Alice Dreger: Is anatomy destiny?

آلیس درگر: آیا آناتومی یک انسان سرنوشت اوست؟

Translator: Mohi Falahi Reviewer: soheila Jafari

I want you to imagine two couples in the middle of 1979

من از شما میخوام که دو تا زوج رو تصور کنید

در میانه سال 1979

on the exact same day, at the exact same moment,

دقیقا در یک روز، دقیقا در یک لحظه،

each conceiving a baby, OK?

هر یک بچه ای تولید می کنند، خوب!

پس هر کدوم از اون دو زوج، یک بچه تولید می کنند.

So two couples each conceiving one baby.

حالا البته نمی خوام که خیلی وقت صرف تصور کردن این فرآیند باردار شدن کنید،

Now I don't want you to spend too much time imagining the conception,

چون اگه همه وقت رو صرف تصور کردن این فرآیند کنید،

because if you do, you're not going to listen to me,

دیگه به من گوش نمی کنید.

so just imagine that for a moment.

پس اون رو فقط برای یک لحظه تصور کنید.

And in this scenario, I want to imagine that, in one case,

و در این صحنه آرایی،

می خوام که تصور کنید، در یک مورد،

the sperm is carrying a Y chromosome,

اسپرمی که حامل کروموزوم Y هست،

meeting that X chromosome of the egg.

کروموزوم X تخمک رو ملاقات می کنه.

And in the other case, the sperm is carrying an X chromosome,

و در مورد دیگر،

اسپرمی که حامل کروموزوم X هست،

meeting the X chromosome of the egg.

کروموزوم X تخمک رو ملاقات می کنه.

Both are viable; both take off.

هر دو زنده می مونند و موفق به لقاح می شوند.

ما بعدا به این دو زوج باز خواهیم گشت.

We'll come back to these people later.

در بیشتر کار هایی که انجام میدم

So I wear two hats in most of what I do.

من دو مسئولیت دارم

مسئولیت اول ،

As the one hat, I do history of anatomy.

من به تاریخ آناتومی می پردازم

I'm a historian by training, and what I study in that case

من یک مورخ آموزشی هستم،

و آنچه که در این مورد مطالعه می کنم،

is the way that people have dealt with anatomy --

روشی است که مردم با آناتومی سر و کار پیدا می کنند

meaning human bodies, animal bodies --

یعنی بدن انسان ها، بدن حیوانات

how they dealt with bodily fluids, concepts of bodies;

اینکه آنها چگونه با مایعات بدن، مفاهیم بدن سر و کار دارند

how have they thought about bodies.

اینکه آنها در مورد بدن چگونه فکر می کنند.

The other hat that I've worn in my work is as an activist,

مسئولیت دیگه ای که در کارم دارم

به عنوان یک فعال است،

as a patient advocate --

به عنوان یک حامی بیمار

or, as I sometimes say, as an impatient advocate --

یا چنانکه گه گاه می گویم، به عنوان یک حامی بی تاب و بی آرام

for people who are patients of doctors.

برای انسان هایی که بیمار پزشکان هستند.

In that case, what I've worked with is people who have body types

در این مورد، آنچه که من باهاش کار می کنم

آدم هایی هستند که بدن هایی دارند

that challenge social norms.

که استاندارد های جامعه رو به چالش می کشند.

So some of what I've worked on, for example,

پس بعضی از مواردی که من روی آنها کار می کنم، برای مثال،

is people who are conjoined twins --

دو قلو های به هم چسبیده هستند،

two people within one body.

و اونهایی که دو انسان هستند در یک بدن.

Some of what I've worked on is people who have dwarfism --

بعضی از مواردی که من روی آنها کار می کنم، آدم هایی هستند که کوتولگی دارند

آدم هایی که خیلی کوتاه تر از حد معمول هستند.

so people who are much shorter than typical.

And a lot of what I've worked on is people who have atypical sex --

و خیلی از مواردی که من روی آنها کار کرده ام

آدم هایی هستند که جنسیت غیر معمول دارند

so people who don't have the standard male or the standard female body types.

در واقع انسان هایی که بدن استاندارد مردانه

یا بدن استاندارد زنانه ندارند.

And as a general term, we can use the term "intersex" for this.

و به عنوان یک عبارت کلی، می توانیم واژه دو جنسیتی رو برای اون به کار ببریم.

Intersex comes in a lot of different forms.

دو جنسیتی بودن در شکل های بسیار مختلفی ظاهر می شود.

I'll just give you a few examples of the types of ways you can have sex

من فقط چند تا مثال برای شما میارم

از انواع راه هایی که یه نفر میتونه جنسیتی باشه

that isn't standard for male or female.

که مرد یا زن استاندارد نباشه.

So in one instance,

به عنوان یک مثال،

you can have somebody who has an XY chromosomal basis,

شما می تونید فردی رو تصور کنید که پایه کروموزومی XY داره،

and that SRY gene on the Y chromosome

و ژن SRY روی کروموزوم Y

tells the proto-gonads, which we all have in the fetal life,

به غده های اولیه جنسی - که همه انسان ها در دوران جنینی دارند - میگه که،

به بیضه تبدیل بشوند.

to become testes.

So in the fetal life, those testes are pumping out testosterone.

و در اون دوران جنینی، بیضه ها هورمون تستوسترون از خودشون ترشح می کنند.

اما به دلیل نقص در گیرنده های اون شخص

But because this individual lacks receptors to hear that testosterone,

برای دریافت تستوسترون،

بدن به اون هورمون واکنش نشون نمیده.

the body doesn't react to the testosterone.

و این یک سندرمه (علائم بیماری) که سندرم حساس نبودن به آندروژن نامیده می شه.

And this is a syndrome called androgen insensitivity syndrome.

So lots of levels of testosterone, but no reaction to it.

مقادیر زیادی تستوسترون، اما بدون واکنشی از طرف بدن به آن.

As a consequence, the body develops more along the female typical path.

