Seth Shostak: ET is (probably) out there — get ready

Translator: Morton Bast Reviewer: Thu-Huong Ha

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: Mansoureh Hadavand

Is E.T. out there?

آیا فرازمینی‌ها وجود دارند؟

Well, I work at the SETI Institute.

خُب، من در مؤسسه سِتی کار می‌کنم.

That's almost my name. SETI:

شبیه به اسمم است. سِتی:

Search for Extraterrestrial Intelligence.

[مخفف] جستجوی هوش فرازمینی.

In other words, I look for aliens,

به عبارت دیگر، من دنبال آدم فضایی‌ها می‌گردم.

and when I tell people that at a cocktail party, they usually

و وقتی این را در یک مهمانی به دیگران می‌گویم،

look at me with a mildly incredulous look on their face.

معمولاً با ناباوری به من نگاه می‌کنند.

I try to keep my own face somewhat dispassionate.

سعی می‌کنم چهره خودم هم چندان پرشور نباشد.

Now, a lot of people think that this is kind of idealistic,

بسیاری از مردم فکر می‌کنند این کار، به نوعی آرمانی،

ridiculous, maybe even hopeless,

مسخره، شاید حتی ناامیدکننده است،

but I just want to talk to you a little bit about why I think

اما می‌خواهم کمی در این مورد صحبت کنم که چرا فکر می‌کنم

that the job I have is actually a privilege, okay,

داشتن این شغل در واقع یک امتیاز است،

and give you a little bit of the motivation for my getting into

و اندکی انگیزه در شما ایجاد کنم تا

this line of work, if that's what you call it.

به این شکل کارها وارد شوید.

This thing — whoops, can we go back?

این چیز - اوه، می‌شود به عقب برگردیم؟

Hello, come in, Earth.

سلام، زمین جواب بده.

There we go. All right.

همینه. خیلی خوب.

This is the Owens Valley Radio Observatory

این رصدخانه رادیویی «اُوِنز وَلی» است

behind the Sierra Nevadas, and in 1968,

پشت [کوه‌های] سیرا نوادا و در سال ۱۹۶۸،

I was working there collecting data for my thesis.

من آن‌جا مشغول جمع‌آوری داده برای پایان‌نامه‌ام بودم.

Now, it's kinda lonely, it's kinda tedious, just collecting data,

فقط جمع‌آوری داده، به نوعی تنها و خسته‌کننده است،

so I would amuse myself by taking photos at night

پس خودم را با عکاسی در شب‌ها سرگرم می‌کردم

of the telescopes or even of myself,

[گرفتن عکس از] تلسکوپ‌ها یا حتی خودم،

because, you know, at night, I would be the only hominid

چون می‌دانید، شب‌ها من تنها انسان

within about 30 miles.

در شعاع ۴۸ کیلومتری بودم.

So here are pictures of myself.

پس این‌ها عکس‌های من از خودم هستند.

The observatory had just acquired a new book,

رصدخانه یک کتاب جدید خریده بود،

written by a Russian cosmologist

نوشته‌ی یک کیهان‌شناس روس

by the name of Joseph Shklovsky, and then expanded

به نام جوزف شلوفسکی

and translated and edited by a little-known

که بعداً گسترش یافته، ترجمه و ویرایش شده بود

توسط یک ستاره‌شناس نه چندان شناخته شده در دانشگاه کُرنل به نام کارل سِیگِن.

Cornell astronomer by the name of Carl Sagan.

And I remember reading that book,

خواندن آن کتاب را به یاد می‌آورم،

and at 3 in the morning I was reading this book

در ساعت ۳ صبح داشتم این کتاب را می‌خواندم

and it was explaining how the antennas I was using

که داشت توضیح می‌داد چطور آنتن‌هایی که استفاده می‌کردم

to measure the spins of galaxies could also be used

برای سنجش چرخش کهکشان‌ها،

همچنین می‌توانند برای برقراری ارتباط و ارسال اطلاعات

to communicate, to send bits of information

from one star system to another.

از یک سیستم ستاره‌ای به دیگری استفاده شوند.

Now, at 3 o'clock in the morning when you're all alone,

در ساعت ۳ صبح وقتی کاملاً تنهایید،

haven't had much sleep, that was a very romantic idea,

و زیاد نخوابیده‌اید، این ایده‌ای بسیار رومانتیک بود،

but it was that idea -- the fact that you could in fact

اما همان ایده بود -- این که در واقع می‌توانستی

prove that there's somebody out there

ثابت کنی که کسی آن بیرون هست

just using this same technology --

که از همین تکنولوژی استفاده می‌کند --

that appealed to me so much that 20 years later I took a job

که آنچنان به دلم نشست که ۲۰ سال بعد شغلی را

at the SETI Institute. Now, I have to say

در مؤسسه ستی قبول کردم.

that my memory is notoriously porous, and I've often

باید بگویم من حافظه ضعیفی دارم

wondered whether there was any truth in this story,

و اغلب شک می‌کنم که این داستان حقیقت داشته باشد،

or I was just, you know, misremembering something,

یا این که فقط چیزی را اشتباه به یاد می‌آورم،

but I recently just blew up this old negative of mine,

اما اخیراً این عکس خودم را ظاهر کردم،

and sure enough, there you can see

و مطمئناً اینجا می‌توانید ببینید

the Shklovsky and Sagan book underneath that

که کتاب شلوفسکی و سِیگِن،

analog calculating device.

زیر آن دستگاه محاسبه آنالوگ است.

So it was true.

All right. Now, the idea for doing this, it wasn't very old

پس من راست می‌گفتم.

ایده‌ی این کار، زیاد قدیمی نبود

at the time that I made that photo.

زمانی که آن عکس را گرفتم.

