Jacqueline Novogratz: Investing in Africa's own solutions

ژاکلین نووگِرَتز سرمایه گذاری برای پایان دادن به فقر

Translator: Negar S Reviewer: soheila Jafari

I want to start with a story, a la Seth Godin,

میخوام مثل آقای سِسْ گودِن، با یه داستان شروع کنم

from when I was 12 years old.

وقتی که ۱۲ساله بودم

My uncle Ed gave me a beautiful blue sweater --

عمویم اِدْ بهم یه پلوورِ آبی قشنگ داد

at least I thought it was beautiful.

حداقل به عقیدهً من پلوورِ قشنگی بود.

And it had fuzzy zebras walking across the stomach,

و روی اون گورخر‌ هاي فازی ازاین طرف به آن طرف شکم راه می رفتند

and Mount Kilimanjaro and Mount Meru were kind of

و کوه کلیمانجارو و کوه مِرو درست سرتاسر قفسه سینه بودند

right across the chest, that were also fuzzy.

که اونها هم فازی بودند.

And I wore it whenever I could,

و هر وقت که میتونستم اونو می پوشیدم

thinking it was the most fabulous thing I owned.

فکر می کردم که اون پلوور بهترین چیزی بود که من صاحبش بودم.

Until one day in ninth grade,

تا این که یه روزی سالِ اولِ دبیرستان

when I was standing with a number of the football players.

وقتی که من کنار تعدادی از بازیکنان فوتبال ایستاده بودم

And my body had clearly changed, and Matt,

و هیکل ام به وضوح تغییر کرده بود، پسری به نام مت موسولینا

who was undeniably my nemesis in high school,

که بدون انکار، الهه انتقام من در دبیرستان بود

said in a booming voice that

با صدای غرش وار گفت

we no longer had to go far away to go on ski trips,

ما دیگه مجبور نیستیم راه دوری برای سفرهای اسکی بریم

but we could all ski on Mount Novogratz.

چون همه ما می تونیم روی کوه نووگِرَتز اسکی کنیم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And I was so humiliated and mortified

من آن قدر خجالت زده و رنجیده شدم که

that I immediately ran home to my mother and chastised her

بلافاصله دویدم خونه پیش مادرم و توبیخ کردم اش

for ever letting me wear the hideous sweater.

برای اینکه او همواره به من اجازه پوشیدن اون پلوور زشت رو داده بود.

We drove to the Goodwill and we threw the sweater away

ما با ماشین به موسسه خیریه گودویل رفتیم و قدری رسمی

somewhat ceremoniously,

اون پلوور رو دور انداختیم

my idea being that I would never have to think about the sweater

نظرم این بود که هیچ وقت مجبور نشم دربارهً اون پلوور فکر کنم

nor see it ever again.

یا دوباره ببینم اش.

Fast forward -- 11 years later, I'm a 25-year-old kid.

داستان رو بزنیم جلو، ۱۱ سال بعد، من یه بچه ۲۵ ساله بودم.

I'm working in Kigali, Rwanda, jogging through the steep slopes,

من در کیگالی رواندا کار میکردم، و مشغول دویدن روی دامنه های شیب دار بودم

when I see, 10 feet in front of me, a little boy -- 11 years old --

وقتی می بینم که، سه متر جلوی من یه پسر بچه ۱۱ ساله

running toward me, wearing my sweater.

داره به طرف من می دود در حالی که پلوور منو پوشیده.

And I'm thinking, no, this is not possible.

با خودم فکر کردم، نه، این غیر ممکنه.

But so, curious, I run up to the child -- of course

اما اینقدر کنجکاو شدم که به طرف بچهِ دویدم

scaring the living bejesus out of him --

البته من خیلی ترساندمش

grab him by the collar, turn it over, and there is my name

یقه اش رو گرفتم، برگردوندمش،

written on the collar of this sweater.

اسمم روی یقه پلوورِ بود.

I tell that story, because it has served and continues to serve

من این داستان رو برای این میگم که قبلا بدرد خورده و همچنان بدرد می خوره

as a metaphor to me about the level of connectedness

به عنوان یه تشبیه برای این که

that we all have on this Earth.

چقدر همه مردم روی زمین به هم وابسته هستند.

