The dawn of the age of holograms | Alex Kipman

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: Leila Ataei

Thousands of years from now,

هزاران سال بعد

we'll look back at the first century of computing

به اولین صد سال رایانه نگاه خواهیم کرد

as a fascinating but very peculiar time --

به عنوان زمانی شگفت انگیز اما خیلی خاص --

the only time in history where humans were reduced to live in 2D space,

تنها موقعی در تاریخ که انسانها زندگی خود را به دو بعد کاهش دادند،

interacting with technology as if we were machines;

و مانند ماشینها از فناوری استفاده می‌کردند؛

a singular, 100-year period in the vastness of time

تنها دوران صد ساله در پهنه زمان

where humans communicated,

که ارتباط انسانها،

were entertained and managed their lives

سرگرمی‌ها و مدیریت زندگی‌شان

from behind a screen.

از پشت یک صفحه بوده.

Today, we spend most of our time tapping and looking at screens.

امروز، بیشتر وقتمان را در نگاه به و لمس این صفحه‌ها می‌گذرانیم.

What happened to interacting with each other?

پس تعامل با همدیگر چه شد؟

I don't know about you, but I feel limited

شما را نمی‌دانم ولی من احساس محدودیت می‌کنم

inside this 2D world of monitors and pixels.

درون این دنیای دو بعدی نمایشگر‌ها و پیکسل‌ها.

And it is this very limitation

و همین خود این محدودیت،

and my desire to connect with people

و علاقه‌ام به ارتباط با دیگران

that inspires me as a creator.

به عنوان یک سازنده، برایم الهام بخش شد.

Put simply: I want to create a new reality,

ساده بگویم: می‌خواهم واقعیت جدیدی بسازم،

a reality where technology brings us infinitely closer to each other,

واقعیتی که در آن، فناوری ما را بی نهایت به هم نزدیک کند،

a reality where people, not devices,

واقعیتی که آدمها، نه دستگاه‌ها،

are the center of everything.

مرکز همه چیزند.

I dream of a reality where technology senses what we see, touch and feel;

آرزویم واقعیتی است که فناوری بتواند آنچه می‌بینیم و لمس و حس می کنیم را بفهمد؛

a reality where technology no longer gets in our way,

واقعیتی که فناوری، راهمان را نبندد،

but instead embraces who we are.

و بجایش، آنچه هستیم را پذیرا شود.

I dream of technology

آرزویم فناوری است که

on a human path.

انسانی باشد.

We have all experienced technology

همگی ما فناوری‌هایی را تجربه کرده‌ایم

that enables people to act more like people,

که آدمها را قادر کرده تا انسان‌تر باشند،

products that enable natural interactions, voice controls or biometrics.

محصولاتی که ارتباطات طبیعی را ممکن می‌کند، فرامین صوتی یا زیست سنجی.

This is the next step in the evolution.

این قدم بعدی در تکامل است.

This is Microsoft HoloLens,

این «هولو لنز» از مایکروسافت است،

the first fully untethered holographic computer.

اولین رایانه کاملا مستقل سه بعدی.

Devices like this will bring 3D holographic content

ابزارهایی مثل این محتوای سه بعدی را

right into our world,

مستقیما به جهانمان می‌آورند،

enhancing the way we experience life

و تجربه ما از زندگی را بهتر می‌کنند

beyond our ordinary range of perceptions.

فراتر از محدوده معمولی درکمان.

Now, I'm not thinking about a distant future.

به آینده‌ای دور فکر نمی‌کنم.

I'm talking about today.

در باره امروز صحبت می‌کنم.

We are already seeing car companies like Volvo

هم اکنون خودرو سازهایی مانند ولوو را می‌بینیم

designing cars differently with HoloLens;

که خودروهای متفاوتی را با هولولنز می‌سازند؛

universities like Case Western redefining the way medical students learn;

دانشگاه‌هایی مانند کیس وسترن آموزش دانشجویان پزشکی را باز تعریف می‌کنند؛

and my personal favorite,

و جالبترینش از نظر من اینکه،

NASA is using HoloLens to let scientists explore planets

ناسا از هولولنز استفاده می‌کند تا محققین، اکتشافات سیاره‌ای

holographically.

