In uncertain times, think like a mother | Yifat Susskind

Translator: Nargess Tahmasbi Reviewer: Masoud Motamedifar

One morning, 18 years ago,

۱۸ سال پیش، یک روز صبح،

I stepped out of a New York City subway on a beautiful day in September.

در یک روز زیبای شهریور از متروی شهر نیویورک بیرون آمدم.

The sun was warm and bright, the sky was a clear, perfect blue.

خورشید گرم و نورانی بود، آسمان، آبی و شفاف بود.

I had my six-month-old son in one of those front-facing baby carriers,

پسر ۶ ماهه‌ام را داخل یکی از این آغوش‌های بچه جلوی سینه‌ام نگه داشته بودم،

you know, so he could see everything.

به طوری که می‌توانست همه چیز را ببیند.

And when I turned right on Sixth Avenue,

و وقتی خیابان ششم را به سمت راست پیچیدم،

what he saw

چیزی که پسرم دید

was the World Trade Center on fire.

ساختمان سازمان تجارت جهانی بود که در آتش می سوخت.

As soon as I realized that this was an attack,

به محض این که متوجه شدم این یک حمله است،

the first thing I did, without even really thinking about it,

بدون این که واقعا فکر بکنم، اولین کاری که کردم،

was to take my baby and turn him around in that carrier.

این بود که بچه‌ام را درآغوش به سوی خودم برگرداندم.

I didn't want him to see what was going on.

نمی‌خواستم ببیند که دارد چه اتفاقی می‌افتد.

And I just remember feeling so grateful that he was still young enough

و یادم می‌آید که شکرگذار بودم بابت این که پسرم هنوز آن‌قدر کوچک است

that I didn't have to tell him that someone had done this on purpose.

که لازم نبود به او بگویم که کسی از روی عمد این کار را کرده است.

9/11 was like crossing a border,

حادثه ۱۱ سپتامبر مانند رد شدن از مرز بود،

a hostile border into dangerous, uncharted territory.

مرزی خصمانه، به یک قلمروی خطرناک ناشناخته.

The world was suddenly in this terrifying new place,

ناگهان دنیا وارد یک فضای جدید رعب‌آور شد،

and I was in this place as a new mother.

من هم به عنوان کسی که تازه مادر شده در این میان بودم.

I remember my thoughts kind of ping-ponging around

یادم می‌آید که افکارم در تب و تاب بودند

from, "How am I ever going to protect this baby?"

از ‌این که «چه‌طور از این بعد از بچه‌ام محافظت کنم؟»

to, "How am I ever going to get some sleep?"

تا این‌که «دیگر چه‌طور می‌توانم بخوابم؟»

Well, my son turned 18 this year,

به هرحال، پسرم امسال ۱۸ ساله شد،

along with millions of other people who were babies on 9/11.

مثل میلیون‌‌ها انسان دیگر که یازده سپتامبر ٢٠٠١ یک نوزاد بودند.

And in that time,

آن زمان،

we have all crossed into this hostile, uncharted territory

همه‌ی ما، وارد این قلمروی ترسناک ناشناخته شده بودیم

of climate breakdown,

از تخریب آب و هوا گرفته،

of endless wars,

تا جنگ‌های بی‌پایان،

of economic meltdowns,

رکود اقتصادی،

of deep political divisions,

تقسیمات سیاسی عمیق،

of the many crises around the world that I don't need to list off,

و خیلی از بحران‌های جهانی دیگر که نیاز نیست لیست کنم،

because they are blaring at you every single day from your news feed.

چرا که هر روز در تیتر خبرها تن شما را می‌لرزانند.

But there is something I've learned in these 18 years of parenting

اما در این ١٨ سال مادری

and in my years leading a global women's rights organization.

و در تمام سال‌هایی که به عنوان پیشتاز در سازمان جهانی حقوق زنان فعال بودم

There is a way to face these big crises in the world

یک چیز یاد گرفتم و آن این که، همیشه راهی برای مواجهه با بحران‌های جهانی هست

without feeling overwhelmed and despairing.

