Why design should include everyone | Sinéad Burke

Translator: DEVANATHAN RENGACHARI Reviewer: Vijaya Sankar N

நான் உங்களுக்கு ஒரு புதிய முன்னோக்கை கொடுக்க விரும்புகிறேன்.

I want to give you a new perspective.

That sounds grandiose, and it is.

பகட்டாக ஒலிக்கும் ஒன்றை, ஆமாம்.

I left Ireland yesterday morning.

அயர்லாந்திலுருந்து நான் நேற்று காலை கிளம்பினேன்.

I traveled from Dublin to New York

நான் டப்ளினிலிருந்து ந்யூயார்க் வரை பயணம் செய்தேன்

independently.

தன்னந்தனியாக.

But the design of an airport,

ஆனால், வானிலயத்தின் வடிவமைப்பு,

plane and terminal

விமானம் மற்றும் அதன் முனையம்

offers little independence when you're 105 and a half centimeters tall.

ஒருவர் 105.5செ.மீ உயரம் இருக்கும்போது மிகக் குறைவான சுதந்திரம் அளிக்கிறது

For Americans, that's 3' 5".

அமெரிக்க மக்களுக்கு, அது 3 அடி 5 அங்குலங்கள்.

I was whisked through the airport by airline assistants in a wheelchair.

வானிலையத்தின் உதவியாளர்கள் என்னை ஒரு சக்கர நாற்காலியில் விரைவாக கொண்டு சென்றனர்

Now, I don't need to use a wheelchair,

சொல்லப்போனால், எனக்கு சக்கர நாற்காலி பயன்படுத்தவேண்டிய அவசியமில்லை,

but the design of an airport

ஆனால் வானிலையத்தின் வடிவமைப்பு

and its lack of accessibility

மற்றும் அதன் அணுகல் இல்லாமை

means that it's my only way to get through.

எனில், நான் செல்ல இருக்கும் ஒரே வழி அது மாத்திரமே.

With my carry-on bag between my feet,

உடன் எடுத்துச் செல்லும் பை என் கால்களுக்கிடையில் இருக்க,

I was wheeled through security, preclearance

சக்கர நாற்காலியில் பாதுகாப்பு, முன் அனுமதி வழியாக அழைத்து வரப் பட்டு

and I arrived at my boarding gate.

என்னுடைய புறப்பாடு வாசலை நான் வந்தடைந்தேன்.

I use the accessibility services in the airport

நான் வானிலையத்தில் அணுகல் சேவைகளைப் பயன் படுத்துகிறேன்

because most of the terminal is just not designed with me in mind.

ஏனெனில், முனையத்தில் பெரும்பாலானவை என்னை மனதில் கொண்டு வடிவமைக்கப்படவில்லை

Take security, for example.

உதாரணத்திற்கு, பாதுகாப்பை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்.

I'm not strong enough to lift my carry-on bag

உடன் எடுத்துச் செல்லும் பையை தூக்கத் தேவையான பலம் எனக்கு இல்லை,

from the ground to the carousel.

நிலத்திலிருந்து கொணர்வி வரை.

I stand at eye level with it.

நான் அதன் கண் மட்டத்தில் நிற்கிறேன்.

And those who work in that space for safety purposes cannot help me

அங்கு பாதுகாப்பை முன்னிட்டு வேலை செய்பவர்கள் எனக்கு உதவ முடியாது

and cannot do it for me.

மேலும் எனக்காகச் செய்யவும் முடியாது.

Design inhibits my autonomy and my independence.

வடிவமைப்பு என்னுடைய தன்னுரிமை மற்றும் சுதந்திரத்தைத் தடுக்கிறது.

But traveling at this size, it isn't all bad.

ஆனால் இந்த அளவில் பயணம் செய்வது எந்த விதத்திலும் மோசமில்லை.

The leg room in economy is like business class.

சிக்கன வர்க்கத்தில், கால் வைக்க இருக்கும் இடம், வணிக வர்க்கத்தில் இருப்பது போலுள்ளது

(Laughter)

(சிரிப்பு)

I often forget that I'm a little person.

நான் ஒரு சிறிய நபர் என்பதை அடிக்கடி மறந்து விடுகிறேன்.

