Nathaniel Kahn: My father, my architect

Translator: Hajar Almasi Reviewer: Saeid Saadat Talab

One thing I wanted to say about film making is -- about this film --

چیزی که می‌خواستم درباره ساختِ فیلم بگویم-- درباره این فیلم --

in thinking about some of the wonderful talks we've heard here,

با درنظر گرفتن برخی از گفتگوهای شگفت‌انگیزی که در اینجا شنیده‌ایم،

مایکل موشِن و برخی از سخنرانیها درباره موسیقی،

Michael Moschen, and some of the talks about music,

this idea that there is a narrative line,

این ایده که یک خط روایی وجود دارد،

and that music exists in time.

و موسیقی در زمان جاری است.

A film also exists in time; it's an experience

فیلم هم در واقع در زمان جاری‌ است؛ این تجربه‌ای است

that you should go through emotionally.

که شما باید از طریق احساسی با آن روبرو شوید.

و در ساخت این فیلم، حس کردم که بسیاری از فیلم‌های مستندی که دیده‌ام

And in making this film I felt that so many of the documentaries I've seen

were all about learning something,

همه به نوعی درباره یادگیری چیزی

or knowledge, or driven by talking heads, and driven by ideas.

یا دانش، یا به نوعی سخنگویی، و مبتنی بر ایده‌ها هستند.

And I wanted this film to be driven by emotions,

و می‌خواستم این فیلم با احساسات هدایت شود

and really to follow my journey.

و واقعا دنبال کننده سفرم باشد.

پس به جای یک بند حرف زدن، فیلم از صحنه‌هایی تشکیل شده‌،

So instead of doing the talking head thing, instead it's composed of scenes,

and we meet people along the way.

و ما افراد را در طول مسیر ملاقات می‌کنیم.

We only meet them once.

فقط یک‌بار آن‌ها را می‌بینیم.

They don't come back several times, so it really chronicles a journey.

آن‌ها چندین بار بر نمی‌گردند‌، پس واقعا یک سفر را شرح می‌دهد.

It's something like life, that once you get in it

چیزی شبیه زندگی است که وقتی با آن رابطه برقرار کردید

دیگر نمی‌توانید از آن شانه خالی کنید.

you can't get out.

There are two clips I want to show you,

دو کلیپ هست که می‌خواهم به شما نشان دهم،

the first one is a kind of hodgepodge,

اولی به نوعی درهم و برهم است،

its just three little moments, four little moments

فقط سه لحظه کوتاه، چهار لحظه کوتاه، با سه نفر

with three of the people who are here tonight.

از افرادی که امشب اینجا حضور دارند.

It's not the way they occur in the film,

از این رو نیست که آن‌ها در فیلم باشند،

زیرا بخشی از ‌صحنه‌های بسیار بزرگ‌تری هستند.

because they are part of much larger scenes.

They play off each other in a wonderful way.

آن‌ها به شیوه‌ای عالی با یکدیگر بازی می‌کنند.

And that ends with a little clip of my father, of Lou,

و با کلیپ کوچکی از پدرم، لو،

talking about something that is very dear to him,

و درباره چیزی که خیلی برایش عزیز است صحبت می‌کند

which is the accidents of life.

که «رویدادهای زندگی» است،

I think he felt that the greatest things in life were accidental,

به نظر من، او احساس می‌کرد که بزرگ‌ترین چیزهای زندگی تصادفی است،

and perhaps not planned at all.

و شاید هیچ برنامه‌ای در کار نباشد.

And those three clips will be followed by a scene of

و این سه کلیپ به دنبال صحنه‌ای است که

شاید از نظر من، در واقع بزرگ‌ترین ساختمان او باشد

perhaps what, to me, is really his greatest building

which is a building in Dhaka, Bangladesh.

که ساختمانی در داکا در بنگلادش است.

He built the capital over there.

او پایتخت را آنجا بنا کرد.

و فکر کنم شما از این ساختمان لذت می‌برید، هرگز دیده نشده --

And I think you'll enjoy this building, it's never been seen --

it's been still photographed, but never photographed by a film crew.

از آن عکس گرفته‌شده، اما هرگز توسط یک تیم حرفه‌ای عکاسی، عکاسی نشده است.

We were the first film crew in there.

