Robert Thurman: Expanding your circle of compassion

Translator: Pouria Montazeri Reviewer: ghasem vahedi

I want to open by quoting Einstein's wonderful statement,

من میخواهم با بیانِ فوق العادة اَنیشتَين، سخنانم را آغاز کنم،

just so people will feel at ease that the great scientist of the 20th century

تا همه، احساسِ آسودگی کنند که، دانشمندِ عظیمِ قرنِ بیستم

also agrees with us, and also calls us to this action.

نیز با ما هم عقیده است و ما را به همچنین عَملی تشویق میکند.

He said, "A human being is a part of the whole, called by us, the 'universe,' --

او گفت: "انسان، عُضوی از کُلیتی است که ما آنرا جهان مینامیم،

a part limited in time and space.

عُضوی منحصر به مکان و زمان.

He experiences himself, his thoughts and feelings,

او، خودش را، افکارش را، و احساساتش را،

as something separated from the rest,

مستقل از سایر چیزها تجربه میکند،

a kind of optical delusion of his consciousness.

آن استقلال مانند یک نوع اغفالِ بصري از آگاهی اوست.

This delusion is a kind of prison for us,

این پندارِ بیهوده، مانند یک مَحبسی

restricting us to our personal desires and to affection for a few persons nearest to us.

که ما را محدودِ آرزوهای شخصی و محدود به محبت نشان دادن به افرادِ معدودی در زندگیمان، میکند.

Our task must be to free ourselves from this prison by widening our circle of compassion,

وظیفة ما میبایست، آزاد کردن خویش از این محبس بوسیلة گسترش حلقه مهربانی باشد،

to embrace all living creatures and the whole of nature in its beauty."

تا تمامي مخلوقاتِ زنده و کُلِ طبیعت را در زیباییشان در آغوش بگیریم."

This insight of Einstein's is uncannily close to that of Buddhist psychology,

این بینشِ اَنیشتن به طرز عجیبی به روانشناسي بودایی نزدیک است،

wherein compassion -- "karuna," it is called --

در جایی که، شفقت، (کَرونا نامیده میشود)

is defined as, "the sensitivity to another's suffering

به معنای، " حساسیت به رنج و دردِ دیگری...

and the corresponding will to free the other from that suffering."

و اِرادة متقابل آن از برای آزاد کردن او از رنجیدگی " میباشد.

It pairs closely with love, which is the will for the other to be happy,

این کاملا،با عشق یکسان است. که اراده ایست برای خوشحال بودنِ دیگری.

which requires, of course, that one feels some happiness oneself

که، یقیناً،شخص باید خود احساسِ خوشحالی داشته باشد

and wishes to share it.

و بعد بخواهد آنرا با بقیه قسمت کند.

This is perfect in that it clearly opposes self-centeredness

این عالیست زیرا که بینِ خودخواهی وخود محوری

and selfishness to compassion, the concern for others,

و شفقت و توجه و اهمیت به دیگران، تفاوت میگذارد،

and, further, it indicates that those caught in the cycle of self-concern

بعلاوة اینکه، نشان میدهد که آنانی که در چرخه حب نَفسِ خویش گیر کرده اند،

suffer helplessly, while the compassionate are more free

ناتوانانه رنج میبرند، در صورتیکه آدمهاي مشفق، بیشتر آزادند

and, implicitly, more happy.

و بطورِ ضمنی، خوشحالترند.

The Dalai Lama often states that compassion is his best friend.

دالی لاما، کراراً توضیح میدهد که، شفقت بهترین دوست اوست.

It helps him when he is overwhelmed with grief and despair.

او را در زمانهایی که غم و نومیدی غوطه ور کرده اند، یاری میکند.

Compassion helps him turn away from the feeling of his suffering

شفقت او را کمک میکند تا از احساساتِ رنجدهنده خود دور شود

as the most absolute, most terrible suffering anyone has ever had

که بنظرش، وحشتناکترین و بی حد ومرز ترین رنجهایی هستند که کسی میتواند تجریه کند

and broadens his awareness of the sufferings of others,

و در عوض، آگاهي او را در مورد رنجبردگي دیگران وسعت میدهد

even of the perpetrators of his misery and the whole mass of beings.

حتی مسببان بدبختی او و تودة مردم.

In fact, suffering is so huge and enormous,

در اصل، رنج بردن آنقدر کلان و عظیم است که

his own becomes less and less monumental.

رنجهای شخصي خود او بتدریج کم اهمیت تر بنظر می آید.

And he begins to move beyond his self-concern into the broader concern for others.

و از علاقه بنفسِ خویشتن بسوي اهمیت دادن بدیگران حرکت میکند.

And this immediately cheers him up,

و این، فوراً او را خوشحال میکند،

as his courage is stimulated to rise to the occasion.

هنگامیکه دلیري او در فرصتهای مناسب تحریک میشود.

Thus, he uses his own suffering

بدين‌ گونه‌، رنجهای خود را بعنوانِ

as a doorway to widening his circle of compassion.

راهرویی بسوي توسعه دادنِ حلقه مهربانی، استفاده میکند.

He is a very good colleague of Einstein's, we must say.

باید اقرار کنیم که او همکارِ بسیار عالي اَنیشتَن است.

