Inge Missmahl brings peace to the minds of Afghanistan

اینگه میسمهل صلح را به اذهان افغان ها ارمغان می آورد

Translator: Lida Ayoubi Reviewer: soheila Jafari

So I want to tell you a story -- an encouraging story --

من میخوام به شما یه داستان بگم، یه داستان دلگرم کننده،

about addressing

در مورد پرداختن به

desperation, depression and despair in Afghanistan,

ناامیدی، افسردگی و یأس در افغانستان،

and what we have learned from it,

و آنچه ما از آن یاد گرفته ایم،

and how to help people

و چگونه به مردم کمک کنیم تا

to overcome traumatic experiences

بر تجربیات دردناک روحی روانی غلبه کنند،

and how to help them to regain some confidence

و چگونه به آنها کمک کردیم تا که کمی اعتماد به نفس

in the time ahead -- in the future --

برای دوران پیش رو--به آینده-- بدست آوردند

and how to participate again in everyday life.

و چگونه دوباره در زندگی روزمره شرکت کنند.

So, I am a Jungian psychoanalyst,

من یه روان تحلیلگر یونگی (پیرو یونگ) هستم،

and I went to Afghanistan in January 2004, by chance,

به طور اتفاقی، در ژانویه 2004

on an assignment for Medica Mondiale.

برای یک مأموریت پزشکی مدیکا مندیال (پزشکی جهانی) من به افغانستان رفتم.

Jung in Afghanistan --

یونگ در افغانستان--

you get the picture.

شما میتونید تصور کنید.

Afghanistan is one of the poorest countries in the world,

افغانستان یکی از فقیرترین کشورهای جهان است،

and 70 percent of the people are illiterate.

و 70 درصد از مردم بی سواد هستند.

War and malnutrition kills people

جنگ و سوء تغذیه مردم را میکشد

together with hope.

همین طور امید را.

You may know this from the media,

شما ممکنه این موضوع رو از طریق رسانه ها بدونید.

but what you may not know

اما اونچه شما ممکنه ندونید

is that the average age of the Afghan people is 17 years old,

اینه که میانگین سن مردم افغانی 17 ساله،

which means they grow up in such an environment

که به این معنیه که اونها در چنین محیطی بزرگ میشن

and -- I repeat myself --

و--تکرار میکنم--

in 30 years of war.

در طی 30 سال جنگ.

So this translates

خوب، این امر به معنیه

into ongoing violence,

خشونت مداوم،

foreign interests, bribery,

منافع خارجی، رشوه خواری،

drugs, ethnic conflicts,

مواد مخدر، درگیری های قومی،

bad health, shame, fear

وضع سلامت بد، شرم، ترس،

and cumulative traumatic experiences.

و انباشتن تجربیات دردناک روحی روانی است.

Local and foreign military

ارتش های داخلی و خارجی

are supposed to build peace together with the donors

به همراه اعطا کنندگان

and the governmental and non-governmental organizations.

و مؤسسات دولتی و غیر دولتی قرار است که صلح را ایجاد کنند.

And people had hope, yes,

بله، مردم امید داشتند،

but until they realized

اما تا زمانی که فهمیدند

their situation worsens every day --

وضعیت آنها هر روز بدتر میشود--

either because they are being killed

یا به خاطر اینکه دارند کشته میشوند،

or because, somehow,

یا چون، به نحوی،

they are poorer than eight years ago.

از هشت سال قبل فقیرتر شده اند.

One figure for that:

یک رقم برای این موضوع:

54 percent of the children under the age of five years

54 درصد از بچه های زیر پنچ سال

suffer from malnutrition.

از سوء تغذیه رنج میبرند.

Yet, there is hope.

ولی هنوز، امید وجود دارد.

One day a man told me,

روزی مردی به من گفت،

"My future does not look brilliant,

"آینده من روشن به نظر نمیرسد،

but I want to have a brilliant future for my son."

اما میخواهم که پسرم آینده روشنی داشته باشد."

