berlin

مقابل آکادمی علوم پروس برلین ایستاد

to present a radical new theory of space, time and gravity:

تا نظریه بنیادی جدیدی را درباره فضا، زمان و جاذبه ارائه کند:

the general theory of relativity.

نظریه نسبیت عمومی.

General relativity is unquestionably Einstein's masterpiece,

نسبیت عمومی، بدون شک شاهکار انیشتین است،

a theory which reveals the workings of the universe at the grandest scales,

نظریه ای که عملکرد جهان را در بزرگ ترین اندازه ها آشکار می‌کند،

capturing in one beautiful line of algebra

که در یک معادله زیبای معادله خلاصه می‌شود۰

everything from why apples fall from trees to the beginning of time and space.

همه چیز از اینکه چرا سیب‌ها از درخت می‌افتند گرفته تا آغاز زمان و فضا.

1915 must have been an exciting year to be a physicist.

احتمالا ۱۹۱۵ سال خوبی برای فیزیکدان شدن بوده.

Two new ideas were turning the subject on its head.

دو ایده جدید که مسیر را کاملا تغییر می‌دادند.

One was Einstein's theory of relativity,

یکی نظریه نسبیت انیشتین بود،

the other was arguably even more revolutionary:

دیگری مشخصا حتی انقلابی‌تر بود:

quantum mechanics,

مکانیک کوانتوم،

a mind-meltingly strange yet stunningly successful new way

راهی عجیب و دیوانه‌وار اما در عین حال به شدت موفقیت‌آمیز

of understanding the microworld, the world of atoms and particles.

برای درک ریز جهان، دنیای اتم‌ها و ذرات.

Over the last century, these two ideas have utterly transformed

طی قرن اخیر، این دو ایده کاملا

our understanding of the universe.

درک ما از دنیا جهان را تغییر داده‌اند.

It's thanks to relativity and quantum mechanics

به لطف نسبیت و مکانیک کوانتوم است

that we've learned what the universe is made from,

که آموخته‌ایم جهان از چه چیزی به وجود آمده است،

how it began and how it continues to evolve.

چگونه آغاز شده و چطور به تکامل ادامه می‌دهد.

A hundred years on, we now find ourselves at another turning point in physics,

صد سال بعد، حالا ما خود را در نقطه عطف دیگری از فیزیک می‌بینیم،

but what's at stake now is rather different.

اما آنچه اکنون مورد توجه قرار دارد کمی متفاوت است.

The next few years may tell us whether we'll be able

چند سال آینده به ما خواهد گفت آیا قادر خواهیم بود

to continue to increase our understanding of nature,

تا همچنان درک خود را از طبیعت افزایش دهیم،

or whether maybe for the first time in the history of science,

یا اینکه ممکن است برای اولین بار در تاریخ علم،

we could be facing questions that we cannot answer,

با سوالهایی مواجه شویم که نتوانیم به آنها پاسخ گوییم،

not because we don't have the brains or technology,

نه برای اینکه فکر یا فناوری نداریم،

but because the laws of physics themselves forbid it.

بلکه برای اینکه قانون های فیزیک خود این را ناممکن می کنند.

This is the essential problem: the universe is far, far too interesting.

این مساله اصلی است: جهان خیلی خیلی جالب است.

Relativity and quantum mechanics appear to suggest

به نظر می‌رسد نسبیت و مکانیک کوانتوم

that the universe should be a boring place.

پیشنهاد می‌کنند که جهان جایی خسته کننده است.

It should be dark, lethal and lifeless.

باید تاریک، مرگبار و مرده باشد.

But when we look around us, we see we live in a universe full of interesting stuff,

اما وقتی به اطراف نگاه می‌کنیم، می‌بینیم در دنیایی بسیار جالب زندگی می‌کنیم،

full of stars, planets, trees, squirrels.

پر از ستاره‌ها، کهکشان‌ها، درختها، سنجابها.

The question is, ultimately,

نهایتا، سوال این است،

why does all this interesting stuff exist?