Now, I want to tell a story,

حال، میخواهم که یک داستان بگویم،

which is a very famous story in the Indian and Buddhist tradition,

که درسُنتهای هندی و بودایی، بسیار معروف است،

of the great Saint Asanga

در موردِ "آسانگاي مقدس"

who was a contemporary of Augustine in the West

که همزمان با آگِسیتینِ شرقی، زنده بود

and was sort of like the Buddhist Augustine.

و بطوری میشه گفت که آگستینِ بودایی بود.

And Asanga lived 800 years after the Buddha's time.

آسانگا، ۸۰۰ سال بعد از دوران بودا زندگی میکرد.

And he was discontented with the state of people's practice

او از کیفیتِ اعمالِ بودایي مردمِ

of the Buddhist religion in India at that time.

آنزمانِ هند، ناراضی بود.

And so he said, "I'm sick of all this. Nobody's really living the doctrine.

و میگفت که: "من از همگی خسته شده ام. کسی نیست که حقیقتاً اصول را فرا گیرد.

They're talking about love and compassion and wisdom and enlightenment,

آنها در مورد عشق، شفقت، معرفت و روشن فکری صحبت میکنند،

but they are acting selfish and pathetic.

اما خودخواهانه و رقت انگیزانه عمل میکنند.

So, Buddha's teaching has lost its momentum.

پس تعالیمِ بودا، نیروی خود را از دست داده است.

I know the next Buddha will come a few thousand years from now,

میدانم که بوداي بعدی چند هزار سالِ بعد از همینجا قیام خواهد کرد،

but exists currently in a certain heaven" -- that's Maitreya --

ولی در حالِ حاظر، در بهشتِ معینی که (مایْ تِرِیا) است، اقامت دارد.

"so, I'm going to go on a retreat and I'm going to meditate

پس من به گوشه نشینی خواهم رفت، و مشقولِ تمرکز و دعا

and pray until the Buddha Maitreya reveals himself to me,

خواهم شد تا بودا مایْ تِرِیا، خودش را به من فاش نماید،

and gives me a teaching or something

و تعلیمی یا چیزی بمن بدهد

to revive the practice of compassion in the world today."

تا تمرینات شفقت را در دنیاي امروزی دوباره زنده کند."

So he went on this retreat. And he meditated for three years

پس رفت بسوی گوشه نشینی. و براي سه سال تمرکز کرد.

and he did not see the future Buddha Maitreya.

و بودا مایْ تِرِیاي آینده را ندید.

And he left in disgust.

و با احساسِ تنفر از آنجا رفت.

And as he was leaving, he saw a man --

همینطور که داشت میرفت، مردی را دید --

a funny little man sitting sort of part way down the mountain.

یک مرد کوچکِ خنده داری را -- در پایینِ کوه نشسته بود.

And he had a lump of iron.

او یک کلوخه آهن داشت.

And he was rubbing it with a cloth.

و داشت آن آهن را با یک پارچه میمالید.

And he became interested in that.

آسانگا، با مشاهدة این، علاقه مند شد.

He said, "Well what are you doing?"

گفت: "خوب، چکار داری میکنی؟"

And the man said, "I'm making a needle."

آن مرد پاسخ داد: "دارم یک سوزن میسازم."

And he said, "That's ridiculous. You can't make a needle

آسانگا گفت: "چه مسخره آمیز! تو نمیتوانی با

by rubbing a lump of iron with a cloth."

مالیدنِ یک آهن بتوسطِ پارچه، سوزن بسازی."

And the man said, "Really?" And he showed him a dish full of needles.

مرد پاسخ داد: "واقعاً؟" و به او یک ظرف پُر از سوزن نشان داد.

So he said, "Okay, I get the point."

آسانگا گفت: "باشد، متوجة این نکته شدم."

He went back to his cave. He meditated again.

برگشت بسوي غارش و به مراقبه ادامه داد.

Another three years, no vision. He leaves again.

سه سال دیگر گذشت و هنوز هیچ خبری از الهامی نبود. دوباره آنجا را ترک کرد.

This time, he comes down.

ایندفعه، بسوي پایین میامد.

And as he's leaving, he sees a bird making a nest on a cliff ledge.

همانطور که داشت آنجا را ترک میکرد، میبیند که یک پرنده دارد درلبة صخره یک لانه میسازد.

And where it's landing to bring the twigs to the cliff,

جایی که او فرود میامد تا سرشاخه ها را به صخره بیاورد،

its feathers brushes the rock -- and it had cut the rock

پَروبالش با سنگ تماس حاصل میکرد و آن سنگ را

six to eight inches in. There was a cleft in the rock

پانزده تا بیست سانتیمتر تراش داده بود، شکافی در سنگ بوجود آمده بود

by the brushing of the feathers of generations of the birds.

بتوسطِ تماسِ پَروبالِ نسلها پرنده ها.

So he said, "All right. I get the point." He went back.

سپس گفت: "باشد. این نکته را نیز متوجه شدم." دوباره برگشت.

Another three years.

سه سال دیگر گذشت.

Again, no vision of Maitreya after nine years.

دوباره، هیچ الهامی از مایْ تِرِیا نگرفت بعد از نُه سال.

And he again leaves, and this time: water dripping,

دوباره عازم شد، اینبار، آب چکه چکه میچکید

making a giant bowl in the rock where it drips in a stream.

و کاسة بزرگی را در سنگی که، آن آب مانند رود در آن چکه میکرد، بوجود آورد.

And so, again, he goes back. And after 12 years there is still no vision.

