You have no idea where camels really come from | Latif Nasser

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: Hajar Almasi

So, this is a story

خوب این یه داستانه

about how we know what we know.

درباره اینکه چیزهایی را می‌دونیم را چطوری فهمیدیم.

It's a story about this woman,

داستان در باره یک زن هست،

Natalia Rybczynski.

ناتالیا ریبچینسکی.

She's a paleobiologist,

ایشون یک زیست دیرین شناس است،

which means she specializes in digging up really old dead stuff.

که معنیش اینه که متخصص بیرون کشیدن چیز های خیلی قدیمی و مرده است.

(Audio) Natalia Rybczynski: Yeah, I had someone call me "Dr. Dead Things."

( صدا ) ناتالیا ریبچینسکی: آره، یکی به من می گفت « دکتر مرده ها.»

Latif Nasser: And I think she's particularly interesting

لطیف ناصر: به نظر من ایشون به شکل خاصی جالبند

because of where she digs that stuff up,

بخاطر محل هایی که چیز ها رو بیرون میاره،

way above the Arctic Circle in the remote Canadian tundra.

کلی بالاتر از مدار قطب شمال درمنطقه دوردست توندرای کانادا.

Now, one summer day in 2006,

یک روز تابستانی در سال ۲۰۰۶،

she was at a dig site called the Fyles Leaf Bed,

او در محل حفاری به نام «فلایس لیف بد» بود،

which is less than 10 degrees latitude away from the magnetic north pole.

که کمتر از ۱۰ درجه عرض جغرافیایی با شمال مغناطیسی فاصله دارد.

(Audio) NR: Really, it's not going to sound very exciting,

( صدا ) ناتالیا ریبچینسکی: واقعا، خیلی جالب به نظر نمی‌رسه،

because it was a day of walking with your backpack and your GPS

چون یک روز راه رفتن داره با کوله پشتی و جی پی اس

and notebook and just picking up anything that might be a fossil.

و دفترچه و جمع کردن هرچیزی که به نظر ممکنه فسیل باشه.

LN: And at some point, she noticed something.

لطیف ناصر: و توی مسیر، متوجه یه چیزی شد.

(Audio) NR: Rusty, kind of rust-colored,

( صدا ) ناتالیا ریبچینسکی: یه چیز زنگ زده، به رنگ زنگ آهن،

about the size of the palm of my hand.

حدودا اندازه کف دستم.

It was just lying on the surface.

درست روی سطح زمین افتاده بود.

LN: And at first she thought it was just a splinter of wood,

لطیف ناصر: و اولش فکر کرد شاید یک تکه چوب باشه،

because that's the sort of thing people had found

چون معمولا آدم ها این چیزها رو

at the Fyles Leaf Bed before -- prehistoric plant parts.

در فلایس لیف بد قبلا پیدا کرده بودند -- قسمت هایی از گیاهان ماقبل تاریخ.

But that night, back at camp ...

اما اون شب، وقتی به اردو برگشت ...

(Audio) NR: ... I get out the hand lens,

( صدا ) ناتالیا ریبچینسکی: ... ذره بین رو در آوردم،

I'm looking a little bit more closely and realizing

یک کم از نزدیکتر نگاه کردم و فهمیدم

it doesn't quite look like this has tree rings.

به نظر شبیه حلقه های درخت نمی آمد.

Maybe it's a preservation thing,

شاید یه چیزی بود که حفظ شده بود،

but it looks really like ...

اما خیلی شبیه بود به ...

bone.

استخون.

LN: Huh. So over the next four years,

لطیف ناصر: پس در چهار ساعت بعد،

she went to that spot over and over,

بارها و بارها به همون محل رفت،

and eventually collected 30 fragments of that exact same bone,

و نهایتا تونست ۳۰ تکه دیگه از همون استخون رو جمع کنه،

most of them really tiny.

که بیشترشون خیلی کوچک بودند.

(Audio) NR: It's not a whole lot. It fits in a small Ziploc bag.

