Alice Goffman: How we're priming some kids for college — and others for prison

آلیس گافمن: چطور برخی بچه ها را به دانشگاه سوق می دهیم و عده دیگری را به زندان

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

On the path that American children travel to adulthood,

در مسیری که کودکان آمریکا به بزرگسالی سفر می کنند،

two institutions oversee the journey.

دو نهاد بر آنها نظارت دارد.

The first is the one we hear a lot about: college.

اولی چیزی است که درباره آن زیاد شنیده ایم: دانشگاه.

Some of you may remember the excitement that you felt

برخی از ما هیجان

when you first set off for college.

اولین روز دانشگاه را به خاطر داریم.

Some of you may be in college right now

برخی از شما شاید الان در دانشگاه باشد

and you're feeling this excitement at this very moment.

و هیجان آن را هر لحظه احساس کنید.

College has some shortcomings.

دانشگاه کاستی‌هایی هم دارد.

It's expensive; it leaves young people in debt.

گران است؛ و دانشجویان را بدهکار می‌کند.

But all in all, it's a pretty good path.

اما با همه اینها، مسیر خیلی خوبی است.

Young people emerge from college with pride and with great friends

جوانان دانشگاه را با احساس افتخار و دوستان خوب

and with a lot of knowledge about the world.

و دانش زیادی در باره جهان ترک می کنند.

And perhaps most importantly,

و شاید مهم‌تر از همه،

a better chance in the labor market than they had before they got there.

شانس بهتری در بازار کار از سایرین دارند.

Today I want to talk about the second institution

امروز می‌خواهم درباره نهاد دوم صحبت کنم

overseeing the journey from childhood to adulthood in the United States.

که نظارت بر سفر از کودکی به بزرگسالی در ایلات متحده دارد.

And that institution is prison.

این نهاد زندان است.

Young people on this journey are meeting with probation officers

جوانان در این سفر به جای آموزگار

instead of with teachers.

افسر آزادی مشروط را ملاقات می‌کنند.

They're going to court dates instead of to class.

آنها به جای کلاس درس به دادگاه می‌روند.

Their junior year abroad is instead a trip to a state correctional facility.

به عوض سفر خارج کشور،سال سومی‌ها به سفری به مراکز تادیبی دولت می روند.

And they're emerging from their 20s

آنها دهه بیست عمرشان را پشت سر مس گذارند

not with degrees in business and English,

ولی نه با مدرک بازرگانی یا انگلیسی،

but with criminal records.

بلکه با سوابق جنایی.

This institution is also costing us a lot,

همچنین این نهاد برای ما هزینه زیادی در بر دارد،

about 40,000 dollars a year

حدود ۴۰٫۰۰۰ دلار در سال

to send a young person to prison in New Jersey.

برای فرستادن یک نوجوان به زندان در نیوجرسی.

But here, taxpayers are footing the bill

اما در اینجا مالیات دهندگان‌ هزینه آن را می‌پردازند

and what kids are getting is a cold prison cell

و یک سلول سرد آن چیزی است که نوجوانان می‌گیرند

and a permanent mark against them when they come home

و سابقه ای که هنگام برگشت به خانه

and apply for work.

و درخواست شغل همیشه همراهشان هست.

There are more and more kids on this journey to adulthood

امروزه در ایالات متحده نسبت به قبل نوجوانان

than ever before in the United States and that's because in the past 40 years,

بیشتر و بیشتری در این سفر به بزرگسالی می‌رسند، و این به دلیل آن است که در ۴۰ سال گذشته،

our incarceration rate has grown by 700 percent.

نرخ باورنکردی زنانیان ۷۰۰ درصد افزایش پیدا کرده است.

I have one slide for this talk.

اسلاید برای این سخنرانی آماده کردم.

Here it is.

اینه.

Here's our incarceration rate,

این نرخ باورنکردی ماست،

about 716 people per 100,000 in the population.

حدود ۷۱۶ نفر از هر ۱۰۰٫۰۰۰ نفر.