و دوباره بر میگردد. بعد از ۱۲ سال، هنوز هیچ خبری از الهامی نیست.

And he's freaked out. And he won't even look left or right

وسواسی میشود. دیگر چپ و راستش را نگاه نمیکند

to see any encouraging vision.

تا الهامِ مشوقی را ببیند.

And he comes to the town. He's a broken person.

شکسته و خسته میرسد به شهر.

And there, in the town, he's approached by a dog

در شهر، سگی بسوی او میاید

who comes like this -- one of these terrible dogs you can see in some poor countries,

بصورت سگهای وحشتناکی که در بعضی از کشورهای فقیر میبینید،

even in America, I think, in some areas --

حتی در آمریکا، در بعضی از ناحیه ها --

and he's looking just terrible.

سگی وحشتناک.

And he becomes interested in this dog because it's so pathetic,

او، به این سگ علاقه مند میشود، چون بسیار رقت انگیز است،

and it's trying to attract his attention. And he sits down looking at the dog.

و سعی میکند که توجه او را بدست بیاورد. میشیند و به این سگ مینگرد.

And the dog's whole hindquarters are a complete open sore.

میبیند که نیم شقة این سگ، کاملاً پُر از زخمهای باز است.

Some of it is like gangrenous,

و بعضی از آنها مانند قانقاریا هستند.

and there are maggots in the flesh. And it's terrible.

گوشتِ بدنش پُر از کِرمِ حشره است. چه وحشتناک.

He thinks, "What can I do to fix up this dog?

از خود میپرسد: "چکار میتوانم بکنم تا این سگ را کمک کنم؟

Well, at least I can clean this wound and wash it."

خوب، اقلاً میتوانم زخمهایش را پاک کنم و بشویم."

So, he takes it to some water. He's about to clean,

سگ را بسوی آبی میبرد و همینکه شروع میکند به شستنش او،

but then his awareness focuses on the maggots.

توجه اش میرود بسوي کِرمها.

And he sees the maggots, and the maggots are kind of looking a little cute.

بنظرش، کِرمها، بامزه میایند.

And they're maggoting happily in the dog's hindquarters there.

آنها، در درونِ نیم شقة این سگ، با شادی مشغول بکار خویشند.

"Well, if I clean the dog, I'll kill the maggots. So how can that be?

ادامه میدهد: "خوب، اگر من این سگ را پاک کنم، کِرمها خواهند مُرد. پس چه میشود؟

That's it. I'm a useless person and there's no Buddha, no Maitreya,

آها، من یک شخصِ بی خاصیتی هستم و بودایی یا مایْ تِرِیایی وجود ندارد...

and everything is all hopeless.

و همه چیز کاملاً نا امید کننده است.

And now I'm going to kill the maggots?"

و حال تمام کِرمها را دارم میکُشم؟"

So, he had a brilliant idea.

بنابراین، یک اندیشة درخشانی بسرش زد.

And he took a shard of something, and cut a piece of flesh from his thigh,

یک خُرده ريزی را از جایی گرفت، و قسمتی از گوشتِ رانِ خود را بُرید،

and he placed it on ground.

و روي زمین قرار داد.

He was not really thinking too carefully about the ASPCA.

او به فکرِ پیشگیری از ظلم به حیوانات نبود.

He was just immediately caught with the situation.

او بیدرنگ گرفتارِ این موقعیت و لحظه شده بود.

So he thought, "I will take the maggots and put them on this piece of flesh,

پس بخودش گفت: "من این کِرمها را خواهم گرفت و بر روي این تکه گوشت خواهم گذاشت،

then clean the dog's wounds, and then

آنگاه، زخمهاي این سگ را پاک خواهم کرد،

I'll figure out what to do with the maggots."

تا بعد ببینم که با این کِرمها چکار میتوانم بکنم."

So he starts to do that. He can't grab the maggots.

پس شروع میکند به این کار. میبیند که کِرمها را نمیتواند با دستانش بگیرد.

Apparently they wriggle around. They're kind of hard to grab, these maggots.

مشخصاً، کِرمها از اینور به آنور می جُنبند و گرفتنشان سخت است.

So he says, "Well, I'll put my tongue on the dog's flesh.

بخود میگوید: "خوب، زبونم را روی گوشتِ این سگ خواهم گذاشت...

And then the maggots will jump on my warmer tongue" --

تا این کِرمها بسوي زبانِ گَرمِ من بِپَرَند.

the dog is kind of used up --

چون، این سگ دیگر بی خاصیت شده است.

"and then I'll spit them one by one down on the thing."

بعد، دانه به دانه، آنها را روی این تکه گوشت، تُف خواهم کرد."

So he goes down, and he's sticking his tongue out like this.

پس صورتش را بسوی کِرمها میبرد و زبانش را اینطوری بیرون میاورد.

And he had to close his eyes, it's so disgusting, and the smell and everything.

چشمهایش را میبندد، چون بو و کلاً تمامي این تجربه خیلی منزجر کننده است.

And then, suddenly, there's a pfft, a noise like that.

ناگهان، یک صداي پِفت به گوشش میرسد.

He jumps back and there, of course, is the future Buddha Maitreya

از جا میپرد و آنجا، البته، بودا مایْ تِرِیاي آینده ظهور کرده است،

in a beautiful vision -- rainbow lights, golden, jeweled, a plasma body,

مانندِ یک الهامِ زیبایی: رنگهاي رنگین کمان، طلائی، جواهری، بدنِ پلاسمایی،

an exquisite mystic vision -- that he sees.

