Iwan Baan: Ingenious homes in unexpected places

ايوان بان: خانه‌هایی خلاقانه در مکانهایی غیرمنتظره

Translator: Leila Ataei Reviewer: narsis sh

Throughout my career, I've been fortunate enough

در مسير حرفه‌‌ايم، بحد كافى خوش شانس بوده‌‌ام

to work with many of the great

با بسيارى از معماران بزرگ

international architects,

بين‌‌المللى كار كنم،

documenting their work and observing

با ثبت کردن کارهايشان و مشاهده‌ی اينكه

how their designs have the capacity

چطور طراحى‌‌هايشان قابليت

to influence the cities in which they sit.

تاثيرگذارى بر شهرهايى را دارد كه در آن سكونت دارند.

I think of new cities like Dubai

من به شهرهاى جديدى مثل دوبى فكر مى‌‌كنم

or ancient cities like Rome

با شهرهاى باستانى مثل رم

with Zaha Hadid's incredible MAXXI museum,

با موزه شگفت‌‌انگيز MAXXI اثرِ "زاها حديد"،

or like right here in New York with the High Line,

يا درست مثل همين جا در نيويورك با High Line،

a city which has been so much influenced

شهرى كه بسيار تحت تاثير

by the development of this.

توسعه آن بوده است.

But what I find really fascinating

اما برايم واقعاً جالب است

is what happens when architects and planners leave

كه چه اتفاقى مى‌افتد زمانى كه معمارها و برنامه ريزها بگذارند و بروند

and these places become appropriated by people,

و اين مکان‌ها از سوى مردم در خورسازى شود،

like here in Chandigarh, India,

مثل اينجا در چانديگراف، هندوستان،

the city which has been completely designed

شهرى كه بطور كامل از سوى

by the architect Le Corbusier.

لو كوربوزر معمار طراحى شده است.

Now 60 years later, the city has been taken over

اكنون پس از ٦٠ سال، شهر از سوى مردم

by people in very different ways

به روشهاى مختلف تسخير شده است

from whatever perhaps intended for,

شايد از هر آنچه كه به نيتش بود،

like here, where you have the people

مثل اينجا، جاييكه شما مردمى را داريد

sitting in the windows of the assembly hall.

كه در پنجره‌‌هاى سالن گردهمايى مى‌‌نشيند.

But over the course of several years,

اما در طى چندين سال،

I've been documenting Rem Koolhaas's

من مستند رِم كولهاس را در ساختمان CCTV

CCTV building in Beijing

در پكن و استاديوم المپيك

and the olympic stadium in the same city

در همان شهر ثبت مى‌‌كردم كه كارهاى

by the architects Herzog and de Meuron.

هرزوگ و دو مرون مهندسين معمارى هستند.

At these large-scale construction sites in China,

در اين سايتهاى ساختمانى مقياس بزرگ در چين،

you see a sort of makeshift camp

شما شاهد نوعی کمپ موقتی هستید

where workers live during the entire building process.

جاييكه كارگران در تمام طول پروسه ساختمان‌‌سازى در آن زندگى مى‌كنند.

As the length of the construction takes years,

همانطور كه ساخت و ساز سالها زمان می‌برد،

workers end up forming a rather rough-and-ready

سر آخرکارگرها شهر زمخت و شتاب‌زده‌ای را تشکیل دادند

informal city, making for quite a juxtaposition

که در همجواری شهرغیررسمی، در تقابل با

against the sophisticated structures that they're building.

همان بناهاى بيچيده‌‌اى قرار می‌گیرد كه آنها مى‌‌سازند.

Over the past seven years, I've been following

در طى هفت سال گذشته،

my fascination with the built environment,

علاقمندیم به آن محیط ساخته شده

and for those of you who know me, you would say

و همه آن دسته از شما که من را می‌شناسید خواهید گفت

that this obsession has led me to live

که این وسواس باعث شده است من

out of a suitcase 365 days a year.

۳۶۵ روز سال را با یک چمدان زندگی کنم.

Being constantly on the move

دائما در حال جابجایی بودن به

means that sometimes I am able

این معناست كه گاهى قادرم

to catch life's most unpredictable moments,

غير قابل پيش‌‌بينى‌‌ترين لحظه‌‌هاى زندگى را بگيرم،

like here in New York

مثل اينجا در نيويورك

the day after the Sandy storm hit the city.