This is a picture I took in 2005,

این عکسیه که من در 2005 گرفتم،

walking on Fridays over the hills in Kabul,

وقتی جمعه ها روی تپه هایی در کابل قدم میزدم.

and for me it's a symbolic picture

و برای من این یه عکس سمبلیک است

of an open future for a young generation.

از یک آینده روشن برای یک نسل جوان.

So, doctors prescribe medication.

خب، دکترها داره تجویز میکنن.

And donors

و اهدا کنندگان

are supposed to bring peace

قرار است صلح را بیاورند

by building schools and roads.

با ساختن مدارس و جاده ها.

Military collect weapons,

ارتش اسلحه ها را جمع میکند،

and depression stays intact.

و افسردگی دست نخورده باقی میماند.

Why?

چرا؟

Because people don't have tools

چون مردم ابزاری

to cope with it, to get over it.

برای مواجه و مقابله با آن را ندارند

So, soon after my arrival,

خوب، مدتی کوتاه بعد از رسیدنم،

I had confirmed something which I had already known;

من چیزی رو تايید کردم که از قبل میدونستم،

that my instruments come from the heart of modern Europe, yes.

بله، ابزار من از قلب اروپای مدرن آمده بود.

However, what can wound us

با این وجود، اونچه که به ما زخم میزنه،

and our reaction to those wounds --

و عکس العمل ما به اون زخمها_

they are universal.

جهانی هستن.

And the big challenge

و چالش بزرگ

was how to understand the meaning of the symptom

این بود که چطور نشانه های بیماری را

in this specific cultural context.

در قالب یک فرهنگ خاص درک کنیم.

After a counseling session, a woman said to me,

بعد از یک جلسه مشاوره، زنی به من گفت،

"Because you have felt me, I can feel myself again,

"چون شما منو درک کردین، من میتونم دوباره خودمو درک کنم،

and I want to participate again

و میخوام دوباره

in my family life."

در زندگی خانوادگیم مشارکت کنم."

This was very important,

این خیلی مهم بود،

because the family is central

چون خانواده مرکز

in Afghans' social system.

سیستم اجتماعی افغانی است.

No one can survive alone.

هیچکس نمیتواند به تنهایی زنده بماند.

And if people feel used, worthless and ashamed,

و اگر مردم به خاطر اتفاقی وحشتناک که برای آنها افتاده،

because something horrible has happened to them,

احساس سوء استفاده شدن، بی ارزشی و شرم کنند،

then they retreat, and they fall into social isolation,

عزلت گرفته ، و دچار انزوای اجتماعی میشوند،

and they do not dare to tell this evil

و جرأت نمیکنند که این شرارتها رو

to other people or to their loved ones,

به دیگران و یا به عزیزانشون بگند،

because they do not want to burden them.

چرا که نمیخوان باری به دوش اونها بگذارن.

And very often violence is a way to cope with it.

و اغلب اوقات خشونت راهی برای مواجهه با آن ( رنج روانی) است.

Traumatized people also easily lose control --

افراد صدمه دیده همچنین به آسانی کنترلشان رو از دست میدن--

symptoms are hyper-arousal and memory flashbacks --

نشانه های آن برانگیختگی بیش از حد و برگشت به خاطرات گذشته است--

so people are in a constant fear

بنابراین مردم در ترسی مدام هستند

that those horrible feelings of that traumatic event

که آن احساسات وحشتناک از حوادث دردناک روحی روانی

might come back unexpectedly,

ممکن است به طور غیرمنتظره ای برگردند،

suddenly,

به طور ناگهانی،

and they cannot control it.

و اونها نتونند اون رو کنترل کنند.

To compensate this loss of inner control,

برای جبران این فقدان کنترل داخلی،

they try to control the outside,

اونها تلاش میکنن تا دنیای خارج را کنترل کنن،

very understandably -- mostly the family --

به طور قابل فهمی--اغلب خانواده رو--

and unfortunately,

و متاسفانه،

this fits very well

این موضوع به خوبی

into the traditional side,

با جنبه سنتی،

regressive side, repressive side,

جنبه پسرفت گرا ، جنبه سرکوب گر،

restrictive side of the cultural context.