در نتیجه، اون بدن رشد پیدا می کنه

بیشتر در راستای شکل زنانه.

When the child is born, she looks like a girl.

وقتی اون بچه به دنیا میاد، به صورت دختر به نظر میرسه.

اون دختره. به صورت دختر بزرگ میشه.

She is a girl, she is raised as a girl.

و این موضوع اغلب برقراره تا قبل از اینکه او به بلوغ برسه

And it's often not until she hits puberty and she's growing and developing breasts,

و سینه هاش در بیاد و رشد کنه،

اما این فرد حالت قاعدگی پیدا نمی کنه،

but she's not getting her period,

که در اینجا شخص متوجه میشه که مساله ای وجود داره.

that somebody figures out something's up here.

و آنها یه سری آزمایشات انجام میدن و متوجه میشن

And they do some tests and figure out

که به جای داشتن تخمدان و رحم،

that, instead of having ovaries inside and a uterus,

در واقع بیضه در درون خود دارد، و دارای کروموزوم Y هست.

she has testes inside, and she has a Y chromosome.

حال اونچه که فهمیدنش مهمه

Now what's important to understand

اینه که شاید در مورد این فرد فکر کنید که واقعا مرد باشه،

is you may think of this person as really being male,

اما واقعا این طور نیست.

but they're really not.

Females, like males,

ما زن ها، همانند مرد ها،

have in our bodies something called the adrenal glands.

در بدنمون غده هایی داریم که غده های آدرنال نامیده می شوند.

اونها در پشت بدن ما هستند.

They're in the back of our body.

و اون غده های آدرنال، آندروژن تولید می کنند،

And the adrenal glands make androgens, which are a masculinizing hormone.

که هورمون مردانه کننده هستند.

Most females like me -- I believe myself to be a typical female --

بیشتر زن ها همچون خود من - من معتقدم که یک زن عادی ام -

من دقیقا ترکیب کروموزومی خودم رو نمی دونم

I don't actually know my chromosomal make-up,

اما فکر می کنم که احتمالا یک زن عادی ام

but I think I'm probably typical --

بیشتر زن ها همچون خود من حساس به آندروژن هستند.

most females like me are actually androgen-sensitive.

ما آندروژن تولید می کنیم و به آندروژن پاسخ می دهیم.

We're making androgen, and we're responding to androgens.

The consequence is that somebody like me

نتیجه اینه که کسی مثل من

has actually had a brain exposed to more androgens

مغزی داشته است که در معرض آندروژن بیشتری بوده است

تا زنی که به همراه بیضه به دنیا آمده است

than the woman born with testes who has androgen insensitivity syndrome.

و به حساس نبودن به آندروژن مبتلاست.

So sex is really complicated --

پس جنسیت واقعا پیچیده است؛ و این طور نیست که افراد دو جنسیتی

it's not just that intersex people

در وسط طیف جنسیت قرار داشته باشند--

are in the middle of all the sex spectrum --

از برخی جهات ، اینها می تونند در هر جایی از این طیف قرار داشته باشند.

in some ways, they can be all over the place.

یه مثال دیگه:

Another example:

چند سال پیش تلفنی از یه مرد 19 ساله داشتم،

a few years ago I got a call from a man who was 19 years old,

who was born a boy, raised a boy,

که پسر به دنیا اومده بود، پسر بزرگ شده بود،

had a girlfriend, had sex with his girlfriend,

دوست دختر داشته، با دوست دخترش رابطه جنسی داشته،

had a life as a guy,

زندگی ای مثل یک پسر داشته

and had just found out that he had ovaries and a uterus inside.

و یه دفعه متوجه شده بود که در بدنش تخم دان و رحم داره.

What he had was an extreme form

اونچه که او بهش مبتلا بود شکل شدیدی بود از

of a condition called congenital adrenal hyperplasia.

حالتی که هیپرپلازی مادرزادی آدرنال نامیده میشه.

او کروموزوم های XX داشته،

He had XX chromosomes,

و در رحم اش،

and in the womb, his adrenal glands were in such high gear

غدد آدرنالش چنان فعال بوده اند

that it created, essentially, a masculine hormonal environment.

که رحم او یک محیط هورمونی مردانه ایجاد کرده بود.

And as a consequence, his genitals were masculinized,

و در نتیجه دستگاه تناسلی او مردانه شده بود،

مغز او در معرض

his brain was subject to the more typical masculine component of hormones.

بیش از مقدار عادی از هورمون های مردانه بوده است.

And he was born looking like a boy -- nobody suspected anything.

و او مثل یک پسر به دنیا اومده بود - هیچ کس به چیزی مشکوک نشده بود.

And it was only when he had reached the age of 19

تا وقتی که به سن 19 سالگی رسیده بود

that he began to have enough medical problems from menstruating internally,

در نتیجه حالت قاعدگی درونی اش،

به مشکلات پزشکی زیادی پیدا کرده بود.

that doctors figured out that, in fact, he was female, internally.

که پزشک ها متوجه شده بودند که در واقع او از درون یک زنه.

خوب، فقط یه مثال کوتاه دیگه

OK, so just one more quick example of a way you can have intersex.

از اینکه یک نفر میتونه دو جنسیتی باشه.

Some people who have XX chromosomes develop what are called ovotestis,

بعضی آدم هایی که کروموزوم XX دارند

چیزی به نام عضو تناسلی خنثی در اونها رشد پیدا می کنه،

which is when you have ovarian tissue with testicular tissue wrapped around it.

و وقتی اتفاق می افته که کسی بافت تخمدانی داشته باشه که

به وسیله بافت بیضه پوشیده شده باشه.

And we're not exactly sure why that happens.

و ما دقیقا مطمین نیستیم که چرا این اتفاق می افته.

So sex can come in lots of different varieties.

پس جنسیت در انواع بسیار متفاوتی می تونه ظاهر بشه.