چرا این همه چیزهای جالب وجود دارند؟

Why is there something rather than nothing?

چرا هستی بجای نیستی وجود دارد؟

This contradiction is the most pressing problem in fundamental physics,

این تضاد، مهم ترین مساله در فیزیک بنیادی است.

and in the next few years, we may find out whether we'll ever be able to solve it.

و درچند سال آتی، ممکن است بتوانیم بفهمیم که آیا هیچوقت می‌توانیم حلش کنیم.

At the heart of this problem are two numbers,

در قلب این مساله دو عدد وجود دارد،

two extremely dangerous numbers.

دو عدد بسیار خطرناک.

These are properties of the universe that we can measure,

آنها ویژگیهای جهانی هستند که می توانیم اندازه‌گیری کنیم،

and they're extremely dangerous

و بسیار خطرناکند

because if they were different, even by a tiny bit,

برای اینکه اگر متفاوت بودند، حتی ذره‌ای،

then the universe as we know it would not exist.

آن وقت جهانی که می‌شناسیم وجود نداشت.

The first of these numbers is associated with the discovery that was made

اولین عدد مربوط به کشفی است که

a few kilometers from this hall, at CERN, home of this machine,

در چند کیلومتری این سالن، در سرن، زادگاه این دستگاه پیدا شد،

the largest scientific device ever built by the human race,

بزرگ ترین دستگاه علمی که تا به حال توسط انسان ساخته شده،

the Large Hadron Collider.

ابر برخورد دهنده هاردون یا LHC.

The LHC whizzes subatomic particles around a 27-kilometer ring,

LHC ذرات زیراتمی را دور یک حلقه ۲۷ کیلومتری سرعت می‌دهد،

getting them closer and closer to the speed of light

و آنها را به سرعت نور نزدیک و نزدیکتر می‌کند

before smashing them into each other inside gigantic particle detectors.

تا آنکه آنها را درون ردیابهای غول آسا در برخورد با هم خرد کند.

On July 4, 2012, physicists at CERN announced to the world

در تاریخ چهارم ژوئیه سال ۲۰۱۲ فیزیکدان‌ها در سرن به دنیا اعلام کردند

that they'd spotted a new fundamental particle

یک ذره بنیادی جدید مشاهده کرده‌اند

being created at the violent collisions at the LHC: the Higgs boson.

که طی برخوردهای شدید در سرن ایجاد شده: بوزون هیگز.

Now, if you followed the news at the time,

حالا اگر پیگیر خبرهای آن وقتها بوده‌اید،

you'll have seen a lot of physicists getting very excited indeed,

احتمالا فیزیکدان‌های زیادی را دیده‌اید که واقعا خیلی هیجان داشتند،

and you'd be forgiven for thinking

و ممکن است فکر کرده باشید

we get that way every time we discover a new particle.

هر بار که یک ذره جدید را کشف می‌کنیم همینطور می‌شویم.

Well, that is kind of true,

خب، این تا حدی درست است،

but the Higgs boson is particularly special.

اما بوزون هیگز مشخصا متفاوت است.

We all got so excited because finding the Higgs

همه ما خیلی هیجان زده شدیم چون پیدا کردن هیگز

proves the existence of a cosmic energy field.

وجود یک میدان انرژی کیهانی را تایید می‌کند.

Now, you may have trouble imagining an energy field,

حالا، ممکن است نتوانید یک میدان انرژی را تصور کنید،

but we've all experienced one.

اما همگی یک بارتجربه کرده‌ایم.

If you've ever held a magnet close to a piece of metal

اگر تابه حال آهنربایی را نزدیک تکه‌ای فلز گرفته باشید

and felt a force pulling across that gap,

و نیرویی بین آنها حس کرده باشید،

then you've felt the effect of a field.

پس اثر یک میدان را حس کرده‌اید.

And the Higgs field is a little bit like a magnetic field,

و میدان هیگز کمی مانند یک میدان مغناطیسی است،

except it has a constant value everywhere.

