Art can heal PTSD's invisible wounds | Melissa Walker

Translator: Mohsen Eslampanah Reviewer: soheila Jafari

You are a high-ranking military service member

شما يک عضو بالا رتبه ارتش

deployed to Afghanistan.

مستقر در افغانستان هستيد

You are responsible for the lives

شما در قبال زندگي صدها مرد و زن

of hundreds of men and women,

مسئول هستيد،

and your base is under attack.

و پايگاه شما مورد حمله قرار گرفته است.

Incoming mortar rounds are exploding all around you.

انفجار گلوله هاي خمپاره شما را احاطه کرده است.

Struggling to see through the dust and the smoke,

در ميان گردوغبار و دود به سختي مي توانيد چيزي ببينيد،

you do your best to assist the wounded

شما حداکثر تلاش خود را در جهت کمک به زخمي‌ها می‌کنید

and then crawl to a nearby bunker.

و سپس سينه خيز به سمت يک پناهگاه نزديک ميرويد.

Conscious but dazed by the blasts,

در عين هوشياري نسبت به وضعيت موجود گيج شده ايد,

you lay on your side and attempt to process what has just happened.

در حالي که به پهلو دراز کشيده ايد تلاش ميکنيد بفهميد چه اتفاقي افتاده است

As you regain your vision,

وقتي به خودتان مي‌آييد

you see a bloody face

يک چهره خونين ميبينيد

staring back at you.

که به شما خيره شده.

The image is terrifying,

تصور وحشتناکي است،

but you quickly come to understand

اما سريعاً به خودتان مي‌اييد و مي‌بينيد

it's not real.

اين تصوير واقعيت نداشته.

This vision continues to visit you multiple times a day and in your sleep.

اين حالت به دفعات در طي روز و در خواب برايتان اتفاق مي افتد

You choose not to tell anyone for fear of losing your job

از آنجايي که مي‌ترسيد شغلتان را از دست بدهيد اين موضوع را با کسي در ميان نمي‌گذاريد

or being seen as weak.

يا از ترس اينکه ضعيف به نظر برسيد.

You give the vision a name,

براي اين اتفاق نامي انتخاب ميکنيد،

Bloody Face in Bunker,

مثلا صورت زخمي در پناهگاه،

and call it BFIB for short.

و به اختصار ان را "صزدپ" مي ناميد.

You keep BFIB locked away in your mind,

شما صزدپ را در ذهن خود نگه ميداريد

secretly haunting you,

که به صورت مخفيانه‌اي در زندگي شما در رفت آمد است

for the next seven years.

هفت سال بعد...

Now close your eyes.

حالا چشمانتان را ببنديد

Can you see BFIB?

آيا ميتوايند صزدپ را ببينيد؟

If you can, you're beginning to see the face

اگر بله ميتوانيد صزدپ را ببينيد

of the invisible wounds of war,

شما کم کم شروع به ديدن زخم هاي نامرئي جنگ کرده‌ايد

commonly known as post-traumatic stress disorder

که معمولاً با نام اختلال استرس پس از سانحه

and traumatic brain injury.

و آسيب تروماتيک مغزي خوانده ميشوند

While I can't say I have post-traumatic stress disorder,

با وجود اينکه من مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه نبوده‌ام,

I've never been a stranger to it.

اما زياد هم با آن غريبه نيستم.

When I was a little girl, I would visit my grandparents every summer.

زماني که دختربچه کوچکي بودم هر تابستان به ديدار مادر و پدر بزرگم مي‌رفتيم

It was my grandfather

پدر بزرگ من

who introduced me to the effects of combat on the psyche.

اولين کسي بود که تاثير جنگ بر روان انسان‌هاي را به من معرفي کرد

While my grandfather was serving as a Marine in the Korean War,

درست در زماني که به عنوان تفگدار نيروي درياي در جنگ کره خدمت مي‌کرد،

a bullet pierced his neck and rendered him unable to cry out.

He watched as a corpsman passed him over,

تيم پزشکي با مشاهده وضعيت وي از او مي‌گذرند

declaring him a goner,

و اعلام مي‌کنند او نمي‌تواند زنده بماند،

and then leaving him to die.

و سپس اورا رها مي‌کنند تا بميرد

Years later, after his physical wounds had healed

سالها بعد که زخم‌هاي فيزيکي وي بهبود پيدا کردند

and he'd returned home,

و به خانه بازگشت،

he rarely spoke of his experiences in waking life.

به ندرت از تجربيات جنگي براي ما در طی روز تعريف مي کرد.

But at night I would hear him shouting obscenities

اما شب ها صداي ناسزا گفتن او را

from his room down the hall.