را به صورت سه بعدی انجام دهند.

Now, this is important.

این حالا مهم است.

By bringing holograms into our world,

آوردن تصاویر سه بعدی به دنیایمان،

I'm not just talking about a new device or a better computer.

من تنها در مورد ابزارهای جدید با رایانه‌های بهتر صحبت نمی‌کنم

I'm talking about freeing ourselves from the 2D confines

منظورم رها شدن از محدودیتهای دو بعدی

of traditional computing.

رایانه‌های معمول است.

Put it this way:

بگذارید اینطور بگوییم:

temporally adjusted, we're like cave people in computer terms.

با نگاهی به زمان، از دید رایانه مانند غار نشین‌ها هستیم.

We've barely discovered charcoal

تازه ذغال را کشف کرده ایم

and started drawing the first stick figures in our cave.

و شروع به کشیدن نقاشیهای اولیه در غارمان کرده‌ایم.

Now, this is the perspective I apply to my work every single day.

این دیدگاه هر روزه من در کار است.

And now for the next few minutes,

و حالا در این چند دقیقه،

I invite all of you to apply the same perspective

شما را دعوت می‌کنم تا همین دیدگاه را

to the journey ahead of us.

در سفر پیش رویمان داشته باشید.

Now, as I put this HoloLens on,

حالا همین که این هولولنز را استفاده کنم،

let me explain the setup a little bit.

اجازه دهید تا کمی از تنظیمش را هم توضیح دهم.

It's probably the most risky demo we have ever done on any stage

احتمالا این پر خطرترین نمایشی است که تا حالا روی صحنه داشته‌ایم

with HoloLens,

با هولولنز،

and I can't think of a better place to do it than here at TED.

و چه جایی بهتر از TED برای انجامش.

Momentarily, I am going to be seeing holograms

در یک لحظه، می‌توانم تصاویر سه بعدی را ببینم

right on this stage,

همینجا روی صحنه،

just as clearly as I can see all of you.

به همان خوبی که شما را می‌بینم.

Now at the same time, we have also this special camera

همینطور الان، این دوربین فضایی را هم داریم

that just walked in onstage

که حالا وارد صحنه شد

so that all of you can share in this experience with me

تا همه شما هم بتوانید این را با من تجربه کنید

up on all the monitors.

آن بالا روی همه نمایشگرها.

So let's start our journey.

بگذارید شروع کنیم.

And what better place to begin our journey,

و چه جایی بهتر برای شروع این سفر،

than in the computer cave of 2D.

از داخل غار رایانه ای دو بعدی.

Let's explore the world all around us with this new lens,

بگذارید دنیا را با این عینک جدید جستجو کنیم،

and understand the computer world from a brand new perspective.

و دنیای رایانه را از دیدگاه جدیدی بفهمیم.

The computer universe is both marvelous and primitive.

جهان رایانه، هم جالب است و هم ابتدایی.

It's a universe based on causality.

دنیایی که بر مبنای علیت ساخته شده.

As developers, we dream the different causes

به عنوان سازندگان، آرزوی ما علیت‌های دیگری است

and then we program the different effects.

و بعد ما معلول‌های دیگری را برنامه ریزی می‌کنیم.

Double click on an icon, that's a cause.

کلیک دوتایی روی یک آیکون، این یک علت است.

Open an application, that's an effect.

و برنامه‌ای اجرا می شود، این یک معلول است.

Now when we compare this to our physical universe,

ما این را با دنیای واقعیمان مقایسه می‌کنیم،

it is overly constraining,

و این خیلی محدود کننده است،

because our universe is not digital.

چون دنیای ما دیجیتال نیست،

Our universe is analog.

دنیای ما آنالوگ است.

Our universe doesn't think in terms of zero or one,

دنیای ما بر مبنای صفر و یک فکر نمی‌کند،

true or false, or black or white.

درست یا غلط، سیاه یا سفید.

We exist in a world governed by quantum physics,

در دنیایی زندگی می‌کنیم که قواعدش بر مبنای فیزیک کوانتم است،

a universe of zero and one both at the same time,

دنیایی از صفر و یک های هم زمان،

a reality based on infinite probabilities and shades of gray.

واقعیتی بر مبنای بی نهایت احتمال و پر از سایه های خاکستری.

