Debra Jarvis: Yes, I survived cancer. But that doesn't define me

دبرا جارویس: بله، من از سرطان جان سالم بدر بردم. اما این معرف شخصیت من نیست

Translator: Leila Ataei Reviewer: Meysam Maleki

I just met you on a bus,

من تازه شما رو تو اتوبوس دیدم،

and we would really like to get to know each other,

و ما واقعا مایلیم همدیگر رو بشناسیم،

but I've got to get off at the next stop,

اما باید ایستگاه بعدی پیاده بشم،

so you're going to tell me three things about yourself

پس شما باید سه چیز در مورد خودتون بهم بگید

that just define you as a person,

که معرّف شخصیت فردی شما هست،

three things about yourself

سه چیزی درباره خودتون

that will help me understand who you are,

که به من در درک این که شما کی هستید کمک کنه،

three things that just get to your very essence.

سه چیزی که به اصل ذات شما برمی گرده.

And what I'm wondering

و انچه بهش فکر می کنم

is, of those three things,

این که آیا از بین اون سه تا چیز،

is any one of them

هر کدام از آنها،

surviving some kind of trauma?

ممکنه نجات یافته از نوعی تروما باشه؟

Cancer survivor, rape survivor,

زنده مانده از سرطان، زنده مانده از تجاوز،

Holocaust survivor, incest survivor.

زنده مانده از هولوکاست، زنده مانده از زنای با محارم.

Ever notice how we tend to identify ourselves

هیچوقت به این توجه کردید که ما تمایل داریم که خودمون را

by our wounds?

با زخمهامون تعریف کنیم؟

And where I have seen this survivor identity

و من دیدم که زنده مانده به عنوان یک هویت

have the most consequences

بیشترین پیامدها رو

is in the cancer community.

در جامعه سرطانی داره.

And I've been around this community for a long time,

و من در این جامعه برای مدت طولانی حضور داشتم،

because I've been a hospice and a hospital chaplain

چون بمدت سی سال کشیش و مددیار

for almost 30 years.

بیمارستانی بودم.

And in 2005, I was working at a big cancer center

در سال ۲۰۰۵، در مرکز سرطان بزرگی مشغول کار بودم که

when I received the news that

خبردار شدم

my mother had breast cancer.

مادرم سرطان پستان داره.

And then five days later,

و پنج روز بعدش

I received the news that I had breast cancer.

فهمیدم که من هم سرطان پستان دارم.

My mother and I can be competitive —

مادرم و من با هم رقابت داریم--

(Laughter) —

(خنده)--

but I was really not trying to compete with her on this one.

اما نه دیگه سر همچین موضوعی.

And in fact, I thought, well,

و راستش، فکر کردم که خب

if you have to have cancer,

اگر مجبوری که سرطان داشته باشی

it's pretty convenient to be working

خیلی راحتتر هست جایی کاری کنی که

at a place that treats it.

اون رو مداوا می کنن.

But this is what I heard from a lot of outraged people.

اما این چیزی که از کلی آدم عصبانی شنیدم.

What?

چی؟

You're the chaplain.

تو کشیشی.

You should be immune.

باید مصون باشی.

Like, maybe I should have just gotten off

شاید به این بمونه که چون جزئی

with a warning instead of an actual ticket,

از نیرو خودی هستم بجای جریمه شدن فقط

because I'm on the force.

اخطار بگیرم.

So I did get my treatment at the cancer center where I worked,

بنابراین در همون مرکز سرطانی که کار می کردم تحت درمان قرار گرفتم

which was amazingly convenient,

که بطرز شگفت انگیزی بی دردسر بود،

and I had chemotherapy

و شیمی درمانی

and a mastectomy, and a saline implant put in,

ماستکتومی ( تخلیه پستان) شدم و سالین ایمپلنت (پستان آب شور) شدم

and so before I say another word, let me just say right now,

و قبل از این که حرف دیگه ای بزنم بگذارید همین حالا این رو بگم که

this is the fake one. (Laughter)

این تقلبیه. ( خنده)

I have found that I need to get that out of the way,

فهمیده ام که با از این راه پام رو بیرون بزارم،

because I'll see somebody go

چون کسی رو خواهم دید که بگه،

"Oh, I know it's this one."

