Test yourself: Can you tell the difference between music and noise? - Hanako Sawada

Translator: Fahima Mohseni Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

In 1960, American composer John Cage went on national television

در سال ۱۹۶۰، آهنگساز آمریکایی جان کیج به تلویزیون ملی رفت

to share his latest work.

تا آخرین کار خود را به اشتراک بگذارد.

But rather than employing traditional instruments,

اما به جای استفاده از سازهای سنتی،

Cage appeared surrounded by household clutter,

کیج در بین خرت و پرت های خانه ظاهر شد،

including a bathtub, ice cubes, a toy fish, a pressure cooker,

شامل یک وان حمام، تکه‎‌های یخ، یک ماهی اسباب بازی، یک زودپز،

a rubber duck, and several radios.

یک اردک لاستیکی و چندین رادیو.

Armed with these tools and a stopwatch, he performed “Water Walk,”

مجهز به این ابزار و کرونومتر، او “Water Walk” را اجرا کرد،

setting off a series of sounds with a serious expression

مجموعه‌ای از صداها را به راه انداخت با یک بیان جدی

and incredible precision.

و دقت باور نکردنی.

Some viewers found the performance hysterical,

برخی از بینندگان اجرا را هیستریک دانستند،

while others thought it was completely absurd.

در حالی که دیگران فکر کردند اجرا کاملاً پوچ بود.

But most people watching likely shared the same question:

اما اکثر افرادی که تماشا می‌کردند احتمالاً یک سوال مشترک داشتند:

is this even music?

آیا این حتی موسیقی است؟

This question is harder to answer than you might think.

پاسخ به این سوال سخت تر از آن چیزی است که فکر می‌کنید.

What we determine as music often depends on our expectations.

آنچه ما اغلب به عنوان موسیقی تعیین می‌کنیم بستگی به انتظارات ما دارد.

For example, imagine you’re in a jazz club listening

برای مثال، تصور کنید در یک کلوپ جاز هستید و در حال گوش دادن

to the rhythmic honking of horns.

به بوق‌های ریتمیک هستید.

Most people would agree that this is music.

اکثر مردم موافق هستند که این موسیقی است.

But if you were on the highway hearing the same thing, many would call it noise.

اما اگر در بزرگراه بودید و همان چیز را می- شنیدید، بسیاری آن را سر و صدا می‌نامیدند.

After all, car horns aren’t instruments

به هر حال، بوق‌های ماشین‌ها ابزارهای موسیقی نیستند

and these drivers aren’t musicians... right?

و این رانندگان نوازنده نیستند... درست است؟

Expectations like these influence how we categorize everything we hear.

انتظاراتی مانند اینها بر نحوه طبقه بندی هر چیزی که می‌‌شنویم تأثیر می‌گذارد.

We typically think something sounds more musical

ما معمولاً فکر می‎‌کنیم چیزی آهنگین‌تر به نظر می‌رسد

if it uses a recognizable structure or popular sounds

اگر از یک ساختار قابل تشخیص یا صداهای محبوب استفاده کند

arranged in well-known patterns.

که در الگوهای شناخته شده چیده شده‌اند.

And even within the realm of music,

و حتی در قلمرو موسیقی،

we expect certain genres to use specific instruments and harmonies.

ما انتظار داریم ژانرهای مشخص از سازها و هارمونی خاص استفاده کنند.

These expectations are based on existing musical traditions,

این انتظارات مبتنی بر سنت‌های موسیقی موجود هستند،

but those traditions aren't set in stone.

اما این سنت‌ها قطعی و غیرقابل تغییر نیستند.

They vary across different cultures and time periods.

آنها در فرهنگ‌ها و دوره‌های زمانی مختلف متفاوت هستند.

And in the early 20th century,

و در اوایل قرن بیستم،

when many artists were pushing the boundaries of their fields,

زمانی که بسیاری از هنرمندان مرزهای حوزه خود را جابجا می‌کردند،

John Cage wanted to discover what new kinds of music might exist

جان کیج می‌خواست کشف کند که چه نوع موسیقی جدیدی ممکن است

beyond those constraints.

فراتر از آن محدودیت‌ها باشد.

He began pioneering new instruments that blurred the lines

او شروع به ساخت سازهای جدیدی کرد که خطوط

between art and everyday life,

بین هنر و زندگی روزمره را،محو می‌کرد

and used surprising objects to reinvent existing instruments.

و از اشیاء شگفت انگیز برای اختراع مجدد ابزارهای موجود استفاده کرد.

He also explored new ways for music to mingle with other art forms.

او همچنین راه‌های جدیدی را برای آمیختن موسیقی با دیگر اشکال هنری کشف کرد.

He and his creative and romantic partner, Merce Cunningham,

او و شریک خلاق و عاشقانه‌اش، مرس کانینگهام،

held recitals where Cage’s music and Cunningham’s choreography

اجرا هایی برگزار کردند که در آن موسیقی کیج و رقص کانینگهام

would be created independently before being performed together.

قبل از اجرا با هم به طور مستقل ایجاد می‌شد.