It's the physical environment and society that remind me.

பருநிலை சூழலும் சமூகமும் தான் அதை எனக்கு ஞாபகப் படுத்துகிறது.

Using a public bathroom is an excruciating experience.

பொதுக் குளியலறையைப் பயன்படுத்துவது ஒரு கடும் வேதனையான அனுபவம்.

I walk into the cubicle

நான் தனி அறைக்குள் நுழைகிறேன்

but I can't reach the lock on the door.

ஆனால், என்னால் கதவிலிருக்கும் பூட்டை எட்ட முடியாது.

I'm creative and resilient.

படைப்புத் திறனுடன் வளைந்து கொடுக்கும் தன்மையுடையவள் நான்.

I look around and see if there's a bin that I can turn upside down.

சுற்றிலும் பார்க்கிறேன் ஏதாவது தலைகீழாகத் திருப்பக்கூடிய ஒரு தொட்டி இருக்கிறதா என.

Is it safe?

அது பாதுகாப்பானதா?

Not really.

உண்மையில் இல்லை.

Is it hygienic and sanitary?

அது ஆரோக்கியமானதும் சுகாதாரமானதுமா?

Definitely not.

நிச்சியமாக இல்லை.

But the alternative is much worse.

ஆனால் அதன் மாற்று அதைவிட மோசமானது.

If that doesn't work, I use my phone.

அது வேலை செய்யவிலையெனில் என் கைப்பேசியைப் பயன்படுத்துகிறேன்.

It gives me an additional four- to six-inch reach,

அது, நான் எட்டக்கூடியதை 4 முதல் 6 அங்குலங்கள் கூட்டுகிறது.

and I try to jam the lock closed with my iPhone.

மேலும், பூட்டை மூட, என் ஐ-போனை பயன்படுத்த முயற்சிக்கிறேன்.

Now, I imagine that's not what Jony Ive had in mind when he designed the iPhone,

ஜோனி ஐவ், ஐ-போனை வடிவமைத்தபோது இதை மனதில் கொள்ளவில்லை என நம்புகிறேன்,

but it works.

ஆனால் அது வேலை செய்கிறது.

The alternative is that I approach a stranger.

இதற்கு மாற்று, நான் ஒரு அந்நியரை அணுகுவது.

I apologize profusely

அளவிற்கப்பால் அவரிடம் மன்னிப்பு கேட்டு

and I ask them to stand guard outside my cubicle door.

அவர்களை என் தனி அறைக்கு வெளியே காவலுக்கு இருக்கச் சொல்வது.

They do

அவர்கள் செய்கிறார்கள்

and I emerge grateful

நான் நன்றியுடன் வெளி வருகிறேன்

but absolutely mortified,

ஆனால், முற்றிலும் புண்பட்ட உணர்ச்சியோடு,

and hope that they didn't notice

அவர்கள் கவனித்திருக்க மாட்டார்கள் என்று நம்புகிறேன்,

that I left the bathroom without washing my hands.

கைகளைக் கழுவாமல் குளியலறையிலிருந்து நான் வெளி வந்ததை.

I carry hand sanitizer with me every single day

நான் என்னுடன் ஒவ்வொரு நாளும் கை சுத்திகரிப்பானை எடுத்துச் செல்கிறேன்

because the sink, soap dispenser, hand dryer and mirror

ஏனெனில், நீர்த்தொட்டி.சோப் வினியோகி, கை உலர்த்தி மற்றும் கண்ணாடி

are all out of my reach.

எல்லாமே என் கைகளுக்கு எட்டாது.

Now, the accessible bathroom is somewhat of an option.

அணுகல் உடைய குளியலறை, ஏறக்குறைய ஒரு விருப்பத்தேர்வு போல.

In this space, I can reach the lock on the door,

இங்கு, கதவிலிருக்கும் பூட்டு, மேலும் நீர்த்தொட்டி,

the sink, the soap dispenser, the hand dryer and the mirror.

சோப் வினியோகி, கை உலர்த்தி, மற்றும் கண்ணாடியை என்னால் அணுக முடியும்.

Yet, I cannot use the toilet.