The idea dates from 1960, when a young astronomer

ایده‌ی آن به سال ۱۹۶۰ برمی‌گردد، وقتی یک ستاره‌شناس جوان

by the name of Frank Drake used this antenna

به نام فرانک دریک از این آنتن

in West Virginia, pointed it at a couple of nearby stars

در ویرجینیای غربی استفاده کرد و آن را در جهت ستاره‌های نزدیک قرار داد

in the hopes of eavesdropping on E.T.

به امید شنیدن صدای فرازمینی‌ها.

Now, Frank didn't hear anything.

فرانک چیزی نشنید.

Actually he did, but it turned out to be the U.S. Air Force,

در واقع شنید، اما مشخص شد که نیروی هوایی آمریکا بوده،

which doesn't count as extraterrestrial intelligence.

که هوش فرازمینی محسوب نمی‌شود.

But Drake's idea here became very popular

اما ایده‌ی دریک بسیار مشهور شد

because it was very appealing — and I'll get back to that —

چون خیلی جذاب بود -- و به آن برمی‌گردم --

and on the basis of this experiment, which didn't succeed,

و بر اساس این آزمایش، که موفق نبود،

we have been doing SETI ever since,

ما سِتی را تاکنون اجرا می‌کنیم،

not continuously, but ever since.

نه به طور پیوسته، اما از آن زمان تاکنون.

We still haven't heard anything.

هنوز چیزی نشنیده‌ایم.

We still haven't heard anything.

هنوز چیزی نشنیده‌ایم.

In fact, we don't know about any life beyond Earth,

در واقع، هیچ حیاتی فراتر از زمین نمی‌شناسیم،

but I'm going to suggest to you that that's going to change

اما من می‌خواهم بگویم که این قرار است تغییر کند

rather soon, and part of the reason, in fact,

نسبتاً زود، و بخشی از دلیل آن،

the majority of the reason why I think that's going to change

در واقع، بخش عمده‌ی دلیل این که فکر می‌کنم قرار است تغییر کند،

is that the equipment's getting better.

بهتر شدن تجهیزات است.

This is the Allen Telescope Array, about 350 miles

این «آرایه تلسکوپی آلن» است، حدود ۵۶۳ کیلومتر

from whatever seat you're in right now.

از جایی که شما نشسته‌اید.

This is something that we're using today

این چیزی است که امروزه از آن استفاده می‌کنیم

to search for E.T., and the electronics have gotten

تا به جستجوی فرازمینی‌ها بپردازیم

و الکترونیک هم بسیار بهتر شده است.

very much better too.

This is Frank Drake's electronics in 1960.

این وسایل الکترونیکی فرانک دریک در سال ۱۹۶۰ است.

This is the Allen Telescope Array electronics today.

این وسایل الکترونیکی تلسکوپ آلن امروزی است.

Some pundit with too much time on his hands

یک صاحب‌نظر که زیادی بیکار بود

has reckoned that the new experiments are approximately

حساب کرده که آزمایش‌های جدید تقریباً

100 trillion times better than they were in 1960,

۱۰۰ تریلیون بار بهتر از آزمایش‌های سال ۱۹۶۰ هستتند،

100 trillion times better.

۱۰۰ تریلیون بار بهتر.

That's a degree of an improvement that would look good

این میزان بهبود خوب به نظر می‌رسد

on your report card, okay?

در برگه‌ی گزارش، درسته؟

But something that's not appreciated by the public is,

اما چیزی که عموم مردم درک نمی‌کنند این است که

in fact, that the experiment continues to get better,

در واقع آزمایش بهتر می‌شود

and, consequently, tends to get faster.

و در نتیجه سریع‌تر هم خواهد شد.

This is a little plot, and every time you show a plot,

این یک نمودار کوچک است

you lose 10 percent of the audience.

و با نمایش هر نمودار، ۱۰ درصد مخاطبان را از دست می‌دهید.

I have 12 of these. (Laughter)

من ۱۲ تا از این‌ها دارم. (خنده)

But what I plotted here is just some metric

اما چیزی که این‌جا رسم کرده‌ام، تنها شاخصی است

that shows how fast we're searching.

که نشان می‌دهد چقدر سریع در حال جستجو هستیم.

In other words, we're looking for a needle in a haystack.

به عبارت دیگر، به دنبال سوزن در انبار کاه می‌گردیم.

We know how big the haystack is. It's the galaxy.

می‌دانیم آن انبار کاه چقدر بزرگ است. کهکشان است.

But we're going through the haystack no longer

اما دیگر با قاشق چای‌خوری در انبار

with a teaspoon but with a skip loader,

جستجو نمی‌کنیم، بلکه یک لودر داریم،

because of this increase in speed.

به خاطر این افزایش سرعت.

In fact, those of you who are still conscious

در واقع، آن‌هایی از شما که هنوز هوشیار هستند

and mathematically competent,

و ریاضی‌شان خوب است،

will note that this is a semi-log plot.

متوجه می‌شوند که این یک نمودار نیمه لگاریتمی است.

In other words, the rate of increase is exponential.

به عبارت دیگر، نرخ رشد، نمایی است.

It's exponentially improving. Now, exponential is an

به صورت نمایی بهبود می‌یابد.

حالا واژه‌ی نمایی زیاد استفاده می‌شود. همیشه در رسانه‌ها آن را می‌شنوید.

overworked word. You hear it on the media all the time.

They don't really know what exponential means,

آن‌ها واقعاً معنای نمایی را نمی‌دانند،

but this is exponential.

اما این نمایی است.

In fact, it's doubling every 18 months, and, of course,

در واقع، هر ۱۸ ماه دو برابر می‌شود و البته،

every card-carrying member of the digerati knows

هر کارمند بخش فناوری اطلاعات می‌داند

that that's Moore's Law.