بدونِ این که آدمی احساس درماندگی و ناامیدی کند.

It's simple, and it's powerful.

خیلی ساده و در عین حال قدرتمند است.

It's to think like a mother.

و آن این که مثل یک مادر فکر کنید.

بگذارید واضح‌تر باشم، برای این کار لازم نیست که زن باشید

Now, to be clear, you don't have to be a woman

or a parent to do this.

یا والد یک فرزند باشید.

Thinking like a mother is a lens that's available to everybody.

فکر کردن مثل یک مادر مثل یک دریچه است که هر کسی قابلیت استفاده از آن را دارد.

The poet Alexis De Veaux writes,

الکسیس دِ وا شاعر می‌گوید،

"Motherhood is not simply the organic process of giving birth.

«مادری فقط فرآیند طبیعی دنیا آوردن فرزند نیست.

It's an understanding of the needs of the world."

بلکه رسیدن به درک نیازهای جهان است.»

Now, it's easy to focus on all of the obstacles

البته، خیلی راحت است که روی آن مشکلاتی تمرکز کنیم

to making this the world we want:

که مانع ساختن دنیای بهتر می شوند:

greed, inequality, violence.

طمع، نابرابری، خشونت.

Yes, there is all of that.

بله، همه‌ی این‌ها هست.

But there's also the option to plant a seed, a different seed,

اما می توانیم در عوض انتخاب کنیم که دانه‌ای بکاریم، یک دانه‌ی متفاوت،

and cultivate what you want to see grow,

و چیزی که می‌خواهیم را پرورش بدهیم،

even in the midst of crisis.

حتی در بحبوحه‌ی بحران.

Majid from Iraq understands this.

مجید از عراق این را درک می کند.

He is a housepainter by trade

شغلش نقاشی ساختمان است

and someone who believes deeply in equal rights for women.

و عمیقا به تساوی حقوق زنان اعتقاد دارد.

When ISIS invaded northern Iraq where he lives,

وقتی داعش به شمال عراق محل زندگی مجید حمله کرد،

he worked with a local women's organization

او با یک سازمان محلی زنان کار می‌کرد

to help build an underground railroad,

تا کمک کند یک ریل زیرزمینی بسازند،

an escape network for women's rights activists

در اصل یک شبکه فرار برای فعلان حقوق زنان

and LGBTIQ folks who were targeted with assassination.

و دگرباشان جنسی که هدف ترور بودند.

And when I asked Majid why he risked his own life

وقتی از مجید پرسیدم که چرا جان خودش را به خطر می‌اندازد

to bring people to safety,

تا مردم امنیت داشته باشند،

he said to me,

به من گفت که،

"If we want a brighter future,

«اگر ما آینده‌ی روشن‌تری می‌خواهیم،

we have to build it now in the dark times

باید الان در تاریک‌ترین زمان آن را بسازیم

so that one day we can live in the light."

تا بتوانیم یک روزی در روشنایی زندگی کنیم.»

That's what social justice work is, and that's what mothers do.

این است معنی کار عدالت اجتماعی،

کاری که مادرها می‌کنند.

We act in the present with an idea of the future

ما در لحظه عمل می‌کنیم با ایده‌ای برای آینده‌ای که می‌خواهیم.

that we want to bring about.

All of the best ideas seem impossible at first.

بهترین ایده‌ها همیشه اول غیرممکن به نظر می‌رسند.

But just in my lifetime,

اما در همین دوره‌ی زندگی من،

we've seen the end of apartheid,

ما پایان آپارتاید را شاهد بودیم،

the affirmation that women's rights are human rights,

تاکید بر این‌ که حقوق زنان فرقی با حقوق انسانی ندارد،

marriage equality,

برابری ازدواج،

the fall of dictators who ruled for decades

سقوط دیکتاتورها که دهه‌ها حکومت کردند

and so much more.