We so often don't realize what our action and our inaction

بنابراین ما اغلب درک نمی کنیم، چقدر عمل یا عدم عمل مان

does to people we think we will never see and never know.

میتونه روی زندگی کسانی که فکر میکنیم هیچ وقت نمی بینیم یا نمی شناسیم تاثیر بگذارد.

I also tell it because it tells a larger contextual story

بعلاوه من این داستان رو برای این میگم که داستانِ بزرگتری رو درباره اینکه

of what aid is and can be.

کمکِ به آفریقا، چی‌ هست و چی‌ میتونه باشه، میگه.

That this traveled into the Goodwill in Virginia,

این که این پلوور از موسسه خیریه گودویل در ایالت ویرجینیا

and moved its way into the larger industry,

به صنعت بزرگتری راه پیدا کرد

which at that point was giving millions of tons of secondhand clothing to Africa and Asia.

که در آن زمان دادنِ میلیون‌ها تُن لباسِ دستِ دوم به آفریقا و آسیا بود.

Which was a very good thing, providing low cost clothing.

البته تأمین لباسِ کم هزینه کارِ خیلی خوبی بود.

And at the same time, certainly in Rwanda,

ولی درعین حال، قطعا در رواندا

it destroyed the local retailing industry.

این روش کمک، صنعتِ خرده فروشی‌ های محلی رو نابود کرد.

Not to say that it shouldn't have,

نه این که بگم نمی بایست این کار رو میکردند

but that we have to get better at answering the questions

بلکه اینکه ما باید در پاسخ به سوالاتِ مربوط به

that need to be considered when we think about consequences

نتیجه کار و پی آمد آن

and responses.

بیشتر فکر کنیم و بهتر باشیم.

So, I'm going to stick in Rwanda, circa 1985, 1986,

خب، میخوام درباره رواندا صحبت کنم جایی که

where I was doing two things.

حدودا در سال ۱۹۸۵، ۱۹۸۶ مشغول انجام دو کار بودم.

I had started a bakery with 20 unwed mothers.

من یک نانوایی با ۲۰ مادرانِ ازدواج نکرده، شروع کرده بودم.

We were called the "Bad News Bears," and our notion was

به ما خرس های بد خبر میگفتند، و تصور ما این بود که

we were going to corner the snack food business in Kigali,

ما بازارِ تنقلات را در کیگالی رو به دست می آوریم

which was not hard because there were no snacks before us.

که کارِ سختی هم نبود، چون قبل از ما بازارِ تنقلات وجود نداشت.

And because we had a good business model, we actually did it,

و چون یه برنامهً خوب برای کسب و کار داشتیم، واقعا موفق شدیم

and I watched these women transform on a micro-level.

و من شاهد تغییر واقعی در زندگی این زنان بودم.

But at the same time, I started a micro-finance bank,

اما همزمان من یه بانک برای فقرا تاسیس کردم

and tomorrow Iqbal Quadir is going to talk about Grameen,

و فردا اقبال قدیر قراره درباره بانکِ گرامین صحبت کنه

which is the grandfather of all micro-finance banks,

که کهن ترین بانک برای فقرا است

which now is a worldwide movement -- you talk about a meme --

و امروزه یه جنبش جهانی است مثل یه سنت که از یه نسل به نسل بعدی منتقل میشه

but then it was quite new, especially in an economy

اما اون زمان هنوز خیلی جدید بود به خصوص در اقتصادی که

that was moving from barter into trade.

در حال تغیر از داد و ستد کالا بدون پول، به تجارت بازرگانی بود.

We got a lot of things right.

ما خیلی چیزها را درست انجام دادیم.

We focused on a business model; we insisted on skin in the game.

ما روی برنامه کسب و کارمان تمرکز کردیم و اینکه پول خودمون رو در کاسبی مان سرمایه گذاری کنیم.

The women made their own decisions at the end of the day

در نهایت تصمیم با خود زنان بود

as to how they would use this access to credit

که چگونه از وام شان استفاده کنند

to build their little businesses, earn more income

برای ایجاد کسب و کارهای کوچک، تا درآمدشان رو بیشتر کنن

so they could take care of their families better.

