Test yourself: Can you tell the difference between music and noise? - Hanako Sawada

Çeviri: Busra Ozcan Gözden geçirme: Ömer Faruk Zeren

In 1960, American composer John Cage went on national television

1960′da Amerikalı bestekar John Cage

en yeni çalışmasını paylaşmak için ulusal televizyona çıktı.

to share his latest work.

But rather than employing traditional instruments,

Ancak geleneksel müzik aletleri yerine

Cage appeared surrounded by household clutter,

Cage yayına etrafında ev eşyalarıyla;

including a bathtub, ice cubes, a toy fish, a pressure cooker,

küvet, buz küpleri, oyuncak balık, düdüklü tencere,

a rubber duck, and several radios.

plastik ördek ve birkaç radyo ile çıktı.

Armed with these tools and a stopwatch, he performed “Water Walk,”

Bu aletler ve bir kronometre ile “Water Walk” isimli gösterisini sergiledi.

setting off a series of sounds with a serious expression

Büyük bir ciddiyet ve dikkatle

and incredible precision.

bir ses dizisi oluşturdu.

Some viewers found the performance hysterical,

İzleyicilerin bir kısmı gösteriyi çok komik bulurken

while others thought it was completely absurd.

bir kısmı bunun saçmalık olduğunu iddia etti.

But most people watching likely shared the same question:

Fakat izleyen çoğu insan aynı soruyu soruyordu:

is this even music?

“Bu müzik miydi?”

This question is harder to answer than you might think.

Bu soruyu cevaplamak sandığınızdan daha zor.

What we determine as music often depends on our expectations.

Müzik olarak tanımladığımız şey çoğunlukla beklentilerimize göre şekilleniyor.

For example, imagine you’re in a jazz club listening

Mesela bir caz kulubünde olduğunuzu,

borulardan çıkan ritmik klakson seslerini dinlediğinizi hayal edin.

to the rhythmic honking of horns.

Most people would agree that this is music.

Birçok kişi bunun müzik olduğu konusunda hemfikir olacaktır.

But if you were on the highway hearing the same thing, many would call it noise.

Ancak otobanda aynı sesleri duysanız çoğunuz buna gürültü derdi.

Sonuçta araba kornaları enstrüman ve

After all, car horns aren’t instruments

and these drivers aren’t musicians... right?

şoförler de müzisyen değiller, değil mi?

Expectations like these influence how we categorize everything we hear.

Bu tarz beklentiler duyduğumuz şeyleri nasıl sınıflandırdığımızı etkiliyor.

We typically think something sounds more musical

Sıklıkla bilindik kalıplarda düzenlenmiş

if it uses a recognizable structure or popular sounds

popüler sesleri ya da fark edilir bir yapı kullananları

arranged in well-known patterns.

müzik olarak niteliyoruz.

And even within the realm of music,

Ve müziğin kendi dünyasında bile

we expect certain genres to use specific instruments and harmonies.

belli türlerden spesifik enstrüman ve uyumlar kullanmalarını bekliyoruz.

These expectations are based on existing musical traditions,

Bu beklentiler var olan müziksel geleneklere dayanıyor olsa da

but those traditions aren't set in stone.

bu gelenekler değiştirilemez değiller.

They vary across different cultures and time periods.

Bunlar farklı kültür ve zamanlarda değişebilir.

And in the early 20th century,

20. yüzyılın başlarında,

when many artists were pushing the boundaries of their fields,

çoğu sanatçının alanlarının sınırlarını zorladıkları dönemde,

John Cage wanted to discover what new kinds of music might exist

John Cage kısıtlamaların dışında yeni türlerde müzikler

beyond those constraints.

keşfetmek istemişti.

He began pioneering new instruments that blurred the lines

Sanat ve günlük hayat arasındaki keskin çizgileri bulanıklaştıran

between art and everyday life,

yeni enstrümanlara öncülük etti,

and used surprising objects to reinvent existing instruments.

ve halihazırda var olan enstrümanları değişik nesnelerle yeniden oluşturdu.

He also explored new ways for music to mingle with other art forms.

Cage ayrıca müziği diğer sanat türleriyle kaynaştırmanın yollarını aradı.

He and his creative and romantic partner, Merce Cunningham,

O ve onun yaratıcı ve romantik partneri Merce Cunningham..

held recitals where Cage’s music and Cunningham’s choreography

Cage’in müziği ve Cunningham’ın kareografisi

would be created independently before being performed together.

birlikte sergilenmelerinden önce birbirlerinden bağımsız tasarlanmıştı.