فرداى وقتى كه طوفان سندى از شهر گذشت.

Just over three years ago,

يا همين سه سال قبل،

I was for the first time in Caracas, Venezuela,

براى نخستين بار در كاراكاس، ونزوئلا بودم،

and while flying over the city, I was just amazed

و هنگامى كه از روى شهر پرواز مى‌‌كردم، واقعا متحير بودم

by the extent to which the slums

از ميزان پیشرفت این محله‌های پست و شلوغ

reach into every corner of the city,

به گوشه گوشه شهر،

a place where nearly 70 percent of the population

جایی که تقریبا ۷۰ درصد جمعیت

lives in slums,

در ‌محله‌های شلوغ و پست زندگی می‌کنند،

draped literally all over the mountains.

که به معنای واقعی کلمه روی تمامی کوهستان‌ها را پوشانده است.

During a conversation with local architects Urban-Think Tank,

طی گفتگویم با معماران بومی Urban-Think Tank

I learned about the Torre David,

درباره‌ی توره ديويد ياد گرفتم،

a 45-story office building which sits

ساختمان ادارى ۴۵ طبقه‌اى كه درست

right in the center of Caracas.

در مركز كاراكاس قرار دارد.

The building was under construction

ساختمان در حال ساخت بود

until the collapse of the Venezuelan economy

تا زمان فروپاشى اقتصاد ونزوئلا

and the death of the developer in the early '90s.

و مرگ در اوائل دهه ٩٠.

About eight years ago, people started moving

در حدود هشت سال قبل، آدمها شروع كردند به رفتن

into the abandoned tower

داخل برج متروكه

and began to build their homes right in between

و شروع به ساختن خانه‌‌هايى مناسب در بين

every column of this unfinished tower.

ستونهاى اين برج ناتمام كردند.

There's only one little entrance to the entire building,

آنجا يك ورودى كوچولو به كل ساختمان وجود داشت،

and the 3,000 residents come in and out

و ٣٫٠٠٠ مقيم از طريق آن یک درب

through that single door.

آمد و رفت مى‌‌کردند.

Together, the inhabitants created public spaces

ساكنان آنجا، با همديگر، براى اينكه حس خانه بيشترى

and designed them to feel more like a home

را بدهد و كمتر به برجى ناتمام بماند،

and less like an unfinished tower.

فضاهاى عمومى را خلق و طراحى كردند.

In the lobby, they painted the walls and planted trees.

در سالن انتظار، ديوارها را رنگ كردند و درخت كاشتند.

They also made a basketball court.

آنها همچنين زمين بسكتبال ساختند.

But when you look up closely,

اما وقتى از نزديك به آن نگاه مى‌‌كردند،

you see massive holes where elevators

حفره‌‌هايى عظيم را مى‌‌ديدید، جايي كه بالابرها

and services would have run through.

و خدمات از طريق آن انجام ميشد.

Within the tower, people have come up

توی برج، آدمها در پاسخ به نیازهای مختلف

with all sorts of solutions

به انواع فراوانی از

in response to the various needs

راه‌حلها دست میابند،

which arise from living in an unfinished tower.

که از زندگی کردن در برجی ناتمام ناشی می‌شود.

With no elevators,

این برج ۴۵ طبقه‌ای است که بدون آسانسور باید از آن بالا رفت.

the tower is like a 45-story walkup.

این برج ۴۵ طبقه‌ای است که بدون آسانسور باید از آن بالا رفت.

Designed in very specific ways

طراحی شده به روشهای خاص

by this group of people

از سوی این گروه از انسانهایی

who haven't had any education in architecture or design.

که هیچ آموزشی در معماری یا طراحی نداشتند.

And with each inhabitant finding their own

و هر یک از ساکنان با روش بی‌نظیر

unique way of coming by,

‌خودشان میایند.

this tower becomes like a living city,

این برج به شهر زنده کوچکی میماند،

a place which is alive with micro-economies

جایی که با اقتصادهای خرد و تجارتهای

and small businesses.

کوچک زنده است.

The inventive inhabitants, for instance,

ساکنین ابداع‌گر، برای مثال

find opportunities in the most unexpected cases,

فرصت‌هایی را در غیرمنتظره‌ترین موارد می‌یابند،

like the adjacent parking garage,

مانند پارکینگ همجوار،

which has been reclaimed as a taxi route

که بعنوان مسیر تاکسی اصلاح گردیده

to shuttle the inhabitants up through the ramps

تا ساکنان را از بین سراشیبی‌ها جابجا کند

in order to shorten the hike

تا پیاده‌روی به آپارتمانها

up to the apartments.