ஆனாலும், நான் கழிப்பறையை பயன்படுத்த முடியாது,

It is deliberately designed higher

அது வேண்டுமென்றே உயரத்தில் வடிவமைக்கப் பட்டிருக்கிறது

so that wheelchair users can transfer across with ease.

சக்கர நாற்காலி பயன்படுத்துவோர் சுலபமாக இடம் மாறுவதற்கு ஏற்றபடி,

This is a wonderful and necessary innovation,

இது ஒரு அற்புதமான மற்றும் தேவையான கண்டுபிடிப்பு,

but in the design world, when we describe a new project or idea as accessible,

வடிவமைப்பு உலகத்தில் ஒரு புதிய திட்டம் அல்லது யோசனை அணுகல் உடையது என விவரிக்கும்போது,

what does that mean?

அதற்கு என்ன அர்த்தம்?

Who is it accessible to?

அது யாருக்கு அணுகல் உடையது?

And whose needs are not being accommodated for?

மேலும், யாருடைய தேவைகள் பூர்த்தி செய்யப்படவில்லை?

Now, the bathroom is an example

இப்போது, குளியலறை ஒரு உதாரணம்

of where design impinges upon my dignity,

எங்கு வடிவமைப்பு என்னுடைய தன்மானத்துடன் மோதுகிறது என்று,

but the physical environment impacts upon me in much more casual ways too,

ஆனால், பருநிலை சூழல் பல தற்செயலான வழிகளில் கூட என்னைப் பாதிக்கிறது

something as simple as ordering a cup of coffee.

ஒரு கப் காபி ஆர்டர் செய்வது போன்ற எளிய செயல் கூட.

Now, I'll admit it.

இப்போது, நான் ஒப்புக் கொள்கிறேன்.

I drink far too much coffee.

நான் மிக அதிகமாகக் காப்பி குடிக்கிறேன் என்று,

My order is a skinny vanilla latte,

நான் ஆர்டர் செய்தது, ஒரு ஸ்கின்னி வனிலா லாட்டே,

but I'm trying to wean myself off the syrup.

ஆனால், மருந்திலிருந்து நான் என்னை விலக்கிக் கொள்ள முயற்சிக்கிறேன்.

But the coffee shop, it's not designed well,

அனால், காப்பிக் கடை நன்றாக வடிவமைக்கப்பட வில்லை,

at least not for me.

என்னைப் பொருத்த மட்டிலுமாவது.

Queuing, I'm standing beside the pastry cabinet

வரிசையில், மாவுப்பண்டம் உள்ள பெட்டிக்கு அருகில் நிற்கிறேன்

and the barista calls for the next order.

மேலும், காப்பி கொடுப்பவர்,அடுத்த ஆர்டர் செய்தவரை அழைக்கிறார்,

"Next, please!" they shout.

"தயவு செய்து அடுத்தவர் வாருங்கள்" என அவர்கள் சப்தமிடுகிறார்கள்,

They can't see me.

அவர்களால், என்னைப் பார்க்க முடியாது,

The person next to me in the queue points to my existence

வரிசையில் எனக்குப் பின்னால் இருப்பவர் நான் இருப்பதை சுட்டிக் காட்டுகிறார்

and everyone is embarrassed.

மேலும், எல்லோரும் சங்கடப் படுகிறார்கள்

I order as quick as I can and I move along to collect my coffee.

விரைவாக நான் ஆர்டர் செய்து விட்டு, என் காப்பியைப் பெற்றுகொள்வதற்காக நகருகிறேன்,

Now, think just for a second.

இப்போது, ஒரே ஒருவினாடி யோசனை செய்யுங்கள்,

Where do they put it?

அதை அவர்கள் எங்கே வைப்பார்கள்?

Up high and without a lid.

மேலே உயரத்தில் மூடிகூட இல்லாமல்.

Reaching up to collect a coffee that I have paid for

நான் பணம் கொடுத்து வாங்கிய காப்பியைப் பெறச் செல்வது

is an incredibly dangerous experience.

ஒரு நம்பமுடியாத ஆபத்தான அனுபவம்.

But design also impinges on the clothes that I want to wear.

வடிவமைப்பு, நான் அணிய விரும்பும் துணிகளுக்குக் கூட இடையே வருகிறது.