که بتوانند از خانواده شان بهتر نگهداری کنن

What we didn't understand, what was happening all around us,

ولی چیزی که نفهمیدیم این بود که اطرافمون چه اتفاقی میافتاد

with the confluence of fear, ethnic strife

ترکیبی از ترس، ستيزهً نژادی

and certainly an aid game, if you will, that was playing into

و قطعا بازی کمک های خارجی، اگه بخواهیم اسمش رو کمک بگذاریم، که به نفع

this invisible but certainly palpable movement inside Rwanda,

این جنبش نامرئی اما محسوس در داخل رواندا شد،

that at that time, 30 percent of the budget was all foreign aid.

در آن زمان، ۳۰ درصد از بودجه کشور وابسته به کمک های خارجی بود.

The genocide happened in 1994,

نسل کشی در سال ۱۹۹۴ رخ داد

seven years after these women all worked together

هفت سال بعد از اینکه این زنان همه با هم همکاری کردند

to build this dream.

که این رویا را بسازند

And the good news was that the institution,

و خبر خوب این که موسسه، موسسه بانکی که من شروع کردم

the banking institution, lasted.

دوام داشت.

In fact, it became the largest rehabilitation lender in the country.

در واقع، آن به بزرگترین وام دهنده بازسازی در کشور تبدیل شد.

The bakery was completely wiped out,

نانوایی کاملا نابود شد

but the lessons for me were that accountability counts --

اما درسهایی که گرفتم این بود که مسئولیت پذیری مهمه

got to build things with people on the ground,

با مردم محل کار کردم

using business models where, as Steven Levitt would say,

با استفاده از مدلهای تجاری که در آنها همانطور که استیون لویت میگه

the incentives matter.

انگیزه کار مهمه.

Understand, however complex we may be, incentives matter.

بدانید که هر چقدر هم که ما ممکنه پیچیده باشیم، انگیزه کار مهمه.

So when Chris raised to me how wonderful everything

پس وقتی کریس به من گفت

that was happening in the world,

اتفاقاتی که در دنیا می افتند چقدر فوق العاده هستند

that we were seeing a shift in zeitgeist,

این که ما شاهدِ تغییر روال در دنیا هستیم،

on the one hand I absolutely agree with him,

از یه طرف من کاملا باهاش موافقم

and I was so thrilled to see what happened with the G8 --

من از دیدن اتفاقاتی که در G8 افتاد خیلی هیجان زده شدم

that the world, because of people like Tony Blair and Bono

که دنیا، به خاطروجود کسانی مثل تونی بلر و بونو

and Bob Geldof -- the world is talking about global poverty;

و باب گلداف درباره فقر جهانی در گفتگوست

the world is talking about Africa

و جهان درباره آفریقا به نحوی صحبت میکنن

in ways I have never seen in my life.

که در تمام عمرم هرگز ندیده ام

It's thrilling.

هیجان انگیزست

And at the same time, what keeps me up at night

و در عین حال، چیزی که شب منو بیدار نگاه میداره ترس از اینه که

is a fear that we'll look at the victories of the G8 --

ما به پیروزی های G8 مثلا

50 billion dollars in increased aid to Africa,

۵۰ بیلیون دلار افزایش در کمک به آفریقا،

40 billion in reduced debt -- as the victory,

۴۰ میلیارد دلار کاهش در بدهی، بعنوان پیروزی،

as more than chapter one, as our moral absolution.

بیشتر ازفقط فصل اول، با دیدگاه آمرزش گناه اخلاقی به آن نگاه کنیم.

And in fact, what we need to do is see that as chapter one,

و در واقع، کاری که باید بکنیم اینه که اون رو بعنوان فصل اول ببینیم،

celebrate it, close it, and recognize that we need a chapter two

اون فصل رو جشن بگیریم، ببندیم، و تشخیص بدیم که به یه فصل دوم نیاز داریم

that is all about execution, all about the how-to.

که همش درباره عملکرد و روش است

And if you remember one thing from what I want to talk about today,

و اگه فقط یک چیز از آنچه من امروز بهتون میگم یادتان بمونه

it's that the only way to end poverty, to make it history,

اینه که تنها راه پایان دادن به فقر

is to build viable systems on the ground

ساختن سیستمهای قابل دوام واقعی در آنجا است

that deliver critical and affordable goods and services to the poor,

که کالاها و خدمات ارزان قیمت و حیاتی رو به فقرا میرسانند

in ways that are financially sustainable and scaleable.

