Jimmy Nelson: Gorgeous portraits of the world's vanishing people

Translator: Leila Ataei Reviewer: Maryam Manzoori

Now, I've been making pictures for quite a long time,

مدت نسبتا زیادی میشه که عکاسی می کنم،

and normally speaking, a picture like this, for me,

و معمولا بطور کلی تصویری مثل باید برای من

should be straightforward.

قابل فهم باشه.

I'm in southern Ethiopia. I'm with the Daasanach.

در اتیوپی جنوبی هستم. همراه با قبیله Daasanach

There's a big family, there's a very beautiful tree,

خانواده بزرگی اند و درخت خیلی زیبایی هست،

and I make these pictures with this very large,

و من این تصاویر را با این دوربین واقعا مهجور فیلم خور فانوسی

extremely cumbersome, very awkward technical plate film camera.

خیلی بزرگ و بی نهایت دست و پا گیر گرفتم.

Does anybody know 4x5 and 10x8 sheets of film,

کسی اینجا با ورقه های ۴x۵ و ۱۰x۸ فیلم آشناست؟

and you're setting it up, putting it on the tripod.

این که چطور تنظیمشان کنید و روی سه پایه قرار بدید؟

I've got the family, spent the better part of a day talking with them.

این خانواده با من هستند و بیشترین وقت طی روز را صرف صحبت کردن با آنها می‎کنم.

They sort of understand what I'm on about.

تا حدودی میفهمدند دنبال چی هستم.

They think I'm a bit crazy, but that's another story.

فکر می کنند کمی خل هستم. اما خب این قصه دیگری داره.

And what's most important for me is the beauty and the aesthetic,

و چیزی که از همه برام مهمتر است، زیبایی و زیبایی شناسی است،

and that's based on the light.

و آنهم بر مبنای نور است.

So the light's setting on my left-hand side,

پس نور در سمت چپم میتابد

and there's a balance in the communication with the Daasanach,

و تعادلی در رابطه با خانواده ۳۰ نفری Daasanach

the family of 30, all ages.

که از همه گروه سنی است برقرار است.

There's babies and there's grandparents,

نوزادان هستند و پدربزرگ و مادربزرگها،

I'm getting them in the tree and waiting for the light to set,

زیر درخت قرارشان میدهم و منتظر تنظیم شدن نور میمانم،

and it's going, going, and I've got one sheet of film left,

و اینطور ادامه پیدا می کند و تنها یک ورق فیلم برایم باقی مانده،

and I think, I'm okay, I'm in control, I'm in control.

و فکر می کنم، اوضاعم خوب است، کنترل موقعیت ر ا دارم، همه چیز تحت کنترل است.

I'm setting it up and I'm setting up, and the light's just about to go,

همه چیز را می چینم و می چینم و نور در حال رفتن است،

and I want it to be golden, I want it to be beautiful.

و میخواهم که عکس طلایی و زیبا از آب در بیاید.

I want it to be hanging on the horizon so it lights these people,

میخواهم که از سمت افق قرار بگیرد تا بر این مردم بتابد،

in all the potential glory that they could be presented.

با بهترین شکوه ممکن که بشود این آدمها را نشان داد.

And it's about to go and it's about to go,

و نور در حال رفتن است، و نور در حال رفتن است،

and I put my sheet in the camera,

و ورق را توی دوربین میگذارم،

it's all focused,

زوم دوربین تنظیم شده،

and all of a sudden there's a massive "whack,"

و یکباره صدای بلند کتک زدن میاید،

and I'm looking around, and in the top corner of the tree,

و به اطرافم نگاه می کنم، و در گوشه بالایی درخت

one of the girls slaps the girl next to her,

یکی از دخترها، دختر بغل دستی‎اش را سیلی می‎زند،

and the girl next to her pulls her hair, and all hell breaks loose,

و دختر بغل دستی‎اش موهای او را می‎کشد و چنان شلم شوربایی بپا میشود،

and I'm standing there going, "But the light, the light.

و من هم آن وسط ایستادم و می‎گویم "اما نور، نور داره میره.

Wait, I need the light. Stay still! Stay still!"

دست نگهدارید، نور را لازم دارم. تکون نخورید! ثابت بمونید!"

And they start screaming,

و آنها شروع به جیغ کشیدن می‎کنند،

and then one of the men turns around and starts screaming, shouting,

و بعد یکی از مردها برمی‎گردد و شروع به داد و فریاد می‎کند

and the whole tree collapses, not the tree, but the people in the tree.

و تمام درخت فرو می‎ریزه؛ نه فقط درخت بلکه آدمهای زیر آن هم.

They're all running around screaming, and they run back off into the village

همه جیغ زنان شروع به دویدن کرده و به دهکده برمی‎گردند،

in this sort of cloud of smoke, and I'm left there standing behind my tripod.

و من هم در میان گرد و غبار بپا شده تنها پشت سه پایه‎ام میمانم

I've got my sheet, and the light's gone, and I can't make the picture.

نور رفته و من ورق فیلم را دارم و عکس نمی‎توانم بگیرم.

Where have they all gone? I had no idea.

کجا رفته‎اند، خبر ندارم. هیچ ایده‎ای ندارم.