The reason that children with these kinds of bodies --

دلیل اینکه

کودکانی با این گونه از بدن ها

خواه کوتولگی باشه، یا دوقلویی به هم چسبیده،

whether it's dwarfism, or it's conjoined twinning,

یا نوعی از دو جنسگی

or it's an intersex type --

are often "normalized" by surgeons

اغلب به وسیله جراح ها به شکل طبیعی در میان

is not because it actually leaves them better off in terms of physical health.

به این دلیل نیست که واقعا اونا رو در شرایط بهتری قرار میده

از نظر سلامت بدنی.

In many cases, people are actually perfectly healthy.

در بسیاری از موارد، افراد دارای سلامتی کامل بدنی هستند.

The reason they're often subject to various kinds of surgeries

دلیل اینکه اونا اغلب تحت انواع مختلفی از جراحی قرار می گیرند

is because they threaten our social categories.

اینه که اونها دسته بندی های اجتماعی ما رو تهدید می کنند.

Our system has been based typically on the idea

یا اینکه سیستم بر اساس این ایده پایه گذاری شده

that a particular kind of anatomy comes with a particular identity.

که نوع مشخصی از آناتومی با یک هویت مشخص در ارتباطه.

So we have the concept that what it means to be a woman

پس ما این مفهوم رو داریم که اونچه که معنی زن بودنه

اینه که هویت زنانه داشته باشی؛

is to have a female identity;

اونچه که معنی سیاه پوست بودنه، اون طور که گفته میشه

what it means to be a black person is, allegedly, to have an African anatomy

اینه که بر اساس تاریخ ات ،

in terms of your history.

آناتومی آفریقایی داشته باشی.

And so we have this terribly simplistic idea.

و ما به شکل بسیار بدی این دیدگاه ساده گرایانه رو داریم.

و وقتی ما با بدنی مواجه می شیم

And when we're faced with a body

that actually presents us something quite different,

که واقعا چیز متفاوتی رو به نمایش میذاره،

it startles us in terms of those categorizations.

این موضوع در قالب اون دسته بندی ما رو وحشت زده می کنه

So we have a lot of very romantic ideas in our culture about individualism.

ما در فرهنگمون دیدگاه های بسیار رمنتیکی

درباره فردیت داریم.

And our nation's really founded on a very romantic concept of individualism.

و دیدگاه مردم ما روی مفهوم بسیار رمانتیکی از فردیت شکل گرفته است.

خوب حالا می تونید تصور کنید که چه اندازه تکان دهنده است

You can imagine how startling then it is

when you have children who are born who are two people inside of one body.

وقتی فرزندانی داشته باشید که به صورتی به دنیا میان

که دو فرد در یک بدن هستند.

Where I ran into the most heat from this most recently

اخیرا جایی که من با داغ ترین این موضوعات مواجه شدم

was last year when South African runner, Caster Semenya,

سال پیش بود که کستر سمنیا، دونده آفریقای جنوبی،

had her sex called into question at the International Games in Berlin.

جنسیت خودش رو در جواب سوالی در مسابقات بین المللی برلین مطرح کرده بود.

روزنامه نگاران بسیاری با من تماس می گرفتن و می پرسیدن،

I had a lot of journalists calling me, asking me,

"Which is the test they're going to run

اون آزمایش چیه که باید انجام بشه

that will tell us whether or not Caster Semenya is male or female?"

که به ما بگه

کستر سمنیا مرده یه زنه؟

And I had to explain to the journalists there isn't such a test.

و من می بایست به اون روزنامه نگاران توضیح می دادم که همچین آزمایشی وجود نداره.

In fact, we now know that sex is complicated enough

در واقع، حالا ما می دونیم که

که جنسیت به اندازه کافی پیچیده هست

that we have to admit:

که ما باید بپذیریم که

Nature doesn't draw the line for us between male and female,

طبیعت خطی بین مردانگی و زنانگی ترسیم نمی کنه،

or between male and intersex and female and intersex;

یا بین مردانگی و دو جنسیتی بودن و زنانگی و دو جنسیتی بودن؛

we actually draw that line on nature.

در واقع ما این خط رو در طبیعت ترسیم می کنیم.

So what we have is a sort of situation where the farther our science goes,

پس اونچه که ما داریم دسته ای از حالت هاست

که هر چه علم ما جلو تر میره،

ما باید بیشتر اینرو به خودمون بقبولونیم

the more we have to admit to ourselves that these categories

که این دسته بندی هایی

that we thought of as stable anatomical categories,

که ما به عنوان دسته بندی های آناتومیکی پایداری در موردشون فکر می کنیم

that mapped very simply to stable identity categories

که خیلی ساده ترسیم شده اند

تا دسته بندی های هویتی رو پایدار نگه دارند

are a lot more fuzzy than we thought.

خیلی بیشتر از اونچه ما فکر می کردیم، نا معلوم هستند.

And it's not just in terms of sex.

و این فقط در مورد جنسیت نیست.

It's also in terms of race,

بلکه در مورد نژاد هم هست،

which turns out to be vastly more complicated

و به طور بسیار وسیعی پیچیده تر

than our terminology has allowed.

از اونه که واژه شناسی ما اجازه میده.

As we look, we get into all sorts of uncomfortable areas.

هر چه نگاه می کنیم، وارد ناحیه های نه چندان راحتی می شیم.

We look, for example, about the fact

مثلا ما به این واقعیت نگاه می کنیم

that we share at least 95 percent of our DNA with chimpanzees.

که 95 درصد DNA ما مشترک است

با شامپانزه ها.

نظر ما در مورد این واقعیت چیه

What are we to make of the fact

that we differ from them only, really, by a few nucleotides?

که ما فقط از طریق تعداد اندکی نوکلیوتید ها از اونها متمایز می شیم؟

و هر چه ما با علممون جلو و جلو تر می ریم،

And as we get farther and farther with our science,

we get more and more into a discomforted zone,

بیشتر و بیشتر وارد این ناحیه نه چندان راحت می شیم

که باید اعتراف کنیم

where we have to acknowledge that the simplistic categories we've had

که دسته بندی ساده گرایانه ای که داشته ایم

are probably overly simplistic.