I want garments that reflect my personality.

என்னுடைய குணநலன்களை பிரதிபலிக்கும் ஆடைகள் எனக்கு வேண்டும்.

It's difficult to find in the childrenswear department.

குழந்தைகள் ஆடைகள் உள்ள துறையில் அதைக் காண்பது கடினம்

And often womenswear requires far too many alterations.

மேலும், மகளிருக்குடைய ஆடைகளில், பல திருத்தங்கள் செய்ய வேண்டியிருக்கும்.

I want shoes that affect my maturity, professionalism and sophistication.

என்னுடைய முதிர்ச்சி, தொழில்முறை மற்றும் பண்பிற்கேற்ப எனக்கு காலணிகள் வேண்டும்,

Instead, I'm offered sneakers with Velcro straps and light-up shoes.

மாறாக, வெல்க்ரோ பட்டைகள் வைத்த ஸ்னீக்கர்ஸ் மற்றும் ஒளிமிளிர் காலணிகளை வழங்குகிறார்கள்.

Now, I'm not totally opposed to light-up shoes.

இப்போது, ஒளிமிளிர் காலணிகளை நான் முற்றிலும் எதிர்ப்பவளில்லை.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

But design also impacts on such simple things,

ஆனால், வடிவமைப்பு கீழ் கண்ட, எளிய விஷயங்களைக் கூட பாதிக்கிறது,

like sitting on a chair.

ஒரு நாற்காலியின் மேல் உட்காருவதை,

I cannot go from a standing to a seating position with grace.

என்னால், நிற்கும் நிலையிலிருந்து உட்காரும் நிலைக்கு ஒரு வசீகரத்துடன் செல்ல முடியாது.

Due to the standards of design heights of chairs,

நாற்காலி உயரங்களின் வடிவமைப்பு தர நிலைகளின் காரணமாக,

I have to crawl on my hands and knees

என் கைகளாலும் முட்டிகளாலும் நான் தவழ வேண்டும்,

just to get on top of it,

அதன் மேல் ஏறுவதற்காக,

whilst also being conscious that it might tip over at any stage.

அதே சமயத்தில், எந்த நிலையிலும் கீழே விழலாம் என்ற உணர்வுடன்.

But whilst design impacts on me

ஆனால் வடிவமைப்பு எனக்கு தாக்கம் ஏற்படுத்தினாலும்

whether it's a chair, a bathroom, a coffee shop, or clothes,

நாற்காலியோ, குளியலறையோ, ஒரு காப்பிக் கடையோ அல்லது ஆடைகளோ,

I rely on and benefit

நான் முழுமையாக நம்பி நன்மை அடைவது

from the kindness of strangers.

அந்நியர்களின் இரக்கத்தினால்.

But not everybody is so nice.

ஆனால், எல்லோரும் அவ்வளவு நல்லவர்களாக இருப்பதில்லை.

I'm reminded that I'm a little person

ஒரு சிறிய நபர் என்று நினைவூட்டப்படுகிறது,

when a stranger points,

ஒரு அந்நியர் கை காட்டும் போது,

stares,

உற்றுப் பார்க்கும் போது,

laughs,

சிரிக்கும் போது,

calls me a name,

என்னை ஒரு பெயர் சொல்லி அழைக்கும்போது,

or takes a photograph of me.

அல்லது, என்னை ஒரு புகைப்படம் எடுக்கும்போது.

This happens almost every day.

இது அனேகமாக தினமும் நிகழ்கிறது.

With the rise of social media, it has given me an opportunity

சமூக ஊடகங்களின் எழுச்சி ஒரு வலைப்பதிவாளர் மற்றும்

and a platform to have a voice as a blogger and as an activist,

செயல்வாதியாக குரல் எழுப்ப ஒரு மேடை மற்றும் வாய்ப்பு அளித்திருக்கிறது,

but it has also made me nervous

ஆனால், அது என்னை பதற்றப் படுத்தியும் இருக்கிறது

that I might become a meme

ஒரு நினைவூட்டுப் பொருளாக அல்லது

or a viral sensation,

ஒரு வைரல் செய்தியாகி விடுவேனோ என்று,

all without my consent.

எல்லாமே என் அனுமதி இல்லாமல்.