Here's the OECD countries.

و این کشورهای سازمان همکاری اقتصادی و توسعه است.

What's more, it's poor kids that we're sending to prison,

بیشتر از آن، نوجوانان فقیری اند که به زندان می‌اندازیم،

too many drawn from African-American and Latino communities

بیشتر آنها ازجوامع آمریکای های آفریقایی تبار و لاتین هستند،

so that prison now stands firmly between the young people trying to make it

بنابراین اکنون زندانی محکم بین افراد جوانی که تلاش می‌کنند زندگی را بسازند

and the fulfillment of the American Dream.

و تحقق رویای آمریکایی ایستاده است.

The problem's actually a bit worse than this

احتمالا کمی بدتر از این هم هست

'cause we're not just sending poor kids to prison,

زیرا ما تنها نوجوانان را به زندان نمی‌اندازیم،

we're saddling poor kids with court fees,

بلکه به نوجوانان فقیر هزینه دادگاه را نیز تحمیل می‌کنیم،

with probation and parole restrictions,

با آزادی مشروط محدودیت ها،

with low-level warrants,

با احکام دادگاهی سطح پایین،

we're asking them to live in halfway houses and on house arrest,

از آنها می‌خواهیم که در نیمه راه خانه‌ها و بازداشت خانگی زندگی کنند،

and we're asking them to negotiate a police force

ما از آنها می‌خواهیم با نیروی پلیس

that is entering poor communities of color,

که به جوامع فقیر رنگین پوست وارد می شوند گفتگو کنند،

not for the purposes of promoting public safety,

نه به منظور اهداف ترویج امنیت عمومی،

but to make arrest counts, to line city coffers.

بلکه برای تعداد دستگیر شدگان، برای پیشنهاد بودجه شهرها.

This is the hidden underside to our historic experiment in punishment:

این قسمت زیرین پنهان آزمایش تاریخی ما برای مجازات است :

young people worried that at any moment, they will be stopped, searched and seized.

جوانان نگران آن هستند که در هر لحظه، آنها را نگه‌ دارند، جستجو کنند و توقیف‌شان کنند.

Not just in the streets, but in their homes,

نه تنها در خیابان ها، بلکه در خانه‌هایشان،

at school and at work.

در مدرسه و در محل کارشان.

I got interested in this other path to adulthood

زمانی که من در دانشگاه پنسیلوانیا

when I was myself a college student

در ابتدای سال ۲۰۰۰ دانشجو بودم،

attending the University of Pennsylvania

به مسیر دیگر رسیدن به بزرگسالی

in the early 2000s.

علاقمند شدم.

Penn sits within a historic African-American neighborhood.

پن بین یک منطقه تاریخی آمریکاـ آفریقایی قرار دارد.

So you've got these two parallel journeys going on simultaneously:

بنابراین شما این دو سفر موازی را که بطور همزمان پیش می روند را دارید:

the kids attending this elite, private university,

نوجوانانی که به این دانشگاه خصوصی نخبگان می روند،

and the kids from the adjacent neighborhood,

و نوجوانانی محله مجاور،

some of whom are making it to college,

برخی از آنها سعی می‌کردند که به دانشگاه بیایند،

and many of whom are being shipped to prison.

و خیلی از آنها به زندان‌ها فرستاده شدند.

In my sophomore year, I started tutoring a young woman who was in high school

در سال دوم دانشگاهم، من شروع به آموزش زن جوانی کردم که به دبیرستان می رفت

who lived about 10 minutes away from the university.

و ده دقیقه دورتر از دانشگاه زندگی می کرد.

Soon, her cousin came home from a juvenile detention center.

خیلی زود، پسر عمویش از یک مرکز بازداشت به خانه آمد.

He was 15, a freshman in high school.

او ۱۵ ساله و در سال اول دبیرستان بود.