و جنبه محدودکننده فرهنگ هماهمنگ است.

So, husbands start beating wives,

پس، شوهرها شروع به زدن زنها میکنند،

mothers and fathers beat their children,

مادرها و پدرها بچه هایشان را میزنند،

and afterward, they feel awful.

و بعد، احساس خیلی بدی میکنن.

They did not want to do this, it just happened --

اونها نمیخواستند که این کارو بکنند. این به اتفاق بوده.

they lost control.

اونها کنترلشونو از دست دادن.

The desperate try

فرد ناامید تلاش میکنه

to restore order and normality,

که نظم و وضعیت عادی رو دوباره برقرار کنه،

and if we are not able to cut this circle of violence,

و اگه ما نتونیم این چرخه خشونت رو متوقف کنیم،

it will be transferred to the next generation without a doubt.

بدون شک به نسل بعدی منتقل میشه.

And partly this is already happening.

و تا اندازه ای همین الان هم این اتفاق داره میفته.

So everybody needs a sense for the future,

پس هرکس به معنایی برای آنیده احتیاج داره.

and the Afghan sense of the future

و معنای افغانی برای آینده

is shattered.

از هم پاشیده است.

But let me repeat the words of the woman.

اما اجازه بدید حرف های اون زن رو تکرار کنم.

"Because you have felt me,

"چون شما منو درک کردید،

I can feel myself again."

من میتونم خودمو دوباره درک کنم."

So the key here is empathy.

خوب نکته اصلی همدردی است.

Somebody has to be a witness

کسی باید گواه

to what has happened to you.

بر آنچه به شما گذشته است باشد.

Somebody has to feel how you felt.

کسی باید آنچه شما احساس کردین را احساس کند.

And somebody has to see you and listen to you.

و کسی باید شمارو ببیند و به شما گوش بدهد.

Everybody must be able

همه باید قادر باشند که

to know what he or she has experienced is true,

بدانند که آنچه او تجربه کرده حقیقیت است.

and this only goes with another person.

و این فقط هراه با یه نفر دیگه اتفاق میفته.

So everybody must be able to say,

پس هرکس باید قادر باشه که بگوید،

"This happened to me, and it did this with me,

"این اتفاق برای من افتاد، و این کارو با من کرداند،

but I'm able to live with it, to cope with it,

اما من میتونم باهاش زندگی کنم، باهاش مقابله کنم،

and to learn from it.

و ازش یاد بگیرم.

And I want to engage myself

و میخوام برای

in the bright future for my children

آینده درخشان فرزندانم

and the children of my children,

و فرزندان فرزندانم متعهد شوم،

and I will not marry-off my 13 year-old daughter," --

و دختر 13 ساله ام رو شوهر نخواهم داد"--

what happens too often in Afghanistan.

چیزی که خیلی زیاد در افغانستان اتفاق می افتد.

So something can be done,

خوب میشود کاری انجام داد،

even in such extreme environments as Afghanistan.

حتی در شرایط حادی مثل افغانستان.

And I started thinking about a counseling program.

و من شروع به فکر کردن به یک برنامه مشاوره کردم.

But, of course, I needed help and funds.

البته خب من نیاز به کمک و سرمایه داشتم.

And one evening,

و یه شب،

I was sitting next to a very nice gentleman in Kabul,

من کنار یه آقای متشخص در کابل نشسته بودم،

and he asked what I thought would be good in Afghanistan.

و او ازم پرسید که فکر میکنم چه چیزی برای افغانستان میتونه خوب باشه.

And I explained to him quickly,

و من به سرعت براش توضیح دادام،

I would train psycho-social counselors,

که اگه من بودم مشاورین روانی-اجتماعی تربیت میکردم،

I would open centers, and I explained to him why.

و مراکز مشاوره باز میکردم، و براش توضیح دادم چرا.

This man gave me his contact details at the end of the evening

این مرد شماره تماسشو به من داد در پایان شب

and said, "If you want to do this, call me."