( صدا ) ناتالیا ریبچینسکی: خیلی نبود. توی یک کیسه پلاستیکی زیپ دار جا می شد.

LN: And she tried to piece them together like a jigsaw puzzle.

لطیف ناصر: و سعی کرد تا اونها رو مثل جورچین کنار هم بزاره.

But it was challenging.

ولی سخت بود.

(Audio) NR: It's broken up into so many little tiny pieces,

( صدا ) ناتالیا ریبچینسکی: به تکه های خیلی زیادی خرد شده بود،

I'm trying to use sand and putty, and it's not looking good.

سعی کردم از شن و بتونه استفاده کنم، ولی خوب به نظر نمی رسید.

So finally, we used a 3D surface scanner.

آخرش، از یک اسکنر سه بعدی سطحی استفاده کردیم.

LN: Ooh! NR: Yeah, right?

لطیف ناصر: اوه! ناتالیا ریبچینسکی: خوب، بله؟

(Laughter)

( خنده حضار )

LN: It turns out it was way easier to do it virtually.

لطیف ناصر: معلوم شد که به شکل مجازی خیلی ساده تره.

(Audio) NR: It's kind of magical when it all fits together.

( صدا ) ناتالیا ریبچینسکی: مثل معجزه بود که همه اش به هم وصل شده،

LN: How certain were you that you had it right,

لطیف ناصر: چقدر مطمئن بودی که درست انجام شده،

that you had put it together in the right way?

که همه اش رو به شکل درست کنار هم گذاشتی؟

Was there a potential that you'd put it together a different way

امکانش بود که جوری دگه ای کنار هم بذاری

and have, like, a parakeet or something?

و مثلا، یه چیزی شکل طوطی بشه؟

(Laughter)

( خنده حضار )

(Audio) NR: (Laughs) Um, no. No, we got this.

( صدا ) ناتالیا ریبچینسکی: ( خنده ) اوم، نه. نه، درست انجامش دادیم.

LN: What she had, she discovered, was a tibia, a leg bone,

لطیف ناصر: اونچه بدست آورد، کشف کرد، یک تیبیا بود، یک استخون پا،

and specifically, one that belonged to a cloven-hoofed mammal,

و مشخصا، مربوط به یک پستاندار با سم شکاف دار،

so something like a cow or a sheep.

پس یه چیزی مثل گاو یا گوسفند.

But it couldn't have been either of those.

اما نمی تونست هیچ کدومشون باشه.

It was just too big.

چون خیلی بزرگ بود.

(Audio) NR: The size of this thing, it was huge. It's a really big animal.

( صدا ) ناتالیا ریبچینسکی: اندازه این چیز، عظیم بود، یه حیوون واقعا بزرگ بود.

LN: So what animal could it be?

لطیف ناصر: پس چه حیوونی می‌تونست باشه؟

Having hit a wall, she showed one of the fragments

خیلی اتفاقی، یکی از تکه ها رو

to some colleagues of hers in Colorado,

به همکارهایش در کلورادو نشون داد،

and they had an idea.

و فکری به نظرشون رسید.

(Audio) NR: We took a saw, and we nicked just the edge of it,

( صدا ) ناتالیا ریبچینسکی: یک اره آوردیم، و کمی از گوشه اش رو شکستیم،

and there was this really interesting smell that comes from it.

و بوی خیلی جالبی از اون در آمد.

LN: It smelled kind of like singed flesh.

لطیف ناصر: بویش مثل گوشت سوخته بود.

It was a smell that Natalia recognized

این بویی بود که ناتالیا

from cutting up skulls in her gross anatomy lab:

از بریدن جمجمه در آزماشگاه آناتومی تشخیص داد:

collagen.

کولاژن.

Collagen is what gives structure to our bones.

کولاژن چیزیه که به استخون هایمون شکل میده.

And usually, after so many years,

و معمولا، بعد از این همه سال،

it breaks down.

از بین میره.