همانند یک وحي دلپسندِ متصوف، او را مشاهده میکند.

And he says, "Oh." He bows.

میگوید: "ای وای" و تعظیم میکند.

But, being human, he's immediately thinking of his next complaint.

ولی، چون انسان است، بلافاصله بفکرِ شکایتِ بعدیش میافتد.

So as he comes up from his first bow he says,

همینکه از اوّلین تعظیمش به بالا میاید، میگوید:

"My Lord, I'm so happy to see you, but where have you been for 12 years?

"ای مولای من، من از دیدن شما بسیار خوشحالم، ولی در این ۱۲ سالِ اخیر، کجا بودید؟

What is this?"

آخه، این چه وضع است؟"

And Maitreya says, "I was with you. Who do you think was making needles

مایْ تِرِیا پاسخ میدهد: "من با تو بوده ام. پس فکر میکنی که چه کسی بود که داشت آن سوزنها،

and making nests and dripping on rocks for you, mister dense?"

لانه ها و چکه های روی آب را برایت میساخت،‌ آقای احمق؟"

(Laughter)

( صدای خنده )

"Looking for the Buddha in person," he said.

گفت: "بدنبالِ شخص بودا بودم."

And he said, "You didn't have, until this moment, real compassion.

پاسخ داد: "تو تا به این لحظه، دارای شفقتِ واقعی نبودی.

And, until you have real compassion, you cannot recognize love."

و تا شفقتِ واقعی را نداشته باشی، نمیتوانی عشق را تشخیص دهی."

"Maitreya" means love, "the loving one," in Sanskrit.

در زبانِ سانسکریت، مایْ تِرِیا یعنی عشق، آن معشوق.

And so he looked very dubious, Asanga did.

پس آسانگا مشکوک شد.

And he said, "If you don't believe me, just take me with you."

گفت: "اگر باورم نداری، پس مرا با خودت ببر."

And so he took the Maitreya -- it shrunk into a globe, a ball --

و او مایْ تِرِیا را گرفت -- مایْ تِرِیا کوچک شد و تبدیل به یک گوی شد --

took him on his shoulder.

و او را در روی شانه اش گذاشت و با خود برد.

And he ran into town in the marketplace, and he said, "Rejoice! Rejoice!

دوان دوان وارد بازارِ شهر شد و شروع کرد به داد زدن: "شادی کنید. شادی کنید.

The future Buddha has come ahead of all predictions. Here he is."

بوداي آینده بیشِ تمامي پیشگوییها ظهور کرده است. همینجاست."

And then pretty soon they started throwing rocks and stones at him --

بزودی همه شروع کردند بسوی او سنگ پرت کردن --

it wasn't Chautauqua, it was some other town --

در شهرِ چاتاگوآ نبود. در شهرِ دیگری بود --

because they saw a demented looking, scrawny looking yogi man,

چون مردم دیدند که یک مردِ جوکي مجنون، لاغر واستخواني‌

like some kind of hippie, with a bleeding leg and a rotten dog on his shoulder,

مانندِ یک هِپی، با پاي خونین و سگِ فاسد روي شانه اش،

shouting that the future Buddha had come.

داد میزند که بوداي آینده آمده است.

So, naturally, they chased him out of town.

پس، طبیعتاً، او را از شهر بیرون کردند.

But on the edge of town, one elderly lady, a charwoman in the charnel ground,

ولی در کنارِ شهر، یک پیرزنِ زغالی در گورستان،

saw a jeweled foot on a jeweled lotus on his shoulder and then the dog,

اول یک پاي جواهری بر روي نیلوفرِ آبي جواهري که بر شانة آسانگا بود را دید، بعد یک سگ،

but she saw the jewel foot of the Maitreya, and she offered a flower.

ولی او پاي جواهري مایْ تِرِیا را دید، و یک گُل تقدیم کرد.

So that encouraged him, and he went with Maitreya.

این، آسانگا را تشویق کرد، و بدنبالِ مایْ تِرِیا ادامه به رفتن داد.

Maitreya then took him to a certain heaven,

مایْ تِرِیا، او را به یک بهشتِ معینی برد،

which is the typical way a Buddhist myth unfolds.

افسانه های بودایی بطورِ نوعی، فاش میشوند.

And Maitreya then kept him in heaven for five years,

مایْ تِرِیا او را براي پنج سال در بهشت نگه داشت،

dictating to him five complicated tomes

به او، پنج دفترِ پیچده از

of the methodology of how you cultivate compassion.

روشِ ترویج کردنِ شفقت، دیکته کرد.

And then I thought I would share with you what that method is, or one of them.

و من تصمیم گرفتم که یکی از آن روشها را با شما تهسیم کنم.

A famous one, it's called the "Sevenfold Causal Method of Developing Compassion."

خیلی معروف است. بنامِ (مِتُدِ هفت لاي سببي توسعه دادنِ شفقت)

And it begins first by one meditating and visualizing that all beings are with one --

که اوّل، شخص تمرکز وتصور میکند که تمام موجودات یکی اند،

even animals too, but everyone is in human form.

حتی حیوانات، ولی همه به فُرمِ انسان هستند.

The animals are in one of their human lives. The humans are human.

حیوانات در یکی از زندگي انسانیشان هستند. انسانها انسانند.