به جز اینکه همه جا مقدارش ثابت است.

It's all around us right now.

همین الان اطراف ما وجود دارد.

We can't see it or touch it,

نمی‌توانیم ببینیمش یا حسش کنیم،

but if it wasn't there,

اما اگر وجود نداشت،

we would not exist.

ما هم وجود نداشتیم.

The Higgs field gives mass

میدان هیگز به ذرات بنیادی

to the fundamental particles that we're made from.

جرمی که ما از آن ساخته شده‌ایم را می‌دهد.

If it wasn't there, those particles would have no mass,

اگر وجود نداشت، این ذرات جرمی نداشتند،

and no atoms could form and there would be no us.

و هیچ اتمی شکل نمی‌گرفت و ما هم وجود نداشتیم.

But there is something deeply mysterious about the Higgs field.

اما نکته‌ای عجیب درباره میدان هیگز وجود دارد.

Relativity and quantum mechanics tell us that it has two natural settings,

نسبیت و مکانیک کوانتوم به ما می‌گویند که دو وضعیت دارد،

a bit like a light switch.

کمی مثل کلید برق.

It should either be off,

یا باید خاموش باشد،

so that it has a zero value everywhere in space,

تا در همه جای فضا مقدارش صفر باشد،

or it should be on so it has an absolutely enormous value.

یا باید روشن باشد تا مقدارش واقعا بزرگ باشد.

In both of these scenarios, atoms could not exist,

در هر دو وضعیت، نمی‌شود تا اتم‌ها وجود داشته باشند،

and therefore all the other interesting stuff

و در نتیجه تمامی چیزهای جالب دیگری

that we see around us in the universe would not exist.

که دراطرافمان می‌بینیم در جهان وجود نداشت.

In reality, the Higgs field is just slightly on,

درواقع، کلید میدان هیگز کمی وصل است،

not zero but 10,000 trillion times weaker than its fully on value,

نه صفر اما ۱۰٬۰۰۰ تریلیون بار ضعیف‌تر از مقدار واقعی آن،

a bit like a light switch that's got stuck just before the off position.

چیزی مثل یک کلید برق که درست قبل از خاموش شدن، گیر کرده.

And this value is crucial.

و این مقدار حیاتی است.

If it were a tiny bit different,

اگر حتی کمی فرق می‌کرد،

then there would be no physical structure in the universe.

در نتیجه هیچ ساختار فیزیکی در جهان ایجاد نمی‌شد.

So this is the first of our dangerous numbers,

پس این اولین عدد خطرناک ما بود،

the strength of the Higgs field.

اندازه نیروی میدان هیگز.

Theorists have spent decades trying to understand

فرضیه پردازها، دهه‌ها برای فهم

why it has this very peculiarly fine-tuned number,

اینکه چرا این عدد خیلی عجیب و دقیق تنظیم شده تلاش کرده‌اند،

and they've come up with a number of possible explanations.

و فرضیاتی را برای توضیح آن ایجاد کرده اند.

They have sexy-sounding names like "supersymmetry"

آنها اسم‌های جالب توجهی مانند «ابر تقارن»

or "large extra dimensions."

یا « ابعاد بزرگ دیگر» را دارند.

I'm not going to go into the details of these ideas now,

نمی‌خواهم حالا وارد جزئیات این ایده‌ها شوم.

but the key point is this:

اما نقطه اصلی اینجاست:

if any of them explained this weirdly fine-tuned value of the Higgs field,

اگر هر کدام از اینها توضیحی برای این مقادیر عجیب میدان هیگز داشتند،

then we should see new particles being created at the LHC

پس ما باید ذرات جدیدی که توسط LHC

along with the Higgs boson.

همراه با بوزون هیگز ایجاد می‌شد را می‌دیدیم.

So far, though, we've not seen any sign of them.

اگرچه ، تاکنون، هیچ نشانی از انها را ندیده‌ایم.