که این، قانون مور است.

So this means that over the course of the next

پس این یعنی در طول ۲۴ سال آینده

two dozen years, we'll be able to look at a million star systems,

ما می‌توانیم یک میلیون سیستم ستاره‌ای را بررسی کنیم،

a million star systems, looking for signals

یک میلیون سیستم ستاره‌ای، به دنبال سیگنال‌هایی

that would prove somebody's out there.

که ثابت می‌کنند کسی آن‌جاست.

Well, a million star systems, is that interesting?

خُب، یک میلیون سیستم ستاره‌ای، جذاب است؟

I mean, how many of those star systems have planets?

منظورم این است که چند تا از آن سیستم‌های ستاره‌ای، سیاره دارند؟

And the facts are, we didn't know the answer to that

و واقعیت این است که ما جوابش را نمی‌دانستیم

even as recently as 15 years ago, and in fact, we really

حتی تا همین ۱۵ سال قبل و در واقع

didn't know it even as recently as six months ago.

حتی تا شش ماه قبل هم نمی‌دانستیم.

But now we do. Recent results suggest

اما حالا می‌دانیم. نتایج اخیر نشان می‌دهند

that virtually every star has planets, and more than one.

که تقریباً هر ستاره، بیش از یک سیاره دارد.

They're like, you know, kittens. You get a litter.

مثل بچه گربه هستنند که بعد از زایمان گربه،

You don't get one kitten. You get a bunch.

یک بچه گربه به دنیا نمی‌آید، چند تا می‌آید.

So in fact, this is a pretty accurate estimate

پس در واقع، این یک برآورد بسیار دقیق

of the number of planets in our galaxy,

از تعداد سیاره‌های کهکشان ما است،

just in our galaxy, by the way,

فقط در کهکشان ما،

and I remind the non-astronomy majors among you

و به افراد غیر از ستاره‌شناسان میان شما یادآوری می‌کنم

that our galaxy is only one of 100 billion

که کهکشان ما تنها یکی از ۱۰۰ میلیارد کهکشانی است

that we can see with our telescopes.

که می‌توانیم با تلسکوپ‌هایمان ببینیم.

That's a lot of real estate, but of course,

مکان‌های زیادی هستند، اما البته،

most of these planets are going to be kind of worthless,

بیشتر این سیاره‌ها به نوعی بی‌ارزش خواهند بود،

like, you know, Mercury, or Neptune.

مثل عطارد یا نپتون.

Neptune's probably not very big in your life.

احتمالاً نپتون اهمیت زیادی در زندگی‌تان ندارد.

So the question is, what fraction of these planets

پس سؤال این است که چه سهمی از این سیاره‌ها

are actually suitable for life?

واقعاً برای حیات مناسب هستند؟

We don't know the answer to that either,

پاسخ آن را هم نمی‌دانیم،

but we will learn that answer this year, thanks to

اما امسال (۲۰۱۲) جوابش را خواهیم گرفت

NASA's Kepler Space Telescope,

به لطف تلسکوپ کپلر ناسا،

and in fact, the smart money, which is to say the people who work on this project,

و در واقع، سرمایه هوشمند، که همان افرادی هستند که در این پروژه کار می‌کنند،

the smart money is suggesting that the fraction of planets

سرمایه هوشمند می‌گوید سهم سیاره‌هایی که ممکن است مناسب حیات باشند،

that might be suitable for life is maybe one in a thousand,

احتمالاً یک در هزار است،

one in a hundred, something like that.

یک در صد، چیزی شبیه به آن.

Well, even taking the pessimistic estimate, that it's

حتی اگر تخمین بدبینانه را در نظر بگیریم،

one in a thousand, that means that there are

یک در هزار، این یعنی

at least a billion cousins of the Earth

زمین حداقل یک میلیارد دخترعمو

just in our own galaxy.

فقط در کهکشان خودمان دارد.

Okay, now I've given you a lot of numbers here,

خُب، من خیلی عدد به شما گفتم،

but they're mostly big numbers, okay, so, you know,

اما این‌ها عمدتاً اعداد بزرگی هستند،

keep that in mind. There's plenty of real estate,

پس این را به یاد داشته باشید.

مکان‌های زیادی در جهان وجود دارند

plenty of real estate in the universe,

and if we're the only bit of real estate in which there's

و اگر زمین تنها مکانی باشد که در آن

some interesting occupants, that makes you a miracle,

ساکنان جذابی زندگی می‌کنند، این یعنی شما یک معجزه هستید.

and I know you like to think you're a miracle,

می‌دانم دوست دارید فکر کنید که یک معجزه هستید،

but if you do science, you learn rather quickly that

اما اگر با علم آشنا باشید، سریع می‌فهمید

every time you think you're a miracle, you're wrong,

که هر وقت فکر می‌کنید معجزه هستید، اشتباه می‌کنید.

so probably not the case.

پس احتمالاً این‌طور نیست.

All right, so the bottom line is this:

خیلی خوب، پس می‌توان نتیجه گرفت:

Because of the increase in speed, and because of the

به خاطر افزایش سرعت،

vast amount of habitable real estate in the cosmos, I figure

و به دلیل تعداد زیاد مکان‌های قابل سکونت در کیهان،

فکر می‌کنم قرار است در ۲۴ سال آینده سیگنالی دریافت کنیم.

we're going to pick up a signal within two dozen years.

And I feel strongly enough about that to make a bet with you:

و من آنقدر در موردش مطمئن هستم که با شما شرط ببندم:

Either we're going to find E.T. in the next two dozen years,

یا ما در ۲۴ سال آینده فرازمینی‌ها را پیدا می‌کنیم،

or I'll buy you a cup of coffee.

یا من یک فنجان قهوه برایتان می‌خرم.