بیش از حد ساده انگارانه بوده است.

So we're seeing this in all sorts of places in human life.

خوب ما این مساله رو می بینیم

در همه جای زندگی انسان.

One of the places we're seeing it, for example,

برای مثال، یکی از جاهایی که این رو می بینیم

in our culture, in the United States today,

در فرهنگ امروز خودمون، در ایالات متحده امروز

is battles over the beginning of life and the end of life.

دعوا هایی بر سر آغاز و پایان زندگی وجود دارد.

We have difficult conversations

ما بحث های سختی داریم

about at what point we decide a body becomes a human,

درباره اینکه تصمیم بگیریم که در چه مرحله ای جنین به یک انسان تبدیل می شود،

such that it has a different right than a fetal life.

به برای اینکه حقوق متفاوتی نسبت به یک جنین وجود دارد.

We have very difficult conversations nowadays --

امروزه ما بحث های بسیار سختی داریم -

probably not out in the open as much as within medicine --

احتمالا نه در فضای آزاد به اندازه فضای پزشکی -

about the question of when somebody's dead.

در مورد این سوال که چه وقت یک فرد مرده است.

در گذشته، نیاکان ما بر سر این سوال که چه وقت یک فرد مرده است ،

In the past, our ancestors never had to struggle so much

نمی بایست خیلی تقلا می کردند.

with this question of when somebody was dead.

در بیشتر مواقع اونها پری به زیر دماغ فرد می چسبوندند،

At most, they'd stick a feather on somebody's nose,

و اگر اون منقبض شد، اونها اون رو دفن نمی کردند.

and if it twitched, they didn't bury them yet.

اگر اون حالت منقبض شدن قطع شد، اونها اون رو دفن می کردند.

If it stopped twitching, you bury them.

اما امروز، ما وضعیتی داریم

But today, we have a situation

where we want to take vital organs out of beings

که می خواهیم اعضای حیاتی رو از بدن فردی بیرون بیاریم

و اونها رو به فرد دیگه ای بدیم.

and give them to other beings.

And as a consequence,

و در نتیجه

we have to struggle with this really difficult question

ما درگیر تقلا با این سوال واقعا مشکل هستیم

about who's dead,

که چه کسی مرده است.

and this leads us to a really difficult situation

و این مساله ما رو به یک وضعیت واقعا مشکل رهنمون می کنه

where we don't have such simple categories as we've had before.

که اون دسته بندی های ساده ای رو که قبلا داشتیم، دیگه نداشته باشیم.

Now you might think that all this breaking-down of categories

حالا شاید فکر کنید که شکستن همه این دسته بندی ها

would make somebody like me really happy.

شخصی مثل من رو واقعا خوشحال خواهد کرد.

I'm a political progressive, I defend people with unusual bodies,

من یک پیشرو سیاسی هستم، من از انسان هایی با بدن های غیرمعمول دفاع می کنم،

اما باید برای شما اقرار کنم که این من رو عصبی می کنه.

but I have to admit to you that it makes me nervous.

فهم اینکه این دسته بندی ها

Understanding that these categories

واقعا بسیار ناپایدار تر از اونی هستند که ما فکر می کنیم، من رو نگران می کنه.

are really much more unstable than we thought makes me tense.

و این من رو عصبی می کنه

It makes me tense from the point of view of thinking about democracy.

از نقطه نظر فکر کردن در مورد دموکراسی.

So in order to tell you about that tension,

پس برای اینکه درباره این تنش به شما بگم،

I have to first admit to you a huge fan of the Founding Fathers.

باید اول اقرار کنم که یکی از هواداران پر و پا قرص پدران موسس (دولت و حقوق شهروندی ایالات متحده)هستم.

I know they were racists, I know they were sexist,

من می دونم که اونها نژاد پرست بودند، من می دونم که اونها قایل به برتری جنسیتی بودند،

اما اونها آدمای بزرگی بودند.

but they were great.

I mean, they were so brave and so bold and so radical in what they did,

منظورم اینه که اونها چنان شجاع و جسور

و چنان رادیکال در آنچه انجام دادند بودند

that I find myself watching that cheesy musical "1776" every few years,

که من خودم هر چند سال یکبار به تماشای اون قطعه قشنگ موسیقی "1776" می شینم،

نه به خاطر اون موسیقی که اون کاملا فراموش شدنیه.

and it's not because of the music, which is totally forgettable.

به خاطر اونچه که در سال 1776

It's because of what happened in 1776 with the Founding Fathers.

توسط پدران موسس اتفاق افتاد.

The Founding Fathers were, for my point of view,

از نقطه نظر من، پدران موسس

فعالان اصلی آناتومی بودند،

the original anatomical activists,

به این خاطر که

and this is why.

What they rejected was an anatomical concept

اونچه که اونها رد کردند یک مفهوم آناتومیکی بود

و اون رو با یک مفهوم دیگه جایگزین کردند

and replaced it with another one

that was radical and beautiful and held us for 200 years.

که رادیکال و زیبا بود و 200 سال هست که ما رو نگه داشته.

So as you all recall,

همچنان که همه شما به خاطر می آورید،

what our Founding Fathers were rejecting was a concept of monarchy,

اونچه که پدران موسس اون رو رد کردند، مفهوم پادشاهی بود.

و مفهوم پادشاهی اساسا استوار بود

and the monarchy was basically based on a very simplistic concept of anatomy.

روی مفهوم بسیار ساده گرایانه ای از آناتومی.

The monarchs of the old world didn't have a concept of DNA,

پادشاهان جهان قدیم

مفهومی از DNA نداشتند،

but they did have a concept of birthright.

اما مفهومی از حق تولد داشتند.

They had a concept of blue blood.

