Cara E. Yar Khan: The beautiful balance between courage and fear | TED

Translator: Mansoureh Hadavand Reviewer: Masoud Motamedifar

When we're young, we're innocently brave,

در جوانی به طرز معصومانه‌ای شجاع هستیم،

and we fearlessly dream about what our lives might be like.

و بدون ترس درباره اینکه زندگی‌مان چگونه ممکن است بشود رویا می‌سازیم.

Maybe you wanted to be an astronaut or a rocket scientist.

شاید می‌خواستید که فضانورد یا یک دانشمند فضاپیما بشوید.

Maybe you dreamed of traveling to every continent.

شاید رویای سفر به تمام قاره‌ها را در سر داشتید.

Since I was very young,

از وقتی که خیلی جوان بودم،

I dreamed of working for the United Nations

رویای کار کردن برای سازمان ملل

in some of the most difficult countries in the world.

در سختترین کشورهای جهان را داشتم.

And thanks to a lot of courage

و به لطف جرات زیاد

that dream came true.

این رویا به حقیقت پیوست.

But here's the thing about courage:

اما یک چیزی در مورد شجاعت وجود دارد:

it doesn't just appear whenever we need it.

هروقت که به شجاعت نیاز داریم آن ظاهر نمی‌شود.

It's the result of tough reflection and real work,

شجاعت نتیجه کار واقعی و تفکری استوار است،

involving the balance between fear and bravery.

که شامل توازن بین ترس و شجاعت می‌شود.

Without fear, we'll do foolish things.

بدون ترس، کارهای احمقانه‌ای خواهیم کرد.

And without courage, we'll never step into the unknown.

و بدون شجاعت هیچگاه قدم به ناشناخته‌ها نخواهیم گذاشت.

The balance of the two is where the magic lies,

توازن بین این دو جایی است که جادو قرار دارد

and it's a balance we all deal with every day.

و این توازنی است که ما هر روز با آن سروکار داریم.

First, a word about my fancy wheels.

اول، چند کلمه درباره چرخ زیبای من.

I haven't always used a wheelchair.

من همیشه از ویلچر استفاده نمی‌کنم.

I grew up like many of you,

مانند بسیاری از شما بزرگ شدم،

running, jumping and dancing.

دویدم، پریدم، رقصیدم.

I love to dance.

من عاشق رقصیدن هستم.

However, in my mid-twenties,

اگرچه، در اواسط بیست سالگی،

I began to experience a series of inexplicable falls.

یک سری اتفاقات ناگوار را تجربه کردم.

And a few years later,

و چند سال بعد،

I was diagnosed with a recessive genetic condition

یک بیماری ژنتیکی نهفته را تشخیص دادند

called hereditary inclusion body myopathy,

که میوپاتی جسم اینکلوزیونی ارثی

or HIBM.

یا HIBM نام دارد.

It's a progressive muscle wasting disease

این بیماری باعث تضیع تدریجی عضلات می‌شود

that affects all of my muscles from head to toe.

که روی ماهیچه‌ها از فرق سر تا نوک پا تایر می‌گذارد.

HIBM is very rare.

HIBM بیماری نادری است.

In the United States there are less than 200 people diagnosed.

در ایالات متحده کمتر از ۲۰۰ نفر به این بیماری مبتلا هستند.

To date, there is no proved treatment or cure,

تا به امروز هیچ درمانی برای آن شناخته نشده است،

and within 10 to 15 years of its onset,

و طی ۱۰ تا ۱۵ سال از شروع آن

HIBM typically leads to quadriplegia,

HIBM منجر به فلج همه گیر بدن می‌شود،

which is why I now use a wheelchair.

که به همین خاطر است من اکنون از ویلچر استفاده می‌کنم.

When I was first diagnosed, everything changed.

وقتی که اولین بار این بیمار در من تشخیص داده شد همه چیز تغییر کرد.

It was frightening news

خبر وحشتناکی بود

because I had no experience with chronic illness or disabilities.

زیرا پیش از آن هیچ تجربه بیماری مزمن یا معلولیتی نداشتم.

And I had no idea how the disease might progress.

و هیچ نظری در مورد اینکه پیشروی بیماری به چه صورت می‌تواند باشد نداشتم.

But what was most disheartening

اما از همه دلسرد کننده‌تر

was to listen to other people advise me

شنیدن نصیحت‌های دیگران بود که

to limit my ambitions and dreams,

از من می‌خواستند آرزو و رویاهایم را محدود کنم

and to change my expectations of what to expect from life.

و انتظاراتم را از زندگی تغییر دهم.

"You should quit your international career."

«تو باید حرفه بین المللی‌ات را ترک کنی.»