So that's not so bad. I mean, even with two dozen years,

پس خیلی بد نیست. منظورم این است که در ۲۴ سال آینده

you open up your browser and there's news of a signal,

خبرهای یک سیگنال را در مرورگرتان می‌بینید

or you get a cup of coffee.

یا یک فنجان قهوه گیرتان می‌آید.

Now, let me tell you about some aspect of this that

حالا بگذارید جنبه‌ای از آن را بگویم که

people don't think about, and that is,

مردم به آن فکر نمی‌کنند که این است:

what happens? Suppose that what I say is true.

چه اتفاقی می‌افتد؟ فرض کنید چیزی که می‌گویم درست باشد.

I mean, who knows, but suppose it happens.

کسی که نمی‌داند، اما فرض کنید اتفاق می‌افتد.

Suppose some time in the next two dozen years

فرض کنید زمانی در ۲۴ سال آینده،

we pick up a faint line that tells us

یک تماس ضعیف دریافت می‌کنیم که می‌گوید

we have some cosmic company.

یک همراه کیهانی داریم.

What is the effect? What's the consequence?

چه تأثیری دارد؟ چه پیامدی دارد؟

Now, I might be at ground zero for this.

شاید در این مورد در اول راه باشم.

I happen to know what the consequence for me would be,

اتفاقاً من می‌دانم پیامدش برای من چه خواهد بود،

because we've had false alarms. This is 1997,

چون یک بار هشدار اشتباه دریافت کردیم.

سال ۱۹۹۷ بود و من این عکس را ساعت ۳ صبح گرفتم

and this is a photo I made at about 3 o'clock in the morning

in Mountain View here, when we were watching

در مانتین ویو وقتی مشغول تماشای نمایشگرهای کامپیوتر بودیم

the computer monitors because we had picked up a signal

چون سیگنالی دریافت کردیم

that we thought, "This is the real deal." All right?

که فکر می‌کردیم «دیگر خودش است».

And I kept waiting for the Men in Black to show up. Right?

و من منتظر بودم مردان سیاه‌پوش (اشاره به فیلم) خود را نشان دهند.

I kept waiting for -- I kept waiting for my mom to call,

منتظر ماندم -- منتظر ماندم مادرم زنگ بزند،

somebody to call, the government to call. Nobody called.

کسی زنگ بزند، دولت زنگ بزند. اما هیچ کس زنگ نزد.

Nobody called. I was so nervous

هیچ کس زنگ نزد. آنقدر نگران بودم

that I couldn't sit down. I just wandered around

که نمی‌توانستم بنشینم. فقط قدم می‌زدم

taking photos like this one, just for something to do.

و عکس‌های مثل این می‌گرفتم، فقط برای این که کاری کرده باشم.

Well, at 9:30 in the morning, with my head down

خُب، در ساعت ۹:۳۰ صبح، وقتی سرم روی میز بود

on my desk because I obviously hadn't slept all night,

چون شب اصلاً نخوابیده بودم،

the phone rings and it's The New York Times.

تلفن زنگ زد که [روزنامه] نیویورک تایمز بود.

And I think there's a lesson in that, and that lesson is

و فکر می‌کنم درسی برایمان داشت که این بود

that if we pick up a signal, the media, the media will be on it

که اگر سیگنالی دریافت کنیم، رسانه‌ها به آن خواهند پرداخت

faster than a weasel on ball bearings. It's going to be fast.

سریع‌تر از راسوی درون بلبرینگ. خیلی سریع.

You can be sure of that. No secrecy.

می‌توانید مطمئن باشید. رازی وجود ندارد.

That's what happens to me. It kind of ruins my whole week,

این اتفاقی است که برای من می‌افتد. کل هفته‌ام خراب می‌شود.

because whatever I've got planned that week is kind of out the window.

چون هر کاری که برای آن هفته برنامه‌ریزی کرده بودم، به هم می‌خورد.

But what about you? What's it going to do to you?

اما شما چطور؟ برای شما چه اتفاقی می‌افتد؟

And the answer is that we don't know the answer.

و پاسخ این است که پاسخ را نمی‌دانیم.

We don't know what that's going to do to you,

not in the long term, and not even very much in the short term.

که برایتان چه رخ می‌دهد،

نه در بلندمدت و نه حتی در کوتاه‌مدت.

I mean, that would be a bit like

منظورم این است که انگار

asking Chris Columbus in 1491, "Hey Chris,

از کریستف کلمب در ۱۴۹۱ بپرسیم: «هی کریس،

you know, what happens if it turns out that there's a

چه اتفاقی می‌افتد اگر مشخص شود

یک قاره بین اینجا و ژاپن وجود دارد که داری به سمتش سفر می‌کنی.

continent between here and Japan, where you're sailing to,

what will be the consequences for humanity

چه پیامدهایی برای بشر خواهد داشت

if that turns out to be the case?"

اگر مشخص شود این قاره وجود دارد؟»

And I think Chris would probably offer you some answer

و فکر می‌کنم کریس احتمالاً جوابی می‌داد

that you might not have understood, but it probably

که شاید آن را نمی‌فهمیدید، اما احتمالاً درست نبود

wouldn't have been right, and I think that to predict

و من فکر می‌کنم

در مورد پیامدهای یافتن فرازمینی‌ها نیز

what finding E.T.'s going to mean,

we can't predict that either.

ما نمی‌توانیم پیش‌بینی کنیم.

But here are a couple things I can say.

اما چند چیز را می‌توانم بگویم.

To begin with, it's going to be a society that's way in advance of our own.

برای شروع، جامعه‌ی آن‌ها بسیار جلوتر از جامعه ما است.

You're not going to hear from alien Neanderthals.

قرار نیست از فضایی‌های نئاندرتال چیزی بشنویم.

