Tom Wujec: Got a wicked problem? First, tell me how you make toast

تام ووجک: با یک مسأله پیچیده مواجه شدی؟ اول به من بگو چطور نان برشته درست می کنی

Translator: M. Mahdi Karima Reviewer: soheila Jafari

Some years ago,

چند سال پیش

I stumbled across a simple design exercise

به طور اتفاقی به یک تمرین ساده برخورد کردم

that helps people understand and solve complex problems,

که به افراد کمک می کنه که مسأله های پیچیده رو بفهمند و حل کنند،

and like many of these design exercises, it kind of seems trivial at first,

و حل اون مانند بسیاری از مسأله ها، در ابتدا بدیهی و ساده به نظر میاد.

but under deep inspection,

اما با یک بررسی عمیق،

it turns out that it reveals unexpected truths

معلوم میشه که حقایق غیر منتظره ای رو درباره

about the way that we collaborate and make sense of things.

مسیری که ما با هم همکاری می کنیم و مسائل رو درک می کنیم، فاش می کنه.

The exercise has three parts

این تمرین سه قسمت داره

and begins with something that we all know how to do,

و با چیزی شروع میشه که همه می دونیم چطور انجام بدیم،

which is how to make toast.

اینکه چطور «نان برشته» درست کنیم.

It begins with a clean sheet of paper, a felt marker,

تمرین با یک کاغذ سفید، یک ماژیک،

and without using any words, you begin to draw how to make toast.

و بدون استفاده از کلمات و با نقاشی کردن مراحل تهیه «نان برشته» شروع میشه.

And most people draw something like this.

خیلی از افراد چیزی شبیه به این رو رسم می کنن.

They draw a loaf of bread, which is sliced, then put into a toaster.

یک قرص نان رو می کشن، که برش خورده و بعد در تستر قرار میدن،

The toast is then deposited for some time.

و بعد تستر رو مدتی روشن میگذارن.

It pops up, and then voila! After two minutes, toast and happiness.

نان برشته بالا میاد و بفرمایید! بعد از دو دقیقه، نان تست و شادکامی!

Now, over the years, I've collected many hundreds of drawings of these toasts,

اکنون، بعد از چند سال، صدها نقاشی از طرز تهیه نان برشته جمع کردم،

and some of them are very good,

و بعضی از اونها خیلی خوبن،

because they really illustrate the toast-making process quite clearly.

چون فرآیند درست کردن نان برشته رو کاملا شفاف نمایش میدن.

And then there are some that are, well, not so good.

و خوب، برخی هم چندان خوب نیستن،

They really suck, actually, because you don't know what they're trying to say.

واقعا مزخرفن، چون متوجه نمی شید که چی می خوان بگن.

Under close inspection,

با بررسی دقیق نقاشی ها

some reveal some aspects of toast-making while hiding others.

بعضی ها، برخی از جنبه های درست کردن نان تست را آشکار و برخی را پنهان می کنند.

So there's some that are all about the toast,

خوب بعضی ها هم هستند که فقط در مورد خود نان برشته هستند،

and all about the transformation of toast.

و فقط در رابطه با دگرگونی نان برشته.

And there's others that are all about the toaster,

و بعضی ها هم فقط در رابطه با دستگاه تستر هستن،

and the engineers love to draw the mechanics of this.

و مهندس ها عاشق کشیدن مکانیک قضیه.

(Laughter)

(خنده حضار)

And then there are others that are about people.

و بعضی ها هم فقط مردم رو نشون میدن.

It's about visualizing the experience that people have.

اون ها تلاش دارن تا تجربه افراد رو به نمایش در بیارن.

And then there are others that are about the supply chain of making toast

و بعضی ها هم هستن که حلقه های تأمین نان برشته رو نشون میدن

that goes all the way back to the store.

مسیری که طی میشه تا نان برشته به فروشگاه برسه.

It goes through the supply chain networks of teleportation

شبکه های حلقه تأمین انتقال

and all the way back to the field and wheat,

و مسیری که از مزرعه و گندم شروع میشه،

and one all actually goes all the way back to the Big Bang.

و یکی هم هست که اونقدر به گذشته بر می گرده که به «بیگ بنگ» میرسه.

So it's crazy stuff.

خوب این دیگه آخرشه!

But I think it's obvious

ولی به نظر من کاملا روشنه که

that even though these drawings are really wildly different,

هرچند این نقاشی ها شدیدا متفاوت هستن،

they share a common quality, and I'm wondering if you can see it.

از یک جنبه اشتراک دارن، و می خوام بدونم که آیا شما هم می تونید اون رو ببینید.

Do you see it? What's common about these?

می تونید ببینید؟ چه چیز مشترکی بین اینها وجود داره؟

Most drawings have nodes and links.