که از اتاقش در پايين سالن مي‌آمد مي‌شنيدم.

And during the day I would announce myself as I entered the room,

و طي روزها هنگامي که مي‌خواستم به اتاقش وارد شوم خودم را معرفي مي‌کردم،

careful not to startle or agitate him.

و مراقب بودم اورا تحريک نکنم يا نترسانم.

He lived out the remainder of his days

او روزهاي باقي مانده را زندگي مي‌کرد

isolated and tight-lipped,

گوشه گير و کم حرف

never finding a way to express himself,

هيچوقت راهي براي بیان احساساتش پيدا نمي‌کرد،

and I didn't yet have the tools to guide him.

و من هنوز هيچ راهي براي کمک به وي نداشتم.

I wouldn't have a name for my grandfather's condition

هيچ اسمي براي وضعيت پدر بزرگم نداشتم

until I was in my 20s.

تا زماني که بيست ساله شدم

Seeking a graduate degree in art therapy,

به دنبال تحصيل در رشته‌ي هنر درماني رفتم

I naturally gravitated towards the study of trauma.

به طور طبيعي به سمت مظالعه در زمينه تروما کشيده شدم

And while sitting in class learning about post-traumatic stress disorder,

و زماني که در کلاسي در مورد اختلال استرس پس از سانحه نشسته بودم،

or PTSD for short,

يا به اختصار PTSD

my mission to help service members who suffered like my grandfather

ماموريت من براي کمک به افراد مبتلا به اين اختلال که علايمي مانند پدر بزرگ من داشتند،

began to take form.

شروع شد.

We've had various names for post-traumatic stress

ما در تاريخ جنگ نام‌هاي مختلفي براي استرس پس از سانحه داشته‌ايم

throughout the history of war:

برای مثال:

homesickness,

احساس غربت

soldier's heart,

قلب سرباز

shell shock,

شوک حمله

thousand-yard stare, for instance.

و يا نگاه خيره به هزار يارد.

And while I was pursuing my degree, a new war was raging,

و زماني که تحصیل می‌کردم، آتش جنگي ديگر شعله ور شد،

and thanks to modern body armor and military vehicles,

و به لطف ماشين‌هاي نظامي و زرهي جديد،

service members were surviving blast injuries they wouldn't have before.

نظاميان از صدمات انفجاري جان سالم به در مي‌بردند که در جنگ هاي قبل مشاهده نمي‌شد.

But the invisible wounds were reaching new levels,

اما زخم هاي نامرئي به مرحله‌ي جديد رسيدند،

and this pushed military doctors and researchers

که اين مسئله باعث شد پزشکان و محققان به دنبال فهم

to try and truly understand the effects that traumatic brain injury, or TBI,

تاثير آسيب تروماتيک مغزي يا TBI

and PTSD have on the brain.

و اختلال استرس پس از سانحه بر مغز بروند.

Due to advances in technology and neuroimaging,

با پيشرفت تکنولوژي و روش‌هاي پزشکي عکس برداري

we now know there's an actual shutdown in the Broca's,

ما امروزه ميدانيم که پس از تجربه شخص از تروما در ناحيه بروکا يا به عبارت ديگر در ناحيه گفتار و زبان مغز

or the speech-language area of the brain, after an individual experiences trauma.

يک بخش خاموش وجود دارد

This physiological change,

اين تغييرات فيزيولوژيکال،

or speechless terror as it's often called,

يا اين ترور خاموش

coupled with mental health stigma,

با لکه بيمار رواني همراه است...

the fear of being judged

ترس از قضاوت مردم

or misunderstood,

يا سو تعبير ها...,

possibly even removed from their current duties,

احتمال گرفتن وظايف محول شده به آنها,

has led to the invisible struggles of our servicemen and women.

در انتها منجر به ايجاد تنازع در زنان و مردان نظامي ما مي شود.

Generation after generation of veterans

نسلي پس از نسلي ديگر از سربازان ما

have chosen not to talk about their experiences,

راه انزوا و صحبتت نکردن در مورد تجاربشان را در پيش خواهند گرفت,

and suffer in solitude.

و در تنهايي رنج مي برند...

I had my work cut out for me when I got my first job

زماني که اولين شغلم را

as an art therapist at the nation's largest military medical center,

يه عنوان هنر درمانگر در بزرگترين

Walter Reed.

مرکز پزشکي ارتش به نام والتر ريد بدست آوردم.

After working for a few years on a locked-in patient psychiatric unit,

پس از چند سال کار بر روي بيماراني که در بخش روانپزشکي پشت درهاي بسته مراقبت مي‌شدند

I eventually transferred to the National Intrepid Center of Excellence, NICoE,

در نهايت من به مرکز ملی بی‌باکی برتر , منتقل شدم

which leads TBI care for active duty service members.