They're not building transmitters.

آن‌ها که فرستنده نمی‌سازند.

They're going to be ahead of us, maybe by a few thousand

آن‌ها جلوتر از ما هستند، شاید چند هزار سال

years, maybe by a few millions years, but substantially

شاید چند میلیون سال، اما خیلی جلوتر از ما،

ahead of us, and that means, if you can understand

و این یعنی، اگر بتوانید بفهمید چه می‌گویند،

anything that they're going to say, then you might be able

شاید قادر باشید

to short-circuit history by getting information from a society

اتصال کوتاهی از تاریخ برقرار کنید با گرفتن اطلاعات از جامعه‌ای

that's way beyond our own.

که بسیار فراتر از جامعه ما است.

Now, you might find that a bit hyperbolic, and maybe it is,

شاید بگویید کمی اغراق‌آمیز است، و شاید هم همینطور باشد،

but nonetheless, it's conceivable that this will happen,

اما با این وجود، رخ دادنش امکان‌پذیر است،

and, you know, you could consider this like, I don't know,

و می‌توانید آن را این‌گونه فرض کنید که

giving Julius Caesar English lessons and the key

به ژولیوس سزار انگلیسی یاد بدهید

to the library of Congress.

و کلید کتابخانه کنگره را به او بدهید.

It would change his day, all right?

این کار روزگار او را تغییر خواهد داد.

That's one thing. Another thing that's for sure

این یک نکته بود. چیز دیگری که قطعاً

going to happen is that it will calibrate us.

اتفاق خواهد افتاد این است که ما را کالیبره خواهد کرد.

We will know that we're not that miracle, right,

ما می‌فهمیم که یک معجزه نیستیم،

that we're just another duck in a row,

که فقط یکی از حلقه‌های زنجیره هستیم،

we're not the only kids on the block, and I think that that's

ما تنها بچه‌های محله نیستیم، و فکر می‌کنم

philosophically a very profound thing to learn.

از نظر فلسفی این یک مفهوم عمیق خواهد بود.

We're not a miracle, okay?

ما یک معجزه نیستیم، اوکی؟

The third thing that it might tell you is somewhat vague,

سومین نکته‌ای که می‌تواند به شما بگوید، به نوعی مبهم است،

but I think interesting and important,

اما فکر می‌کنم جذاب و مهم است،

and that is, if you find a signal coming from a more

و این است که اگر یک سیگنال بیابید که

advanced society, because they will be,

از یک جامعه پیشرفته‌تر می‌آید، چون اینطور خواهد بود،

that will tell you something about our own possibilities,

این چیزی در مورد احتمالات خودمان به ما می‌گوید،

that we're not inevitably doomed to self-destruction.

که در نهایت محکوم به نابودی به دست خودمان نیستیم.

Because they survived their technology,

چون آن‌ها از دست فناوری خود نجات یافتند،

we could do it too.

ما هم می‌توانیم.

Normally when you look out into the universe,

معمولاً وقتی به جهان نگاه می‌کنید،

you're looking back in time. All right?

به زمان گذشته می‌نگرید، درست است؟

That's interesting to cosmologists.

این برای کیهان‌شناسان جذاب است.

But in this sense, you actually can look into the future,

اما از این منظر، شما در واقع به آینده نگاه می‌کنید،

hazily, but you can look into the future.

به صورت مبهم، اما می‌توانید به آینده نگاه کنید.

So those are all the sorts of things that would come from a detection.

پس این‌ها چیزهایی هستند که پس از کشف رخ خواهند داد.

Now, let me talk a little bit about something that happens

حالا بگذارید در مورد چیزی صحبت کنم

even in the meantime, and that is,

که حتی در همین حال رخ می‌دهد و این است:

SETI, I think, is important, because it's exploration, and

فکر می‌کنم سِتی مهم است، به خاطر این که یک اکتشاف است

it's not only exploration, it's comprehensible exploration.

و فقط اکتشاف نیست، اکتشافِ قابل درک است.

Now, I gotta tell you, I'm always reading books about

باید بگویم من همواره کتاب‌هایی در مورد کاشفان می‌خوانم.

explorers. I find exploration very interesting,

اکتشاف برایم بسیار جذاب است،

Arctic exploration, you know, people like Magellan,

کشف قطب شمال، افرادی مثل ماژلان،

Amundsen, Shackleton, you see Franklin down there,

آمونسن، شکلتون، فرانکلین را این پایین می‌بینید،

Scott, all these guys. It's really nifty, exploration.

اسکات، همه این افراد. اکتشاف واقعاً جذاب است.

And they're just doing it because they want to explore,

و فقط این کار را می‌کنند چون می‌خواهند کشف کنند،

and you might say, "Oh, that's kind of a frivolous opportunity,"

و شاید بگویید: «آه، این نوعی فرصت بیهوده است.»

but that's not frivolous. That's not a frivolous activity,

اما بیهوده نیست. یک فعالیت بیهوده نیست،

because, I mean, think of ants.

چون، مثلاً مورچه را در نظر بگیرید.

You know, most ants are programmed to follow one another

بیشتر مورچه‌ها برنامه‌ریزی شده‌اند که همدیگر را دنبال کنند

along in a long line, but there are a couple of ants,

در یک صف طولانی، اما دو مورچه هستند،

maybe one percent of those ants, that are what they call

شاید یک درصد از آن مورچه‌ها، که مورچه‌های پیشگام نامیده می‌شوند

pioneer ants, and they're the ones that wander off.

و آن‌ها هستند که پرسه می‌زنند.

They're the ones you find on the kitchen countertop.

همان‌هایی که در آشپزخانه می‌بینید.

You gotta get them with your thumb before they

باید با انگشتتان آن‌ها را بگیرید

قبل از این که شکر یا چیزی پیدا کنند.

find the sugar or something.