بیشتر نقاشی ها دارای «گره» و «پیوند» هستن.

So nodes represent the tangible objects like the toaster and people,

گره ها نمایانگر اشاء قابل لمس هستن، مثل دستگاه تستر و مردم.

and links represent the connections between the nodes.

و پیوند ها نمایانگر ارتباطی هستن که بین گره ها وجود داره.

And it's the combination of links and nodes

و با ترکیب گره ها و پیوند هاست که میشه

that produces a full systems model,

یک سیستم رو مدل سازی کرد،

and it makes our private mental models visible

و مدل های ذهنی رو در مورد اینکه به عملکرد هر چیزی چطور فکر می کنیم

about how we think something works.

قابل مشاهده کرد.

So that's the value of these things.

خوب، این ارزش این نقاشی هاست.

What's interesting about these systems models

چیزی که در مورد این مدل های سیستم جالب توجه هست

is how they reveal our various points of view.

شیوه ای هست که نقطه نظرات مختلف رو آشکار می کنن.

So for example, Americans make toast with a toaster.

به عنوان مثال آمریکایی ها نان برشته رو با دستگاه تستر درست می کنن.

That seems obvious.

خوب به نظر واضح میاد.

Whereas many Europeans make toast with a frying pan, of course,

در حالیکه اروپایی ها نان برشته رو توی ماهی تابه درست می کنن،

and many students make toast with a fire.

و خیلی از دانشجو ها، این کار رو روی آتش انجام می دن.

I don't really understand this. A lot of MBA students do this.

واقعا این مسأله رو درک نمی کنم. خیلی از دانشجویان MBA این کار رو می کنن.

So you can measure the complexity by counting the number of nodes,

شما می تونید پیچیدگی یک سیستم رو با شمارش تعداد گره ها اندازه گیری کنید.

and the average illustration has between four and eight nodes.

و متوسط ترسیم ها بین ۴ تا ۸ تا گره دارن.

Less than that, the drawing seems trivial,

کمتر از این مقدار، ترسیم ها غیر قابل اعتنا می شن،

but it's quick to understand,

ولی سریع میشه منظورشون رو فهمید،

and more than 13, the drawing produces a feeling of map shock.

و ترسیم های با بیش از ۱۳ گره، حس یک نقشه پیچیده رو به آدم میده.

It's too complex.

خیلی پیچیده است.

So the sweet spot is between 5 and 13.

خب، محدوده مطلوب بین ۵ و ۱۳ قرار داره.

So if you want to communicate something visually,

پس اگر خواستید به شکل بصری با چیزی ارتباط برقرار کنید،

have between five and 13 nodes in your diagram.

سعی کنید بین ۵ تا ۱۳ گره در دیاگرام خود داشته باشید.

So though we may not be skilled at drawing,

خوب به هر حال ممکن هست که در رسم کردن مهارت نداشته باشیم،

the point is that we intuitively know how to break down complex things

نکته اینجاست که ما به طور غریزی بلد هستیم که چطور چیز های پیچیده رو به

into simple things and then bring them back together again.

چیزهای ساده خرد کنیم، و سپس دوباره اون ها رو کنار هم بگذاریم.

So this brings us to our second part of the exercise,

پس این واقعیت ما رو می بره به بخش دوم تمرین،

which is how to make toast,

که چطور نان برشته درست کنیم،

but now with sticky notes or with cards.

ولی این دفعه با کاغذ استیکر یا بوسیله کارت.

So what happens then?

خوب، این بار چی میشه؟

Well, with cards, most people tend to draw clear, more detailed,

با بکارگیری کارت، اکثر افراد به کشیدن شفاف تر و با جزئیات بیشتر،

and more logical nodes.

و منطقی تر گره ها گرایش پیدا می کنن.

You can see the step by step analysis that takes place,

حالا شما می تونید آنالیز اتفاقی که رخ میده رو قدم به قدم ببینید،

and as they build up their model, they move their nodes around,

و در حالی که افرا مدل رو می سازن، گره ها رو به اطراف حرکت میدن،

rearranging them like Lego blocks.

ومثل قطعات یک لگو، اون ها رو جابجا می کنن.

Now, though this might seem trivial, it's actually really important.

حال، هرچند که این کار ناچیز شمرده بشه، بسیار مهم هست.

This rapid iteration of expressing and then reflecting and analyzing

تکرار سریع فرآیند بیان کردن، بازتاب دادن و تحلیل کردن

is really the only way in which we get clarity.

در حقیقت تنها راهی هست که ما رو به «وضوح» می رسونه.

It's the essence of the design process.

این پایه و اساس فرآیند طراحی هست.