You can see how these two worlds collide.

می‌توانی ببینی که چطور این دو جهان با هم برخورد می‌کنند.

So why are screens so pervasive in our analog life?

پس چرا صفحه‌های نمایش در زندگی آنالوگ ما اینقدر فراگیرند؟

We see screens from the moment we wake up,

ما صفحه‌های نمایش را از لحظه‌ای که بیدار می‌شویم می‌بینیم،

to the moment we fall asleep.

تا وقتی که می‌خوابیم.

Why?

چرا؟

I think it's because computers give us superpowers.

به نظر من چون رایانه‌ها به ما قدرتی برتر می‌دهند.

Within the digital universe, we have the power to displace space

در جهان دیجیتال، توان آن را داریم تا فضا را جابجا کنیم

and the power to displace time.

و می‌توانیم زمان را جابجا کنیم.

It doesn't matter if you're using technology for entertainment,

مهم نیست که از فناوری برای سرگرمی،

productivity or communication.

کار یا ارتباط استفاده می‌کنی.

Think of it this way:

اینطور فکر کنید:

let's all go home tonight

بگذارید همه امشب به خونه برویم

and watch our favorite show on television.

و برنامه محبوب‌مان را در تلویزیون تماشا کنیم

This is theater -- time and space displaced.

این تئاتر است -- زمان و مکان جابجایی شده.

As soon as I'm done with this TED Talk,

وقتی که این سخنرانی TED را تمام کردم،

I'm going to immediately call my lovely family in Seattle.

همانوقت با خانواده عزیزم در سیاتل تماس می‌گیرم.

That's displacement of space.

این جابجایی مکانی است.

Now, these are such great superpowers

اینها چنان قدرت های برتری هستند

that we put up with the two-dimensional limitations

که اجازه می‌دهند موقتا محدودیتهای دوبعدی

of our current digital world.

دنیای دیجیتال فعلی را تحمل کنیم.

But what if we didn't have to?

اما چه می‌شود اگر مجبور نباشیم؟

What if we could have these same digital powers

چه می‌شود اگر بتوانیم این تواناییهای دیجیتال را

in our world?

در دنیای واقعی داشته باشیم؟

You can already see glimmers of this,

حتی الان هم می‌توانی سوسویی از آن را ببینی،

but I believe our children's children

اما به نظر من نوه‌های ما

will grow up in a world devoid of 2D technology.

در دنیایی غیر از فناوری دو بعدی بزرگ خواهند شد.

It's remarkable to dream of this world,

آرزوی چنین دنیایی را داشتن مهم است.

a world where technology truly understands us --

دنیایی که فناوری، واقعا ما را می‌فهمد --

where we live, work and communicate --

کجا زندگی می‌کنیم، کار می‌کنیم و مرتبط هستیم --

with tools that enhance the human experience,

با ابزارهایی که قدرت بخش تجارب انسانی‌اند،

not machines that limit our humanity.

نه دستگاه‌هایی که انسانیت ما را محدود می‌کنند.

So how do we get there?

پس چطور به آنجا برسیم؟

For me, the answer required looking at the problem

برای من، پاسخ نیازمد توجه به مشکل

from a different perspective.

از دیدگاه دیگری است.

It required sensing the world from the perspective of a machine.

نیازمند احساس جهان از دیدگاه یک دستگاه است.

If you're a machine trying to sense our world,

اگر دستگاهی باشی که بخواهی جهان را حس کنی،

how would you actually break the problem down?

چطور این مسئله را تجزیه خواهی کرد؟

You'd probably try to classify things

احتمالا سعی می‌کنی تا چیزها را دسته بندی کنی

as a human,

مانند انسان،

an environment

محیط

or an object.

یا شیء.

But how would that machine then interact with reality?

اما آن دستگاه چطور می‌تواند با واقعیت تعامل کند؟

And I can think of three ways.

به نظر من سه راه وجود دارد،

First, as a machine,

اول، به عنوان یک دستگاه،

I would observe or I would input reality.

واقعیت را مشاهده یا بگوییم وارد خواهد کرد.

Speech recognition and biometric authentication

تشخیص گفتار و تشخیص هویت با زیست سنجی

are great examples of a machine interacting with humans

مثالهای خوبی از تعامل دستگاه با انسان است

from an input perspective.