It took me a week, it took me a week to make the picture which you see here today,

یک هفته ازم وقت گرفت تا این عکسی را که در اینجا می‎بینید بندازم، یک هفته.

and I'll tell you why. (Applause)

و برایتان می‎گویم چرا. (تشویق)

It's very, very, very simple -- I spent a week going around the village,

خیلی خیلی خیلی ساده است-- یک هفته صرف این کردم که دور دهکده بگردم

and I went to every single one: "Hello, can you meet at the tree?

و سراغ تک تکشان بروم: "سلام، میشه من رو زیر درخت ملاقات کنید؟

What's your story? Who are you?"

قصه‎ات چیه؟ کی هستی؟"

And it all turned out to be about a boyfriend, for crying out loud.

و معلوم شد که همه‎اش بخاطر دوست پسر بوده، محض رضای خدا!

I mean, I have teenage kids. I should know.

من خودم بچه نوجوان دارم. باید می‎دانستم.

It was about a boyfriend. The girl on the top, she'd kissed the wrong boy,

پای دوست پسر در میان بوده. دختر بالایی پسری را که نباید، بوسیده بود

and they'd started having a fight.

و دعوا شروع شده بود.

And there was a very, very beautiful lesson for me in that:

و درس بسیار بسیار زیبایی در آن برایم نهفته بود:

If I was going to photograph these people

اگر قرار بود از این افراد عکاسی کنم

in the dignified, respectful way that I had intended,

به روش محترمانه و موقرانه‎ای که منظورم بود،

and put them on a pedestal, I had to understand them.

و تصویری بی نقص از آنها نشان دهم، باید اول میفهمیدمشان.

It wasn't just about turning up. It wasn't just about shaking a hand.

فقط این که آنجا حضور پیدا کنم و باهم دست بدهیم نبود.

It wasn't about just saying, "I'm Jimmy, I'm a photographer."

این نبود که بگم،" سلام من جیمی هستم. عکاسم."

I had to get to know every single one of them,

باید تک تکشان را میشناختم،

right down to whose boyfriend is who and who is allowed to kiss who.

انقدر که بدانم کی دوست پسر کی است و کی اجازه بوسیدن کی را داره.

So in the end, a week later,

و در آخر، بعد از یک هفته،

and I was absolutely exhausted,

وقتی بکلی خسته شده بودم،

I mean on my knees going, "Please get back up in that tree.

التماسشان می کردم که شما را به خدا برگردید زیر درخت.

It's a picture I need to make."

من باید از شما عکس بگیرم."

They all came back. I put them all back up in the tree.

همگی برگشتند. زیر درخت جمعشان کردم.

I made sure the girls were in the right position,

مطمئن شدم که دخترها هر کدام در جای مناسب خودشان هستند.

and the ones that slapped, one was over there.

و دخترهای که کتک کاری داشتند هم آنجا بودند.

They did look at each other. If you look at it later,

اگر بعدا بهش نگاه کنید متوجه نگاه کردنشان بهم می‎شوید،

they're staring at each other very angrily,

با عصبانیت به هم چپ چپ نگاه می کردند.

and I've got the tree and everything,

و درخت و باقی چیزها را در اختیار داشتم،

and then at the last minute, I go, "The goat, the goat!

و در لحظه آخر می گویم "بز، بز!"

I need something for the eye to look at. I need a white goat in the middle."

چیزی لازم داشتم که چشم را بگیرد. یک بز سفید در آن وسط می خواستم.

So I swapped all the goats around. I put the goats in.

پس بزهای دوروبر را برانداز کردم و یکی را گذاشتم آن وسط.

که البته آنموقع هم اشتباه کردم، چون اگر به سمت چپ نگاه کنید،

But even then I got it wrong, because if you can see on the left-hand side,

یک پسر کوچولوی عصبانی را می بینید چون بز او را انتخاب نکردم.

another little boy storms off because I didn't choose his goat.

پس نکته اخلاقی این است که علاوه بر زبان Daasanachها، زبان بزی هم باید یاد می گرفتم.

So the moral being I have to learn to speak Goat as well as Daasanach.

اما بهرحال، تلاشی که در این تصویر به کار گرفته شد

But anyway, the effort that goes into that picture

و این داستانی که الان برایتان گفتم،

and the story that I've just related to you,

همانطور که تصورش را می‎کنید

as you can imagine,

there are hundreds of other bizarre, eccentric stories

تنها یکی از صدها داستان عجیب و غریبی از

of hundreds of other people around the world.

صدها آدم دیگر در گوشه و کنار دنیا است.

And this was about four years ago, and I set off on a journey,

و این چهار سال پیش بود و بعد عازم سفر دیگری شدم،

to be honest, a very indulgent journey.

راستش را بگم سفر بسیار دلبخواه و عشقی بود.

I'm a real romantic. I'm an idealist, perhaps in some ways naive.

من واقعا رومانتیک هستم. ایده‎آل گرا، شاید هم از جهاتی ساده و خام.

But I truly believe that there are people on the planet that are beautiful.

اما واقعا به این معتقدم که آدمهای زیبایی روی زمین هستند.

It's very, very simple. It's not rocket science.

خیلی خیلی ساده است. اصلا پیچیده نیست.

I wanted to put these people on a pedestal.

میخواستم این آدمها را نشان دهم.

I wanted to put them on a pedestal like they'd never been seen before.

میخواستم این آدمها را طوری معرفی کنم که قبلا هرگز آنطور دیده نشده بودند.