و خیلی چیزهای دیگر را شاهد بودیم.

All of these things seemed impossible

همه‌ی این‌ها غیرممکن به نظر می‌رسیدند

until people took action to make them happen,

تا این که مردم دست به کار شدند تا آن‌ها را عملی کنند،

and then, like, almost right away,

و بعد، تقریبا به یک‌باره،

they seemed inevitable.

اجتناب‌ناپذیر به نظر رسیدند.

When I was growing up,

وقتی که من بزرگ می‌شدم،

whether we were stuck in traffic or dealing with a family tragedy,

چه زمانی که در ترافیک گیر می‌کردیم یا با مشکلات خانوادگی درگیر بودیم،

my mother would say,

مادرم عادت داشت بگوید،

"Something good is going to happen, we just don't know what it is yet."

«یک اتفاق خوب قرار است بیافتد، فقط هنوز نمی‌دانیم چه است.»

Now, I will admit that my brothers and I make fun of her for this,

البته اعتراف می‌کنم که من و برادرهایم سر این مساله به مادرم می‌خندیدیم،

but people ask me all the time

اما مردم همیشه از من می‌پرسند

how I deal with the suffering that I see in my work

که من چه‌طور با این سختی‌هایی که در کارم می‌بینم برخورد می‌کنم

in refugee camps and disaster zones,

در کمپ‌های پناهندگی و مناطق بحرانی،

and I think of my mom and that seed of possibility

و من یاد مادرم می‌افتم و آن دانه‌ی امید

that she planted in me.

که او در وجود من کاشت.

Because, when you believe that something good is coming

زیرا که، وقتی ما باور داریم که یک اتفاق خوب قرار است بیافتد

and you're part of making it happen,

و ما در به ثمر رسیدن آن اتفاق نقش داریم،

you start to be able to see beyond the suffering

شروع می‌کنیم از ورای سختی‌ها دیدن

to how things could be.

که آینده می‌تواند چه‌طور باشد.

Today, there is a new set of necessary ideas

در دنیای امروز هم خیلی ایده‌های ضروری غیرممکن به نظر می‌رسند

that seem impossible but one day will feel inevitable:

اما روزی اجتناب‌ناپذیر خواهند بود:

that we could end violence against women,

این که به خشونت علیه زنان پایان بدهیم،

make war a thing of the past,

جنگ به گذشته‌ها بپیوندد،

learn to live in balance with nature before it's too late

یاد بگیریم که با طبیعت آشتی کنیم قبل از این که خیلی دیر بشود

and make sure that everybody has what they need to thrive.

و اطمینان حاصل کنیم که همه، مایحتاج لازم زندگی را داشته باشند.

Of course, being able to picture a future like this is not the same thing

البته این که بتوانیم چنین آینده‌ای را تصور کنیم

as knowing what to do to make it come about,

فرق دارد با این که بدانیم چه‌طور آن راعملی‌ کنیم،

but thinking like a mother can help with that, too.

اما فکر کردن مثل یک مادر در این راه هم، به ما کمک می کند.

A few years ago,

چند سال پیش،

East Africa was gripped by a famine,

شرق افریقا دچار قحطی شد،

and women I know from Somalia

و زن‌های سومالیایی که می‌شناختم

walked for days carrying their hungry children

با بچه‌های گرسنه در بغلشان چندیدن روز

in search of food and water.

پیاده به دنبال آب و غذا می‌رفتند.

A quarter of a million people died,

حدود دویست و پنجاه هزار نفر تلف شدند،

and half of them were babies and toddlers.

نصف آن‌ها نوزادها و کودکان خردسال بودند.

And while this catastrophe unfolded,

زمانی که این فاجعه آشکار شد،

too much of the world looked away.

بیش‌تر دنیا چشمشان را بستند.