But there's actually an even worse example

اما در واقع حتی مثال بدتری

of this kind of fine-tuning of a dangerous number,

از تنظیم یک عدد خطرناک وجود دارد،

and this time it comes from the other end of the scale,

و این بار از آن سوی مقیاس می‌آید،

from studying the universe at vast distances.

از بررسی جهان در فاصله های بسیار بزرگ.

One of the most important consequences of Einstein's general theory of relativity

یکی از مهمترین نتایج نظریه نسبیت عام انشتین

was the discovery that the universe began as a rapid expansion of space and time

کشف این بود که جهان از طریق گسترش سریع فضا و زمان آغاز شد

13.8 billion years ago, the Big Bang.

در ۱۳/۸ میلیارد سال پیش، که مهبانگ نامیده می‌شود.

Now, according to early versions of the Big Bang theory,

بر مبنای نسخه‌های اولیه نظریه مهبانگ،

the universe has been expanding ever since

جهان از آن پس مداوما گسترده شده

with gravity gradually putting the brakes on that expansion.

واینکه جاذبه تدریجا ترمزی بر این توسعه بوده است.

But in 1998, astronomers made the stunning discovery

اما در ۱۹۹۸، ستاره شناس‌ها کشف فوق العاده‌ای کردند

that the expansion of the universe is actually speeding up.

اینکه گسترش جهان در حال سرعت است.

The universe is getting bigger and bigger faster and faster

جهان سریع و سریعتر بزرگتر و بزرگتر می‌شود

driven by a mysterious repulsive force called dark energy.

و دلیل آن نیروی دافعه اسرار آمیزی است که آن را انرژی تاریک می‌نامیم.

Now, whenever you hear the word "dark" in physics,

هرجا در فیزیک کلمه «تاریک» را شنیدید،

you should get very suspicious

حتما باید خیلی شک کنید

because it probably means we don't know what we're talking about.

چون احتمالا معنی آن این است که نمی‌دانیم در باره چه صحبت می کنیم.

(Laughter)

( خنده حضار )

We don't know what dark energy is,

ما نمی‌دانیم انرژی تاریک چیست،

but the best idea is that it's the energy of empty space itself,

اما بهترین نظریه این است که آن انرژی خود فضای خالی است،

the energy of the vacuum.

انرژی خلاء.

Now, if you use good old quantum mechanics to work out

اکنون، اگر با کمک مکانیک کوانتوم خوب و قدیمی بخواهید بدانید

how strong dark energy should be,

که قدرت انرژی تاریک چقدر باید باشد،

you get an absolutely astonishing result.

قطعا نتیجه شگفت آوری بدست خواهید آورد.

You find that dark energy

خواهید دید که انرژی تاریک

should be 10 to the power of 120 times stronger

باید ۱۰ به توان ۱۲۰ بار قویتر

than the value we observe from astronomy.

از مقداری باشد که در اختر شناسی مشاهده می‌شود.

That's one with 120 zeroes after it.

معادل ۱ با ۱۲۰ صفر بعد از آن.

This is a number so mind-bogglingly huge

این عدد بصورت دیوانه کننده‌ای بزرگ است

that it's impossible to get your head around.

امکان ندارد که بتوانی راه دیگری پیدا کنی.

We often use the word "astronomical" when we're talking about big numbers.

خیلی وقتها از کلمه «نجومی» برای توصیف عددهای بزرگ استفاده می‌کنیم.

Well, even that one won't do here.

خوب، حتی این هم اینجا مفید نیست.

This number is bigger than any number in astronomy.

این عدد بزرگتر از هر عدد دیگری در اختر شناسی است.

It's a thousand trillion trillion trillion times bigger

هزار میلیارد میلیارد میلیارد بار بزرگتر

than the number of atoms in the entire universe.

از کل تعداد اتم‌های کل جهان است.

So that's a pretty bad prediction.

پس این پیش بینی کاملا بدی است.

In fact, it's been called the worst prediction in physics,

در حقیقت، آن را بدترین پیش‌بینی در فیزیک نام گذاری کرده‌اند،

and this is more than just a theoretical curiosity.