So, I chose about 35 different groups,

پس ۳۵ گروه مختلف را انتخاب کردم،

tribes, indigenous cultures.

قبایل، فرهنگهای بومی.

They were chosen purely because of their aesthetic,

انتخابشان صرفا بر مبنای زیبایی شناسی بود،

and I'll talk more about that later.

و بعدا بیشتر درباره آن صحبت خواهم کرد.

I'm not an anthropologist, I have no technical study with the subject,

من مردم شناس نیستم، مطالعات قومی با این موضوع نداشتم،

but I do have a very, very, very deep passion,

اما اشتیاق و شوق بسیار بسیار عمیقی دارم.

and I believe that I had to choose the most beautiful people on the planet

و معتقدم که باید زیباترین آدمهای روی زمین را

in the most beautiful environment that they lived in,

در زیباترین محیطی که زندگی می کنند انتخاب می کردم

and put the two together and present them to you.

و هر دو را رویهم به شما ارائه می کردم.

About a year ago,

حدود یکسال قبل،

I published the first pictures,

نخستین سری عکسها را منتشر کردم،

and something extraordinarily exciting happened.

و اتفاق فوق العاده هیجان انگیزی افتاد.

The whole world came running,

همه دنیا هجوم آورد،

and it was a bizarre experience, because everybody, from everywhere:

و تجربه غریبی بود، چون همه از همه جا می‎پرسیدند:

"Who are they? What are they? How many are they?

"آنها کی هستند؟ چی هستند؟ چند نفرند؟

Where did you find them? Are they real? You faked it.

از کجا میایند؟ واقعی هستند؟ یا درستشان کردی؟

Tell me. Tell me. Tell me. Tell me." Millions of questions for which,

بگو. بگو. بگو. بگو." میلیونها پرسش که باید در برابرشان

to be honest, I don't have the answers.

راستش را بگم، جوابی ندارم.

I really didn't have the answers,

واقعا جوابی برایشان نداشتم.

and I could sort of understand, okay, they're beautiful, that was my intention,

و یک جورهایی درک می کنم که خب، زیبا هستند، و هدفم این بوده،

but the questions that I was being fired at,

اما پرسشها که بسویم شلیک میشد،

I could not answer them.

را نمیتوانستم جواب دهم.

Until, it was quite amusing, about a year ago

تا این که، بطور نسبتا جالبی، حدود یکسال قبل

somebody said, "You've been invited to do a TED Talk."

کسی گفت،" تو به TED برای سخنرانی دعوت شدی."

And I said, "Ted? Ted? Who's Ted? I haven't met Ted before."

و من گفتم، " TED ؟ TED ؟ TED کیه؟ من TED را نمیشناسم.

He said, "No, a TED Talk." I said, "But who's Ted?

بهم گفت، "نه، سخنرانی TED ." من گفتم،"خب آخه TED کیه؟

Do I have to talk to him or do we sit with each other on the stage?"

آیا باید با او صحبت کنم یا با هم روی صحنه می‎نشینیم؟"

And, "No, no, the TED group. You must know about it."

و، "نه، نه، گروه TED . باید آنها را بشناسی."

And I said, "I've been in a teepee and in a yurt for the last five years.

و گفتم، " من پنج سال در تیپی (کلبه مخروطی سرخوپوستها و یورت (چادر عشایر مغول و ترک) بودم.

How do I know who Ted is? Introduce me to him."

از کجا TED را بشناسم. بهم معرفی‎اش کن."

Anyway, to cut a long story short, he said, "We have to do a TED Talk."

بهرحال، خلاصه برایتان بگم که او گفت، " باید یک سخنرانی TED انجام دهیم."

Researched. Oh, exciting. That's great!

تحقیق کردم... چه هیجان انگیز. فوق العاده است.

And then eventually you're going to go to TEDGlobal.

سرانجام قرار شد روی سن TEDGlobal برم.

Even more exciting.

که حتی هیجان انگیزتر هم بود.

But what you need to do, you need to teach the people lessons,

اما آنچه لازم است آموختن درس به آدمهاست،

lessons that you've learned on your travels around the world

درسهایی که در طول سفرهایت به دور دنیا

with these tribes.

ار این قبایل آموختی.

I thought, lessons, okay, well, what did I learn? Good question.

به آنها بعنوان درس نگاه می‎کنم، این که خب چی یاد گرفتم؟ سوال خوبیست.

Three. You need three lessons, and they need to be terribly profound.

سه تا. به سه درس نیز دارید، و باید خیلی عمیق باشند.

(Laughter)

(خنده)

And I thought, three lessons, well, I'm going to think about it.

و فکر کردم، سه درس، خب، باید درباره ش فکر کنم.

(Applause)

(خنده)

So I thought long and hard, and I stood here two days ago,

پس سخت و طولانی فکر کردم، و دو سال قبل اینجا ایستادم،

and I had my test run, and I had my cards

و تستم را انجام دادم و کارتهایم را داشتم

and my clicker in my hands and my pictures were on the screen,

و کلیکرم دستم بود و عکسهایم روی پرده بودند.

and I had my three lessons, and I started presenting them,

و سه درس هم آماده داشت، شروع کردم به ارائه‎شان،

and I had this very odd out-of-body experience.

و این تجربه خیلی غریب خارج شدن روح از بدن را تجربه کردم.