I began to get to know him and his friends and family,

من شروع به آشنایی با او و خانواده‌اش کردم،

and I asked him what he thought about me writing about his life

و از او پرسیدم که نظرش در مورد اینکه من درباره او و خانواده‌اش برای پایان‌نامه دانشگاهم

for my senior thesis in college.

بنویسم چیست.

This senior thesis became a dissertation at Princeton

این پایان‌نامه تبدیل به یک رساله در دانشگاه پریستون شد

and now a book.

و حالا تبدیل به یک کتاب شده است.

By the end of my sophomore year,

تا پایان سال دوم دانشگاه،

I moved into the neighborhood and I spent the next six years

من به آن محله نقل‌ مکان کردم و شش سال بعدی را

trying to understand what young people were facing as they came of age.

برای فهمیدن اینکه نوجوانان که به این سن می رسند با چه مسائلی روبرو هستند را در آنجا گذراندم.

The first week I spent in this neighborhood,

اولین هفته‌ای را در آن محله گذراندم،

I saw two boys, five and seven years old,

دو پسر را دیدم، که پنج و هفت ساله بودند،

play this game of chase,

با هم تعقیب و گریز بازی می کردند،

where the older boy ran after the other boy.

پسر بزرگتر دنبال کوچکتر می دوید.

He played the cop.

من نقش پلیس را بازی می کنم.

When the cop caught up to the younger boy,

هنگامی که پلیس پسر کوچکتر را گرفت،

he pushed him down,

او را به زمین خوابانید،

handcuffed him with imaginary handcuffs,

دستبند خیالی را به دستانش زد،

took a quarter out of the other child's pocket,

چیزی از جیب پیر بچه دیگر برون آورد،

saying, "I'm seizing that."

. گفت،"من این را توقیف می کنم"

He asked the child if he was carrying any drugs

او از بچه پرسید ایا مواد مخدر حمل می کند

or if he had a warrant.

و ایا او حکم دادگاهی دارد.

Many times, I saw this game repeated,

بارها و بارها من این بازی را دیدم،

sometimes children would simply give up running,

گاهی کودکان به راحتی تسلیم می شدند،

and stick their bodies flat against the ground

و روی زمین به صورت

with their hands above their heads, or flat up against a wall.

با دستان بالای سرشان دراز می کشیدند و یا رو به دیوار می ایستادند

Children would yell at each other,

کودکان سر هم فریاد می زدند،

"I'm going to lock you up,

"تو را به زندان می‌اندازم،

I'm going to lock you up and you're never coming home!"

تو را به زندان می‌اندازم و تو هرگز به خانه بر‌نخواهی گشت."

Once I saw a six-year-old child pull another child's pants down

یکبار من یک پسر بچه شش ساله را دیدم که شلوار بچه دیگری را پائین کشید

and try to do a cavity search.

و تلاش می کرد که بازدید بدنی کند.

In the first 18 months that I lived in this neighborhood,

در ۱۸ ماه اولیه که من در آن محله زندگی می کردم،

I wrote down every time I saw any contact between police

من هر بار می دیم که بین پلیس و

and people that were my neighbors.

همسایه‌هایم گفتگویی می شد را می نوشتم.

So in the first 18 months,

خب در ۱۸ ماه اول،

I watched the police stop pedestrians or people in cars,

شاهد بودم که پلیس افراد پیاده و یا در خودرو را متوقف می کنند،

search people, run people's names,

آنها را جستجو می کنند، نامشان را فریاد می‌زنند،

chase people through the streets,

در خیابان تعقیب‌شان می‌کنند

pull people in for questioning,

افراد را برای بازجویی می کشانند،

or make an arrest every single day, with five exceptions.

یا اینکه هر روز دستگیر می‌شوند، با پنج استثناء.

Fifty-two times, I watched the police break down doors,

۲۵ بار، من دیدم که پلیس در را شکست،

chase people through houses

افراد را در خانه تعقیب کرد

or make an arrest of someone in their home.

یا افراد را در خانه دستگیر کردند.