را کوتاه کنند.

A walk through the tower

گردشی در داخل برج

reveals how residents have figured out

آشکار می‌سازد که این ساکنان کشف کرده اند

how to create walls, how to make an air flow,

چگونه دیوار‌ها را بسازند، چگونه جریان هوا ایجاد کنند،

how to create transparency,

چگونه نورگیری و گردش

circulation throughout the tower,

هوا را در سرتاسر برج ایجاد کنند،

essentially creating a home

لزوما با خلق خانه‌ای

that's completely adapted

که کاملا با شرایط

to the conditions of the site.

محل خود را وفق دهد.

When a new inhabitant moves into the tower,

زمانی که یک ساکن جدید به داخل برج نقل مکان می‌کند،

they already have a roof over their head,

آنها از قبل سقفی روی سرشان دارند،

so they just typically mark their space

بنابراین معمولا فقط باید جایشان را با تعدادی پرده یا ملافه علامت گذاری کنند.

with a few curtains or sheets.

بنابراین معمولا فقط باید جایشان را با تعدادی پرده یا ملافه علامت گذاری کنند.

Slowly, from found materials, walls rise,

به تدریج، از مصالح یافت شده، دیوارها بالا می روند،

and people create a space out of any found objects

و آدمها فضایی را از اشیاء یا مصالح یافت شده ساختند.

or materials.

و آدمها فضایی را از اشیاء یا مصالح یافت شده ساختند.

It's remarkable to see the design decisions

دیدن تصمیمات طراحی که آنها انجام می‌دهند

that they're making,

قابل توجه است،

like when everything is made out of red bricks,

مثل وقتی که همه چیز از آجرهای قرمز ساخته می‌شود.

some residents will cover that red brick

برخی ساکنان آن آجر قرمز را با

with another layer of red brick-patterned wallpaper

لایه دیگری از یک کاغذ دیواری طرح دار-آجر قرمز می‌پوشانند

just to make it a kind of clean finish.

فقط برای اینکه نتیجه کار تمیز از آب درآید.

The inhabitants literally built up these homes

ساکنین در واقع این خانه‌ها را با دستهای

with their own hands, and this labor of love

خودشان را ساختند و این تلاشِ ناشی از عشق

instills a great sense of pride

مفهوم بزرگی از افتخار را در بسیاری

in many families living in this tower.

از خانواده‌هایی که در این برج زندگی می‌کنند، به آهستگی القا می‌کند.

They typically make the best out of their conditions,

آنها عموما بهترین استفاده را از شرایطشان می‌کنند،

and try to make their spaces look nice and homey,

و تلاش می‌کنند تا فضاهایشان خوب و خودمانی به نظر رسند،

or at least up until as far as they can reach.

یا حداقل تا آن زمان تا حدی که ممکن باشد این کار را انجام دهند.

Throughout the tower, you come across

در سرتاسر برج، شما با انواع و اقسام

all kinds of services, like the barber,

خدمات مواجه می‌شوید، مثل سلمانی،

small factories, and every floor has

مغازه‌های کوچک، و هر طبقه

a little grocery store or shop.

مغازه یا بقالی کوچکی دارد.

And you even find a church.

و حتی کلیسا هم پیدا می‌کنید.

And on the 30th floor, there is a gym

و در طبقه ۳۰ام، باشگاهی وجود دارد

where all the weights and barbells

با کلیه وزنه‌ها و دمبل‌های

are made out of the leftover pulleys

ساخته شده از قرقره های به جا مانده

from the elevators which were never installed.

از آسانسورهایی که هرگز نصب نشدند.

From the outside, behind this always-changing facade,

از بیرون، در ورای این نمای همواره در حال تغییر،

you see how the fixed concrete beams

می‌بینید که چگونه این تیرهای بتونی ثابت

provide a framework for the inhabitants

چارچوبی را برای ساکنان میسر نموده است

to create their homes

تا خانه‌های خود را

in an organic, intuitive way

به روشی اداراکی، بنیانی خلق کنند

that responds directly to their needs.

تا مستقیما پاسخگوی نیازهاشان باشد.