I sort of looked at myself standing there, going, "Oh, Jimmy,

یک آن از بیرون به خودم نگاه کردم و گفتم، " جیمی،

this is complete loads of codswallop.

اینها یک مشت چرندیات هستند.

All these people sitting here, they've had more of these talks,

همه این آدمهایی که اینجا نشستند، سخنرانیهای زیادی داشتند،

they've heard more lessons in their life.

درسهای خیلی زیادی تو زندگیشون یاد گرفته‎اند.

Who are you to tell them what you've learned?

تو کی هستی که به آنها بگی چی یاد گرفتی؟

Who are you to guide them and who are you to show them

کی هستی که راهنماییشان کنی و به آنها

what is right, what is wrong, what these people have to say?"

درست یا غلط را نشان دهی، این که چی باید بگویند؟"

And I had a little bit of a, it was very private,

راستش در خلوت خودم کمی بهم ریخته

a little bit of a meltdown.

و یک کمی وحشت زده بودم.

I went back, and a little bit like the boy walking away from the tree with his goats,

برگشتم و کمی مثل آن پسرک که با بزهایش از درخت دور شده بود

very disgruntled, going, that didn't work,

از ان که کارم نتیجه نداده بود، بدخلق و غمگین به راه افتادم.

It wasn't what I wanted to communicate.

این چیزی نبود که قصد ارتباط برقرار کردن درباره‎اش را داشته باشم.

And I thought long and hard about it, and I thought, well, the only thing

و خیلی سخت و زیاد بهش فکر کردم، و فکر کردم خب تنها چیزی که

I can communicate is very, very basic.

میتوانم بطور خیلی ابتدایی با آن ارتباط برقرار کنم خودم هستم.

You have to turn it all the way around.

باید کل مسیر را تغییر میدادم.

There's only one person I know here, and that's me.

تنها یک نفر در اینجا هست که می‎شناسم و آن منم.

I'm still getting to know myself,

هنوز دارم خودم رامی‎شناسم،

and it's a lifelong journey, and I probably won't have all the answers,

و سفری برای تمام عمر هست و احتمالاهمه پاسخها را نخواهم داشت.

but I did learn some extraordinary things on this journey.

اما درس های خارق العاده‎ای در این سفر گرفتم.

So what I'm going to do is share with you my lessons.

پس کاری که می‎کنم به اشتراک گذاشتن آموخته‎هایم هست.

It's a very, as I explained at the beginning, very indulgent, very personal,

همانطور که در ابتدا توضیح دادم خیلی خیلی شخصی و زیاده خواهانه است،

how and why I made these pictures,

چطور و چرا این تصاویر را می سازم،

and I leave it to you as the audience to interpret what these lessons

و تفسیرشان را به عهده شما می گذارم که بگویید این درسها

have meant to me, what they could perhaps mean to you.

برایم چه معنایی دارند، و احتمالا چه معنایی برای شما دارند.

I traveled enormously as a child.

در بچگی زیاد سفر کردم.

I was very nomadic. It was actually very exciting.

راستش زندگیم خیلی کولی وار و هیجان انگیز بود.

All around the world,

به سرتاسر دنیا،

and I had this feeling that I was pushed off at great speed

و این حس را داشتم که با سرعت زیادی به جلو هل داده شدم

to become somebody, become that individual, Jimmy.

تا برای خودم کسی شوم، بشوم آن آدم خاص، جیمی.

Go off into the planet, and so I ran, and I ran,

ول شدم روی کره زمین و همینطور دویدم و دویدم،

and my wife sometimes kids me, "Jimmy, you look a bit like Forrest Gump,"

همسرم گاهی سربه سرم میگذاره و میگه "جیمی، کمی شبیه فارست کامپی"

but I'm, "No, it's all about something, trust me."

اما من میگم،" نه باور کن که یک چیزی پشتش هست، بهم اعتماد کن."

So I kept running and I kept running, and I sort of got somewhere

همینطور دویدم و دویدم و وقتی انگار به جایی رسیده باشم

and I sort of stood there and looked around me and I thought, well,

ایستادم و به اطرافم نگاه کرده ام و فکر کرده ام که خب

where do I belong? Where do I fit?

به کجا تعلق دارم؟ بدرد کجا میخورم؟

What am I? Where am I from? I had no idea.

چی هستم؟ از کجا میایم؟ مطلقا نمی دانم.

So I hope there aren't too many psychologists in this audience.

خب امیداوارم اینجا بین حضار خیلی روانشناس نداشته باشیم.

Perhaps part of this journey

شاید بخشی از این سفر

is about me trying to find out where I belonged.

درباره تلاشم در یافتن جایی باشد که به آن تعلق دارم.

So whilst going, and don't worry, I didn't when I arrived with these tribes,

پس در طول رفتن، و نگران این نباشید که وقتی به آن قبیله‎ها رسیدم

I didn't paint myself yellow and run around with these spears and loincloths.

خودم را به رنگ زرد نقاشی کرده باشم و با نیزه و لنگ این طرف آنطرف دویده باشم.

But what I did find were people that belonged themselves,

اما آنچه یافتم مردمانی بودند که بخودشان تعلق داشتند،

and they inspired me, some extraordinary people,

و الهامبخش من شدند، مردمانی خارق العاده،

and I'd like to introduce you to some heroes of mine.

