Why design should include everyone | Sinéad Burke

Translator: sepide nahali Reviewer: Masood Mousavi

I want to give you a new perspective.

میخواهم یک دیدگاه جدید به شما بدهم

That sounds grandiose, and it is.

خیلی پرآب و تاب به نظر میرسد، و همینطور هم هست.

I left Ireland yesterday morning.

من دیروز صبح ایرلند رو ترک کردم.

I traveled from Dublin to New York

از دوبلین به نیویورک سفر کردم

independently.

کاملا مستقل.

But the design of an airport,

ولی طراحی فرودگاه،

plane and terminal

هواپیما و ترمینال آن

offers little independence when you're 105 and a half centimeters tall.

زمانی که فقط ۱۰۵و نیم سانتی‌متر قد داشته باشی، استقلال کمی به انسان می‌دهد .

For Americans, that's 3' 5".

برای آمریکایی‌ها این عدد سه فوت و نیم هست.

I was whisked through the airport by airline assistants in a wheelchair.

درفرودگاه توسط دستیار خط هوایی با صندلی چرخ‌دار به سرعت جابجا شدم.

Now, I don't need to use a wheelchair,

الان، من نیاز به استفاده از صندلی چرخ‌دارندارم،

but the design of an airport

ولی طراحی فرودگاه

and its lack of accessibility

و عدم قابلیت دسترسی در آن

means that it's my only way to get through.

موجب شد که این تنها راه من، برای عبور از آنجا باشد.

With my carry-on bag between my feet,

و با همان صندلی چرخ‌دار، با ساک دستی میان پاهایم،

I was wheeled through security, preclearance

به بازرسی، پیش ترخیص برده شدم

and I arrived at my boarding gate.

و به گیت ورودی خودم رسیدم.

I use the accessibility services in the airport

من از خدمات قابل دسترس در آن فرودگاه استفاده کردم

because most of the terminal is just not designed with me in mind.

زیرا اغلب ترمینال‌ها آنطور که من فکر می‌کنم طراحی نمی‌شوند

Take security, for example.

مثلا بازرسی را در نظر بگیرید.

I'm not strong enough to lift my carry-on bag

من به قدر کافی قوی نیستم تا بتوانم ساک دستی ام را

from the ground to the carousel.

از روی زمین تا دستگاه بازرسی بار بلند کنم.

I stand at eye level with it.

فقط قد چشمانم به دستگاه می‌رسد.

And those who work in that space for safety purposes cannot help me

و افرادی که به منظور ایمنی در آنجا هستند نمی‌توانند به من کمک کنند

and cannot do it for me.

و نمی‌توانند این کار را برای من انجام بدهند.

Design inhibits my autonomy and my independence.

طراحی موجود، استقلال و آزادی مرا محدود می‌کند.

But traveling at this size, it isn't all bad.

ولی سفر کردن با این اندازه هم، خیلی بد نیست.

The leg room in economy is like business class.

فضای پاها در صندلی اکونومی هواپیما شبیه کلاس بیزنس آن است.

(Laughter)

(صدای خنده)

I often forget that I'm a little person.

بیشتر وقت‌ها، فراموش میکنم که آدم کوتاه قدی هستم.

It's the physical environment and society that remind me.

این محیط فیزیکی و جامعه است که به من یادآوری می‌کند.

Using a public bathroom is an excruciating experience.

استفاده از سرویس بهداشتی عمومی تجربه‌ی بسیار دردناکی است.

I walk into the cubicle

من به داخل اتاقک میروم

but I can't reach the lock on the door.

ولی دستم به قفل در نمیرسد.

I'm creative and resilient.

من آدم خلاق و منعطفی هستم.

I look around and see if there's a bin that I can turn upside down.

اطراف را نگاه میکنم تا ببینم آیا سطلی هست که بتوانم وارونه اش کنم.

Is it safe?

آیا این کار، ایمن هست؟

Not really.

نه واقعا.

Is it hygienic and sanitary?

آیا این تمیز و بهداشتی است؟

Definitely not.

قطعا خیر.

But the alternative is much worse.

اما روش جایگزین،از این هم بسیار بدتر هست.

If that doesn't work, I use my phone.

اگر روش قبلی جواب نداد از گوشی تلفنم استفاده می‌کنم.

It gives me an additional four- to six-inch reach,

این کار به من اجازه دسترسی به ۱۰ تا ۱۵سانتی‌متر بیشتر را می‌دهد،

and I try to jam the lock closed with my iPhone.

و من سعی میکنم قفل در را با تلفن آیفونم ببندم.

