Emily Pilloton: Teaching design for change

امیلی پلوتن: آموزش طراحی برای تغییر

Translator: soheila Jafari Reviewer: Bidel Akbari

So this is a story

خُب این داستان

of a place that I now call home.

یه جای‌ست که حالا دیگه من به آن می‌گویم خانه.

It's a story of public education

این داستانی از آموزش عمومی

and of rural communities

و جوامع روستایی‌‌ است،

and of what design might do to improve both.

و چه طرحی توانایی آن را دارد که هر دو اینها را بهترکند.

So this is Bertie County,

خُب این منطقه "برتی کانتی" است،

North Carolina, USA.

که در کارولینای شمالی در ایالات متحده قرار دارد.

To give you an idea of the "where:"

برای اینکه به شما ایده ای از اینکه "برتی‌ کانتی" کجاست بدهم:

So here's North Carolina, and if we zoom in,

خُب این کارولینای شمالی‌ست، و اگر این را بزرگ نمایی کنید،

Bertie County is in the eastern part of the state.

برتی کانتی در شرق ایالت قرار دارد.

It's about two hours east

حدود دو ساعت

driving-time from Raleigh.

رانندگی از رالی فاصله داره.

And it's very flat. It's very swampy.

اینجا خیلی همواره و باتلاقی‌ست.

It's mostly farmland.

و بیشتر زمین های کشاورزی هست.

The entire county

تمامی این منطقه

is home to just 20,000 people, and they're very sparsely distributed.

خانه ۲۰٫۰۰۰ نفر است و بطور پراکنده در منطقه توزیع شده اند.

So there's only 27 people per square mile,

تنها ۲۷ نفر در هر مایل مربع زندگی می‌کنند،

which comes down to about 10 people

که حدود ۱۰ نفر

per square kilometer.

در هرکیلومتر مربع می‌شود.

Bertie County is kind of a prime example

برتی کانتی بهترین نمونه

in the demise of rural America.

از ده‌کوره‌های آمریکایی‌است.

We've seen this story all over the country

ما این داستان را در همه جای کشور

and even in places beyond the American borders.

و حتی خارج از مرزهای‌ امریکا دیده‌ایم.

We know the symptoms.

ما نشانه‌های بیماری را می‌دانیم.

It's the hollowing out of small towns.

این میدان تهی از سکنه‌ای ‌ست از یک شهر کوچک.

It's downtowns becoming ghost towns.

این مرکز شهر که تبدیل به شهر ارواح شده.

The brain drain --

فرار مغزها--

where all of the most educated and qualified leave and never come back.

جایی که همه افراد تحصیل کرده وکسانی که شرایط ترک آنجا را دارند می‌روند و هرگزبرنمی‌گردند.

It's the dependence on farm subsidies

جایی که وابسته به سوبسیدهای کشاوزی‌ست،

and under-performing schools

عملکرد مدارس ضعیف است،

and higher poverty rates in rural areas

و نرخ فقر بالاتر از

than in urban.

مناطق شهری‌ست.

And Bertie County is no exception to this.

وهیچ استثنایی در مورد برتی کانتی نیست.

Perhaps the biggest thing it struggles with,

شاید بالاترین چیزی که با آن دست و پنجه نرم می‌کنند

like many communities similar to it,

مانند خیلی از جوامع مشابه دیگر،

is that there's no

این است که هیچ

shared, collective investment

سرمایه گذاری جمعی و مشترکی

in the future of rural communities.

برای آینده جوامع روستایی وجود ندارد.

Only 6.8 percent of all our philanthropic giving in the U.S. right now

روستائیان تنها از ۶/۸ درصد از کمک‌های بشر دوستانه

benefits rural communities,

در آمریکا بهرمند می شوند،

and yet 20 percent of our population lives there.

و هنوز ۲۰ درصد از جمعیت ما در روستا ها زندگی می‌کنند.

So Bertie County is not only very rural; it's incredibly poor.

خُب برتی کاتی نه تنها یک روستا‌ست بلکه به شکل باور نکردنی فقیر است.

It is the poorest county in the state.

این فقیرترین منطقه درایالت (کارولینای شمالی) است.

It has one in three of its children living in poverty,

از هر سه کودک یکی از آنها در فقر زندگی می کند،

and it's what is referred to as a "rural ghetto."

وآنچه که به عنوان محله "فقیر نشین روستایی" گفته می‌شود.

The economy is mostly agricultural.

اقتصاد آنجا بیشتر کشاورزی‌ست.

The biggest crops are cotton and tobacco,

پنبه و توتون بزرگترین محصولات هستند،

and we're very proud of our Bertie County peanut.

و ما به بادام‌زمینی‌ برتی کانت بسیار مفتخریم.

The biggest employer is the Purdue chicken processing plant.

بزرگترین کارفرما کارخانه تولید کنند فرآوردهای مرغی است

The county seat is Windsor.

ویندزور مرکز این منطقه هست.

This is like Times Square of Windsor that you're looking at right now.