و دوست دارم چندتا از قهرمانانم را به شما معرفی کنم.

They're the Huli.

آنها هولی ها هستند.

Now, the Huli are some of the most extraordinarily beautiful people

هولی ها یکی از خارق العاده‎ترین مردمان زیبای

on the planet.

روی زمین هستند.

They're proud. They live in the Papua New Guinean highlands.

مغرورند. در ارتفاعات پاپوآ گینه نو زندگی می‎کنند.

There's not many of them left, and they're called the Huli wigmen.

خیلی از آنها باقی نمانده، معروفند به هولی های کلاه گیس به سر.

And images like this, I mean, this is what it's all about for me.

و تصاویری مثل این، منظورم این است که اینها تمام آن چیزی هستند که برایم اهمیت دارد.

And you've spent weeks and months there talking with them, getting there,

و شما هفته‎ها و ماههای زیادی را در آنجا صرف صحبت کردن و نزدیک شدن به آنها می‎کنید،

and I want to put them on a pedestal, and I said, "You have something

و میخواستم آنها را ارائه بدهم و بگویم، " شما چیزی دارید

that many people have not seen.

که خیلی از مرم ندیده‎اند.

در این طبیعت اعجاب انگیز نشسته‎اید."

You sit in this stunning nature."

And it really does look like this, and they really do look like this.

. واقعا همین شکلی هستند، درست همین شکلی.

این ها واقعی است.

This is the real thing.

And you know why they're proud? You know why they look like this,

و می‎دانید چرا مغرورند؟ و می‎دانید چرا این شکلی هستند؟

and why I broke my back literally

و چرا من به معنای واقعی کلمه پدر خودم را درآوردم

to photograph them and present them to you?

تا از آنهاعکس بگیرم و به شما ارائه کنم؟

It's because they have these extraordinary rituals.

چون صاحب این آیین ها استثنایی هستند

And the Huli have this ritual: When they're teenagers,

و هر هولی وقتی به سن نوجوانی می رسد

becoming a man, they have to shave their heads,

برای این که وارد دنیای مردانه شود باید سرش را بتراشد.

and they spend the rest of their life shaving their heads every single day,

و بعد هر روز تا آخر عمر مویشان را می تراشند.

and what they do with that hair,

و با آن مو چه می‎کنند،

they make it into a creation,

آن را تبدیل به یک آفرینش می‎کنند،

a creation that's a very personal creation.

آفرینشی که یک چیز بسیار شخصی است.

It's their creation. It's their Huli creation.

این را خلق می کنند. آفرینش هولی.

So they're called the Huli wigmen.

به همین خاطر هولی های گلاه گیس به سر خوانده می شوند.

That's a wig on his head.

آن چیزی که روی سرشه کلاه گیسه .

It's all made out of his human hair.

تماما از موی انسان درست شده.

And then they decorate that wig with the feathers of the birds of paradise,

و بعد آن کلاه گیس را با پرهای پرندگان بهشتی تزیین می کنند،

and don't worry, there are many birds there.

نگران نباشید، آنجا پرنده زیاد است.

There's very few people living, so nothing to get too upset about,

تعداد آدم ها خیلی کم است، پس جای نگرانی نیست،

و باقی عمرشان را صرف بازآفرینی این کلاه ها می‎کنند

and they spend the rest of their life recreating these hats

and getting further and further,

و همینطور ادامه میدهند،

and it's extraordinary, and there's another group,

و این خارق العاده است، گروه دیگری هم هست،

آنها را با نام «کالام» میشناسند و در دره کناری زندگی می‎کنند،

they're called the Kalam, and they live in the next valley,

اما زبانشان کاملا فرق دارد،

but they speak a completely different language,

و ظاهری کاملا متفاوت دارند و کلاه بسر می‎گذارند،

they look completely different, and they wear a hat,

که از پوسته نوعی سوسک ساخته شده،

and it's built out of scarabs,

these fantastic emerald green little scarabs,

این سوسک های کوچک سبز زمردی،

and sometimes there are 5,000 or 6,000 scarabs in this hat,

و گاهی از ۵٫۰۰۰ یا ۶٫۰۰۰ تکه پوسته در این کلاه استفاده میشود،

and they spend the whole of their life collecting these scarabs

آن ها تمام عمرشان را صرف جمع آوری این سوسک ها می کنند

تا این کلاه‎ها را درست کنند.

to build these hats.

So the Huli inspired me in that they belong.

پس هولی ها الهام بخش من در نسبت به آنچه تعلق داشتند، بودند.

Perhaps I have to work harder at finding a ritual which matters for me

شاید باید تلاش بیشتری کنم در یافتن آیینی که برایم اهمیت دارد

and going back into my past to see where I actually fit.

و بازگشت به گذشته برای یافتن جایی که واقعا به آن تعلق دارم.

An extremely important part of this project

بخش بی‎نهایت مهم این پروژه

was about how I photograph these extraordinary people.

درباره چگونگی عکس گرفتن از این مردمان غیرعادی بود.

And it's basically beauty. I think beauty matters.

و اساسا زیبایی هست. به نظرم زیبایی مهم است.

We spend the whole of our existence revolving around beauty:

ما زمان زیادی از زندگیمان را صرف زیبایی می‎کنیم:

beautiful places, beautiful things, and ultimately, beautiful people.