Fourteen times in this first year and a half,

۱۴ بار در یکسال و نیم اول،

I watched the police punch, choke, kick, stomp on or beat young men

من پلیس را که نوجوانان را می زد، گلویشان را گرفته بود، ضربه بهشان می زد، لگد بهشان می زد و ضرب و شتم می کرد

after they had caught them.

و بعد آنها را دستگیر می‌کرد را تماشا کردم.

Bit by bit, I got to know two brothers,

ذره ذره من شروع به آشنایی با دو برادر کردم،

Chuck and Tim.

به نام‌های چاک و تیم.

Chuck was 18 when we met, a senior in high school.

هنگامی که چاک را دیدم ۱۸ ساله بود، سال آخر دبیرستان.

He was playing on the basketball team and making C's and B's.

او در دبیرستان بسکتبال بازی می کرد و بازی های کامپیوتری درست می‌کرد.

His younger brother, Tim, was 10.

برادر کوچکتر او ، تیم ۱۰ ساله بود.

And Tim loved Chuck; he followed him around a lot,

تیم عاشق چاک بود؛ و خیلی اوقات همه جا به دنبال او می رفت

looked to Chuck to be a mentor.

به چاک به شکل یک مربی نگاه می کرد.

They lived with their mom and grandfather

آنها با مادرشان و پدر بزرگشان

in a two-story row home with a front lawn and a back porch.

در یک خانه دوطبقه که جلوی آن چمنکاری و ایوانی در عقب خانه زندگی می کردند.

Their mom was struggling with addiction all while the boys were growing up.

مادرشان با اعتیاد درگیر بود درحالی که پسرها بزرگ می شدند.

She never really was able to hold down a job for very long.

او هرگز قادر به نگه داشتن شغلش برای مدت زیادی نبود.

It was their grandfather's pension that supported the family,

این حقوق بازنشستگی پدر بزرگشان بود که خانواده را تامین می‌کرد.

not really enough to pay for food and clothes

که مبلغ کافی برای غذا و لباس

and school supplies for growing boys.

و وسایل تحریر مدرسه پسرها نبود.

The family was really struggling.

این خانواده واقعا مشکل داشتند.

So when we met, Chuck was a senior in high school.

خب هنگامی که من چاک را دیدم، او سال آخر دبیرستان بود.

He had just turned 18.

او تازه وارد ۱۸ سالگی شده بود.

That winter, a kid in the schoolyard

آن زمستان، یک نوجوان در حیاط مدرسه

called Chuck's mom a crack whore.

به مادر چاک گفته بود فاحشه مواد مخدر.

Chuck pushed the kid's face into the snow

and the school cops charged him with aggravated assault.

و پلیس مدرسه او متهم به حمله شدید کرده بود.

The other kid was fine the next day,

نوجوان دیگر روز بعد خوب بود،

I think it was his pride that was injured more than anything.

فکر می‌کنم که غرور زیادی داشت که مجروح شده بود.

But anyway, since Chuck was 18,

به هر صورت، چون که چاک ۱۸ ساله بود،

this agg. assault case sent him to adult county jail

این حمله شدید او را به زندان بزرگسالان

on State Road in northeast Philadelphia,

استید رود در شمال شرق فیلادلفیا فرستاد

where he sat, unable to pay the bail -- he couldn't afford it --

جایی که او قادر به پرداخت وثیقه نبود--، او توانایی پراخت را نداشت--

while the trial dates dragged on and on and on

درحالی که دادگاه این را ادامه داد و داد و داد

through almost his entire senior year.

تا تقریبا تمام سال آخر تحصیل او.

Finally, near the end of this season,

و در نهایت، نزدیک اخر فصل،

the judge on this assault case threw out most of the charges

قاضی مروبوط به پرونده حمله خشونت آمیز در بیشتر موارد از او رفع اتهام کرد

and Chuck came home

و چاک به خانه آمد

with only a few hundred dollars' worth of court fees hanging over his head.