Now, I imagine that's not what Jony Ive had in mind when he designed the iPhone,

البته این همان چیزی نیست که جونی ایو وقتی تلفن آیفون را طراحی می‌کرد، در نظر داشته است.

but it works.

اما این روش کار می‌کند.

The alternative is that I approach a stranger.

روش بعدی، این است که به یک غریبه نزدیک بشوم.

I apologize profusely

کلی عذرخواهی کنم

and I ask them to stand guard outside my cubicle door.

و بخواهم که پشت در اتاق من، نگهبان بایستد.

They do

آنها اینکار را می‌کنند.

and I emerge grateful

و من بسیار سپاسگزار می‌شوم.

but absolutely mortified,

ولی با رنجش خاطر فراوان،

and hope that they didn't notice

و امیدوارم آن‌ها متوجه نشده باشند

that I left the bathroom without washing my hands.

که من سرویس بهداشتی را بدون شستن دستانم ترک میکنم.

I carry hand sanitizer with me every single day

من هر روز ضدعفونی کننده دستم را همراه خودم دارم

because the sink, soap dispenser, hand dryer and mirror

چون که سینک دستشوئی، جامایعی، خشکن دست و آینه

are all out of my reach.

همه خارج از دسترس من هستند.

Now, the accessible bathroom is somewhat of an option.

سرویس‌هایی که با دستشویی در یکجا قرار دارند، تا حدودی انتخاب بهتری هستند.

In this space, I can reach the lock on the door,

در این فضا، دستم به قفل میرسد،

the sink, the soap dispenser, the hand dryer and the mirror.

و همچنین به سینک دستشوئی، جامایعی، خشکن دست و آینه

Yet, I cannot use the toilet.

اما هنوز هم نمی‌توانم از دستشویی استفاده کنم.

It is deliberately designed higher

چون عمدا بلندتر طراحی شده است

so that wheelchair users can transfer across with ease.

تا آن‌هایی که از صندلی چرخ‌دار استفاده می‌کنند بتوانند به آسانی بر روی آن منتقل شوند.

This is a wonderful and necessary innovation,

این یک اختراع فوق العاده و ضروری هست،

but in the design world, when we describe a new project or idea as accessible,

اما در دنیای طراحی، زمانی که ما یک پروژه یا ایده را در دسترس توصیف میکنیم،

what does that mean?

چه معنی دارد؟

Who is it accessible to?

دردسترس برای چه کسی؟

And whose needs are not being accommodated for?

و نیاز چه کسانی در نظر گرفته نمی‌شود؟

Now, the bathroom is an example

سرویس بهداشتی فقط یک مثال است

of where design impinges upon my dignity,

که در آن طراحی از قد و قامت من تجاوز کرده است

but the physical environment impacts upon me in much more casual ways too,

اما محیط فیزیکی هم به روش های زیادی بر روی من تاثیر گذاشته است،

something as simple as ordering a cup of coffee.

چیزی به سادگی سفارش یک قهوه.

Now, I'll admit it.

البته اعتراف میکنم.

I drink far too much coffee.

که من خیلی زیاد قهوه میخورم.

My order is a skinny vanilla latte,

من قهوه لاته‌ی وانیلی کم چرب سفارش می‌دهم،

but I'm trying to wean myself off the syrup.

دارم سعی میکنم که شربت رو ترک کنم.

But the coffee shop, it's not designed well,

اما کافی شاپ، خوب طراحی نشده است،

at least not for me.

حداقل برای من.

Queuing, I'm standing beside the pastry cabinet

در طول صف، من نزدیک، قفسه شیرینی می‌ایستم

and the barista calls for the next order.

و متصدی نوبت بعدی را صدا میزند

"Next, please!" they shout.

داد میزند "بعدی لطفا!"

They can't see me.

آن‌ها قادر به دیدن من نیستند.

The person next to me in the queue points to my existence

نفر قبل من، به وجود من اشاره می‌کند

and everyone is embarrassed.

و همه خجالت زده می‌شوند.

I order as quick as I can and I move along to collect my coffee.

من به سرعت سفارشم را داده و به جلو می‌روم تا قهوم را جمع کنم.

Now, think just for a second.

اکنون، فقط برای یک لحظه فکر کنید.

Where do they put it?

آن‌ها قهوه را کجا می‌گذارند؟

Up high and without a lid.

در ارتفاع بالا و بدون سر پوش.

Reaching up to collect a coffee that I have paid for

رسیدن به قهوه ای که برای آن پول داده‌ام

is an incredibly dangerous experience.

به طور باورنکردنی تجربه‌ی خطرناکی است

But design also impinges on the clothes that I want to wear.

و اما طراحی حتی به حدود لباس پوشیدن من نیز تجاوز کرده است.