که مربوط به مراقبت‌هاي آسيب‌هاي تروماتيک مغزي براي سربازان فعال در ارتش بود.

Now, I believed in art therapy,

خُب، من به هنر درماني اعتقاد راسخ دارم،

but I was going to have to convince service members,

اما من مجبور به متقاعد کردن اعضاي ارتش در مورد کارم بودم،

big, tough, strong, manly military men,

مرداني نظامي،بزرگ،سخت،قوي

and some women too,

و برخی زناني با همين خصوصيات.

to give art-making as a psychotherapeutic intervention a try.

که هنر درماني را هم مانند روان درماني به عنوان يک مداخله درماني امتحان کنيد.

The results have been nothing short of spectacular.

نتايج بدست امده واقعا حيرت آور و عالي بود.

Vivid, symbolic artwork

هنر سمبوليک و نمادين،واضح و روشن

is being created by our servicemen and women,

توسط مردان و زنان نظامي ما در حال شکل گرفتن بود،

and every work of art tells a story.

و هرکدام داستاني را روايت ميکند.

We've observed that the process of art therapy bypasses

ما مشاهده کرديم که فرايند هنر درماني

the speech-language issue with the brain.

موضوع گفتار و زبان را با مغز تعديل کرده.

Art-making accesses the same sensory areas of the brain that encode trauma.

هنر نواحي حسي مغز که تروما را کدگذاري کرده اند در دسترس قرار مي دهد.

Service members can use the art-making to work through their experiences

نظاميان ميتوانند ازهنر به عنوان روشي غير تهاجمي

in a nonthreatening way.

براي کار کردن روي تجاربشان استفاده نمايند

They can then apply words to their physical creations,

آنها مي‌توانند کلمات را به اجسامی که خلق کرده‌اند پيوند بزنند

reintegrating the left and the right hemispheres of the brain.

تا مجددن نيمکره‌هاي راست و چپ مغز را يکپارچه‌سازي کنند.

Now, we've seen this can work with all forms of art --

اکنون، ما شاهد اين هستيم که اين روش واقعا کار ميکند. تمام اشکال هنر--

drawing, painting, collage --

طراحي، نقاشي،کلاژ--

but what seems to have the most impact

اما چيزي که واقعا تاثير هنر را نشان ميدهد

is mask-making.

ساخت ماسک چهره است.

Finally, these invisible wounds don't just have a name,

سرانجام اين زخم هاي نامرئي که اسمي ندارند

they have a face.

خود را به صورت چهره‌اي نمايان مي‌کنند.

And when service members create these masks,

و زماني که سربازان اين چهره‌ها را مي‌سازند،

it allows them to come to grips, literally, with their trauma.

اين به به انها اين اجازه را ميدهد، که به درک و عينيت تروماي خود پي ببرند.

And it's amazing how often that enables them

و اين شگفت آور است که چگونه آنها توانايي

to break through the trauma and start to heal.

پيشرفت غير منتظره‌اي در تروما و بهبود مي يابند

Remember BFIB?

صزدپ را به ياد داريد؟

That was a real experience for one of my patients,

صزدپ تجربه واقعي يکي از بيماران من بود،

and when he created his mask,

و زماني که او ماسک چهره آن را ساخت،

he was able to let go of that haunting image.

او توانست از دست آن تصوير فراموش نشدني رهایی یابد.

Initially, it was a daunting process for the service member,

در ابتدا براي آن سرباز اين يک فرايند ترسناک به نظر مي‌رسيد،

but eventually he began to think of BFIB as the mask,

اما سرانجام شروع به فکر کردن در مورد صزدپ به عنوان يک چهره نمود

not his internal wound,

نه به عنوان يک زخم يا آسيب دروني

and he would go to leave each session,

و در آخر هر جلسه درماني،

he would hand me the mask, and say, "Melissa, take care of him."

چهره و ماسک را در دست من ميگذاشت و ميگفت: "مليسا از اون مراقبت کن"

Eventually, we placed BFIB in a box to further contain him,

سرانجام ما صزدپ را به منظور محدود کردن در يک جعبه قرار داديم،

and when the service member went to leave the NICoE,

و زماني که او مرکز NICoE را ترک کرد،

he chose to leave BFIB behind.

او ترجيح داد صزدپ را دور بيندازد.

A year later, he had only seen BFIB twice,

در طی يکسال بعد فقط دوبار صزدپ را ديده بود.

and both times BFIB was smiling

و هردوبار صزدپ در حال لبخند زدن بود

and the service member didn't feel anxious.

و ديگر تجربه اضطراب نداشت.

Now, whenever that service member is haunted by some traumatic memory,

در حال حاضر هر وقت که خاطرات تروما برايش يادآوري مي‌شود،

he continues to paint.

وي شروع به نقاشي کشيدن مي‌کند.

Every time he paints these disturbing images,

هر زمان که اين تصاوير پريشان کننده را نقاشي مي‌کند،

he sees them less or not at all.

متوجه مي‌شود که آنها کم شده‌اند و يا به کلي از بين رفته‌اند.

Philosophers have told us for thousands of years

فیلسوفان طي هزاران سال به گفته اند

that the power to create

که قدرت سازندگي

is very closely linked to the power to destroy.

به صورت تنگاتنگي به قدرت تخريب متصل هست.

Now science is showing us that the part of the brain

امروزه علم نشان داده است که بخشي از مغز

that registers a traumatic wound

که آسيب هاي تروماتيک را ثبت مي‌نمايد

can be the part of the brain where healing happens too.

مي‌توانند بخشي از مغز باشند که بهبودی در آن نیز اتفاق مي‌افتد.

And art therapy is showing us how to make that connection.

و هنر درماني به ما نشان ميدهد که چگونه اين پيوندهاي بهبود را ايجاد نماييم.

We asked one of our service members

ما از يکي از اين سربازان خواستيم

to describe how mask-making impacted his treatment,

چگونگي تاثير ساخت ماسک بر روند درمانش را توصيف کند،

and this is what he had to say.

او در جواب گفت:

(Video) Service Member: You sort of just zone out into the mask.

سرباز(ويدئو) شما فقط خاطرات را روي ماسک مرتب مي‌کنيد.

You zone out into the drawing,

فقط خاطرات را روي نقاشي مرتب مي‌کنيد

and for me, it just released the block,

و اين کار براي من اين سدها را باز کرد،

so I was able to do it.

بنابراين من مي‌توانستم اينکار را انجام دهم.

And then when I looked at it after two days, I was like,

و دو روز بعد زماني که من به ان نگاه مي کردم، می گفتم،

"Holy crap, here's the picture, here's the key, here's the puzzle,"

«لعنتی، همين نقاشي هست، همين کليد راهنما و همين پازل است،»

and then from there it just soared.

و از همينجا شروع به اوج گرفتن کرد.

I mean, from there my treatment just when out of sight,

منظورم اين است که از همينجا پروسه درمان من اوج گرفت،

because they were like, Kurt, explain this, explain this.

با خودم ميگفتم آنها شبيه این بودند، کورت، توضيح بده، توضيح بده.

And for the first time in 23 years,

و براي اولين بار در طي ۲۳ سال

I could actually talk about stuff openly to, like, anybody.

من واقعاً توانستم در مورد اين مسائل صحبت کنم آزادانه،مثل بقيه مردم

I could talk to you about it right now if I wanted to,

اگر بخواهم، ميتوانم با شما همين الان دراين باره صحبت کنم.

because it unlocked it.

چونکه ديگه سدي وجود نداره.

It's just amazing.

و اين خارق العادست.

And it allowed me to put 23 years of PTSD

و اين به من اين اجازه را ميدهد که ۲۳ سال اختلال استرس پس از سانحه

and TBI stuff together in one place

و آسيب تروماتيک مغزي را باهم در يکجا بيان کنم

that has never happened before.

که قبلا هيچوقت اتفاق نيفتاده بود.

Sorry.

ببخشيد.

Melissa Walker: Over the past five years,

مليسا واکر: در عرض پنج سال گذشته،

we've had over 1,000 masks made.

تا به حال بيش از هزار ماسک ساخته ايم.

It's pretty amazing, isn't it?

اين فوق العادست؟ مگه نه؟

Thank you.

متشکرم

(Applause)

(تشويق)

I wish I could have shared this process with my grandfather,

اي کاش مي‌توانستم اين فرايند درماني رو با پدر بزرگم در ميان بگذارم،

but I know that he would be thrilled

اما مي‌دانم که او خوشحال می‌شد

that we are finding ways

که ما راهي را براي درمان اين مشکل پيدا کرده ايم

to help today's and tomorrow's service members heal,

که به بهبود سربازان امروز و فرداي ما کمک مي‌کند،

and finding the resources within them

و اين منابع درماني در خود آنها نهفته است

that they can call upon

که آنها ميتوانند

to heal themselves.

از ان براي درمان و بهبود خود استفاده نمايند.

Thank you.

متشکرم

(Applause)

(تشويق)