But whatever his approach,

Yaklaşımı nasıl olursa olsun Cage,

Cage gleefully dared listeners to question the boundaries between music and noise,

ses ve sessizlik arasındaki sınırlar gibi müzik ve gürültü arasındaki sınırları da

as well as sound and silence.

sorgulamaları için dinleyicileri cesaretlendirdi.

Perhaps the best example is one of Cage’s most famous compositions—

Cage’nin en ünlü bestelerinin belki de en iyi örneği

a solo piano piece consisting of nothing but musical rests

sadece müzikal duraklamalardan oluşan

for four minutes and 33 seconds.

dört dakika 33 saniyelik bir piano bestesidir.

This wasn’t intended as a prank, but rather, as a question.

Bu mizah amaçlanmış bir beste değil

bir sorgulamaydı.

Could the opening and closing of a piano lid be music?

“Piyano kapağını açıp kapamak müzik sayılabilir mı?”

What about the click of a stopwatch?

“Peki bir saatin tiktakları?”

The rustling, and perhaps even the complaining, of a crowd?

“Kalabalığın uğultusu ya da söylenmesi?”

Boş bir tuval karşında duran ressam gibi

Like the white canvases of his painting peers,

Cage, izleyicilerden müzik beklentilerini sorgulamalarını istedi.

Cage asked the audience to question their expectations about what music was.

And while the piece didn’t evoke the drama of some traditional compositions,

Eser geleneksel bestelerin heyecanını yansıtmadığından

it certainly elicited a strong emotional response.

kuşkusuz sert bir duygusal tepkiye neden oldu.

Cage’s work frequently prioritized these spontaneous, ephemeral experiences

Cage’nin çalışmaları çoğunlukla belli, öngörülebilir performanslardansa

over precise, predictable performances.

bu şekilde anlık, kısa süreli deneylere öncelik verdi.

He even developed processes that left some compositional decisions up to chance.

Hatta tesadüfe bırakılmış kompozisyonel süreçler geliştirdi.

One of his favorite such systems was the I Ching,

Onun bu sistemle oluşturduğu en sevdiği çalışması “I Ching”

an ancient Chinese divination text.

kadim bir Çin kehanet kitabıydı.

Using just a handful of coins,

“I Ching” okuyuculara yanlızca bir avuç dolusu bozuklukla

the I Ching allows readers to produce a pattern of lines

sorulara yorumlanabilir yanıtlar veren ve yorumlanabilir kehanetlerde bulunan

which can be interpreted to answer questions and offer fortunes.

çizgisel desenler oluşturma imkanı sunuyordu.

But Cage adapted these patterns into a series of tables

Ancak Cage bu desenleri çeşitli müzikal süreler, tempolar

that generated different musical durations, tempos, and dynamics.

ve dinamiklerin üretildiği bir dizi tablo olarak uyarladı.

Eventually, he even used early computers to help produce these random parameters.

Nihayet ilk dönem bilgisayarları da

bu rastgele parametreleri oluştumak için kullandı.

For some pieces, Cage went even further,

Cage daha da ileri giderek müzisyenlere

offering musicians incomplete compositions notated with broad instructions,

rehberliği yardımıyla spontane olarak bestelenebilecek,

allowing them to compose on the fly with the help of his guidelines.

genel hatlarıyla notaya geçirilmiş, ancak tamamlanmamış besteler teklif etti.

Some composers rejected Cage's seemingly careless approach.

Bazı bestekarlar bunu ciddiyetsiz bir yaklaşım görüp teklifi reddetti.

They believed it was the composer’s job to organize sound and time

Onlara göre özel ve kasti bir amaç ile

for a specific, intentional purpose.

sesi ve zamanı düzenlemek bestekarın işiydi.

After all, if these strange compositions were music,

Neticede eğer bu garip kompozisyon bir müzik olarak görülecekse

then where do we draw the line?

o zaman sınırları nasıl belirleyeceğiz?

But like a bold explorer, Cage didn't want to be bound by restrictions,

Ancak Cage cesur bir kaşif gibi davranıp kısıtlamalara bağlı kalmak

and he certainly didn't want to follow old rules.

ve eski kuralların peşinden gitmek istemedi.

He dedicated himself to shattering our expectations,

O kedisini beklentilerimizi yıkmaya, müzisyenleri ve seyircileri

creating a series of once in a lifetime experiences

beklenmeyene alışmaları konusunda cesaretlendirmeye devam eden

that continue encouraging musicians and audiences

ömürde bir kez görülebilecek

to embrace the unexpected.

deneyimler dizisi oluşturmaya adadı.