این مثل تایم اسکور (میدانی مشهوردر نیویورک) ویندزور که دارید نگاه بهش می‌کنید

It's home to only 2,000 people,

اینجا محل زندگی فقط ۲٫۰۰۰ فقر است،

and like a lot of other small towns

و مانند بسیاری از شهر های کوچک دیگر

it has been hollowed out over the years.

طی سالها از خالی از سکنه شده.

There are more buildings that are empty or in disrepair

در آنجا ساختمانها یا خالی و یا نیازمند به تعمیر

than occupied and in use.

بیشتر ازساختمانهایی هستند که در آنها مردم زندگی می‌کنند.

You can count the number of restaurants in the county

می‌توانید تعداد رستوران های شهر را

on one hand --

با انگشتان یک دست بشمارید--

Bunn's Barbecue being my absolute favorite.

کباب بانی مورد علاقه کامل من هست.

But in the whole county there is no coffee shop,

اما در تمامی منطقه یک‌ قهوه خانه هم وجود ندارد،

there's no Internet cafe,

و هیچ کافی نت‌ای نیست،

there's no movie theater, there's no bookstore.

هیچ سینمایی و کتابفروشی وجود ندارد.

There isn't even a Walmart.

و حتی فروشگاه وال‌مارت هم نیست.

Racially, the county

از لحاظ نژادی، این منطقه

is about 60 percent African-American,

حدود ۶۰ درصد آمریکایی آفریقایی تبارهستند،

but what happens in the public schools

اما چیزی که در مدارس دولتی اتفاق می‌افتد

is most of the privileged white kids

بیشتر کودکان ممتاز سفید پوست

go to the private Lawrence Academy.

به آکادمی لورانس می‌روند.

So the public school students

بنابر این دانش آموزان مدارس دولتی

are about 86 percent African-American.

حدود ۸۶ درصد آمریکایی آفریقایی تبار هستند.

And this is a spread from the local newspaper of the recent graduating class,

در روزنامه محلی لیست تازه فارع التحصیلان منتشر شده،

and you can see the difference is pretty stark.

می‌توانید تفاوت بسیار فاحش را در اینجا ببینید.

So to say that the public education system

خُب می‌توان گفت که سیستم آموزش و پرورش دولتی

in Bertie County is struggling

در برتی کانتی

would be a huge understatement.

بسیار دست کم گرفته شده است.

There's basically no pool

در واقع هیچ نظام

of qualified teachers to pull from,

برای ارزیابی آموزگاران وجود ندارد،

and only eight percent of the people in the county

و تنها ۸ درصد از کل جمعیت منطقه

have a bachelor's degree or higher.

مدرک لیسانس و یا بالاتر دارند.

So there isn't a big legacy

خُب هیچ میراث بزرگی

in the pride of education.

از افتخارات تحصیلاتی وجود ندارد

In fact, two years ago,

در حقیقت، دو سال پیش،

only 27 percent of all the third- through eighth-graders

تنها ۲۷ درصد از همه دانش آموزان کلاس سوم تا هشتم

were passing the state standard

استاندارد های ایالتی را برای هر دو

in both English and math.

درس انگلیسی و ریاضی را گذراندند.

So it sounds like I'm painting a really bleak picture of this place,

خُب به نظر می‌رسد که من تصویری تیره و غم افزایی از این منطقه کشیدم،

but I promise there is good news.

اما وعده می‌دهم که خبر‌های خوب هم هست.

The biggest asset, in my opinion,

بزرگترین دارایی، به نظر من،

one of the biggest assets in Bertie County right now is this man:

یکی از بزرگترین دارایی‌های برتی کانتی در حال حاضر این مرد است:

This is Dr. Chip Zullinger,

او دکتر چِپ زولینگر است،

fondly known as Dr. Z.

و بر اساس علاقه شخصی دکتر زِد شناخته می‌شود.

He was brought in in October 2007

او در سال ۲۰۰۷ به عنوان ناظر و متصدی جدید

as the new superintendent

برای اصلاح سیستم آموزشی

to basically fix this broken school system.

ناکارآمد آنجا تعیین شد.

And he previously was a superintendent

و قبلا او در چارلستون،

in Charleston, South Carolina

کارولینای جنوبی و سپس در دنور،

and then in Denver, Colorado.

کلرادو بوده است.

He started some of the country's first charter schools

او با تعدادی ازنخستین مدارس ویژه با بودجه دولتی را

in the late '80s in the U.S.

در اواخر دهه هشتاد در ایالات متحده آغاز کرد.

And he is an absolute renegade and a visionary,

او فرزانه و هدایتگر نظارت و رویارویی با نظارت بر مدارس است،

and he is the reason that I now live and work there.

و دلیل اینکه امروز من در آنجا زندگی و کار می کنم او هست.

So in February of 2009,

خُب در فوریه سال ۲۰۰۹،

Dr. Zullinger invited us, Project H Design --

دکتر زد از ما، پروژه H( طراحی برای بشریت، زیستگاه، بهداشت، و شادی) دعوت کرد--

which is a non-profit design firm that I founded --

که یک سازمان طراحی غیر انتفاعی‌ست که من آن را تاسیس کردم--

to come to Bertie and to partner with him

که به برتی برویم و با او برای

on the repair of this school district

اصلاح مدارس این حوزه سهیم شویم

and to bring a design perspective to the repair of the school district.