از دیدگاه ورودی.

Secondly, as a machine,

دوم، به عنوان یک دستگاه،

I could place digital information, or output information,

می‌توانم اطلاعات دیجیتال را، یا بگوییم خروجی را،

into reality.

در واقعیت قرار دهم.

Holograms are examples of a machine interacting with an environment

تصاویر سه بعدی مثالهایی از تعامل دستگاه با محیط

from an output perspective.

از دیدگاه خروجی است.

Finally, as a machine,

و نهایتا، به عنوان یک دستگاه،

I could exchange energy with the world via haptics.

می‌توانم با جهان از طریق فناوری لمسی انرژی مبادله کنم.

Now, imagine being able to feel the temperature of a virtual object,

حالا تصور کن، بتوانی دمای یک شیء مجازی را حس کنی،

or better yet, imagine pushing a hologram

از آنهم بهتر، تصور کن که یک تصویر سه بعدی را فشار دهی

and having it push you back with equal force.

و به همان میزان فشار را برگرداند.

With this perspective,

با این دیدگاه،

we are able to collapse reality into a simple matrix.

می‌توانیم واقعیت را به یک ماتریس ساده تبدیل کنیم.

Now here's a secret:

رمز کار اینجاست:

as an engineer, I get really excited

به عنوان یک مهندس، خیلی هیجان زده می‌شوم

anytime I can reduce something to the matrix.

وقتی که می‌توانم چیزی را به یک ماتریس تبدیل کنم.

From self-driving cars

از وسایل نقلیه خودران

to smartphones

تا گوشی‌های هوشمند

to this holographic computer on my head,

تا این رایانه سه بعدی روی سرم،

machines are becoming capable of understanding our world.

دستگاه‌ها قادر به درک دنیای ما می‌شوند.

And they are starting to interact with us

و آنها شروع به تعامل با ما

in significantly more personal ways.

از راه هایی شخصی تر می کنند.

Now, imagine having granular control

فرض کنید که کنترلی بسیار ظریف

over everything in the world.

روی هر چیزی در دنیا دارید.

Move the dial one way,

درجه را بچرخانید،

and you get reality.

و همه چیز واقعی می‌شود،

Move the dial the other way,

درجه را طرف دیگر بچرخانید،

and you get virtual reality.

و واقعیت مجازی پیدا می‌شود.

Now, imagine dialing your entire environment

حالا فرض کنید بتوانید تمامی محیط خود را

between virtual and real worlds.

بین واقعی و مجازی تغییر دهید.

I love it down here.

من این جوری را دوست دارم.

Now, imagine if I could look at all of you

تصور کنید، به همگی شما نگاه کنم

and dial from real humans into elves.

و درجه را بچرخانم و همگی شما را به جن و پری تبدیل کنم.

When technology truly understands our world,

وقتی که فناوری دنیای ما را کاملا بفهمد،

it will again transform the ways we interact,

دوباره شیوه ارتباطی ما با هم را متحول خواهد کرد،

the ways we work and the ways we play.

شیوه‌ای که کار می‌کنیم و شیوه‌ای که بازی می‌کنیم.

Less than half a century ago,

کمتر از نیم قرن پیش،

two courageous men landed on the moon,

دو انسان شجاع روی ماه فرود آمدند،

using computers that were less powerful than the phones in your pockets.

با کمک رایانه‌هایی که از تلفن همراه توی جیبتان ضعیف‌تر بودند.

Six hundred million humans watched them

ششصد میلیون نفر آنها را می‌دیدند

on grainy, black-and-white televisions.

با تلویزیونهای برفکی، سیاه و سفید.

And the world?

و دنیا؟

The world was mesmerized.

و دنیا مسحور شده بود.

Now imagine how our children and their children

تصور کنید که چطور کودکان ما و بچه‌های آنها

will experience the continued exploration of space

ادامه این اکتشافات فضایی را تجربه خواهند کرد

with technology that understands this world.

با فناوری که این دنیا را می‌فهمد.

We already live in a world where real-time universal translators exist.

ما همین الان در در دنیایی زندگی می کنیم که مترجم همزمان جهانی وجود دارد.