با چند صد دلار هزینه دادگاه که بر دوشش گذاشته شده بود.

Tim was pretty happy that day.

تیم آن روز خیلی خوشحال بود.

The next fall, Chuck tried to re-enroll as a senior,

سال بعد چاک خواست که برای سال آخر دبیرستان ثبت نام کند،

but the school secretary told him that

اما مسئول مدرسه به او گفت که

he was then 19 and too old to be readmitted.

او ۱۹ ساله است ونمی تواند ثبت نام کند.

Then the judge on his assault case issued him a warrant for his arrest

سپس قاضی برای اتهام حمله شدید حکم بازداشت او را صادر کرد

because he couldn't pay the 225 dollars in court fees

زیرا نمی توانست ۲۲۵ دلار هزینه دادگاه را بپردازد

that came due a few weeks after the case ended.

که چند روز پس از اینکه موضوع خاتمه یافته بود از طرف دادگاه آمده بود.

Then he was a high school dropout living on the run.

حالا او دانش آموز ترک تحصیل کرده و با اجرای یک حکم شده بود.

Tim's first arrest came later that year

دستگیری تیم برای اولین بار سال بعد اتفاق افتاد

after he turned 11.

هنگامی که او ۱۱ ساله بود.

Chuck had managed to get his warrant lifted

چاک موفق شده بود که حکم دادگاهش را بگیرد

and he was on a payment plan for the court fees

و او در برنامه پرداخت هزینه دادگاه بود

and he was driving Tim to school in his girlfriend's car.

و داشت تیم را به مدرسه با خودرو دوست دخترش می برد.

So a cop pulls them over, runs the car,

که پلیس آنها را نگه داشت، اتومبیل را کنترل کرد،

and the car comes up as stolen in California.

و معلوم شد که خودرو از کالیفرنیا دزدیده شده.

Chuck had no idea where in the history of this car it had been stolen.

چاک از پیشینه خودرو که دزدی هست هیچ اطلاعی نداشت.

His girlfriend's uncle bought it from a used car auction

عموی دوست دخترش این را از یک نمایشگاه اتومبیل

in northeast Philly.

در شمال فیلادلفیا خرید بود.

Chuck and Tim had never been outside of the tri-state,

چاک و تیم هرگز در خارج ازاین سه ایالت نبودند،

let alone to California.

چه برسد به کالیفرنیا.

But anyway, the cops down at the precinct

اما به هر حال، پلیس

charged Chuck with receiving stolen property.

چاک با اتهام دریافت اموال به سرقت رفته بازداشت کرد.

And then a juvenile judge, a few days later,

و سپس یک قاضی جوان چند روز بعد،

charged Tim, age 11,

تیم ۱۱ ساله را متهم کرد

with accessory to receiving a stolen property

به همدستی به دریافت اموال سرقتی

and then he was placed on three years of probation.

و سپس برای او حکم سه سال حبس تعلیقی صادر کرد.

With this probation sentence hanging over his head,

و این حکم حبس تعلیقی بالای سر او بود،

Chuck sat his little brother down

چاک برادرش را نشاند و به او

and began teaching him how to run from the police.

آموزش داد که چگونه از پلیس فرار کند.

They would sit side by side on their back porch

آنها کنار هم در ایوان خانه می نشستند

looking out into the shared alleyway

و به کوچه نگاه می‌کردند

and Chuck would coach Tim how to spot undercover cars,

و چاک به تیم یاد می داد که چگونه خودرو پلیس مخفی را تشخیص دهد.

how to negotiate a late-night police raid, how and where to hide.

چگونه با پلیس آخر شب گفتگو کند، چگونه و کجا پنهان شود.

I want you to imagine for a second

می‌خواهم برای یک ثانیه تصور کنید

what Chuck and Tim's lives would be like

که زندگی تیم و چاک چگونه می توانست باشد

if they were living in a neighborhood where kids were going to college,

اگر آنها در محله ای زندگی می‌کردند که نوجوانان به دانشگاه

not prison.

