Test yourself: Can you tell the difference between music and noise? - Hanako Sawada

Translator: Saran Sw Reviewer: Chatthip Chaichakan

ในปีค.ศ. 1960 นักแต่งเพลงชื่อว่า จอห์น เคจ ออกรายการโทรทัศน์แห่งชาติ

In 1960, American composer John Cage went on national television

to share his latest work.

เพื่อแสดงผลงานล่าสุดของเขา

But rather than employing traditional instruments,

ทว่าแทนที่เขาจะใช้เครื่องดนตรีแบบเดิม

Cage appeared surrounded by household clutter,

เคจขึ้นแสดงโดยรายร้อมไปด้วยของใช้ในบ้าน

including a bathtub, ice cubes, a toy fish, a pressure cooker,

เช่น อ่างอาบน้ำ น้ำแข็งก้อน ของเล่นปลา หม้ออัดแรงดันไฟฟ้า

a rubber duck, and several radios.

เป็ดยาง และวิทยุนานาชนิด

Armed with these tools and a stopwatch, he performed “Water Walk,”

ด้วยอุปกรณ์เหล่านี้และนาฬิกาจับเวลา เขาใช้มันแสดง “การเดินทางแห่งวารี”

setting off a series of sounds with a serious expression

เพื่อสร้างเสียงต่างๆ ผ่านการแสดงอย่างเอาจริงเอาจัง

and incredible precision.

และในทำนองที่แม่นยำ

Some viewers found the performance hysterical,

ผู้ชมบางคนมองว่ามันเป็นการแสดงที่น่าขัน

while others thought it was completely absurd.

ในขณะที่บางคนมองว่ามันไร้สาระสิ้นดี

But most people watching likely shared the same question:

แต่คนส่วนใหญ่ที่ชมการแสดงนี้ ต่างสงสัยในคำถามเดียวกันว่า

is this even music?

มันเรียกว่าดนตรีได้หรือ

This question is harder to answer than you might think.

คำถามนี้อาจตอบยากกว่าที่คุณคิด

What we determine as music often depends on our expectations.

สิ่งที่เราเรียกว่าดนตรีนั้น ขึ้นอยู่กับความต้องการของเรา

For example, imagine you’re in a jazz club listening

ยกตัวอย่างเช่น ลองจินตนาการว่า คุณกำลังอยู่ในแจ๊สคลับ

to the rhythmic honking of horns.

นั่งฟังเสียงแตรเป็นจังหวะ

Most people would agree that this is music.

คนส่วนใหญ่จะเข้าใจว่านั่นคือเสียงดนตรี

But if you were on the highway hearing the same thing, many would call it noise.

แต่หากคุณได้ยินเสียงเหล่านี้บนถนนใหญ่ มันจะกลายเป็นเสียงรบกวน

After all, car horns aren’t instruments

ท้ายที่สุดแล้ว แตรรถยนต์นั้นไม่ใช่เครื่องดนตรี

and these drivers aren’t musicians... right?

และคนขับรถเหล่านั้นก็ไม่ใช่นักดนตรี ใช่ไหมล่ะ

Expectations like these influence how we categorize everything we hear.

ความคาดหวังพวกนี้ ทำให้เราจำแนกทุกเสียงที่ได้ยิน

We typically think something sounds more musical

เรามักจะคิดว่าเสียงบางเสียงมีความเป็นดนตรี

if it uses a recognizable structure or popular sounds

ก็ต่อเมื่อมันเกิดจากองค์ประกอบที่คุ้นเคย หรือเป็นเสียงที่ได้รับความนิยม

arranged in well-known patterns.

โดยถูกนำมาแต่งในแพทเทิร์นที่คุ้นหู

And even within the realm of music,

หรือแม้แต่ในวงการดนตรี

we expect certain genres to use specific instruments and harmonies.