And systems theorists do tell us

و تئوری پردازان سیستمی به ما میگن

that the ease with which we can change a representation

هرچه قدر اراده داشته باشیم که یک مدل رو بهبود بدیم،

correlates to our willingness to improve the model.

راحت تر می تونیم یک ارائه رو تغییر بدیم.

So sticky note systems are not only more fluid,

اما کاغذهای استیکر فقط متحرک و روان نیستن،

they generally produce way more nodes than static drawings.

بلکه به طور کلی مسیر رو برای ایجاد گره های بیشتر هموار می کنن.

The drawings are much richer.

ترسیم ها غنی تر میشه.

And this brings us to our third part of the exercise,

و ما رو به بخش سوم این تمرین می بره،

which is to draw how to make toast, but this time in a group.

که نحوه تهیه نان برشته رو رسم کنیم، اما این دفعه به صورت گروهی.

So what happens then?

خوب، چه اتفاقی می افته؟

Well, here's what happens.

خوب، این اتفاق می افته.

It starts out messy, and then it gets really messy,

خیلی درهم و بر هم شروع میشه، و بعد واقعا آشفته میشه،

and then it gets messier,

و بعد آشفته تر میشه،

but as people refine the models,

اما همینطور که افراد مدل رو تصحیح می کنن

the best nodes become more prominent,

گره های بهتر، برجسته تر میشن،

and with each iteration, the model becomes clearer

و با هر رفت و برگشت، مدل واضح تر میشه

because people build on top of each other's ideas.

چون افراد، ایده هاشون رو روی هم بنا می کنن.

What emerges is a unified systems model

چیزی که بیرون میاد، یک مدل منسجم از سیستم هست

that integrates the diversity of everyone's individual points of view,

که گوناگونی دیدگاه تک تک افراد رو در کنار هم جمع می کنه،

so that's a really different outcome

خوب این یک خروجی کاملا متفاوت

from what usually happens in meetings, isn't it?

از چیزی هست که در یک جلسه اتفاق می افته. اینطور نیست؟

So these drawings can contain 20 or more nodes,

خوب این ترسیم ها می تونن تعداد ۲۰ گره یا بیشتر رو شامل بشن،

but participants don't feel map shock

ولی به شرکت کنندگان حس یک نقشه شلوغ دست نمیده

because they participate in the building of their models themselves.

چون خودشون در ساختن مدل مشارکت کردن.

Now, what's also really interesting, that the groups spontaneously mix

اکنون، چیزی که واقعا جالبه، این هست که گروه ها به طور خود بخودی

and add additional layers of organization to it.

لایه های یک سازمان رو در نتیجه کارشون به نمایش میگذارن.

To deal with contradictions, for example,

مثلا، برای رتق و فتق یک تضاد،

they add branching patterns and parallel patterns.

الگوهای انشعابی و موازی رو اضافه می کنن.

Oh, and by the way, if they do it in complete silence,

اوه! و اگر در طول انجام این کار، همگی کاملا ساکت باشن،

they do it much better and much more quickly.

این کار رو خیلی بهتر و خیلی سریعتر انجام میدن.

Really interesting -- talking gets in the way.

واقعا جالبه! صحبت کردن مانع حرکت میشه.

So here's some key lessons that can emerge from this.

خوب، اینجا چندین نکته آموزنده پدیدار میشه.

First, drawing helps us understand the situations

اول اینکه، ترسیم کردن کمک می کنه که موقعیت ها رو

as systems with nodes and their relationships.

به عنوان سیستم هایی شامل گره ها و پیوند ها درک کنیم.

Movable cards produce better systems models,

کارت های قابل حرکت مدل های سیستم بهتری ایجاد می کنن،

because we iterate much more fluidly.

چون می تونیم خیلی روان تر مسأله رو تکرار کنیم.

And then the group notes produce the most comprehensive models

و اینکه کار گروهی مدل های جامع تری ایجاد می کنه

because we synthesize several points of view.

زیرا چندین دیدگاه رو با هم ترکیب می کنیم.

So that's interesting.

پس جالب توجهه!

When people work together under the right circumstances,

وقتی که افراد تحت شرایط درست با هم کار انجام میدن،

group models are much better than individual models.

مدل های گروهی بسیار بهتر از مدل های فردی هست.

So this approach works really great for drawing how to make toast,

خوب، این نگرش برای ترسیم نحوه درست کردن نان برشته خوب جواب میده،

but what if you wanted to draw something more relevant or pressing,

اما اگر بخواید که یک مسأله مرتبط تر یا عاجل رو رسم کنید چطور؟

like your organizational vision, or customer experience,

مثل دیدگاه سازمانی شما، یا تجربه مشتریان،

or long-term sustainability?

یا پایداری بلند مدت؟

There's a visual revolution that's taking place

یک انقلاب بصری در حال رخ دادن هست

as more organizations are addressing their wicked problems

همچنان که سازمان های بیشتری مسائل سخت خودشون رو

by collaboratively drawing them out.

