Why being respectful to your coworkers is good for business | Christine Porath

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: sadegh zabihi

Who do you want to be?

شما می‌خواهید چه کسی باشید؟

It's a simple question,

سوال ساده‌ای است،

and whether you know it or not,

و چه بدانید چه ندانید،

you're answering it every day through your actions.

جواب آن را هر روز با رفتارتان می‌دهید.

This one question will define your professional success

این سوال موفقیت حرفه‌ای شما را تضمین می‌کند

more than any other,

بیشتر از هر چیزی،

because how you show up and treat people means everything.

چون شکلی که خودتان را نشان می‌دهید و با کارکنان رفتار می‌کنید همه چیز است.

Either you lift people up by respecting them,

خواه آنها را با احترام گذاشتن بالا ببرید،

making them feel valued, appreciated and heard,

به آنها احساس ارزش، قدردانی و مورد توجه بودن بدهید،

or you hold people down by making them feel small,

یا با انتقال احساس حقارت آنها را پایین بیاورید،

insulted, disregarded or excluded.

توهین کنید، بی‌توجهی کنید یا نادیده بگیرید.

And who you choose to be means everything.

و کسی که انتخاب می‌کنید باشید یعنی همه چیز.

I study the effects of incivility on people.

من در مورد تاثیر بی‌نزاکتی روی کارکنان مطالعه می‌کنم.

What is incivility?

بی‌نزاکتی چیست؟

It's disrespect or rudeness.

همان بی‌احترامی یا گستاخی است.

It includes a lot of different behaviors,

که شامل بسیاری از رفتارهای متفاوت می‌شود،

from mocking or belittling someone

از ادای کسی را درآوردن یا تحقیر کسی گرفته

to teasing people in ways that sting

تا مسخره کردن‌های طعنه آمیز

to telling offensive jokes

تا گفتن جوک‌های زننده

to texting in meetings.

تا پیام دادن در هنگام جلسه.

And what's uncivil to one person may be absolutely fine to another.

اما چیزی که ممکن است برای یک نفر بی‌نزاکتی باشد برای دیگری کاملا عادی به نظر برسد.

Take texting while someone's speaking to you.

وقتی کسی با شما صحبت می‌کند پیام بدهید.

Some of us may find it rude,

بعضی از ما ممکن است آن را گستاخانه بدانیم،

others may think it's absolutely civil.

بقیه ممکن است آن را کاملا مودبانه بدانند.

So it really depends.

بنابراین واقعا بستگی دارد.

It's all in the eyes of the beholder and whether that person felt disrespected.

کاملا مربوط به نگاه طرف مقابل و اینکه او احساس بی احترامی کرده باشد بستگی دارد.

We may not mean to make someone feel that way,

ما ممکن است قصد نداشته باشیم این احساس را به کسی بدهیم،

but when we do, it has consequences.

اما وقتی این کار را کردیم، عواقبی دارد.

Over 22 years ago,

بیش از ۲۲ سال قبل،

I vividly recall walking into this stuffy hospital room.

من به وضوح به خاطر دارم که درون اتاق‌های شلوغ بیمارستان قدم می‌زدم.

It was heartbreaking to see my dad, this strong, athletic, energetic guy,

دردناک بود که ببینم پدرم این مرد قوی، ورزشکار و پرانرژی،

lying in the bed with electrodes strapped to his bare chest.

با الکترودهایی که روی قفسه سینه‌اش چسبانده شده روی تخت دراز کشیده است.

What put him there was work-related stress.

چیزی که او را آنجا قرار داده بود استرس ناشی از کار بود.

For over a decade,

برای بیش از یک دهه،

he suffered an uncivil boss.

او از یک رئیس بی‌ادب رنج برد.

And for me, I thought he was just an outlier at that time.

و من، اعتقاد داشتم که او در آن زمان خارج از بدنش قرار دارد.

But just a couple years later,

اما تنها چند سال بعد،

I witnessed and experienced a lot of incivility

من بی‌ادبی زیادی را شاهد بودم و تجربه کردم که

in my first job out of college.

در اولین شغلم خارج از دانشکده بود.