But in this case, the Arctic had acted like a natural freezer and preserved it.

اما در این مورد، قطب شمال مثل فریزر عمل کرده بود و نگهش داشته بود.

Then a year or two later, Natalia was at a conference in Bristol,

بعدش یکی دوسال بعد، ناتالیا در یک همایش در بریستول بود،

and she saw that a colleague of hers named Mike Buckley

و دید که یکی از همکار هایش به اسم مایک باکلی

was demoing this new process that he called "collagen fingerprinting."

در حال نمایش روش جدیدیه که اسمش رو «تشخیص هویت با کولاژن» گذاشته.

It turns out that different species have slightly different structures

معلوم شده که گونه های مختلف ساختار های کمی متفاوت

of collagen,

از کولاژن دارند،

so if you get a collagen profile of an unknown bone,

پس یک مقطع کولاژن از یک استخون نامشخص رو می گیری،

you can compare it to those of known species,

و با گونه های معلوم مقایسه می کنی،

and, who knows, maybe you get a match.

و، کی می دونه، شاید به هم خوردند.

So she shipped him one of the fragments,

پس او یکی از تکه ها رو برایش فرستاد،

FedEx.

با فدکس.

(Audio) NR: Yeah, you want to track it. It's kind of important.

( صدا ) ناتالیا ریبچینسکی: آره، دلت می خواد دنبالش کنی. یه جوری مهمه.

(Laughter)

( خنده حضار )

LN: And he processed it,

لطیف ناصر: و اون آقا نمونه رو بررسی کرد.

and compared it to 37 known and modern-day mammal species.

و با ۳۷ نوع شناخته شده از پستانداران امروزی مقایسه کرد.

And he found a match.

و مشابهی پیدا کرد.

It turns out that the 3.5 million-year-old bone

معلوم شد که این استخوان ۳/۵ میلیون ساله

that Natalia had dug out of the High Arctic

که ناتالیا ازتوی قطب شمال در آورده بود

belonged to ...

متعلق به ...

a camel.

یک شتره.

(Laughter)

( خنده حضار )

(Audio) NR: And I'm thinking, what? That's amazing -- if it's true.

( صدا ) ناتالیا ریبچینسکی: و با خودم گفتم، چی؟ این شگفت انگیزه -- اگه درست باشه.

LN: So they tested a bunch of the fragments,

لطیف ناصر: پس چند تا تیکه دیگه رو آزمایش کردند،

and they got the same result for each one.

و همه آنها همون نتیجه رو دادند.

However, based on the size of the bone that they found,

اگرچه، بر مبنای اندازه استخوانی که پیدا کرده بودند،

it meant that this camel was 30 percent larger than modern-day camels.

معنیش این بود که این شتر ۳۰ درصد بزرگتر از شتر های امروزی بود،

So this camel would have been about nine feet tall,

پس این شتر حدودا نه فوت قد داشته،

weighed around a ton.

و وزنی حدود یک تن.

(Audience reacts)

( واکنش شنوندگان )

Yeah.

درسته.

Natalia had found a Giant Arctic camel.

ناتالیا یک شتر غول پیکر قطبی پیدا کرده بود.

(Laughter)

( خنده حضار )

Now, when you hear the word "camel,"

حالا، وقتی شما کلمه « شتر» رو می شنوید،

what may come to mind is one of these,

اونچه به ذهنتون میاد احتمالا یکی از این هاست،

the Bactrian camel of East and Central Asia.

شتر باختری که مال شرق و مرکز آسیاست.

But chances are the postcard image you have in your brain

شاید هم اتفاقی این تصویر کارت پستال یادتون باشه

is one of these, the dromedary,

یکی از این ها، شتر جماز

quintessential desert creature --

که ذاتا یک موجود صحراست --

hangs out in sandy, hot places like the Middle East and the Sahara,

در محل های شنی و داغ زندگی می کنه مثل خاور میانه و صحرای آفریقا،

has a big old hump on its back

یک کوهان گنده قدیمی روی پشتش داره

for storing water for those long desert treks,

برای ذخیره آب در مسیر های طولانی کویر،

has big, broad feet to help it tromp over sand dunes.