از راههایی که از نظر مالی پایدار و مقیاس پذیر هستند.

If we do that, we really can make poverty history.

اگه ما این کار رو انجام بدیم واقعا میتونیم فقر رو پایان بدیم وآن را به تاریخ بسپاریم.

And it was that -- that whole philosophy --

و کل این فلسفه بود که

that encouraged me to start my current endeavor

موجب شد تا من فعالیت کنونی ام به نام

called "Acumen Fund,"

بنیاد بینش رو شروع کنم

which is trying to build some mini-blueprints

که در حال ساختن الگوهای کوچک برای

for how we might do that in water, health and housing

اینکه چگونه میتونیم سیستمهای آب، بهداشت، و مسکن رو

in Pakistan, India, Kenya, Tanzania and Egypt.

در پاکستان، هند، کنیا، تانزانیا و مصر تاسیس کنیم

And I want to talk a little bit about that, and some of the examples,

و میخوام کمی درباره این مطلب و چند نمونه از کارمون صحبت کنم

so you can see what it is that we're doing.

تا شما ببینید چی کار می کنیم.

But before I do this -- and this is another one of my pet peeves --

اما قبل از این کار -- و این هم یکی از شکایاتِ من است

I want to talk a little bit about who the poor are.

من میخوام کمی درباره این که فقیر به کی میگیم صحبت کنم.

Because we too often talk about them as these

چون ما اغلب درباره فقرا طوری حرف میزنیم مثل اینکه اونا

strong, huge masses of people yearning to be free,

یه دسته عظیمی از مردم هستند که آرزو دارند آزاد بشن

when in fact, it's quite an amazing story.

برعکس، در حقیقت، داستان کاملا شگفت انگیزه.

On a macro level, four billion people on Earth make less than four dollars a day.

در کل، ۴ میلیارد نفر روی کره زمین کمتر از ۴ دلار در روز درآمد دارند.

That's who we talk about when we think about "the poor."

وقتی میگیم فقیر، داریم راجع به اونا صحبت میکنیم

If you aggregate it, it's the third largest economy on Earth,

در مجموع سومین اقتصاد بزرگ جهان است

and yet most of these people go invisible.

اما در عین حال این مردم در اجتماع حساب نمی شند.

Where we typically work, there's people making between

جاهایی که معمولا کار میکنیم

one and three dollars a day.

مردم بین یک تا سه دلار در روز درآمد دارند

Who are these people?

این افراد چه کسانی هستند؟

They are farmers and factory workers.

کشاورزان و کارگران کارخانه هستند

They work in government offices. They're drivers.

کارهای دولتی میکنند. راننده هستند.

They are domestics.

خدمتکارند.

They typically pay for critical goods and services like water,

آنها معمولا برای کالاهای حیاتی و خدمات مثل

like healthcare, like housing, and they pay 30 to 40 times

آب، بهداشت، مسکن خرج میکنند، و خرج شان در مجموع معمولا ۳۰ تا ۴۰ برابر

what their middleclass counterparts pay --

چیزی است که طبقه متوسط می پردازند...

certainly where we work in Karachi and Nairobi.

قطعا جاهایی که ما در کراچی و نایروبی کار می کنیم.

The poor also are willing to make, and do make, smart decisions,

فقرا تمایل به ساختن وگرفتن تصمیمات صحیح برای زندگیشان دارند،

if you give them that opportunity.

اگر این فرصت به آنها داده بشه.

So, two examples.

خب، دو نمونه از آن.

One is in India, where there are 240 million farmers,

یکی در هند، جایی که ۲۴۰ میلیون کشاورز هستند

most of whom make less than two dollars a day.

و بیشترشان کمتر از ۲ دلار در روز درآمد دارند.

Where we work in Aurangabad, the land is extraordinarily parched.

جایی که ما در اورنگ آباد کار میکنیم، زمین فوق العاده خشک است

You see people on average making 60 cents to a dollar.

شما می بینید که مردم به طور متوسط ۶۰ سنت تا یک دلار در روز درآمد دارند.

This guy in pink is a social entrepreneur named Ami Tabar.