مکانهای زیبا، اشیا زیبا و نهایتا انسانهای زیبا.

It's very, very, very significant.

بسیار، بسیار اهمیت دارد.

I've spent all of my life analyzing what do I look like?

همه زندگیم را صرف تجزیه و تحلیل کردن این کرده‎ام که چطور به نظر می‎رسم.

Am I perceived as beautiful?

آیا از نگاه دیگران زیبا هستم؟

Does it matter if I'm a beautiful person or not,

آیا زیبا بودن یا نبود اهمیت دارد،

or is it purely based on my aesthetic?

یا صرفا بر اساس زیبایی شناسی خودم است؟

And then when I went off, I came to a very narrow conclusion.

و بعد که به سفر رفتم، به نتیجه کوته فکرانه‎ای رسیدم.

Do I have to go around the world photographing, excuse me,

اما آیا باید به سفر دور دنیا می‎رفتم، عذرخواهی می کنم،

women between the age of 25 and 30? Is that what beauty is going to be?

تا از زنان بین ۲۵ تا ۳۰ سال عکاسی کنم؟ آیا معنای زیبایی این است؟

Is everything before and after that utterly irrelevant?

آیا باقی چیزها قبل و بعد از آن کاملا بی اهمیت بودند؟

And it was only until I went on a journey,

و آن تا زمانی بود که سفری را شروع کردم،

a journey that was so extreme,

سفری دور و دراز،

I still get shivers when I think about it.

هنوز وقتی به آن فکر می‎کنم بدنم میلرزه.

I went to a part of the world, and I don't know whether any of you

به گوشه‎ای از دنیا رفتم،که نمی‎دانم هیچکدام از شما راجع به آن

have ever heard of Chukotka. Has anybody ever heard of Chukotka?

هیچوقت چیزی شنیده یا نه،چوکوتکا. تا حالا اسم چوکوتکا را شنیدید؟

Chukotka probably is, technically, as far as one can go

چوکوتکا شاید در واقع دورترین نقطه‎ای است که آدم می تواند برود

and still be on the living planet.

و هنوز روی کره زمین باشد.

It's 13 hours' flight from Moscow.

از مسکو ۱۳ ساعت پرواز است.

First you've got to get to Moscow, and then 13 hours' flight nonstop from Moscow.

اول باید به مسکو بروید و بعد ۱۳ ساعت پرواز یکسره از مسکو.

And that's if you get there.

تازه اگر بتوانید خودتان را آنجا برسانید.

As you can see, some people sort of miss the runway.

و هانطور که می‎توانید ببینید، برخی از آدمها باند فرودگاه را گم می کنند.

And then when you land there, in Chukotka are the Chukchis.

و وقتی که در چوكوتكا فرود بیایید، چوکچیها آنجا هستند.

Now, the Chukchis are the last indigenous Inuits of Siberia,

این چوکچیها آخرین اینویتهای (شاخه‎ای از اسکیموها) بومیزاد سیبری هستند.

and they're people I'd heard about, I'd hardly seen any images of,

و مردمی هستند که درباره‎شان شنیده بودم، و به ندرت عکسی از آنها دیده بودم،

but I knew they were there,

اما می‎دانستم که آنجا هستند،

and I'd been in touch with this guide,

و با یک راهنما در تماس بودم،

and this guide said,

و راهنما گفت،

"There's this fantastic tribe. There's only about 40 of them.

" قبیله محشری هست. تنها ۴۰ نفر از آنها باقی مانده.

You'll be okay. We'll find them." So off we went on this journey.

اوضاعت خوب میشه. پیداشون می‎کنیم. "پس این سفر را شروع کردیم.

When we arrived there, after a month of traveling across the ice,

وقتی آنجا رسیدیم، بعد از یک ماه سفر کردن روی یخها،

and we'd got to them, but then I was not allowed to photograph them.

پیش آنها رفتم، اما اجازه نداشتم که از آنها عکس بگیرم.

They said, "You cannot photograph us. You have to wait.

گفتند،" نمیشه از ما عکس بگیری. باید صبر کنی.

You have to wait until you get to know us. You have to wait until you understand us.

باید صبر کنی تا این که ما را بشناسی. باید صبر کنی تا این که ما ر ا درک کنی.

باید صبر کنی تا ببینی چطور با هم تعامل داریم.»

You have to wait until you see how we interact with one another."

و تنها بعد از آن، یعنی چندین هفته بعد، شاهد احترام بودم.

And only then, it was many, many weeks later, I saw a respect.

They had zero judgment.

هیچ قضاوتی نمی‎کردند.

They observed one another, from the youth, from the middle aged to the old.

از کوچک تا بزرگسال مراعات همدیگر را می‎کردند.

They need each other.

بهم دیگر احتیاج داشتند.

The children need to chew the meat all day

بچه ها باید کل روز را گوشت می جویدند

because the adults don't have any teeth,

چون بزرگترها دندان این کار را ندارند،

but at the same time, the children take the old aged people out

اما در عین حال، بچه‎ها افراد پیر را برای دستشویی کردن بیرون می‎برند

to the toilet because they're infirm,

چون خودشان بی‎بنیه هستند.

so there's this fantastic community of respect.

پس این جامعه فوق العاده از احترام وجود دارد.

And they adore and admire one another, and they truly taught me

و آنها یکدیگر را تحسین و ستایش می‎کنند، و صادقانه به من آموختند

what beauty was.