«اوه، من این رو میشناسم.»

And then I'll move or I'll gesture and they'll go,

و بعدش من میرم یا اشاره ای می کنم و اونها میرن.

"No, it's that one."

« نه، این اون هستش.»

So now you know.

خب الان دیگه تو میدونی.

I learned a lot being a patient,

از مریض بودنم کلی یاد گرفتم،

and one of the surprising things was

و یکی از حیرت آورترین موارد

that only a small part of the cancer experience

این بود که یه بخش کوچکی از تجربه سرطان

is about medicine.

درباره پزشکی ست.

Most of it is about feelings and faith

بیشترش راجع به احساسات و ایمان،

and losing and finding your identity

از دست دادن و پیدا کردن هویت تون

and discovering strength

و کشف کردن قدرت

and flexibility you never even knew you had.

و انعطافی که تا پیش از این در خود سراغ نداشتید.

It's about realizing that

تشخیص این که

the most important things in life are

مهم ترین چیزا در زندگی

not things at all, but relationships,

اشیا نیستند، بلکه روابطند،

and it's about laughing in the face of uncertainty

درباره خندیدن توی صورت تردیدهاست

and learning that the way to get out of almost anything

و یاد گرفتن این تکنیک که روش رها شدن ازتقریبا همه مشکلات

is to say, "I have cancer."

اینه که بگی «من سرطان دارم»

So the other thing I learned was that

چیز دیگه ای که یاد گرفتم این که

I don't have to take on "cancer survivor"

نباید هویت« زنده مانده از سرطان» به خودم بگیرم

as my identity,

به عنوان شخصیتم

but, boy, are there powerful forces

اما خب نیروهای قدرتمندی هستند که من رو

pushing me to do just that.

به انجام این کار سوق میدن.

Now, don't, please, misunderstand me.

لطفا حرفم رو اشتباه برداشت نکنید.

Cancer organizations

موسسات سرطانی

and the drive for early screening

و انگیزه برای غربالگری اولیه

and cancer awareness and cancer research

و آگاهی از سرطان و تحقیقات سرطانی

have normalized cancer,

سرطان را عادی کرده

and this is a wonderful thing.

و خب این فوق العاده است.

We can now talk about cancer

می تونیم الان درباره سرطان بدون پچ پچ کردن

without whispering.

حرف بزنیم.

We can talk about cancer and we can support one another.

می تونیم درباره سرطان حرف بزنیم و همدیگر رو پشتیبانی کنیم.

But sometimes, it feels

اما گاهی، اینطور احساس میشه که

like people go a little overboard

آدمها کمی زیاده روی می کنند

and they start telling us how we're going to feel.

و شروع می کنند به گفتن این که چه حسی خواهیم داشت.

So about a week after my surgery,

حدورا یک هفته بعد از عمل

we had a houseguest.

یک مهمان به منزلمون اومد.

That was probably our first mistake.

که احتمالا اولین اشتباه ما بود.

And keep in mind that

و در خاطر داشته باشید که

at this point in my life

در این مرحله از زندگیم

I had been a chaplain for over 20 years,

بمدت بیش از ۲۰ سال کشیش بیمارستان بودم،

and issues like dying and death

و مواردی مثل مردن و مرگ

and the meaning of life,

و معنی زندگی

these are all things I'd been yakking about forever.

چیزهایی هستند که همیشه درباره شون وراجی کردم.

So at dinner that night,

اون شب وقت شام،

our houseguest proceeds to stretch his arms up over his head,

مهمان ما دستاش رو گذاشت روی سرش و گفت،

and say, "You know, Deb,

« میدونی چیه دب،

now you're really going to learn what's important.

الان دیگه وقتشه که بفهمی چی واقعا مهم هست.

Yes, you are going to make some big changes

بله، حالا باید شروع به یکسری تغییرات بزرگ

in your life,

در زندگیت بکنی،

and now you're going to start thinking about your death.

و الان شروع می کنی به فکر کردن راجع به مردن خودت.

Yep, this cancer is your wakeup call."

آره خب این سرطان برات یکجور ندای بیدارباش هست.»