این مردی که صورتی پوشیده کارآفرین اجتماعی به نام امی تبار است.

What he did was see what was happening in Israel, larger approaches,

کاری که کرد این بود که دید در اسرائیل چه اتفاقی داره میافته، روشهای وسیعتر،

and figure out how to do a drip irrigation,

فهمید چطور میشه آبیاری قطره ای کرد

which is a way of bringing water directly to the plant stock.

که نحوه رساندن آب مستقیم به ریشه گیاه است

But previously it's only been created for large-scale farms,

اما قبلا این روش فقط در مقیاس بزرگ استفاده میشد

so Ami Tabar took this and modularized it down to an eighth of an acre.

پس امی تبار این روش رو برداشت و قسمت بندی کرد و برای یک هشتم هکتار بکار برد

A couple of principles:

چند اصل

build small.

از کار کوچک در مقیاس کوچک شروع کنید.

Make it infinitely expandable and affordable to the poor.

آن را بی نهایت قابل توسعه و ارزان قیمت برای فقرا بسازید

This family, Sarita and her husband, bought a 15-dollar unit

این خانواده، سریتا و همسرش، یک واحد آبیاری ۱۵ دلاری خریده بودند

when they were living in a -- literally a three-walled lean-to

وقتی که به معنای واقعی کلمه در یه چارطاقی سه دیواره

with a corrugated iron roof.

با سقف راه راه آهنی زندگی میکردند

After one harvest, they had increased their income enough

بعد از یه درو، اونا درآمد خود را به اندازه کافی افزایش دادند

to buy a second system to do their full quarter-acre.

تا یه سیستم دوم برای آبیاری کامل یک چهارم هکتار زمین‌ شان بخرند

A couple of years later, I meet them.

چند سال بعد که من اونا رو دیدم

They now make four dollars a day, which is pretty much middle class for India,

۴ دلار در روز درآمد داشتند که تقریبا طبقه متوسط در​​ هند است

and they showed me the concrete foundation they had just laid

اونا به من بنای بتنی که

to build their house.

تازه برای ساخت خونه شون زده بودند را نشان دادند

And I swear, you could see the future in that woman's eyes.

و من قسم می خورم، آینده رو در چشمان آن زن میشد دید.

Something I truly believe.

چیزی که من واقعا بهش اعتقاد دارم.

You can't talk about poverty today without talking about malaria bed nets,

امروزه نمیشه درباره فقر صحبت کرد بدون صحبت درباره تورهای پشه بند مالاریا

and I again give Jeffrey Sachs of Harvard

و من دوباره جفری ساکس از دانشگاه هاروارد رو

huge kudos for bringing to the world

برای کارش ستایش میکنم چون به جهان فهماند که چقدر

this notion of his rage -- for five dollars you can save a life.

عصبانی کننده است -- برای ۵ دلار میشه جان یه نفر رو نجات داد.

Malaria is a disease that kills one to three million people a year.

مالاریا یه بیماری است که ۱ تا ۳ میلیون نفر رو در سال میکشه.

300 to 500 million cases are reported.

۳۰۰ تا ۵۰۰ میلیون مورد گزارش شده

It's estimated that Africa loses

تخمین زده شده که آفریقا سالی

about 13 billion dollars a year to the disease.

۱۳ بیلیون دلار به خاطر این بیماری از دست میدهد

Five dollars can save a life.

۵ دلار میتونه جان یه نفر رو نجات بده.

We can send people to the moon; we can see if there's life on Mars --

ما میتونیم مردم رو به ماه بفرستیم، میتونیم ببینیم آیا حیات روی مریخ وجود داره

why can't we get five-dollar nets to 500 million people?

چرا نمیتونیم تورهای پشه بند مالاریا رو برای یکی ۵ دلار به ۵۰۰ میلیون نفر برسانیم؟

The question, though, is not "Why can't we?"

سوال این نیست که چرا ما نمیتونیم

The question is how can we help Africans do this for themselves?

سوال اینه که چطور میتونیم به آفریقاییها کمک کنیم که این کار رو برای خودشون انجام بدهند؟

A lot of hurdles.

موانع بسیاری وجود داره.

One: production is too low. Two: price is too high.