و این بیشتر تنها یک کنجکاوی نظری است.

If dark energy were anywhere near this strong,

اگر انرژی تاریک حتی نزدیک این مقدار هم بود،

then the universe would have been torn apart,

باعث می‌شد تا جهان از هم گسیخته گردد،

stars and galaxies could not form, and we would not be here.

ستاره‌ها و کهکشان‌ها شکل نمی‌گرفتند، و ما اینجا نبودیم.

So this is the second of those dangerous numbers,

پس این دومین عدد خطرناک است،

the strength of dark energy,

قدرت انرژی تاریک،

and explaining it requires an even more fantastic level of fine-tuning

و توضیح آن نیازمند سطح خارق العاده‌ای از تنظیماتی است

than we saw for the Higgs field.

که در میدان هیگز دیدیم.

But unlike the Higgs field, this number has no known explanation.

اما برخلاف میدان هیگز، این عدد توضیح شناخته شده‌ای ندارد.

The hope was that a complete combination

امید آن بود که ترکیب کاملی از

of Einstein's general theory of relativity,

نظریه نسبیت عام انشتین،

which is the theory of the universe at grand scales,

که نظریه جهان در اندازه‌های بزرگ است،

with quantum mechanics, the theory of the universe at small scales,

با مکانیک کوانتوم، که نظریه جهان در اندازه‌های کوچک است،

might provide a solution.

ممکن است راهکاری ایجاد کند.

Einstein himself spent most of his later years

خود انشتین بیشتر ادامه زندگی خود را

on a futile search for a unified theory of physics,

در جستجوی بیهوده برای یک نظریه وحدت در فیزیک صرف کرد،

and physicists have kept at it ever since.

و فیزیکدان‌ها این را از آن پس ادامه داد‌ه‌اند.

One of the most promising candidates for a unified theory is string theory,

یکی از امیدوارانه ترین نامزدها برای نظریه وحدت نظریه ریسمان است،

and the essential idea is,

و ایده اصلی آن عبارت است از

if you could zoom in on the fundamental particles that make up our world,

اگر بتوانی ذرات بنیادی که جهان را ساخته اند را بزرگ کنی،

you'd see actually that they're not particles at all,

واقعا خواهی دید که آنها ذره نیستند،

but tiny vibrating strings of energy,

بلکه ریسمان‌های کوچکی از انرژی هستند،

with each frequency of vibration corresponding to a different particle,

که با هر فرکانسی از نوسان متناظر با یک ذره می‌شوند،

a bit like musical notes on a guitar string.

کمی شبیه به نت‌های موسیقی روی سیم گیتار.

So it's a rather elegant, almost poetic way of looking at the world,

پس این نوعی نگاه زیبا، تا حدی شاعرانه به جهان است،

but it has one catastrophic problem.

اما یک مشکل فاجعه بار دارد،

It turns out that string theory isn't one theory at all,

مشخص شده که نظریه ریسمان در کل یک نظریه نیست،

but a whole collection of theories.

بلکه مجموعه‌ای از نظریه‌هاست،

It's been estimated, in fact,

در واقع، تخمین زده می‌شود که،

that there are 10 to the 500 different versions of string theory.

بین ۱۰ تا ۵۰۰ نسخه از نظریه ریسمان وجود دارد.

Each one would describe a different universe

که هر کدام میتواند یک جهان را تعریف کند

with different laws of physics.

با قوانین فیزیکی متفاوت.

Now, critics say this makes string theory unscientific.

منتقدین اکنون می‌گویند این باعث غیر علمی شدن نظریه ریسمان می‌شود.

You can't disprove the theory.

نمی‌توانی نظریه را رد کنی.

But others actually turned this on its head

اما دیگران در حقیقت مسیرشان را تغییر داده‌اند

and said, well, maybe this apparent failure

و می‌گویند، خوب، ممکن است این شکست ظاهری

is string theory's greatest triumph.

بزرگترین پیروزی نظریه ریسمان باشد.