به جای زندان می رفتند.

A neighborhood like the one I got to grow up in.

مانند محله‌ای که من در آن بزرگ شدم.

Okay, you might say.

بسیار خوب، شاید شما بگوید

But Chuck and Tim, kids like them, they're committing crimes!

که بچه هایی مانند چاک و تیم جرم مرتکب شده اند!

Don't they deserve to be in prison?

ایا مستحق زندان نیستند؟

Don't they deserve to be living in fear of arrest?

ایا مستحق نگرانی و ترس از دستگیری نباید باشند؟

Well, my answer would be no.

خب،پاسخ من نه هست.

They don't.

آنها شایسته زندان نیستند.

And certainly not for the same things that other young people

فطعا آنها خیلی متفاوت از سایر نوجوانان

with more privilege are doing with impunity.

که امتیازات بیشتر و مصونیت از مجازات بیشتری دارند نیستند.

If Chuck had gone to my high school,

اگر چاک و تیم به مدرسه من می رفتند،

that schoolyard fight would have ended there,

دعوای مدرسه همانجا پایان می یافت،

as a schoolyard fight.

به عنوان یک دعوای مدرسه ای.

It never would have become an aggravated assault case.

هرگز تبدیل به مورد حمله شدید نمی‌شد.

Not a single kid that I went to college with

هیچ یک از نوجوانانی که من با آنها به مدرسه رفتم

has a criminal record right now.

الان پیشینه کیفری ندارند.

Not a single one.

حتی یکی.

But can you imagine how many might have if the police had stopped those kids

اما می‌توانید تصور کنید چند نفر انها آگر پلیس آنها را نگه می‌داشت

and searched their pockets for drugs as they walked to class?

و جیب‌هایشان را برای مواد مخدرجستجو می‌کرد هنگامی که به کلاس وارد می شدند مواد مخدر داشتند؟

Or had raided their frat parties in the middle of the night?

یا اگر به مهمانی شبانه آنها پلیس یورش برده بود ( چند نفر از آنها مواد مخدر داشتند)؟

Okay, you might say.

بسیار خوب، شاید بگوید.

But doesn't this high incarceration rate

اما ایا ممکن هست که نرخ بالای زندانی

partly account for our really low crime rate?

عامل پائین بودن نرخ بزهکاری باشد؟

Crime is down. That's a good thing.

بزهکاری کم شده. این چیز خوبیست.

Totally, that is a good thing. Crime is down.

مجموعا این که بزهکاری کم شده چیزخوبی هست. بزهکاری کم است.

It dropped precipitously in the '90s and through the 2000s.

و شتاب آن از دهه ۱۹۹۰ تا دهه ۲۰۰۰ کاهش یافته است.

But according to a committee of academics

اما بر اساس گزارش کمیته دانشگاهی

convened by the National Academy of Sciences last year,

که توسط آکادمی ملی علوم در سال گذشته جمع آوری شده،

the relationship between our historically high incarceration rates

رابطه بین میزان زندانیان زیاد

and our low crime rate is pretty shaky.

و نرخ پایین بزهکاری ما بسیار تکان دهنده هست.

It turns out that the crime rate goes up and down

نرخ بزهکاری بالا و پائین می رود

irrespective of how many young people we send to prison.

صرف نظر از اینکه ما چه تعداد نوجوانان را به زندان می فرستیم.

We tend to think about justice in a pretty narrow way:

ما تمایل داریم که درباره عدالت خیلی بسته فکر کنیم :

good and bad, innocent and guilty.

خوب و بد، بی گناه و گناهکار.

Injustice is about being wrongfully convicted.

بی عدالتی یعنی اشتباها محکوم شدن .

So if you're convicted of something you did do,

بنابراین اگر شما برای کاری که کردید محکوم شدید،

you should be punished for it.

شما باید برای این مجازات شوید.

There are innocent and guilty people,

افراد گناه کارند یا بی گناه،

there are victims and there are perpetrators.