پاهای بزرگ و پهنی داره که کمک می کنه روی تپه های شنی قدم برداره.

So how on earth would one of these guys end up in the High Arctic?

حالا چطوری می شه یکی از این ها سر از قطب شمال در بیاره؟

Well, scientists have known for a long time, turns out,

خوب، دانشمند ها مدت زیادیه که می دونند، معلوم شده که،

even before Natalia's discovery,

حتی قبل از کشف ناتالیا،

that camels are actually originally American.

که شترها واقعا در اصل آمریکایی اند.

(Music: The Star-Spangled Banner)

( موسیقی: پرچم ستاره دار)

(Laughter)

( خنده حضار )

They started here.

از اینجا پیدا شدند.

For nearly 40 of the 45 million years that camels have been around,

به مدت ۴۰ میلیون از ۴۵ میلیون سال همین جاها بودند،

you could only find them in North America,

فقط توی آمریکای شمالی پیدا می شدند،

around 20 different species, maybe more.

حدود ۲۰ گونه مختلف، شاید بیشتر.

(Audio) LN: If I put them all in a lineup, would they look different?

(صدا ) لطیف ناصر: اگه همه رو به صف کنم، با هم فرق می کنند؟

NR: Yeah, you're going to have different body sizes.

( صدا ) ناتالیا ریبچینسکی: آره، اندازه بدنشون فرق می کنه.

You'll have some with really long necks,

بعضی هایشون گردن های خیلی بلندی دارند،

so they're actually functionally like giraffes.

واقعا از دید کاربردی مثل زرافه هستند.

LN: Some had snouts, like crocodiles.

لطیف ناصر: بعضی هایشون پوزه داشتند، شبیه تمساح.

(Audio) NR: The really primitive, early ones would have been really small,

( صدا ) ناتالیا ریبچینسکی: واقعا اولیه اند، قدیمی هایشون واقعا کوچک هستند،

almost like rabbits.

تقریبا به اندازه خرگوش.

LN: What? Rabbit-sized camels?

لطیف ناصر: چی؟ شتر به اندازه خرگوش؟

(Audio) NR: The earliest ones.

( صدا ) ناتالیا ریبچینسکی: اولی هایشون.

So those ones you probably would not recognize.

احتمالا اونها رو تشخیص نمیدی.

LN: Oh my God, I want a pet rabbit-camel.

لطیف ناصر: خدای من! من یه شتر خونگی می خواهم.

(Audio) NR: I know, wouldn't that be great?

( صدا ) ناتالیا ریبچینسکی: راست میگی، عالی نمی شه؟

(Laughter)

( خنده حضار )

LN: And then about three to seven million years ago,

لطیف ناصر: و بعد حدود سه تا هفت میلیون سال پیش،

one branch of camels went down to South America,

یک شاخه از شتر ها به آمریکای جنوبی رفتند،

where they became llamas and alpacas,

جایی که اونجا به لاما وآلپاکا تبدیل شدند،

and another branch crossed over the Bering Land Bridge

و شاخه دیگر از باریکه برینگ عبور کردند

into Asia and Africa.

به سمت آسیا و آفریقا.

And then around the end of the last ice age,

و بعد حدود اواخر آخرین عصر یخبندان،

North American camels went extinct.

شترهای آمریکای شمالی منقرض شدند،

So, scientists knew all of that already,

خوب، دانشمندان همه این ها رو قبلا می دونستند،

but it still doesn't fully explain how Natalia found one so far north.

اما هنوز کاملا اینکه چرا ناتالیا یکی رو آنقدر در شمال پیدا کرد رو توضیح نمی ده

Like, this is, temperature-wise, the polar opposite of the Sahara.

انگار، اینجا، از دید دما، قطب مخالف صحرا است.