و طرحی برای اصلاح سیستم مدارس این حوزه ارائه دهیم.

And he invited us in particular

او ما را بطور خاص دعوت کرد

because we have a very specific

چرا که ما یک شیوه بسیار ویژه ای از فرایند طراحی

type of design process --

را داشتیم--

one that results in appropriate design solutions

چیزی که در طراحی راه حل های مناسب

in places that don't usually have access

برای مکان هایی که معمولا دسترسی به

to design services or creative capital.

خدمات طراحی یا نوآوری‌های سرمایه ای.

Specifically, we use these six design directives,

و بطور ویژه، ما این شش دستورالعمل طراحی را استفاده می‌کنیم،

probably the most important being number two:

شاید مهمترین آنها با بند دو باشد:

we design with, not for --

ما با دیگران طراحی میکنیم، نه برای دیگران--

in that, when we're doing humanitarian-focused design,

در این مورد، هنگامی گه ما تمرکز بر طرح‌های بشر دوستانه داریم،

it's not about designing for clients anymore.

دیگر این طراحی برای یک کارفرما نیست.

It's about designing with people,

این در مورد طراحی برای مردم هست،

and letting appropriate solutions emerge from within.

و اجازه دادن به راه حل های مناسبب که از درون سیستم پدیدار شوند.

So at the time of being invited down there,

خُب در آن زمانی که ما برای این کار دعوت شدیم،

we were based in San Francisco,

ما در سانفرانسیسکو مستقر بودیم،

and so we were going back and forth

و ما در سال ۲۰۰۹

for basically the rest of 2009,

در حال رفت و آمد به انجا بودیم،

spending about half our time in Bertie County.

و تقریبا نیمی از وقتمان را در برتی کانتی صرف می‌کردیم.

And when I say we, I mean Project H,

هنگامی که می‌گویم ما، منظورم پروژه H است،

but more specifically, I mean myself and my partner, Matthew Miller,

اما بطور خاص، منظورم خودم و شریکم متیو میلر

who's an architect and a sort of MacGyver-type builder.

که معمار و سازنده فروشگاه از نوع مک گروی.

So fast-forward to today, and we now live there.

خُب سریع بریم جلو تا به امروز، و حالا ما در آنجا زندگی می‌کنیم.

I have strategically cut Matt's head out of this photo,

در این تصویر عمدا سر متیو را بریدم،

because he would kill me if he knew I was using it

به خاطر این ژاکت، اگر بفهمد که من این عکس را استفاده کردم

because of the sweatsuits.

من را می‌کشد.

But this is our front porch. We live there.

این ایوان جلو خانه ماست. ما اینجا زندگی می‌کنیم.

We now call this place home.

ما اینجا را خانه می‌نامیم.

Over the course of this year that we spent flying back and forth,

در طی این سال است که ما از وقت مان را صرف پرواز به آنجا میکردیم

we realized we had fallen in love with the place.

ما فهمیدم که ما عاشق این منطقه شدیم.

We had fallen in love with the place and the people

و عاشق این منطقه و مردم

and the work that we're able to do

و کاری که توانایی آن را داریم

in a rural place like Bertie County,

در منطقه روستایی مثل برتی کانتی،

that, as designers and builders,

به عنوان طراح و سازنده،

you can't do everywhere.

که همه جا این کار را نمیتوانی انجام دهی.

There's space to experiment

اینجا فضا برای تجربه کردن

and to weld and to test things.

و گسترش و آزمایش آن وجود دارد

We have an amazing advocate in Dr. Zullinger.

ما حمایت بی نظیردکتر زالینگبر داریم

There's a nobility of real, hands-on,

علو و اصالتی در خاکی که زیر ناخن های

dirt-under-your-fingernails work.

انگشتانت موقع کار می‌رود، وجود دارد.

But beyond our personal reasons for wanting to be there,

اما فراتر از دلایل شخصی ما برای بودن در اینجا،

there is a huge need.

نیاز بیش از حدی است که هست.

There is a total vacuum of creative capital in Bertie County.

خلاء کاملی در نوآوری سرمایه دربرتی کانتی وجود دارد

There isn't a single licensed architect in the whole county.

حتی یک معمار مجاز درکل منطقه وجود ندارد.

And so we saw an opportunity

و ما فرصتی آن را دیدم

to bring design as this untouched tool,

که طرح هایی را به عنوان ابزاری دست نخورده به انجا بیاوریم،

something that Bertie County didn't otherwise have,

چیزی که برتی کانتی نداشت،

and to be sort of the -- to usher that in

و اینکه به شکلی طلیعه دار

as a new type of tool in their tool kit.

نوع جدیدی از ابزار در جعبه ابزار خود باشد.

The initial goal became using design

اهداف اولیه تبدیل به طرحهای کاربردی

within the public education system in partnership with Dr. Zullinger --

در سیستم آموزش و پرورش عمومی شد با همکاری دکتر زولینگر شد--

that was why we were there.