And then, among them, you think of your friends and loved ones, the circle at the table.

و سپس، در میانِ آنها، شما بیادِ دوستها، عزیزان و افرادِ دورِورِ میزتان میافتید.

And you think of your enemies, and you think of the neutral ones.

و یادِ دشمنانتان را میکنید، و یادِ اشخاصِ عامي زندگیتان.

And then you try to say, "Well, the loved ones I love.

بعد سعی میکنی که بخود بقلبانید که: "خوب، عزیزانم را دوست دارم.

But, you know, after all, they're nice to me.

چون بمن محبت میکنند.

I had fights with them. Sometimes they were unfriendly.

با آنها گاهی دعوا کرده ام. بعضی وقتها آنها با من غیرِ دوستانه رفتار کردند.

I got mad. Brothers can fight. Parents and children can fight.

ازشان ناراحت شدم. برادرها میتوانند با هم دعوا کنند. مادر پدرها و فرزندان با هم دعوا میکنند.

So, in a way, I like them so much because they're nice to me.

پس، بطریقی، آنها را دوست دارم چون به من محبت میکنند.

While the neutral ones I don't know. They could all be just fine.

اشخاصِ عامي زندگیم را خوب نمیشناسم. آنها بد نیستند.

And then the enemies I don't like because they're mean to me.

سپس، دشمنانم را دوست ندارم، چوی بمن بدجنسی میکنند.

But they are nice to somebody. I could be them."

ولی میتوانند به بعضیها محبت کنند. می میتوانم یکی از آنها باشم."

And then the Buddhists, of course, think that, because we've all had infinite previous lives,

وبعد، بوداییها، البته، چون زندگیهای پیشینِ بی نهایتی داشتند...

we've all been each other's relatives, actually.

به این طریق فکر میکنند که، ما همگی بطوری فامیل و آشناي همدیگر بوده ایم،

Therefore all of you, in the Buddhist view,

و همه، از اینرو، از دیدگاهِ بودایی،

in some previous life, although you don't remember it and neither do I,

در یکی از زندگهاي پیشین خود، گرچه من و شما یادمان نمیاید،

have been my mother -- for which I do apologize for the trouble I caused you.

مادر من بوده اید، و از برای تمام دردِ سرها از شما عذر خواهی میکنم.

And also, actually, I've been your mother.

و همچنین، من مادر شما بوده ام.

I've been female, and I've been every single one of yours' mother in a previous life,

من یک زن بوده ام، و من تمامي شما بوده ام، مادرتان در زندگي پیشین،

the way the Buddhists reflect.

به این وجه، بوداییها میاندیشند.

So, my mother in this life is really great. But all of you in a way

مادر من در این زندگی خیلی عالیست. ولی تمامي شما به وجهی

are part of the eternal mother.

عُضوی از آن مادرِ ازلی هستید.

You gave me that expression; "the eternal mama," you said. That's wonderful.

تو این عبارتِ مادر ازلی را بمن دادی. خیلی عالیست.

So, that's the way the Buddhists do it.

پس، این اعمال و رفتار بوداییهاست.

A theist Christian can think that all beings, even my enemies, are God's children.

و مسیحی هاي خدا پرست میتوانند اینطوری فکر کنند که، تمام انسانها، حتی دشمنانمان، فرزندانِ خدایند.

So, in that sense, we're related.

پس به این صورت، ما همه بهم وابسته ایم.

So, they first create this foundation of equality.

پس، اوّل، این پایة برابری بوجود میاد.

So, we sort of reduce a little of the clinging to the ones we love --

و ما این وفاداری و پیوستن به آنانی را که دوست داریم را کمی کاهش میدهیم ــ

just in the meditation -- and we open our mind to those we don't know.

فقط در تمرکز -- و ذهنمان را بسوی کسانی که نمیشناسیم باز میکنیم.

And we definitely reduce the hostility and the "I don't want to be compassionate to them"

و عیناً، خصومتمان را و عقیدة "من نمیخواهم به آنها محبت کنم" را کاهش میدهیم.

to the ones we think of as the bad guys, the ones we hate and we don't like.

همینطور بسوی آنهایی که فکر میکنیم آدمهای بدی هستند، به آنهایی که تنفر داریم.

And we don't hate anyone, therefore. So we equalize. That's very important.

بنابراین، به کسی تنفر نخواهیم داشت. برابری را بوجود میاوریم. این بسیار مهم است.

And then the next thing we do is what is called "mother recognition."

و مرحلة عملي بعدی ما، (مادر شناسایی) نام دارد.

And that is, we think of every being as familiar, as family.

که همگی را به عنوانِ فامیل و کس میشماریم.

We expand. We take the feeling about remembering a mama,

ما توسعه دریافت میکنیم. احساسِ یادآوری مادر را گرفته،

and we defuse that to all beings in this meditation.

و آن را در این تمرکز به تمامي انسانها ربط میدهیم.

And we see the mother in every being.

آن مادر را در همه میبینیم.

We see that look that the mother has on her face,

آن نگاهی را که مادر بر چهره اش دارد را میبینیم،

looking at this child that is a miracle

آن نگاهی که به فرزندش دارد، که خود یک معجزه ای است

that she has produced from her own body, being a mammal,

که از بدن خود، که پستاندار است، تولید کرده است،

where she has true compassion, truly is the other, and identifies completely.

جایی است که او شفقت حقیقی را در بر دارد، بسوی دیگری، و هویت او را کاملاً تشخیص میدهد.