What if all of these 10 to the 500 different possible universes

چه می شود اگر همه این ۱۰ تا ۵۰۰ جهان ممکن متفاوت

actually exist out there somewhere

واقعا جایی آن بیرون وجود داشته باشند

in some grand multiverse?

دریک «بس گیتی» بزرگ؟

Suddenly we can understand

یکباره می‌فهمیم

the weirdly fine-tuned values of these two dangerous numbers.

که دلیل تنظیم شدن مقادیر این اعداد خطرناک چیست.

In most of the multiverse,

در بیشتر جاهای بس گیتی،

dark energy is so strong that the universe gets torn apart,

انرژی تاریک بسیار قوی است و جهان آن، از هم گسیخته می‌شود،

or the Higgs field is so weak that no atoms can form.

یا میدان هیگز بسیار ضعیف است و اتمی نمی‌تواند تشکیل شود.

We live in one of the places in the multiverse

ما در یکی از محلهای بس گیتی زندگی می‌کنیم

where the two numbers are just right.

که این دوعدد کاملا مناسبند.

We live in a Goldilocks universe.

ما در جهانی کاملا مناسب زندگی می کنیم.

Now, this idea is extremely controversial, and it's easy to see why.

این نظریه ای بسیار جنجالی است، و فهمیدن دلیلش هم ساده.

If we follow this line of thinking,

اگر این مسیر تفکر را دنبال کنیم،

then we will never be able to answer the question,

هیچوقت قادر به پاسخ گویی،

"Why is there something rather than nothing?"

« چرا هستی به جای نیستی وجود دارد؟» نخواهیم بود

In most of the multiverse, there is nothing,

در بسیاری از محل های بس گیتی، چیزی وجود ندارد،

and we live in one of the few places

وما در یکی از چند جایی زندگی می‌کنیم

where the laws of physics allow there to be something.

که قوانین فیزیک اجازه می‌دهد تا چیزی وجود داشته باشد.

Even worse, we can't test the idea of the multiverse.

حتی بدتر، ما نمی توانیم نظریه بس گیتی را آزمایش کنیم.

We can't access these other universes,

ما به این جهان‌های دیگر دسترسی نداریم،

so there's no way of knowing whether they're there or not.

پس راهی برای فهمیدن اینکه آیا آنجا هستند یا نه وجود ندارد.

So we're in an extremely frustrating position.

پس در وضعیتی بسیار نا امید کننده قرار داریم.

That doesn't mean the multiverse doesn't exist.

معنی آن این نیست که بس گیتی وجود ندارد.

There are other planets, other stars, other galaxies,

سیاره‌های دیگر، ستاره‌های دیگر، کهکشان‌های دیگر وجود دارند،

so why not other universes?

پس چرا جهان‌های دیگر وجود نداشته باشند؟

The problem is, it's unlikely we'll ever know for sure.

مشکل این است که راهی برای اینکه با اطمینان این را بفهمیم، وجود ندارد.

Now, the idea of the multiverse has been around for a while,

نظریه بس گیتی مدتی است که مطرح شده،

but in the last few years, we've started to get the first solid hints

اما در چند سال اخیر، شروع به یافتن اولین شواهد محکم

that this line of reasoning may get born out.

از اینکه این شیوه استدلال می‌تواند نتیجه بخش باشد.

Despite high hopes for the first run of the LHC,

با وجود امیدهای زیاد در اولین کاوش‌های LHC،

what we were looking for there --

آنچه به دنبالش هستیم --

we were looking for new theories of physics:

به دنبال نظریه های جدید فیزیک بودیم:

supersymmetry or large extra dimensions

ابر تقارن و یا ابعاد بزرگ دیگر

that could explain this weirdly fine-tuned value of the Higgs field.

که بتواند این اندازه تنظیم شده و عجیب میدان هیگز را توضیح دهد.

But despite high hopes, the LHC revealed a barren subatomic wilderness

اما با وجود امیدهای زیاد، LHC بیابان خشکی از ذرات زیر اتمی را نمایان کرد

populated only by a lonely Higgs boson.