که دلیل آنجا بودن ماست.

But beyond that, we recognized

اما بالاتر از آن، ما فهمیدیم

that Bertie County, as a community,

که برتی کانتی، به عنوان یک جامعه،

was in dire need of a fresh perspective

نیاز مبرمی به دیدگاه تازه ای

of pride and connectedness

از غرور، ارتباطات

and of the creative capital

و نوآوری‌های سرمایه ای دارد

that they were so much lacking.

که کمبود آنها بسیار زیاد بود.

So the goal became, yes, to apply design within education,

بنابر این هدف تبدیل به طرحی شد که برای آموزش و پرورش قابل اعمال شد،

but then to figure out how to make education

اما باید می‌فهمیدم که چگونه آموزش و پرورش را

a great vehicle for community development.

تبدیل به چرخ محرکه بزرگی برای توسعه جامعه کنیم.

So in order to do this, we've taken three different approaches

خُب برای این کار، ما سه دستاورد مختلف

to the intersection of design and education.

برای برخورد طراحی و آموزش را انتخاب کردیم.

And I should say that these are three things that we've done in Bertie County,

و باید بگویم که اینها سه موردی هستند که ما در برتی کانتی آنجام دادیم،

but I feel pretty confident that they could work

اما من بسیار مطمئنم که آنها برای

in a lot of other rural communities

خیلی جوامع روستایی دیگر

around the U.S. and maybe even beyond.

در سراسر آمریکا و شاید فراتر از آن کار میکنند.

So the first of the three is design for education.

خُب نخستین مورد از این سه دستاورد، طراحی برای آموزش و پرورش است.

This is the most kind of direct, obvious

این مستقیم ترین، بدیهی ترین،

intersection of the two things.

برخورد بین آموزش و طراحی بود.

It's the physical construction

این ساخت سازهای فیزیکی

of improved spaces and materials and experiences

برای بهبود بخشیدن به فضاها، مواد و تجربیات

for teachers and students.

برای آموزگاران و دانش آموزان بود.

This is in response to the awful mobile trailers

این در واکنش به کلاس های درس سیار

and the outdated textbooks

و کتابهای درسی منسوخ شده،

and the terrible materials that we're building schools out of these days.

و مصالح افتضاحی که این روزها مدارس با آنها می‌سازند بود.

And so this played out for us in a couple different ways.

خُب اینجا محلی برای انجام چندین کار مختلف بود.

The first was a series of renovations of computer labs.

نخست بازسازی از آزمایشگاه های کامپوتری بود

So traditionally, the computer labs,

خُب بطور سنتی، آزمایشگا های کامپیوتری،

particularly in an under-performing school like Bertie County,

به ویژه مدارس با عملکرد ضعیف مانند برتی کانتی،

where they have to benchmark test every other week,

جایی که باید هر دو هفته یکبار نمره بدهید،

the computer lab is a kill-and-drill

آزمایشگاه کامپوتر به روش مته - کشتن( تکرار زیاد و جدا سازی بیش ازحد مهارت‌ها)

testing facility.

تجهیزاتی برای آزمون ها هستند.

You come in, you face the wall, you take your test and you leave.

شما وارد می‌شوید، روبه دیوار می نشینید، آزمون را می‌دهید و آزمایشگاه را ترک می‌کنید.

So we wanted to change the way that students approach technology,

خُب ما می‌خواستیم که به شیوه‌ای آن را تغییر دهیم که دانش‌ آموزان رویکرد به تکنولوژی داشته باشند،

to create a more convivial and social space

برای ایجاد فضای شاداب و اجتماعی

that was more engaging, more accessible,

که بیشتر از آنجا استفاده شود و قابل دسترس تر باشد،

and also to increase the ability for teachers

و همچنین امکانی را برای آموزگاران فراهم نمایم

to use these spaces for technology-based instruction.

که از این فضاها برای آموزش مبتنی بر تکنولوژی استفاده کنند.

So this is the lab at the high school,

خُب این آزمایشگاهِ در یک دبیرستان است،

and the principal there is in love with this room.

و مدیر این دبیرستان عاشق این اتاق است.

Every time he has visitors, it's the first place that he takes them.

هر بار که بازدید کننده ای دارد، اولین محلی که او را می‌برد اینجاست.

And this also meant the co-creation with some teachers

و همچنین این سیستم زمین آموزشی‌ست با

of this educational playground system

همکاری برخی از آموزگاران ایجاد شده

called the learning landscape.

که به آن چشم انداز آموزشی میگویند.

It allows elementary-level students to learn core subjects

این اجازه می‌دهد که دانش ‌اموزان دبستانی دروس اصلی را

through game play and activity

از طریق بازی و فعالیت

and running around and screaming and being a kid.

با دویدن به اطراف و فریاد زدن و کودکانه یادبگیرند.

So this game that the kids are playing here --

خُب این بازی‌ای که این کودکان درحال بازی کردند آن هستند--

in this case they were learning basic multiplication

در این مورد آنها ضرب را از طریق بازی‌ای

through a game called Match Me.

به نام "مرا تطبیق بده" یاد می گیرند.