And I can squint, and I can already see holographic telepresence

و همین الان می‌توانم چشمم رو ببندم و ببینم که کنفرانس از راه دور سه بعدی

in our near future.

در آینده نزدیک کار می‌کند.

In fact, since we've been lucky with our demo so far,

در واقع، چون تا حالا در این نمایش موفق بوده‌ایم،

let's try doing something else even more crazy.

بگذارید کاری حتی دیوانه وارتر انجام بدیم.

I invite you to experience,

شما را به این تجربه دعوت می‌کنم،

for the first time anywhere in the world,

برای اولین بار در تمام دنیا،

here on the TED stage,

اینجا روی صحنه TED،

a real-life holographic teleportation,

یک انتقال از راه دور سه بعدی واقعی،

between me and my friend, Dr. Jeffrey Norris,

بین من و دوستم، دکتر جفری نوریس،

from NASA's Jet Propulsion Laboratory.

از آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا،

Finger crossed. Hi, Jeff.

دعا کنیم خراب نشه. سلام جف،

Jeff Norris: Hey, Alex.

جف نوریس: سلام، الکس.

Alex Kipman: Phew! That worked. How are you doing today, Jeff?

الکس کیپ من: به! این کار می‌کنه. امروز چطوری، جف؟

(Applause)

( تشویق حضار )

JN: Doing great. I had an awesome week.

جف نوریس: هفته خیلی خوبی داشتم.

AK: So, can you tell us a little bit, Jeff, about where you are?

الکس کیپ من: جف، یه کم برامون توضیح میدی که الان کجایی؟

JN: Well, I'm actually in three places.

جف نوریس: خوب، الان در حقیقت توی سه جا هستم.

I'm standing in a room across the street,

من توی اتاقی اون طرف خیابونم،

while I'm standing on this stage with you,

و در عین حال روی صحنه با تو هستم،

while I'm standing on Mars, a hundred million miles away.

همینطور روی سطح مریخ ایستادم، صد میلیون مایل دورتر.

AK: Wow, a hundred million miles away. This is crazy!

الکس کیپ من: وای، صد میلیون مایل دورتر. این دیوونگیه!

Can you tell us a little bit more about where all this data

برامون یه کم میگی که این همه اطلاعات

from Mars is coming from?

از مریخ از کجا میاد؟

JN: Absolutely.

جف نوریس: حتما.

This is a precise holographic replica of Mars,

این نسخه دقیق سه بعدی از مریخه ،

built from data captured by the Curiosity Mars Rover,

که با اطلاعات مریخ نورد کنجکاوی، ساخته شده.

that I can explore as easily as a place on Earth.

و می تونم بسادگی روی زمین بررسی کنم.

Humans are natural explorers.

آدمها ذاتا جستجوگر هستند.

We can instantly understand an environment,

ما در یک لحظه محیط اطرافمون را درک می‌کنیم،

just by being present in it.

فقط با بودن در آن.

We've built tools like our Mars Rover

ما ابزارهایی مثل مریخ نورد ساخته‌ایم

to extend our vision and lengthen our reach.

تا بینایی خود را توسعه دهیم و دسترسی‌مان را بیشتر کنیم.

But for decades,

اما برای دهها سال،

we've explored from a seat behind screens and keyboards.

تنها از پشت نمایشگر و صفحه کلید جستجو کرده‌ایم،

Now, we're leaping over all of that,

حالا از روی آن جهش می‌کنیم،

over the giant antennas and the relay satellites

از روی آنتن‌های بزرگ و ماهواره های انتقال دهنده

and the vastness between worlds

و از فاصله بین دنیاها

to take our first steps on this landscape as if we were truly there.

تا اولین قدم‌هایمان را در این چشم اندازی که انگار که آنجا هستیم برداریم.

Today, a group of scientists on our mission

امروز، گروهی از دانشمندان در ماموریت ما

are seeing Mars as never before --

مریخ را به شکلی کاملا متفاوت می‌بینند --

an alien world made a little more familiar,

دنیایی غریب کمی آشنا تر به نظر می‌رسد،

because they're finally exploring it as humans should.

چون نهایتا به شکلی انسانی جستجو می‌شود.