که در آن تنها یک بوزون هیگز وجود دارد.

My experiment published paper after paper

آزمایشات من مقاله پس از مقاله منتشر شد

where we glumly had to conclude that we saw no signs of new physics.

و ما با ناراحتی مجبور به نتیجه گیری شدیم که نشانه ای از فیزیک جدید دیده نشد.

The stakes now could not be higher.

اوضاع از این خطرناکتر نمی‌تواند باشد.

This summer, the LHC began its second phase of operation

تابستان امسال، LHC دومین دور عملیات خود را آغاز کرد

with an energy almost double what we achieved in the first run.

با میزان انرژی تقریبا دو برابر آنچه در مرحله اول بدست آمده.

What particle physicists are all desperately hoping for

آنچه تمامی فیزیکدانان ذرات به آن امیدوارند

are signs of new particles, micro black holes,

نشانه هایی از ذرات جدیدی است، ریز حفره‌های سیاه،

or maybe something totally unexpected

یا شاید چیزی کاملا غیر منتظره

emerging from the violent collisions at the Large Hadron Collider.

که از برخوردهای شدید در LHC ایجاد گردند.

If so, then we can continue this long journey

اگر چنین شود، می‌توانیم این مسیر طولانی را همچنان ادامه دهیم

that began 100 years ago with Albert Einstein

که ۱۰۰ سال پیش با آلبرت انشتین آغاز شد

towards an ever deeper understanding of the laws of nature.

بسوی درکی عمیق‌تر از قوانین طبیعت.

But if, in two or three years' time,

اما اگر، در دو یا سه سال آینده،

when the LHC switches off again for a second long shutdown,

هنگامی که LHC مجددا برای دوره دوم توقف خاموش شد،

we've found nothing but the Higgs boson,

و ما چیزی جز بوزون هیگز نیافته باشیم،

then we may be entering a new era in physics:

ممکن است به عصر جدیدی در فیزیک وارد گردیم:

an era where there are weird features of the universe that we cannot explain;

عصری که در آن ویژگیهای عجیبی در جهان وجود دارند که نمی‌توانیم آنها راتوضیح دهیم؛

an era where we have hints that we live in a multiverse

عصری که نشانه‌هایی از اینکه دریک فرضیه چندجهانی زندگی می‌کنیم

that lies frustratingly forever beyond our reach;

که همواره امیدی از دسترسی به آن نداریم؛

an era where we will never be able to answer the question,

عصری که هیچگاه قادر به پاسخ به سوالاتمان نخواهیم بود،

"Why is there something rather than nothing?"

« چرا هستی بجای نیستی وجود دارد؟»

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار )

Bruno Giussani: Harry, even if you just said

برونو گیوسانی: هری، حتی اگر هم گفتی که

the science may not have some answers,

ممکن است علم هیچگاه پاسخی نداشته باشد،

I would like to ask you a couple of questions, and the first is:

دوست دارم سوال هایی از تو بپرسم، که اولی این است:

building something like the LHC is a generational project.

ساختن چیزی مثل LHC پروژه‌ای است که نسل‌ها ادامه دارد.

I just mentioned, introducing you, that we live in a short-term world.

وقتی که تو را معرفی می‌کردم، اشاره کردم در دنیایی کوتاه مدت زندگی می‌کنیم.

How do you think so long term,

چطور اینقدر بلند مدت فکر می‌کنی،

projecting yourself out a generation when building something like this?

وقتی چیزی مثل این می‌سازی چگونه برنامه‌هایت فراتر از دورانت است؟

Harry Cliff: I was very lucky

هری کلیف: من شانس زیادی آوردم

that I joined the experiment I work on at the LHC in 2008,

که به تحقیقاتی پیوستم که در ۲۰۰۸ در LHC انجام شد،

just as we were switching on,

درست وقتی که راهش می‌انداختیم،

and there are people in my research group who have been working on it

و آدمهایی در گروه تحقیقاتی من هستند که به مدت سه دهه

for three decades, their entire careers on one machine.