Let's go now to Africa, to Nigeria,

حالا بیایید به آفریقا برویم، به نیجریه،

to a community called Makoko,

به جامعه‌ای که ماکوکو نامیده می‌شود،

a slum where 150,000 people

محله پرجمعیتی که ۱۵۰٫۰۰۰ انسان

live just meters above the Lagos Lagoon.

فقط چند متری بالاتر از لاگوس لاگون زندگی می‌کنند.

While it may appear to be a completely chaotic place,

در حالیکه شاید مکان کاملا نامنظمی بنظر رسد اما

when you see it from above, there seems to be

وقتی از بالا نگاه می‌کنید، به صورت

a whole grid of waterways and canals

شبکه کاملی از راه‌آبها و کانالهایی به نظر می‌رسد

connecting each and every home.

که همه خانه‌ها را متصل می‌کند.

From the main dock, people board long wooden canoes

از بارانداز اصلی مردم سوار کانوی‌های (قایق باریک و کوچک پارویی) چوبی درازی می‌شوند

which carry them out to their various homes and shops

که آنها را به سمت منازل و مغازه‌هایشان حمل می‌کند

located in the expansive area.

که در منطقه گران قیمتی واقع شده‌اند.

When out on the water, it's clear

وقتی اون بیرون روی آب هستید، واضح است که

that life has been completely adapted

حیات با این شیوه‌ی بسیار ویژه از زندگی کردن تطبیق یافته است.

to this very specific way of living.

حیات با این شیوه‌ی بسیار ویژه از زندگی کردن تطبیق یافته است.

Even the canoes become variety stores

حتی کانوی‌ها به فروشگاه‌های متنوعی تبدیل شده‌اند

where ladies paddle from house to house,

که با پارو زدن خانم‌ها خانه با خانه می‌روند،

selling anything from toothpaste to fresh fruits.

همه چیز می‌فروشند از خمیردندان گرفته تا میوه‌های تازه.

Behind every window and door frame,

پشت قاب هر در و پنجره‌ای

you'll see a small child peering back at you,

کودکی را می‌بینید که با دقت به شما نگاه می‌کند،

and while Makoko seems to be packed with people,

و در حالیکه ماکوکو بنظر میرسد از مردم لبریز است

what's more shocking is actually

چیزی که بیش از همه شوک‌آورتره راستش

the amount of children pouring out of every building.

میزان بچه‌هایی است که از هر ساختمان بیرون میایند.

The population growth in Nigeria,

رشد جمعیت در نیجریه،

and especially in these areas like Makoko,

و به ویژه در مناطقی مثل ماکوکو

are painful reminders

یادآور دردناکی

of how out of control things really are.

از این هستند که واقعا چطور مسائل خارج از کنترل هستند.

In Makoko, very few systems

در ماکوکو، زیرساختارها و سیستم‌های

and infrastructures exist.

بسیار اندکی جود دارند.

Electricity is rigged and freshest water

وضعیت برق مطلوب نیست و تازه ترین آب

comes from self-built wells throughout the area.

از چاه‌های خودساخته توی این منطقه میاید.

This entire economic model

تمامی این الگوی اقتصادی

is designed to meet a specific way of living

به نحوی طراحی شده که برآورده کننده شیوه خاصی

on the water, so fishing and boat-making

از معیشت روی آب باشد، بنابراین ماهیگیری و قایق سازی

are common professions.

حرفه‌های رایجی هستند.

You'll have a set of entrepreneurs

مجموعه‌ای از کارآفرینها را خواهید داشت

who have set up businesses throughout the area,

که تجارت خود را در سرتاسر منطقه برپا نموده اند،

like barbershops, CD and DVD stores,

مثل دکانهای سلمانی، فروشگاه‌های سی‌دی و دی‌وی‌دی،

movie theaters, tailors, everything is there.

سالن‌های سینما، خیاطها، همه چیز آنجا هست.

There is even a photo studio

حتی یک استودیو عکس هم هست

where you see the sort of aspiration

جاييكه شما شاهد نوعى الهام بخشى

to live in a real house or to be associated

براى زيستن در خانه‌‌اى واقعى يا براى شراكت كردن

with a faraway place, like that hotel in Sweden.

با محلى دور، مثل هتلى در سوئد هستيد.

On this particular evening,

در اين غروب خاص،

I came across this live band

با اين گروه سرزنده روبرو شدم

dressed to the T in their coordinating outfits.

كه در لباسهايى هماهنگ تى شرت پوشيده بودند.