Often the life of that other will be more important to her than her own life.

غالباً، زندگي دیگری مهمتر از زندگي خودش است.

And that's why it's the most powerful form of altruism.

از اینروست که این قویترین فورمِ نوع دوستی است.

The mother is the model of all altruism for human beings,

مادر، نمونة کاملِ نوع دوستی براي بشریت است،

in spiritual traditions.

در سُنتهای روحانی.

And so, we reflect until we can sort of see that motherly expression in all beings.

پس ما میاندیشیم، تا زمانی که، آن سیماي مادری را در تمام انسانها ببینیم.

People laugh at me because, you know, I used to say that

مردم بمن میخندند، چون میگفتم که

I used to meditate on mama Cheney as my mom,

در تمرکزاتم، روی "مادر چِینی" بعنوانِ مادرم تمرکز میکردم،

when, of course, I was annoyed with him about all of his evil doings in Iraq.

موقعی که، بطورِ واضح، کارهای شیطانیش در عراق، مرا آذار میداد.

I used to meditate on George Bush. He's quite a cute mom in a female form.

روی "جُرج بوش" تمرکز میکردم. بنظرم در فورم ماده، واقعاً یک مادر با مزه ایست.

He has his little ears and he smiles and he rocks you in his arms.

گوشهای کوچکی دارد و میخندد و ترا در آغوشش تکان میدهد.

And you think of him as nursing you.

و او را بعنوان پرستارت در نظر میگیری.

And then Saddam Hussein's serious mustache is a problem,

و بعد، سِبیلِ جدي صدام حسین، خود یک مسئلة مشکلی است.

but you think of him as a mom.

ولی او را بعنوانِ یک مادر تصور میکنی.

And this is the way you do it. You take any being who looks weird to you,

و به این طریق، اینکار را انجام میدهی. هر شخصی که بنظر تو خارق العاده است را میگیری،

and you see how they could be familiar to you.

و سعی میکنی که ببینی چطوری او میتواند آشناي تو باشد.

And you do that for a while, until you really feel that.

اینکار را آنقدر انجام میدهی تا اینکه واقعاً حِسَش کنی.

You can feel the familiarity of all beings.

تو میتوانی خودمانی بودنِ تمامي موجودات را حس کنی.

Nobody seems alien. They're not "other."

هیچکس بنظر بیگانه نخواهد ماند. آنها "دیگری" نیستند.

You reduce the feeling of otherness about beings.

تو آن احساسِ "دیگر بودنِ" موجودات را در خود کاهش میدهی.

Then you move from there to remembering the kindness of mothers in general,

و از آن، بسوي یاد آوري محبتهاي مادری جهت پیدا خواهی کرد،

if you can remember the kindness of your own mother,

اگر بتوانی مهرباني مادر خود را بیاد آوری،

if you can remember the kindness of your spouse,

اگر بتوانی مهرباني هَمسَر خود را بیاد آوری،

or, if you are a mother yourself, how you were with your children.

یا اینکه، اگر خود یک مادر هستی، چگونگي مهرباني خودت بسوی فرزندت را بیاد آوری.

And you begin to get very sentimental; you cultivate sentimentality intensely.

و شروع میکنی به احساساتی شدن. پیروی از عواطف و احساسات شدید را ترویج میکنی.

You will even weep, perhaps, with gratitude and kindness.

حتی گریه خواهی کرد، گویا، با سپاسگزاری و مهربانی.

And then you connect that with your feeling that everyone has that motherly possibility.

و آن را با احساساتت وصل میکنی که: همه آن قابلیتِ مادرانه را دارند.

Every being, even the most mean looking ones, can be motherly.

تمامي موجودات، حتی وحشتناکترینشان، میتوانند مادرانه باشند.

And then, third, you step from there to what is called "a feeling of gratitude."

و بعد، در مرحلة سوّم، از اینجا، بسوی احساساتِ سپاسگزاری قدم بر میداری.

You want to repay that kindness that all beings have shown to you.

میخواهی تمامي مهربانیهایی را که همگی بتو نشان داده اند را تلافی کنی.

And then the fourth step, you go to what is called "lovely love."

و در مرحلة چهارم، تو وارد "عشقِ دلپذیر" میشوی.

In each one of these you can take some weeks, or months, or days

در این تمرکز، برای هر یک از این مرحله ها، شما میتوانید هفته ها، ماه ها، یا حتی روزها،

depending on how you do it, or you can do them in a run, this meditation.

وقت صرف کنید، بستگی به شما دارد، حتی میتوانید همه را، یکی بیکی، پشتِ سَرِ هم انجام دهید.

And then you think of how lovely beings are when they are happy,

بعد به این فکر میافتی که ببینی چقدر موجودات دلپذیرند وقتی که خوشحال،

when they are satisfied.

و راضی هستند.

And every being looks beautiful when they are internally feeling a happiness.

و هر یک از موجودات چقدر زیبا هستند وقتی که از درون احساسِ خوشحالی میکنند.

Their face doesn't look like this. When they're angry, they look ugly, every being,

صورتشان به این گونه نیست.در موقعی که عصبانی شده، زشت می شود، هر موجودی،

but when they're happy they look beautiful.

در زمانی که خوشحال هستند، بسیار زیبا بنظر خواهد آمد.

And so you see beings in their potential happiness.