But our dreams don't have to end with making it just like being there.

اما آرزوهای ما نباید چون فقط آنجا هستیم پایان یابد.

When we dial this real world to the virtual,

وقتی درجه را از این دنیای واقعی به مجازی تغییر می‌دهیم

we can do magical things.

می توانیم کارهایی جاودیی انجام دهیم.

We can see in invisible wavelengths

می‌توانیم در طول موج‌های نامرئی ببینیم

or teleport to the top of a mountain.

یا خود را به بالای کوه منتقل کنیم.

Perhaps someday, we'll feel the minerals in a rock just by touching it.

شاید روزی، بتوانیم مواد معدنی سنگ را تنها با لمسش حس کنیم.

We're taking the first steps.

ما اولین قدم ها را بر می‌داریم.

But we want the whole world to join us in taking the next,

اما در ادامه می‌خواهیم تا تمام دنیا به ما بپیوندند،

because this is not a journey for a few,

چون این سفری برای تعدادی محدود نیست،

but for all of us.

برای همه ماست.

AK: Thank you Jeff, this was amazing.

الکس کیپ من: ممنونم جف، خیلی عالی بود.

Thank you so much for joining us on the TED stage today.

از اینکه روی صحنه TED با ما بودی خیلی متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار)

JN: Thank you Alex, bye bye.

جف نوریس: متشکرم الکس، خدا حافظ.

AK: Bye, Jeff.

الکس کیپ من: خداحافظ، جف.

(Applause)

( تشوق حضار )

I dream about this future

برای رسیدن به این آینده

every single day.

هر روز آرزو می‌کنم.

I take inspiration from our ancestors.

از اجدادمان الهام می‌گیرم.

We used to live in tribes where we interacted,

عادت داشتیم تا در قبیله زندگی کنیم جایی که با هم تعامل،

communicated and worked together.

ارتباط و همکاری داشتیم.

We are all beginning to build technology that will enable us to return

شروع به ساخت فناوری‌هایی کرده‌ایم که ما را قادر به بازگشت

to the humanity that brought us where we are today --

به انسانیتی کند که ما را به جایگاه امروز رسانده --

technology that will let us stop living inside this 2D world

فناوری که اجازه می‌دهد تا دیگر در این دنیای دو بعدی

of monitors and pixels,

نمایشگرها و پیکسلها زندگی نکنیم،

and let us start remembering what it feels like

و اجازه می‌دهد تا بیاد بیاوریم چه حسی دارد

to live in our 3D world.

تا در دنیای سه بعدی‌مان زندگی کنیم.

It's a phenomenal time to be human.

اکنون زمان فوق العاده‌ای برای انسان بودن است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار )

Helen Walters: Thanks so much. I have some questions.

هلن والترز: خیلی متشکرم. چند تایی سوال دارم.

AK: OK.

الکس کیپ من: باشه.

HW: So there's been some talk in the press.

هلن والترز: صحبت‌هایی در مطبوعات بود.

And I'll just ask you straight, then we have a straight answer.

و مستقیما ازت می‌پرسم، و یک جواب صریح می‌خواهم.

There's been talk about the difference between the demos

صحبت‌هایی در مورد تفاوت بین نمایش نمونه‌ها

and the reality of the commercial product.

و آنچه محصولات تجاری واقعی هستند.

Talk about this field of view issue.

در مورد مشکل میدان دید بگو.

Is this type of experience what someone who buys the product will get?

آیا کسی که این محصول را بخرد همین‌ها را خواهد دید؟

AK: It's a great question,

الکس کیپ من: سوال خیلی خوبیه،

Or, said better, this is a question we've been receiving

یا شاید بهتر بگم، این سوالیه که ما قبلا

in the media for possibly the last year.

از رسانه‌ها احتمالا سال پیش گرفته‌ایم.

If you do your research, I haven't answered that question.

اگر بررسی کنی، به این سوال پاسخ ندادم،

I've purposely ignored it,

عمدا آن را نادیده گرفتم،

because ultimately, it's the wrong question to ask.

چون نهایتا، سوال غلطی است.

That's the equivalent of me showing holograms to someone for the first time,

شبیه اینه که من تصویر سه بعدی رو برای اولین بار نشون کسی بدهم،

and you then saying, "What's the size of your television?"