เราต่างคาดหวังให้ประเภทดนตรีต่างๆ ใช้เครื่องดนตรีและการประสานเสียงที่จำเพาะ

These expectations are based on existing musical traditions,

ความคาดหวังนี้ขึ้นอยู่กับ ประเพณีของดนตรีที่มีอยู่

but those traditions aren't set in stone.

แต่ประเพณีเหล่านั้นไม่ได้เป็นสิ่งตายตัว

They vary across different cultures and time periods.

มันมีการเปลี่ยนแปลง ตามวัฒนธรรมและช่วงเวลาที่ต่างกัน

And in the early 20th century,

และในต้นศตวรรษที่ 20

when many artists were pushing the boundaries of their fields,

เมื่อศิลปินหลายคนพยายามก้าวข้ามขอบเขตของตน

John Cage wanted to discover what new kinds of music might exist

จอห์น เคจ ต้องการค้นพบ ดนตรีประเภทใหม่ที่อาจมีอยู่

beyond those constraints.

นอกเหนือไปจากข้อจำกัดเหล่านั้น

He began pioneering new instruments that blurred the lines

เขาเริ่มสำรวจเครื่องดนตรีใหม่ๆ ที่ทำลายเส้นแบ่ง

between art and everyday life,

ระหว่างคำว่า ศิลปะ และ ของเครื่องใช้

and used surprising objects to reinvent existing instruments.

และใช้อุปกรณ์ที่คาดไม่ถึงมาสร้าง เครื่องดนตรีที่มีอยู่แล้วในรูปแบบใหม่

He also explored new ways for music to mingle with other art forms.

เขายังค้นหาเส้นทางดนตรีแบบใหม่ เพื่อผสมผสานกับรูปแบบศิลปะอื่นๆ ด้วย

He and his creative and romantic partner, Merce Cunningham,

ทั้งเขาและ เมิร์ซ คันนิ่งแฮม คู่หูสุดสร้างสรรค์และโรแมนติก

held recitals where Cage’s music and Cunningham’s choreography

ร่วมแสดงดนตรีโดยที่ เพลงของเคจ และท่าเต้นของคันนิ่งแฮม

would be created independently before being performed together.

ต่างถูกสร้างสรรค์ในแบบของตน ก่อนที่จะนำมาแสดงร่วมกัน

But whatever his approach,

แต่ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

Cage gleefully dared listeners to question the boundaries between music and noise,

เคจท้าทายผู้ฟังด้วยความยินดีในการตั้งคำถาม ถึงเส้นแบ่งระหว่างเสียงดนตรีและเสียงรบกวน

as well as sound and silence.

เช่นเดียวกับเสียงและความเงียบ

Perhaps the best example is one of Cage’s most famous compositions—

บางทีแล้วตัวอย่างที่ดีที่สุดอาจเป็น การสร้างสรรค์อันโด่งดังชิ้นหนึ่งของเคจ

a solo piano piece consisting of nothing but musical rests

การบรรเลงเปียโนเดี่ยวที่ไม่มีอะไรเลย นอกจากโน๊ตหยุด

for four minutes and 33 seconds.

เป็นเวลาสี่นาที 33 วินาที

This wasn’t intended as a prank, but rather, as a question.

นี่ไม่ได้เป็นการทำเพื่อแกล้งใดๆ แต่เป็นการสร้างคำถามว่า

Could the opening and closing of a piano lid be music?

การเปิดและปิดฝาเปียโน ถือว่าเป็นเสียงเพลงไหม

What about the click of a stopwatch?

แล้วเสียงกดนาฬิกาจับเวลาล่ะ

The rustling, and perhaps even the complaining, of a crowd?

เสียงจากธรรมชาติ หรือแม้แต่เสียงซุบซิบล่ะ

Like the white canvases of his painting peers,

เช่นเดียวกันกับผ้าแคนวาสสีขาว ของจิตรกรเพื่อนของเขา

Cage asked the audience to question their expectations about what music was.