"No one will marry you this way."

«اینطوری هیچکس با تو ازدواج نمی‌کند.»

"You would be selfish to have children."

«خیلی باید خودخواه باشی که بچه بخواهی.»

The fact that someone who wasn't me

این موضوع که کس دیگری به جز من

was putting limitations on my dreams and ambitions

روی آمیال و آرزوهای من محدودیت می‌گذاشت

was preposterous.

مضحک بود.

And unacceptable.

و غیرقابل پذیرش.

So I ignored them.

پس آنها را نادیده گرفتم.

(Cheers and applause)

(تحسین و تشویق حضار)

I did get married.

من ازدواج کردم.

And I decided for myself not to have children.

و خودم تصمیم گرفتم که فرزندی نداشته باشم.

And I continued my career with the United Nations

و بعد از تشخیص بیماری به شغلم در سازمان ملل

after my diagnosis,

ادامه دادم.

going to work for two years in Angola,

و برای دو سال در آنگولا مشغول بکار بودم،

a country recovering from 27 years of brutal civil war.

کشوری که از ۲۷ سال جنگ خونین داخلی در حال بهبودی بود.

However, it would be another five years

اگرچه، پنج سال طول کشید

until I officially declared my diagnosis to my employer.

تا من رسما بیماری ام را به کارفرمایم اعلام کنم.

Because I was afraid

زیرا می‌ترسیدم

that they would question my capacity to manage and I'd lose my job.

که توانایی من برای کارکردن را زیر سوال ببرند و کارم را از دست بدهم.

I was working in countries where polio had been common,

من در کشورهایی کار می‌کردم که فلج اطفال در آن شایع بود،

so when I overheard someone say

پس وقتی که زیاد می‌شنیدم می‌گویند

that they thought I might have survived polio,

که فکر می‌کنند من دچار فلج اطفال هستم،

I thought my secret was safe.

فکر می‌کردم راز من در امان است.

No one asked why I was limping.

هیچکس از من نپرسید که چرا می‌لنگم.

So I didn't say anything.

پس چیزی نگفتم.

It took me over a decade

ده سال طول کشید تا

to internalize the severity of HIBM,

با سختی بیماری HIBM کناربیایم،

even as basic tasks and functions became increasingly difficult.

حتی انجام کارهای ساده هم برایم به شدت سخت می‌شد.

Yet, I continued to pursue my dream of working all over the world,

اگرچه، من به دنبال کردن رویای کار کردن در سراسر دنیا ادامه دادم،

and was even appointed as a disability focal point

و حتی در نقطه کانونی معلولیت یونیسف

for UNICEF in Haiti,

در هائیتی گماشته شدم.

where I served for two years after the devastating 2010 earthquake.

که در آنجا دو سال بعد از زلزله ویرانگر سال ۲۰۱۰ خدمت کردم.

And then my work brought me to the United States.

و بعد حرفه‌ام مرا به ایالات متحده آورد.

And even as the disease progressed significantly

و اگرچه بیماری‌ام پیشرفت محسوسی کرده بود

and I needed leg braces and a walker to get around,

و من به بریس پا و واکر برای راه رفتن احتیاج پیدا کرده بودم،

I still longed for adventure.

هنوز آرزوی ماجراجویی داشتم.

And this time,

و این بار،

I started dreaming of a grand outdoor adventure.

آرزوی یک سفر باشکوه را داشتم.

And what's more grand than the Grand Canyon?

و چه چیز باشکوه‌تر از گرند کنیون؟

Did you know that for every five million people who visit the Rim

آیا می‌دانید از هر پنج میلیون نفری که به دیدن ریم می‌رود،

only one percent go down to the canyon's base?

فقط یک درصد به پایین دره می‌روند؟

I wanted to be a part of that one percent.

من می‌خواستم که جز آن یک درصد باشم.

The only thing is --

تنها یک چیز --

(Applause)

(تشویق حضار)

The only thing is that the Grand Canyon isn't exactly accessible.

فقط اینکه گرند کنیون دقیقا قابل دسترسی نیست.

I was going to need some assistance

من به چند کمک نیاز پیدا می‌کردم

to get down the 5,000-foot descent of vertical loose terrain.

تا ۱۵۲۴ متر خاک سست عمودی پایین برم.

Now, when I face obstacles,

حالا که با موانع مواجه می‌شوم،

fear doesn't necessarily immediately set in

لزوما در همان لحظه نمی‌ترسم.

because I assume that one way or another,

زیرا فکر می‌کنم که بلاخره

I'll figure it out.

یک راه حلی برای آن پیدا می‌کنم.