ما اولین گروه فیلمبرداری در آنجا بودیم.

So you'll see images of this remarkable building.

بنابراین تصاویر این ساختمان قابل‌توجه را خواهید دید.

A couple of things to keep in mind when you see it,

دو چیز را وقتی دیدید، به خاطر داشته باشید،

it was built entirely by hand,

کاملا با دست ساخته شده‌است،

I think they got a crane the last year.

من فکر می‌کنم که آن‌ها سال پیش یک جرثقیل داشتند.

It was built entirely by hand off bamboo scaffolding,

این ساختمان به طور کامل با چوب بامبو داربست شده‌ بود،

people carrying these baskets of concrete on their heads,

افرادی که این سبدهای بتن را روی سرشان حمل می‌کردند

dumping them in the forms.

و آن‌ها را با اَشکالی پرتاب می‌کردند.

It is the capital of the country,

اینجا پایتخت کشور است،

and it took 23 years to build,

و ۲۳ سال طول کشید تا ساخته شود،

which is something they seem to be very proud of over there.

که به نظر می‌رسد بسیار هم به آن افتخار می‌کنند.

It took as long as the Taj Mahal.

ساختن آن به اندازه تاج‌محل طول کشید.

Unfortunately it took so long that Lou never saw it finished.

متأسفانه آن قدر طول کشید که لو تمام شدنش را هرگز ندید.

He died in 1974.

او در سال ۱۹۷۴ بدرود حیات گفت.

The building was finished in 1983.

و ساختِ بنا در ۱۹۸۳ به پایان رسید.

So it continued on for many years

بنابراین سال‌های بسیاری

after he died.

پس از مرگ او ادامه داشت.

به این فکر کنید که وقتی آن ساختمان را می‌بینید،

Think about that when you see that building,

that sometimes the things we strive for so hard in life we never get to see finished.

گاهی اوقات چیزهایی که در زندگی برای آن سخت تلاش می‌کنیم هرگز به پایان نمی‌رسند.

And that really struck me about my father,

و این موضوع واقعا مرا به یاد پدرم انداخت،

in the sense that he had such belief

به این معنا که او چنین اعتقادی داشت،

that somehow, doing these things

به نوعی با انجام این کارها،

به روشی که او ارائه داده است، این که خروجی خوبی خواهد داشت،

giving in the way that he gave, that something good would come out of it,

حتی در میانه یک جنگ، یک جنگ با پاکستان در یک نقطه وجود داشت،

even in the middle of a war, there was a war with Pakistan at one point,

and the construction stopped totally and he kept working,

ساخت‌وساز متوقف شده بود و او به کار ادامه داد،

because he felt, "Well when the war is done

زیرا احساس می‌کرد، «خوب وقتی جنگ تمام شود،

they'll need this building."

آن‌ها به این ساختمان نیاز خواهند داشت.»

بنابراین، این دو کلیپی است که قصد نمایش آن را دارم.

So, those are the two clips I'm going to show.

Roll that tape.

نوار را بگذارید.

(Applause)

(تشویق)

Richard Saul Wurman: I remember hearing him talk at Penn.

ریچارد سول وِرمن: یادم می‌آید که که داشت در پِن حرف می‌زد.

And I came home and I said to my father and mother,

و من به خانه برگشتم و به پدرم و مادرم گفتم:

"I just met this man: doesn't have much work,

«تازه با این مرد آشنا شدم: زیاد کار نمی‌کند،

and he's sort of ugly, funny voice,

و او فردی زشت با صدایی مضحک است

and he's a teacher at school.

و او معلمِ مدرسه است.

می‌دانم که هرگز چیزی از او نشنیده‌اید، اما همین امروز را به‌خاطر داشته باشید،

I know you've never heard of him, but just mark this day

that someday you will hear of him,

که روزی از او خواهید شنید،

چون او واقعا مرد فوق‌العاده‌ای است.»

because he's really an amazing man."

Frank Gehry: I heard he had some kind of a fling with Ingrid Bergman. Is that true?

فرانک گری: شنیده‌ام که با اینگرید برگمن سَر و سِری داشته حقیقت دارد؟

Nathaniel Kahn: If he did he was a very lucky man.

ناتانیل کان: اگر داشته که خیلی خوش‌شانس بوده.

(Laughter)

(خنده)

NK: Did you hear that, really?