I spent a year going to work every day

یک سال را هر روز سر کار رفتم

and hearing things from coworkers like,

و چیزهایی را از همکارانم می‌شنیدم مانند،

"Are you an idiot? That's not how it's done,"

"مگر احمقی؟ این شکلی انجام نمی‌شه."

and, "If I wanted your opinion, I'd ask."

و، "اگر نظرت رو خواستم خودم ازت می‌پرسم."

So I did the natural thing.

بنابراین من کاری که طبیعی بود انجام دادم.

I quit, and I went back to grad school to study the effects of this.

من استعفا دادم، و به دانشگاه برگشتم تا اثرات این موضوع را مطالعه کنم.

There, I met Christine Pearson.

در آنجا من با کریستین پیرسون آشنا شدم.

And she had a theory that small, uncivil actions

و او فرضیه‌ای داشت که رفتارهای بی‌ادبانهٔ کوچک

can lead to much bigger problems

می‌توانند به مشکلات بزرگتری ختم شوند

like aggression and violence.

مانند پرخاشگری و خشونت.

We believed that incivility affected performance and the bottom line.

ما معتقد بودیم که پرخاشگری روی عملکرد و نتیجه نهایی تاثیر می‌گذارد.

So we launched a study, and what we found was eye-opening.

بنابراین ما تحقیقی را آغاز کردیم و آنچه پیدا کردیم حیرت آور بود.

We sent a survey to business school alumni

ما تحقیقی برای فارغ التحصیلان مدارس کسب و کار فرستادیم

working in all different organizations.

که در سازمانهای متفاوت کار می‌کردند.

We asked them to write a few sentences

از آنها خواستیم جملاتی بنویسند

about one experience where they were treated rudely,

درباره تجاربی که با آنها گستاخانه

disrespectfully or insensitively,

با بی احترامی یا غیرقابل تحمل برخورد شده بود،

and to answer questions about how they reacted.

و به سوالاتی پاسخ دهند که چگونه عکس‌العمل نشان داده‌اند.

One person told us about a boss that made insulting statements like,

یک نفر در مورد جملات توهین‌آمیز رئیس به ما گفت مانند،

"That's kindergartner's work,"

"این کار یک بچه مهدکودکی است،"

and another tore up someone's work in front of the entire team.

و دیگری کار یک نفر را در مقابل تمام اعضای تیم پاره کرده بود.

And what we found is that incivility made people less motivated:

و چیزی که فهمیدیم این بود که بی‌ادبی انگیزه کارکنان را کاهش می‌دهد:

66 percent cut back work efforts,

۶۶ درصد تلاش کاریشان را کمتر می‌کنند،

80 percent lost time worrying about what happened,

۸۰ درصد با نگرانی درمورد چیزی که پیش آمده زمانشان را هدر می‌دهند،

and 12 percent left their job.

و ۱۲ درصد کارشان را رها می‌کنند.

And after we published these results, two things happened.

و بعد از آنکه این نتایج را منتشر کردیم، دو چیز اتفاق افتاد.

One, we got calls from organizations.

اول، ما تماسهایی از سازمانها دریافت کردیم،

Cisco read about these numbers,

سیسکو درباره این ارقام تحقیق کرده بود

took just a few of these and estimated, conservatively,

تنها تعدادی از آنها را بررسی و به صورت محافظه‌کارانه تخمین زده بود،

that incivility was costing them 12 million dollars a year.

که بی‌ادبی ۱۲ میلیون دلار در سال برای آنها هزینه دارد.

The second thing that happened was, we heard from others in our academic field

دومین چیز این بود که از دیگران در رشته دانشگاهی خودمان شنیدیم

who said, "Well, people are reporting this, but how can you really show it?

که می‌گفتند، خب کارکنان این را می‌گویند، اما شما چطور می‌توانید ثابت کنید؟

Does people's performance really suffer?"

آیا عملکرد افراد واقعا آسیب می‌بیند؟

I was curious about that, too.

من در این مورد هم کنجکاو بودم.

With Amir Erez, I compared those that experienced incivility

با امیر اِرز من آنهایی که بی‌ادبی را تجربه کرده بودند

to those that didn't experience incivility.

با آنهایی که بی‌ادبی را تجربه نکرده بودند مقایسه کردم.

And what we found is that those that experience incivility

و چیزی که متوجه شدیم این بود که افرادی که بی ادبی را تجربه می‌کنند

do actually function much worse.