But those ants, even though most of them get wiped out,

اما آن مورچه‌ها، حتی با این که بیشترشان از بین می‌روند،

those ants are the ones that are essential to the survival

آن مورچه‌ها همان‌هایی هستند که برای بقای کندو ضروری‌اند.

of the hive. So exploration is important.

پس اکتشاف مهم است.

I also think that exploration is important in terms of

همچنین فکر می‌کنم اکتشاف از این نظر مهم است که

being able to address what I think is a critical

قادر است به چیزی پاسخ دهد که فکر می‌کنم

کمبود بحرانی در جامعه ما است و آن کمبود سواد علمی است،

lack in our society, and that is the lack of science literacy,

the lack of the ability to even understand science.

کمبود توانایی برای حتی فهمیدن علم.

Now, look, a lot has been written about the

ببینید، بسیار نوشته شده است در مورد

deplorable state of science literacy in this country.

وضعیت اسفناک سواد علمی در این کشور.

You've heard about it.

در موردش شنیده‌اید.

Well, here's one example, in fact.

خُب، این یک مثال از آن است.

Polls taken, this poll was taken 10 years ago.

این نظرسنجی ۱۰ سال قبل انجام شده.

It shows like roughly one third of the public thinks

نشان می‌دهد تقریباً یک سوم مردم فکر می‌کنند

that aliens are not only out there, we're looking for them

که آدم فضایی‌ها نه تنها آن بیرون هستند، آن‌جا به دنبالشان می‌گردیم

out there, but they're here, right?

بلکه اینجا هستند.

Sailing the skies in their saucers and occasionally

با بشقاب پرنده‌هایشان در آسمان‌ها سفر می‌کنند

abducting people for experiments their parents wouldn't approve of.

و گاهی مردم را برای آزمایش‌هایی می‌دزدند که والدینشان تأیید نمی‌کنند.

Well, that would be interesting if it was true,

خُب، اگر این درست بود، جالب می‌شد،

and job security for me, but I don't think the evidence is

و شغل من را تضمین می‌کرد، اما فکر نمی‌کنم شواهد قوی وجود داشته باشد.

very good. That's more, you know, sad than significant.

این بیشتر غمگین است تا قابل توجه.

But there are other things that people believe

اما چیزهای دیگری هم وجود دارند که از نظر مردم مهم هستند،

that are significant, like the efficacy of homeopathy,

مانند تأثیر همسان‌درمانی

or that evolution is just, you know, sort of a crazy idea

یا این که تکامل، ایده‌ای مسخره است

by scientists without any legs, or, you know, evolution,

از دانشمندان بدون پا، یا می‌دانید، تکامل را می‌گویم،

all that sort of thing, or global warming.

اینجور چیزها، یا گرمایش جهانی.

These sorts of ideas don't really have any validity,

همه این ایده‌ها واقعاً اعتباری ندارند

that you can't trust the scientists.

که بتوانید به دانشمندان اعتماد کنید.

Now, we've got to solve that problem, because that's

ما باید آن مشکل را حل کنیم،

a critically important problem, and you might say,

چون یک مشکل حیاتی است و ممکن است بگویید

"Well, okay, how are we gonna solve that problem with SETI?"

«خب، چگونه قرار است آن مشکل را با سِتی حل کنیم؟»

Well, let me suggest to you that SETI obviously can't

خب، بگذارید بگویم که ستی به وضوح نمی‌تواند مشکل را حل کند،

solve the problem, but it can address the problem.

اما می‌تواند آن را خطاب قرار دهد.

It can address the problem by getting young people

می‌تواند آن را خطاب قرار دهد از طریق علاقه‌مند کردن جوانان به علم.

interested in science. Look, science is hard, it

ببینید، علم دشوار است،

has a reputation of being hard, and the facts are, it is hard,

به دشوار بودن شهره است، و واقعاً هم دشوار است،

and that's the result of 400 years of science, right?

و این نتیجه‌ی ۴۰۰ سال علم است.

I mean, in the 18th century, in the 18th century

منظورم این است که در قرن هجدهم

you could become an expert on any field of science

می‌توانستید در یک بعد از ظهر در هر حوزه علم متخصص شوید

in an afternoon by going to a library,

با رفتن به یک کتابخانه،

if you could find the library, right?

البته اگر می‌توانستید کتابخانه‌ای پیدا کنید.

In the 19th century, if you had a basement lab,

در قرن نوزدهم، اگر یک آزمایشگاه زیرزمینی داشتید،

you could make major scientific discoveries

می‌توانستید اکتشافات علمی بزرگی در خانه خودتان انجام دهید.

in your own home. Right? Because there was all this

چون همه این علوم وجود داشتند

science just lying around waiting for somebody to pick it up.

و منتظر کسی بودند که آن‌ها را پیدا کند.

Now, that's not true anymore.

حالا، این دیگر درست نیست.

Today, you've got to spend years in grad school

امروزه، باید سال‌ها را در تحصیلات تکمیلی

and post-doc positions just to figure out what

و موقعیت‌های پست‌دکترا بگذرانید

فقط برای این که متوجه شوید سؤالات مهم کدامند.

the important questions are.

It's hard. There's no doubt about it.

دشوار است. شکی در آن نیست.

And in fact, here's an example: the Higgs boson,

و در واقع، یک مثالش این است: بوزون هیگز،

finding the Higgs boson.

یافتن بوزون هیگز.

Ask the next 10 people you see on the streets,

از ۱۰ نفر بعدی که در خیابان می‌بینید بپرسید،

"Hey, do you think it's worthwhile to spend billions

«هی، فکر می‌کنی ارزشش را دارد که

of Swiss francs looking for the Higgs boson?"