روی آن کار می‌کردند، تمام عمر شغلی‌شان با یک دستگاه.

So I think the first conversations about the LHC were in 1976,

فکر می‌کنم اولین صحبت ها در مورد LHC در سال ۱۹۷۶ شروع شده،

and you start planning the machine without the technology

و باید طراحی دستگاه را بدون فناوری‌هایی انجام می‌دادی

that you know you're going to need to be able to build it.

که می‌دانستی به آنها در صورت ساختش نیاز خواهی داشت.

So the computing power did not exist in the early '90s

توان محاسباتی رایانه‌ای در اوایل ۱۹۹۰ وجود نداشت

when design work began in earnest.

هنگامی که طراحی‌های جدی شروع شد.

One of the big detectors which record these collisions,

یکی از آشکار سازهای بزرگی که برخوردها را ثبت می‌کند،

they didn't think there was technology

فکر نمی‌کرد فناوریی وجود داشته باشد

that could withstand the radiation that would be created in the LHC,

که تحمل تشعشعاتی که در LHC تولید می‌شود را داشته باشد،

so there was basically a lump of lead in the middle of this object

در واقع تکه‌ای از سرب در وسط این قطعه بود

with some detectors around the outside,

با تعدادی آشکار ساز اطرافش در بیرون،

but subsequently we have developed technology.

اما بعدا فناوری را ایجاد کردیم.

So you have to rely on people's ingenuity, that they will solve the problems,

پس باید به نبوغ آدمها تکیه کنی، اینکه مشکلات را حل می‌کنند،

but it may be a decade or more down the line.

اما شاید یک دهه یا بیشتر طول بکشد.

BG: China just announced two or three weeks ago

برونو گیوسانی: دو یا سه هفته پیش چین اعلام کرد

that they intend to build

که می‌خواهند

a supercollider twice the size of the LHC.

یک ابر برخورد دهنده دو برابر LHC بسازند.

I was wondering how you and your colleagues welcome the news.

دوست دارم بدانم نظر تو و همکارانت درباره این خبر چیست.

HC: Size isn't everything, Bruno. BG: I'm sure. I'm sure.

هری کلیف: اندازه همه چیز نیست، برونو. برونو گیوسانی: مطمئنم. مطمئنم.

(Laughter)

( خنده حضار )

It sounds funny for a particle physicist to say that.

خنده دار به نظر می رسد اگر یک فیزیکدان ذرات این را بگوید.

But I mean, seriously, it's great news.

اما جدا منظورم این است که خبر خیلی خوبی است.

So building a machine like the LHC

ساختن دستگاهی مثل LHC

requires countries from all over the world to pool their resources.

نیازمند آن است که تمامی کشورهای دنیا منابعشان را مشارکت دهند.

No one nation can afford to build a machine this large,

هیچ کشوری تنها امکان ساختن دستگاهی به این بزرگی را ندارد،

apart from maybe China,

شاید بجز چین،

because they can mobilize huge amounts of resources,

چون می‌توانند منابع زیادی را فراهم کنند،

manpower and money to build machines like this.

نیروی انسانی و پول برای ساختن دستگاهی مثل این.

So it's only a good thing.

پس واقعا چیز خوبی است.

What they're really planning to do is to build a machine

کاری که واقعا می‌خواهند انجام دهند ساختن دستگاهی است

that will study the Higgs boson in detail and could give us some clues

برای بررسی جزئیات بوزون هیگز که می‌تواند نشانه‌هایی در اختیارمان بگذارد

as to whether these new ideas, like supersymmetry, are really out there,

از اینکه آیا این ایده‌های جدید، مانند ابر تقارن، واقعا وجود دارند،

so it's great news for physics, I think.

پس فکر می‌کنم، این خبر خوبی برای فیزیک است.

BG: Harry, thank you. HC: Thank you very much.

برونو گیوسانی: هری، متشکرم. هری کلیف: خیلی متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار )