John Bohannon: Dance vs. powerpoint, a modest proposal

جان بوهانون: رقص در مقابله با پاورپوینت. یک پیشنهاد کم هزینه

Translator: naida pourvaghar Reviewer: soheila Jafari

(Music)

(موزیک)

Good afternoon.

بعد از ظهر بخیر.

As you're all aware, we face difficult economic times.

همانطور که می‌دانید، ما امروزه در شرایط اقتصادی سختی هستیم.

I come to you with a modest proposal

من امروز با یک پیشنهاد جالب به اینجا آمده ام

for easing the financial burden.

تا باز هزینه ها را کاهش دهیم.

This idea came to me while talking to

این ایده زمانی به ذهن من رسید که در حال صحبت کردن با

a physicist friend of mine at MIT.

یکی از دوستان فیزیکدانم در مؤسسه فناوری ماساچوست بودم.

He was struggling to explain something to me:

او به شدت تلاش می کرد تا برای من توضیح بدهد:

a beautiful experiment that uses lasers to cool down matter.

تجربه جالبی که درباره خنک کردن مواد با لیزر داشته است.

Now he confused me from the very start,

او با شروع غیرعادی موضوع، من را کاملاً گیج کرده بود،

because light doesn't cool things down.

چرا که نور اجسام را خنک نخواهد کرد.

It makes it hotter. It's happening right now.

بلکه آنها را گرمتر می‌کند. این اتفاق حتی درهمین لحظه هم در حال وقوع است.

The reason that you can see me standing here is because

دلیل اینکه شما می‌توانید من را که جلوی روی شما ایستاده ام را ببینید این است که:

this room is filled with more than 100 quintillion photons,

در این اتاق بیش از ۱۰۰ ضربدر ۱۰ به توان ۱۸ فوتون قرار دارد،

and they're moving randomly through the space, near the speed of light.

و این فوتون ها در فضا به صورت کاتوره ای حرکت می‌کنند. سرعت حرکت آنها تقریبا برابر با سرعت نور است.

All of them are different colors,

هرکدام از این فوتونها رنگ متفاوتی دارد،

they're rippling with different frequencies,

این فوتونها با فرکانس های مختلفی در فضا به صورت موجی حرکت می‌کنند،

and they're bouncing off every surface, including me,

آنها با قدرت خود را به سطح اجسام ، از جمله خودِ من می‌کوبند،

and some of those are flying directly into your eyes,

و بعضی از آنها دقیقاً به سمت چشم شما در حال پرواز هستند،

and that's why your brain is forming an image of me standing here.

و به همین خاطر است که مغز شما نمایی از من که در اینجا ایستاده ام را در ذهن شما به تصویر می‌کشد.

Now a laser is different.

اما لیزر متفاوت عمل می‌کند.

It also uses photons, but they're all synchronized,

لیزر نیز از فوتون کمک میگیرد، اینگونه که همه ذرات آنها با هم همگام می‌شوند.

and if you focus them into a beam,

و اگر شما این ذرات را در یک پرتوی نور متمرکز کنید،

what you have is an incredibly useful tool.

آنچه که خواهید داشت، یک وسیله واقعاً کاربردی خواهد بود.

The control of a laser is so precise

پرتوی لیزر کنترل شده بسیار کاربردی و مفید است

that you can perform surgery inside of an eye,

تا جایی که میتوان به وسیله آن یک عمل جراحی بسیار حساس را در چشم یک بیمار انجام داد،

you can use it to store massive amounts of data,

به وسیله آن می‌توانید مقدار زیادی اطلاعات را در یک جا ذخیره کنید،

and you can use it for this beautiful experiment

و می‌توانید از آن برای این تجربه زیبایی کمک بگیرید

that my friend was struggling to explain.

که دوست من در تلاش برای توضیح دادن آن بود.

First you trap atoms in a special bottle.

در ابتدای کار اتمها را در یک بطری مخصوص به دام می اندازید.

It uses electromagnetic fields to isolate the atoms

برای این کار از یک میدان الکترومغناطیسی استفاده می‌کنید تا اتمها را ایزوله کنید

from the noise of the environment.

و آنها را از پارازیت محیط جدا سازید.

And the atoms themselves are quite violent,

و اتم ها به خود خود تا حدی خشن و متحرک هستند،

but if you fire lasers that are precisely tuned to the right frequency,

اما اگر شما پرتویی از اتمها را که فرکانس آنها به دقت تعدیل شده است را رها کنید،

an atom will briefly absorb those photons

اتمها سریعاً فوتونها را در خود می‌کشند

and tend to slow down.

تا جایی که کاملاً آنها را آرام کنند.

Little by little it gets colder

کم کم، فوتون خنک و خنک تر خواهد شد

until eventually it approaches absolute zero.

تا جایی که تقریباً حرکت آن به صفر برسد.

Now if you use the right kind of atoms and you get them cold enough,

حالا اگر شما از اتمهای مناسبی استفاده کنید و آنها را به اندازه خوبی خنک نمایید،

something truly bizarre happens.

اتفاقی جالب رخ خواهد داد.

It's no longer a solid, a liquid or a gas.

این دیگر یک جامد، مایع و یا گاز نخواهد بود

It enters a new state of matter called a superfluid.

و دیگر به گونه ای از ماده تبدیل خواهد شد که نام آن را خواهیم گذاشت: ابرشاره.

The atoms lose their individual identity,

اتم ها هویت خود را از دست خواهند داد،

and the rules from the quantum world take over,

و قوانین مربوط به کوانتوم حاکم خواهد شد،

and that's what gives superfluids such spooky properties.

و منجر به این خواهد شد که ابر شاره خواصی شبح گونه داشته باشد.

For example, if you shine light through a superfluid,

برای مثال اگر شما لامپی را در مقابل یک ابرشاره روشن کنید،

it is able to slow photons down

ابر شاره قادر خواهد بود که فوتونهای آن را

to 60 kilometers per hour.

تا ۶۰ کیلومتر بر ساعت آرام کند.

Another spooky property is that it flows

نمونه ای دیگر از شبح وار بودن ابرشاره، این است که می‌تواند

with absolutely no viscosity or friction,

بدون هیچ غلظت و یا اصطکاکی جاری شود،

so if you were to take the lid off that bottle,

پس اگر درپوش بطری حاوی آن را بردارید،

it won't stay inside.

ابرشاره در بطری باقی نخواهد ماند.

A thin film will creep up the inside wall,

غبار باریکی به دیواره داخلی ظرف خواهد خزید،

flow over the top and right out the outside.

به بخش بالایی بطری سرازیر می‌شود و از بطری خارج خواهد شد.

Now of course, the moment that it does hit the outside environment,

و اما، در این لحظه که ابرشاره می‌تواند به محیط خارج از ظرف خود دست پیدا کند،

and its temperature rises by even a fraction of a degree,

و دمای آن حتی به اندازه کسری از درجه بالا می رود،

it immediately turns back into normal matter.

دوباره به حالت طبیعی از ماده تبدیل خواهد شد.

Superfluids are one of the most fragile things we've ever discovered.

ابرشاره ها یکی از ظریف ترین و حساس ترین اجرامی هستند که تا کنون شناخته شده است.

And this is the great pleasure of science:

و این یک کامیابی بسیار مهم برای علم است که:

the defeat of our intuition through experimentation.

شکست نظریات ما در مقابل آزمایشات.

But the experiment is not the end of the story,

اما آزمایش آخر این داستان نیست،

because you still have to transmit that knowledge to other people.

چرا که باید علم را به دیگران منتقل کرد.

I have a Ph.D in molecular biology.

من دارای دکتری زیست ملکولی هستم.

I still barely understand what most scientists are talking about.

من به سختی متوجه می‌شوم که دانشمندان درباره چه چیزی صحبت می‌کنند.

So as my friend was trying to explain that experiment,

به همین دلیل زمانی که دوست من در حال توضیح دادن آزمایشات خودش بود،

it seemed like the more he said,

به نظر می‌آمد که هرچه او بیشتر توضیح می‌داد،

the less I understood.

من کمتر متوجه می‌شدم.

Because if you're trying to give someone the big picture

به این دلیل که هنگامی که شما می‌خواهید به کسی تصویر بزرگی

of a complex idea, to really capture its essence,

از یک نظریه پیچیده نشان دهید، به این هدف که به ذات آن موضوع دست پیدا کنید،

the fewer words you use, the better.

بهتر است که از کمترین کلمات ممکن استفاده نمایید.

In fact, the ideal may be to use no words at all.

در نهایت بهترین راه شاید این باشد که از هیچ کلمه ای استفاده نکنید.

I remember thinking, my friend could have explained

به خاطر دارم که دوست من بالاخره توانست

that entire experiment with a dance.

آزمایشات خودش را با رقص به من بفهماند.

Of course, there never seem to be any dancers around when you need them.

البته، به نظر نمی آید که هیچ رقاصی در اطراف باشد، هنگامی که به آنها نیاز دارید.

Now, the idea is not as crazy as it sounds.

و حالا، ایده آنقدری که به نظر می آید احمقانه نیست.

I started a contest four years ago called Dance Your Ph.D.

من اعتراض خود را چهار سال پیش با عنوان دکترای خود را برقصانید شروع کردم.

Instead of explaining their research with words,

به جای توضیح دادن تحقیقات خود را کلمات،

scientists have to explain it with dance.

دانشمندان باید آن را با رقص توضیح دهند.

Now surprisingly, it seems to work.

و حالا در کمال تعجب، به نظر میرسد که به نتیجه رسیده است.

Dance really can make science easier to understand.

حقیقتاً رقص می‌تواند کمک کند تا علوم را بهتر بفهمیم.

But don't take my word for it.

اما به صحبت های من بسنده نکنید.

Go on the Internet and search for "Dance Your Ph.D."

در اینترنت عبارت "lمدرک دکترای خود را برقصانید" را جستجو کنید.

There are hundreds of dancing scientists waiting for you.

صدها دانشمند رقاص در انتظار شما هستند.

The most surprising thing that I've learned while running this contest

یکی از موضوعاتی که باعث تعجب من شد، این بود که من در هنگام ارائه پیشنهاد خودم،

is that some scientists are now working directly with dancers on their research.

یاد گرفتم که دانشمندان مستقیماً بر روی تحقیقات خود کار میکنند.

For example, at the University of Minnesota,

برای مثال، در دانشگاه مینسوتا،

there's a biomedical engineer named David Odde,

یک مهندس علوم دارویی به نام دیوید اُد،

and he works with dancers to study how cells move.

او با گروهی از رقاص ها کار می‌کرد تا یاد بگیرد که سلول ها چگونه حرکت می‌کنند.

They do it by changing their shape.

آنها این کار را با تغییر در حالتهای خود انجام می‌دادند.

When a chemical signal washes up on one side,

هنگامی که نشانه های دارو در یک طرف از بین می‌رفتند،

it triggers the cell to expand its shape on that side,

سلول ها را به همان سمت پرتاب می‌کند تا پخش شوند،

because the cell is constantly touching and tugging at the environment.

به این دلیل که سلول ها مرتباً در حال لمس کردن و تلاش برای رسیدن به محیط اطراف هستند.

So that allows cells to ooze along in the right directions.

پس این باعث خواهد شد که سلول ها در مسیر درست خود نفوذ کنند.

But what seems so slow and graceful from the outside

اما آنچه که از بیرون بسیار دلپذیر و آرام اتفاق می‌افتد،

is really more like chaos inside,

در واقع هرج و مرج درونی است،

because cells control their shape with a skeleton of rigid protein fibers,

چرا که سلول ها حالت خود را با کالبد غیر قابل انعطاف الیاف پروتئین کنترل می‌کنند

and those fibers are constantly falling apart.

و این الیاف به طور مداوم از هم جدا می‌شوند.

But just as quickly as they explode,

اما با همان سرعتی که آنها منفجر می‌شوند،

more proteins attach to the ends and grow them longer,

پروتئین های بیشتری به انتهای الیاف می‌چسبند و آن را طولانی می‌کنند،

so it's constantly changing

پس این الیاف به طور مداوم در حال تغییر هستند

just to remain exactly the same.

برای اینکه دقیقاً به همان شکل باقی بمانند.

Now, David builds mathematical models of this and then he tests those in the lab,

حالا، دیوید یک مدل ریاضی برای آن ساخته است و می‌خواهد آن را در آزمایشگاه مورد بررسی قرار دهد،

but before he does that, he works with dancers

اما قبل از انجام این کار، او با رقصنده ها کار می‌کند

to figure out what kinds of models to build in the first place.

تا مطمئن شود که چه نوعی از مدل برای جایگاه اول کار او مناسب است.

It's basically efficient brainstorming,

این یک راهکار خوب برای برکنار کردن مشکلات خواهد بود،

and when I visited David to learn about his research,

و وقتی که من دیوید را ملاقات کردم تا چیزهایی درباره تحقیقاتش بدانم،

he used dancers to explain it to me

او از رقاص ها برای فهماندن موضوع به من استفاده کرد

rather than the usual method: PowerPoint.

بهتر از روش متداول: پاورپوینت

And this brings me to my modest proposal.

و این مرا به پیشنهاد جالب اکنون خود سوق داد.

I think that bad PowerPoint presentations

به نظر من سخنرانی با پاورپوینت های بد

are a serious threat to the global economy.

تهدید مهمی برای اقتصاد جهانی هستند.

(Laughter) (Applause)

(صدای خنده) (تشویق)

Now it does depend on how you measure it, of course,

و مسلماً این بستگی به این موضوع دارد که شما چطور آن را اندازه گیری می‌کنید،

but one estimate has put the drain at 250 million dollars per day.

و اما یک تخمین نشان دهنده ۲۵۰ میلیون دلار در روز است.

Now that assumes half-hour presentations

و حالا خود را ملزم به يک سخنراني نيم ساعته مي‌کند

for an average audience of four people

در حالتي که مخاطبانش به طور متوسط چهار نفر هستند

with salaries of 35,000 dollars,

که درآمد ميانگين آنها ۳۵٫۰۰۰ دلار است،

and it conservatively assumes that

و محافظه کارانه به عهده ميگيرد که

about a quarter of the presentations are a complete waste of time,

در حدود يک چهارم از زمان سخنراني او تا حدودي وقت گذراني است،

and given that there are some apparently

و اينگونه معلوم ميشود که ظاهراً

30 million PowerPoint presentations created every day,

۳۰ ميليون پاورپوينت براي سخنراني در روز درست ميشود

that would indeed add up to an annual waste

و اين حقيقتاً باعث ميشود که ساليانه

of 100 billion dollars.

۱۰۰ ميليون دلار دور ريخته شود.

Of course, that's just the time we're losing

البته، اين تنها زماني است که ما از دست ميدهيم

sitting through presentations.

نشستن در يک سخنراني اين چنيني

There are other costs, because PowerPoint is a tool,

خود يک هزينه جدايي خواهد داشت، چرا که پاورپوينت يک وسيله است

and like any tool, it can and will be abused.

و مانند هر وسيله ديگري، ميتواند مورد سوء استفاده قرار بگيرد.

To borrow a concept from my country's CIA,

براي قرض کردن عقايد

it helps you to soften up your audience.

اين به شما کمک خواهد کرد که مخاطبان خود را نرم کنيد

It distracts them with pretty pictures, irrelevant data.

پاورپوينت حواس آنها را با تصاوير زيبا و يا اطلاعت نامربوط پرت خواهد کرد

It allows you to create the illusion of competence,

و به شما اين اجازه را ميدهد که حيله ای بسازيد براي نشان دادن کفايت خودتان،

the illusion of simplicity,

حيله ای براي ساده بودن

and most destructively, the illusion of understanding.

و مخرب تر از هر چيز ديگر، حيله اي براي فهماندن.

So now my country is 15 trillion dollars in debt.

در نتيجه در حال حاضر کشور من ۱۵ تريليون دلار بدهکار است

Our leaders are working tirelessly to try and find ways to save money.

رهبران ما بدون وقفه و خستگي در حال تلاش هستند تا راهی پيدا کنند که بتوانند پول را پس اندازه کنند.

One idea is to drastically reduce public support for the arts.

یک ایده این است که به طور چشمگیری حمایت عمومی از هنرکاسته شود.

For example, our National Endowment for the Arts,

براي مثال، استعدادهاي ملی هنری

with its $150 million budget,

با ۱۵۰ ميليون دلار بودجه،

slashing that program would immediately reduce the national debt

حذف این برنامه ها به طور ناگهانی قرض های ملی را کاهش ميدهند

by about one one-thousandth of a percent.

در حدود يک یک هزارم درصد.

One certainly can't argue with those numbers.

این مطمئتاً نخواهد توانست با اين ارقام مبارزه کند.

However, once we eliminate public funding for the arts,

با اين حال، يک بار ما توانستيم تأمين وجه ملی حرفه هنر را حذف کنيم.

there will be some drawbacks.

در اينجا چند اشکال وجود دارد.

The artists on the street will swell the ranks of the unemployed.

یک بازيگر در خيابان می‌تواند باعث شود که مردم عادی بسيار بيکار جلوه کنند.

Many will turn to drug abuse and prostitution,

ممکن است عده ای به سوء مصرف مواد مخدر و هرزگی روی بياورند،

and that will inevitably lower property values in urban neighborhoods.

و اين ناچاراً باعث تضعيف ارزش دارايي در زندگی شهری خواهد شد.

All of this could wipe out the savings we're hoping to make in the first place.

همه اینها قادر هستند که امید ما به پس انداز کردن در اولین جا را کمرنگ کنند.

I shall now, therefore, humbly propose my own thoughts,

در اینجا با فروتنی بسیار قصد دارم راهکارهای خود را در این زمینه بیان کنم،

which I hope will not be liable to the least objection.

و امیدوار هستم که با کوچکترین مخالفتی روبه رو نشود.

Once we eliminate public funding for the artists,

ما در ابتدای کار ما تأمین سرمایه برای بخش هنری را حذف کردیم،

let's put them back to work

اجازه بدهید این سرمایه را به آنها برگردانیم

by using them instead of PowerPoint.

با استفاده از خود آنها به جای پاورپوینت.

As a test case, I propose we start with American dancers.

برای امتحان، من پیشنهاد می‌کنم که از رقاص های امریکایی شروع کنیم.

After all, they are the most perishable of their kind,

با توجه به اینکه این افراد، در نوع خود بسیار شکننده و حساس هستند،

prone to injury and very slow to heal

با احتمال زیادی آسیب خواهند دید و به سختی درمان می‌شوند

due to our health care system.

به دلیل مراقبت از سلامتی.

Rather than dancing our Ph.Ds,

بیشتر از رقاص های مدرک دکتری،

we should use dance to explain all of our complex problems.

ما باید از آنها نه فقط برای ارائه مدرک خود، بلکه برای توضیح هر موضوعی که توضیح دادن آن پیچیده است کمک بگیریم.

Imagine our politicians using dance

تصور کنید که سیاست مداران ما از رقص برای توضیح مسائل سیاسی استفاده می‌کردند

to explain why we must invade a foreign country

برای اینکه به دیگران توضیح دهند که چرا باید به کشورهای بیگانه حمله کنیم

or bail out an investment bank.

یا ضامنی برای سرمایه گذاری خود در یک بانک داشته باشیم.

It's sure to help.

مطمئنا این کار کمک شایانی به آنها خواهد کرد.

Of course someday, in the deep future,

البته روزی در آینده ی دور،

a technology of persuasion

تکنولوژی تشویق

even more powerful than PowerPoint may be invented,

حتی قدرتمندتر از پاورپوینت ممکن است دیگران را به این کار دعوت کند،

rendering dancers unnecessary as tools of rhetoric.

پرداختن به رقصها بسیارلازم تر از وسایل ارتباطی دیگر است.

However, I trust that by that day,

با این حال من معتقد هستم که در آن زمان،

we shall have passed this present financial calamity.

ما حتماً این ناکارآمدی تکنولوژیهای امروز را گذرانده ایم.

Perhaps by then we will be able to afford the luxury

شاید در آن زمان، ما استطاعت داشتن این تعمت را در زندگی خود داشته باشیم

of just sitting in an audience

که فقط در جمع مخاطبان بنشینیم

with no other purpose

بدون هیچ مسئولیت دیگری

than to witness the human form in motion.

و شاهد حرکت انسانها باشیم.

(Music)

(موسیقی)

(Applause)

(تشویق)