زیبایی چیست.

(Applause)

(تشویق)

Now I'm going to ask for a little bit of audience interaction.

حالا وقت آن است که از شما حضار بخوام که کمی مشارکت داشته باشید.

This is extremely important for the end of my talk.

برای خاتمه سخنرانیم خیلی مهم است.

If you could look at somebody left to the right of you,

لطفا به فردی که طرف چپ یا راستتان نشسته نگاه کنید،

and I want you to observe them,

و از شما می خواهم که او را مشاهده کنید،

and I want you to give them a compliment. This is very important.

و از او تعریف کنید. خیلی مهم است.

Now, it may be their nose or their hair or even their aura, I don't mind,

این میتواند دماغ او، مو یا حتی بوی او باشد، فرقی نداره،

but please look at each other, give them a compliment.

اما لطفا به همدیگر نگاه کنید و به هم یک نظر مثبت بدهید.

You have to be quick, because I'm running out of time.

باید سریع باشید چون داره وقتم تمام میشه.

And you have to remember it.

و نباید فراموشش کنید.

Okay, thank you, thank you, thank you, you've given each other compliments.

باشه، متشکرم، متشکرم، متشکرم، از همدیگه تعریف کردید.

Hold that compliment very, very tightly. Hold it for later.

تعریفها را فعلا نگهدارید تا بعد.

And the last thing, it was extraordinarily profound,

و آخرین مورد، بی‎نهایت عمیق بود،

and it happened only two weeks ago. Two weeks ago I went back to the Himba.

و تنها دو هفته پیش اتفاق افتاد. دو هفته پیش قبیله هیمبا برگشتم.

Now, the Himba live in northern Namibia on the border of Angola,

الان قبیله هیمبا در نامبیای شمالی در مرز آنگولا زندگی می‎کنه،

and I'd been there a few times before,

و قبلا چند بار آنجا بوده‎ام،

and I'd gone back to present this book I'd made,

و برگشته‎ام تا این کتابی را که درست کرده‎ام تقدیمشان کنم،

عکسها را نشانشان دهم، با آنها وارد بحث شوم،

to show them the pictures, to get into a discussion with them,

to say, "This is how I saw you. This is how I love you.

که بگویم، " به چشم من اینطور بودید. اینطوری شما را دوست داشتم.

This is how I respect you. What do you think? Am I right? Am I wrong?"

من اینطور به شما احترام میگذارم. شما چطور فکر می‎کنید؟ درست میگم؟ اشتباه می‎کنم؟"

پس این مناظره را لازم داشتم. خیلی خیلی عاطفی بود،

So I wanted this debate. It was very, very, very emotional,

و یک شب که دور آتش نشسته بودیم،

and one night we were sitting around the campfire,

and I have to be honest, I think I'd had a little bit too much to drink,

و اگر راستش را بگم، فکر می‎کنم کمی هم زیادی مست بودم

و زیر آسمان پر ستاره نشسته بودم و گفتم، " فوق العاده است،

and I was sort of sitting under the stars going, "This is great,

عکسهای من را دیدی، ما عاشق همدیگر هستیم." (خنده)

you've seen my pictures, we love each other." (Laughter)

و یک کمی هم کند شده بودم،

And I'm a little bit slow,

و دور و اطرافرام را نگاه کردم و گفتم،

and I looked around me, and I said,

I thought, maybe, the fence is missing.

به نظرم این حصار اینجا غیبش زده.

Wasn't there a fence here last time I came?

دفعه پیش که اینجا بودم، حصار نبود؟

می‎دانید این حصار بزرگ دور دهکده،

You know, this big protective fence around the village,

و آنها نگاهی به من انداختند و ادمه دادند که،" آره، کدخدا مرد."

and they sort of looked at me and go, "Yeah, chief die."

و فکر کردم، باشه، کدخدا در حال مردن هست، شما باخبرید،

And I thought, okay, chief dying, right, you know,

باز به ستاره‎ها نگاه می‎کنم، به آتش.

look up at the stars again, look at the campfire.

کدخدا میمیره. محض رضای مردن کدخدا چه ربطی با حصار میتونه داشته باشه؟

Chief die. What on Earth does chief die have to do with the fence?

"کدخدا میمیره.

"Chief die.

خب، اول خرابش می‎کنیم؟ بعد روش تعمق می‎کنم.

First we destroy, yeah? Then we reflect.

Then we rebuild. Then we respect."

بعد دوباره میسازیم. بعد احترام میگذاریم."

And I burst out in tears, because my father had only just died

و من زدم زیر گریه،چون پدرم تازه مرده بود،

prior to this journey,

قبل از این سفر.

and I didn't ever acknowledge him,

و هرگز برایش اعتراف نکردم،

I didn't ever appreciate him for the fact that I'm probably standing here today

و هرگز از او بخاطر این واقعیت که امروز احتمال در اینجا بودنم را

because of him.

مدیونش هستم قدردانی نکردم.

These people taught me that we are only who we are because of our parents

این مردم به من آموختند که ما آنچه هستیم بخاطر پدر و مادرمان

and our grandparents and our forefathers

و پدربزرگ و مادربزرگمان و اجدادمان

going on and on and on before that,

و افراد ما قبل آنهاست.

and I, no matter how romantic or how idealistic I am on this journey,

و من مهم نیست که چقدر رمانتیک یا ایده‎ال گرا در این سفر باشم،

I did not know that until two weeks ago.