اونها مفهومی از اشراف زادگی داشتند.

They had the idea that the people who would be in political power

اونها این دیدگاه رو داشتند که کسانی در قدرت سیاسی خواهند بود

should be in political power because of the blood being passed down

که می باید در قدرت سیاسی باشند

به خاطر خونی که منتقل شده است

from grandfather to father to son and so forth.

از پدر بزرگ به پدر، از او به پسر و همین طور.

پدران موسس این ایده رو رد کردند،

The Founding Fathers rejected that idea,

و با مفهوم آناتومیکی جدیدی جایگزین کردند،

and they replaced it with a new anatomical concept,

و اون مفهوم

and that concept was "all men are created equal."

این بود که همه انسان ها برابر به وجود می آیند.

They leveled that playing field and decided the anatomy that mattered

اونها زمین بازی رو هموار کردند

و تصمیم بر این گرفتند که اون آناتومی ای که مورد بحثه

was the commonality of anatomy, not the difference in anatomy,

اشتراک در آناتومی باشه،

نه تفاوت در آناتومی.

and that was a really radical thing to do.

و این واقعا یک عمل رادیکال بود.

Now they were doing it in part

اونها این کار رو به صورت جزیی انجام می دادند

because they were part of an Enlightenment system

چون اونها جزیی از سیستم روشنگری ای بودند

where two things were growing up together.

که در اون دو چیز با هم رشد می کرد.

And that was democracy growing up,

که یکی دموکراسی بود که رشد می کرد،

but it was also science growing up at the same time.

و همچنین علم بود که همزمان با آن رشد می کرد.

و اگر به تاریخ پدران موسس نگاه کنید، این خیلی واضحه که

And it's really clear, if you look at the history of the Founding Fathers,

خیلی از اونها بسیار به علم علاقه مند بوده اند،

a lot of them were very interested in science,

و اونها به مفهومی طبیعت گرایانه

and they were interested in the concept of a naturalistic world.

از جهان علاقه مند بودند.

اونها از توضیحات فرا طبیعی پرهیز می کردند،

They were moving away from supernatural explanations,

و اونها چیزی هایی رو مثل مفهوم فرا طبیعی از قدرت را رد می کردند،

and they were rejecting things like a supernatural concept of power,

زیرا از مفهوم خیلی مبهمی از حق تولد

where it transmitted because of a very vague concept of birthright.

اون منتقل شده بود.

They were moving towards a naturalistic concept.

اونها به سمت یک مفهوم طبیعت گرایانه حرکت می کردند.

و اگر نگاه کنید برای مثال در بیان استقلال،

And if you look, for example, in the Declaration of Independence,

اونها از طبیعت و خدای طبیعت حرف می زنند.

they talk about nature and nature's God.

They don't talk about God and God's nature.

اونها از خدا و طبیعت خدا حرف نمی زنند.

اونها از قدرت طبیعت حرف می زدند

They're talking about the power of nature to tell us who we are.

تا به ما بگویند کی هستیم.

So as part of that, they were coming to us with a concept

به عنوان قسمتی از اون،

اونها با مفهومی به سوی ما آمدند

that was about anatomical commonality.

که درباره اشتراک آناتومیکی بود.

And in doing so, they were really setting up in a beautiful way

و در چنین اقدامی، اونها واقعا راه بسیار زیبایی رو

برای جنبش حقوق شهروندی آینده ترسیم کردند.

the Civil Rights Movement of the future.

اونها در مورد این مساله به این صورت فکر نمی کردند، ولی اون رو برای ما انجام دادند، و این واقعا کار بزرگی بود.

They didn't think of it that way, but they did it for us, and it was great.

خوب چند سال بعد چه اتفاقی افتاد؟

So what happened years afterwards?

اونچه اتفاق افتاد زن هایی بودند که برای مثال،

What happened was women, for example, who wanted the right to vote,

حق رای شونو خواستند،

took the Founding Fathers' concept of anatomical commonality

اون مفهوم رو از پدران موسس گرفتند

که اشتراک آناتومیکی مهم تر باشه

being more important than anatomical difference

از اختلافات آناتومیکی

and said, "The fact that we have a uterus and ovaries

و گفتند، "این واقعیت که ما دارای رحم و تخمدان هستیم

is not significant enough in terms of a difference

به اندازه ای مهم نیست که به تفاوت تعبیر بشه

to mean that we shouldn't have the right to vote,

و به این معنی باشه که ما نباید حق رای دادن داشته باشیم،

و حق کامل شهروندی،

the right to full citizenship, the right to own property, etc."

و حق مالکیت شخصی و غیره و غیره."

And women successfully argued that.

و زنان به خوبی در مورد این مساله استدلال کردند.

Next came the successful Civil Rights Movement,

بعد از اون جنبش حقوق شهروندی اومد،

where we found people like Sojourner Truth

که ما آدم هایی رو مثل سوجورنر تروث یافتیم

talking about, "Ain't I a woman?"

که می گفتند، "آیا من یک زن نیستم؟"

We find men on the marching lines of the Civil Rights Movement

ما مردان رو می یابیم

که در خطوط راهپیمایی جنبش حقوق شهروندی

saying, "I am a man."

می گویند، "من یک مرد ام."

Again, people of color appealing to a commonality of anatomy

و باز هم، انسان های رنگین پوست

تقاضای اشتراک در آناتومی رو دارند در مقابل تفاوت در آناتومی،

over a difference of anatomy, again, successfully.

و باز هم موفقیت آمیز.

ما همین موضوع رو در مورد جنبش حقوق ناتوانان می بینیم.

We see the same thing with the disability rights movement.

The problem is, of course,

البته مشکل این است،

that, as we begin to look at all that commonality,

که وقتی ما به همه اون اشتراکات نگاه می کنیم،

باید از خودمون بپرسیم که

we have to begin to question why we maintain certain divisions.

چرا تقسیمات مشخصی رو همچنان نگه می داریم.