خیلی بدتر انجام وظیفه می‌کنند.

"OK," you may say. "This makes sense.

ممکن است بگویید "خب" منطقی است.

After all, it's natural that their performance suffers."

در نهایت طبیعی است که عملکردشان آسیب ببیند.

But what about if you're not the one who experiences it?

اما در مورد آنها که تجربه‌اش نمی‌کنند چطور؟

What if you just see or hear it?

اگر شما فقط آن را ببینید یا بشنوید چطور؟

You're a witness.

شما یک شاهدید.

We wondered if it affected witnesses, too.

ما نمی‌دانستیم روی شاهدان هم تاثیر گذاشته است یا خیر.

So we conducted studies

پس مطالعاتی را تنظیم کردیم

where five participants would witness an experimenter act rudely

جایی که پنج شرکت کننده شاهد عمل گستاخانه‌ی یک آزمایشگر

to someone who arrived late to the study.

نسبت به کسی که برای تحقیق دیر رسیده بود می‌شدند.

The experimenter said, "What is it with you?

محقق گفت، "تو مشکلت چیه؟

You arrive late, you're irresponsible.

تو دیر می‌رسی، تو بی‌مسئولیت هستی.

Look at you! How do you expect to hold a job in the real world?"

به خودت نگاه کن! چطور توقع داری در دنیای واقعی یک شغل داشته باشی؟"

And in another study in a small group,

و در تحقیق دیگری در یک گروه کوچک،

we tested the effects of a peer insulting a group member.

ما تاثیر توهین محض به یکی از اعضای گروه را بررسی کردیم.

Now, what we found was really interesting,

چیزی که دست پیدا کردیم واقعا جالب بود،

because witnesses' performance decreased, too --

چون عملکرد شاهدان هم کاهش پیدا کرد،

and not just marginally, quite significantly.

و نه فقط به میزان جزئی، بلکه کاملا چشمگیر.

Incivility is a bug.

بی‌ادبی یک اشکال است.

It's contagious,

مسری است،

and we become carriers of it just by being around it.

و با بودن اطراف آن ما نیز مبتلا می‌شویم.

And this isn't confined to the workplace.

و این تنها محدود به محیط کار نیست.

We can catch this virus anywhere --

ما می‌توانیم این ویروس را هرجایی ببریم --

at home, online, in schools and in our communities.

در خانه، اینترنت، مدرسه و در جامعه.

It affects our emotions, our motivation, our performance

بی ادبی روی احساسات ما، انگیزهٔ ما، عملکرد ما تاثیر می‌گذارد

and how we treat others.

و همینطور رفتار ما با دیگران.

It even affects our attention and can take some of our brainpower.

حتی روی توجه ما تاثیر می‌گذارد و مقداری از قدرت مغز ما را می‌گیرد.

And this happens not only if we experience incivility

و این اتفاق نه فقط وقتی بی‌ادبی را تجربه می‌کنیم

or we witness it.

یا شاهد آن هستیم رخ می‌دهد.

It can happen even if we just see or read rude words.

بلکه حتی وقی لغات گستاخانه را می‌بینیم یا می‌شنویم.

Let me give you an example of what I mean.

اجازه بدهید مثالی بزنم که منظورم چیست.

To test this, we gave people combinations of words

برای آزمایش این کار، ما ترکیبی از لغات را به مردم دادیم

to use to make a sentence.

تا جمله بسازند.

But we were very sneaky.

اما ما خیلی بدجنس بودیم.

Half the participants got a list with 15 words used to trigger rudeness:

نصف شرکت‌کنندگان لیستی دریافت کردند که ۱۵ لغت برای شروع بی‌ادبی داشت:

impolitely, interrupt, obnoxious, bother.

بی‌ادبانه، تو حرف پریدن، چندش‌آور، رنجاندن.

Half the participants received a list of words

نصف شرکت کنندگان لیستی از لغات دریافت کردند

with none of these rude triggers.

که هیچکدام از این لغات را نداشت.

And what we found was really surprising,

و چیزی که ما فهمیدیم واقعا غافلگیرکننده بود،

because the people who got the rude words

چون افرادی که لغات بی‌ادبی را دریافت کردند

were five times more likely to miss information right in front of them

پنج برابر بیشتر احتمال اشتباه کردن در اطلاعاتی که درست روبه‌روی آنها

on the computer screen.