So let's take a moment right now

ஆகையால், ஒரு கணம் எடுத்துக் கொள்வோம்

to make something very clear.

சிலவற்றை மிகத் தெளிவுபடுத்த.

The word "midget" is a slur.

"சிறிய மனிதன்" என்ற வார்த்தை ஒரு அவதூறு.

It evolved from PT Barnum's era of circuses and freak shows.

அது பி.டி.பர்னூம் காலத்தில் சர்க்கஸ் மற்றும் அசாதாரண நிகழ்சிகளால் உருவானது.

Society has evolved.

சமுதாயம் படிப்படியாக உருவாகி இருக்கிறது

So should our vocabulary.

நம் சொல்வளமும் அப்படியே உருவாகவேண்டும்.

Language is a powerful tool.

மொழி ஒரு சக்திவாய்ந்த கருவியாகும்.

It does not just name our society.

அது நம் சமுதாயத்தின் பெயரை மட்டும் குறிப்பிடுவதில்லை.

It shapes it.

அது அதற்கு உருவம் கொடுக்கிறது.

I am incredibly proud to be a little person,

நான் சிறிய நபராக இருப்பதில் நம்பமுடியாத பெருமை கொள்கிறேன்,

to have inherited the condition of achondroplasia.

அகோன்ட்ரோப்ளேசியா என்ற நிலைமையை மரபு உரிமையாகப் பெற்றதற்காக.

But I am most proud to be Sinead.

ஆனால், சினேயாட் ஆக இருப்பதில் நான் அளவற்ற பெருமைப்படுகிறேன்.

Achondroplasia is the most common form of dwarfism.

குள்ளத்தன்மையின் ஒரு மிகப் பொதுவான வடிவம், அகோன்ட்ரோப்ளேசியா .

Achondroplasia translates as "without cartilage formation."

"குருத்தெலும்பு உருவாக்கம் இல்லாமல்" என அகோன்ட்ரோப்ளேசியா-வை மொழிபெயர்க்கலாம்

I have short limbs and achondroplastic facial features,

எனக்கு சிறிய கை கால்கள் மற்றும் அகோன்ட்ரோப்ளாஸ்டிக் முக அம்சங்களை கொண்டுள்ளேன்,

my forehead and my nose.

என்னுடைய நெற்றியிலும்ம என்னுடைய மூக்கிலும்.

My arms do not straighten fully,

என் கைகள் முழுமையாக நேராகாது.

but I can lick my elbow.

ஆனால் என் முழங்கையை என்னால் நக்க முடியும்.

I'm not showing you that one.

அதை நான் உங்களுக்கு காண்பிக்கவில்லை.

Achondroplasia occurs in approximately one in every 20,000 births.

பிரதி 20,000 பிறப்புகளில் அகோன்ட்ரோப்ளேசியா தோராயமாக ஒருவருக்கு ஏற்படுகிறது

80 percent of little people are born to two average-height parents.

சிறிய மனிதர்கள் 80 சதவிகிதம், சராசரி உயரமுள்ள 2 பெற்றோர்களுக்கு பிறக்கிறார்கள்.

That means that anybody in this room could have a child with achondroplasia.

எனில், இந்த அறையில் எவருக்கு வேண்டுமானாலும் அகோன்ட்ரோப்ளேசியா உடைய குழந்தை பிறக்கலாம்.

Yet, I inherited my condition from my dad.

ஆம், என் நிலையை நான் என் தந்தையின் மரபுரிமையாகப் பெற்றேன்.

I'd like to show you a photo of my family.

என் குடும்பத்தின் ஒரு புகைப்படத்தை நான் உங்களுக்கு காட்ட விரும்புகிறேன்.

My mother is average height,

என் தாயார், சராசரி உயரம் உடையவர்,

my father is a little person

என் தந்தை சிறிய மனிதர்

and I am the eldest of five children.

மேலும், ஐந்து குழந்தைகளில் நான் மூத்தவள்.

I have three sisters and one brother.

எனக்கு மூன்று சகோதரிகளும் ஒரு சகோதரனும் உள்ளனர்.

They are all average height.

அவர்கள் எல்லோரும் சராசரி உயரமுடையவர்கள்.