And in Match Me, you take the class, divide it into two teams,

در بازی "مرا تطبیق بده"، شما کلاس را به دو تیم تقسیم می کنید،

one team on each side of the playground,

هر تیم در یک طرف زمین‌بازی قرار می گیرند،

and the teacher will take a piece of chalk

و آموزگار یک فطعه گچ بر‌می‌دارد

and just write a number on each of the tires.

و یک عدد روی یکی از حلقه های لاستیک‌ می‌نویسد.

And then she'll call out a math problem --

سپس او میگوید یک مشکل ریاضی--

so let's say four times four --

خُب چهار چهارتا می‌شود چند تا ---

and then one student from each team has to compete

و سپس یک دانش‌اموز از هر تیم برای مسابقه می‌اید

to figure out that four times four is 16

تا اینکه چهار ضرب در چهار می‌شود شانزده

and find the tire with the 16 on it and sit on it.

و حلقه ای که روی آن شانزده نوشده را پیدا کند و روی آن بنشیند.

So the goal is to have all of your teammates sitting on the tires

خُب هدف نشستن تمامی افراد تیم شما روی یکی از حلقه های لاستیکی‌ست

and then your team wins.

و سپس تیم شما برنده خواهد بود.

And the impact of the learning landscape

تاثیر یادگیری در زمین‌بازی

has been pretty surprising and amazing.

بسیار تعجب آور و شگفت انگیز بوده است.

Some of the classes and teachers have reported higher test scores,

برخی از این کلاسها و آموزگاران نمرات آزمون بالاتری را داده اند،

a greater comfort level with the material,

راحتی بیشتربا مواد،

especially with the boys,

به ویژه با پسربچه ها،

that in going outside and playing,

که بیرون میروند و بازی میکنند،

they aren't afraid to take on

و از اینکه عدد دو رقمی

a double-digit multiplication problem --

را ضرب کنند واهمه‌ای ندارند--

and also that the teachers are able

همچنین آموزگاران قادرند

to use these as assessment tools

که اینها را به عنوان ابزار ارزیابی

to better gauge how their students

برای ارزیابی بهتر دانش آموزان خود

are understanding new material.

برای درک مواد نو بکار گیرند.

So with design for education, I think the most important thing

خُب در این نوع تدبیر برای آموزش ، فکر می‌کنم مهم‌ترین چیز

is to have a shared ownership of the solutions with the teachers,

داشتن مالکیت مشترک برای راه حل ها با آموزگاران است،

so that they have the incentive and the desire to use them.

به طوری که آموزگاران انگیزه و تمایل به استفاده از این تدابیر را دارند.

So this is Mr. Perry. He's the assistant superintendent.

خُب این آقای پِری، معاون سرپرست پروژه است.

He came out for one of our teacher-training days

او در یکی از روزهایی که با آموزگاران را آموزش می‌دادیم آمد

and won like five rounds of Match Me in a row and was very proud of himself.

و پنج دور بازی "مرا تطبیق بده" را پشت سر هم برد و خیلی هم به خوش مفتخر بود.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

So the second approach is redesigning education itself.

دومین دستاورد طراحی دوباره خودِ سیستم آموزش بود.

This is the most complex.

این از همه پیچیده تر است.

It's a systems-level look

این نگاهی به سطح سیستم آموزشی میکند

at how education is administered

که چگونه آن سیستم اداره و اجرا می‌شود،

and what is being offered and to whom.

و چه چیزی برای چه کسی ارائه می‌شود.

So in many cases this is not so much about making change

خُب در بسیاری از موارد تغییر خیلی زیادی ایجاد نمی‌شود

as it is creating the conditions

این شرایطی را ایجاد می‌کند که

under which change is possible

که تحت آن شرایط، تغییرممکن خواهد بود

and the incentive to want to make change,

و برای تغییر نیاز به مشوق‌هایی است،

which is easier said than done in rural communities

که بگوید که در جوامع روستایی

and in inside-the-box education systems

تغییر دردرون سیستم های آموزش

in rural communities.

آسان هست.

So for us, this was a graphic public campaign

پس برای ما ، این یک کمپین گرافیک عمومی

called Connect Bertie.

به نام اتصال برتی بود.

There are thousands of these blue dots all over the county.

در اینجا هزاران نقطه آبی رنگ در سراسر کشور هست.

And this was for a fund that the school district had

و این برای صندوق مالی بود که در مدارس بخش‌داری‌ها

to put a desktop computer and a broadband Internet connection

می‌بایستی یک کامپوتر رومیزی و یک باند اینترنتی

in every home

در هر خانه ای

with a child in the public school system.

با یک کودک در نظام مدرسه عمومی قرار دهد.

Right now I should say,

و حالا باید بگویم،

there are only 10 percent of the houses

در واقع تنها ۱۰ درصد از خانه ها

that actually have an in-home Internet connection.

اینترنت دارند.

And the only places to get WiFi

و تنها جایی که WiFi (تکنولوژی‌ای برای تبادل داده ها به صورت بی سیم) دارد

are in the school buildings, or at the Bojangles Fried Chicken joint,

در ساختمان مدارس است، و یا در رستوران مرغ سوخاری بوجانگل،

which I find myself squatting outside of a lot.