Now to be fair,

برای اینکه درست بگیم،

three and a half million years ago,

سه و نیم میلیون سال پیش،

it was on average 22 degrees Celsius warmer than it is now.

اونجا بطور متوسط ۲۲ درجه سانتی گراد گرمتر از حالا بوده.

So it would have been boreal forest,

پس جنگل های شمالی بوده،

so more like the Yukon or Siberia today.

بیشتر چیزی شبیه به یوکان یا سیبری امروز.

But still, like, they would have six-month-long winters

اما هنوز، انگار زمستان های شش ماه ای داشتند

where the ponds would freeze over.

که آبگیر ها یخ می زد.

You'd have blizzards.

کولاک داشتیم.

You'd have 24 hours a day of straight darkness.

تاریکی پیوسته ۲۴ ساعته در روز داشتیم.

Like, how ... How?

پس، چطور ، چطور؟

How is it that one of these Saharan superstars

پس چطور یکی از این فوق ستاره های صحرا

could ever have survived those arctic conditions?

چطور تونسته دراین شرایط قطبی زنده بمونه؟

(Laughter)

( خنده حضار )

Natalia and her colleagues think they have an answer.

ناتالیا و همکارانش فکر می‌کنن جوابی دارند.

And it's kind of brilliant.

که خیلی زیرکانه است.

What if the very features that we imagine make the camel so well-suited

چی میشه اگر همون مشخصاتی که ما فکر می کنیم شتر رو مناسبه

to places like the Sahara,

جاهایی مثل صحرا می کنه،

actually evolved to help it get through the winter?

به شکلی متحول بشه که به اون برای گذراندن زمستان کمک کنه؟

What if those broad feet were meant to tromp not over sand,

چی میشه اگر اون پاهای پهن که مناسب قدم گذاشتن روی شنه،

but over snow, like a pair of snowshoes?

روی برف مثل کفش برفی باشند؟

What if that hump -- which, huge news to me,

چی میشه اگر اون کوهان، موضوع مهمیه،

does not contain water, it contains fat --

داخلش آب نباشه، چربی باشه --

(Laughter)

( خنده حضار )

was there to help the camel get through that six-month-long winter,

که به شتربرای گذراندن زمستان شش ماهه کمک کنه،

when food was scarce?

وقتی که غذا کمیابه؟

And then, only later, long after it crossed over the land bridge

و بعد، تنها بعد، خیلی بعد از وقتی که اونها از باریکه گذشتند

did it retrofit those winter features for a hot desert environment?

آیا تونستن که این ویژگی های زمستانی رو برای محیط بیابانی مقاوم کنند؟

Like, for instance, the hump may be helpful to camels in hotter climes

مثلا، برای مثال، کوهان می تونه به شتر در محیط های گرم تر کمک کنه

because having all your fat in one place,

چون جمع کردن کل چربی در یک محل،

like a, you know, fat backpack,

مثل ، میدونی ، کوله پشتی چربی،

means that you don't have to have that insulation

یعنی نیاز نداری تا اون همه عایق رو

all over the rest of your body.

در کل بدنت داشته باشی.

So it helps heat dissipate easier.

پس این کمک می کنه تا حرارت زودتر پراکنده بشه.

It's this crazy idea,

این ایده دیوانه وار،

that what seems like proof of the camel's quintessential desert nature

که اونچه به نظر اثبات توانایی ذاتی شتر در صحرا به نظر می رسه

could actually be proof of its High Arctic past.

می تونه واقعا اثبات گذشته قطبی اش باشه.

Now, I'm not the first person to tell this story.

من اولین کسی که این داستان رو تعریف می کنه نیستم.

Others have told it as a way to marvel at evolutionary biology

بقیه این رو به شکل یک شگفتی در زیست شناسی تکاملی عنوان کرده اند

or as a keyhole into the future of climate change.

یا یک گشایش در آینده تغییرات آب و هوایی.

But I love it for a totally different reason.

اما من به دلیلی کاملا متفاوت دوستش دارم.