میلیاردها فرانک سوئیس برای جستجوی بوزون هیگز خرج شود؟»

And I bet the answer you're going to get, is,

و شرط می‌بندم پاسخی که می‌گیرید این است:

"Well, I don't know what the Higgs boson is,

«خب، من نمی‌دانم بوزون هیگز چیست

and I don't know if it's important."

و نمی‌دانم که مهم است یا نه.»

And probably most of the people wouldn't even know

و احتمالاً بیشتر مردم حتی نمی‌دانند

the value of a Swiss franc, okay?

ارزش فرانک سوئیس چقدر است.»

And yet we're spending billions of Swiss francs on this problem.

و با این حال، ما میلیاردها فرانک سوئیس را برای این مشکل خرج می‌کنیم.

Okay? So that doesn't get people interested in science

پس این مردم را به علم علاقه‌مند نمی‌کند

because they can't comprehend what it's about.

چون نمی‌توانند آن را درک کنند.

SETI, on the other hand, is really simple.

اما سِتی واقعاً ساده است.

We're going to use these big antennas and we're going to

از این آنتن‌های بزرگ استفاده می‌کنیم و سعی می‌کنیم سیگنال‌ها را بشنویم.

try to eavesdrop on signals. Everybody can understand that.

همه می‌توانند آن را بفهمند.

Yes, technologically, it's very sophisticated,

بله، از نظر فنی خیلی پیچیده است،

but everybody gets the idea.

اما همه متوجه ایده‌ی آن می‌شوند.

So that's one thing. The other thing is, it's exciting science.

پس این یک نکته است. نکته دیگر این است که یک علم هیجان‌انگیز است.

It's exciting because we're naturally interested

هیجان‌انگیز است چون ما به طور طبیعی

in other intelligent beings, and I think that's

به سایر موجودات هوشمند علاقه‌مندیم، و فکر می‌کنم

part of our hardwiring.

این بخشی از وجود ما است.

I mean, we're hardwired to be interested

یعنی ما ساخته شده‌ایم

in beings that might be, if you will, competitors,

تا به موجوداتی که می‌توانند هم‌آوردمان باشند، علاقه‌مند باشیم،

or if you're the romantic sort, possibly even mates. Okay?

یا احتمالاً عاشقشان شویم.

I mean, this is analogous to our interest in things that

این مشابه علاقه ما به موجوداتی است

have big teeth. Right?

که دندان‌های بزرگی دارند.

ما به موجودات دارای دندان‌های بزرگ علاقه داریم

We're interested in things that have big teeth, and you

can see the evolutionary value of that, and you can also see

و می‌توانید تکامل ارزش آن را ببینید

و همچنین پیامدهای عملی آن را با مشاهده شبکه انیمال پلنت ببینید.

the practical consequences by watching Animal Planet.

You notice they make very few programs about gerbils.

متوجه می‌شوید که برنامه‌های خیلی کمی در مورد موش‌ها می‌سازند.

It's mostly about things that have big teeth.

بیشتر درباره آن‌هایی است که دندان‌های بزرگ دارند.

Okay, so we're interested in these sorts of things.

اوکی، پس ما به این جور چیزها علاقه داریم.

And not just us. It's also kids.

و فقط ما اینطور نیستیم. بچه‌ها هم همینطورند.

This allows you to pay it forward by using this subject as a

بدین ترتیب می‌توانید از این موضوع به عنوان

hook to science, because SETI involves all kinds of science,

طعمه‌ای برای علم استفاده کنید، چون سِتی تمام انواع علوم را دربرمی‌گیرد،

obviously biology, obviously astronomy,

مشخصاً زیست‌شناسی و ستاره‌شناسی،

but also geology, also chemistry, various scientific

اما همچنین زمین‌شناسی و شیمی،

رشته‌های علمی مختلفی می‌توانند در این پوشش ارائه شوند که

disciplines all can be presented in the guise of,

"We're looking for E.T."

«ما به دنبال فرازمینی‌ها می‌گردیم.»

So to me this is interesting and important, and in fact,

برای من این جذاب و مهم است است و در واقع،

it's my policy, even though I give a lot of talks to adults,

این سیاست من است، اگرچه من برای بزرگسالان خیلی سخنرانی می‌کنم،

you give talks to adults, and two days later they're back where they were.

برای بزرگسالان سخنرانی می‌کنید و دو روز بعد، به همان جای اول برمی‌گردند.

But if you give talks to kids, you know,

اما اگر برای بچه‌ها سخنرانی کنید،

one in 50 of them, some light bulb goes off, and they think,

یکی از ۵۰ نفرشان، ایده‌ای به ذهنش می‌رسد و فکر می‌کند

"Gee, I'd never thought of that," and then they go,

«اوه، هیچ وقت به آن فکر نکرده بودم.»

you know, read a book or a magazine or whatever.

و می‌روند و کتاب، مجله یا چیزی می‌خوانند.

They get interested in something.

به چیزی علاقه‌مند می‌شوند.

Now it's my theory, supported only by anecdotal,

حالا این تئوری من است،

تنها بر اساس مشاهدات شخصی‌ام، اما به هر حال،

personal anecdotal evidence, but nonetheless,

that kids get interested in something between the ages

که بچه‌ها در هشت تا یازده سالگی، به چیزی علاقه‌مند می‌شوند.

of eight and 11. You've got to get them there.

باید آن زمان آن‌ها را دریابید.

So, all right, I give talks to adults, that's fine, but I try

پس خب، من برای بچه‌ها سخنرانی می‌کنم که خوب است،

and make 10 percent of the talks that I give,

اما سعی می‌کنم ۱۰ درصد از سخنرانی‌هایم را

I try and make those for kids.

برای بچه‌ها درست کنم.

