My secret to staying focused under pressure | Russell Wilson

Translator: Samin Majidi Reviewer: Masoud Motamedifar

June 8, 2010,

هشتم ژوئن سال ۲۰۱۰،

Russell Wilson, fourth-round pick to the Colorado Rockies baseball.

راسل ویلسون، کاندید منتخب دور چهارم تیم بیسبال کلرادو راکیز.

I'm fired up,

من هیجان زده‌ام،

one of the highest moments of my life.

یکی از عالی‌ترین لحظات زندگی من.

Every kid's dream to be drafted by a Major League Baseball team.

رویای هر کودکی است که توسط یک تیم بیسبال لیگ برتر انتخاب شود.

June 8, 2010.

هشتم ژوئن سال ۲۰۱۰.

June 9, 2010 --

نهم ژوئن سال ۲۰۱۰ --

(Imitating flatline sound)

(تقلید صدای ایست قلبی)

The line goes flat.

نوار قلب به یک خط صاف تبدیل می‌شود.

My dad passes away.

پدرم در گذشت.

The highest of the high

از بالاترین حس

to the lowest of the low.

به پایین‌ترین حس.

Just like that.

به همین سادگی.

My dad laying in his deathbed,

پدرم در بستر مرگش دراز کشیده،

just tears running down my face,

و تنها اشک از صورتم جاری است،

you know, what do I do next?

می‌دانی، سپس چه کار می‌کنم؟

My mind racing, memories, flashbacks, moments,

ذهنم درگیر می‌شود. درگیر خاطرات، بازگشت به گذشته، لحظه‌ها،

early mornings, getting up,

صبح‌های زود، بلند شدن،

taking grounders and throwing,

گرفتن توپ و پرتاب کردنش،

speed outs and deep post routes to my brother and my dad,

سرعت گرفتن و دویدن با برادرم و پدرم،

ماشین سواری‌های اول صبح، اتحادیه‌ی ورزشکاران آماتور بیسبال،

to early morning car rides to AAU baseball,

to my dad being the third-base coach.

تا پدرم که مربی پایه سه بود.

Fast-forward to the championship high of winning a Super Bowl,

حرکت سریع به بالاترین نقطه در مسابقات قهرمانی با پیروزی در سوپربول،

holding up the Lombardi Trophy

بالا بردن جایزه لومباردی

and the emotions and the excitement of it all,

و احساسات و هیجان،

کاغذ رنگی‌های آبی و سبز که همه جا هست

blue and green confetti all over the place

و دانستن اینکه تو تنها کسی هستی که برنده سوپربول شده،

and knowing that you just won the Super Bowl,

to a year later, the pressure of the game,

یک سال بعد از آن، فشار بازی،

the ball on the one-yard line,

توپی که در فاصله‌ی ۹۱/۴ سانتی‌متر از دروازه است،

and this is the chance to win the game, and it doesn't work.

و این تنها شانس پیروزی در بازی است، اما نتیجه نمی‌دهد.

اگر چه میلیون‌ها میلیون نفر

And however many millions and millions of people

all over the world watching.

در سرتاسر دنیا تماشا می‌کنند.

And having to walk to the media,

من مجبور بودم با رسانه‌ها مصاحبه کنم،

and what do I say next, what do I do, what do I think?

و بعد چه می‎گویم، چه کار می‌کنم، چه فکری می‌کنم؟

Being married at a young age

ازدواج در سن کم

and just coming out of college and everything else,

تازه از دانشگاه خارج شده و چیزهای دیگر،

to, you know, shortly after, marriage not working out

پس از مدت کوتاهی، شکست خوردن در ازدواج

and realizing, you know what?

تصور کنید، می‌دانید چه می‌گویم؟

Life happens.

زندگی اتفاق می‌افتد.

زندگی اتفاق می‌افتد، زندگی برای همه‌ی ما اتفاق می‌افتد.

Life happens, life happens to all of us.