เคจทำให้ผู้ชมตั้งคำถามความคาดหวังของพวกเขา ว่าเสียงดนตรีคืออะไร

And while the piece didn’t evoke the drama of some traditional compositions,

และในขณะที่ไม่มีการบรรเลงเพลงใดๆ ออกมาเลย

it certainly elicited a strong emotional response.

มันกลับสร้างผลตอบรับทางอารมณ์อย่างรุนแรง

Cage’s work frequently prioritized these spontaneous, ephemeral experiences

ผลงานของเคจมักให้ความสำคัญกับ ประสบการณ์ตามสัญชาตญาณชั่วคราว

over precise, predictable performances.

มากกว่าการแสดงที่แม่นยำ และคาดเดาได้

He even developed processes that left some compositional decisions up to chance.

เขาได้พัฒนากระบวนการที่ปล่อยให้ การตัดสินใจเชิงองค์ประกอบเป็นไปตามโอกาส

One of his favorite such systems was the I Ching,

หนึ่งในระบบที่เขาชื่นชอบคือ อี้จิง

an ancient Chinese divination text.

ข้อความทำนายโบราณของจีน

Using just a handful of coins,

โดยการใช้เหรียญหนึ่งกำมือเท่านั้น

the I Ching allows readers to produce a pattern of lines

อี้จิง ให้ผลทำนายแก่ผู้อ่านผ่านการวาดเส้น

which can be interpreted to answer questions and offer fortunes.

ซึ่งจะสามารถแปลเป็นคำตอบของคำถาม หรือเป็นการทำนายอนาคต

But Cage adapted these patterns into a series of tables

แต่เคจกลับนำรูปแบบเหล่านี้มาใช้เป็นตาราง

that generated different musical durations, tempos, and dynamics.

ที่สร้างเป็นระยะเวลา จังหวะ และความดัง ของดนตรีที่ต่างกัน

Eventually, he even used early computers to help produce these random parameters.

ในท้ายที่สุด เขาได้ใช้คอมพิวเตอร์ เพื่อสร้างตัวแปรสุ่มเหล่านี้

For some pieces, Cage went even further,

สำหรับในบางเพลงเคจคิดค้นมากกว่านั้น

offering musicians incomplete compositions notated with broad instructions,

เขานำเสนองานสร้างสรรค์ที่ไม่สมบูรณ์ พร้อมคำแนะนำกว้างๆ แก่นักดนตรี

allowing them to compose on the fly with the help of his guidelines.

ปล่อยให้พวกเขาเติมส่วนที่หายไป ด้วยคำแนะนำของเขา

Some composers rejected Cage's seemingly careless approach.

นักแต่งเพลงบางคนไม่เห็นด้วย กับวิธีอันหละหลวมของเคจ

They believed it was the composer’s job to organize sound and time

พวกเขาเชื่อว่ามันเป็นหน้าที่ของนักแต่งเพลง ในการสร้างเสียงและระยะเวลา

for a specific, intentional purpose.

ตามจุดประสงค์ที่เฉพาะตัว

After all, if these strange compositions were music,

สุดท้ายนี้ หากงานสร้างสรรค์สุดประหลาดนี้ คือดนตรี

then where do we draw the line?

แล้วเราควรจะเขียนเส้นไว้ที่ตรงไหน

But like a bold explorer, Cage didn't want to be bound by restrictions,

เช่นเดียวกันกับนักสำรวจผู้กล้าหาญ เคจไม่ได้ต้องการที่จะถูกขังภายใต้ข้อจำกัด

and he certainly didn't want to follow old rules.

และเขาก็ไม่ต้องการที่จะทำตามกฎเก่าๆ

He dedicated himself to shattering our expectations,

เขาทุ่มเทในการทำลายความคาดหวังของเรา

creating a series of once in a lifetime experiences

เพื่อสร้างชุดประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิต

that continue encouraging musicians and audiences

ที่จะคอยผลักดันเหล่านักดนตรีและผู้ชม

to embrace the unexpected.

ในการเปิดรับสิ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อน