They were floating through the canals

آنها در سراسر کانال‌ها توی یک

in a large canoe with a fitted-out generator

کانوی بزرگ با ژنراتور شناور بودند

for all of the community to enjoy.

تا کل جامعه لذت ببرند.

By nightfall, the area becomes almost pitch black,

با فرا رسیدن شب، سیاهی تقریباً بر ناحیه حاکم می‌شود

save for a small lightbulb

بجز لامپ‌ کوچک چراغ

or a fire.

یا آتش.

What originally brought me to Makoko

چیزی که در اصل مرا به ماکوکو کشاند

was this project from a friend of mine,

این پروژه مربوط به دوستم بود،

Kunlé Adeyemi, who recently finished building

کونولی آدییمی، که اخیرا ساخت

this three-story floating school

این مدرسه شناور سه طبقه

for the kids in Makoko.

براى کودکان در موکوکو را به اتمام رساند..

With this entire village existing on the water,

با کل این روستایی که روی آب وجود دارد،

public space is very limited,

فضای عمومی بسیار محدود است.

so now that the school is finished,

خب حالا که مدرسه تمام شده،

the ground floor is a playground for the kids,

طبقه همکف به زمین بازی بچه‌ها تبدیل شده است،

but when classes are out, the platform

اما وقتی کلاسها تمام می‌شوند، سکو

is just like a town square,

درست مثل یک میدان میماند

where the fishermen mend their nets

که ماهگیران تورهایشان را رفو می‌کنند

and floating shopkeepers dock their boats.

و دکاندارها از بارانداز قایق‌هایشان را به آب میاندازند.

Another place I'd like to share with you

جای دیگری که میخواهم با شما آن را قسمت کنم

is the Zabbaleen in Cairo.

در زابالین قاهره است.

They're descendants of farmers who began migrating

آنها بازماندگان کشاورزانی هستند که مهاجرت کردن را از

from the upper Egypt in the '40s,

شمال مصر در دهه ۴۰ آغاز کردند

and today they make their living

و امروز از طریق جمع‌آوری

by collecting and recycling waste from homes

و بازیافت ضایعات خانگی از سرتاسر

from all over Cairo.

قاهره امرار معاش می‌کنند.

For years, the Zabbaleen would live in makeshift villages

برای سالها، مردم زابالین در روستاهای موقت زندگی می‌کردند

where they would move around

جاییکه از آن به اطراف نقل مکان کردند

trying to avoid the local authorities,

در تلاش جهت ممانعت از مقامات محلی،

but in the early 1980s, they settled

اما در اوایل دهه ۱۹۸۰ میلادی، روی

on the Mokattam rocks

بلندیهای المقطم در لبه شرقی

just at the eastern edge of the city.

شهر مستقر شدند.

Today, they live in this area,

امروزه، آنها در این ناحیه زندگی می‌کنند،

approximately 50,000 to 70,000 people,

تقریبا ۵۰٫۰۰۰ تا ۷۰٫۰۰۰ نفر

who live in this community of self-built

که در این جامعه مملو از خانه‌های

multi-story houses

چندطبقه خودساخته زندگی می‌کنند

where up to three generations live in one structure.

جاییکه تا سه نسل دیگر بنا زندگی می‌کند.

While these apartments that they built for themselves

در حالیکه این آپارتمان‌هایی که آنها برای خودشان ستاختند

appear to lack any planning or formal grid,

در ظاهر فاقد هرگونه طرح‌ریزی یا شبکه رسمی است،

each family specializing in a certain form of recycling

هر خانواده متخصص در نوع خاصی از بازیافت است

means that the ground floor of each apartment

به این معنا که طبقه همکف هر ساختمانی

is reserved for garbage-related activities

برای فعالیتهای مرتبط به زباله کنار گذاشته شده است

and the upper floor is dedicated to living space.

و طبقه بالایی به فضای زندگی تخصیص داده شده است.

I find it incredible to see

دیدنِ این که چطور این انباشته‌های زباله برای مردمانی

how these piles and piles of garbage

دیدنِ این که چطور این انباشته‌های زباله برای مردمانی

are invisible to the people who live there,

که در آنجا زندگی می کنند نامریی است، باور کردنی نیست،

like this very distinguished man who is posing

مثل این مرد بسیار غیرقابل تشخیصی که ژست می گیرد

while all this garbage is sort of streaming out behind him,

در حالی که همه این زباله به نوعی پشت سرش جاری است

or like these two young men who are sitting

یا مثل این دو مرد جوانی که در

and chatting amongst these tons of garbage.