اول : تولید خیلی پایین است. دوم : قیمت خیلی بالا است.

Three: this is a good road in -- right near where our factory is located.

سوم : این یه جاده خوبه درست نزدیک جایی که کارخانه ماست

Distribution is a nightmare, but not impossible.

پخش یه کابوس است، اما غیرممکن نیست.

We started by making a 350,000-dollar loan

ما با دادن یه وام ۳۵۰۰۰۰ دلاری

to the largest traditional bed net manufacturer in Africa

به بزرگترین تولید کننده تورهای پشه بند اصیل در آفریقا شروع کردیم

so that they could transfer technology from Japan

تا بتوانند از ژاپن تکنولوژی وارد کنند

and build these long-lasting, five-year nets.

و تورهای بادوام پنج ساله بسازند

Here are just some pictures of the factory.

این فقط یه چندتایی عکس از کارخونه است

Today, three years later, the company has employed

امروز، سه سال بعد، کارخونه هزار زن

another thousand women.

دیگر رو استخدام کرده.

It contributes about 600,000 dollars in wages to the economy of Tanzania.

این حدودا ۶۰۰،۰۰۰ دلار دستمزد به اقتصاد تانزانیا کمک میکند

It's the largest company in Tanzania.

بزرگترین شرکت در تانزانیاست.

The throughput rate right now is 1.5 million nets,

حاصل کار ما تا الان ۱.۵ میلیون تور بوده

three million by the end of the year.

سه میلیون تا آخر این سال.

We hope to have seven million at the end of next year.

ما امیدواریم که ۷ میلیون تور تا آخر سال آینده تولید کرده باشیم.

So the production side is working.

بخش تولید خوب کار میکنه

On the distribution side, though,

اما به عنوان یک جهان ما باید روی

as a world, we have a lot of work to do.

بخش توزیع زیاد کار کنیم.

Right now, 95 percent of these nets are being bought by the U.N.,

در حال حاضر ، ۹۵ درصد از این تورها رو سازمان ملل خریداری میکند

and then given primarily to people around Africa.

و بعد در درجه اول به مردم در سراسر آفریقا داده می شوند.

We're looking at building

ما دنبال این هستیم که روی باارزش ترین منابع افریقا

on some of the most precious resources of Africa: people.

یعنی مردم سرمایه گذاری کنیم

Their women.

بخصوص زنان آفریقا.

And so I want you to meet Jacqueline,

بنابراین من می خوام که شما ژاکلین رو ملاقات کنید،

my namesake, 21 years old.

هم اسم من، ۲۱ ساله.

If she were born anywhere else but Tanzania,

اگر او هر جای دیگر بجز تانزانیا به دنیا آمده بود

I'm telling you, she could run Wall Street.

دارم بهتون میگم میتونست وال استریت رو اداره کنه

She runs two of the lines, and has already saved enough money

تولید دو نوع از تورهای شرکت رو اداره میکنه، و در حال حاضر اینقدر پول پس انداز کرده که بتونه

to put a down payment on her house.

پیش پرداخت خونه اش رو بپردازد.

She makes about two dollars a day, is creating an education fund,

حدود دو دلار در روز در آمد دارد، و یه صندوق مالی برای تحصیل داره باز میکنه

and told me she is not marrying nor having children

به من گفت که ازدواج نمیکنه و بچه دار نمیشه

until these things are completed.

تا زمانی که این کارها کاملا انجام بشه.

And so, when I told her about our idea --

پس موقعی که درباره ایده مان بهش گفتم

that maybe we could take a Tupperware model from the United States,

که شاید بتونیم مدل اقتصادی لوازم آشپزی رو از آمریکا الگو برداریم

and find a way for the women themselves to go out

و یه راهی پیدا کنیم برای این زنان که خودشون بروند بیرون

and sell these nets to others --

و این تورها رو به دیگران بفروشند

she quickly started calculating what she herself could make

سریع شروع به محاسبه کرد که خودش چقدر میتونه درآمد داشته باشه

and signed up.

و واردِ قرارداد شد.

We took a lesson from IDEO, one of our favorite companies,

ما یه درس از IDEO یکی از شرکتهای مورد علاقه ام گرفتیم

and quickly did a prototyping on this,

و به سرعت یه نمونه از این مدل اقتصادی ساختیم

and took Jacqueline into the area where she lives.