که من زیاد کنار آن زیاد چمپاتمه زدم.( تا کار کنم)

Aside from, you know, getting people excited

گذشته از این، مردم هیجان زده

and wondering what the heck these blue dots were all over the place,

و متعجب‌ بودند که این نقطه های ابی رنگ که در سراسر کشور هست چه هستند،

it asked the school system

این ازسیستم مدارس خواسته بود پیش بینی و تصور کند

to envision how it might become a catalyst

که این طرح چگونه می‌تواند کاتالیزوری

for a more connected community.

برای ارتباط بیشر با جامعه باشد.

It asked them to reach outside of the school walls

این از مردم می خواهد که که به کنار مدرسه ها بروند

and to think about how they could play a role

و در باره اینکه که چگونه میتوانند نقشی را برای

in the community's development.

توسعه و گسترش جامعه شان ایفا کنند فکر کنند.

So the first batch of computers

اولین گروه کامپوترها

are being installed later this summer,

اواخر همین تابستان نصب شدند.

and we're helping Dr. Zullinger develop some strategies

و ما به دکتر زالینگر کمک می‌کنیم تا استراتژی

around how we might connect the classroom and the home

پیرامون چگونگی ارتباط ما با کلاس های درس و منازل

to extend learning beyond the school day.

برای گسترش یادگیری فرا تر از درس مدرسه تهیه کند.

And then the third approach, which is what I'm most excited about,

و سومین دستاورد،که بیشتر از همه در باره اش هیجان زده ام،

which is where we are now,

و چیزی‌است که ما الان روی آن کار می‌کنیم،

is: design as education.

"طراحی برای یادگیری" است

So "design as education" means

خُب "طراحی برای یادگیری" یعنی

that we could actually teach design within public schools,

که در واقع ما می‌توانیم طراحی را در مدارس دولتی آموزش دهیم،

and not design-based learning --

و نه اینکه اساسا طراحی برای آموزش دادن باشد ---

not like "let's learn physics by building a rocket,"

نه اینکه مثلا بگویم "بیاید با ساختن یک موشک فیزیک را یاد بگیریم"

but actually learning design-thinking

بلکه دانش طراحی و تفکر را با

coupled with real construction and fabrication skills

مهارت های واقعی ساخت و ساز همراه کرده

put towards a local community purpose.

و آن را در جهت مقصود جامعه محلی سوق می دهد.

It also means that designers are no longer consultants,

این همچنین یعنی که طراحان دیگرمشاوران نیستند،

but we're teachers,

بلکه ما آموزگار هستیم.

and we are charged with growing creative capital

و ما مسئول رشد خلاقیت و نوآوری‌های سرمایه ای

within the next generation.

برای نسل آتی هستیم.

And what design offers as an educational framework

و آنچه که این طرح پیشنهاد میکند چهارچوب آموزشی ست

is an antidote

که پادزهری ست

to all of the boring, rigid, verbal instruction

برای کلاسهای کسل کننده، خشک و کلامی

that so many of these school districts are plagued by.

که بسیاری از این مدارس منطقه از آن به ستوه آمده اند.

It's hands-on, it's in-your-face,

این مشارکت فعال و پر تکاپوست،

it requires an active engagement,

این نیاز به تعامل فعال دارد،

and it allows kids to apply all the core subject learning

و به کودکان اجازه میدهد که تمامی موضوع آموزشی را

in real ways.

به شیوه واقعی بکار گیرند.

So we started thinking

خُب ما شروع به فکرکردن درباره اینکه

about the legacy of shop class

از کارگاه‌های آموزشی چه چیزی را میخواهیم،

and how shop class -- wood and metal shop class in particular --

و به طور خاص از کارگاه آموزشی چوب و فلز چه میخواهیم.

historically, has been something

به لحاظ تاریخی، این کارگاه ها

intended for kids who aren't going to go to college.

برای کودکانی که قصد به کالج رفتن نداشتند ایجاد شده بود.

It's a vocational training path.

این یک مسیر آموزش حرفه ای بود.

It's working-class; it's blue-collar.

و یک کلاس کار بود. این کلاس کارگران ساده بود.

The projects are things like,

پروژه به چیز‌هایی مثل این فکر میکرد،

let's make a birdhouse for your mom for Christmas.

بیاید یک فقس پرنده برای مادرتان برای کریسمس بسازید.

And in recent decades, a lot of the funding for shop class

در دهه حاضر، تعداد زیادی از بودجه های مربوز به کارگاه های آموزشی

has gone away entirely.

بطور کامل برداشته شده اند.

So we thought, what if you could bring back shop class,

خُب ما فکر کردیم، چه می‌شود اگر کارگاههای آموزشی را دوباره برگردیم،

but this time orient the projects

اما این‌بار این‌بار پروژه ها

around things that the community needed,

پیرامون چیزهایی که جامعه نیاز دارد جهت داده شوند،

and to infuse shop class

و برپا کردن کارگاه‌های آموزشی

with a more critical and creative-design-thinking studio process.