Now, these are golden words

خب اینا حرفهای باارزشی هستند

coming from someone who is speaking about

که از کسی میاد که درباره تجربه

their own experience,

خودش صحبت می کنه،

but when someone is telling you

اما وقتی کسی بهت میگه که قراره

how you are going to feel,

چه حسی کنی،

it's instant crap.

مزخرف محض هست.

The only reason I did not kill him

تنها دلیلی که باعث شد با همین

with my bare hands

دستای خالیم اون رو نکشم

was because I could not lift my right arm.

واسه این بود که دست راستم رو نمی تونستم بلند کنم.

But I did say a really bad word to him,

اما خب حرف خیلی زشتی بهش زدم،

followed by a regular word, that —

میتونید حدس بزنید--

(Laughter) —

(خنده)--

made my husband say, "She's on narcotics."

باعث شد که شوهرم بگه، «تحت تاثیره داروه.»

(Laughter)

(خنده)

And then after my treatment, it just felt like

و بعد از مداوا، این حس رو داشتم

everyone was telling me what my experience was going to mean.

که همه بهم می گفتند چه حس وحالی قرار بود داشته باشم.

"Oh, this means you're going to be doing the walk."

«اوه، معنی اش این که تو مسیر خاصی میفتید.»

"Oh, this means you're coming to the luncheon."

«اوه، معنی اش این که به ناهارهای رسمی خواهید رفت.»

"This means you're going to be wearing

« معنی اش این که شما قراره

the pink ribbon and the pink t-shirt

نوار صورتی، تی شرت، سربند

and the headband and the earrings

و گوشواره و دستبند

and the bracelet and the panties."

و شورت صورتی بپوشید.

Panties. No, seriously, google it.

شورت رو جدی گفتم. میتونید تو گوگل ببینید.

(Laughter)

(خنده)

How is that raising awareness?

چطور باعث افزایش آگاهی میشه؟

Only my husband should be seeing my panties.

تنها شوهرم باید شورتهام رو ببینه.

(Laughter)

(خنده)

He's pretty aware of cancer already.

الان دیگه حسابی راجع به سرطان میدونه.

It was at that point where I felt like, oh my God,

تو اون مرحله بود که حسم این بود که خدای من

this is just taking over my life.

داره کل زندگیم میشه.

And that's when I told myself, claim your experience.

و اون موقع بود که بخودم گفتم، مالک تجربه ات باش

Don't let it claim you.

نه این که اون مالک تو باشه.

We all know that

همه ما خوب میدونیم که

the way to cope with trauma, with loss,

روش مواجه با شوک بعدی ناشی از سانحه، فقدان،

with any life-changing experience,

یا هر تجربه ای که زندگی رو زیرورو کنه

is to find meaning.

یافتن معناست.

But here's the thing:

اما یک نکته ای هست:

No one can tell us

کسی نمی تونه به ما بگه

what our experience means.

تجربه مون چه معنایی داره.

We have to decide what it means.

ما باید معنای اون را تصمیم بگیریم.

And it doesn't have to be some gigantic,

و این نباید معنی خیلی عظیم

extroverted meaning.

و برونگرا باشه.

We don't all have to start a foundation

همه ما که نباید شروع به تاسیس خیریه

or an organization or write a book

یا یه موسسه و یا نوشتن کتاب و

or make a documentary.

ساخت مستند کنیم.

Meaning can be quiet

معنا میتونه آرام و

and introverted.

درونی باشه.

Maybe we make one small decision about our lives

شاید بتونیم تصمیم کوچکی درباره زندگیهامون بگیریم

that can bring about big change.

که منجر به تغییرات بزرگ شه.

Many years ago, I had a patient,

خیلی سالها پیش، مریضی داشتم،

just a wonderful young man

مرد جوان فوق العاده ای

who was loved by the staff,

که کارکنان دوستش داشتند

and so it was something of a shock to us to realize

و برامون یکجورای شوک آور بود وقتی که فهمیدیم

that he had no friends.

هیچ دوستی نداشت.

He lived by himself,

تنها زندگی می کرد،

he would come in for chemotherapy by himself,

تنها واسه شیمی درمانی میومد،

he would receive his treatment,

بعد از این تحت مداوا قرار می گرفت

and then he'd walk home alone.