و بعد بگی، « اندازه تلویزیونت چقدره؟»

The field of view for the product is almost irrelevant.

میدان دید برای این محصول تقریبا بی‌ربطه.

What we should be talking about is the density of lights,

چیزی که باید درباره‌اش صحبت کنیم تراکم نور است،

or radiance, that shows up.

یا، درخشندگی که دیده میشه.

Better said, what the angular resolution is of the things that you see.

بهتر بگم، وضوح زاویه ای تصویری که می‌بینی.

So from that perspective, what you saw --

پس به این شکل، چیزی که دیدی --

you know, the camera is wearing a HoloLens.

دیدی که، دوربین یک هولولنز داشت.

So even if I wanted to cheat, I can't.

پس حتی اگر می‌خواستم تقلب کنم، نمی‌تونستم.

HW: But the camera has a different lens on it than our eye. Right?

هلن والترز: اما لنز دوربین با چشم ما فرق می‌کنه. درسته؟

AK: The camera has a fish-eye lens on it.

الکس کیپ من: دوربین یک لنز چشم ماهی داشت.

It's seeing a much wider view than the human eye is.

خیلی وسیع‌تر از چشم انسان.

So if you think about the points of light that show up radially

اگر به نقطه نور که بصورت شعاعی دیده میشه توجه کنی

from the vision of the camera,

از دید دوربین،

which is the thing that matters:

که این موضوع اصلیه:

how many points of light can I get in a given volume?

چند تا نقطه نوری می‌تونم در یک حجم مشخص دریافت کنم؟

That's the same as I get on this HoloLens as I will on that one.

این همون قدریه که روی این هولولنز و اون یکی می‌گیرم.

Now, this camera sees a much wider view of the world, right?

حالا این دوربین تصویر بازتری از دنیا داره، درسته؟

HW: Jesus Christ!

هلن والترز: خدای من!

(Laughter)

( خنده حضار )

AK: He did show up! I told you he'd show up.

الکس کیپ من: خودشو نشون داد! گفتم که میاد.

Come this way.

از این طرف بیا.

(Laughter)

( خنده حضار )

HW: Oh, shit.

هلن والترز: اوه. لعنتی.

AK: And there's holographic Jeff Norris.

الکس کیپ من: و جف نوریس سه بعدی اینجاست.

HW: I knew something was happening, but I really wasn't sure what.

هلن والترز: می‌دونستم یه اتفاقی افتاده اما خیلی مطمئن نبودم چی شده.

AK: So in short: to be super crisp,

الکس کیپ من: به طور خلاصه: برای آنکه خیلی شفاف باشیم،

the camera that you see on the screen has a wider field of view

دوربینی که روی صفحه میبینی زاویه دید بازتری

than the human eye.

از چشم آدم داره.

But the angular resolution of the holograms that you see,

اما وضوح زاویه ای تصویر سه بعدی که می‌بینی،

the points of light per unit of area,

تعداد نقطه‌های نورانی بر واحد سطح،

are actually the same.

در واقع با هم یکی هستند.

HW: So you spent -- Jeff, I'll get to you in a minute --

هلن والترز: پس وقتی که گذاشتی -- جف، الان با تو صحبت می‌کنم --

so you spent a lot of time mapping the stage --

وقت زیادی برای نقشه برداری صحنه گذاشتی --

AK: That's right.

الکس کیپ من: درسته.

HW: So help me out here:

هلن والترز: اینجا به من کمک کن:

if I buy a HoloLens and have it at home,

اگر یک هولولنز بخرم و به خونه ببرم،

I don't need to map my apartment, right?

نیازی به نقشه برداری خونه ندارم، درسته؟

AK: The HoloLens maps in real time at about five frames per second,

الکس کیپ من: هولولنز به صورت زنده نقشه برداری می‌کنه حدودا پنج تصویر در ثانیه،

with this technology that we call spatial mapping.

با فناوری که اسمش رو گذاشتیم نقشه برداری فضایی.

So in your home, as soon as you put it on,

پس در خانه‌ات، همون وقتی که روی سرت گذاشتی،

holograms will start showing up, and you'll start placing them

تصویرهای سه بعدی خودشون رو نشون می‌دهند و شما شروع به استفاده می‌کنی

and they'll start learning your home.