Loss of family members, divorce,

از دست دادن اعضای خانواده، طلاق،

fear, pain, depression, concerns, worries.

ترس، درد، افسردگی، دلواپسی‌ها، نگرانی‌ها.

When you think about being superpositive --

وقتی به فوق مثبت بودن فکر می‌کنید --

yes, I'm positive by nature,

بله، من فطرتاً مثبت هستم،

but positivity, you know, it doesn't always work,

اما مثبت بودن، می‌دانید، همیشه جواب نمی‌دهد،

because when you're down 16-nothing in an NFC championship game,

زیرا وقتی در یک بازی قهرمانی NFC شانزده - هیچ عقب هستید،

and people are like,

و مردم می‌گویند،

"Russ, we're not going to be able to win this game, man,

«راس، ما نمی‌توانیم در این بازی پیروز شویم، مرد،

الان وضعیت خوب نیست»،

it's not a great situation right now,"

or when you're facing cancer,

یا وقتی درگیر سرطان هستید،

or when you have things you have to deal with

یا وقتی مسائلی هست که باید با آن‌ها مواجه شوید

or finances and this and that,

یا مسائل مالی و موارد دیگر،

like, how do we deal with it?

چگونه با آن کنار بیاییم؟

It's hard to be positive in the midst of it all.

مثبت بودن در میان همه‌ی این‌ها سخت است.

و آنچه من به طور قطع می‌دانستم این بود که:

And what I definitely knew was this:

منفی بودن ۱۰۰ درصد مواقع کار می‌کند.

that negativity works 100 percent of the time.

Negativity was going to get me nowhere.

منفی بودن من را به جایی نمی‌رساند.

من شروع کردم به گفتن این جمله به خودم، «رحمت‌های او هر روز جدید است»

I started saying to myself, "New are his mercies every morning,"

new beginnings, new starts.

شروع جدید، سرآغاز جدید.

And despite hardship and pain and worries and wanting to get through it

و علی‌رغم سختی‌ها و درد و نگرانی‌ها و تمایل به گذر از آن

and "How do I do this?",

و «چگونه این کار را انجام دهم؟»،

من شروع به فکر کردن در مورد یک ماشین کردم.

I started thinking about a car.

You know how when you drive a car, you've got stick shift

شما در هنگام رانندگی می‌دانید چگونه دنده را تغییر دهید

and you want to shift to neutral?

و می‌خواهید دنده را خلاص کنید؟

از دنده یک به دو می‌روید، تا دنده پنج؟

You go from first gear to second gear, all the way to fifth?

شما باید بدانید چطور دنده را خلاص کنید.

You've got to know how to shift to neutral.

و من باید قبل از تصادف فوراً دنده را خلاص می‌کردم.

And I needed to shift to neutral immediately, before I crashed.

Sitting there after the Super Bowl,

بعد از سوپربول در آن جا نشسته،

I had a decision to make:

تصمیمی گرفتم:

آیا می‌گذارم این حرفه‌ام را تعریف کند؟ آیا می‌گذارم زندگی‌ام را تعریف کند؟

Will I let this define my career? Will I let it define my life?

Hell, no.

ابدا.

What I found out was this: that mindset is a skill.

آنچه فهمیدم این بود که: نگرش یک مهارت است.

It can be taught and learned.

می‌تواند آموزش داده و آموخته شود.

I started 10 years ago, training my mind,

من ۱۰ سال پیش شروع کردم، ذهنم را آموزش دادم،

with this guy named Trevor Moawad, my mental conditioning coach.

با شخصی به نام «ترور موواد»، مربی شرطی سازی ذهنم.

He's been with me for 10 years,

۱۰ سال است که با من است،

و ما از آن زمان بهترین دوست و همکار بوده‌ایم.

and we've been best friends and partners ever since.