But a group of women farmers in Sudan,

اما گروهی از زنان کشاورز سودانی،

including Fatima Ahmed -- that's her holding the corn --

که فاطیما احمد هم جزوشان بود، --همانی که ذرت در دستش نگه داشته است--

heard about what was happening.

از این ماجرا آگاه شدند.

And they pooled together the extra money that they had from their harvest

آن‌ها پولی را که از درو پس انداز کرده بودند روی هم گذاشتند

and asked me to send it to those Somali mothers.

و از من خواستند که آن را برای مادران سومالی بفرستم.

Now, these farmers could have decided that they didn't have the power to act.

این کشاورزها می توانستند فکر کنند که قدرت چندانی ندارند تا کاری بکنند.

They were barely getting by themselves,

به سختی از پس زندگی خودشان برمی‌آمدند،

some of them.

بعضی‌هایشان.

They lived without electricity, without furniture.

بدون برق و وسیله‌‌ی خانه زندگی می کردند.

But they overrode that.

اما این‌ها را پشت سر گذاشتند.

They did what mothers do:

کاری را کردند که مادرها می کردند:

they saw themselves as the solution and they took action.

خودشان را به عنوان یک راه‌ حل دیدند و دست به کار شدند.

You do it all the time if you have kids.

اگر فرزند داشته باشیم همیشه همین کار را می‌کنیم.

You make major decisions about their health care,

تصمیم‌های مهم می‌گیریم در مورد بهداشت و سلامتی‌شان،

their education, their emotional well-being,

تحصیلاتشان، سلامت عاطفی‌شان،

even if you're not a doctor or a teacher or a therapist.

حتی اگر دکتر هم نباشیم یا معلم یا تراپیست نباشیم.

You recognize what your child needs

نیازهای فرزندمان رو شناسایی می‌کنیم

and you step up to provide it the best you can.

و تلاش می‌کنیم تا آن‌ها را مهیا کنیم به بهترین نحوی که می‌توانیم.

Thinking like a mother means seeing the whole world

فکر کردن مثل یک مادر مثل دیدن کل جهان است

through the eyes of those who are responsible

از دریچه چشم کسانی که احساس مسوولیت می‌کنند

for its most vulnerable people.

در قبال آسیب‌پذیرترین موجودات.

And we're not used to thinking of subsistence farmers as philanthropists,

ما عادت نداریم که به کشاورزان به دید انسان‌های خیر نگاه کنیم،

but those women were practicing the root meaning of philanthropy:

اما آن زنان مفهوم واقعی کلمه خیر بودند:

love for humanity.

عشق به انسانیت.

What's at the core of thinking like a mother shouldn't be a surprise:

شالوده‌ی تفکر مثل یک مادر چیز غیرمنتظره‌ای نیست:

it's love.

آن عشق است.

Because, love is more than just an emotion.

زیرا که عشق چیزی بیش از یک احساس است.

It's a capacity, a verb,

یک ظرفیت است، یک فعل است،

an endlessly renewable resource --

یک منبع تا بی‌نهایت تجدیدپذیر است--

and not just in our private lives.

و نه فقط در زندگی خصوصی‌مان.

We recognize hate in the public sphere.

ما تنفر را در فضای عمومی تشخیص می‌دهیم.

Right? Hate speech, hate crimes.

درست است؟ سخنان نفرت‌آمیز، جنایت ناشی از تنفر.

But not love.

اما عشق را نه.

What is love in the public sphere?

عشق در فضای عمومی چیست؟

Well, Cornel West, who is not a mother but thinks like one,

کورنل وِست، که یک مادر نیست اما مثل یک مادر فکر می‌کند،

says it best:

به بهترین نحو بیانش می‌کند:

"Justice is what love looks like in public."

«عدالت تجلی عشق است در اجتماع.»