و آنها شروع به یادگرفن خانه‌ات می‌کنند.

In a stage environment where we're trying to get something on my head

در محیط صحنه که ما می‌خواهیم چیزی روی سر من بگذاریم

to communicate with something over there

که با کسی در اونجا ارتباط برقرار کنه

with all of the wireless connectivity that usually brings all conferences down,

با این همه ارتباطات بی‌سیم که معمولا در سخنرانی‌ها قطع می‌شه،

we don't take the risk of trying to do this live.

ما این خطر رو در اجرای زنده نمی کنیم.

So what we do is pre-map the stage at five frames per second

پس کاری که می‌کنیم اینه که با پنج تصویر در ثانیه صحنه را نقشه برداری کنیم

with the same spatial-mapping technology

با همون تکنولوژی نقشه برداری فضایی

that you'll use with the product at home,

که در محصول توی خانه استفاده می‌کنید،

and then we store it,

و اون رو ذخیره می‌کنیم،

so that when there's shenanigans of wireless in an environment like this,

پس اگه ارتباط بی‌سیم در محیطی مثل اینجا شیطونی کرد

between the camera's HoloLens and the one on my head,

بین هولولنز دوربین و اونی که روی سرمه،

we don't have things disappear.

چیزها ناپدید نشه.

Because ultimately, the holograms are coming from this HoloLens,

جون در انتها، تصویرها سه بعدی توسط هولولنز ایجاد میشه،

and that one is just viewing the HoloLens.

و اون یکی فقط هولولنز رو نگاه می‌کنه.

So if I lose connectivity,

پس اگه ارتباطم قطع بشه،

you would stop seeing beautiful things on the screen.

دیگه این چیزهای زیبا رو روی صفحه نمی‌بینی.

HW: And it was beautiful.

هلن والترز: و این زیبا بود.

Um ... Jeff?

خوب ... جف؟

JN: Yes?

جفری نوریس: بله؟

HW: Hi.

هلن والترز: سلام،

AK: I'll take a step back.

الکس کیپ من: من یه قدم عقب می رم.

HW: So Jeff, you were on Mars,

هلن والترز: پس جف، تو روی مریخ بودی،

you were here, you were in a room across the street.

اینجا بودی، و توی یک اتاق اون طرف خیابون.

Tell me more about the fact that, with holograms, you have sight

در مورد اینکه با تصویرهای سه بعدی، میتونی ببینی

but you don't have touch, you don't have smell.

اما نمی‌تونی لمس کنی، یا بو کنی، بیشتر بگو.

Is this scientifically useful now?

آیا از نظر علمی الان بدرد می‌خوره؟

That's my question for a hologram.

این سوال من در مورد تصاویر سه بعدیه.

JN: Thanks for the question.

جفری نوریس: از سوالت ممنونم.

Absolutely, I believe that these technologies

قطعا، به نظرم این فناوری‌ها

are scientifically useful right now,

همین الان هم از نظر علمی مناسب هستند،

and that's why we're using them in multiple parts of our work at NASA.

و به همین خاطره که در بعضی از کارهایمان در ناسا از آنها استفاده می‌کنیم.

So we're using it to improve the ways that we explore Mars.

از این وسیله در توسعه روشهای اکتشاف مریخ استفاده می‌کنیم.

We're also using it for our astronauts on the space station.

همینطور برای فضا نوردها یمان در ایستگاه فضایی هم استفاده می‌کنیم.

We're even using it now to design

حتی الان در طراحی

the next generation of our spacecraft.

سفینه‌های فضایی نسل بعدی استفاده می‌کنیم.

HW: Amazing. OK, Jeff, please go away. Thank you very much.

هلن والترز: شگفت انگیزه. باشه جف، لطفا برو. خیلی ممنون.

(Laughter)

( خنده حضار )

Alex, really, that was amazing. Thank you so much.

الکس، واقعا، خیلی عالی بود. خیلی متشکرم.

AK: Thank you.

الکس کیپ من: متشکرم.

HW: Thank you. Thank you.

هلن والترز: متشکرم. ممنون.

(Applause)

( تشویق حضار )