به عنوان ورزشکار، بدن را پرورش می‌دهیم،

As athletes, we train the body,

خودمان را پرورش می‌دهیم تا بتوانیم سریع بدویم، دورتر پرتاب کنیم، بالاتر بپریم

we train ourselves to be able to run fast, throw farther, jump higher

and do these different things,

و این کارهای مختلف را انجام دهیم،

اما چرا ذهن خود را پرورش نمی‌دهیم؟

but why don't we train our mind?

What do you want your life to look like?

می‌خواهید زندگیتان به چه شکل باشد؟

Write it out, talk about it, say it.

آن را بنویسید، در مورد آن صحبت کنید، آن را بگویید.

What's our language, what does it look like,

گویش ما چیست، چه شکلی است،

مراقب این نکات برجسته باش، راسل، وقتی در بهترین لحظه‌های خود هستی،

watch these highlights, Russell, when you're in your best moments.

What does that look like?

و این کار چگونه است؟

And be that, live that, sound like that.

آنگونه باش، آنگونه زندگی کن، آنگونه به نظر برس.

The best free throw shooters,

بهترین پرتاب کننده‌های پرتاب آزاد،

they don't worry about the shot they just missed.

نگران پرتابی نیستند که همان لحظه از دست داده‌اند.

They think about this shot,

آن‌ها در مورد این پرتاب فکر می‌کنند،

this putt, this throw, this first down.

همین ضربه، همین پرتاب، همین اولین تماس.

Then I met this kid Milton Wright, 19 years old,

سپس من با میلتون رایت ۱۹ ساله ملاقات کردم،

او سه مرتبه به سرطان مبتلا شده بود.

he had cancer three different times.

This day when I went to see him, he was frustrated,

آن روزی که برای دیدن او رفتم، ناامید شده بود،

«راس، من کم آورده‌ام، دیگر نمی‌خواهم این کار را انجام دهم،

"Russ, I'm done, I don't want to do this anymore,

it's my time to go."

وقتش رسیده که بروم.»

I started telling him this story about my dad,

شروع کردم به گفتن این داستان در مورد پدرم،

how he used to say, "Son, why not you?

که عادت داشت بگوید، «پسرم، چرا تو نه؟

Why don't you graduate early, play pro football and pro baseball?

چرا زود فارغ التحصیل نمی‌شوی، فوتبال و بیسبال حرفه‌ای بازی ‌کنی؟

Why not you, why not you?"

چرا تو نه؟ چرا تو نه؟»

I said, "Milton, why not you?

گفتم، «میلتون، چرا تو نه؟

If you tried T-cell therapy,

اگر سلول درمانی را امتحان کنی،

and you try this and it doesn't work,

و این را امتحان کنی و نتیجه نگیری،

you won't remember it."

آن را به یاد نخواهی آورد.»

So Milton got a smile on his face and said,

میلتون با لبخندی بر صورتش گفت،

"You're exactly right.

«کاملاً درست می‌گویی.

Yes, I do have cancer, Russ.

بله، من سرطان دارم، راس.

But I can either let this kill me,

اما می‌توانم اجازه دهم مرا بکشد،

not just physically,

نه تنها از نظر جسمی،

but I can also let it kill me emotionally and mentally.

بلکه می‌توانم اجازه دهم از نظر عاطفی و روحی نیز مرا بکشد.

And I have a choice right now, in the midst of the problem,

و من در حال حاضر در دل این مشکل، یک انتخاب دارم،

in the midst of the storm,

در دل طوفان،

to decide to overcome."

تصمیم بگیرم که به آن غلبه کنم.»

One of the questions I always get asked about neutral thinking is this:

یکی از سؤالاتی که همیشه در مورد تفکر خنثی از من پرسیده می‌شود این است:

"Does that mean I don't have any emotion?"

«آیا به این معنی است که من هیچ احساسی ندارم؟»

And I always say, absolutely not.

و همیشه می‌گویم، مطلقاً نه.

Yeah, we have emotions,

بله، ما احساسات داریم،

we have real-life situations,

ما شرایط واقعی داریم،

we have things to deal with.