روی صفحه کامپیوتر بود داشتند.

And as we continued this research,

و همینطور که به تحقیق ادامه دادیم،

what we found is that those that read the rude words

چیزی که یافتیم این بود که آنهایی که کلمات گستاخانه خواندند

took longer to make decisions,

زمان بیشتری برای تصمیم‌گیری صرف کردند،

to record their decisions,

برای ثبت تصمیماتشان،

and they made significantly more errors.

و بطور چشمگیری اشتباهات بیشتری انجام دادند.

This can be a big deal,

این می‌تواند خیلی مهم باشد،

especially when it comes to life-and-death situations.

بویژه وقتی مساله موقعیت‌های مرگ و زندگی پیش می‌آید.

Steve, a physician, told me about a doctor that he worked with

استیو، یک پزشک، در مورد دکتری که با او کار کرده بود به من گفت

who was never very respectful,

و هیچوقت احترام نمی‌گذاشت،

especially to junior staff and nurses.

به ویژه به پرستاران و پرسنل جوانتر.

But Steve told me about this one particular interaction

اما استیو در مورد این اثر متقابل خاص به من گفت

where this doctor shouted at a medical team.

که این دکتر بر سر تیم پزشکی فریاد زد.

Right after the interaction,

درست بعد از این فعل و انفعال،

the team gave the wrong dosage of medication to their patient.

تیم میزان اشتباهی از دارو را به بیمار داد.

Steve said the information was right there on the chart,

استیو گفت اطلاعات در جدول درست روبه‌رویشان بود،

but somehow everyone on the team missed it.

اما به نحوی هیچکس در تیم متوجه آن نشد.

He said they lacked the attention or awareness to take it into account.

او گفت همگی توجه و هوشیاری لازم را برای در نظر گرفتن این موضوع از دست دادند.

Simple mistake, right?

یک اشتباه ساده، درسته؟

Well, that patient died.

خب، آن بیمار فوت کرد.

Researchers in Israel have actually shown

محققان در اسرائیل ثابت کرده‌اند

that medical teams exposed to rudeness

که تیم‌های پزشکی که در معرض گستاخی هستند

perform worse not only in all their diagnostics,

بدتر عمل می‌کنند نه تنها در تشخیصشان،

but in all the procedures they did.

بلکه در تمام کارهایی که انجام می‌دهند.

This was mainly because the teams exposed to rudeness

دلیل اصلی این بود که تیم‌هایی که در معرض گستاخی هستند

didn't share information as readily,

اطلاعات را به راحتی به اشتراک نمی‌گذاشتند،

and they stopped seeking help from their teammates.

و از کمک خواستن از هم‌تیمی‌هایشان دست می‌کشند.

And I see this not only in medicine but in all industries.

و من این را تنها در پزشکی نمی‌بینم در تمام صنایع وجود دارد.

So if incivility has such a huge cost,

پس اگر بی‌ادبی اینقدر هزینه‌های گزاف دارد،

why do we still see so much of it?

چرا همچنان اینقدر زیاد شاهد آن هستیم؟

I was curious, so we surveyed people about this, too.

من کنجکاو بودم، بنابراین در این مورد هم از کارکنان تحقیق کردم.

The number one reason is stress.

دلیل اول استرس است.

People feel overwhelmed.

آنها فشار زیادی احساس می‌کنند.

The other reason that people are not more civil

دلیل دیگری که کارکنان مودب‌تر نیستند

is because they're skeptical and even concerned

این است که آنها شکاک و حتی نگرانند

about being civil or appearing nice.

از مودب بودن یا خوب به نظر رسیدن.

They believe they'll appear less leader-like.

آنها معتقدند با اینکار کمتر مثل رهبران به نظر می‌رسند.

They wonder: Do nice guys finish last?

آنها مطمئن نیستند: آیا آدم‌های خوب نفر آخر می‌شوند؟

Or in other words: Do jerks get ahead?