از طریق ترسیم گروهی حل می کنن.

And I'm convinced that those who see their world as movable nodes and links

و من متقاعد شدم که اونهایی که جهان اطراف خودشون رو به شکل گره ها و پیوند های قابل حرکت می بینن،

really have an edge.

از بقیه افراد موفق تر هستن.

And the practice is really pretty simple.

و این کار واقعا ساده است.

You start with a question, you collect the nodes,

با یک سوال شروع می کنید، گره ها رو کنار هم جمع می کنید،

you refine the nodes, you do it over again,

گره ها رو اصلاح می کنید، این کار رو مجددا تکرار می کنید،

you refine and refine and refine, and the patterns emerge,

اصلاح کردن رو چند بار تکرار می کنید، و الگو ها نمایان میشن.

and the group gets clarity and you answer the question.

و مسأله برای گروه واضح میشه و شما جواب مسأله رو پیدا کردید.

So this simple act of visualizing and doing over and over again

این عمل ساده مصور کردن و تکرار چند باره اون

produces some really remarkable outcomes.

چند خروجی قابل توجه به وجود میاره.

What's really important to know

چیزی که واقعا مهمه که بدونیم

is that it's the conversations that are the important aspects,

اینه که جنبه مهم این کار گفت و شنود هست،

not just the models themselves.

نه فقط خود مدل که به دست میاریم.

And these visual frames of reference

و این فریم های مصور

can grow to several hundreds or even thousands of nodes.

می تونن به صد ها یا حتی هزاران گره رشد پیدا کنن.

So, one example is from an organization called Rodale.

یک مثال بزنم از شرکتی به نام «رودیل».

Big publishing company.

یک شرکت بزرگ انتشارات.

They lost a bunch of money one year,

اونها یک سال پول زیادی از دست دادن،

and their executive team for three days visualized their entire practice.

و تیم اجرایی اون ها به مدت ۳ روز تمام فعالیت های شرکت رو ترسیم کرد.

And what's interesting is that after visualizing the entire business,

و چیزی که جالب توجه هست اینه که بعد از مصور کردن تمام فرآیند های کسب و کار،

systems upon systems,

فرآیند پشت سر فرآیند،

they reclaimed 50 million dollars of revenue,

اونها ۵۰ میلیون دلار از در آمدشون رو بازیابی کردن،

and they also moved from a D rating to an A rating from their customers.

و همچنین در نظر مشتریان از رده D به رده A ارتقا پیدا کردن.

Why? Because there's alignment from the executive team.

چرا؟ چونکه یک چیدمان از سوی تیم اجرایی شکل گرفته.

So I'm now on a mission to help organizations

خوب من اکنون در یک مأموریت هستم که سازمان ها رو کمک کنم

solve their wicked problems by using collaborative visualization,

تا مسائل پیچیده شون رو بوسیله تصویر سازی مشارکتی حل کنن،

and on a site that I've produced called drawtoast.com,

و از طریق وب سایتی که به نام drawtoast.com ایجاد کردم،

I've collected a bunch of best practices.

تعداد زیادی از تجارب موفق رو جمع آوری کردم.

and so you can learn how to run a workshop here,

بنابراین اونجا یاد می گیرید که چطور یک کارگاه آموزشی راه بندازید،

you can learn more about the visual language

می تونید چیزهای بیشتری در مورد زبان دیداری

and the structure of links and nodes that you can apply to general problem-solving,

وساختار گره ها و پیوند ها که میشه در حل مسأبه به کار گرفت، بیاموزید،

and download examples of various templates

و مثال ها و الگو های متعددی رو دانلود کنید

for unpacking the thorny problems that we all face in our organizations.

تا بتونید دشواری هایی رو که در سازمانتون وجود داره، حل کنید.

So the seemingly trivial design exercise of drawing toast

خوب، این تمرین ناچیز و بدیهی برای رسم فرآیند برشته کردن نان

helps us get clear, engaged and aligned.

به ما کمک می کنه که شفاف، متعهد و در کنار هم باشیم.

So next time you're confronted with an interesting challenge,

پس دفعه آینده که با یک چالش جذاب مواجه میشید،

remember what design has to teach us.

به خاطر بیارید که رسم کردن چه چیزهایی به ما یاد میده.

Make your ideas visible, tangible, and consequential.

ایده های خودتون رو قابل دیدن، قابل لمس و پر برآیند کنید.

It's simple, it's fun, it's powerful,

این کاری ساده، مفرح و قدرتمنده.

and I believe it's an idea worth celebrating.

و من باور دارم که این ایده ای هست که ارزش جشن گرفتن رو داره.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)