Mind you, I want to maintain some divisions,

الان به شما تذکر میدم که من میخوام بعضی تقسیمات رو نگه دارم،

بعضی تقسیمات رو در فرهنگمون، از نقطه نظر آناتومیکی.

anatomically, in our culture.

مثلا من نمی خوام

For example, I don't want to give a fish the same rights as a human.

به یک ماهی حقوق یک انسان رو بدم.

I don't want to say we give up entirely on anatomy.

نمی خوام بگم که ما کلا آناتومی رو کنار بذاریم.

نمی خوام بگم که به 5 ساله ها

I don't want to say a five-year-old

باید اجازه رابطه جنسی یا اجازه ازدواج داده بشه.

should be allowed to consent to sex or consent to marry.

So there are some anatomical divisions

پس بعضی تقسیمات آناتومیکی وجود دارد

that make sense to me and that I think we should retain.

که من اونها رو می فهمم و فکر می کنم که باید اونها رو نگه داریم.

اما چالش مساله، تلاش برای فهمیدن اینه که اون تقسیمات کدوم ها هستند

But the challenge is trying to figure out which ones they are

and why do we retain them, and do they have meaning.

و اینکه چرا اونها رو نگه می داریم واینکه آیا اونها معنی ای دارند.

So let's go back to those two beings conceived at the beginning of this talk.

خوب بیاید برگردیم به اون دو فرد

که در ابتدای این بحث تولید شدند.

We have two beings, both conceived

پس ما دو موجود داریم که هر دو تولید شدند

in the middle of 1979 on the exact same day.

در میانه سال 1979، دقیقا در یک روز

Let's imagine one of them, Mary, is born three months prematurely,

بیایید یکی از اونها، ماری رو تصور کنیم

که سه ماه زودتر به دنیا می آد،

so she's born on June 1, 1980.

پس اون دختر در اول ژوین 1980 به دنیا می آد.

در مقابل، هنری در زمان درست به دنیا می آد،

Henry, by contrast, is born at term, so he's born on March 1, 1980.

پس اون پسر در اول مارس 1980 به دنیا می آد.

Simply by virtue of the fact

به سادگی در نتیجه این واقعیت

that Mary was born prematurely three months,

که ماری سه ماه زودتر به دنیا اومد،

او به تمامی حقوق اش می رسه

she comes into all sorts of rights three months earlier than Henry does --

سه ماه زودتر از هنری

the right to consent to sex, the right to vote, the right to drink.

حق برقراری رابطه جنسی،

حق رای دادن، حق نوشیدن.

Henry has to wait for all of that,

اما هنری باید برای همه اون حقوق صبر کنه،

not because he's actually any different in age, biologically,

نه به خاطر اینکه از نظر زیست شناختی تفاوتی در سن داره،

except in terms of when he was born.

جز بر حسب اینکه چه زمانی به دنیا آمده است.

ما انواع دیگه ای از عجیب و غریب بودن رو در حقوق اونها می بینیم.

We find other kinds of weirdness in terms of what their rights are.

هنری اگر یک مرد فرض بشه

Henry, by virtue of being assumed to be male --

although I haven't told you that he's the XY one --

البته من نگفتم که او کروموزوم XY داره

با این فرض که او مرد باشه

by virtue of being assumed to be male is now liable to be drafted,

محتمله که به خدمت سربازی فراخونده بشه،

which Mary does not need to worry about.

در حالی که ماری نباید در این مورد نگران باشه.

Mary, meanwhile, cannot in all the states have the same right

در حالی که ماری، نمی تونه در همه ایالت ها

همون حقوقی رو که هنری در همه ایالت ها داره داشته باشه،

that Henry has in all the states,

یعنی حق ازدواج رو.

namely, the right to marry.

هنری در هر ایالتی می تونه با یک زن ازدواج کنه،

Henry can marry, in every state, a woman,

but Mary can only marry today in a few states, a woman.

اما ماری اکنون فقط می تونه در چند تا ایالت با یک زن ازدواج کنه.

So we have these anatomical categories that persist,

پس ما این دسته بندی های آناتومیکی رو داریم که اصرار می کنن

that are in many ways problematic and questionable.

که از بسیاری جهات مساله دار و سوال برانگیزند.

و سوالی که برای من مطرحه اینه که:

And the question to me becomes:

What do we do, as our science gets to be so good in looking at anatomy,

ما باید چی کار کنیم،

همچنان که علم ما داره اینچنین خوب میشه

در نگاه به آناتومی،

that we reach the point where we have to admit

که ما به نقطه ای می رسیم که باید اقرار کنیم

that a democracy that's been based on anatomy

که دموکراسی ای که بر پایه آناتومی استوار شده

might start falling apart?

ممکنه شروع به از هم گسستن کنه؟

من نمی خوام علم رو کنار بذارم،

I don't want to give up the science, but at the same time,

اما بعضی وقت ها این طور احساس میشه که

it feels sometimes like the science is coming out from under us.

این علم داره از ما بیرون می زنه.

خوب ما به کجا میریم؟

So where do we go?

به نظر میرسه اونچه که داره در فرهنگ ما اتفاق می افته

It seems like what happens in our culture is a sort of pragmatic attitude:

یک نوعی از نگرش عمل گرایانه هست:

"خوب ما یک جایی باید اون خط رو ترسیم کنیم،

"We have to draw the line somewhere, so we will draw the line somewhere."

پس ما اون خط رو ترسیم خواهیم کرد."

But a lot of people get stuck in a very strange position.

اما بسیاری از مردم به موقعیت خیلی بیگانه ای چسبیدن.

برای مثال،

So for example, Texas has at one point decided that what it means to marry a man

ایالت تگزاس در یک مورد تصمیمی گرفت

و اون این بود که ازدواج کردن با یک مرد

is to mean that you don't have a Y chromosome,

به این معنیه که تو کروموزوم Y نداری،

and what it means to marry a woman means you have a Y chromosome.