با روند انتقادی و تفکر طراحی خلاق بیشتردرفرایند کاردر گارگاه.

So we took this kind of nebulous idea

خُب ما به این به شکل ایده مبهمی نگاه کردیم

and have worked really closely with Dr. Zullinger for the past year

و سال گذشته با دکترزالینگر از نزدیک روی نوشتن این طرح به عنوان

on writing this as a one-year curriculum

پیشنهادی برای یک برنامه آموزشی یکساله

offered at the high school level to the junior class.

ازسطح دبیرستان تا گروه تازه واردان به کالج کار کردیم.

And so this starts in four weeks,

خُب این چهار هفته دیگر شروع می‌شود،

at the end of the summer,

در آخر تابستان،

and my partner and I, Matthew and I,

شریکم، متیو و من

just went through the arduous and totally convoluted process

فرایند دشوار و کاملا پیچیده

of getting certified as high school teachers to actually run it.

اخذ تائید آن به عنوان آموزگاران دبیرستان و اجرای واقعی آن را طی کردیم.

And this is what it looks like.

طرح به این شکل خواهد بود.

So over the course of two semesters,

در طی دو نیم سال تحصیلی،

the Fall and the Spring,

پائیز و بهار،

the students spend three hours a day every single day

دانش اموزان هر روزه سه ساعت

in our 4,500 square foot

در کارگاه ۴۲۰ متر مربعی ما

studio/shop space.

وقت صرف می‌کنند.

And during that time, they're doing everything

در طی این مدت، آنها هر کاری مختلفی را انجام می‌دهند

from going out and doing ethnographic research and doing the need-finding,

ازبیرون رفتن و تحقیقات مردم نگاری، و یا یافتن چیزی که نیازدارند،

coming back into the studio,

برگشتن به کارگاه،

doing the brainstorming and design visualization

و فکر کردن برای تجسم طراحی

to come up with concepts that might work,

برای مفهومی که ممکن کار کند،

and then moving into the shop and actually testing them,

و به کارگاه بر‌می‌گردند و بطور واقعی طرح ها را آزمایش می‌کنند،

building them, prototyping them,

آنها را می‌سازند، نمونه سازی میکنند،

figuring out if they are going to work and refining that.

و می‌فهمند که آیا قصد دارند روی آن دوباره کارکنند و آن را اصلاح کنند.

And then over the summer, they're offered a summer job.

و سپس در طول تابستان، به آنها یک شغل برای تابستان پیشنهاد می‌شود.

They're paid as employees of Project H

به آنها به عنوان کارکنان پروژه H دستمزد داده می‌شود

to be the construction crew with us

آنها به عنوان کارگران ساختمانی برای

to build these projects in the community.

این انجام این پروژه ها برای جامعه با ما هستند.

So the first project, which will be built next summer,

اولین پروژه که تابستان سال آینده ساخته خواهد شد،

is an open-air farmers' market downtown,

یک بازار محصولات کشاورزی سرباز در مرکز شهر است،

followed by bus shelters for the school bus system in the second year

که به دنبال آن پناهگاه اتوبوس برای سیستم اتوبوسرانی مدارس در سال دوم،

and home improvements for the elderly in the third year.

و تعمییرات خانه های سالمندان در سال سوم خواهد بود.

So these are real visible projects

خُب اینها پروژه های قابل رویت واقعی هستند

that hopefully the students can point to and say,

که امیدوارم دانش آموزان به ان اشاره کرده و بگویند،

"I built that, and I'm proud of it."

"من این را ساختم و بهش افتخار میکنم"

So I want you to meet three of our students.

مایلم که سه نفر از دانش‌اموزان را ببینید.

This is Ryan.

این رایان است.

She is 15 years old.

و ۱۵ سال سن دارد.

She loves agriculture and wants to be a high school teacher.

او عاشق کشاورزی‌ست و می‌خواهد آموزگار دبیرستان شود.

She wants to go to college, but she wants to come back to Bertie County,

او می‌خواهد به کالج برود، ولی می‌خواهد مجددا به برتی کانتی برگردد،

because that's where her family is from, where she calls home,

چونکه خانواده‌اش اهل آنجا هستند،

and she feels very strongly about giving back

اواحساس بسیار قوی دارد که چیزهایی خوبی

to this place that she's been fairly fortunate in.

را که از این مکان گرفته را به آن برگرداند.

So what Studio H might offer her

خُب چیزی که ممکن است کارگاه‌ H به او پیشنهاد کند

is a way to develop skills

راهی برای توسعه مهارت‌هایش است

so that she might give back in the most meaningful way.

که شاید او بتواند به اخلاقی ترین شکل آنچه را از اینجا گرفته به آن برگرداند.

This is Eric. He plays for the football team.

این اریک هست. او در تیم فوتبال بازی می‌کند.

He is really into dirtbike racing,

او در مسابقات دوچرخه سواری روی زمین خاکی است،

and he wants to be an architect.

او می‌خواهد یک معمار شود.