تنهایی پیاده برمی گشت خونه.

And I even asked him. I said, "Hey,

و حتی وقتی یکبار ازش پرسیدم که چطوره

how come you never bring a friend with you?"

که تو هیچوقت با دوستی اینجا نمیایی؟

And he said, "I don't really have any friends."

جواب داد، « راستش هیچ دوستی ندارم.»

But he had tons of friends on the infusion floor.

اما کلی دوست در طبقه تزریقات داشت.

We all loved him, and people were going in and out of his room all the time.

ما همه دوستش داشتیم، و ملت تمام مدت در حال رفت و آمد به اتاقش بودند.

So at his last chemo,

تو آخرین جلسه شیمی درمانیش

we sang him the song

براش آواز خوندیم

and we put the crown on his head and we blew the bubbles,

و تاج روی سرش گذاشتیم، و حباب فوت کردیم

and then I asked him, I said,

و بعد ازش پرسیدم،

"So what are you going to do now?"

« خب الان دیگه قراره چکار کنی؟»

And he answered,

و پاسخ داد،

"Make friends."

«دوست پیدا کنم.»

And he did.

و این کار رو کرد.

He started volunteering and he made friends there,

شروع کرد به کارهای داوطلبی و تونست دوست پیدا کنه،

and he began going to a church and he made friends there,

شروع به رفتن به کلیسا کرد و رفقایی در اونجا پیدا کرد،

and at Christmas he invited my husband and me to a party in his apartment,

و موقع کریسمس شوهرم و من رو به مهمانی در خونه اش دعوت کرد،

and the place was filled with his friends.

و خونه پر از دوستانش بود.

Claim your experience.

مالک تجربه تون باشید.

Don't let it claim you.

نگذارید اون مالک شما باشه.

He decided that the meaning of his experience

تصمیم او درباره معنای زندگیش شناختن

was to know the joy of friendship,

شادی دردوستی بود،

and then learn to make friends.

و بعدش دوست پیدا کردن.

So what about you?

خوب شما چطور؟

How are you going to find meaning

چطور میخواین معنا رو در تجربه

in your crappy experience?

مزخرفتون پیدا کنید؟

It could be a recent one,

میتونه خیلی تازه باشه

or it could be one that you've been carrying around

یا تجربه ای که برای مدت خیلی طولانی

for a really long time.

در وجودتون حملش می کنید.

It's never too late to change what it means,

هرگز برای تغییر معنا دیر نیست.

because meaning is dynamic.

چونکه معنا پویاست.

What it means today

آنچه امروز معنی بده

may not be what it means a year from now,

شاید یکسال دیگه به این معنا نباشه،

or 10 years from now.

یا ده سال دیگه.

It's never too late to become someone other

هیچوقت برای این که صرفا کسی غیر از یک زنده مانده از

than simply a survivor.

سرطان باشید دیر نیست.

Hear how static that word sounds?

ببینید چقدر این واژه ساکن به گوش میرسه؟

Survivor.

زنده مانده.

No movement, no growth.

فاقد جنب و جوش. فاقد رشد.

Claim your experience.

مالک تجربه تون باشید.

Don't let it claim you, because if you do,

نگذاریه اون مالک شما بشه، چون اگر این کار رو کنید،

I believe you will become trapped,

به باور من در دامش گرفتار میشید،

you will not grow, you will not evolve.

رشد و نمو نخواهید کرد،

But of course, sometimes it's not outside pressures

اما البته، گاهی فشارها خارجی نیستند که

that cause us to take on that identity of survivor.

باعث میشن هویت زنده مانده رو اتخاذ کنیم.

گاهی فقط خودنمایی رو دوست داریم.

Sometimes we just like the perks.

گاهی برامون منفعت داره.

Sometimes there's a payoff.

اما بعد توش گیر می کنیم.

But then we get stuck.

الان یکی از اولین چیزایی که بعنوان کارآموز کشیش بیمارستان

Now, one of the first things I learned

یاد گرفتم سه واژه کلیدی در شغل

as a chaplain intern was the three C's

کشیش بیمارستان بود:

of the chaplain's job:

آسایش، شفافیت و هر گاهی که لازم باشه، مواجه

Comfort, clarify and, when necessary, confront

یا چالش.

or challenge.