و ازدواج کردن با یک زن به این معنیه که تو کروموزوم Y داری.

ولی در عمل اونها واقعا مردم رو برای نوع کروموزومشون آزمایش نمی کنند.

In practice they don't test people for their chromosomes.

اما این خودش هم خیلی عجیب غریبه،

But this is also very bizarre,

به خاطر همون داستانی که در ابتدا بهتون گفتم

because of the story I told you at the beginning

درباره سندروم حساس نبودن به آندروژن.

about androgen insensitivity syndrome.

اگر ما به یکی از اون پدران موسس دموکراسی مدرن نگاه کنیم،

If we look at one of the Founding Fathers of modern democracy,

دکتر مارتین لوتر کینگ،

Dr. Martin Luther King,

he offers us something of a solution in his "I have a dream" speech.

او در سخنرانی "من یک رویا دارم" اش پاسخی رو به ما پیشنهاد کرد.

او میگه که ما باید در مورد مردم قضاوت کنیم "نه بر اساس رنگ پوستشون،

He says we should judge people "based not on the color of their skin,

بلکه بر اساس محتوای شخصیت شون"،

but on the content of their character,"

که فراتر از آناتومی شون میره.

moving beyond anatomy.

And I want to say, "Yeah, that sounds like a really good idea."

و من می خوام بگم، "آره این واقعا یک ایده خوبه."

But in practice, how do you do it?

اما در عمل چگونه می خوای اون رو انجام بدی؟

How do you judge people based on the content of character?

چگونه می خوای در مورد مردم بر اساس شخصیت شون قضاوت کنی؟

من البته می خوام اشاره کنم

I also want to point out

that I'm not sure that is how we should distribute rights in terms of humans,

که من در مورد یک چیز مطمین نیستم. در مورد اینکه چگونه ما باید حقوق رو در بین انسان ها تقسیم کنیم،

به خاطر اینکه من باید اقرار کنم که بعضی از سگ های گلدن رتریورز هستند که معتقدم

because, I have to admit, that there are some golden retrievers I know

احتمالا بیشتر شایسته امکانات اجتماعی هستند

that are probably more deserving of social services than some humans I know.

نسبت به بعضی انسان ها که من می شناسم.

همچنین می خوام بگم که احتمالا بعضی سگ های یلو لابرادور هم هستند که من می دونم

I also want to say there are probably also some yellow Labradors that I know

ظرفیت بیشتری در مورد تصمیم گیری با اطلاع، هوشمندانه و رشد یافته

that are more capable of informed, intelligent, mature decisions

درباره روابط جنسی دارند تا بعضی آدم های 40 ساله ای که می شناسم.

about sexual relations than some 40-year-olds that I know.

خوب ما چگونه سوال محتوای شخصیت را

So how do we operationalize the question of content of character?

شناسایی می کنیم ؟

It turns out to be really difficult.

به نظر می رسه که واقعا دشوار باشه.

And part of me also wonders,

و این تا حدی من رو متعجب می کنه،

what if content of character

چه اتفاقی می افته اگر محتوای شخصیت

turns out to be something that's scannable in the future --

چیزی باشه که در آینده قابل اسکن کردن باشه

able to be seen with an fMRI?

قابل مشاهده با دستگاه fMRI ( عملکرد مغز)؟

آیا ما واقعا می خواهیم به اونجا بریم؟

Do we really want to go there?

من مطمین نیستم که ما به کجا می ریم.

I'm not sure where we go.

What I do know is that it seems to be really important

اونچه که من می دونم اینه که واقعا

فکر کردن در مورد این ایده ایالات متحده که جلودار

to think about the idea of the United States being in the lead

تفکر درباره مساله دموکراسی باشه ، مهمه.

of thinking about this issue of democracy.

ما واقعا کار خوبی رو که تقلا برای دموکراسی بود انجام داده ایم،

We've done a really good job struggling with democracy,

و من فکر می کنم کار خوبی در آینده انجام خواهیم داد.

and I think we would do a good job in the future.

برای مثال ،ما اون موقعیتی رو که ایران داره را نداریم،

We don't have a situation that Iran has, for example,

در جایی که اگر مردی از نظر جنسی به دیگر مردان جذب بشه

where a man who's sexually attracted to other men

سزاوار مرگه باشه،

is liable to be murdered,

unless he's willing to submit to a sex change,

مگر اینکه راضی به تغییر جنسیت بشه،

in which case he's allowed to live.

در این صورت اجازه حیات داره.

ما اون چنین وضعیتی نداریم.

We don't have that kind of situation.

I'm glad to say we don't have the kind of situation with --

من خوشحالم که بگم ما چنین وضعیتی نداریم

چند سال پیش من با جراحی صحبت کردم

a surgeon I talked to a few years ago

که موردی از دو قلو های به هم چسبیده رو انتخاب کرده بود

who had brought over a set of conjoined twins

in order to separate them, partly to make a name for himself.

تا اونها رو از هم جدا کنه و تا حدی از اون برای خودش نامی دست و پا کنه.

اما وقتی من با اون پای تلفن بودم،

But when I was on the phone with him, asking why he'll do this surgery --

در پرسش از اینکه چرا قصد داری این عمل رو انجام بدی -

این جراحی خیلی پر خطر بود -

this was a very high-risk surgery -- his answer was that, in this other nation,

جوابش این بود که در اون کشور

these children were going to be treated very badly, and so he had to do this.

با این بچه ها در آینده خیلی بد رفتار خواهد شد و بنابراین او باید این عمل رو انجام بده.

پاسخ من به او این بود که "خوب، آیا تو مصونیت سیاسی رو

My response to him was, "Well, have you considered political asylum

به جای عمل جراحی در نظر گرفته ای؟"

instead of a separation surgery?"