But whatever his approach,

اما رویکرد او هر چه بود،

Cage gleefully dared listeners to question the boundaries between music and noise,

کیج با خوشحالی شنوندگان را چالش می‌کرد

تا مرزهای بین موسیقی و سر و صدا را زیر سوال ببرند.

as well as sound and silence.

و همچنین صدا و سکوت را.

Perhaps the best example is one of Cage’s most famous compositions—

شاید بهترین نمونه، یکی از مشهورترین ساخته‌های کیج باشد

a solo piano piece consisting of nothing but musical rests

یک قطعه پیانوی سولو که از چیزی جز استراحت‌های موسیقی تشکیل نشده است

for four minutes and 33 seconds.

به مدت ۴ دقیقه و ۳۳ ثانیه.

This wasn’t intended as a prank, but rather, as a question.

این به عنوان یک شوخی نبود، بلکه به عنوان یک سؤال بود.

Could the opening and closing of a piano lid be music?

آیا باز و بسته شدن درب پیانو می‌تواند موسیقی باشد؟

What about the click of a stopwatch?

کلیک کرونومتر چطور؟

The rustling, and perhaps even the complaining, of a crowd?

خش خش و شاید حتی شکایت از جمعیت چطور؟

Like the white canvases of his painting peers,

مثل بوم‌های سفید نقاشی همتایانش،

Cage asked the audience to question their expectations about what music was.

کیج از حضار خواست تا انتظارات خود را در مورد چیستی موسیقی زیر سوال ببرند.

And while the piece didn’t evoke the drama of some traditional compositions,

و در حالی که این قطعه درام برخی از ساخته‌های سنتی را تداعی نکرد،

it certainly elicited a strong emotional response.

مطمئناً یک واکنش احساسی قوی را برانگیخت.

Cage’s work frequently prioritized these spontaneous, ephemeral experiences

کار کیج اغلب این تجربیات خودانگیخته و زودگذر را در اولویت قرار می‌داد

over precise, predictable performances.

بر عملکردهای دقیق و قابل پیش بینی.

He even developed processes that left some compositional decisions up to chance.

او حتی فرآیندهایی را توسعه داد که برخی از تصمیمات ترکیبی را به شانس واگذار کرد.

One of his favorite such systems was the I Ching,

یکی از سیستم‌های مورد علاقه او ایچینگ بود،

an ancient Chinese divination text.

یک متن پیشگویی باستانی چینی.

Using just a handful of coins,

فقط با استفاده از یک مشت سکه،

the I Ching allows readers to produce a pattern of lines

ایچینگ به خوانندگان اجازه می‌دهد تا الگویی از خطوط را ایجاد کنند

which can be interpreted to answer questions and offer fortunes.

که می‌تواند برای پاسخ به سؤالات تفسیر شود و فال ارائه کنند.

But Cage adapted these patterns into a series of tables

اما کیج این الگوها را در یک سری جداول تطبیق داد

that generated different musical durations, tempos, and dynamics.

که زمان‌ها، تمپوها وشدت‌های موسیقایی متفاوتی را ایجاد می‌کردند.

Eventually, he even used early computers to help produce these random parameters.

در نهایت، او حتی از کامپیوترهای اولیه استفاده کرد

تا به تولید این پارامترهای تصادفی کمک کند.

For some pieces, Cage went even further,

برای برخی از قطعات، کیج از این هم فراتر رفت،

offering musicians incomplete compositions notated with broad instructions,

به نوازندگان آهنگ‌های ناقص با دستورالعمل‌های گسترده ارائه داد

allowing them to compose on the fly with the help of his guidelines.

که به آنها اجازه می‌داد تا با کمک دستورالعمل‌های او آهنگسازی کنند.

Some composers rejected Cage's seemingly careless approach.

برخی از آهنگسازان رویکرد به ظاهر بی دقت کیج را رد کردند.

They believed it was the composer’s job to organize sound and time

آنها معتقد بودند که وظیفه آهنگساز سازماندهی صدا و زمان

for a specific, intentional purpose.

برای یک هدف خاص و عمدی است.

After all, if these strange compositions were music,

به هر حال، اگر این ساخته‌های عجیب و غریب موسیقی بود،

then where do we draw the line?

پس کجا باید حد و اندازه بگذاریم؟

But like a bold explorer, Cage didn't want to be bound by restrictions,

اما کیج مانند یک کاوشگر جسور نمی‌خواست در قید محدودیت‌ها باشد.

and he certainly didn't want to follow old rules.

و مطمئناً نمی‌خواست از قوانین قدیمی پیروی کند.

He dedicated himself to shattering our expectations,

او خود را وقف برهم زدن انتظارات ما کرد،

creating a series of once in a lifetime experiences

و مجموعه‌ای از تجربیات یک بار در زندگی را خلق کرد

that continue encouraging musicians and audiences

که همچنان نوازندگان و مخاطبان را تشویق می‌کند

to embrace the unexpected.

تا چیزهای غیرمنتظره را در آغوش بگیرند.