I am incredibly fortunate to have been born into a family

ஒரு குடும்பத்தில் பிறந்திருப்பது நான் அளவற்ற அதிர்ஷ்டமுடையவள்

that cultivated my curiosity and my tenacity,

என்னுடைய ஆர்வத்தையும் விடா முயற்சியையும் அது வளர்த்தது,

that protected me from the unkindness and ignorance of strangers

அன்பற்ற மற்றும் அறியாமை உடைய அந்நியர்களிடமிருந்து என்னைக் காப்பாற்றியது,

and that armed me with the resilience, creativity and confidence

நெகிழும் தன்மை, படைப்பாற்றல் மற்றும் நம்பிக்கையை எனக்கு பக்கபலமாகக் கொடுத்தது,

that I needed to survive and manipulate the physical environment and society.

நான் உயிர்பிழைத்து மற்றும் சூழலை திறமையாகக் கையாள தேவைப்பட்டது.

If I was to pinpoint any reason why I am successful,

நான் ஏன் வெற்றிகரமாக உள்ளேன் என்பதற்கு ஒரு காரணம் சுட்டிக் காட்ட வேண்டுமென்றால்,

it is because I was and I am a loved child,

நான் ஒரு விரும்பப்பட்ட மற்றும் விரும்பப்படும் குழந்தை,

now, a loved child with a lot of sass and sarcasm,

இப்போது, ஒரு விரும்பப்பட்ட குழந்தை நிறைய அகம்பாவம் மற்றும் கிண்டலுடன்,

but a loved child nonetheless.

எவ்வாறு இருப்பினும், ஒரு விரும்பப்படும் குழந்தை,

In giving you an insight into who I am today

நான் யார் என்று இன்று உங்களுக்கு ஒரு உள்ளுணர்வு கொடுக்கும் போது

I wanted to offer you a new perspective.

நான் உங்களுக்கு ஒரு புதிய முன்னோக்கை முன்வைக்க விரும்பினேன்.

I wanted to challenge the idea

கருத்துக்கு சவால்விட நினைத்தேன்

that design is but a tool to create function and beauty.

அதாவது, வடிவமைப்பு என்பது, செயல்பாடு மற்றும் அழகை உண்டாக்கும் ஒரு கருவி மட்டுமே

Design greatly impacts upon people's lives,

வடிவமைப்பு, மக்களின் வாழ்க்கையில் ஒரு பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது,

all lives.

அனைத்து வாழ்க்கைகளுக்கும்.

Design is a way in which we can feel included in the world,

வடிவமைப்பு என்ற ஒரு வழியின் வாயிலாக நாம் உலகுடன் ஒன்றி இருப்பதை உணரமுடியும்,

but it is also a way in which we can uphold a person's dignity

ஆனால் அது ஒரு நபரின் கண்ணியத்தையும் அவருடைய மனித உரிமைகளையும்

and their human rights.

நாம் நிலைநாட்டும் ஒரு வழியும் கூட.

Design can also inflict vulnerability

வடிவமைப்பு பாதிப்பு நிலையைக் கூட ஏற்படுத்தலாம்

on a group whose needs aren't considered.

ஒரு குழுவின் தேவைகளை கருத்தில் கொள்ளாத போது.

So today, I want your perceptions challenged.

இன்று, நான் உங்கள் முன்னோக்கு.களுக்கு சவால் விடுக்க விரும்புகிறேன்

Who are we not designing for?

யார் யாருக்காக நாம் வடிவமைக்கவில்லை?

How can we amplify their voices

அவர்கள் குரல்களையும் அனுபவங்களையும்

and their experiences?

எவ்வாறு நாம் பெரிதாக்கிக் காட்டலாம்

What is the next step?

அடுத்த படி என்ன?

Design is an enormous privilege,

வடிவமைப்பு ஒரு மிகப்பெரிய பாக்கியம்,

but it is a bigger responsibility.

ஆனால் அது ஒரு பெரிய பொறுப்பும் கூட,

I want you to open your eyes.

எல்லோரும் உங்கள் கண்களைத் திறந்துகொள்ளுங்கள்.

Thank you so much.

மிக்க நன்றி.

(Applause)

(கரவொலி)