ما مشکلاتی داریم که باید با آن‌ها مواجه شویم.

But what you have to be able to do is to stay focused on the moment

اما آنچه شما باید بتوانید انجام دهید این است که در آن لحظه متمرکز بمانید

and to not be superemotional.

و به شدت احساساتی نشوید.

It's OK to have emotions, but don't be emotional.

خوب است که احساسات داشته باشید، اما احساساتی نباشید.

When people look at me,

وقتی مردم به من نگاه می‌کنند،

they see that I'm the highest-paid player in the NFL,

می‌بینند من پردرآمدترین بازیکن NFL هستم،

they see that I have the girl and Ciara,

می‌بینند من با دختری مثل سیارا هستم،

that I have the family and this and that.

من خانواده‌ای دارم و موارد دیگر.

But I still have real-life situations.

اما من هنوز هم شرایط واقعی دارم.

We all do.

همه‌ی ما داریم.

We all have, you know, sadness and loss

همه ما، می‌دانید، غم و از دست دادن

and depression and worries and fear.

و افسردگی و نگرانی و ترس داریم.

I didn't just get here.

من فقط به این جا نرسیدم.

What's the truth,

حقیقت چیست،

and how do I come through this better?

و چگونه می‌توانم بهتر عمل کنم؟

And that's really, kind of, how my mind started shifting.

این عمدتاً مربوط به چگونگی تغییر ذهنم است.

It was not just on the success of it all or the failure of it,

این فقط به موفقیت یا شکست بستگی ندارد،

it was on the process, like:

بلکه در طول فرآیند اتفاق می‌افتد، مثلا:

What is the next step, how do I do this right here, right now?

مرحله بعدی چیست، چگونه می‌توانم این کار را همین جا و همین الان انجام دهم؟

ما در زندگی گزینه‌هایی داریم که باید انتخاب کنیم.

We have a choice to make in life.

And for me, when I was young and I didn't have much,

و برای من، وقتی جوان بودم و چیز زیادی نداشتم،

I made a choice.

انتخاب کردم.

I made a choice that I was going to believe

من گزینه‌ای را انتخاب کردم که می‌خواستم به آن اعتقاد داشته باشم

that great things were going to happen,

تا اتفاقات عالی رخ دهند،

that I was going to have my mindset right,

من قصد داشتم طرز فکر درستی داشته باشم،

and I was going to have the right language

و قصد داشتم گویش صحیحی داشته باشم

و مسائل مناسب برای فکر کردن،

and the right things to think about,

which helped prepare me for today.

که به من کمک کرد تا خود را برای امروز آماده کنم.

Because I'm just human.

چون من فقط انسان هستم.

I just have the ability to throw the ball a long way

من فقط توانایی این را دارم توپ را در مسیری طولانی پرتاب کرده

and run around and make some cool and fun throws

و بدوم و چند پرتاب جالب و بامزه انجام دهم

and make some people smile.

و باعث لبخند زدن برخی افراد شوم.

But the reality is that I still have pressure,

اما واقعیت این است که من هنوز سختی دارم،

I still have worries, I still have fears,

من هنوز نگرانی دارم، هنوز هم ترس دارم،

I still have things that happen.

من هنوز هم مشکلاتی دارم که اتفاق می‌افتد.

Still have loss.

هنوز هم فقدان دارم.

Positivity can be dangerous.

مثبت بودن می‌تواند خطرناک باشد.

But what always works is negativity.

اما آنچه همیشه کار می‌کند منفی بودن است.

I never wanted to live in negativity,

من هرگز نخواستم در منفی‌نگری زندگی کنم،

so I stayed in neutral.

بنابراین من خنثی ماندم.

I kept my shift in neutral.

دنده را در حالت خلاص گذاشتم.

And so that's where I lived,

و این همان جایی است که من زندگی کردم،

and that's where I've been living ever since.

و جایی است که من از آن زمان تاکنون زندگی کرده‌ام.