For me, it's a story about us,

برای من، این داستانی از ماست،

about how we see the world

که چطور دنیا رو می بینیم

and about how that changes.

و اینکه این دید چطور تغییر می کنه.

So I was trained as a historian.

من به عنوان یک تاریخ دان درس خونده ام.

And I've learned that, actually, a lot of scientists are historians, too.

و یاد گرفته ام که، واقعا، خیلی از دانشمندان هم، مورخند.

They make sense of the past.

به گذشته معنی میدهند.

They tell the history of our universe, of our planet, of life on this planet.

تاریخ جهان ما، سیاره ما و حیات در این سیاره را بیان می کنند.

And as a historian,

و به عنوان یک مورخ،

you start with an idea in your mind of how the story goes.

کارت رو با این فکر که داستان چطور ادامه داره شروع می کنی.

(Audio) NR: We make up stories and we stick with it,

( صدا ) ناتالیا ریبچینسکی: ما داستان هایی رو می سازیم و ادامه اش می دهیم،

like the camel in the desert, right?

مثل شترها در صحرا، درسته؟

That's a great story! It's totally adapted for that.

این داستانی عالیه! کاملا برایش مناسبه.

Clearly, it always lived there.

و مشخصه، همیشه آنجا زندگی کرده.

LN: But at any moment, you could uncover some tiny bit of evidence.

لطیف ناصر: اما در هر زمانی، می تونی مدرک کوچکی را کشف کنی.

You could learn some tiny thing

میتونی چیز های کوچکی رو یاد بگیری

that forces you to reframe everything you thought you knew.

که وادارت می کنه تا هر چیزی رو که فکر می کردی می‌ دونی تغییر بدی.

Like, in this case, this one scientist finds this one shard

مثلا، در این مورد، این یک داشمند یک تکه شکسته پیدا می کنه

of what she thought was wood,

از چیزی که فکر می کرده چوبه،

and because of that, science has a totally new and totally counterintuitive theory

و بخاطر اون، علم کاملا یک تئوری جدید و متضاد داره

about why this absurd Dr. Seuss-looking creature

در باره اینکه چرا این جانور مضحک شبیه به دکتر زئوس

looks the way it does.

این شکلیه.

And for me, it completely upended the way I think of the camel.

برای من، کاملا فکرم رو در باره شتر دگرگون کرد.

It went from being this ridiculously niche creature

از اینکه یک جانور مسخره خاص باشه

suited only to this one specific environment,

که فقط برای یک محیط خاص مناسبه،

to being this world traveler that just happens to be in the Sahara,

به این مسافر جهانی که فقط اتفاقی در صحراست،

and could end up virtually anywhere.

و می تونسته هر جای دیگری باشه عوض کرد.

(Applause)

( تشویق حضار )

This is Azuri.

این اسمش آزوری است.

Azuri, hi, how are you doing?

سلام آزوری، حالت چطوره؟

OK, here, I've got one of these for you here.

بله، یکی از این ها رو براتون اینجا آوردم.

(Laughter)

( خنده حضار )

So Azuri is on a break from her regular gig

آزوری رو از اسباب بازیش جدا کردند

at the Radio City Music Hall.

توی سالن موسیقی رادیو سیتی.

(Laughter)

( خنده حضار )

That's not even a joke.

جدی میگم.

Anyway --

به هر حال --

But really, Azuri is here as a living reminder

جدی بگم، آزوری یک نمونه زنده است

that the story of our world is a dynamic one.

که داستان جهان ما داستانی پویاست.

It requires our willingness to readjust, to reimagine.

و به خواستن ما برای نظمی دوباره، و دیدنی مجدد نیاز داره.

(Laughter)

( خنده حضار )

Right, Azuri?

درسته آزوری؟

And, really, that we're all just one shard of bone away

و حقیقتا، همگی ما تنها یک تکه استخوانی شکسته

from seeing the world anew.

با دیدی جدید از دنیا فاصله داریم.

Thank you very much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق حضار )