افراد یا قربانی‌اند و یا بزهکار.

Maybe we could think a little bit more broadly than that.

شاید بتوانیم کمی گسترده تر در این باره فکر کنیم.

Right now, we're asking kids who live in the most disadvantaged neighborhoods,

اکنون، از نوجوانانی که در محله ‌های محروم زندگی می کنند

who have the least amount of family resources,

کسانی که درآمد خانواده آنها در پائین ترین سطح هست،

who are attending the country's worst schools,

کسانی که به بدترین مدارس کشور می روند،

who are facing the toughest time in the labor market,

کسانی که با شرایط سخت بازار کار روبرو هستند،

who are living in neighborhoods where violence is an everyday problem,

کسانی که در محله هایی که خشونت مشکل هر روزه آنهاست،

we're asking these kids to walk the thinnest possible line --

ما از این نوجوانان می‌خواهیم که از روی باریکترین مسیر عبور کنند--

to basically never do anything wrong.

و اساسا هیچ خطایی نداشته باشند.

Why are we not providing support to young kids facing these challenges?

چرا ما برای این نوجوانان که با چالش روبرو هستند کمک و پشتیبانی را فراهم نمی کنیم؟

Why are we offering only handcuffs, jail time and this fugitive existence?

چرا ما تنها به آنها دستبند، زندان و متواری شدن را عرضه می کنیم؟

Can we imagine something better?

ایا می‌توانیم چیز بهتری را تصور کنیم؟

Can we imagine a criminal justice system that prioritizes recovery,

آیا می توانیم یک سیستم عدالت کیفری را تصور کنیم که به بخود آمدن،

prevention, civic inclusion,

پیشگیری، گنجاندن مدنی اولویت دهد

rather than punishment?

تا به مجازات؟

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

A criminal justice system that acknowledges

یک سیستم عدالت کیفری که اذعان کند که

the legacy of exclusion that poor people of color in the U.S. have faced

میراث محرومیتی که مردم فقیر رنگ پوست در ایالات متحده با آن روبرو بوده اند

and that does not promote and perpetuate those exclusions.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

And finally, a criminal justice system that believes in black young people,

و در نهایت، یک سیستم عدالت کیفری که نوجوانان سیاه پوست را باور داشته باشد،

rather than treating black young people as the enemy to be rounded up.

به جای انکه با نوجوانان سیاه پوست به عنوان دشمنی که باید دستگیر شوند برخورد کند.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

The good news is that we already are.

خبر خوب این است که ما اینکار را شروع کرده‌ایم.

A few years ago, Michelle Alexander wrote "The New Jim Crow,"

چند سال پیش، میشل آلکساندار کناب "نیو جیم کرو " را نوشت،

which got Americans to see incarceration as a civil rights issue

که مردم آمریکا موضوع زندانیان را به عنوان یک مسئله حقوق مدنی ببینند

of historic proportions in a way they had not seen it before.

در ابعادی تاریخی به شیوه‌ای که تا آن زمان ندیده بودند .

President Obama and Attorney General Eric Holder have come out very strongly

رئيس جمهور اوباما و دادستان کل اریک هولدر به شدت

on sentencing reform,

به دنبال تغییر و اصلاح روی احکام هستند،

on the need to address racial disparity in incarceration.

برای تفاوت نژادی را درکه تعداد زندانیان هست.

We're seeing states throw out Stop and Frisk

می بینیم ایالت‌هایی اجرای" توقف و تفتیش "را

as the civil rights violation that it is.

به عنوان نقض حقوق مدنی متوقف کرده اند.

We're seeing cities and states decriminalize possession of marijuana.

ما شهرها و ایالت هایی را می بینیم که داشتن ماری جوانا در آنها دیگر جرم نیست.

New York, New Jersey and California

نیویورک، نیوجرسی و کالیفرنیا

have been dropping their prison populations, closing prisons,

تعداد زندانیانشان را کاهش دادند، زندانهایی را بسته اند،

while also seeing a big drop in crime.