And in this case, my thought was,

در آن مورد، فکر می‌کردم،

well, if I can't walk down,

خوب من که نمی‌توانم پایین برم،

I could learn to ride a horse.

می‌توانم اسب سواری یاد بگیرم.

So that's what I did.

پس آن کار را کردم.

And with that fateful decision

و با آن تصمیم سرنوشت ساز

began a four-year commitment,

یک تعهد چهار ساله شروع شد

tossing back and forth between fear and courage

بالا و پایین شدن بین ترس و جرات

to undertake a 12-day expedition.

برای انجام یک سفر ۱۲ روزه.

Four days on horseback to cross Grand Canyon rim to rim,

چهار روز سواری برای عبور از گوشه به گوشه گرند کنیون،

and eight days rafting 150 miles of the Colorado River,

و هشت روز رفتینگ به طول ۲۴۰ کیلومتراز رودخانه کلرادو،

all with a film crew in tow.

همه همراه با یک تیم فیلمبرداری به دنبالم

Spoiler alert -- we made it.

خطر لو رفتن داستن -- ما انجامش دادیم.

But not without showing me how my deepest fear

اما نه بدون اینکه به من نشان بدهد که چطور بزرگترین ترس من

can somehow manifest a mirror response of equal courage.

می‌تواند به همان اندازه در من جرات ایجاد کند.

On April 13, 2018,

در ۱۳ آپریل ۲۰۱۸،

sitting eight feet above the ground,

در ۲.۴ متری سطح زمین

riding a mustang horse named Sheriff,

درحالیکه سوار یک اسب وحشی به نام شریف بودم

my first impression of Grand Canyon

برداشت اولم از گرند کنیون

was one of shock and terror.

ترس و وحشت بود.

Who knew I had a fear of heights.

چه کسی می‌دانست که من از ارتفاع می‌ترسم.

(Laughter)

(خنده حضار)

But there was no giving up now.

اما به پشیمان شدن فکر نمی‌کردم.

I mustered up every ounce of courage inside me

تمامی ذرات شجاعت درونم را جمع کردم

to not let my fear get the best of me.

تا نگذارم که ترس بر من غلبه کند.

Embarking on the South Rim,

وقتی که به جنوب ریم رفتیم

all I could do to keep myself composed

تنها کاری که می‌توانستم بکنم تا آرام بمانم

was to breathe deeply, stare up into the clouds

این بود که نفس عمیق بکشم و به ابرها خیره شوم

and focus on my team's voices.

و روی صدای تیمم متمرکز شوم.

But then, in the first hour, disaster struck.

اما بعد در اولین ساعت مصیبت اتفاق افتاد.

Unable to hold myself upright in the saddle,

درحالیکه نمی‌توانستم روی زین خودم را صاف نگهدارم،

going down an oversized step,

اسب گام بلندی برداشت،

I flung forward and smacked my face on the back of the horse's head.

من به جلو پرت شدم و صورتم به پشت سر اسب خورد.

There was panic,

دلهره‌آور بود،

my head hurt fiercely,

سرم به شدت درد می‌کرد،

but the path was too narrow for us to dismount.

اما راه بسیار باریک بود تا بتوانیم پیاده شویم.

Only at the halfway point at 2,300 feet,

فقط در وسط ۷۰۰ متری

at least another two hours down,

حداقل دو ساعت بعد از آن

could we stop and remove my helmet

توانستیم پیاده شویم و کلاه من را درآوریم

and see the egg-sized bump protruding from my forehead.

و ببینیم که یک برامدگی به اندازه تخم‌مرغ روی سر من بالا آمده است.

For all of that planning and gear,

چطور با آن همه تشکیلات و دم‌ودستگاه

how is it that we didn't even have an ice pack?

ما یک کیسه یخ نداشتیم؟

(Laughter)

(خنده حضار)

Luckily for all of us, the swelling came outwards,

از خوش شانسی ما، تورم به بیرون زده بود،

and would drain into my face as two fantastic black eyes

و جذب صورتم شد که داشتن دو چشم کبود

which is an amazing way to look in a documentary film.

در یک فیلم مستند هم عالی است.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause and cheers)

(تشویق حضار)

This was not an easy, peaceful journey,

آن یک سفر راحت و بی‌دردسر نبود،

and yet, that was exactly the point.

و گرچه هدف من هم همین بود.

Even though I was afraid to get back into the saddle,

اگرچه می‌ترسیدم که دوباره روی زین برگردم،

I got back in.

برگشتم.

The descent alone to the canyon floor

فرود آمدن به دره کنیون

took a total of 10 hours

۱۰ ساعت طول کشید

and that was just day one of four riding.