میان این هزار تن زباله نشسته و حرف می‌زنند.

While to most of us, living amongst

در حالیکه برای بیشتر ما، زندگی کردن

these piles and piles of garbage

درمیان این انباشته‌های زباله

may seem totally uninhabitable,

شاید کاملا غیرقابل سکنی باشد،

to those in the Zabbaleen, this is just

برای این زابالینی‌ها، تنها

a different type of normal.

نوع متفاوتی از متفاوت است.

In all these places I've talked about today,

در تمامی این محلهایی مه امروز درباره‌شان صحبت کردم،

what I do find fascinating is that there's really

نکته جذاب برایم این است که

no such thing as normal,

واقعا چیزی بعنوان نرمال وجود ندارد،

and it proves that people are able to adapt

و ثابت می‌کند که مردم قادرند با هر گونه

to any kind of situation.

شرایطی وقف پیدا کنند.

Throughout the day, it's quite common

در طول روز، کاملا عادیست

to come across a small party taking place

به مهمانیِ کوچکی برخورد کنید که در خیابان‌ها

in the streets, just like this engagement party.

اتفاق میفتد، درست مثل این میهمانیِ نامزدی .

In this tradition, the bride-to-be

در این سنت، تازه عروس

displays all of their belongings,

همه متعلقاتشان را نشان می‌دهد،

which they soon bring to their new husband.

که به زودی به خانه شوهر جدیدش خواهد برد.

A gathering like this one

مجموعه‌ای مثل این

offers such a juxtaposition

چنان پهلوی‌هم‌گذاری را ارائه می‌دهد

where all the new stuff is displayed

که در آنجا همه این چیزهای جدید به نمایش گذاشته می‌شوند

and all the garbage is used

و از همه زباله‌ها بعنوان

as props to display all their new home accessories.

حائل‌هایی برای نشان دادن تمامی تزیینات خانه تازه‌شان استفاده می‌گردد.

Like Makoko and the Torre David,

مثل ماکوکو و توره‌دیوید،

throughout the Zabbaleen you'll find all

در سرتاسر زابالین شما تمامی امکانات مشابه

the same facilities as in any typical neighborhood.

موجود در هر همسایگی معمولی را خواهید یافت.

There are the retail shops, the cafes

مغازه‌های خرده‌فروشی، کافه‌ها

and the restaurants, and the community

و رستورانها وجود دارد، و جامعه

is this community of Coptic Christians,

این جامعه مسیحیان قبطی است،

so you'll also find a church,

در نتیجه کلیسایی را خواهید یافت،

along with the scores of religious iconographies

همراه با شماری از پیکرنگاریهای مذهبی

throughout the area,

در سرتاسر این ناحیه،

and also all the everyday services

و همچنین مراکز خدماتی روزمره

like the electronic repair shops,

مثل مغازه‌های تعمیرات الکترونیکی،

the barbers, everything.

سلمانی‌ها و غیره.

Visiting the homes of the Zabbaleen

بازدید از منازل زابالین

is also full of surprises.

نیز پر از شگفتی‌ می‌باشد.

While from the outside,

در حالیکه از بیرون،

these homes look like any other informal structure

این خانه‌ها از بیرون مثل هر بنای غیررسمی دیگری در

in the city, when you step inside,

شهر میمانند، وقتی به داخل قدم می‌گذارید

you are met with all manner of design decisions

با انواع روشهایی از تصمیمات طراحی

and interior decoration.

و دکوراسیون داخلی مواجه می شوید.

Despite having limited access to space and money,

علی‌رغم دسترسی محدود به فضا و پول،

the homes in the area are designed

خانه‌های این محدوده با توجه

with care and detail.

و جزییات طراحی شده‌اند.

Every apartment is unique,

هر آپارتمانی منحصربه‌فرد است،

and this individuality tells a story

و این فردیت داستانی را درباره

about each family's circumstances and values.

ارزشها و شرایط تک تک خانواده‌ها می‌گوید.

Many of these people take their homes

خیلی از این مردم منازل و

and interior spaces very seriously,

فضای داخلی را خیلی جدی می‌گیرند،

putting a lot of work and care

مراقبت و کار خیلی زیادی را صرف

into the details.