شما، موجودات را در قابلیتِ خوشحالي خودشان، خواهید دید.

And you feel a love toward them and you want them to be happy, even the enemy.

و احساسِ محبت بسویشان خواهید داشت. خواستارِ خوشحالیشان خواهید بود، حتی براي دشمنانتان.

We think Jesus is being unrealistic

و این خواست کاملاُ منطقی است --

when he says, "Love thine enemy."

ما تصور میکنیم که حضرتِ عیسی مسیح غیرِ منطقی است وقتی که میفرماید دشمنانتان را دوست بدارید.

He does say that, and we think he's being unrealistic

او این را میفرماید و ما فکر میکنیم که او غیرِ منطقی و

and sort of spiritual and highfalutin. "Nice for him to say it, but I can't do that."

کمی روحانی و اغراق آمیزاست. بخود میگوییم: "خوشبحالش که اینرا میفرماید، من که قادر این کار نیستم."

But, actually, that's practical.

ولی در اصل، این بسیار عَملی است.

If you love your enemy that means you want your enemy to be happy.

اگر شما دشمنت را دوست بداری، بدان معناست که تو میخواهی دشمنت خوشحال باشد.

If your enemy was really happy, why would they bother to be your enemy?

اگر دشمن تو واقعاً خوشحال باشد، چرا دیگرسر بسر تو بگذارد؟

How boring to run around chasing you.

تعقیب کردن تو چقدر برایش، خسته کننده و بی خاصیت خواهد بود.

They would be relaxing somewhere having a good time.

به جاي آن، وقتش را صرف استراحت و خوشگذرانی سپری خواهد کرد.

So it makes sense to want your enemy to be happy,

پس، خوشحالی خواستن برای دشمنت کاملاُ مفهوم خواهد داشت،

because they'll stop being your enemy because that's too much trouble.

زیرا، دیگر دشمنت نخواهد بود، چون دشمنی برایش دشوار و پر زحمت خواهد بود.

But anyway, that's the "lovely love. "

خوب، خلاصاً، این "عشقِ دلپذیر" است.

And then finally, the fifth step is compassion, "universal compassion."

و سپس، در نهایت، مرحلة پنجم،"مهربانی، شفقتِ جهانی" است.

And that is where you then look at the reality of all the beings you can think of.

اینجاست که به حقیقتِ تمامي موجودات نگاه میکنی.

And you look at them, and you see how they are.

آنها را نگاه میکنی و چگونگي آنها را در نظر میگیری.

And you realize how unhappy they are actually, mostly, most of the time.

و پی میبری که چقدر اکثرِ آنها ناخوش و ناراضی هستند.

You see that furrowed brow in people.

ابروهاي شیار دارِ مردم را میبینی.

And then you realize they don't even have compassion on themselves.

و به این پی میبری که آنها حتی بسوي خودشان مهربانی ندارند.

They're driven by this duty and this obligation.

این تکلیف و وظیفه است که آنها را حرکت می دهد.

"I have to get that. I need more. I'm not worthy. And I should do something."

"من باید آنرا داشته باشم. من بیشتر میخواهم. من بی ارزشم. من باید کاری بکنم."

And they're rushing around all stressed out.

و بطورِ عجله، از اینسو به آنسو در گیجی روانند.

And they think of it as somehow macho, hard discipline on themselves.

و تصور میکنند که، این نظم و انضباط، به وجهی، مردانه و ماچو است.

But actually they are cruel to themselves.

ولی در اصل، بخود ظلم میکنند.

And, of course, they are cruel and ruthless toward others.

و، البته، بسوی دیگران نیز ظلم میکنند.

And they, then, never get any positive feedback.

و آنها، هیچوقت پیشنهادات و انتقاداتِ مثبت دریافت نمیکنند.

And the more they succeed and the more power they have,

و هر چقدر بیشتر پیشرفت کنند و قدرت بدست آورند،

the more unhappy they are.

همانطور، بیشتر ناراضی خواهند بود.

And this is where you feel real compassion for them.

و اینجاست که براي آنها احساسِ شفقت میکنی.

And you then feel you must act.

و احساسِ وظیفة عمل میکنی.

And the choice of the action, of course,

و آن انگیزش است --

hopefully will be more practical

و انتخابِ عَملِ تو، امیدواراً، عَملیتر از

than poor Asanga, who was fixing the maggots on the dog

آسانگاي بیچاره خواهد بود که سعی داشت کِرمهاي آن سگ را کمک کند،

because he had that motivation, and whoever was in front of him,

چون او، آن انگیزش را داشت، و هر کس که با او برخورد میکرد،

he wanted to help.

میخواست که کمک کند.

But, of course, that is impractical. He should have founded the ASPCA in the town

البته، کار او غیرِ عملی بود. او میبایست انجمن، "پیشگیری از ظلم به حیوانات" را در آن شهر بنیان میکرد،

and gotten some scientific help for dogs and maggots.

و کمک عِلمی برای کمک کردن به آن سگ و آن کِمرها میگرفت.

And I'm sure he did that later. (Laughter) But that just indicates the state of mind, you know.

مطمئنم که بعد این کار را کرد. این آن حالتِ ذهني او را نشان میدهد.