یا به عبارت دیگر: آیا عوضی‌ها موفق‌تر هستند؟

(Laughter)

(خنده)

It's easy to think so,

آسان است که اینطور فکر کنیم،

especially when we see a few prominent examples

مخصوصا وقتی چند نمونه‌ی برجسته ببینیم

that dominate the conversation.

که در مکالمه غالب هستند.

Well, it turns out, in the long run, they don't.

اما مشخص می‌شود که در طولانی مدت آنها اینطور نیستند.

There's really rich research on this by Morgan McCall and Michael Lombardo

یک تحقیق واقعا قوی در این مورد از مورگان مک کال و مایکل لومبرادو وجود دارد

when they were at the Center for Creative Leadership.

وقتی آنها در مرکز رهبران خلاق بودند.

They found that the number one reason tied to executive failure

آنها متوجه شدندکه اولین دلیل برای شکست مدیریت

was an insensitive, abrasive or bullying style.

رفتار غیرحساس، خشن یا قلدرانه بود.

There will always be some outliers that succeed despite their incivility.

همیشه مواردی وجود خواهد داشت که علیرغم بی‌ادبی نتیجه می‌گیرند.

Sooner or later, though,

اگرچه دیر یا زود،

most uncivil people sabotage their success.

بیشتر کارکنان بی‌ادب موفقیتشان را خراب می‌کنند.

For example, with uncivil executives,

برای مثال، در مورد مدیران بی‌ادب،

it comes back to hurt them when they're in a place of weakness

وقتی در موضع ضعف قرار گرفتند بر‌می‌گردد و به آنها آسیب می‌زند

or they need something.

یا وقتی به چیزی نیاز دارند.

People won't have their backs.

کارکنان از آنها حمایت نمی‌کنند.

But what about nice guys?

اما در مورد انسانهای خوب چطور؟

Does civility pay?

آیا نزاکت تاثیری دارد؟

Yes, it does.

بله دارد.

And being civil doesn't just mean that you're not a jerk.

و نزاکت داشتن تنها به این معنا نیست که شما یک عوضی نیستید.

Not holding someone down isn't the same as lifting them up.

تحقیر نکردن یک فرد همانند احترام گذاشتن به آنها نیست.

Being truly civil means doing the small things,

مودب بودن واقعی یعنی کارهای کوچکی انجام دهیم،

like smiling and saying hello in the hallway,

مانند لبخند زدن و سلام دادن در راهرو،

listening fully when someone's speaking to you.

کاملا گوش دادن وقتی کسی با شما حرف می‌زند.

Now, you can have strong opinions,

شما می‌توانید نظرات قدرتمندی داشته باشید،

disagree, have conflict or give negative feedback civilly,

مخالفت کنید، جر و بحث کنید یا مودبانه بازخورد منفی بدهید،

with respect.

با احترام.

Some people call it "radical candor,"

بعضی افراد آن را "رک‌گویی رادیکال" می‌نامند،

where you care personally,

جاییکه شخصا اهمیت می‌دهید،

but you challenge directly.

اما مستقیم به چالش هم می‌کشید.

So yes, civility pays.

بنابراین بله، نزاکت تاثیر دارد.

In a biotechnology firm, colleagues and I found

در یک شرکت بیوتکنولوژی من و همکاران یافتیم

that those that were seen as civil

که آنهایی که مودب شناخته می‌شدند

were twice as likely to be viewed as leaders,

دو برابر بیشتر احتمال داشت به عنوان رهبر دیده شوند،

and they performed significantly better.

و آنها بطور چشمگیری بهتر عمل می‌کردند.

Why does civility pay?

چرا نزاکت تاثیر دارد؟

Because people see you as an important -- and a powerful --

چون مردم شما را به عنوان یک شخص مهم -- و قدرتمند --

unique combination of two key characteristics:

ترکیب منحصربه فردی از دو ویژگی کلیدی می‌بینند:

warm and competent, friendly and smart.

گرم و شایسته، دوستانه و باهوش.

In other words, being civil isn't just about motivating others.

به عبارت دیگر مودب بودن تنها برای انگیزه دادن به دیگران نیست.

It's about you.

برای شماست.

If you're civil, you're more likely to be seen as a leader.

اگر مودب باشید، احتمال بیشتری دارد که به عنوان یک رهبر دیده شوید.

You'll perform better, and you're seen as warm and competent.