ن.ک: واقعا درباره‌اش چیزی شنیدی؟

FG: Yeah, when he was in Rome.

ف.گ: آره، وقتی توی رم بود.

Moshe Safdie: He was a real nomad.

موشه سفدی: او یک خانه‌به‌دوش واقعی بود.

می‌دانی، از وقتی در دفتر کار می کردم، می‌شناختمش،

And you know, when I knew him when I was in the office,

he would come in from a trip, and he would be in the office

به محض برگشت از سفر، در دفتر کارش بود

for two or three days intensely, and he would pack up and go.

برای دو یا سه روز به شدت کار می‌کرد و دوباره بار سفر می‌بست و می‌رفت.

You know he'd be in the office till three in the morning working with us

می‌دانی که او تا ساعت سه صبح با ما کار می‌کرد

and there was this kind of sense of the nomad in him.

و این نوع احساس خانه به دوشی در او وجود داشت.

I mean as tragic as his death was in a railway station,

منظورم آن است که مرگ او در یک ایستگاه راه‌آهن،

it was so consistent with his life, you know?

خیلی با زندگی او سازگار است، می‌دانی؟

I mean I often think I'm going to die in a plane,

یعنی اغلب فکر می‌کنم در هواپیما می‌میرم،

or I'm going to die in an airport,

یا در فرودگاه،

or die jogging without an identification on me.

یا در حال پیاده‌روی تند بدون این که کسی مرا شناسایی کند می‌میرم.

I don't know why I sort of carry that

نمی‌دانم چرا چنین چیزی را

from that memory of the way he died.

از خاطره مرگ او به یاد می‌آورم.

But he was a sort of a nomad at heart.

اما او به نوعی ذاتا خانه‌به‌دوش بود.

Louis Kahn: How accidental our existences are really

لویی کان: چقدر وجود ما تصادفی است واقعا

and how full of influence by circumstance.

و چقدر مملو از تاثیر رویدادها هستیم.

(رودخانه گنگ، بنگلادش)

مرد: ما کارگرانی هستیم که صبح‌ها همیشه به اینجا می‌آییم،

Man: We are the morning workers who come, all the time, here

and enjoy the walking, city's beauty and the atmosphere

و از پیاده‌روی، زیبایی شهر و فضا لذت می‌بریم.

and this is the nicest place of Bangladesh.

و اینجا بهترین جای بنگلادش است.

We are proud of it.

به آن افتخار می‌کنیم.

ن.ک: به آن افتخار می‌کنید؟

NK: You're proud of it?

مرد: بله، این تصویرملی بنگلادش است.

Man: Yes, it is the national image of Bangladesh.

NK: Do you know anything about the architect?

ن.ک: چیزی از معمار آن می‌دانید؟

Man: Architect? I've heard about him; he's a top-ranking architect.

مرد: معمار؟ درباره‌اش شنیده‌ام، از معماران رده بالا بوده است.

NK: Well actually I'm here because I'm the architect's son,

ن.ک: خُب راستش من اینجا هستم چون پسر همان معمارم،

he was my father.

او پدرم بود.

Man: Oh! Dad is Louis Farrakhan?

مرد: اوه، پدرت لویی فرخ‌خان بود؟

NK: Yeah. No not Louis Farrakhan, Louis Kahn.

ن.ک: بله. نه لویی فرخ‌خان، لویی کان.

Man: Louis Kahn, yes!

(خنده)

(Laughter)

Man: Your father, is he alive?

مرد: پدر شما، آیا در قید حیات هستند؟

NK: No, he's been dead for 25 years.

ن.ک: نه، ۲۵ سال است که بدرود حیات گفته.

Man: Very pleased to welcome you back.

مرد: بسیار خوشحالیم، بسیار خوش آمدید.

NK: Thank you.

ن.ک: متشکرم.

ن.ک: اوهیچ‌وقت تمام شدن بنا را ندید، بابا.

NK: He never saw it finished, Pop.

No, he never saw this.

مرد: ندید؟

ن.ک: نه، هیچ‌وقت این را ندید.

Shamsul Wares: It was almost impossible, building for a country like ours.

شمسول وارز: ساختِ چنین بنایی برای کشوری مثل کشورما تقریبا غیرممکن بود.