و گفت، "اگه میخواید این کارو بکنید، با من تماس بگیرید."

At that time, it was the head of Caritas Germany.

در اون زمان اون رئیس "کاریتاس" آلمان بود.

So, I was able to launch a three-year project with Caritas Germany,

بنابراین، من تونستم یه پروژه سه ساله رو با "کاریتاس" آلمان راه اندازی کنم.

and we trained 30 Afghan women and men,

ما 30 زن و مرد افغان رو آموزش دادیم،

and we opened 15 counseling centers in Kabul.

و 15 مرکز مشاوره در کابل باز کردیم.

This was our sign -- it's hand-painted,

این علامت ما بود. اون با دست نقاشی شده.

and we had 45 all over Kabul.

و ما 45 تا در سراسر کابل داشتیم.

Eleven thousand people came -- more than that.

11000 نفر اومدند---حتی بیشتر از اون.

And 70 percent regained their lives.

و 70 درصد زندگیشونو دوباره بازگشتند.

This was a very exciting time,

این زمان خیلی هیجان انگیزی بود،

developing this with my wonderful Afghan team.

توسعه این کار با تیم فوق العاده افعانی ام بود .

And they are working with me up to today.

و اونها تا به امروز دارن با من کار میکنن.

We developed a culturally-sensitive

ما یه رویکرد

psycho-social counseling approach.

روانی-اجتماعی فرهنگی مناسب رو توسعه دادیم.

So, from 2008 up until today,

پس، از سال 2008 تا امروز،

a substantial change and step forward

یک تغییر اساسی و قدمی رو به جلو

has been taking place.

اتفاق افتاده.

The European Union delegation in Kabul

هیئت نمایندگی اتحادیه اروپا در کابل

came into this and hired me to work

وارد این موضوع شد و منو استخدام کرد که

inside the Ministry of Public Health,

در وزارت بهداشت عمومی کار کنم،

to lobby this approach --

و برای این رویکرد تبلیغات کنم.

we succeeded.

ما موفق شدیم.

We revised the mental health component

قسمت سلامت روانی

of the primary health care services

خدمات اولیه بهداشتی

by adding psycho-social care

بوسیله اضافه کردن مراقبت روانی-اجتماعی

and psycho-social counselors to the system.

و مشاورین روانی-اجتماعی به سیستم رو بازبینی کنیم.

This means, certainly, to retrain all health staff.

این البته به معنی آموزش همه پرسنل بهداشتی است.

But for that, we already have the training manuals,

اما براین ، ما کتاب های راهنمای آموزش رو از قبل داشتیم،

which are approved by the Ministry

که توسط وزارت خانه تأیید شده اند،

and moreover, this approach is now part

و علاوه بر اون، این رویکرد حالا قسمتی

of the mental health strategy in Afghanistan.

از استراتژی سلامت روانی در افغانستانه.

So we also have implemented it already

بنابراین ما از پیش اونو اجرا کردیم

in some selected clinics in three provinces,

در تعدادی از کلینیک های منتخب در سه استان،

and you are the first to see the results.

و شما اولین کسانی هستید که نتایج رو میبینید.

We wanted to know if what is being done is effective.

ما میخواستیم بدونیم که آیا اونچه انجام میشه مؤثر است یا نه.

And here you can see

و اینجا شما میتونید ببینید،

the patients all had symptoms of depression,

بیماران همه علائم افسردگی داشتند،

moderate and severe.

متوسط و شدید.

And the red line is the treatment as usual --

و خط قرمز درمان معمولی است--

medication with a medical doctor.

تجویز دارو به همراه یک پزشک.

And all the symptoms

و همه علائم

stayed the same or even got worse.

بدون تغییر ماندند یا بدتر شدند.

And the green line is treatment with psycho-social counseling only,

و خط سبز درمان فقط با مشاوره روانی-اجتماعی است،

without medication.

بدون تجویز دارو.