نا دو دهفته قبل از آن خبر نداشتم.

I did not know that until two weeks ago.

تا دو هفته قبل از آن خبر نداشتم.

So what's this all about?

پس همه اینها چی می گویند؟

Well, there's an image I'd like to show you,

خب، تصویری هست که دوست دارم به شما نشان دهم،

quite a special image, and it wasn't essentially the image I wanted to choose.

تصویری خیلی خاص، و در ابتدا تصویری نبود که حتما بخواهم انتخاب کنم.

I was sitting there the other day, and I have to finish on a strong image.

چند روز پیش نشسته بودم و مشغول انتخاب کردن یک تصویر قوی بودم.

یک نفر گفت،"باید به تصویر نِنِتس را نشان دهی. نِنِتس را."

And somebody said, "You have to show them the picture of the Nenets. The Nenets."

گفتم باشه، اما این عکس دلخواهم که نیست.

I was like, yeah, but that's not my favorite picture.

ادامه داد، " نه نه نه نه نه. عکس بی‎نظیری است .

She went, "No no no no no no no. It's an amazing picture.

تو توی چشمانش هستی."

گفتم،" منظورت از اینکه توی چشمانش هستم چیه؟ این عکس نِنِتس هست."

You're in his eyes."

I said, "What do you mean I'm in his eyes? It's a picture of the Nenets."

گفت،" نه، نگاه کن. از نزدیک نگاه کن، توی چشمانش هستی."

She said, "No, look, look closely, you're in his eyes."

و وقتی از نزدیک به این تصویر نگاه کنید، انعکاس مرا درچشمانش می‎بینید،

And when you look closely at this picture, there is a reflection of me in his eyes,

بنابراین فکر می‎کنم که او احتمالا روح من را دارد و من در روح او هستم،

so I think perhaps he has my soul, and I'm in his soul,

and whilst these pictures look at you, I ask you to look at them.

و در خلالی که این تصاویر به شما نگاه می‎کنند، از شما میخوام به آنها نگاه کنید.

You may not be reflected in his eyes,

شاید در چشمانش انعکاس نداشته باشید،

but there is something extraordinarily important about these people.

اما چیز فوق العاده مهمی درباره این مردم هست.

I don't ultimately have the answers, as I've just shared with you,

همانطور که برایتان گفتم، در نهایت جواب ها را ندارم،

but you must do. There must be something there.

اما شما حتما دارید. حتما یک چیزی در آنجا هست.

So if you can briefly reflect on what I was discussing

پس اگر بتوانید کمی درباره آنچه اینجا بحث شد تعمق کنید،

about beauty and about belonging and about our ancestors and our roots,

درباره زیبایی، احساس تعلق و نیاکان و ریشه‎هایمان،

and I need you all to stand for me, please.

و از شما می خواهم که لطفا از جایتان بلند شوید.

(Laughter)

(خنده)

Now you have no excuse. It's almost lunchtime,

الان بهانه ای ندارید، چون دیگر تقریبا وقت ناهار است،

and this is not a standing ovation, so don't worry,

و نگران نباشید، خبری از ایستاده تشویق کردن نیست.

I'm not fishing for compliments.

برای تعریف‌های شما تور پهن نکردم.

But you were given a compliment a few minutes ago.

چند دقیقه پیش ازتون تعریف کردم.

Now I want you to stand tall.

ازتون میخوام صاف بایستید.

I want you to breathe in. This is what I say.

میخوام نفستون را حبس کنید. حرفم این است.

I'm not going to get on my knees for two weeks.

قرار نیست دو هفته زانو بزنم و خواهش کنم.

I'm not going to ask you to carry a goat,

نمیخوام ازتون بخوام که بز زیر بغلتون بگیرید،

and I know you don't have any camels.

و می دانم که شما شتر ندارید.

Photography's extraordinarily powerful.

عکاسی بی نهایت قدرتمند است.

It's this language which we now all understand.

زبانی که همه ما الان آن را می فهمیم.

We truly do all understand it,

ما حقیقتا آن را درک می کنیم،

and we have this global digital fireplace, don't we,

و همه ما این شومینه جهانی دیجیتال را داریم، اینطور نیست؟

but I want to share you with the world,

اما میخوام که شما را با دنیا به اشتراک بذارم،

because you are also a tribe.

چون شما نیز قبیله اید.

You are the TED tribe, yeah? But you have to remember that compliment.

شما از قبیله TED هستید، نه؟ اما باید این تعریف را به یاد بیاورید.

You have to stand tall, breathe in through your nose,

باید صاف بیایستید، از توی دماغتون نفس بکشید،

and I'm going to photograph you. Okay?

و من عکستون را می گیرم، باشه؟

I need to do a panoramic shot, so it's going to take a minute,

میخوام تصویر پانورامیک بگیرم، پس یک دقیقه وقت می گیره،

so you have to concentrate, okay?

باید تمرکز کنید، باشه؟

Breathe in, stand tall, no laughing. Shh, breathe through your nose.

نفس بکشید، صاف بیایستید، خنده نباشه، هیس، از دماغتون نفس بکشید.

I'm going to photograph.

میخوام عکس بندازم.

(Clicks)

(کلیک ها)

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)