In 30, 50 years back, it was nothing, only paddy fields,

در ۳۰، ۵۰ سال پیش، اینجا چیزی نبود جز مزارع برنج،

and since we invited him here,

و از آنجا که ما او را به اینجا دعوت کردیم

he felt that he has got a responsibility.

او احساس کرد که مسئولیتی دارد.

او می‌خواست که موسای اینجا باشد، او به ما دموکراسی داد.

He wanted to be a Moses here, he gave us democracy.

He is not a political man,

او سیاسی نبود،

but in this guise he has given us

اما در این لباس، نظام دموکراسی را به ما داده‌است و از آنجا می‌توانیم ترقی کنیم.

the institution for democracy, from where we can rise.

In that way it is so relevant.

با این اوصاف است که این موضوع بسیار مرتبط است.

او به این مساله اهمیت نمی‌داد که این کشور چقدر پول دارد،

He didn't care for how much money this country has,

or whether he would be able to ever finish this building,

یا اینکه آیا قادر خواهد بود که این ساختمان را به پایان برساند،

but somehow he has been able to do it, build it, here.

اما به طریقی توانست این کار را بکند، اینجا را بسازد.

And this is the largest project he has got in here, the poorest country in the world.

و این بزرگ‌ترین پروژه‌ای است که او اینجا به دست آورده‌است، فقیرترین کشور دنیا

ن.ک: این به قیمت زندگی‌اش تمام شد.

NK: It cost him his life.

س.و: بله، او زندگیش را برای این کار هزینه کرد،

SW: Yeah, he paid. He paid his life for this,

and that is why he is great and we'll remember him.

و به همین خاطر است که او بزرگ است و ما او را اینجا به نیکی یاد می‌کنیم.

But he was also human.

اما اوهمچنین انسان بود.

Now his failure to satisfy the family life,

حالا نتیجه شکست او در تامین رضایت زندگی خانوادگی‌اش،

is an inevitable association of great people.

ایجاد اجتماعی اجتناب‌ناپذیر از مردمانی بزرگ است.

But I think his son will understand this,

و فکر می‌کنم که پسرش این را درک کند،

و به نظر من هیچ حس کینه

and will have no sense of grudge,

or sense of being neglected, I think.

و یا درکی از اهمال در او نخواهد داشت.

He cared in a very different manner,

او با مَنِشی بسیار متفاوت اهمیت می‌داد،

اما زمان زیادی می‌برد تا آن را درک کنیم.

but it takes a lot of time to understand that.

In social aspect of his life

از جنبه اجتماعی زندگی او،

he was just like a child, he was not at all matured.

او به مانند کودکی بود، به بلوغ کامل نرسیده بود.

He could not say no to anything,

او نمی‌توانست به چیزی «نه» بگوید،

and that is why, that he cannot say no to things,

و به همین دلیل که او نتوانست به چیزها «نه» بگوید،

we got this building today.

امروزه ما چنین بنایی داریم.

می‌دانی، تنها راهی که می‌توانی درکش کنی این است که او را درک کنی.

You see, only that way you can be able to understand him.

There is no other shortcut,

هیچ راه میانبر دیگری نیست،

هیچ راه دیگری برای درک کردن او نیست.

no other way to really understand him.

اما فکر می‌کنم که او این ساختمان را به ما داده‌است

But I think he has given us this building

and we feel all the time for him,

و ما همیشه او را احساس می‌کنیم،

به همین دلیل است که او به ما عشق ورزیده است.

that's why, he has given love for us.

He could not probably give the right kind of love for you,

شاید او نتوانسته آن عشق مناسب شما را به شما بدهد،

but for us, he has given the people the right kind of love,

اما برای ما، او به مردم نوع درست عشق را داده‌است،

that is important.

که مهم است.

You have to understand that.

تو باید این را درک کنی.

He had an enormous amount of love,

او عشق عظیمی داشت،

he loved everybody.

و همه را دوست می‌داشت.

To love everybody, he sometimes did not see

برای عشق ورزیدن و دوست داشتن همه، شاید او

گاهی نزدیک‌ترین آدم‌های زندگی‌اش را ندید،

the very closest ones,

and that is inevitable for men of his stature.

و این امر برای مردانی در سطح و اندازه او اجتناب‌ناپذیراست.

(Applause)

(تشویق)