And when we remember that every policy is an expression of social values,

وقتی ما به خاطر داشته باشیم که هر خط مشی تجلی ارزش‌های اجتماعی‌ست،

love stands out as that superstar value,

عشق مثل ستاره‌ی ارزش‌ها در وسط می‌درخشد،

the one best able to account for the most vulnerable among us.

ارزشی که بهتر از هر چیزی حامی آسیب‌پذیرترین‌ قشر است.

And when we position love as a kind of leading edge

و وقتی عشق را به عنوان لبه‌ی پیشرو در نظر بگیریم

in policy making,

در تعیین خط مشی‌ها،

we get new answers to fundamental social questions,

به پاسخ‌های جدیدی می‌رسیم برای سوال‌های اساسی اجتماعی،

like, "What's the economy for?"

مثل، «اقتصاد به چه دردی می خورد؟»

"What is our commitment to those in the path of the hurricane?"

«تعهد ما درقبال آن‌هایی که در مسیر طوفان هستند چیست؟»

"How do we greet those arriving to our borders?"

«چه‌طور از کسانی که از مرز ما وارد می‌شوند استقبال کنیم؟»

When you think like a mother,

وقتی مثل یک مادر فکر می‌کنیم،

you prioritize the needs of the many,

نیازهای خیلی‌ها را در ارجحیت قرار می‌دهیم،

not the whims of the few.

نه فقط عده‌ای اندک.

When you think like a mother,

وقتی مثل یک مادر فکر می‌کنیم،

you don't build a seawall around beachfront property,

اطراف خانه‌های ساحلی دیوار نمی‌سازیم،

because that would divert floodwaters

که مسیر سیلاب را

to communities that are still exposed.

به سمت محله‌های در معرض خطر منحرف کند.

When you think like a mother,

وقتی مثل یک مادر فکر می‌کنیم،

you don't try to prosecute someone

سعی نمی‌کنیم کسی را تعقیب کنیم

for leaving water for people crossing the desert.

به جرم این که برای افرادی که از کویر رد می‌شوند آب گذاشته است.

Because, you know --

چون که می دانید--

(Applause)

(تشویق)

Because you know that migration,

چون که می دانید که مهاجرت،

just like mothering,

درست مثل مادری کردن است،

is an act of hope.

با امید عمل کردن است.

Now, not every mother thinks like a mother.

هرچند، هر مادری مثل یک مادر فکر نمی‌کند.

When presented with a choice, some of us have made the wrong one,

وقتی یک انتخاب پیش روی‌مان است، خیلی از ما گزینه اشتباه را انتخاب می‌کنیم،

hiding behind weapons or barbed wire or privilege

پشت اسلحه یا سیم خاردار یا مزیت اجتماعی پنهان می‌شویم

to deny the rest of the world,

تا بقیه دنیا را انکار کنیم،

thinking they can see their way to safety in some kind of armed lifeboat

با این تصور که می‌توانند با قایق نجات مسلح که سوختش از نژادپرستی و بیگانه‌هراسی است

fueled by racism and xenophobia.

مسیرشان را به سوی امنیت پیدا کنند.

Not every mother is a role model,

همه‌ی مادرها الگو نیستند،

but all of us have a choice.

اما همه‌ی ما گزینه‌ی انتخاب داریم.

Are we going to jump on that armed lifeboat

آیا ما می رویم در آن قایق نجات می‌پریم

or work together to build a mother ship that can carry everyone?

یا دست به دست هم یک کشتی مادر می‌سازیم که بتواند همه را حمل کند؟

You know how to build that mother ship,

ما می‌دانیم که چه‌طور یک کشتی مادر بسازیم،

how to repair the world and ease the suffering.

چه‌طور دنیا را درست کنیم و از درد و رنج بکاهیم.

Think like a mother.

مثل یک مادر فکر کنیم.

Thinking like a mother is a tool we can all use

مثل یک مادر فکر کردن ابزاری‌ست که همه می‎‌توانیم از آن استفاده کنیم

to build the world we want.

تا دنیای بهتری بسازیم.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)