الان، ما همگی خیلی شیفته آسایش

Now, we all pretty much love the comforting

و شفافیت سازی هستیم.

and the clarifying.

مواجه نه چندان زیاد.

The confronting, not so much.

یکی دیگه از چیزهایی که بعنوان کشیش بیمارستان

One of the other things that I loved

عاشق اون بودم

about being a chaplain was

دیدن بیماران بمدت یکسال یا حتی چندین سال

seeing patients a year, or even several years

بعد از مداوا بود، چون

after their treatment, because

چون واقعا باحال که ببینی چطور تغییر کردن

it was just really cool to see how they had changed

و زندگیهاشون رشد داشته

and how their lives had evolved

و چه اتفاقی براشون افتاده.

and what had happened to them.

خب یک روز خوشحال

So I was thrilled one day

به سالن انتظار کلینیک رفتم تا از مریضی

to get a page down into the lobby of the clinic

که یکسال پیش دیده بودم برگه ای رو بگیرم.

from a patient who I had seen the year before,

و او بهمراه دو دختر بزرگسالش که اونها رو هم

and she was there with her two adult daughters,

می شناختم اونجا بود، برای معاینه یکسال بعد.

who I also knew, for her one year follow-up exam.

بنابراین رفتم تو راه روبه سالن انتظار رفتم و اونها خوشحال بودن

So I got down to the lobby, and they were ecstatic

چون تازه نتیجه آزمایشاتشو رو گرفته بودن

because she had just gotten all of her test results back

و جواب منفی بود: بدون هیچ نشانی از بیماری.

and she was NED: No Evidence of Disease.

که قبل بهش بعنوان نه کاملا مرده فکر می کردم.

Which I used to think meant Not Entirely Dead.

So they were ecstatic, we sat down to visit,

خب اونها خیلی خوشحال بودند، نشستیم که گپی بزنیم،

and it was so weird, because

within two minutes, she started retelling me the story

و خیلی عجیب بود، چون

of her diagnosis and her surgery and her chemo,

چون ظرف دو دقیقه، شروع کردن به بازگویی داستان

even though, as her chaplain, I saw her every week,

تشخیص بیماری، عمل جراحی و شیمی درمانی شدنش،

and so I knew this story.

علی رغم این واقعیت که او را هر هفته بواسطه کشیش بیمارستانش بودنم، میدیدم.

And she was using words like suffering,

و داستانش رو میدونستم.

agony, struggle.

و او از کلماتی مثل رنج بردن، درد زیاد،

And she ended her story with,

مبارزه کردن استفاده می کرد.

"I felt crucified."

و داستانش رو اینطور تموم کرد،

And at that point, her two daughters got up and said,

«حس می کردم شکنجه میشم.»

"We're going to go get coffee."

و در اون مرحله، دو تا دختراش بلند شدند و گفتند،

And they left.

«ما میریم قهوه بگیریم.»

Tell me three things about yourself before the next stop.

و ترکمون کردند.

People were leaving the bus before she even got

قبل از ایستگاه بعدی سه چیز درباره خودتون بهم بگید.

to number two or number three.

آدمها قبل از اینکه او حتی به شماره دو یا سه برسه

So I handed her a tissue,

از اتوبوس پیاده می شدند.

and I gave her a hug,

بهش دستمال دادم

و بغلش کردم،

and then, because I really cared for this woman,

و بعد، چون واقعا به این زن اهمیت میدادم،

I said,

گفتم،

"Get down off your cross."

«صلیبت رو زمین بگذار.»

And she said, "What?"

و او گفت: «چی؟»

And I repeated, "Get down off your cross."

و تکرار کردم، «صلیبت رو زمین بگذار.»

And to her credit, she could talk about her reasons

و به باور او، می تونست درباره دلایلش

for embracing and then clinging to this identity.

برای در آغوش گرفتن و آویزان موندن به این هویت حرف بزنه.

It got her a lot of attention.

باعث شد کلی توجه بخودش بگیره.

People were taking care of her for a change.