عملکرد بهتری خواهید داشت، و گرم و شایسته دیده می‌شوید.

But there's an even bigger story about how civility pays,

اما داستان بزرگتری هم در مورد اینکه نزاکت چگونه تاثیر می‌گذارد وجود دارد،

and it ties to one of the most important questions around leadership:

و به یکی از مهمترین سوالات در مورد رهبری وابسته است:

What do people want most from their leaders?

کارکنان بیشتر از هر چیز از رهبرانشان چه چیزی می‌خواهند؟

We took data from over 20,000 employees around the world,

ما این اطلاعات را از بیش از بیست هزار کارمند در سرتاسر دنیا گرفتیم،

and we found the answer was simple:

و جوابی که یافتیم ساده بود:

respect.

احترام.

Being treated with respect was more important

با احترام مورد رفتار قرار گرفتن مهمتر از

than recognition and appreciation,

شناخت و قدردانی،

useful feedback,

بازخورد موثر دادن،

even opportunities for learning.

و حتی فرصت برای یادگیری بود.

Those that felt respected were healthier,

آنهایی که احساس احترام می‌کردند سالمتر،

more focused,

متمرکزتر،

more likely to stay with their organization

محتمل‌تر برای ماندگاری در سازمان

and far more engaged.

و بسیار مشتاق‌تر بودند.

So where do you start?

بنابراین شما از کجا شروع می‌کنید؟

How can you lift people up and make people feel respected?

چطور می‌توانید مردم را بالا ببرید و به آنها احساس احترام بدهید؟

Well, the nice thing is, it doesn't require a huge shift.

قسمت خوبش اینجاست که نیاز به تغییر بزرگی ندارید.

Small things can make a big difference.

چیزهای کوچک می‌توانند تغییرات بزرگی ایجاد کنند.

I found that thanking people,

من فهمیدم که تشکر از مردم،

sharing credit,

به اشتراک‌ گذاری اعتبار،

listening attentively,

با دقت گوش دادن،

humbly asking questions,

متواضعانه سوال پرسیدن،

acknowledging others and smiling

تایید دیگران و لبخند

has an impact.

تاثیر دارد.

Patrick Quinlan, former CEO of Ochsner Health [System],

پاتریک کوینلن، مدیرعامل سابق اوچنر هِلس [سیستم]،

told me about the effects of their 10-5 way,

درمورد تاثیرات روش 10-5 خودشان به من گفت،

where if you're within 10 feet of someone,

جایی که اگر شما در فاصله ده فوتی کسی قرار دارید

you make eye contact and smile,

ارتباط چشمی برقرار کنید و لبخند بزنید،

and if you're within five feet,

واگر در فاصله پنج فوتی هستید،

you say hello.

سلام بدهید.

He explained that civility spread,

او توضیح داد که ادب گسترش می‌یابد،

patient satisfaction scores rose,

امتیاز رضایت بیمار افزایش می‌یابد،

as did patient referrals.

همینطور ارجاعات بیمار.

Civility and respect can be used to boost an organization's performance.

ادب و احترام می‌توانند باعث تقویت عملکرد سازمان بشوند.

When my friend Doug Conant took over as CEO of Campbell's Soup Company in 2001,

زمانیکه دوست من دوگ کونانت در سال ۲۰۰۱ مدیرعامل شرکت سوپ کمپل شد،

the company's market share had just dropped in half.

ارزش سهام شرکت به تازگی به نصف رسیده بود.

Sales were declining,

فروش رو به کاهش بود،

lots of people had just been laid off.

کارکنان زیادی اخراج شده بودند.

A Gallup manager said it was the least engaged organization

یک مدیر گالوپ گفت که این شرکت کم اشتیاق‌ترین سازمانی بود

that they had surveyed.

که آنها بررسی کرده بودند.

And as Doug drove up to work his first day,

و وقتی دوگ در اولین روز در حال رانندگی به کار بود،

he noticed that the headquarters was surrounded by barbwire fence.

او متوجه شد که واحدهای مدیریتی با حصار سیم خاردار محصور شده بود.

There were guard towers in the parking lot.

برج‌های‌ مراقبتی در پارکینگ وجود داشت.

He said it looked like a minimum security prison.