And so the next step -- the sixth step beyond "universal compassion" --

سپس، مرحلة ششم، "قدم به ماوراء شفقتِ جهانی" --

is this thing where you're linked with the needs of others in a true way,

حالتی است که شما با نیازهای دیگران، بطریقِ واقعی، پیوند خواهید داشت،

and you have compassion for yourself also,

و همزمان، بسوی خود نیز شفقت خواهید داشت،

and it isn't sentimental only. You might be in fear of something.

و نخواهید داشت -- صرفاً حالت احساساتی نیست. شما شاید از چیزی بیم داشته باشید.

Some bad guy is making himself more and more unhappy

بعضی از اشخاصِ بَد، خود را بیشتر و بیشتر ناراضی میکنند

being more and more mean to other people

بوسیلة بدجنسی به دیگران

and getting punished in the future for it in various ways.

و در آینده بطور مختلف مجازات میشوند.

And in Buddhism, they catch it in the future life.

در بوداگرایی، آن را در زندگي بعدی، دستگیر خواهند کرد.

Of course in theistic religion they're punished by God or whatever.

البته در ادیان خدا پرستی، انها از جهت خدا مجازات میشوند.

And materialism, they think they get out of it just by not existing,

و مادیون، تصور میکنند که با مردن،‌ میتوانند از دست اعمالشان فرار کنند،

by dying, but they don't.

ولی اینطور نیست.

And so they get reborn as whatever, you know.

پس آنها به نوعی، تولد تازه خواهند یافت.

Never mind. I won't get into that.

ازش بگذریم. وارد این مسائل نخواهم شد.

But the next step is called "universal responsibility."

مرحلة بعدی، "مسئولیتِ جهانی" نام دارد.

And that is very important -- the Charter of Compassion

و این خیلی مهم است -- منشور شفقت

must lead us to develop through true compassion,

باید بوسیلة پرورش شفقت، ما را هدایت کند،

what is called "universal responsibility."

که آن، مسئولیتِ جهانیست.

In the great teaching of his Holiness the Dalai Lama

بدین معنی که، تعالیمِ عالي مقدسِ دالی لاما،

that he always teaches everywhere, he says

که در همه جا تعلیم میدهد، میگوید که

that that is the common religion of humanity: kindness.

مهربانی، آیینِ عوامانة بشریت است،

But "kindness" means "universal responsibility."

و مهربانی یعنی مسئولیتِ جهانی.

And that means whatever happens to other beings is happening to us:

بدین معنی که، هر اتفاقی که بسر دیگران میافتد، همزمان بسر خودمان دارد میافتد،

we are responsible for that, and we should take it

و ما مسئولِ آن هستیم، و ما باید آنرا گرفته،

and do whatever we can at whatever little level

و بهر طریقی که قادر هستیم

and small level that we can do it.

کاری انجام دهیم.

We absolutely must do that. There is no way not to do it.

ما باید کاملاُ این کار را انجام دهیم. هیچ بهانه ای برای نکردنش وجود ندارد.

And then, finally, that leads to a new orientation in life

و سپس، در نهایت، آن ما را بسوی یک جهت گیري تازه ای راهنمایی میکند،

where we live equally for ourselves and for others

که ما با برابری برای خود و دیگران زندگی خواهیم کرد

and we are

و آن خوشبختی را را برای خودمان درک خواهیم کرد --

joyful and happy.

و ما شاد و خوشحال خواهیم بود.

One thing we mustn't think is that compassion makes you miserable.

ما هیچوقت نباید فکر کنیم که شفقت ما را بدبخت خواهد کرد.

Compassion makes you happy.

شفقت شما را خوشحال خواهد کرد.

The first person who is happy when you get great compassion is yourself,

اولین شخصی که خوشحال میشود، در زمانِ دریافتِ شفقت، خود شما خواهد بود،

even if you haven't done anything yet for anybody else.

حتی اگر هنوز کاری براي دیگری نکرده ای.

Although, the change in your mind already does something for other beings:

اگر چه، تغییر افکار شما در حال حاضر، خود کارِ بسیاری است براي دیگران.

they can sense this new quality in yourself,

آنها، این کیفیتِ تازه را در شما حس میکنند،

and it helps them already, and gives them an example.

و به آنها قوت میدهد، و به آنها یک نمونه نشان میدهد.

And that uncompassionate clock has just showed me that it's all over.

و آن ساعتِ بی شفقت دارد به من نشان میدهد که زمان ما به پایان رسیده است.

So, practice compassion, read the charter, disseminate it

پس، شفقت را تمرین کنید، منشور را بخوانید، منتشرش کنید،

and develop it within yourself.

و در خود پرورشش دهید.

Don't just think, "Well, I'm compassionate," or "I'm not compassionate,"

صرفاً بخودت نگو که مشفق هستی یا نیستی،

and sort of think you're stuck there.

و فکر کنی که در آن گیر کرده ای.

You can develop this. You can diminish the non-compassion,

شما میتوانید آنرا پرورش دهید. میتوانید آن عَدمِ شفقت،

the cruelty, the callousness, the neglect of others,

آن ستمگری، آن بی عاطفه گی، و آن غفلت به دیگران را کاهش دهید.

and take universal responsibility for them.

احساسِ مسئولیت جهانی بسوي آنها داشته باشید،

And then, not only will God smile and the eternal mama will smile,

سپس، نه تنها خداوند و مادر ازلی ، به شما لبخند خواهند زد،

but Karen Armstrong will smile.

بلکه، کارن آمسترانگ نیز بشما لبخند خواهد زد.

Thank you very much. (Applause)

بسیار متشکرم.