آدمها محض تنوع ازش مراقبت می کردند.

But now, it was having the opposite effect.

اما حالا، تاثیری معکوس داشت.

It was pushing people away.

باعث پس زدن آدمها میشد.

People kept leaving to get coffee.

آدمها مدام پی قهوه خریدن می رفتند.

She felt crucified by her experience,

احساس به صلیب کشیده شدن را بخاطر این تجربه اش داشت،

but she didn't want to let that crucified self die.

اما نمی خواست بذاره که اون من به صلیب کشیده شده بمیره.

Now, perhaps you are thinking

الان شاید فکر کنید که

I was a little harsh with her,

کمی با او خشن بودم،

so I must tell you that

پس باید براتون بگم که

I was speaking out of my own experience.

از روی تجربه ام صحبت می کردم.

Many, many years before,

خیلی خیلی سالها قبل،

I had been fired from a job that I loved,

از شغلی که دوست داشتم اخراج شدم،

and I would not stop talking about my innocence

و دست از صحبت کردن درباره بیگناهیم، بیعدالتی،

and the injustice and the betrayal and the deceipt,

خیانت و فریب بر نمی داشتم،

until finally, just like this woman,

تا این که بالاخره مثل این زن

people were walking away from me,

آدمها شروع کردن به فاصله گرفتن از من،

until I finally realized

تا این که سرانجام تشخیص دادم

I wasn't just processing my feelings,

نه تنها احساساتم رو پردازش می کردم، بلکه

I was feeding them.

اونها رو تغذیه می کردم.

I didn't want to let that crucified self die.

نمی خواستم بزارم اون من به صلیب کشیده شده بمیره.

But we all know that with any resurrection story,

اما همه ما می دونیم که در داستانهای مربوط به رستاخیز،

you have to die first.

نخست باید بمیرید.

The Christian story,

در نسخه مسیحی،

Jesus was dead a whole day in the tomb

مسیح یک روز تمام در گور مرده بود

before he was resurrected.

قبل از این که دوباره زنده شود.

And I believe that for us,

و اعتقادم دارم که درباره ما،

being in the tomb

در گور بودن

means doing our own deep inner work

به معنی کار عمیق درونی حول و حوش

around our wounds

زخمهامون هست

and allowing ourselves to be healed.

و این که بخودمون اجازه شفا یافتن رو بدیم.

We have to let that crucified self die

باید بذاریم اون من به صلیب کشیده شده بمیره

so that a new self, a truer self,

تا منی حقیقی تر و تازه

is born.

متولد شود.

We have to let that old story go

باید بگذاریم اون داستان قدیمی بره

so that a new story, a truer story,

تا بجاش داستان جدید و حقیقی تری

can be told.

گفته شه.

Claim your experience. Don't let it claim you.

مالک تجربه تون باشید. اجازه ندید که اون مالک شما باشه.

What if there were no survivors,

چه اتفاقی میفتاد اگر بازمانده ای نبود

meaning, what if people decided

منظورم این که آدمها تصمیم می گرفتند

to just claim their trauma as an experience

اختلال ناشی از وقوع سانحه را بعنوان یک تجربه قلمداد کنند

instead of taking it on as an identity?

تا این که اون بخشی از هویتشون شه؟

Maybe it would be the end of being

شاید این پایانی بر داستان گرفتار شدن در دام

trapped in our wounds

زخمهامون باشه

and the beginning of amazing

و شروع حیرت آوری از

self-exploration and discovery and growth.

خودشناسی، کشف و رشد باشه.

Maybe it would be the start of defining ourselves

شاید آغازی برای تعریف خودمون بواسطه

by who we have become

آنچه که هستیم و آن کسی

and who we are becoming.

که میشیم باشه.

So perhaps survivor was not

بنابراین شاید زنده مانده یکی از

one of the three things that you would tell me.

سه تا چیزی نباشه که برام می گفتید.

No matter.

اهمیتی نداره.

I just want you all to know that

میخواهم همتون بدونید که

I am really glad that we are on this bus together,

من واقعا خوشحالم که با هم توی این اتوبوس هستیم،

and this is my stop.

و این ایستگاه منه.

(Applause)

(تشویق)