که فقط یک روز از چهار روز اسب سواری بود.

Next came the mighty rapids.

مرحله بعد موج‌های خروشان بود.

The Colorado River in the Grand Canyon

رودخانه کلورادو در گرند کنیون

has some of the highest white water in the country.

یکی از خروشانترین رودهای کشور است.

And just to be prepared in case we should capsize,

و برای اینکه در صورت چپ شدن قایق آمادگی داشتم باشم،

we'd practice having me swim through a smaller rapid.

در جاهایی با جریان آرامتر با من تمرین شنا می‌کردند.

And it's safe to say it wasn't glamorous.

و باید بگویم که چندان باشکوه هم نبود.

(Laughter)

(خنده حضار)

I took my breath in the wrong part of the wave,

در جای اشتباهی از موج نفس گرفتم،

choked on river water

داشتم در آب رودخانه خفه می‌شدم

and was unable to steer myself.

و نمی‌توانستم خودم را کنترل کنم.

Yes, it was scary,

بله، ترسناک بود،

but it was also fantastic.

اما خارق العاده هم بود.

Waterfalls, slick canyons

آبشارها، دره‌های لغزنده

and a couple billion years of bedrock

و صخره‌های میلیون ساله

that seemed to change color throughout the day.

که به نظر می‌رسید رنگشان در طول روز تغییر می‌کند.

The Grand Canyon is true wilderness

گرندکنیون طبیعت بکری دارد

and worthy of all of its accolades.

که شایسته تمام آن ستایش‌‌هاست.

(Applause)

(تشویق حضار)

The expedition,

این سفر،

all that planning and the trip itself,

تمام این برنامه و سفر به نوبه خود،

showed me a level of fear I had never experienced before.

سطحی از ترس را به من نشان داد که پیش از آن آنرا تجربه نکرده بودم.

But more importantly,

اما مهمتر از آن،

it showed me how boldly courageous I can be.

این سفر به من نشان داد که چقدر شجاع می‌توانم باشم.

My Grand Canyon journey was not easy.

سفر گرندکنیون ساده نبود.

This was not a vision of an Amazonian woman

این سفر رویای یک زن آمازونی نبود

effortlessly making her way through epic scenery.

که بدون دردسر از یک صحنه حماسی عبور می‌کند.

This was me crying,

این من بودم که گریه می‌کردم،

exhausted and beat up with two black eyes.

خسته‌ و کوفته با دو چشم کبود.

It was scary,

ترسناک بود،

it was stressful,

پراسترس بود،

it was exhilarating.

هیجان انگیز بود.

Now that the trip is over,

حالا که سفر تمام شده است،

it's easy to be blasé about what we achieved.

راحت است که درباره آنچه که بدست آوردیم بی‌تفاوت باشم.

I know I want to raft the river again.

می‌دانم که می‌خواهم دوباره در رودخانه قایق سواری کنم.

This time, all 277 miles of it.

این بار، همه ۴۴۵ کیلومتر آن را.

(Applause)

(تشویق حضار)

But I also know that I would never do the horseback-riding part again.

البته می‌دانم که هرگز قسمت اسب سواری آن را دوباره انجام نخواهم داد.

(Laughter)

(خنده حضار)

It's just too dangerous.

خیلی خطرناک است.

And that's my real point.

و هدف واقعی من هم همان است.

I'm not just here to show you my film footage.

من به اینجا نیامدم تا فیلم سفرم را به شما نشان دهم.

I'm here to remind us all

من اینجا هستم تا به خودمان یادآوری کنم

that life is really just a lesson

زندگی فقط درس پیدا کردن

in finding the balance between fear and courage.

توازن میان ترس و شجاعت است.

And understanding what is and what isn't a good idea.

و درک اینکه چه چیزی خوب است و چه چیزی خوب نیست.

(Laughter)

(خنده حضار)

Life is already scary,

زندگی الان هم ترسناک است،

so for our dreams to come true, we need to be brave.

پس برای به واقعیت پیوستن رویاهایمان باید شجاع باشیم.

In facing my fears

در رویارویی با ترس‌هایم

and finding the courage to push through them,

و یافتن شجاعت برای کنار زدن ترس‌هایم،

I swear my life has been extraordinary.

قسم می‌خورم که زندگی من شگفت انگیز بوده است.

So live big

پس بزرگ زندگی کنید

and try to let your courage outweigh your fear.

و بگذارید تا شجاعتتان از ترس‌هایتان پیشی بگیرد.

You never know where it might take you.

شما نمی‌دانید که شجاعت شما را به کجاها خواهد برد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause and cheers)

(تشویق حضار)