جزییات آن می‌کنند.

The shared spaces are also treated in the same manner,

با فضاهای اشتراکی نیز به همان روش برخورد می‌شود،

where walls are decorated in faux marble patterns.

جاییکه دیوارها با الگوهای سنگ مرمر مصنوعی تزیین شده‌اند.

But despite this elaborate decor,

اما علی‌رغم این دکور به زحمت درست شده،

sometimes these apartments are used

گاهی این آپارتمانها به روشهایی

in very unexpected ways,

غیرمنتظره مورد استفاده قرارمی‌گیرند،

like this home which caught my attention

مثل این خانه‌ای که توجهم را جلب کرد

while all the mud and the grass was literally

در حالیکه همه این گل و علف در واقع

seeping out under the front door.

از زیر درب جلو به بیرون نفوذ کرده است.

When I was let in, it appeared that this fifth-floor apartment

وقتی به داخل راهم دادند، معلوم شد که طبقه پنجم آپارتمانی است

was being transformed into a complete animal farm,

که به یک مزرعه حیوانات واقعی تغییر یافته بود،

where six or seven cows stood grazing

جایی که شش یا هفت گاو برای چریدن در آن ایستاده‌اند

in what otherwise would be the living room.

در واقع می‌توانست اتاق نشیمن باشد.

But then in the apartment across the hall

اما در آپارتمانی در آنسوی راهرو

from this cow shed lives a newly married couple

و به دور از آغل گاوها زوج تازه ازدواج کرده‌ای زندگی می‌کنند

in what locals describe

که محلی‌ها آن را

as one of the nicest apartments in the area.

یکی از بهترین آپارتمانها در ناحیه توصیف می‌کنند.

The attention to this detail astonished me,

توجه به این جزییات مرا متحیر کرد،

and as the owner of the home so proudly

و صاحب خانه با افتخار زیادی

led me around this apartment,

مرا به این آپارتمان راهنمایی کرد،

from floor to ceiling, every part was decorated.

از کف به سقف، همه جا دکور شده بود.

But if it weren't for the strangely familiar

اما اگر بخاطر این بوی دل آشوب کن

stomach-churning odor that constantly

عجیب آشنا که مدام در

passes through the apartment,

آپارتمان می‌پیچید،

it would be easy to forget

فراموش کردن این موضوع که

that you are standing next to a cow shed

در همسایگی یک آغل گاو و روی دفنگاه زباله ایستاده‌اید

and on top of a landfill.

آسان است.

What moved me the most was that despite

چیزی که بیش از همه مرا تحت‌تاثیر قرار داد

these seemingly inhospitable conditions,

این بود که علی‌رغم این شرایط بظاهر نامهربانانه،

I was welcomed with open arms

با آغوشی باز مورد استقبال قرار گرفتم

into a home that was made with love, care,

در خانه‌ای که با عشق، مراقبت

and unreserved passion.

و شور و اشتیاقی بی‌محابا ساخته شده است.

Let's move across the map to China,

بیایید از روی نقشه به چین برویم،

to an area called Shanxi, Henan and Gansu.

به محدوده‌ای که شانکسی، هینان و گانسو نامیده می‌شود.

In a region famous for the soft, porous Loess Plateau soil,

منطقه‌ای که بخاطر خاک نرم و پر منفذ Loess معروف است،

there lived until recently an estimated

تا همین اواخر چیزی

40 million people in these houses underground.

در حدود 40 میلیون چینی در این خانه‌های زیرزمینی می زیستند.

These dwellings are called the yaodongs.

این محلهای سکونت yaodongs نامیده می‌شوند.

Through this architecture by subtraction,

از طریق این معماری بواسطه کاهش،

these yaodongs are built literally inside of the soil.

این yaodongs در معنای واقعی کلمه داخل خاک ساخته شده‌اند.

In these villages, you see an entirely altered landscape,

در این روستاها، شاهد چشم اندازی کاملا تغییر یافته هستید،

and hidden behind these mounds of dirt

و پنهان پشت این تپه‌های زباله

are these square, rectangular houses

این خانه‌های مستطیلی، مربع وجود دارد

which sit seven meters below the ground.