So for him, Studio H offers him

خُب برای او، کارگاه H با او راه هایی را پیشنهاد می‌کند که او

a way to develop the skills he will need as an architect,

بتواند مهارت هایش را به عنوان یک معمار گسترش دهد،

everything from drafting to wood and metal construction

هر چیزی از طرح اولیه تا کارهای چوبی و فلزی

to how to do research for a client.

و اینکه چگونه برای بدست آوردن یک مشتری تحقیق کند

And then this is Anthony.

و این آنتونی است.

He is 16 years old, loves hunting and fishing and being outside

او ۱۶ ساله است، عاشق شکار، ماهیگری‌ ، در فضای باز بودن

and doing anything with his hands,

و انجام هر کاری با دست هایش هست،

and so for him, Studio H means

خُب برای او، کارگاه H فکر میکند

that he can stay interested in his education

به واسطه پر چنب و جوشی او

through that hands-on engagement.

می‌تواند ادامه تحصیل دهد.

He's interested in forestry, but he isn't sure,

او به جنگلداری علاقمند است، او هنوز مطمئن نیست.

so if he ends up not going to college,

خُب اگر اوقصد نداشته باشد که به کالج برود،

he will have developed some industry-relevant skills.

او مهارت های صنعتی مربوطه را خواهد داشت.

What design and building really offers to public education

چیزی که طراحی و ساختمان واقعا به سیستم آموزش دولتی ارائه میکند

is a different kind of classroom.

با کلاسه های درسی متفاوت هستند.

So this building downtown,

خُب این ساختمان در مرکز شهر،

which may very well become the site of our future farmers' market,

که شاید تبدیل به بازار محصولات کشاورزی آینده‌ی ما شود،

is now the classroom.

و حالا کلاس درس است.

And going out into the community and interviewing your neighbors

که ( دانش آموزان) باید محله‌ها میروند و ازهمسایه ها بپرسند

about what kind of food they buy

که چه نوع مواد غذایی را می‌خرند

and from where and why --

و از کجا و چرا میخرند --

that's a homework assignment.

که این تکلیف درسی آنهاست.

And the ribbon-cutting ceremony at the end of the summer

و در پایان تابستان مراسم بریدن ربان و افتتاج پروژه است

when they have built the farmers' market and it's open to the public --

وقتی که آنها بازار محصولات کشاورزی را ساختند و آن را برای عموم باز کردند--

that's the final exam.

این امتحان نهایی است.

And for the community, what design and building offers

و برای این جامعه، چیزی که طراحی و ساختمان به آنها ارائه می‌دهد

is real, visible, built progress.

چیزی واقعی‌است، پیشرفت واقعی و قابل مشاهده.

It's one project per year,

هر سال یک پروژه است،

and it makes the youth the biggest asset

این نوجوانان به بزرگترین دارایی

and the biggest untapped resource

و بزرگترین منبع دست نخورده

in imagining a new future.

برای آیند ای نو تبدیل میکند.

So we recognize that Studio H, especially in its first year,

خُب ما می دانیم که کارگاه H، به خصوص درسال اول آن،

is a small story --

یک موضوع کوچک است -

13 students, it's two teachers,

۱۳ دانش آموزان، دو آموزگار،

it's one project in one place.

فقط یک پروژه در یک محل است.

But we feel like this could work in other places.

اما ما فکر میکنیم چیزی مثل این در سایر مناطق هم مناسب خواهند بود.

And I really, strongly believe in the power of the small story,

من وقوین به قدرت موضعات کوچک اعتقاد دارم،

because it is so difficult

زیرا انجام کارهای بشردوستانه

to do humanitarian work at a global scale.

در مقیاس جهانی بسار دشوار است.

Because, when you zoom out that far,

زیرا وقتی که موضوع را به این اندازه بزرگ میکنید،

you lose the ability to view people as humans.

شما توانای نگاه کردن به مردم به عنوان فرد را از دست می‌دهید.

Ultimately, design itself is a process

در نهایت، طراحی خودش یک فرآیند

of constant education

آموزشی مداوم،

for the people that we work with and for

برای مردمی که ما برای‌شان کار می‌کنیم

and for us as designers.

و آنها برای ما به عنوان طراح کار می کنند است.

And let's face it, designers, we need to reinvent ourselves.

طراحان، بیاید با این موضوع روبرو شویم که ما نیازمندیم که خومان را دوباره اختراع کنیم.

We need to re-educate ourselves around the things that matter,

ما نیازمندیم تا دوباره خودمان را پیرامون چیزهای مهم آموزش دهیم،

we need to work outside of our comfort zones more,

ما نیازمندیم که خارج از محیط امن خودمان کار کنیم،

and we need to be better citizens in our own backyard.

و ما نیازمندیم که در خلوت خودمان شهروند بهتری باشیم.

So while this is a very small story,

خُب با اینکه این داستان بسیار کوچکی ست،

we hope that it represents a step in the right direction

ما امیدواریم که این بیانگر گامی درست در جهت

for the future of rural communities

آینده‌ی جوامع روستایی

and for the future of public education

و آینده‌ی آموزش عمومی

and hopefully also for the future of design.

و شاید برای آینده‌ی طراحی باشد.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)