او گفت آنجا به نظر مانند یک زندان امنیتی کوچک بود.

It felt toxic.

حس مسمومی داشت.

Within five years, Doug had turned things around.

در طول پنج سال دوگ همه چیز را عوض کرد.

And within nine years, they were setting all-time performance records

و در طول نه سال آنها به رکورد بهترین عملکرد در تمام دوران رسیدند.

and racking up awards, including best place to work.

و به جوایزی مانند، بهترین مکان برای کار دست پیدا کردند.

How did he do it?

او چطور این کار را کرد؟

On day one, Doug told employees

در روز اول دوگ به کارمندان گفت که

that he was going to have high standards for performance,

قصد دارد استانداردهای سطح بالایی برای عملکرد داشته باشد،

but they were going to do it with civility.

اما قصد دارند آن را با ادب انجام دهند.

He walked the talk, and he expected his leaders to.

او در حال صحبت راه رفت، و از مدیرانش نیز همین توقع را داشت.

For Doug, it all came down to being tough-minded on standards

برای دوگ تمام اینها با سختگیری بر روی استانداردها

and tenderhearted with people.

و مهربانی با کارکنان به دست آمد.

For him, he said it was all about these touch points,

او گفت برایش همه چیز در مورد این نقاط تماس بود.

or these daily interactions he had with employees,

یا این تعاملات روزانه‌ای که او با کارکنانش داشت،

whether in the hallway, in the cafeteria or in meetings.

در راهرو، در غذاخوری یا در جلسات.

And if he handled each touch point well,

و اگر هر کدام از این نقاط تماس را به خوبی مدیریت می‌کرد،

he'd make employees feel valued.

باعث می‌شد کارکنان احساس ارزش کنند.

Another way that Doug made employees feel valued

راه دیگری که دوگ به کارکنان احساس ارزش داد

and showed them that he was paying attention

و به آنها نشان داد که توجه می‌کند

is that he handwrote over 30,000 thank-you notes to employees.

این بود که او با دست بیش از سی هزار یادداشت تشکر برای کارکنان نوشته بود.

And this set an example for other leaders.

و این مثال دیگری برای رهبران است.

Leaders have about 400 of these touch points a day.

رهبران بیش از ۴۰۰ مورد از این نقاط اتصال را در طول روز دارند.

Most don't take long, less than two minutes each.

بیشتر آنها هر کدام بیش از دو دقیقه طول نمی‌کشند.

The key is to be agile and mindful in each of these moments.

نکته کلیدی این است در این لحظات سریع و متفکر باشیم.

Civility lifts people.

نزاکت کارکنان را بالا می‌برد.

We'll get people to give more and function at their best

باعث می‌شود کارکنان بیشتر مشارکت کنند و بهترین عملکردشان را داشته باشند

if we're civil.

اگر ما مودب باشیم.

Incivility chips away at people and their performance.

بی‌ادبی کارکنان و عملکردشان را کم اثر می‌کند.

It robs people of their potential,

کارکنان را از پتانسیل‌های آنها بیرون می‌راند،

even if they're just working around it.

حتی اگر کارشان را انجام بدهند.

What I know from my research is that when we have more civil environments,

چیزی که من از تحقیقم می‌دانم این است که زمانیکه ما محیط مودبانه‌تری داریم،

we're more productive, creative, helpful, happy and healthy.

موثرتر، خلاق‌، کمک دهنده، شاد و سالم هستیم.

We can do better.

می‌توانیم بهتر کار کنیم.

Each one of us can be more mindful

هر کدام از ما می‌تواند توجه بیشتری داشته باشد

and can take actions to lift others up around us,

و می‌توانیم اقداماتی انجام دهیم که افراد دور و برمان را بالا ببریم،

at work, at home, online,

درکار، در خانه، در اینترنت،

in schools

در مدارس

and in our communities.

و در جوامع خودمان.

In every interaction, think:

در هر تعاملی، فکر کنید:

Who do you want to be?

می‌خواهید چه کسی باشید؟

Let's put an end to incivility bug

بیایید به اشتباه بی‌ادبی پایان دهیم

and start spreading civility.

و گسترش دادن نزاکت را آغاز کنیم.

After all, it pays.

چون به هر حال نزاکت تاثیرگذار است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)