که هفت متر زیر زمین هستند

When I asked people why they were digging

وقتی از مردم پرسیدم چرا

their houses from the ground,

خانه‌هایشان را حفر می‌کنند،

they simply replied that they are poor wheat

بسادگی به من پاسخ دادند که آنها کشاورزان فقیر

and apple farmers who didn't have the money

گندم و سیبی هستند که پول برای خرید مصالح ندارند

to buy materials, and this digging out

و این حفاری

was their most logical form of living.

تنها نوع از روش منطقی برای زندگی کردن بود.

From Makoko to Zabbaleen, these communities

از ماکوکو گرفته تا زابالین، این جوامع

have approached the tasks of planning,

به اموری طرح‌ریزی،

design and management of their communities

طراحی و مدیریت جوامع و محله‌هایشان

and neighborhoods in ways that respond

نزدیک شده‌اندبه روشهایی که مخصوصا

specifically to their environment and circumstances.

پاسخگوی محیط زیست و شرایط آنهاست.

Created by these very people who live,

خلق شده از سوی این مردمان بسیار فقیری که

work and play in these particular spaces,

در این فضاهای خاص زندگی، کار و بازی می‌کنند،

these neighborhoods are intuitively designed

این همسایگی‌ها بطور غریزی بنحوی طراحی شده‌اند

to make the most of their circumstances.

تا بیشترین استفاده را ا ز شرایط خود کنند.

In most of these places, the government

در بيشتر اين محلها، حكومت،

is completely absent, leaving inhabitants

كاملاً غايب است، ساكنان را

with no choice but to reappropriate found materials,

با هیچ انتخابی بجز استفاده مجدد از مواد یافت شده باقی نگذاشته،

and while these communities are highly disadvantaged,

و در حالیکه این جوامع به شدت محروم هستند،

they do present examples

نمونه‌هایی از انواع درخشانی

of brilliant forms of ingenuity,

از قوه ابتکار را ارائه نموده

and prove that indeed we have the ability

ثابت می‌کند که در واقع ما توانایی

to adapt to all manner of circumstances.

وفق پیدا کردن با شرایط گوناگون را داریم.

What makes places like the Torre David

چیزی که مکانهایی مانند توره دیوید را

particularly remarkable

بطور ویژه‌ای قابل توجه می‌سازد

is this sort of skeleton framework

این نوع از چارچوب اسکلتی است

where people can have a foundation

جاییکه آدمها می‌توانند فونداسیونی داشته باشند

where they can tap into.

که از آن بهره‌برداری کنند.

Now imagine what these already ingenious communities

اکنون تجسم کنید که همین الان هم این جوامع مبتکر

could create themselves,

قادر به خلق چه چیزهایی که نیستند،

and how highly particular their solutions would be,

و تا چه میزانی زیادی راه‌حل‌هایشان خاص می‌شد

if they were given the basic infrastructures

اگر به آنها زیرسازی‌های داده می‌شد

that they could tap into.

که می‌توانستند از آن بهره‌برداری کنند.

Today, you see these large residential development projects

امروزه، شما شاهد این پروژه‌های بزرگ توسعه مسکونی است

which offer cookie-cutter housing solutions

که پیشنهاد کننده راه‌حلهای

to massive amounts of people.

برای میزان انبوهی از آدمهاست.

From China to Brazil, these projects attempt

از چین تا برزیل، این پروژهها کوشش دارند

to provide as many houses as possible,

تا حد امکان خانه‌های زیادی را فراهم کنند،

but they're completely generic

اما کاملا‌ پیش‌پا افتاد‌ه‌اند

and simply do not work as an answer

و به‌سادگی به‌عنوان پاسخی برای نیازهای فردی

to the individual needs of the people.

انسانها کار نمی‌کنند.

I would like to end with a quote

می‌خواهم با نقل قولی ازیکی از دوستانم

from a friend of mine and a source of inspiration,

و منبعی برای الهام گرفتن سخنرانی را تمام کنم،

Zita Cobb, the founder of the wonderful

زیتا کوب، بنیان‌گذار موسسه فوق‌العاده

Shorefast Foundation,

Shorefast،

based out of Fogo Island, Newfoundland.

که مرکزش در جزیره فوگو در نیوفوندلند است.

She says that "there's this plague of sameness

او می‌گوید:« با طاعونی از شباهت مواجهیم

which is killing the human joy,"

که لذت بشر را می‌کشد»،

and I couldn't agree with her more.

وبهتر از این نمی‌توانست حرف دلم را بزند.

Thank you.

سپاسگذارم.

(Applause)

(تشویق)