و ژاکلین رو به منطقه ای که زندگی میکرد بردیم

She brought 10 of the women with whom she interacts

و ۱۰ تا از زنانی که باهاشون در تماس بود

together to see if she could sell these nets, five dollars apiece,

دور هم جمع کرد تا ببینه که آیا میتونه این تورها رو برای یکی ۵ دلار بفروشه

despite the fact that people say nobody will buy one,

با وجود اینکه همه میگفتن هیچ کس اونا رو نمیخرد

and we learned a lot about how you sell things.

و ما خیلی درباره نحوه فروش از ژاکلین یاد گرفتیم

Not coming in with our own notions,

با تصورات از پیش شکل گرفته خودمون به جلسه نیامدیم

because she didn't even talk about malaria until the very end.

چون او تا آخر درباره مالاریا حتی صحبت نکرد.

First, she talked about comfort, status, beauty.

اول، او درباره آسایش، موقعیت اجتماعی، و زیبایی صحبت کرد.

These nets, she said, you put them on the floor, bugs leave your house.

گفت این تورها رو روی کف زمین میگذارید و حشرات خونه رو ترک میکنند

Children can sleep through the night;

بچه ها می تونند تمام شب بخوابند،

the house looks beautiful; you hang them in the window.

شما اونا رو از پنجره آویزان میکنید، خانه زیبا به نظر می رسد.

And we've started making curtains,

و ما شروع به دوخت پرده کرده ایم،

and not only is it beautiful, but people can see status --

و نه تنها پرده ها زیبا هستند، بلکه مردم می تونند موقعیت اجتماعی شما رو ببینند

that you care about your children.

که شما مراقبت بچه هاتون هستید.

Only then did she talk about saving your children's lives.

بعد ژاکلین شروع کرد راجع به نجاتِ جان بچه هاشون حرف زدن.

A lot of lessons to be learned in terms of how we sell

خیلی درسها درباره نحوه

goods and services to the poor.

فروش کالا و خدمات به فقرا میشه یاد گرفت

I want to end just by saying that there's enormous opportunity

من می خوام صحبتم رو خاتمه بدم با گفتن اینکه

to make poverty history.

ما فرصت بزرگی برای پایان دادن به فقر داریم

To do it right, we have to build business models that matter,

برای این که این کار رو درست انجام بدیم، ما باید مدل‌های تجاری بدرد بخور بسازم

that are scaleable and that work with Africans, Indians,

که مقیاس پذیر هستند و با آفریقاییها و سرخ پوستان

people all over the developing world

مردم در سراسر کشورهای درحال توسعه

who fit in this category, to do it themselves.

که در این رده جا دارند کار کنیم که این کار رو برای خودشون انجام بدهند.

Because at the end of the day, it's about engagement.

چون در نهایت همش درباره مشارکته

It's about understanding that people really don't want handouts,

و درک اینکه مردم واقعا خیرات نمی خوان

that they want to make their own decisions;

بلکه میخوان تصمیمات خودشون رو بگیرند

they want to solve their own problems;

میخوان مشکلات خودشون رو خودشون حل کنند

and that by engaging with them,

و با مشارکت با آنها،

not only do we create much more dignity for them,

نه تنها منزلت بیشتری برای آنها ایجاد می کنیم،

but for us as well.

بلکه برای خودمون هم به همچنین.

And so I urge all of you to think next time

پس من اصرار میکنم که دفعه بعد همه شما فکر کنین

as to how to engage with this notion and this opportunity

که چگونه میتونیم این ایده رو بکار ببریم و از این فرصت استفاده کنیم

that we all have -- to make poverty history --

تا فقر رو پایان بدیم

by really becoming part of the process

واقعا بخشی از این روند مشارکت بشیم

and moving away from an us-and-them world,

و از طرز فکرِ " دنیای ما مجزا از اونا ست " دوری کنیم

and realizing that it's about all of us,

و این واقعیت رو درک کنیم که این درباره همه ماست

and the kind of world that we, together, want to live in and share.

و دنیایی که ما، با هم، می خواهیم در آن زندگی کنیم و سهیم باشیم.

Thank you.

ممنون.

(Applause)

تشویق حضار