The United States has offered tremendous possibility

ایالات متحده امکانات وسیعی رو فراهم آورده

for allowing people to be the way they are,

برای اجازه دادن به افراد برای بودن به اون شکلی که هستند،

without having them have to be changed for the sake of the state.

بدون اینکه بخواهد، اونها برای رضایت ایالتی که در اون هستند، مجبور به تغییر بشوند.

So I think we have to be in the lead.

به همین خاطر من فکر می کنم که ما باید جلودار باشیم.

خوب برای اینکه به بحث خاتمه بدم، پیشنهادی دارم

Well, just to close, I want to suggest to you

that I've been talking a lot about the Fathers.

من خیلی در مورد اون پدران صحبت کردم

می خوام در مورد احتمالاتی فکر کنم

And I want to think about the possibilities

of what democracy might look like, or might have looked like,

که دموکراسی چگونه به نظر می آید یا ممکن است به نظر بیاید،

اگر ما مادران رو بیشتر درگیر کنیم.

if we had more involved the mothers.

And I want to say something a little bit radical for a feminist,

و می خوام به عنوان یک فمنیست یه کم بیشتر رادیکال صحبت کنم،

and that is that I think that there may be different kinds of insights

و اون اینه که من فکر می کنم ممکن است

انواع متفاوتی از بینش ها وجود داشته باشند

that can come from different kinds of anatomies,

که می تونند از انواع متفاوتی از آناتومی ها ناشی بشوند،

particularly when we have people thinking in groups.

مشخصا وقتی که ما مردمی رو داریم که گروهی فکر می کنند.

For years, because I've been interested in intersex,

الان سال هاست چون من به مساله دو جنسیتی علاقه مندم،

همچنین به تحقیقات در زمینه تفاوت جنسی هم علاقه مند شده ام.

I've also been interested in sex-difference research.

و یکی از چیز هایی که من واقعا به اون علاقه مند شده ام

And one of the things that I've been interested in

نگاه کردن به تفاوت بین مردان و زنان هست

is looking at the differences between males and females

برحسب روشی که اونها فکر می کنند و در جهان عمل می کنند.

in terms of the way they think and operate in the world.

و اونچه که ما از مطالعات چند فرهنگی می دونیم

And what we know from cross-cultural studies

is that females, on average --

اینه که زن ها به طور میانگین -

not everyone, but on average --

نه هر کدوم از اونها بلکه به طور میانگین -

are more inclined to be very attentive to complex social relations

بیشتر متمایل و مشتاق اند

به روابط اجتماعی پیچیده

و مراقبت کردن از آدم هایی

and to taking care of people

who are, basically, vulnerable within the group.

که اساسا در یک گروه، آسیب پذیرند.

And so if we think about that,

و اگر ما در اون مورد فکر کنیم،

ما یک موقعیت جالب توجه در دست داریم.

we have an interesting situation in hands.

چند سال پیش، وقتی من در دوره تحصیلات تکمیلی بودم،

Years ago, when I was in graduate school,

یکی از مشاورانم که می دونست من علاقه مند به فمنیسم هستم -

one of my graduate advisors who knew I was interested in feminism --

خودم رو یک فمنیست می دونستم، همچنان که الان هم می دونم -

I considered myself a feminist, as I still do,

یک سوال عجیب غریب ازم پرسید.

asked a really strange question.

او گفت، "به من بگو چه چیز زنانه ای در فمنیسم وجود داره."

He said, "Tell me what's feminine about feminism."

و من فکر کردم، "خوب این احمقانه ترین سوالیه که من تا حالا شنیدم."

And I thought, "Well, that's the dumbest question I've ever heard.

فمنیسم همه اش در مورد انجام ندادن کلیشه ها در مورد یک جنس هست،

Feminism is all about undoing stereotypes about gender,

پس چیز زنانه ای در مورد فمنیسم وجود نداره."

so there's nothing feminine about feminism."

But the more I thought about his question,

اما هر چه من بیشتر در مورد سوال او فکر کردم،

the more I thought there might be something feminine about feminism.

بیشتر به این فکر رسیدم که ممکنه یک چیز های زنانه ای در مورد فمنیسم وجود داشته باشه.

اونچه که باید گفت اینه که به طور میانگین ممکنه چیز های

That is to say, there might be something, on average,

different about female brains from male brains

متفاوتی درباره مغز زنان با مغز مردان وجود داشته باشه

that makes us more attentive to deeply complex social relationships,

که ما رو مشتاق می کنه

عمیقا به روابط اجتماعی پیچیده

and more attentive to taking care of the vulnerable.

و بیشتر متمایل به مراقبت از افراد آسیب پذیر.

So whereas the Fathers were extremely attentive

خوب در حالی که پدران شدیدا تمایل داشتند

to figuring out how to protect individuals from the state,

که بفهمند چگونه از افراد یک جامعه محافظت کنند،

این امکان وجود داره که اگر ما مادران بیشتری رو وارد کنیم

it's possible that if we injected more mothers into this concept,

به این مفهوم،

what we would have is more of a concept of not just how to protect,

آنچه که ما از این مفهوم خواهیم داشت

نه فقط محافظت از افراده،

but how to care for each other.

بلکه مراقبت از اونها نیز خواهد بود.

And maybe that's where we need to go in the future,

و شاید این اون چیزیه که ما در آینده احتیاج داریم،

when we take democracy beyond anatomy,

وقتی ما دموکراسی رو فراتر از آناتومی می بریم

is to think less about the individual body in terms of the identity,

به این معنی که کمتر در مورد اشخاص فکر کنیم،

بر حسب هویت شون،

and think more about those relationships.

و بیشتر در مورد روابطشون فکر کنیم.

So that as we the people try to create a more perfect union,

پس اونچنان که ما مردمی هستیم که سعی داریم یک جامعه کامل تری رو ایجاد کنیم،

داریم در این مورد فکر می کنیم که برای یکدیگر چه کار کنیم.

we're thinking about what we do for each other.

متشکرم.

Thank you.

(Applause)

(تشویق)