And you can see the symptoms almost completely go away,

و شما میتونید ببینید که علائم تقریبا به طور کامل از بین رفتند،

and the psycho-social stress has dropped significantly,

و استرس روانی-اجتماعی به طور چشمگیری کاهش یافته،

which is explicable,

که قابل توضیحه،

because you cannot take away the psycho-social stresses,

چون شما نمیتونید استرس های روانی-اجتماعی رو از بین ببرید،

but you can learn how to cope with them.

ولی میتونید یاد بگیرید که چطور با آنها برخورد کنید.

So this makes us very happy,

بنابراین، این خیلی مارو خوشحال کرد،

because now we also have some evidence

چون الان ما شواهدی داریم

that this is working.

که این روش جواب میده.

So here you see,

خوب اینجا شما میبینید،

this is a health facility in Northern Afghanistan,

این یه مرکز بهداشتی در شمال افغانستانه،

and every morning it looks like this all over.

و هر روز صبح سراسر این شکلیه.

And doctors usually have three to six minutes for the patients,

و دکترها معمولا سه تا شش دقیقه برای بیماران وقت دارن،

but now this will change.

ولی حالا این موضوع تغییر خواهد کرد.

They go to the clinics,

اونها یه کلینیک ها میرند،

because they want to cure their immediate symptoms,

چون اونها میخواهند که علائم موجود بیماری را درمان کنند،

and they will find somebody to talk to

و کسی رو پیدا میکنند که باهاش صحبت کنند

and discuss these issues

و در مورد این مسائل بحث کنند

and talk about what is burdening them

و اینکه چه چیزی باعث رنج اونهاست صحبت کنند

and find solutions, develop their resources,

و راه حل پیدا کنند، منابعشون رو توسعه بدنند،

learn tools to solve their family conflicts

برای حل تعارض های خانوادگیشون ابزارهایی را یاد بگیرند

and gain some confidence in the future.

و کمی اعتماد نفس نسبت به آینده به دست بیارند.

And I would like to share one short vignette.

و من میخوام که یه تصویر کوتاه رو با شما در میون بذارم.

One Hazara said to his Pashtun counselor,

یه هزاره به مشاور پشتون خودش گفت،

"If we were to have met some years ago,

"اگه ما چند سال پیش همو میدیدم،

then we would have killed each other.

احتمالا اون موقع همدیگه رو میکشتیم.

And now you are helping me

و حالا تو داری به من کمک میکنی

to regain some confidence in the future."

که کمی اعتماد به آینده به دست بیارم."

And another counselor said to me after the training,

و یک مشاور دیگه بعد از آموزش به من گفت،

"You know, I never knew why I survived the killings in my village,

"میدونید چیه، من هیچ وقت نمیدونستم که چرا از کشتارهای روستایم جون سالم به دربردم،

but now I know,

اما الان میدونم،

because I am part of a nucleus

برای اینکه من بخشی از هسته

of a new peaceful society in Afghanistan."

یه جامعه مسالمت آمیز جدید در افغانستان هستم."

So I believe this kept me running.

بنابراین من اعتقاد دارم که این امر باعث ادامه کار من شده.

And this is a really emancipatory and political contribution

و این مشارکت واقعی رهایی بخش و سیاسی

to peace and reconciliation.

به صلح و آشتیه می باشد.

And also -- I think --

و همچنین، من فکر میکنم،

without psycho-social therapy,

بدون درمان روانی-اجتماعی،

and without considering this

و بدون درنظر گرفتن این

in all humanitarian projects,

در همه پروژه های انسان دوستانه،

we cannot build-up civil societies.

ما نمیتونیم جوامع مدنی رو بنا کنیم.

I thought it was an idea worth spreading,

من فکر کردم که این ایده ایه که ارزش گسترش داده شدن رو داره،

and I think it must be,

و من فکر میکنم اون بایستی،

can be, could be replicated elsewhere.

میتونه، و ممکنه که جای دیگه ای تکرار بشه.

I thank you for your attention.

از شما به خاطر توجهتون تشکر میکنم.

(Applause)

(تشویق)