در حالی که کاهش بزرگی در جرم داشته اند.

Texas has gotten into the game now,

اکنون تگزاس وارد این بازی شده است،

also closing prisons, investing in education.

زندانهایی را می بندند و روی آموزش و پرورش سرمایه گذاری می کنند.

This curious coalition is building from the right and the left,

این ائتلاف نادر بین جناج چپ و راست، که تشکیل شده از

made up of former prisoners and fiscal conservatives,

زندانیان سابق و محافظه کاران مالی،

of civil rights activists and libertarians,

از فعالان حقوق مدنی و آزادی خواهان،

of young people taking to the streets to protest police violence

جوانانی که در خیابان علیه خشونت پلیس

against unarmed black teenagers,

در مقابل نوجوانان سیاه پوست غیر مسلح تظاهرات می‌کنند،

and older, wealthier people --

و افراد مسن تر، افراد ثروتمند هستند---

some of you are here in the audience --

برخی از شما حاضرین در اینجا--

pumping big money into decarceration initiatives

پول زیادی برای طرح های پستن زندانها و آزاد سازی زندانیان هزینه می‌کنید.

In a deeply divided Congress,

در کنگره‌ای که عمیق تقسیم شده،

the work of reforming our criminal justice system

کار برای تغییر سیستم کیفری ما

is just about the only thing that the right and the left

تنها چیزی است که جناج چپ و راست

are coming together on.

در کنار هم قرار گرفته اند.

I did not think I would see this political moment in my lifetime.

من فکر نمی‌کردم که در زندگیم این لحظه سیاسی را ببینم.

I think many of the people who have been working tirelessly

فکر می‌کنم از مردم که بطور خستگی ناپذیری

to write about the causes and consequences

روی علل و عواقب این موضوعات کار کردند

of our historically high incarceration rates

و میزان حبس تاریخی بالای تاریخی ما

did not think we would see this moment in our lifetime.

فکر نمی کرد که ما بتوانیم این لحظه را در زندگیمان ببینیم.

The question for us now is, how much can we make of it?

پرسش ما اکنون این است، چقدر می‌توانیم این را اصلاح کنیم؟

How much can we change?

چقدر می توانیم این را تغییر دهیم؟

I want to end with a call to young people,

می خواهم با خواسته‌ای از افراد جوان سخنرانیم را پایان دهم،

the young people attending college

نوجوانانی که به دانشگاه می روند

and the young people struggling to stay out of prison

و نوجوانانی که تلاش می کنند که خارج از زندان باشند

or to make it through prison and return home.

یا زندان را تمام کرده و به خانه برگردند.

It may seem like these paths to adulthood are worlds apart,

به نظر می رسد که مسیرهای رسیدن به بزرگسالی دنیایی از هم جدا هستند،

but the young people participating in these two institutions

اما نوجوانان که در این دو نهاد قرار می‌گیرند تا به

conveying us to adulthood,

بزرگسالی برسند،

they have one thing in common:

دارای یک موضوع مشترک هستند:

Both can be leaders in the work of reforming our criminal justice system.

هر دو می‌توانند برای تغییر و اصلاح سیستم قضایی کیفری رهبر باشند.

Young people have always been leaders in the fight for equal rights,

افراد جوان همواره رهبران مبارزه برای حقوق برابر،

the fight for more people to be granted dignity

و مبارزه برای کرامت انسانی

and a fighting chance at freedom.

و مبارزه برای تغییر و آزادی بوده‌اند.

The mission for the generation of young people

ماموریت برای نسل جوان

coming of age in this, a sea-change moment, potentially,

تغییر بسیار بزرگ است، که بطور بالقوه

is to end mass incarceration and build a new criminal justice system,

به حبس انبوه مردم پایان دهد و یک سیستم عدالت کیفری جدید بسازید،

emphasis on the word justice.

با تاکید بر واژه دادگری و عدالت است.

Thanks.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)