I want garments that reflect my personality.

من پوشاکی رو میخواهم که شخصیتم را نشان بدهد.

It's difficult to find in the childrenswear department.

به سختی می‌شود از بخش پوشاک کودکان، بتوان چنین لباسی پیدا کرد.

And often womenswear requires far too many alterations.

و پوشاک زنان اغلب نیاز به تغییرات فراوانی دارد.

I want shoes that affect my maturity, professionalism and sophistication.

من کفش هایی میخواهم که نشان دهنده‌ی بلوغ و حرفه‌ای بودن و کمال من باشد.

Instead, I'm offered sneakers with Velcro straps and light-up shoes.

در عوض به من کتانی‌های چسبی چراغ‌ دار پیشنهاد می‌شود.

Now, I'm not totally opposed to light-up shoes.

البته من کاملا هم مخالف کفش‌های چراغ دار نیستم.

(Laughter)

(صدای خنده)

But design also impacts on such simple things,

اما طراحی روی چنین چیزهای ساده‌ای هم تاثیرگذار است،

like sitting on a chair.

مثل نشستن روی یک صندلی.

I cannot go from a standing to a seating position with grace.

من نمی‌توانم به زیبایی از حالت ایستاده به حالت نشسته بروم.

Due to the standards of design heights of chairs,

به دلیل استاندارد‌ طراحی ارتفاع صندلی‌ها،

I have to crawl on my hands and knees

من مجبورم روی دستان و زانوهایم بخزم

just to get on top of it,

تا اینکه به بالای آن برسم،

whilst also being conscious that it might tip over at any stage.

ضمن اینکه حواسم باشد، ممکن است در هر مرحله سُر بخورم.

But whilst design impacts on me

اما در حالی که طراحی روی من تاثیر میگذارد

whether it's a chair, a bathroom, a coffee shop, or clothes,

چه صندلی باشد و چه سرویس بهداشتی یا کافی شاپ و یا پوشاک

I rely on and benefit

من اطمینان می‌کنم و منفعت می‌برم

from the kindness of strangers.

از مهربانی غریبه‌ها

But not everybody is so nice.

اما همه‌ی مردم خیلی هم نازنین نیستن

I'm reminded that I'm a little person

به من یادآوری می‌شود که آدمی کوتاه قد هستم

when a stranger points,

زمانی که یک غریبه به من اشاره می‌کند

stares,

خیره می‌شود،

laughs,

میخندد،

calls me a name,

مرا به اسمی صدا میزند،

or takes a photograph of me.

یا با من عکس می‎گیرد.

This happens almost every day.

این موضوع تقریبا هر روز تکرار می‌شود.

With the rise of social media, it has given me an opportunity

با پیشرفت رسانه اجتماعی این فرصت به من داده شده

and a platform to have a voice as a blogger and as an activist,

و یک پلتفرم برای داشتن صدا به عنوان وبلاگ نویس و فعال حقوقی

but it has also made me nervous

اما این هنوز هم مرا نگران می‌کند

that I might become a meme

که ممکنه سوژه خنده بشوم

or a viral sensation,

یا نقل محافل

all without my consent.

و همه اینها بدون رضایت خودم است.

So let's take a moment right now

پس اجازه بدید لحظه‌ای فرصت بخواهم

to make something very clear.

تا یک چیز رو کاملا مشخص کنم.

The word "midget" is a slur.

کلمه‌ی "ریز اندام" یک توهین است.

It evolved from PT Barnum's era of circuses and freak shows.

که از زمان سیرک‌ها و نمایش عجیب الخلقه پیتی بارنوم وارد شده

Society has evolved.

به جامعه هم وارد شده.

So should our vocabulary.

و وارد واژگان ما هم شده است.

Language is a powerful tool.

زبان یک ابزار قدرتمند است.

It does not just name our society.

زبان، فقط جامعه‌ی ما را نشان نمی‌دهد.

It shapes it.

بلکه جامعه را شکل می‌دهد.

I am incredibly proud to be a little person,

من واقعا افتخار می‌کنم که آدمی کوتاه قد هستم،

to have inherited the condition of achondroplasia.

که شرایط آکندروپلازی را به ارث برده‌ام.

But I am most proud to be Sinead.

اما بیشتر به خاطر شین اِید(نام خود) بودن افتخار میکنم.

Achondroplasia is the most common form of dwarfism.

آکندروپلازی رایج ترین صورت کوتولگی است.

Achondroplasia translates as "without cartilage formation."

آکندروپلازی به معنای "عدم تشکیل غضروفی" می‌باشد.