I remember when a guy came to our high school, actually,

یادم می‌آید شخصی به دبیرستانمان آمده بود

it was actually my junior high school. I was in sixth grade.

در واقع دوره متوسطه اول بودم. کلاس ششم بودم.

And he gave some talk. All I remember from it

و با من صحبت کرد. تنها چیزی که از آن یادم می‌آید

was one word: electronics.

یک کلمه است: الکترونیک.

It was like Dustin Hoffman in "The Graduate," right,

مثل داستین هافمن در [فیلم] فارغ‌التحصیل بود،

when he said "plastics," whatever that means, plastics.

وقتی گفت «پلاستیک»، هر معنایی که داشت، پلاستیک.

All right, so the guy said electronics. I don't remember

پس آن شخص گفت الکترونیک. چیز دیگری یادم نمی‌آید.

anything else. In fact, I don't remember anything

در واقع، هیچ کدام از چیزهایی که

that my sixth grade teacher said all year,

معلم کلاس ششم گفته بود را یادم نمی‌آید.

but I remember electronics.

اما الکترونیک را به خاطر دارم.

And so I got interested in electronics, and you know,

و به این ترتیب به الکترونیک علاقه‌مند شدم

I studied to get my ham license. I was wiring up stuff.

و آنقدر مطالعه کردم تا مجوز رادیوی آماتور گرفتم. وسایل را سیم‌کشی می‌کردم.

Here I am at about 15 or something, doing that sort of stuff.

اینجا حدود ۱۵ سال دارم و این کارها را انجام می‌دادم.

Okay? That had a big effect on me.

این تأثیر بزرگی روی من داشت.

So that's my point, that you can have a big effect

منظورم این است

که می‌توانید تأثیر بزرگی روی این بچه‌ها داشته باشید.

on these kids.

In fact, this reminds me, I don't know, a couple years ago

در واقع، این به یادم می‌آورد که چند سال قبل

I gave a talk at a school in Palo Alto

یک سخنرانی در مدرسه‌ای در پالو آلتو داشتم

where there were about a dozen 11-year-olds

که چندین بچه ۱۱ ساله

that had come to this talk.

در آن حضور داشتند.

I had been brought in to talk to these kids for an hour.

من را برده بودند که یک ساعت برای این بچه‌ها صحبت کنم.

Eleven-year-olds, they're all sitting in a little semi-circle

بچه‌های یازده ساله، به صورت نیم‌دایره نشسته بودند

looking up at me with big eyes, and I started,

و با تعجب به من نگاه می‌کردند، و من شروع کردم

there was a white board behind me, and I started off

پشت سرم، یک وایت‌بورد بود

by writing a one with 22 zeroes after it, and I said,

روی آن عدد یک به همراه ۲۲ صفر نوشتم و گفتم

"All right, now look, this is the number of stars

«خیلی خوب ببینید، این تعداد ستاره‌ها

in the visible universe, and this number is so big

در جهان قابل مشاهده است که عدد بسیار بزرگی است

there's not even a name for it."

آنقدر بزرگ که حتی اسمی ندارد.»

And one of these kids shot up his hand, and he said,

یکی از بچه‌ها دستش را بلند کرد و گفت

"Well, actually there is a name for it.

«خب، راستش اسمی دارد.

It's a sextra-quadra-hexa-something or other." Right?

اسمش سکسترا-کوادرا-هگزا-چیزی است.»

Now, that kid was wrong by four orders of magnitude,

آن بچه، چهار توان را اشتباه گفت،

but there was no doubt about it, these kids were smart.

اما شکی نبود که این بچه‌ها باهوش بودند.

Okay? So I stopped giving the lecture.

اوکی؟ پس من درس دادن را متوقف کردم.

All they wanted to do was ask questions.

فقط می‌خواستند سؤال بپرسند.

In fact, my last comments to these kids, at the end I said,

در واقع، آخرین چیزی که به این بچه‌ها گفتم این بود که

"You know, you kids are smarter

«می‌دانید، شما بچه‌ها باهوش‌تر از

than the people I work with." Now — (Laughter)

افرادی هستید که من با آن‌ها کار می‌کنم.» (خنده)

They didn't even care about that.

حتی برایشان مهم نبود.

What they wanted was my email address

تنها چیزی که می‌خواستند، آدرس ایمیل من بود

so they could ask me more questions. (Laughter)

تا بتوانند سؤال‌های بیشتری بپرسند. (خنده)

Let me just say, look, my job is a privilege

بگذارید فقط بگویم، ببینید شغل من یک امتیاز است

because we're in a special time.

چون ما در زمانی استثنایی هستیم.

Previous generations couldn't do this experiment at all.

نسل‌های قبل به هیچ وجه قادر نبودند این آزمایش را انجام دهند.

In another generation down the line,

در پایان نسل بعد،

I think we will have succeeded.

فکر می‌کنم ما موفق خواهیم شد.

So to me, it is a privilege, and when I look in the mirror,

پس برای من، این یک امتیاز است و وقتی به آینه نگاه می‌کنم،

the facts are that I really don't see myself.

واقعیت این است که خودم را نمی‌بینم.

What I see is the generation behind me.

چیزی که می‌بینم نسل بعد از من است.

These are some kids from the Huff School, fourth graders.

این‌ها بچه‌های کلاس چهارم مدرسه‌ی هاف هستند

I talked there, what, two weeks ago, something like that.

که دو هفته پیش برایشان صحبت کردم.

I think that if you can instill some interest in science

فکر می‌کنم اگر بتوانید الهام‌بخش علاقه به علم باشید

and how it works, well, that's a payoff

و این که چگونه کار می‌کند، خب، این خودش دستمزد بزرگی است.

beyond easy measure. Thank you very much.

خیلی ممنون.

(Applause)

(تشویق)