I have short limbs and achondroplastic facial features,

من دست و پاهای کوتاهی دارم و چهره‌ای با ویژگی‌های آکندروپلازی،

my forehead and my nose.

مانند پیشانی و بینی‌ من.

My arms do not straighten fully,

بازوهای من کاملا صاف نمی‌شوند،

but I can lick my elbow.

اما می‌توانم آرنجم را لیس بزنم.

I'm not showing you that one.

این مورد رو قصد ندارم به شما نشان بدهم.

Achondroplasia occurs in approximately one in every 20,000 births.

آکندروپلازی تقریبا از هر ,۲۰٫۰۰۰ تولد در یکی اتفاق می‌افتد،

80 percent of little people are born to two average-height parents.

۸- درصد انسان‌های کوتاه قد از والدینی با قدهای متوسط بدنیا می‌آیند.

That means that anybody in this room could have a child with achondroplasia.

و این به معنی آن است که تمام افراد حاضر در اینجا می‌توانند فرزند آکندروپلازی داشته باشند.

Yet, I inherited my condition from my dad.

با این حال، من وضعیتم را از پدرم به ارث برده‌ام.

I'd like to show you a photo of my family.

دوست دارم عکسی از خانواده‌ام را به شما نشان بدهم.

My mother is average height,

مادر من قد متوسطی دارد

my father is a little person

اما پدرم یک انسان قد کوتاه است

and I am the eldest of five children.

و من در میان ۵ فرزندشان از همه بزرگتر هستم.

I have three sisters and one brother.

من سه خواهر و یک برادر دارم.

They are all average height.

قد همه‌ی آن‌ها متوسط است.

I am incredibly fortunate to have been born into a family

من واقعا خوش شانس بودم که در این خانواده متولد شدم

that cultivated my curiosity and my tenacity,

که حس کنجکاوی و سرسختی را در من زیاد کرده است،

that protected me from the unkindness and ignorance of strangers

تا من را از نامهربانی‌ و نادانی‌های غریبه‌ها حفظ کند

and that armed me with the resilience, creativity and confidence

و به من انعطاف پذیری و خلاقیت و اعتماد به نفسی داده است که

that I needed to survive and manipulate the physical environment and society.

من برای زنده ماندن و مدیریت محیط فیزیکی و جامعه به آن نیاز دارم.

If I was to pinpoint any reason why I am successful,

اگر بخواهم به علتی که موفقیتم را بیان می‌کند اشاره کنم،

it is because I was and I am a loved child,

به این دلیل است که من فرزندی هستم که مورد عشق قرار گرفته است،

now, a loved child with a lot of sass and sarcasm,

اکنون، فرزندی مورد عشق قرار گرفته هستم با کلی حرف گستاخانه و طعنه آمیز،

but a loved child nonetheless.

اما باز هم فرزندی هستم که مورد عشق قرار گرفته است،

In giving you an insight into who I am today

برای آنکه به شما نشان دهم من امروز چه کسی هستم

I wanted to offer you a new perspective.

میخواهم به شما دیدگاه جدیدی ارائه بدهم.

I wanted to challenge the idea

میخواهم این عقیده را به چالش بکشانم که

that design is but a tool to create function and beauty.

طراحی، ابزاری برای خلق کارکرد و زیبایی است.

Design greatly impacts upon people's lives,

طراحی به طور وسیعی در زندگی افراد تاثیرگذار است،

all lives.

زندگی همه‌ی افراد.

Design is a way in which we can feel included in the world,

طراحی راهی است که ما می‌توانیم با آن احساس دربرگرفته شدن در دنیا را داشته باشیم.

but it is also a way in which we can uphold a person's dignity

اما همچنین راهی برای حفظ بزرگی و وقار افراد

and their human rights.

و حقوق انسانی آن‌ها است.

Design can also inflict vulnerability

طراحی همچنین می‌تواند موجب آسیب دیدگی روحی شود

on a group whose needs aren't considered.

برای گروهی که نیازهایشان درنظر گرفته نمی‌شود.

So today, I want your perceptions challenged.

بنابراین امروز، میخواهم دیدگاه شما را به چالش بکشم.

Who are we not designing for?

ما برای چه کسانی طراحی نمی‌کنیم؟

How can we amplify their voices

چگونه می‌توانیم صدا

and their experiences?

و تجربیات آن‌ها را تقویت کنیم؟

What is the next step?

گام بعدی چی هست؟

Design is an enormous privilege,

طراحی امتیاز بزرگی است،

but it is a bigger responsibility.

اما مسئولیت بزرگتری هم هست .

I want you to open your eyes.

از شما می‌خواهم که چشمان خود را باز کنید.

Thank you so much.

از شما بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)